'We zijn minder aantrekkelijk voor overvallers'
'Ach meneer, ik rook
liever dan dat ik ruik'
165 165
Het Gesprek van de Dag
'Vrouwen praten
over kinderen...
Gewijzigd
telefoonnummer
gemeente Leiden
Leiden
ZATERDAG 3 APRIL 1993
17
CHEF* WILLEM
Creditcard vrijwel overal geaccepteerd
Bijna alle winkelramen zijn er
mee dichtgeplakt: de stickers
die aangeven dat de creditcard
ook hier wordt geaccepteerd. Ze
nemen de American Express, de
Eurocard, Diners Club, de Visa
kaart en ga zo maar door. De
klanten hoeven geen zware por-
temonee meer met zich mee te
zeulen om aankopen te doen.
Behalve als je naar Blokker gaat,
want die accepteert alleen cash.
De dames die hun kleding bij
De Witt aan de Vijf Meilaan ko
pen, kunnen op vertoon van
hun pasje alles meenemen wat
hun hartje begeert. Het hele jaar
door, totdat de bankrekening
het niet meer toelaat. Toch pro
beert De Witt zijn klanten met
geld te laten betalen. De Witt:
,,Dat scheelt, hè. Drie en een
half procent moet ik afstaan aan
de cardmaatschappij. Dus het is
niet alleen maar voordelig als je
creditcards accepteert. Maar ja,
ik ben er eenmaal aan begon
nen. Trouwens, sinds dé invoe
ring van de betaalautomaat
wordt het gebruik van de credit
card iets minder. Het is wel een
voordeel dat het minder aan
trekkelijk voor overvallers is om
bij ons te komen, want we heb
ben niet zoveel in de kassa. En
mensen doen meer impulsaan
kopen als ze die kaart bij zich
hebben. Zo van ,Dat pikken we
nog even mee'. En daar verdie
nen wij aan."
Een woordvoerder van Vroom
en Dreesmann in Leiden klaagt
over het extra administratieve
werk dat het systeem met zich
meebrengt. Er moeten nu aller
lei extra formulieren heen en
weer worden gestuurd terwijl
vroeger de kas werd opgemaakt
en het geld naar de bank kon.
Maar toch vindt hij het wel fijn
dat het geld sneller wordt over
geschreven.
Juwelier de Goudmijn accep
teert de creditcard eveneens. De
Goudmijn vindt het net als De
Witt een veilig idee dat er min
der geld in de kassa zit en een
woordvoerder zegt tot nu toe
geen last te hebben gehad van
fraudeurs die met gestolen
kaarten op de proppen komen.
Als de klant bij de juwelier voor
meer dan vijfhonderdvijftig gul
den wil besteden, moet de ju
welier autorisatie (akkoord met
maatschappij) aan de card
maatschappij vragen. 'Double
check'.
Je hebt mensen die niet voor het geluk in de wieg zijn gelegd en soms de raarste
dingen meemaken: pechvogels dus. Het Gesprek van de Dag roept elke week een
regiogenoot uit tot 'Pechvogel van de week'.
Het Leidsch Dagblad verrast de uitverkorene met een mooie slagroomtaart van
banketbakkerij Van Dam. Vindt u dat uzelf voor deze eervolle vermelding in
aanmerking komt, twijfel dan niet om met ons contact op te nemen. Ook mag u
familieleden, vrienden of buren voor deze prijs nomineren. U kunt bellen tijdens de
werkdagen van 8.30 tot 16.30 uur op het nummer 071-161352. Ook kunt u schrijven:
Leidsch Dagblad, t.a.v. Het Gesprek van de Dag, Postbus 54, 2300 AB Leiden.
Robin Termijn uit Sassenheim
heeft iets met zijn vervoermid
delen. Hij heeft nog niet een
nieuwe fiets of brommer onder
zijn kont of hij kan alweer naar
de plaatselijke rijwielhandelaar.
„De fietsenmaker van ons
wordt van Robin schatrijk", zegt
moederTermijn.
De ellende begon twee jaar ge
leden. Van zijn zuur verdiende
centen, bijeen vergaard met het
rondbrengen van deze krant,
kocht hij een fiets. Daarmee
kon hij zich dagelijks naar de
KTS in Voorhout vervoeren,
waar hij op de afdeling con
sumptief zit. Maar na een paar
maanden was de fiets gestolen.
Gelukkig was daar nog de verze
kering die zorgde voor een
nieuwe.
Een paar maanden later was
Robin na een bezoek van een
feest van de korfbalvereniging
zijn gloednieuwe spijkerjack
kwijt. Hij was echter die avond
niet de enige slachtoffer van de
jassendief. Iemand van de ver
eniging werd dat gejat zo zat
dat hij zich voornam om de eer
ste de beste die nu nog tussen
de jassen rommelde een pak
slaag te geven. Nu was Robin
net op zoek naar zijn jack...
Afijn, schrale troost was dat de
opgewonden man later nog wel
zijn excuses heeft aangeboden
voor de rake klappen die hij
toen uitdeelde.
Precies een jaar geleden werd
Robin zestien en kocht hij een
brommer, een spiksplinternieu
we Puch. Hij betaalde het vehi
kel van geld dat hij had ver
diend door elke zaterdag bij de
slager in de winkel te helpen.
Maar ja, toen werd het 3 okto
ber en bezocht Robin de feesten
in Leiden. Gelachen dat hij
heeft. Hij wilde aan het eind van
de avond naar huis en zag dat
van zijn brommer nog slechts
een rokend puinhoopje restte.
Een feestvierder had zijn brom
mer in de fik gestoken. ♦.Tja, een
duur avondje", merkt Robin
droog op.
De verzekering dekte deze scha
de niet en dus kocht Robin van
geleend geld maar weer een
nieuwe brommer. Maar veel ge
luk daarmee had hij niet. In fe
bruari kreeg hij daarmee een
aanrijding met een fietser. „Ik
reed op een voorrangsweg en
die kerel kwam zo van een
woonerf afzetten. Het lijkt mij
dat ik niet de schuldige ben."
De Puch lag aardig in de prak:
de schade bedroeg 500 gulden.
Nu is de verzekering van de fiet
ser niet van plan dit te vergoe
den, omdat die Robin als schul
dige van het ongeval aanwijst.
Voorlopig heeft de Sassenhei-
mer zijn brommer provisorisch
opgelapt met plakband, zodat
hij weer rijdt.
„Wanneer de volgende pech
komt weet ik niet", zegt Robin
die vandaag 17 wordt „Ik hoop
dat deze taart eigenlijk een
beetje-de ommekeer brengt."
MEINDERT VAN DER KAAU
Op drukke winkeldagen kan de
lijn wel eens bezet zijn. De kaart
moet dan wel drie keer door het
apparaat worden gehaald, voor
dat er contact is met de card
maatschappij.
Het systeem werkt namelijk als
volgt:
De klant koopt een artikel van
honderd gulden en toont zijn of
haar creditcard. De verkoper
haalt deze door een apparaat
dat via een telefoonlijntje in
verbinding met, bijvoorbeeld,
American Express staat. Daar
worden de gegevens van de
kaart gecontroleerd en die ver
schijnen op een schermpje dat
voor de neus van de verkoper
staat. Als iemand zijn of haar
creditcard heeft verloren, ver
schijnt dat onmiddellijk in
beeld. De verkoper weet nu dat
hij deze kaart niet mag aanne
men en er zelfs de schaar in
moet zetten. Zo wordt fraude
voorkomen.
Weinig winkels klagen dan ook
over fraudeurs. Alleen pomp
houders schijnen vertrouwd te
zijn met oplichters. Benzinesta
tion D. van Delft aan de Lam-
menschansweg heeft dit jaar
twee keer achter elkaar een
'klant' betrapt op een gestolen
kaart. De pompbediende kwam
erachter toen hij autorisatie wil
de aanvragen. De klant hoefde
opeens geen sigaretten meer.
Tankstation Total Stevenshof
gaat preventief te werk: er mo
gen geen artikelen worden ge
kocht zonder dat er wordt ge
tankt. De oplichters zetten hun
auto meestal ergens anders
neer, zodat het kenteken niet
kan worden genoteerd na de
oplichting. Met de kaart worden
dan de artikelen afgerekend.
Maar ook als er is getankt, wil
het nog wel eens mis gaan.
Vooral als het erg druk is. Dan is
er geen tijd om handtekeningen
te controleren, de gegevens
worden niet altijd opgevraagd
door de kaart door het apparaat
heen te halen en voor een op
lichter is het dan een koud
kunstje om een gestolen kaart
te laten zien en te claimen dat
die van hem is.
Betaling met de pin-code lijkt
de enige uitweg voor de pomp
houders.
EVELYNE LAMMERDING
Robin Termijn: „Ik hoop dat deze taart eigenlijk een beetje de ommekeer brengt."
foto •hielco kuipers
Amerikanen willen sigaret op straat verbieden
De roker is de melaatse van de
ze tijd. Ik voorspel u: het zal niet
lang meer duren of wij, halfzwa-
re jongens en meisjes, worden
per veewagon afgevoerd naar
een afgrijselijk gezond verban
ningsoord ergens in de noorde
lijke provincies.
Maar in Amerika is het hele
maal erg. Daar wil men nu ook
al het roken in de nabijheid van
openbare gebouwen gaan ver
bieden. Op Kennedy Airport
stijgen dagelijks honderden
vliegtuigen op die hun kerosi-
nedampen over land en zee uit
stoten, op de velden van Viet
nam wil nog steeds geen
bloempje bloeien door de fall
out, maar dat geeft allemaal
niks. Nee, de roker, de man of
vrouw die genoegen schept in
zo'n onschuldig neuswarmertje,
moet worden aangepakt. Ach,
waar is de tijd gebleven dat
Humphrey Bogart met die eeu
wige sigaret in zijn mondhoek
'Keep the homefire burning'
meezong?
In Leiden en omgeving is het
gelukkig nog niet zo erg. Bij
mijn weten paft burgemeester
Goekoop er ook lustig op los,
dus zo'n verordening zal van
hem niet zijn te verwachten. Als
het niet zo is, moet-ie het maar
zeggen.
Wanneer ik van de Witte Singel
naar het einde van de Haarlem
merstraat loop, kom ik nog heel
wat rokers tegen. Evenals de
niet-rokers die ik op deze route
aanspreek, vinden zij het Ame
rikaanse plan onzinnig. „Niet
roken in de nabijheid van open
bare gebouwen?", zegt meneer
Van Rossum. „Ik zal u vertellen,
meneer, als ik doodnerveus uit
het gebouw van de sociale
dienst kom omdat ze weer eens
zoveel op mijn uitkering heb
ben gekort, móet ik gewoon wel
een peukie opsteken. Het is nog
de laatste strohalm waaraan ik
me kan vastklampen. Het is
toch te gek voor woorden dat
wij zo worden gediscrimineerd.
Straks krijgen die milieuvereni
gingen het nog zover dat je in je
eigen huté geen wind meer mag
laten. Wat een onzin allemaal."
Ter hoogte van de Hema, waar
de geur van warme worst naar
buiten luiert, treffen we een
jongedame aan die rookt. Ze
vindt toestanden als in Amerika
echt overdreven. Terwijl we
staan te praten, mengt zich een
wat oudere dame in het ge
sprek. Ze heeft ook gerookt
maar zou dat nooit, zoals haar
seksegenote, op straat hebben
gedaan. „Ik hoop niet dat ik u
beledig maar dat vind ik echt
ordinair. Als je vroeger op straat
rookte, was je meteen een
hoer."
Er flitst agressie op in het oog
van de jongedame bij het horen
van dat laatste woord. „En
waarom mogen mannen dan
wél op straat roken? En waarom
mag een vrouw wel roken als ze
op een terrasje zit? Dus lopend
roken buiten mag niet en zit
tend roken wel? Ik zie de logica
er niet van in, mevrouw!"
„Dat is üw mening, mevrouw",
zegt de wat oudere dame.
„Maar een vrouw die rookt op
straat dat is gewoon tegen de
etiquette. Ik vind dat vrouwen
ook best topless op het strand
mogen liggen. Maar ze moeten
wel blijven liggen en niet gaan
lopen met die bungelende han
del. Dat is met roken net zo. Ik
zal ook nooit een kledingwinkel
binnengaan met een sigaret. Je
verschroeit zomaar een mooie
jurk. En als de verkoopsters in
die winkel roken, ruik je dat ge
woon aan de kleding. In dat
soort zaken koop ik dus niet."
Vrijheid
Op het trottoir in de Haarlem
merstraat begin ik peuken te
tellen. Ondoenlijk. Bij de hon
derdste peuk hou ik het voor
gezien. Er zijn trouwens opval
lend weinig peuken bij met lip
penstift eraan. Maar dat zegt
niet zoveel: sommige vrouwen
gebruiken die make-up nu een
maal niet.
Vanuit een portiek bestudeer ik
hoe mensen hun peuken kwijt
raken. Sommige rokers vermor
zelen het brandende eindje met
een beweging die mij aan de
'twist', die door Chubby Chec
ker geïntroduceerde dans doet
denken. Aan de beweging die
hij daarbij met zijn rechtervoet
maakte. Andere rokers schieten
de peuken achteloos weg. Is dat
nou niet slecht voor het mileu?
„Nee hoor", zegt een roker, „het
is allemaal organisch materiaal,
het verteert." O ja, en de filters
dan? Daarop heeft de roker
geen antwoord. Maar na een
kort en schuldig stilzwijgen.
„Nou ja, dan moeten ze maar
asbakken voor ons op straat zet
ten."
Bij het tentje dat Vietnamese
loempia's verkoopt, zit een ou
dere man op een bankje. Zijn
kleding heeft duidelijk betere
tijden gekend. Sjaak Barends, zo
heet hij, houdt zijn sigaret op
een heel aparte manier vast. Hij
klemt het eindje waaraan hij
moet trekken tussen zijn wijs
vinger, zijn middelvinger en zijn
duim. Het brandende puntje
schroeit bijna zijn handpalm.
„Roken is nog het enige wat ik
heb, meneer. Ik ben er zwaar op
tegen dat ze dat op straat gaan
verbieden. Dat druist in tegen
alle principes van de menselijke
vrijheid. Voor die vrijheid heb ik
hard gevochten, meneer. Zowel
bij de Partizanen als in Spanje.
Ik zie dat u kijkt naar de manier
waarop ik rook. Dat heb ik over
gehouden aan de oorlog. In de
loopgraven kon je niet zomaar
open en bloot een sigaret roken,
nee, je moest hem in je hand
palm houden, zodat de vijand
het gloeiende puntje niet kon
zien. We moesten in die tijd
nogal eens op wacht staan. Je
was doodmoe en kon zomaar in
slaap sukkelen. Weet u wat we
toen deden? We staken een si
garetje op en hielden dat tussen
de pink en de ringvinger vast. Al
hangt je hand ook nog zo ont
spannen langs je lichaam, dat
sigaretje kan er dan nooit meer
vanzelf tussenuit vallen. Viel je
tijdens je wacht even staande in
slaap, dan was dat sigaretje je
wekker. Op het moment dat je
je vingers brandde, werd je
wakker. Nee meneer, een siga
retje roken is onschuldig. Al dat
gedoe van die Amerikanen. De
mensen willen elkaar altijd van
alles verbieden. De ziel van de
mens stinkt als een Camembert.
Ik zeg altijd maar: ik rook liever
dan dat ik ruik, als u voelt wat ik
bedoel."
CEES VAN HOORE
In het Elisabeth Ziekenhuis komen gemengde zalen, maar patiënten
mogen zelf kiezen. foto hielco kuipers
Gedwongen wordt niemand.
Maar als mannen en vrouwen
het willen kunnen ze nog dit
voorjaar kamers delen in het
Leiderdorpse Rijnlandzieken
huis St. Elisabeth. Vraag is al
leen: willen ze het? We vroegen
het gisteren aan wat patiënten
en ex-patiënten in het restau
rant van het ziekenhuis.
En steeds maar weer ging het
over hèt gesprek, dè grapjes en
dè geintjes. Kunnen mannen
wel met vrouwen praten?
Nieuwkoper G. Bos vindt van
niet: „Mannen onder elkaar
maken enorm veel lol met el
kaar. Met vrouwen erbij kan dat
ook wel, maar is het toch an
ders. Moet je je toch wat inhou
den".
Waar moeten ze het ook over
hebben? Zit een man te wach
ten op verhalen over breiwerk
jes? En een vrouw heeft toch
niets met auto's, racefietsen en
voetbal? Zijn vrouw is het roe
rend met hem eens. Keer op
keer begint ze over een 'ouwe
tut' die in een zaaltje naast hem
lag: „Je zult die maar bij je op
de kamer hebben".
Haar man knikt: „Ik heb twee
weken plat op mijn rug gelegen.
En dan is gezelschap heel be
langrijk". Sterker nog: onder de
vijf-medemannen op zijn zaal
tje zitten zijn nieuwste kennis-
De Enkhuizense
de Jong-Mourik, ook een vijfti
ger, verwacht juist betere ge
sprekken door het 'gemengde
liggen': „Dan hoor je weer eens
wat anders dan die vrouwen
praatjes. Het gaat altijd maar
over kinderen, kleinkinderen,
een man die is overleden en een
zussie die dit of dat had".
Haar man werpt tegen dat niet
alleen vrouwen kwebbelen,
maar de ex-patiënte blijft erbij
dat vrouwen meestal op hun fa
milie zijn gericht. En zij wil
méér. Zij wil haar blik verrui
men: mannen maken via hun
werk het nodige mee en hebben
vaak andere kijk op dingen.
Ze heeft één voorwaarde: de he
ren moeten intelligent zijn en
ergens voor staan in het leven.
Naast lamlendige profiteurs wil
ze geen moment liggen, zegt ze
draaiend aan haar ingepakte
voet:Als ze het over voetbal
willen hebben, zonder ik me ge-
Een tafeltje verder zitten moe
der (93) en dochter Rodewijk uit
Roelofarendsveen. De dochter
begint kritisch. „Is dit een be
zuiniging?", wil ze weten van de
meegekomen voorlichtster van
het ziekenhuis. Niet echt, ant
woordt die. Wel kan het de
planning makkelijker maken en
wachtlijsten inkorten.
Moeder kinkt instemmend.
Toen zij twee weken in het zie
kenhuis lag voor het verwijde
ren van een galsteen uit haar
darmen, verbaasde ze zich er
over dat er soms maar een en
keling lag op 6-persoonszalen.
„Dat is toch zonde, met al die
wachtlijsten".
Als ze kan 'meehelpen' door
met mannelijke patiënten te
hokken, aarzelt ze geen mo
ment. „Ik ben daar heel makke
lijk in", klinkt het ferm. En: „Ik
ben toch wel een beetje mo
dern, ook al ben ik oud". Ze
heeft ook niets tegen mannen-
gezelschap. Integendeel, ze zor
gen voor 'wisseling van ge
sprek': „Vrouwen hebben het
toch vooral over hun kinderen".
En bij de verzorging gaat er toch
zeker een gordijn rond het bed
of krijgt men een aparte wasge
legenheid? De voorlichtster van
het ziekenhuis knikt. En daar
mee lijkt ook dit probleem van
de baan. Maar dan het snurken?
Doen mannen dat niet harder
dan vrouwen? „Ze hebben wel
eens gezegd dat ik zelf ook
snurk", zegt de hoogbejaarde.
„Ach, dan neem je toch gewoon
een slaaptabletje".
En de jaloezie? Is de thuisblij
vende partner niet bang voor
concurrentie in de ziekenboeg?
„Jaloezie komt bij ons niet
voor", zegt Enkhuizenaar De
Jong. „Mijn man heeft dertig
jaar op de weg gezworven en
dan leer je jaloezie wel af', zegt
de Nieuwkoopse mevrouw Bos.
PAUL VAN DER KOOU
Vanaf 5 april is hèt algemene telefoonnummer
van de gemeente Leiden gewijzigd.
Het nieuwe nummer is: 165 165.
Daarmee zijn alle nummers die begonnen met
254vervallen.
•Enkele belangrijke nieuwe nummers:
Kredietbank 16 77 77
Woonruimteverdeling 16 78 88
Museum de Lakenhal 16 53 61
Stichting Welzijn 16 77 99
De telefoonnummers van de Reiniging
(25 20 91); de Sociale Dienst (25 13 13); de
afdeliHgen Belastingen (16 27 77) en
Stadskabei (16 27 27) en van Sport Recreatie
(31 56 01) blijven ongewijzigd.
Bel voor informatie: 165 165
