fitshoe
4SÏ
bloedmkters
Hoe apart is
'Alkemade'?
PLUTO TENNISREIZEN
BIJ AANKOOP VAN EEN
KRIJGT U 'N PAAR
T.W.V. f 13,50
GELDIG TOT 1 APRIL
Sportschoen Advies Centrum
St. Jorissteeg 8 2311 JA Leiden Tel. 071-126365
VOORJAAR, ZOMER EN NAJAAR
TENNISKAMPEN VOOR: JEUGD VAN 8 TOT 18 JAAR.
Bestemmingen: Ameland, Engeland en Zuid-Frankrijk.
TENNISREIZEN NAAR DE ZON VOOR: VOLWASSENEN.
Bestemmingen: Bulgarije, Portugal, Spanje, Tunesië, Turkije.
Bel voor info en gratis full-colour brochure: Tel.: 020 - 614 04 18
speciaalzaak voor therapeutische elastische
kousen, bandages, medische hulpmiddelen
TENNIS-ELLEBOOC
Kom naar Medi-
Ambulant en wij
helpen je aan een
goed passende
bandage. Onze
keuze is groot.
Ook hebben wij een
flinke sortering enkel-,
knie- en polsbandages.
Medi-Ambulant, tevens praktijk voor:
Fysiotherapie (geen wachtlijst)
Sportmassage (geen wachtlijst)
Pedicure (geen wachtlijst)
Diëtiste
Ziekenfondsleverancier
Geopend maandag 13-17 uur, dinsdag l/m vrijdag
van 9-17 uur of na telefonische afspraak.
Ooezastraat 27, 2311 HA Leiden. Tel. 071-132745.
Kort Galgewater 1, Leiden, tel. 071 - 12 03 75
voor zelfcontrole o.a. OM RON
Tennisspecial '93
Open toernooi aan vijfentwintigste uitgave toe
De vraag is aanzienlijk gemakkelijker gesteld dan beantwoord. Wat
maakt het toernooi van de tennisvereniging Alkemade dat dit seizoen
voor de vijfentwintigste keer wordt georganiseerd, nu precies tot zo'n
aparte gebeurtenis? Waarom behoort 'Alkemade' nu al zo lang tot dat
selecte gezelschap middelgrote toernooien (Rijnkanters, Ter Aar) dat bij
voorbaat niet stuk lijkt te kunnen?
Willem Renée fungeert als spil. Ria Runnenberg, Agnes van Berkel en Wendy van der We
reld (vlnr) omringen de wedstrijdleider die volgend jaar 'vijfentwintig jaar Willem' hoopt
te vieren. foto jan hol vast
OUDE WETERING GERT-JAN ONVLEE
Overvolle lijsten, vaak lange wachttij
den. Als toemooiieider Willem Renée di
rect met een extra biertje in de hand op
je afkomt, weet je het al. Dat wordt ze
ker een uurtje wachten. En als-ie daarna
nog een keertje aanwipt om je een twee
de drankje aan te bieden, kan ie maar
beter even naar huis bellen, dat net 'nog
wat later wordt'. Een gegeven dat de ge
middelde toernooispeler normaal ge
sproken onmiddellijk doet afknappen
op een dergelijk evenement. Niet echter
daar in Alkemade. Daar schijnt dat te
mogen. Te moeten, misschien wel.
Want Renee en de zijnen willen er zelf
niet omheen: er is daarin het verleden
beslist regelmatig op zes banen gepland.
En dat was wel degelijk in de tijd dat het
park van de club er nog maar vijf telde.
Extra wachttijd verzekerd, derhalve.
Braassemermeer
Terug naar de vraag. En het antwoord
dat door Willem Renee niet onmiddel
lijk kan worden verstrekt, zoals ook me-
de-toernooileidsters Agncs van Berkel,
Wendy van der Wereld en Ria Runnen
berg (Martijn van Hoorn ontbreekt op
het appèl) dat niet pasklaar kunnen le
veren. „Misschien," zo stellen zij voor
zichtig, „misschien is het wel helemaal
niet zo'n apart evenement." En: „Nee,
het is echt niet zo dat spelers zich elk
jaar weer in de Braassemermeer terug
vinden. Dat is een keer gebeurd." En:
.Achtervolgingen door het clubhuis met
brandspuiten. Daar maken we dus ook
geen gewoonte van."
De geschiedenis van het toernooi
moet. dat moge duidelijk zijn, niet
mooier worden voorgesteld dan ze in
werkelijkheid is. En dat van die wachttij
den wordt ook steeds minder. Ria Run
nenberg haalt een stukje Alkemadese
charme weg: „Dat valt de laatste jaren
best mee. Alleen als het echt nat is ge
weest, kan het nog wel eens uit de hand
lopen. Maar dat begrijpt iedereen dan
wel. Trouwens: lang niet iedere deelne
mer vond het zo leuk om lang te moeten
wachten voor de partij kon worden ge
speeld."
Vaste klanten
Maar er moet toch een reden voor zijn
dat jaarlijks een groot gedeelte van de
deelnemers (het toernooi telt voor 75
procent vaste klanten) de tocht naar
Alkemade weer onderneemt? Opnieuw
Runnenberg, bijgevallen door de rest:
„Misschien is dat juist wel onze kracht.
Spelers bepalen of een toernooi gezellig
is, de deelnemers bepalen de sfeer. Mis
schien heeft Alkemade wel het geluk van
een leuke groep beeldbepalende spelers
en speelsters die daarom graag elk jaar
terugkomt."
Renée, die deze zomer aan zijn
vierentwintigste jaar achter de tafel
plaatsneemt („Volgend jaar vieren we
dertig jaar Alkemade en vijfentwintig
jaar Willem") ziet wel iets in die redene
ring. Maar wil toch ook niet om de in
vloed van de wedstrijdleiding heen. „We
zijn hier niet moeilijk, staan niet op on
ze strepen. Behalve dan als een speler of
speelster het er naar maakt. En we laten
merken dat we het leuk vinden om de
mensen weer terug te zien. Sterker nog,
als een vaste klant zich niet heeft inge
schreven, bel ik hem vaak nog even op.
Of-ie het soms vergeten is. Dat geeft de
band tussen toernooileiding en spelers
natuurlijk wel een beetje aan."
Keet
Tijdens het toernooi is het altijd gezellig
druk, haalt het viertal een ander argu
ment op tafel. „Er zijn leden van Alkc-
made die voor zo'n toernooi ^en week
vakantie nemen. En er altijd zijn. Dat al
leen geeft al een hoop gezelligheid.
Daarbij is dat clubhuis van ons natuur
lijk apart. Zo'n houten keet zal altijd iets
blijven houden." De keet die jaren lang
een week zo'n beetje de woon- en ver
blijfplaats van Willem Renée was. .Al
leen slapen deed ik thuis. Nou ja, heel
even dan. Nu-ga ik-vaker naar huis. De
kinderen naar bed brengen, thuis eten.
Mijn dagen op de club lijken niet meer
op die van vroeger. Het zijn nu Martijn
en Agnes die de langste dagen maken."
Renée vaker thuis (hij bezocht afgelo
pen jaar tijdens het toernooi zelfs de
verjaardag van broer Jacques, terwijl hij
dat normaal met een telefoontje afdoet)
en de kans dat een C-speler in drie D-fi-
nales staat (zoals Han Bos uit Nieuw
Vennep in het allereerste jaar) is ook al
een stuk kleiner geworden. Daarbij wor
den er tegenwoordig ook 'slechts' zestig
partijen per baan gepland, het hoogste
van het district weliswaar, maar dat
aantal heeft wel eens veel hoger gelegen.
Nog eens wordt aangetoond dat beel
den uit vroeger tijden het correcte plaat
je van 1993 vertroebelen. Maar, ver
klaarbaar of niet, 'Alkemade' behoort
nog altijd tot de onverbiddelijke toppers
van het toemooienseizoen.
Agnes van Berkel:- „De deéltfertTfrrs
hebben'lief 'naar hun zin en wij hebben
een dikke week lang dikke pret. Het is
hoe dan ook goed."
Dubbelspel
Een prachtige zomernamiddag
op Wimbledon, eind jaren
zeventig.
De jonge bruisende Amerikaan Jimmy
Connors heeft zojuist de aloude
tennistempel op stelten gezet met zijn
schitterende aanvallende tennis. Zijn
fenomenale groundstrokes luiden een
nieuw tijdperk in. Hij heeft voor jaren de
harten van de oerconservatieve Engelsen
gestolen. Na zijn fantastische
demonstratie drommen de toeschouwers
samen bij de foeilelijke kraampjes buiten
het centre-court om de traditionele
Engelse tea en aardbeien met slagroom
te gaan nuttigen.
Weinigen gaan huiswaarts, immers de
dubbelspelfinale staat nog op het
programma en het belooft weereen
groots spektakel te gaan worden. In het
avondlijk duister van de voorafgaande
vrijdagavond hebben Newcombe en
Roche met de grootste moeite de finale
bereikt, waarin Hewitt en McMillan de
tegenstanders zullen zijn. John
Newcombe, begenadigd talent, en Tony
Roche, ruwe hardhitter. verder wars van
glamour en safe als de bank. Aan de
andere zijde van het net de kalende,
driftige Bob Hewitt, dubbelspeler par
excellence en Frew McMillan, de altijd
met een fraaie wittepet uitgeruste
flegmatieke Zuid-Afrikaan. Een
fantastische combinatie van ordinair
hard rammen en een fluwelen touch.
Voor deze confrontatie stromen de
tribunes weer helemaal vol. Een geweldig
gevecht volgt. Knetterende services,
vlijmscherpe volleys en diepe lobs op de
achterlijn laten het tennisspel in al zijn
facetten zien. De tactische opstelling, de
intimidatie, maar ook de ludieke geintjes
maken van deze wedstrijd een waar
feest. Ik was er bij op mijn eerste
Wimbledon en ik heb van de eerste tot en
met de laatste balgenoten. Hoewel het
volleren voor mij altijd een ware crime is
gebleven, heb ik daar geleerd hoe heerlijk
een lekkere dubbel kan zijn.
Wil een enkelspelfinale op gras nog wel
eens ontaarden in een saaie vertoning,
de dubbel leent zich bij uitstek vooreen
snelle baansoort. Des te triester is het dat
het dubbelspel tijdens toernooien steeds
verder op de achtergrond geraakt. Alleen
tijdens de Davis Cup, wanneer het
meestal de sleutelpartij is, krijgt het de
aandacht die het verdient. Newcombe,
Roche, Rosewal, McEnroe, Noah en velen
anderen waren briljant in beide
spelsoorten. Echte eenlingen als Borg en
Lendl waren zo met zichzelf bezig dat zij
niet in staat waren het spelletje met een
ander te spelen. Ik ben van mening dat
je, om een goede dubbelspeler te zijn niet
alleen over tenniscapaciteiten moet
beschikken, maar bovenal een gezellige
vent moet zijn.
In 1992 had ik het voorrecht een week op
de tennisschool van John Newcombe te
mogen spelen. Een vermogende
beviiende relatie had mij geïnviteerd en
met Amerikaanse veteranen van diverse
pluimage had ik de tennisweek van mijn
lei>en. Trainen, wedstrijdjes sfjelen, maar
vooral veel over tennis praten met de
grote namen van weleer hebben mij nog
veel geleerd. Met name met Roy Emerson
heb ik uren zitten filosoferen over het
tennis in het heden en verleden. Als
meervoudig Wimbledonkampioen in
zowel enkel- als dubbelspel was deze
man de eenvoud zelve gebleven. Vooral
zijn kameraadschap imponeerde mij.
Met Neal Fraser won hij drie maal de
titel, maar beide heren waren geen
moment te beroerd om 's avonds in het
schemerduister met 'Harry from Holland'
een partijtje om een biertje te spelen.
Turn your shoulders, quick on your feet,
bend your knees, waren de aansporingen
om zelfs mij. weinig begenadigde, nog
wat te leren. Daar speelden twee
meesters die werkelijk alles hadden
meegemaakt, maar nog intens van een
'dubbeltje'genoten. Beiden waren Vol
bewondering over mannen als Nastase,
McEnroe en Connors. Maar hadden voor
egoïsten als Borg en Lendl geen goed
woord over. Maatjes moet je zijn in een
dubbel en daarom moet je vooral ook
een prettig mens zijn. En McEnroe dan,
zult u zeggen. Big John, was hun
mening, is een uiterst aimabele vent die
door zijn grote successen op zeer jeugdige
leeftijd altijd moest presteren en winnen
en dat tot elke prijs. McEnroe, die
regelmatig bij Emerson traint, is zeer
leergierigen altijd bereid naar de
mening van de oude meester te luisteren.
Inventiviteit, creativiteit, maar bovenal
kameraadschap siert de echte
dubbelspeler. Toch levert een combinatie
van twee spelers met al deze
eigenschappen nog geen garantie voor
een goed sluitend dubbel. Vaak is een
van beiden een meer dienende speler, die
rust en zekerheid uitstraalt en daardoor
de zaakjes in goede banen leidt.
In het Leidse zijn zeker enkele
combinaties aan te wijzen die hier veel
succes mee hebben geoogst. In het
verleden waren de oerdegelijke Bram
Madera en de artistieke Henny Koemans
bijna niet te kloppen. Daarna waren
Hans Tönjann met afivisselend Freek en
Herman van der Capellen
toonaangevend, terwijl tegenwoordig de
oudjes Rob van Marwijk en Joost van
Leeuwen nog volop meedoen. Dat de
laatsten nog goed meekunnen, pleit niet
voor bet huidige niveau, maar de jeugd
leert eenvoudigweg niet dubbelen.
Gevestigde namen als Philip van der
Kwast en Willem Pufkus leerden Hans
Tönjann en Frans Grimbergen technisch
en tactisch de kneepjes. De huidige
trainers geven dubbelles uit het boekje
zodat er weinig talent aanwezig is. Gaat
vooral de jongere jeugd met de gevestigde
orde partijtjes spelen, het niveau van het
dubbelspel zal zeker omhooggaan.
Tevens ben ik van mening dat de liefde
voor het spelletje dan veel langer blijft
bestaan.
Allez, er is nog veel te oefenen, maar
bovenal veel te genieten van het
fantastische dubbelspel
HAR MEYER
