'We willen geen miskleun maken'
'Het spel is uit James,
we gaan zelf wel zingen'
'Sponsomaam op straatnaambord leidt af
Het Gesprek van de Dag
'We poetsen eerder
de auto dan ons huis'
VRIJDAG 19 MAART 1993
Een gigantische groep jeugdige voetballertjes van Lugdunum. Allemaal kunnen ze gebruik maken van het clubbusje voor vervoer naar uitwedstrijden. archieffoto loekzuyderduin
Lugdimum vervoert jeugd in een goed verzekerd busje
Talloze ouders hebben geen zin
meer om mee te gaan naar de
wedstrijd. Dus zitten de arme
voetballertjes op zaterdagoch
tend samengeperst op de ach
terbank van een te kleine perso
nenauto van de elftalbegeleider.
Terwijl het maximaal toegesta
ne aantal inzittenden van een
personenauto om veiligheidsre
denen gelijk is aan het aantal
zitplaatsen, zitten er vijf, soms
wel zes kereltjes tegen elkaar
geplakt als sardientjes in een
blik.
Een gevaarlijke situatie. In de
buurt van Meppel kantelde het
afgelopen weekeinde een veel te
klein busje met jeugdige spor-
tertjes. Als door een wonder
overleefden ze het ongeval. Is er
wat te doen aan het vervoers
probleem, vragen wij ons af.
Otto Bik, jeugdtrainer van het
Oegstgeester UDO, is heel stel
lig in zijn commentaar. „UDO
heeft er geen last van. Vroeger
haddep we hier een speciale co
ordinator vervoer, maar die is er
vorig jaar mee gestopt. Want er
waren steeds genoeg auto's. Dat
geldt bij mijn weten voor alle
elftallen."
J. Barendse, wedstrijdsecretaris
bij de jeugd van de voetbalver
eniging Alphen, rept van een
minder florissante situatie bij
zijn club. „Bij de F-jes en E-tjes
is het geen probleem. Die wor
den door hun ouders bij het
veld afgezet. Maar in de oudere
leeftijdscategorieën er valt wel
een trend te bespeuren dat er
steeds minder vervoer is. Vooral
bij de A- en de B-jeugd. De lei
der komt nog wel met zijn auto
en één of twee ouders ook. Dat
is niet altijd genoeg en dan
moeten er anderen worden op
getrommeld. Het is jammer, we
zien hier niet zo veel ouders."
Helemaal treurig is het volgens
hem gesteld bij de meisjes. „De
meisjesafdeling heeft vaak hele
maal geen vervoer. Of mis
schien één auto waarin vier of
vijf speelsters kunnen. Dan
moet de vereniging een busje
Net de huisraad in de tuin gezet
zodat de binnenboel lekker ge
boend kan worden? U behoort
dan tot een uitstervend ras,
want de grote schoonmaak is
allang zo groot niet meer. In
dorpen als Katwijk probeert de
oude garde de traditie nog een
beetje hoog te houden, maar in
Leiden lijkt de verloedering te
hebben toegeslagen.
Natuurlijk, bij Blokker loopt de
raamwasser met telescoopstok
als een trein. Maar of die nu
echt voor de grote schoonmaak
bedoeld is, betwijfelen verkoop
sters ernstig. En wat te denken
van de behangzaak De Drie
Eenen in de Haarlemmerstraat?
Tot diep in de jaren zeventig,
verkocht eigenaar M Simons
negen van de tien rollen behang
in de eerste drie maanden van
het jaar. Staaltjes van nieuwste
voorjaarscollectiesverspreidde
Ifij huis-aan-huis. Nu is het in
die maanden geen greintje
drukker.
Omdat een winkelier niet graag
zijn klanten afvalt, steekt Si
mons voorzichtig van wal als we
hem om verklaringen vragen.
Zo meldt hij dat ons huis min
der snel vies wordt nu gaska
chels de kolenkachels hebben
verdreven. Ook kunnen we te
genwoordig het hele jaar door
behangen, nu alle kamers ver
warmd zijn. Verder leven we
niet langer in één (voor)kamer.
Toch moet Simons van het hart
dat de huizen er niet schoner en
hygiënischer op zijn geworden:
„We poetsen eerder onze auto
dan ons huis", is zijn ervaring.
„De buitenkant is vaak nog heel
schoon, maar binnen is het dan
vaak wat minder. Gordijnen zijn
niet altijd fris, door de ramen
kun je vaak amper heenkijken
en het beddegoed is vaak totaal
versleten."
Moeten we dus terug naar de
tijd van de grote schoonmaak?
Simons weet het niet: „Vroeger
zeiden mensen vaak: 'nü is het
huis schoon'. En de rest van het
jaar deden ze dan niets. Nu ma
ken de mensen het hele jaar
door iets schoon, maar vraag ik
mij af of ze niets vergeten."
Zijn Katwijkse tegenvoeter P.
Meyvogel heeft een ander ver
haal. Als bij hem in het dorp het
licht de kamers weer binnen
komt, schrikken mensen nog
steeds van het vuil. Zeker als ze
de ramen eens lekker hebben
gelapt. Hij denkt dan ook dat hij
zes van de tien rollen behang
tussen eind januari en april om
zet. Waarom het in Leiden an
ders ligt? Misschien hebben ze
daar minder eigen huizen, op
pert de Katwijker. Het zit 'm in
de traditie, denkt de Leidse be-
hangdeskundige. „Conservatie
ve gemeenschappen als Katwijk
hechten meer aan traditie",
denkt hij. „Zo van: frisse lucht,
winter voorbij."
PAUL VAN DER KOOU
huren. Dat is natuurlijk een
slechte zaak."
Rien van Veen, trainer van de
A-junioren bij het Zoeterwoud-
se Meerburg, zegt dat er bij zijn
club geen vervoersprobleem is.
„Het gaat hier redelijk. Bij de A-
junioren beschikken we over
een vaste kern van mensen met
auto's. Er zijn drie vaste chauf
feurs en de rest rouleert. Het
schema is zo dat er elke week
buiten die drie vaste- nog twee
andere chauffeurs zijn. Dat is
genoeg voor alle spelers en een
begeleider. Voor zover ik weet is
dat bij alle elftallen het geval."
Kees van Lith, die als trainer de
A-jeugd van MMO onder zijn
hoede heeft, is „vrij positief'
over de situatie bij de Hoogma-
dese club. „Elk elftal heeft twee
begeleiders. De meesten van
hen hebben een auto. Dat is zo
van de D tot en met de A. Als er
een tekort is aan vervoer wordt
er wat wel wat geregeld. Via ou
ders van spelers of zo. Het is
niet meer zo als vroeger hè. Zelf
op de fiets of de brommer naar
Koudekerk voor een wedstrijd.
Maar goed, echt problemen met
vervoer hebben we niet bij
MMO."
Bij Lugdunum hebben ze de
zaakjes goed voor elkaar. De
Leidse club heeft een tijd gele
den een busje aangeschaft voor
het vervoer van alle jeugdleden.
„Die rijdt elke zaterdag volgens
een vast dienstschema en het
eerste-, tweede- en derde elftal
maken er op zondag gebruik
van", zegt voorzitter Phil Ver-
straaten. ,,'s Zomers gaan we er
mee op kamp. En als er een
bouwklusje is, halen we de ban
ken er uit."
Dat laatste is handig, maar niet
in eerste instantie de reden
waarom het busje werd aange
schaft. Dat was de steeds nij
pender wordende vervoerspro-
blematiek van de jeugdige voet
ballertjes. „Ik heb die ontwikke
ling met argusogen gevolgd.
Ook die zaken moeten voor de
leden goed geregeld zijn. Een
busje was een goede oplossing.
Volgens de norm kunnen we
daar tien kinderen induwen. En
er gaat nog een luxe-wagen
mee, met de leiders. Uiteraard
hebben we voor alles een uitge-
breideongevallenverzekering
afgesloten. We willen geen mis
kleun maken."
En als er toevallig eens twee
jeugdelftalen op hetzelfde tijd
stip een uitwedstrijd moeten
spelen? „In tachtig tot negentig
procent van die gevallen is dat
goed geregeld. Binnen de ver
eniging hebben we ook mensen
met busjes. Die worden dan be
naderd. Kunnen die niet, dan
zijn er behalve de auto's van de
leiders natuurlijk ook nog altijd
luxewagens van leden. We gaan
dan wel eerst na of die verze
kerd zijn. Of ze een inzittenden
verzekering hebben. We willen
niets aan het^oeval overlaten."
lames Last heeft zijn klompen
uitgedaan en trippelt nu op
kousevoeten door de warenhui
zen. Waar je vandaag de dag
ook winkelt, bijna overal is mu-
zak. Muzak? Ja. muzak. 'Achter
grondmuziek in winkelgalerijen'
aldus de schrijver Willem Brak
man, die voor het eerst met de
term op de proppen kwam, mu
zikaal behang dus.
Alleen is de vraag: hoe lang nog?
Want als de Wel op Naburige
Rechten, die thans wordt be
handeld in de Eerste Kamer,
wordt aangenomen, moeten de
winkeliers diep in hun buidel
tasten voor het ten gehore bren
gen van achtergrondmuziek.
Hebben ze daar nog wel trek in?
Het is de bedoeling van de
wetsindieners dat de heffing op
de muziek, waarvoor tarieven
gelden van de auteursrechten
organisatie Buma, wordt uitge
breid. Niet alleen toondichters
en tekstschrijvers komen dan in
aanmerking voor auteursrech
ten, maar ook producenten,
muzikanten en zangers of zan
geressen. Een ondernemer be
taalt nu nog 317 gulden en 79
cent per jaar aan auteursrech
ten op achtergrondmuziek. Als
de wet wordt aangenomen, kost
hem dat 721,38.
„Ik heb daar iets van gehoord
ja", meldt Hetty Hummel van
het management van de Win
kelhof, waar dagelijks de muzak
door de wandelgangen dwaalt.
„Alleen weet ik nog niet wat dat
voor ons betekent. De Winkel-
bof is namelijk een openbare
ruimte, daarvoor geldt een an
der bedrag. Afhankelijk van de
oppenlakte."
Maar als producenten en muzi
kanten nu ook al gaan meede
len in de auteursrechten, wordt
dat bedrag toch ook hoger?
„Dat zou heel goed kunnen. De
Winkelhof betaalt nu voor de
hele ruimte in elk geval al meer
dan die 300 gulden, al zou ik
niet eens bij benadering weten
hoeveel."
In elk geval betalen de onderne
mers in het winkelcentrum jaar
lijks voor zogeheten servicekos
ten aan het management. Daar
voor in ruil krijgt men onder
meer bewaking èn klinkt mu
ziek in de galerijen. Midden
standers die in hun eigen zaak
de klanten nog eens willen trac-
teren op smakelijke notenbrij.
moeten daar nog eens extra
voor dokken. Nu nog de ge
wraakte 317 gulden en 79 cent,
maar binnenkort mogelijk ruim
721 gulden.
Drogist I. Schouten zou daarvan
het slachtoffer zijn. Hij draait in
zijrr zaak in de Winkelhof mu
ziek voor zijn klanten 'om een
gezellig sfeertje te scheppen'/
„Maar hier zit ik niet echt op te
wachten. Ik vind het bescheten
om het zo maar eens te zeggen.
Ik vraag me af: wie krijgt dat
geld? Het is allemaal zo indirect.
Hetzelfde als bij het kijk- en
luistergeld bijvoorbeeld. Naar
welke mensen gaat dat geld toe?
Straks komt er weer iemand die
tweehonderd gulden wil heb
ben voor weet ik wat. Waar
houdt het op? Maar ja, proteste
ren heeft geen zin, denk ik. Je
zult toch moeten betalen als je
muziek wilt draaien
Ger Deurloo van dierenspe
ciaalzaak Vlieland in Leiden was
nog niet op de hoogte en schrikt
behoorlijk van onze onheilstij
ding. „Ach jee. ze verdienen nog
niet genoeg. We betalen nu al
ruim 300 gulden. Ik vind het be
lachelijk."
Nu nog deinen goudgoerami's,
ara's, chinchilla's, baardagamen
en vierteenschildpadden vrolijk
mee op de zalvende deuntjes.
Net als het personeel. „De i
iral
elf.
We zijn hier de hele dag. Ik
denk niet dat de klant er veel
aan heeft. Hoewel ze wel lopen
mee te neuriën als we muziek
draaien uit de jaren zestig."
Maar mogelijk niet lang meer
„Want als die wet er door komt,
gooi ik acuut de muziek uit.
Waar moet je dat geld vandaan
halen?" Het geld vliegt hem
toch al uit de zakken, klaagt
Deurloo. „De stad is zo duur.
Zet je auto maar eens neer in de
buurt van de zaak. Als je al een
plek kunt vinden. Overal moet
je voor betalen. Eens even reke
nen: 721 gulden per jaar dat is
eh...60 gulden per maand. Die
baftdjes en CD's die je koopt,
kosten al het nodige. En dan
nog zo'n bedrag er bovenop?
Dat kan toch niet? Nee, als W6
meer dan het dubbele moeten
gaan betalen zeg ik: jongens, we
gaan zelf een beetje zingen."
Je hoort het, James. Het spel is
uit. Trek je klompen maar weer
aan en blaas de aftocht.
HERMAN JOUSTRA»
Ger Deurloo, geflankeerd door een muzakminnende a
Er komt een dag dat in de bin
nenstad geen plekje meer te
vinden is zonder bedrijfs- of
merknaam. Na de bushokjes,
stadsbussen, vuilniswagens,
brandweerwagens, vuilnisbak
ken en papierbakken, zijn nu
ook de straatnaamborden aan
de beurt.
Het lumineuze idee is afkomstig
van de de fabrikant van de bor
den. Alle gemeenten zijn bena
derd of zij een naam of een logo
van een bedrijf onder hun
straatnamen willen hebben. De
gemeenten hebben dan geen
zorgen meer over het onder
houd en ontvangen bovendien
nog een bedrag per bord. De
armlastige Amsterdamse stads
deelraad Zuidoost gaat als eer
ste in zee met de firma Langcat,
de enige producent van de geë
mailleerde platen in Nederland.
Toegegeven, dat klinkt niet on
aardig. Maar hoofd technisch
onderhoud en reiniging van de
gemeente Katwijk, W.J. van de
Velde, voelt helemaal niets voor
het voorstel. Dat geeft alleen
maar gedonder met de burgers
uit het vissersdorp, zo verwacht
hij.
„Die borden hangen vaak op
gevels van particulieren, die
moeten dat gedogen. Dat vin
den die mensen ook helemaal
niet erg. Maar stel nou eens dat
iemand ontzettend anti-Leidsch
Daghlad is, ik noem maar een
willekeurig bedrijf, dan is het
toch logisch dat hij ook geen re
clame van die krant op zijn huis
wil hebben? Je hebt gezien met
de affaire rond de reclame 'Is er
koffie na de dood', dat bepaalde
bedrijven bij het publiek heel
gevoelig kunnen liegen."
Volgens Van de Velde is een bij
komend probleem dat de bor
den ook weer een stuk groter
moeten worden, omdat de
naam van de sponsor toch er
gens moet staan. „Nu hebben
wij een fatsoenlijk bord met
hoogstens een ondertitel, met
uitleg over de persoon die is be
doeld. Of het een verzetsheld of
burgemeester is geweest of zo.
Met reclame erbij moet die
plaat wellicht twee of drie keer
zo groot worden. Daar lopen
bewoners helemaal niet warm
Bovendien leidt zo'n heel ver
haal onder de straatnaam alleen
maar af, denkt Van de Velde. „Je
bent op zoek naar een straat
naam en dan staat er ook nog
eens allemaal onzin bij. Daar zit
je als vreemdeling toch niet op
te wachten? Dat is helemaal niet
functioneel."
Van de Velde rakelt tot slot ook
nog eens een vervelende erva
ring op met de papierbakken
die op dezelfde manier onder
houden en gefinancierd zouden
worden. „Dat bedrijf zou zelf
plaatselijke bedrijven zoeken
voor de sponsoring van die bak
ken. Dat ging even goed, maar
later kwam er een directiewisse
ling. Goed, het bedrijf ging op
een gegeven moment failliet en
nu staan die bakken een beetje
weg te roesten. Binnenkort ne
men wij zelf weer nieuwe pa
pierbakken in gebruik."
De Katwijkse ambtenaar staat
hor»m niet te springen ven
vreugde om het voorstel. Zijn
Leidse collega, R.J. Verplancke.
ziet het grappige van het plan
echter wel in. Deze ambtenaar
die over het Leidse stadsmeubi-
lair gaat, zegt dat al een tijdje
over het aanbod wordt nage
dacht. Er is zelfs een notitie in
de maak over het 'sponsorbe-
leid'.
„Je kunt op een gegeven mo
ment wel alles beplakken met
namen, maar dat is nu ook weer
niet de bedoeling", zegt Ver
plancke. „We moeten dus gaan
bepalen wat wel en wat niet
kan. Stel dat een bord door een
merknaam twee tot drie keer zo
groot wordt. Dat lijkt mij toch
een grove verstoring van het
beeld van de oude binnenstad,
want daar hebben wij het over.
Er moeten veel mensen langs
komen. Een bord in de Stevens
hof willen de sponsors niet."
Volgens Verplancke pikt de
commercie op een gegeven mo
ment ook niet meer alles wat
een gemeente aanbiedt. „Als je
door de bomen het bos niet
meer ziet heeft hel voor sponors
geen zin. Zij willen wel opval
len. Reclame kent zo zijn fysieke
grenzen", aldus Verplancke.
Volgens een woordvoerder van
de gemeente Noordwijk is er
nog geen 'reclamebeleid'. Maar
door het toenemend aantal
aanbiedingen is er nu wel een
'nota reclame' in ambtelijke
voorbereiding. Alle mogelijkhe
den worden op een rijtje gezet.
Pechvogel
van de week
Je hebt mensen die niet
voor het geluk in de wieg
zijn gelegd en soms de
raarste dingen meemaken:
pechvogels dus. Het
iesprek van de Dag
bombardeert met ingang
van morgen een
regiogenoot tot 'Pechvogel
van de week
Het Leidsch Dagblad
verrast de uitverkorene met
een mooie slagroomtaart.
Vindt u dat uzelf voor deze
eervolle vermelding in
aanmerking komt, twijfel
dan niet om met ons
contact op te nemen. Ook
mag u familieleden,
vrienden of buren voor
deze prijs nomineren. U
kunt bellen tijdens de
werkdagen van 8.30 tot
18.30 uur op het nummer
071-161352. Ook kunt u
schrijven: Leidsch Dagblad.
t.a.v. Het Gesprek van de
Dag, Postbus 54. 2300 AB
