Een kruitvat van ideeën
De buren van ET komen
ZATERDAG 6 FEBRUAR11993
van Overvliet is pas een paar maanden aan
de gang. Niettemin beschikt de Nederlandse
afdeling al over een eigen maandblad, Infini
ty. Want Oneindigheid, daar gaat het alle
maal om. Er is geen begin en geen eind aan
het leven in de ruimte. Wanneer de aarde
moe en versleten is, over 10.000 jaar, zal de
menselijke soort uitzwerven over het heelal.
Van Overvliet: „Het enige doel van het leven
is: méér leven."
Volgens Van Overvliet en zijn clubgenoten,
krioelt het van de interstellaire beschavingen.
Een deel daarvan is verzameld in een federa
tie. Bijna al die beschavingen verplaatsen
zich moeiteloos door het heelal, maar aard-
bezoek is alleen toegestaan na toestemming
van die federatie. Alleen de Elohim mogen op
eigen houtje de mensheid ontmoeten.
„Er zijn nog twee planeten zoals de aarde
in nabije zonnestelsels. Ook daar hebben de
buitenaardsen het leven in gang gezet en ze
willen zien hoe alles zich ontwikelt. Pas wan
neer we bewijzen dat we hier in vrede kun
nen leven en onze technologie zich voldoen
de heeft verfijnd, willen de Elohim ons verder
helpen. Dat geldt ook voor die twee andere
planeten: het is een soort wedloop."
De aanhangers van de RaÖliaanse Bewe
ging, dat zal duidelijk zijn, nemen dit alles
akelig serieus, 't Is allemaal een kwestie van
geloof, want behalve Vorilhon/Raël heeft nie
mand de buitenaardsen ooit ontmoet. Voril-
hon gelooft ook niet in concreet bewijs. De
journalist, uiterlijk een regelrechte replica
van Jezus zoals we die kennen van oude
schilderijen, schreef een aantal boeken die
voor zijn volgelingen een soort Bijbel zijn.
Vorilhon zet uiteen hoe je tweemaal daags
moet mediteren om contact met de Ruimte
te krijgen. Maar iets tastbaars, een fotootje of
zo, zat er niet in. Vier maal per jaar zijn er bij
eenkomsten. waar nieuwe leden worden 'ge
doopt' door het overseinen van hun 'cellulair
plan'. Vorilhon legt zijn handen op het hoofd
van de nieuwe Raëliaan en seint diens gene
tische code oven naar eigen zeggen recht
streeks in de computers van de Elohim. Bart
van Overvliet: „Genetica is van groot belang.
Je DNA-paspoort, dat is wat je bent."
Hoewel de wereld verscheurd wordt door
gewapende conflicten, meent Van Overvliet
dat de mensheid nagenoeg rijp is voor de
komst van de Elohim. Deze eeuw waarschijn
lijk niet meer; maar kort na het jaar 2000 zou
heel goed kunnen. Binnenkort dus. gezien
vanuit de eeuwigheid van de kosmos.
Wanneer het eenmaal zo ver is, zullen de
Elohim ons verder helpen er een mooie we
reld van te maken, met genoeg geluk, ge
zondheid en misschien ook wel geld voor ie
dereen. Plus de technologie die nodig is om
tenslotte andere planeten, elders in het heelal
te kunnen bereiken. De buitenaardsen zelf
wonen honderden lichtjaren, ofwel vele mil
jarden kilometers bij ons vandaan. Geen pro
bleem volgens Bart van Overvliet: „Ze kun
nen binnen tien minuten hier zijn."
Ze komen. Wanneer en waar
precies staat nogniet vast,
maar de kleine, groene
mannetjes van voorbij Mars
komen op bezoek. Overigens
zijn ze niet zo klein. En niet
groen ook. Het zijn net mensen,
wat logisch is voor wie weet dat
de buitenaardsen in feitede
verwekkers zijn van ons,
reguliere aardbewoners.
Voorwaarde voor hun komst is
dat wij een ambassade voor
hen bouwen. Bart van
Overvliet, voorzitter van de
Raëliaanse Beweging afdeling
Nederland, weet er alles van.
De buitenaardsen houden ons
in de gaten.
Enkele leden van de Club van
Schiermonnikoog. Van links naar
rechts: Johan Schaberg, Jaap Mul
ders, Helene de Puy, Mare Wesse-
ling, Jurriaan Kamp, Wiet de Bruin
en Eckart Wintzen.
FOTO ELSEVIER JOS TEN BRINK
Topondernemers die zich
zorgen maken over de
afnemende belangstelling van
het volk voorde politiek; de
wonderen zijn de wereld nog
niet Uit. Investeerder Johan
Schaberg wil niet alleen klagen
over de politiek via het Verbond
van Nederlandse
Ondernemingen VNO, maar is
bereid om ook zelf vuile
handen te maken. Schaberg is
lid van de Club van
Schiermonnikoog een
gezelschap, bijeen geroepen
door NRC-journalist Jurriaan
Kamp, dat zich presenteert als
politieke beweging. Geen partij,
maar een inspiratiebron voor
'het politieke debat'. Honderden
geestverwanten hebben
inmiddels gereageerd op de
eerste publikaties van de Club,
genoemd naar het
Waddeneiland waar anderhalf
jaar geleden de oprichting werd
gevierd.
e veronderstelling van de Club
van Schiermonnikoog is dat ie
dereen in Nederland het onder
tussen wel voor elkaar heeft. Het is mooi ge
weest met alle geregel. Mondige burgers wil
len zelf verantwoordelijk zijn voor elkaar. Wie
heeft de overheid nodig om te bepalen op
welke tijd de winkels open zijn? Wie heeft de
overheid nodig om een huis te zoeken, of een
baan? Wie wil de bemoeienis van dat machti
ge apparaat als het gaat om zorgen voor oma
die zichzelf niet meer kan wassen? Niemand
toch? Want dat willen we allemaal zelf doen,
met de hulp van anderen natuurlijk, maar in
ieder geval niet onder dwang van dat stel
Haagse regelneven.
De Club pleit voor een minimale overheid,
een idee dat teruggrijpt op het aloude con
cept van het vrije spel der maatschappelijke
krachten, de onzichtbare hand die het alle
maal wel zal regelen. Maar de Club wil poli
tiek niet 'geplaatst' worden, wat in dit geval
neer zou komen op een beschut plekje ter
rechterzijde van het spectrum. Het gaat erom
dat collectieve verantwoordelijkheid is ver
worden tot collectieve onverschilligheid en
dat tij moet worden gekeerd.
Duinredë
Dat idee, ook de betrokkenen noemen het
'nog redelijk vaag', wordt in een manifest (de
Duinrede genoemd) door 21 mensen onder
tekend. Door Eckart Wintzen bij voorbeeld,
grootaandeelhouder en algemeen directeur
van het florerende software-bedrijf BSO/Ori-
gin. En door Wiet de Bruijn, bedenker en ei
genaar van Boedelbak en sinds kort mede-ei
genaar van Van Dijks Boekhuis in Kampen.
En door Johan Schaberg dus, ondernemer en
investeerder, die zichzelf inmiddels 'finan
cieel onafhankelijk' kan noemen: „Ik ben in
de gelegenheid mijn tijd te besteden aan za
ken van publiek belang."
De betrokken zakenlieden wijken in hun
ondernemersschap af van de traditionele,
centralistische organisatie. „Dat zouden we
bij de overheid nou ook zo graag zien", zegt
Schaberg, volgens wie 'de arbeider' die
slechts zijn spierkracht verhuurt niet meer
bestaat. „Werknemers zijn medewerkers."
Jurriaan Kamp, chef van de economiere
dactie van NRC Handelsblad, riep de Club bij
elkaar. „Hij is de initiatiefnemer", zegt Scha
berg. „Het gevoel van bezorgdheid en onvre
de over de samenleving dat ons verenigde,
was vooral zijn gevoel."
De 33-jarige Jurriaan Kamp heeft 'zijn ge
voel' inmiddels omgezet in een daad: dit
Mondige burgers in de nieuwe wereld volgens de Club van Schiermonnikoog
voorjaar geeft hij zijn baan bij NRC Handels
blad op om zich volledig te kunnen wijden
aan de uitwerking en verspreiding van het
gedachtengoed van de Club. „Het is wel een
hele stap, ik heb ook een gezin waar ik voor
wil zorgen, maar ik vind het heel spannend
om dit te gaan doen", aldus Kamp.
Van de meer vermogende Clubleden heeft
Kamp een garantie gekregen voor twee jaar
inkomen. In ieder geval twee jaar dus, om bij
voorbeeld wat te doen aan het verwijt 'dat
het allemaal nog zo vaag is'.
Denktank
Een politieke beweging, geen politieke partij
moet de Club zijn. 'Denktank', 'kruitvat van
ideeën', 'inspirator', 'spiegel voorde politiek',
zijn andere kwalificaties die sympathisanten
hanteren. „Maar misschien zijn we alleen
maar een geluidsversterker", relativeert
Schaberg. „Veel van onze ideeën zijn zeker
niet nieuw, we scheppen alleen de mogelijk
heid om ze uit te dragen."
Centraal in de boodschap van het Wad
deneiland staat de verstoorde verhouding
tussen burger en overheid. Een heleboel
mensen herkennen zich niet (meer) in over
heidsmaatregelen. Jurriaan Kamp: „Dat komt
omdat mensen zich niet meer kunnen identi
ficeren met politieke partijen, met partijen
die een vaststaand standpunt hebben over
allerlei vragen. Wij zijn veel te veel individu-'
en met eigen meningen geworden om ons
aan te sluiten bij één partij." Het is hetzelfde
mechanisme dat de kerken heeft doen leeg-
stromen. „De kerk dwingt tot religieuze bele
ving in groepsverband, dat past gewoon niet
'De overheid', die moloch in Den Haag, is
het toppunt van dat opgedrongen collectieve
denken, stelt ook Schaberg. „Het heeft fan
tastisch gewerkt in het verleden, maar het
wordt nu tijd voor iets anders. Allerlei bevol
kingsgroepen zijn geëmancipeerd: burgers
willen voor vol worden aangezien, zijn mon
dig met andere woorden, en willen ook wor
den aangesproken op de verantwoordelijkhe
den die passen bij die mondigheid. Dat is
nou precies wat de overheid niet doet. Die
heeft er alleen maar een gewoonte van ge
maakt iets te regelen als er een probleem
wordt gesignaleerd. En die regelingen vol
doen niet, de problemen zijn te complex om
te kunnen worden opgelost met een regeling
van bovenaf. Dat ziet de overheid ook wel,
dus verzinnen ze een aanvulling op die rege
ling. Wat resulteert is een woud van regels,
waar niemand meer iets van snapt en waar
niemand zich ook mee of aan verbonden
voelt. En niemand voelt zich ook geroepen
om er zelf wat aan te doen, want 'daar is im
mers de overheid voor'." Aldus Schaberg.
Vaagheid
In de nieuwe samenleving die de Club van
Schier op het oog heeft, moeten mensen 'al
les' kunnen snappen, bij voorbeeld ook waar
ze belasting voor betalen. Volgens Jurriaan
Kamp weten mensen dat niet. Wat er moet
gebeuren, om mensen dat wel te laten snap
pen, weet hij nog niet. „Onze vaagheid is
voorlopig nog noodzakelijk. We willen eerst
het fundamentele debat voeren over de rol
van de overheid."
Vaag of niet, de oproep van de Club van
Schiermonnikoog om de politiek uit te dagen
voor dat fundamentele debat vond weer
klank. De twintig Clubleden, vrienden en be
kenden van elkaar, stuurden de Duinrede
(waarin men niet te beroerd is onder meer de
zin van het bestaan aan de orde te stellen) elk
naar weer vijfentwintig andere vrienden en
bekenden, stuk voor stuk mondige burgers.
Ze ontvingen ruim tweehonderd reacties.
„Dat is veel", vindt Jurriaan Kamp. Op de
daaropvolgende studiedag, afgelopen herfst
in Driebergen, kwamen die tweehonderd ook
nog allemaal opdagen. „En ze bleven alle
maal tot het eind."
De Club van Schier is van oorsprong dus
een vriendenclubje en ook de wijze waarop
steun gezocht werd 'in het land' berust op
netwerken van persoonlijke contacten. Maar
inmiddels neemt het ons-kent-ons-gehalte
zienderogen af en, zegt Kamp, zijn het ook
niet alleen maar journalisten en onderne
mers meer. Er zijn nu ongeveer duizend be
trokkenen.
Naast Jurriaan Kamp besteedt ook Johan
Schaberg veel tijd aan de Club van Schier
monnikoog. „Veel stukjes schrijven en praat
jes houden, bij de Juniorkamer of de Lions
Club." Hij kan dat doen, zegt hij, omdat hij
'financieel onafhankelijk' is. Schaberg heeft
zakelijk namelijk goed geboerd. Hij koopt be
drijven waar het niet goed mee gaat, reorga
niseert ze en verkoopt ze weer als.het beter
gaat.
Schaberg zegt in de Tweede Kamer te gaan
zitten, als hij daarvoor gevraagd werd, een
stellingname die hem in vriendenkring zo nu
en dan de kwalificatie 'geschift' oplevert.
„Het is geen goede zaak dat men in het be
drijfsleven zo angstig is voor politieke partici
patie. Eén foutje en je wordt afgeschoten."
Arena
Daar wil de Club van Schiermonnikoog ook
iets aan doen. Men zou een 'arena' willen
scheppen, waar in alle vrijheid gediscussi
eerd kan worden, ook door politici, maar
zonder de dwang van partijstandpunten.
„Dus als meneer Van Mierlo daar dingen be
weert, moet dat niet als standpunt van D66
worden uitgelegd. Hij moet dan later kunnen
zeggen: ja, hoor eens, dat zei ik in de arena
van Schier, daar kan ik niet aan gehouden
worden."
Waar de Club van Schiermonnikoog zelf
wel aan te houden is, moet blijken als Jurri
aan Kamp aan het werk gaat.'Hij voorspelt
een bombardement van Schier produkten op
de opinie-pagina's van kranteri^èrt in ^ndere
media. „De uitwerking van onze Idééën kan
door iedereen gebeuren die zich aangespro
ken voelt door de Duinrede. Een medjeus
kan het een en ander vertalen naar de ge
zondheidszorg, een onderwijskundige kan de
Schier-biik richten op zijn terrein. We hopen
op het effect van olievlek."
De beweging is genoemd naar
een Franse journalist, die in
1973 een ontmoeting met een
buitenaardse delegatie had. De krantenman
in kwestie heet Claude Vorilhon maar werd
door zijn verre visite Raël gedoopt. Zodoen
de. De buren van ET noemen zich zelf trou
wens Eloha, enkelvoud van Elohim, hetgeen
volgens de Raëlianen oud-Hebreeuws is voor
'zij die uit de hemel zijn gekomen'. Het en
kelvoud wordt vertaald door het woord
'God'.
De Elohim gaven Vorilhon/Raël opdracht
een ambassade te bouwen. In of zo diqht
bij Jeruzalem. En daar begint
onder al, want de Israëlische re
gering weigert toestemming. Toch
houden de Elohim vast aan Israël.
Bart van Overvliet: „De buitenaard
sen vonden de aardse vrouwen die
zo'n 25.000 jaar geleden in die om
geving leefden zeer aantrekkelijk.
Ze kondep de verleiding niet
weerstaan. De eerste joden en ei
genlijk de hele huidige mensheid
zijn daar het produkt van."
De Raëliaanse Beweging telt we
reldwijd zo'n 40.000 aanhan
gers. Het ledental in Nederland
is beperkt tot 16, maar Bart
