UIT
'Ik ben te saai voor een
programma als Hitbingo'
Rtv show
ry
Misdaad loont in de Verenigde Staten
WOENSDAG 13 JANUAR11993195 10
Astrid Joosten ziet presenteren als een roeping
M e noemt zichzelf saai,
W maar vindt zichzelf
m wé ook een van de pu
bliekstrekkers van de VARA. Wat
begon als een bijbaantje, begint
zo langzamerhand te lijken op
een droomloopbaan. Waar een
en ander uiteindelijk op zal uit
draaien, is geenszins te voor
spellen, want ze is pas 34 jaar
en zonder meer een televisie
persoonlijkheid. Zelf lijkt Astrid
joosten zich nauwelijks bewust
van haar tot de verbeelding
sprekende verschijning op de
buis.
Voor de grap solliciteerde ze
destijds naar de baan van om-
roepster bij de VARA. Inmiddels
heeft ze programma's gemaakt
met onder anderen Koos Poste-
ma, Jaap Jongbloed en Paul
Witteman. Presenteren is een
soort roeping voor haar gewor
den.
Astrid Joosten heeft het druk.
Dagelijks is ze in de weer om
het op elke donderdagavond te
rugkerende programma over re
clame, 'De Verleiding' voor te
bereiden. Het idee voor De Ver
leiding komt voor een deel uit
haar eigen koker. Na een sei
zoen samen met Paul Witteman
'In het nieuws' te hebben ge
presenteerd, wilde ze wat an
ders. „De VARA vroeg weliswaar
of we met het programma door
wilden gaan, maar eigenlijk
hadden we daar niet zo'n zin in.
Paul wilde wat zwaardere pro
gramma's gaan maken. Mij trok
de combinatie van informatie
en amusement aan", licht Joos
ten toe.
De VARA stelde daarbij wel de
voorwaarde dat het iets moest
zijn dat er nog niet was. „Ze wil
den geen zoveelste vijfuurshow.
We kwamen op het idee om een
programma te maken over re
clame. Dat bestond nog niet.
Nu moet je daar voorzichtig
mee zijn, want soms is er een
goede reden voor dat een be
paald programma niet bestaat.
We hebben de gok toch ge
waagd."
Te saai
De lichtvoetigheid van haar
programma's verdedigt ze met
de opmerking dat ze nu een
maal een programma voor het
hele gezin maakt. „De VARA
heeft een aantal publiekstrek
kers en je zet een uitzending
van Sonja ook niet op vijf uur.
Uit onderzoek is gebleken dat er
tussen negen en tien uur 's
avonds ander publiek voor de
televisie zit dan later op de
avond.. Er wordt onder het ge
not van een kopje koffie naar de
tv gekeken. Ze hebben net het
journaal over zich heen gehad
en willen lekker onderuit ge
zakt, gewoon vermaakt worden.
Ik zou best diepgravende docu
mentaires over reclame willen
maken, als de VARA me dat
vroeg, maar dan moeten ze het
wel om elf uur 's avonds uitzen
den. Hoewel... ik trek toch liever
een groot publiek."
Ondanks het verlangen naar
veel toeschouwers zal Astrid
Joosten niet snel te zien zijn als
presentatrice van programma's
als 'Hitbingo' of de 'Honey-
moonquiz'. „Ik heb bewonde
ring voor degenen die dat doen.
Maar mij is dat niet gegeven. Ik
denk dat ik daar te saai voor
ben. Ik kan gewoon niet en
thousiast zijn als iemand het
goede antwoord geeft op een
onbenullige vraag wie de konin
gin van Nederland is."
Het programma Twee voor
twaalf daarentegen kan haar
wel boeien. Ook het komende
seizoen zal ze de ingetogen quiz
weer presenteren. „Het is eigen
lijk een wonder dat 'Twee voor
twaalf zo'n succes is. Ik vind
het enig om te doen, maar dat
er zoveel naar wordt gekeken,
verbaast me toch wel. Alle an
dere quizzen worden immers
opgeluisterd met allerlei toeters
en bellen."
Het presenteren van Twee
voor twaalf beperkt zich niet
tot het oplezen van door ande
ren voorgeschotelde vragen. Ze
is wel degelijk bij de voorberei
ding van het programma be
trokken. „We verwachten veel
van de kandidaten. Dan. mag
daar ook wat tegenover staan.
We proberen de afleveringen
qua moeilijkheidsgraad onge
veer op een gelijk niveau te
houden en moeten goed oppas
sen dat er geen fouten in zitten.
Als dat gebeurt, worden we
door, ik weet niet wie allemaal,
gebeld en zit je voor je het weet
in een wiskundige discussie, die
ook ik niet kan volgen."
Ze maakt een rustige en tevre
den indruk. Het heeft Astrid
Joosten dan ook tot nog toe
meegezeten. Tijdens haar stu
die Spaans werd ze door haar
vader geattendeerd op een per
soneelsadvertentie van de
VARA. „Ik was vrij goed in talen
en Spaans leek me wel wat, om
dat het toch een wereldtaal is.
Waar ik niet bij heb stilgestaan
is dat het een Derde Wereldtaal
is en geen handelstaal. Ik heb er
weliswaar geen spijt van en
vond het een leuke studie om te
doen, maar als broodwinning
was het de verkeerde keuze."
„Na verloop van tijd nam ik
het werken voor de televisie
steeds serieuzer. Ik ben ook cur
sussen gaan volgen. Was het in
het begin gewoon lollig, later
ben ik het als vak gaan zien. Ik
werd door Koos Postema ge
vraagd om samen met hem 'Bij
Koos' te presenteren en voelde
me natuurlijk erg gevleid. Ik was
toen overigens niet meer dan
een hulppresentatrice.
Het samenwerken met Poste
ma maakte haar wel ambitieu
zer. Ze vroeg regelmatig om een
kans. „Of mijn chefs aan me
wilden denken, als er een nieuw
programma werd samengesteld.
Nou, daar kwam niks van. Ik
had het idee dat ik niet aan de
bak kwam en had een beetje
een onbevredigend gevoel.
Toen de TROS zich dan ook
meldde en me wèl de mogelijk
heden gaf om me in het echte
werk te storten, heb ik die kans
met beide handen aangegre
pen. Ik heb er nooit spijt van
gehad. Want na drie seizoenen
bij de TROS stond de VARA op
de stoep, of ik terug wilde ko
men. Dat is toch fantastisch."
„Ik voel me ondanks alles ver
bonden met de VARA. Ik zou
ook liever niet voor een com
merciële omroep als RTL 4 wil
len werken. Je wordt dan ge
sponsord en hoe zou ik dan een
programma over reclame kun
nen maken? Stel je voor, dat ik
dan een sponsor in een afleve
ring van 'De Verleiding' kritisch
aan zou pakken. Nee, het is een
opluchtende gedachte dat ik nu
volledig vrij ben om mijn eigen
programma te maken."
GESPROKEN
éPaul de Leeuw in HP-
/De Tijd:
„Nederlanders zijn
nog erger dan Duit
sers. Wij hebben he
lemaal geen cultuur,
alleen een dun laagje zogenaam
de beschaving dat we angstvallig
heel proberen te houden. Duitsers
hebben Lederhosen, braadwor
sten, een hand aan hun bierpul
en een ander in het gat van hun
vrouw, maar daar komen ze ge
woon voor uit. Wij doen het in het
geniep. Wij zijn een stiekem,
smerig volkje."
Paul de Leeuw wederom in HP/De
Tijd:
„Mijn doel is altijd om opzienba
rend te zijn. Om groots en mee
slepend te leven, ja, nu citeer je
iets dat ik zelf ooit gezegd heb, of
niet? 0, is het van Marsman?
Jammer, ik dacht dat ik het zelf
had verzonnen."
Guus Vleugel in HP/De Tijd:
„Slobodan Milosevic. Je vader
schoot zich dood in '53, je moe
der hing zich op in '64. Doe jij nu
in '93 ook zoiets."
Koen Wauters in Humo:
„Ik gedroeg me als vrijgezel toch
anders dan nu. Vroeger stapte ik
ergens binnen en ik vloog erin. Nu
gaat het er wat minder uitbundig
aan toe want ik ben De Vriend
Van Babette-die-straks-thuis-
komt-en-waar-ik-dan-naartoe-ga-
om-er-gezellig-mee-in -bed-te-
kruipen."
Goldie Hawn (46) in Elsevier:
„Kurt Russel (acteur red.) en ik
vrijen nog steeds om baby's te
maken. Kinderen krijgen is het
mooiste dat er bestaat. Er is niets
belangrijkers dan je voortplanten.
Het is het enige dat telt."
Leontine Ruiters in VARA TV-Maga-
zine:
„Ik doe eigenlijk alleen werk
waarbij het draait om mijn uiter
lijk. Maar wat is er op tegen om te
profiteren van je uiterlijk? Ik zou
ook wel ander werk kunnen doen,
hoor. De hersenen heb ik er vast
wel voor, maar wat is nou werk
waarbij je je verstand moet ge
bruiken."
Rudi Falkenhagen in Story:
„Er is een groot verschil tussen
een komiek en iemand die een
komische rol speelt. Een komiek
trekt een gekke bek en het pu
bliek ligt in een stuip. Wanneer ik
zoiets zou doen denken ze dat ik
last heb van maagkrampen."
Televisie en film zijn dol op waar gebeurde crimi's
wood wordt al ijverig nagedacht over een
bioscoopfilm over Amy Fisher. Ze had ge
lijk: over haar toekomst hoeft zij zich geen
zorgen te maken.
Geromantiseerd
De 'Amy Fisher story' illustreert slechts een
nieuwe tendens in de Amerikaanse tv-we-
reld. Er gaat hier bijna geen week voorbij of
er is wel een of ander 'waargebeurd' mis
daadverhaal in geromantiseerde vorm te
zien. Moord, verlaachting, kidnapping. Hoe
gruwelijker, hoe beter. Het boulevardblad
op tv-formaat. En bij voorkeur 'met exclu
sieve medewerking van....' de echte moor
denaar, kidnapper, verkrachter. Of hun
slachtoffers.
Onlangs zond RTL de Amerikaanse ge
dramatiseerde miniserie 'Small sacrifices'
uit: het waar gebeurde verhaal van Diana
Down, een moeder die haar kinderen ver
moordt om haar handen vrij te hebben
voor haar minnaar. Actrice Farrah Fawcett
speelde de rol van de bloeddorstige Diana.
Vorig jaar november vertoonde ABC 'De
wil om te doden: de Texas-cheerleader
story', over de moeder van een cheergirl,
die een met haar dochter concurrerend
meisje wilde vermoorden. Leslie Ann War
ren speelde de moeder. Binnenkort komt
HBO met 'De werkelijk ware avonturen van
de moordende Texas-cheerleader moeder',
nu met Holly Hunter in de hoofdrol.
In september was op ABC 'Een moord
zaak: het Carolyn Warmus verhaal' te zien,
een speelfilm met Virginia Madsen en Chris
Sarandon over een vrouw die de vrouw van
haar minnaar doodde. Vier weken later
kwam CBS met 'Gevaarlijke liefde' over de
zelfde zaak, nu met Jenny Robertson en Joe
Penny in de hoofdrollen. En CBS zond dit
jaar zelfs twee maal een verschillende
avondvullende speelfilm (beide 'Starring
Meredith Baxter Birney') uit over Betty Bro-
derick, de vrouw die in de gevangenis zit
omdat zij haar ex-man en diens vrouw ver
moordde.
In al die gevallen werkten de daders, en
soms de slachtoffers, mee. Amerikaanse ge
vangenen zijn immers makkelijk toeganke
lijk voor de media en dus ook voor film- en
tv-makers. Het eind van deze trend is nog
niet in zicht. De mensen vinden het prach
tig. „We hopen dat zij door deze verhalen
Misdaad loont niet? Kom nou.
In Amerika kan je er be
roemd en soms schatrijk
mee worden. Neem nou Amy Fisher. Ze
ventien jaar pas, maar aan verdorvenheid
geen gebrek. Eerder dit jaar schoot zij- de
vrouw neer van de man op wie zij een oogje
had. Hij niet op haar overigens. Het slacht
offer overleefde het gelukkig, al loopt ze nog
rond met een kogel in haar hoofd.
Tot zover geen bijzondere geschiedenis.
Gebeurt immers vaker in dit land. Maar
Amy Fisher bleek niet zo gewoon. In de eer
ste plaats had zij geen greintje spijt. Boven
dien verklaarde ze de ene dag dit en de an
dere weer het volstrekt tegenovergestelde
Haar rechtszaak werd dan ook voorpagina
nieuws. De Amerikanen zijn dol op passio
nele misdaden, zeker als er een tiener in het
spel is.
Maar het meest opzien baarde Amy toen
zij nog voor haar veroordeling - ze kreeg
vijftien jaar - plannen voor de toekomst be
gon te maken. In elk geval zou ze na haar
vrijlating een Ferrari kopen, een luxe leven
leiden op de Bahamas in plaats van in
Long Island. Het kind heeft geen cent, maar
dat was geen bezwaar: daar zouden de tv-
stations of Hollywood wel voor gaan zor
gen.
De tv? Film? Inderdaad, Amy's advocaten
hebben inmiddels al de eerste onderhande
lingen met de grote televisie-networks ach
ter de rug. 'The Amy Fisher Story' is wat ze
hier 'hot stuff noemen. Ideaal voor een
avondvullende film of een mini-serie. Dat
mag een paar miljoen kosten, want de
Amerikanen vreten het en het bedrijfsleven
staat al in de rij voor de reclamezendtijd.
De omroepen is daarbij niets te gek. En dus
kan de Amerikaanse tv-kijker binnenkort
drie avondvullende films over Amy Fisher
zien. ABC vertoont op 24 januari 'Buiten
zinnen: het Amy Fisher verhaal'. Diezelfde
avond zendt NBC de gedramatiseerde
documentaire 'Verraad in de buitenwijken'
uit, en op 26 januari komt CBS met een ei
gen versie: 'Slachtoffer der liefde'.
NBC betaalde Amy Fisher voor haar ex
clusieve verhaal, CBS schreef een cheque
uit voor Mary Joe Buttafuoco, het slachtof
fer, en haar man Joe. ABC baseert zich op
de officiële documenten. En dit is dan nog
maar de documentaire aanpak. In Holly-
meer inzicht krijgen en dat deze films aan
tonen dat bepaalde misdaden voorkomen
hadden kunnen worden", zei CBS-baas
John Matoian dezer dagen in een onbaat
zuchtige bui.
„Het is natuurlijk geen Shakespeare", zei
hij in The New York Times. „Maar wat is
Hamlet anders dan een verhaal over een fa
milie, waarin de ené broer de andere ver
moordt om met diens weduwe te kunnen
trouwen? Natuurlijk, de tv-maatschappijen
zouden het nu 'Dodelijke zaak in Denemar
ken: de Hamlet-tragedie' noemen". En de
kijkcijfers zouden waarschijnlijk hoog zijn."
Voyeurisme
Bijna al deze films gaan inderdaad over het
thema 'vrouw vermoordt man' of 'man kid
napt kind' of zoiets. „Huiselijk geweld lou
tert", zei een ABC-baas recent. „Hoe komt
een man ertoe zijn familie te vermoorden?
Waarom mishandelt iemand zijn kind? Hoe
handelen mensen vanuit hun duisterste
motieven? Dat vragen de mensen zich af,
die zelf nooit zoiets meemaken. Het zijn
Griekse tragedies, maar dan in een 20e-
eeuws decor."
Je kan het ook voyeurisme noemen. Een
misdaad is pas een misdaad als hij echt ge
beurd is. Weg met Columbo, Magnum en al
die andere namaak-detectives. Er moet echt
bloed kleven aan een film. Ook al is de af
loop bekend. Echt gaat boven namaak! Het
gaat daarbij overigens niet alleen om mis
daadfilms. Ook verhalen over 'echte' aids-
slachtoffers (zoals ABC's 'Something to live
for') of NBC's 'Wie redt mijn leven: het ver
haal van Anissa Ayala' - over een echt leu-
kemiepatiëntje, gaan erin als koek.
De bedragen die hierbij omgaan zijn niet
gering. Verna Heath, de met de dood be
dreigde Texaanse cheerleader, kreeg tien
tallen aanbiedingen maar heeft nog niet ge
kozen. De ex-man van de moordlustige
moeder van haar concurrente streek echter
al 130.000 dollar op voor zijn kant van het
verhaal.
Hoeveel Amy Fisher er beter van wordt, is
nog onbekend. Maar zij is al dik tevreden.
Ze is landelijk beroemd, hoeft waarschijn
lijk maar een jaar of vijf van de vijftien te
zitten, en als ze vrijkomt lonken de Ferrari
en de Bahamas. Daar moet nóg een ver
haal in zitten.
Gerard Joling is lui tijdens zijn va
kanties. Hij ligt altijd als een soort
walrus in zijn strandstoel, foto
cpd
Gerard Joling in Privé:
„Ik vind de Caribean de leukste
bestemming; altijd mooi weer en
een lekker windje, waardoor je
niet tè lui wordt. Maar echt veel
actie komt er in mijn vakantie
niet aan te pas. Ik lig als een soort
walrus in mijn strandstoel en kom
er alleen uit om een drankje te
halen."
Manon Thomas in Story:
„Het is voor veel mensen geen
geheim meer dat we in Soest wo
nen. Kinderen uit de buurt staan
steeds naar binnen te gluren. Het
is niet zo erg als dat een keer ge
beurt, maar de laatste tijd is het
bar en boos. Zelfs de vuilnisman
nen roepen heel hard mijn naam
als ze door de straat rijden. Dat
gaat me toch te ver. We zoeken
dus een huis met meer privacy en
dan buiten Het Gooi."
Henny Huisman in VARA TV-Maga-
zine:
„Ik denk dat de 'Surpriseshow'
een emotioneel programma móet
zijn. Hoe lang laat je emotie zien?
Zoom je in op tranen van twee
meter afstand of niet. Dat is een
dilemma. Ik heb zo vaak met
mensen meegehuild. Dan kunnen
critici schrijven: dat
zijn geen echte tra-
nen. Of: Joop van
den Ende ligt met
een bak vol uien on- J
der de camera's.
Laat ze maar. Er zijn
nu eenmaal dingen
die me emotioneel
aangrijpen."
Actrice Farrah Fawcett als de moordlustige Diana Down in de tv-film 'Small Sacrifices'.
