'Zo'n kans krijg ik
nooit meer'
Martien Kokkelkoren blikt terug en kijkt vooruit
Ook Martien Kokkelkoren weet
inmiddels wat Bordeaux
betekent. De
Noordwijkerhoutse wielrenner
reed dit jaar als eerste de
'Hollandse' Tourstad binnen
en had de ritzege voor het
grijpen. Maar verkeerde
afspraken met zijn
ploeggenoten Gerrit de Vries
en Noël Segers staken een
spaak in het wiel. Een andere
Nederlander, Rob Harmeling,
uit een andere ploeg, streek de
overwinning op.
TIM BROUWER DE KONING
Voor Kokkelkoren restte de zesde
plaats. Vóór de Tour de France
zou de 23-jarige Noordwijker-
houter hebben getekend voor zo'n hoge
klassering. „Maar sinds die rit naar Bor
deaux besef ik dal ik een Tour-etappe kan
winnen", zegt Kokkelkoren. „Daar komt
enig geluk bij kijken. Al krijg ik zo'n kans
waarschijnlijk nooit meer. Dat hebben al
meer mensen tegen mij gezegd."
Toch hoeft de kleine klimmer uit de ploeg
van Jan Raas niet teleurgesteld terug te kij
ken op het beste wielerjaar van zijn leven.
Alleen in het voorseizoen sukkelde de 'slow-
starter' met een onwillige knie. Dat had
hem niet alleen zijn seizoen, maar zelfs zijn
hele profcarrière kunnen kosten. „Het was
bepaald geen rozegeur en maneschijn. In
maart zag het er namelijk naar uit dat ik
geen contract meer zou krijgen van Raas.
Dat werd me in korte woorden te verstaan
gegeven. Verder had ik nauwelijks contact
met de ploegleiding. Ik kon ze dat niet eens
kwalijk nemen. Wat moet je met een renner
die niet fit is?"
De ommekeer kwam vlak voor de Ronde
van Spanje, waarvoor Kokkelkoren tot zijn
niet geringe verbazing werd geselecteerd.
„Het ging nog niet super in de Vuelta. Pas
daarna raakte ik in vorm. Maar ik heb mijn
plaats in de ploeg toch vooral gekregen om
dat goede renners zoals Gerrit Solleveld niet
wilden presteren. Zij misten inspiratie.
Toen ik het Nederlandse kampioenschap
als veertiende afsloot, was ik verzekerd van
een plaats in de Tour-ploeg."
Kokkelkoren is niet de eerste ingezetene
van Noordwijkerhout, die zich aan 'La
Grande Bouclé' waagde. Dorpsgenoot Arie
van Wetten mocht in een grijs verleden
(1959) na een dag alweer naar huis. Kokkel
koren, gezegend met klimcapaciteiten, be
reikte zelfs de finish. ,,lk was heel erg in
vorm, anders had ik Parijs nooit gehaald.
Het hele jaar heb ik niet zo lekker gereden.
Al was het af en toe heel moeilijk. Als ik van
achter reed in de bergen, kon ik alleen maar
hopen dat ik op tijd binnen zou komen."
Twee dagen voor het einde brak hem
zelfs het klamme zweet uit. „Dan kom je in
de buurt van Parijs en kan je droom werke
lijkheid worden. Bovendien hoor je dat
tientallen Noordwijkerhouters per bus naar
de Champs Elysées reizen, speciaal voor
Martien Kokkelkoren. Stel dat je vlak voor
de finish nog betrokken raakt bij een
valpartij."
Het liep allemaal goed af'voor de Tour
debutant. die in Parijs mede dankzij zijn
fanclub de aandacht trok van de camera
ploegvan Studio Sport. „Mijn benen voelde
ik niet eens meer. Ik heb zelfs nog een ere
rondje gereden. Wat was ik blij dat het er op
zat, dat ik na 23 dagen van die druk af was.
Lichamelijk kan ik wel drie grote rondes per
jaar aan, maar mentaal lukt dat nog niet."
Om even uit de sleur te zijn, ging de jon
ge held met vriendin Esther het Parijse
nachtleven in. „Heerlijk, ik deed alles wat
verboden is. Vet eten bij McDonald's en
dergelijke, al is alles gruwelijk duur op die
Champs Elysées. Maar voor één keer mocht
dat wel. De volgende ochtend vroeg moest
ik alweer naar Boxmeer om vervolgens tien
dagen criteriums te rijden."
Kokkelkorens kostje leek na zijn succes
volle Tour-debuut gekocht, als baas Raas er
tenminste in zou slagen een nieuwe spon
sor te strikken. Ook een andere oud-cou
reur, bondscoach Gerrie Knetemann, was
gecharmeerd geraakt van de derdejaars
prof. „Toen Kneet mij telefonisch meldde
dat ik aanmerking kwam voor het wereld
kampioenschap, was mijn eerste gedachte:
'Nou moet ik wéér door'. Ik had me nog zo
voorgenomen om eens een dagje te gaan
vissen. Het is er dit jaar helemaal niet van
gekomen."
Na de lucratieve criteriums reed Kokkel
koren de ene wereldbekerwedstrijd na de
andere. „Ik hoefde alleen maar vormbe
houd te tonen. In San Sebastian, Wincan-
ton en vooral Zürich behaalde ik mooie
klasseringen. Maar vlak voor het WK werd
ik ziek. Ik had griep en koorts. Dus bel ik
Kneet en zeg: 'Het spijt me, maar ik ga niet
mee.' Waarop hij antwoordt: 'Denk je dat ik
in mijn wielercarrière nooit ziek ben ge
weest?'
In Benidorm verscheen Kokkelkoren ver
volgens voor het eerst bij een WK aan de
start. „Ik had goede benen, tot ik viel in de
zevende ronde. Vlak voor de klim sloot ik
aan, maar toen trokken ze meteen volle bak
door. Ik ben met Harmeling en Jan Siemons
afgestapt. Daama was ik het zo zat, dat ik
Raas heb gezegd dat hij mij niet meer
moest laten rijden. Ik kon het niet meer op
brengen."
De Zeeuwse ploegleider kon hem dat na
zo'n seizoen onmogelijk kwalijk nemen.
Bovendien was Raas nog in de wolken met
de nieuwe sponsor WordPerfect, die zijn
Buckler-stal grotendeels overnam. Inclusief
Martien Kokkelkoren, die een half jaar gele
den nog dacht dat hij zijn racefiets aan de
wilgen zou moeten hangen. „Ook nu bood
Raas me slechts een eenjarig contract. Daar
lig ik niet meer wakker van. Morgen kan al
les voorbij zijn. Ik teken voor nog zo'n jaar.
Maar mocht ik nog eens in de buurt van
Bordeaux komen, dan pak ik het zeker an
ders aan."
Quick Boys flikt het weer
En weer vierde Katwijk feest. Vorig seizoen ontplofte de kustplaats na de eerste afdelingstitel van
Quick Boys sinds de jaren zestig. Dit jaar deed de grootste voetbalvereniging van Nederland het
nog een streepje beter. Nieuw Zuid begroette nu niet alleen de afdelingstitel en de zaterdagtitel,
maar ook het algemeen amateurkampioenschap. En dat werd, zoals te doen gebruikelijk in
Katwijk, uitbundig gevierd rondom het gemeentehuis. foto dick hocewoninc
Het kunstje van Ellen
Zes jaar eerder voetbalde ze nog
bij Quick '20 uit Oldenzaaï.
Tijdens de Olympische Spelen
promoveerde Ellen van Langen
zichzelf tot bekende Nederlander.
Exact 44 jaar na de legendarische
Fanny Blankers-Koen zorgde Van
Langen voor goud bij het atletiek,
de moeder van alle sporten.
Niemand verwachtte een
topprestatie, maar Van Langen
zette de gevestigde elite (de
Cubaanse Quirot en
Noeroetdinova uit het GOS) na
een fantastische race op de 800
meter te kijk. foto anp
De grote terugkeer
Op 20 april zette Bettine
Vriesekoop de internationale
tafeltenniswereld op z'n kop.
Niemand had tijdens de
machtstrijd om het Europees
kampioenschap rekening
gehouden met de 31 -jarige
veterane. Maar op die
gedenkwaardige zondag in de
Hanns Martin Schleyer-hal in
Stuttgart behaalde Vriesekoop
voor de tweede keer in haar
carri re de Europese titel bij de
vrouwen (de eerste incasseerde ze
10 jaar eerder in Budapest). Een
schitterende prestatie van een
topsporter, die maar niet genoeg
van het spelletje kan krijgen.
foto ap
In het kielzog van de kampioene
Petra Grimbergen (links) moest dit jaar het nationaal kampioenschap aan Leontien van Moorsel
(de dame rechts die Grimbergen volgt) laten. Niettemin werd het een zeer succesvol jaar voor de
Rijnsburgse. Ze mocht immers debuteren op de Olympische Spelen. Daar vervulde ze een
knechtenrol voor Monique Knol (zij won brons) en Leontien van Moorsel. Grimbergen eindigde
in Barcelona op een 29ste plaats. In het voorseizoen had de wielrenster, die ook op de schaatsen
goed uit de voeten kan, de Grote Prijs van Portugal gewonnen. foto loekzuyderduin
Foutje. Bedankt!
Wie kon Oranje nog afstoppen
tijdens het EK-voetbal in Zweden?
Na de fantastische 3-1 winst op
Duitsland maakte
voetbalminnend Nederland zich
op voor een lange, zwoele zomer.
Maar drie dagen na die uitbundig
bejubelde triomf in Gothenburg,
stond Oranje met lege handen.
De Denen, die zich in eerste
instantie niet hadden
gekwalificeerd (zij namen de
plaats van Joegoslavi in), hielden
Nederland uit de finale. Met dank
aan Marco van Basten. Hij miste
de beslissende strafschop. En
verschafte Denemarken daarmee
doortocht naar Europese titel.
foto» reuter
