De dag van hun
korte leven
Quick Boys: het amateurisme voorbij
1
DONDERDAG 24 DECEMBER 1992
De Nederlandse Doe een Wens
Stichting, opgericht naar het
voorbeeld van een Amerikaanse
organisatie, vervult hartewensen
van kinderen die nog maar korte tijd
te leven hebben. Niets is daarbij
onmogelijk, maar naast blijdschap
is er ook vrijwel altijd verdriet.
Doe een Wens Stichting maakt dromen waar
33
et was januari. De vijf-jari-
ge Lars vertelde ons dat hij
I Sinterklaas iets was verge
ten te vragen. Nu moest hij bijna een jaar
wachten voordat hij de goedheiligman weer
zou zien. En zo lang had hij niet meer te le
ven. De Doe een Wens Stichting heeft toen
een reis naar Spanje voor hem geregeld. In
een kasteel in Barcelona heeft hij een groots
Sinterklaasfeest gevierd. Compleet met ka-
dootjes, warme chocolademelk en speculaas.
En Sint en zwarte piet natuurlijk. De jongen
heeft de dag van zijn leven gehad."
Charles Verhaart, één van de initiatiefne
mers van de Nederlandse Doe een Wens
Stichting, zit in het zenuwcentrum van de
wensvervullers: een klein kantoortje aan de
Schorrekruidweg in Voorhout. Drie andere
wensvervullers draaien om hem heen. De
één zit druk te telefoneren, de ander staat
klaar om naar het postkantoor te gaan. een
derde maakt de nieuwe 'Wenskrant' verzend-
klaar.
„We werken uitsluitend met vrijwilligers",
vertelt Verhaart. „Een kerngroep van zoln ne
gen mensen is dag en nacht met de
bezig. We zeggen wel eens tegen elkaar dat
we moeten minderen, maar dat komt er ge
woon niet van. Er komen steeds meer wen
sen binnen en die kan je niet laten liggen. De
vervulling van de wens is zo belangrijk voor
het kind èn voor de ouders, broertjes en zus
jes. Lars is inmiddels overleden, maar zijn fa
milie teert nog steeds op de herinnering aan
die fantastische dag in Barcelona."
Ontmoeting
De Nederlandse Doe een Wens Stichting be
staat sinds 1989. Maar sinds 1980 is er in de
Verenigde Staten al de Make a Wish Founda
tion. Aanleiding tot de oprichting van de
Amerikaanse Wensstichting was de ontmoe
ting tussen de douanebeambte Tom Austin
en Chris Greicius. Toen Tom op een dag
thuis kwam, lag er een jongetje op zijn bank
te slapen. Het was de 4-jarige Chris, het
zoontje van de vriendin van Austins vrouw.
Het jongetje werd wakker, richtte een speel
goedgeweer op de douanebeambte en riep:
„Handen omhoog. Politie." Pas toen de peu
ter Austin had gefouillerd op wapenbezit,
stak hij zijn hand uit en zei: „Hallo, ik heet
Chris."
Chris Greicius was op het moment van dit
voorval al ernstig ziek. Hij leed aan kanker en
zijn vooruitzichten waren slecht. Toch zat de
jongen nog vol plannen. Zijn hartewens was
om politie-agent te worden- Drie jaar later
verslechterde de toestand van Chris. Austin
en enkele andere agenten van de staatspolitie
van Arizona staken de koppen bij elkaar. Ze
organiseerde een dag voor Chris, compleet
met helikoptervlucht boven de stad Phoenix.
Toen hij landde bij het politiebureau werd hij
opgewacht door vier agenten met motoren
en drie patrouillewagens. In een klein, spe
ciaal voor hem gemaakt uniform, mét helm
en motorbril, ontving hij de politiepenning.
Twee dagen later werd Chris in het zieken
huis opgenomen. Zijn uniform en helm gin
gen mee en werden bij zijn bed opgehangen.
Binnen een week stierf de kersverse agent en
hij kreeg een begrafenis met politionele eer.
In de granieten steen staat: Christopher Ja
mes Greicius, Arizona State Trooper.
Na de vervulling van deze wens wilde Tom
Austin meer kinderen met levensbedreigende
ziekten een onvergetelijke dag bezorgen. In
1980 werd de Make a Wish Foundation opge
richt. Inmiddels is de stichting zo groot dat
hij is verspreid over 74 afdelingen. Per jaar
worden door de Amerikaanse stichting 4000
wensen vervuld.
„Toen ik in 1988 een artikel las over de Make
a Wish Foundation, heb ik een nacht niet
kunnen slapen", aldus voorzitter Verhaart.
„Zo iets wilde ik, met nog een aantal ande
ren. ook in Nederland opzetten. We hebben
een paar mensen opgetrommeld en inlich
tingen ingewonnen bij de Amerikaanse Make
a Wish. Vanaf oktober 1989 zijn we een offi
ciële, zelfstandige stichting, die tot doel heeft
wensen te vervullen van kinderen die nog
maar een beperkte tijd te leven hebben. Toen
moesten we nog kinderen met wensen zien
te vinden. We hebben een aantal ziekenhui
zen aangeschreven. De eerste wens die we
vervulden was van de 12-jarige Cindy, die in
het Juliana Kinderziekenhuis in Den Haag
lag. Zij wilde graag een keer opnamen van
Zeg 'ns AA meemaken. En dat is gebeurd."
Na die eerste wens begon het balletje lang
zaam te rollen. In 1990 vervulde de Stichting
nog een hartewens en in het jaar daarop wer
den ook twee kinderen gelukkig gemaakt met
'de dag van hun leven'. „Ria Bremer had al
een keer gezegd dat ze een uitzending van
Vinger aan de pols aan ons wilde wijden. In
dit voorjaar is het er van gekomen. We had
den zes wensen vervuld en er liepen er nog
een aantal. We hebben enorm veel reacties
gehad op de uitzending. Op 25 juni werd het
programma herhaald. En toen is het hele
maal begonnen. De volgende dag hebben we
meer dan duizend telefoontjes gehad. Van
juni tot nu hebben we dertig wensen kunnen
vervullen."
Limousine
Eén van de kinderen die gelukkig werd ge
maakt was de 8-jarige Barry uit Langbroek.
Droomwens van deze kleine PSV-fan was een
keer een wedstrijd vanuit de vip-room in het
PSV-stadion te volgen. „We werden 's mor
gens al gehaald met een limousine", vertelt
Barry. „M'n twee broers en m'n vader en
moeder gingen ook mee. Alleen m'n zusje
moest thuis blijven, want die is nog te klein.
Eerst zijn we naar een restaurant gegaan om
te eten en daarna reden we naar het stadion,
met voor en achter ons politie met loeiende
sirenes. In de VIP-room heb ik naar de wed
strijd gekeken. Vijf minuten voor de rust zijn
we naar de commandokamer gegaan. We
hebben daar een tijdje rond gekeken en daar
door misten we het doelpunt vlak na de rust.
Maar dat was niet zo erg, want ik heb de
wedstrijd later op tv gezien."
„Aan het eind van de wedstrijd zijn we
naar de tunnel gegaan, waar de voetballers
doorheen komen", vervolgt Barry zo enthou
siast dat hij over zijn woorden struikelt. „Ik
heb even met Hans van Breukelen gepraat en
Bany (voorgrond) op bezoek bij Hans van Breukelen. foto's stichting doe een wens
'Michael Jackson is heel verlegen'
„Het was héél bijzonder, het was fantastisch." De 16-jarige Danny weet eigenlijk niet goed
hoe hij de vervulling van zijn droomwens moet omschrijven. Begin december vertrok hij sa
men met zijn broer en ouders naar Los Angeles om Michael Jackson te ontmoeten. „We wer
den door een bus opgehaald bij het hotel. Na drie uur rijden kwamen we bij een grote poort
waar een bewaker stond. We werden gecontroleerd en toen mochten we de ranch op. En daar
stond Michael met drie kinderen. Hij is ons gedag komen zeggen en heeft ons een handje ge
geven. Hij is heel verlegen. Je moet zelf tegen hem gaan praten, anders zegt hij niets."
„We hebben 's middags bij hem gebarbecued, achter in de tuin", vervolgt Danny, die lijdt
aan spierdystrofie. „En daarna zijn we naar zijn gokhallen gegaan. Michael is er al die tijd bij
geweest. Later hebben we nog zijn dierentuin bezocht, zijn pretpark en zijn theater. Daar heb
ben we de nieuwste film van Walt Disney gezien."
Hiermee was de droom nog niet voorbij. Ook bij deze wensvervulling had Doe een Wens
weer een extra verrassing voor de kinderen in petto. Tijdens een bezoek aan de filmstudio's
stonden de gelukkigen oog in oog met Arnold Schwarzenegger. „We mochten kijken terwijl er
gefilmd werd. Schwarzenegger was bezig met een scène in een auto. Hij moest het wel tien
keer over doen. Daarna is hij naar ons toegekomen. Ik heb een hele tijd met hem zitten pra
ten. Hij vroeg wat ik allemaal doe en zo. Later gingen we ergens koffie drinken. Arnold
Schwarzenegger kwam even langs. Hij had gehoord dat ik juist die dag jarig was en kwam me
nog persoonlijk feliciteren."
zijn handschoenen gekregen. En ik kreeg de
bal waar de wedstrijd mee gespeeld was met
de handtekeningen van alle spelers erop.
Toen we uit het stadion kwamen, zijn we Re-
né van der Kerkhof tegengekomen. Die heeft
ook bij PSV gespeeld, weet je."
„Bij iedere wensvervulling stoppen we er
nog een extra verrassing in voor de kinde
ren", legt Verhaart uit. „Bij Barry was dat de
politie-escorte naar het stadion. Lars heeft in
Barcelona, na het Sinterklaasfeest, Ronald
Koeman ontmoet. En Danny, die net terug is
uit Los Angeles, heeft behalve de hand van
Michael Jackson ook die van Arnold Schwar
zenegger geschud. De dag moet gewoon per
fect zijn voor de kinderen. Er staat altijd een
mooie auto voor ze klaar, vaak zelfs een zes-
eneenhalve meter lange limousine, met bar,
video en telefoon aan boord. Dan kunnen de
kinderen in de auto al opa en oma bellen. Zo
kan de dag al bijna niet meer stuk. En dat is
wat we willen."
Verdriet
Behalve de blijdschap van het kind en zijn fa
milie, maken de vrijwilligers van Doe een
Wens ook het verdriet mee, dat de ziekte mee
brengt „We hebben dit jaar eens een wens in
zes uur moeten vervullen. Het was op een
zondag. Om half elf 's ochtends werden we
gebeld door de ouders van de 7-jarige Rode-
riek. Het jongetje had waarschijnlijk nog
maar een paar uur te leven en wilde zo graag
nog een keer de dokter zien, door wie hij was
behandeld. De arts woonde inmiddels in En
geland en bleek bovendien weekenddienst te
hebben. We hebben een vervanger voor de
dokter geregeld en een ticket voor de eerste
vlucht naar Schiphol. Met een politieporsche
is de man naar Roderick gebracht. Om half
zes zat de arts aan de rand van zijn bed en hij
heeft daar gezeten tot Roderick om vijf uur 's
morgens overleed."
„In principe vervullen we alle v
zeggen bijna nooit dat iets te duur is of on
mogelijk. Wensen die onmogelijk lijken, kun
nen vaak toch doorgaan. Zoals de ontmoe
ting tussen Danny en Michael Jackson. Soms
wijzen we wel wensen af, maar dat is dan
omdat het kind in kwestie niet binnen de
doelgroep valt. En het is echt niet vervelend
om de ouders en het kind mee te delen dat ze
niet in aanmerking komen voor de wensver
vulling. Het betekent dat het kind geen le
vensbedreigende ziekte heeft."
Doe een Wens Stichting
Schorrekruidweg 12
2215 WE Voorhout
Telefoon 02522 - 30516
Quick Boys bereikte dit jaar met het
landskampioenschap bij de
amateurs het absolute hoogtepunt
in de geschiedenis. Logisch gevolg
van de explosieve groei die de club
sportief en financieel doormaakte in
de afgelopen jaren. De
kruideniersmentaliteit in Katwijk
werd vervangen door een zakelijke
aanpak die zijn vruchten afwierp.
Wat onveranderd bleef is de
christelijke identiteit en de
weigering om op zondag te
voetballen. Waar gaat het heen met
de zaterdageersteklasser, die zich
steeds meer als een bedrijf
presenteert en niet zou misstaan
tussen de profclubs? Een portret
van een voetbalbolwerk.
B VAN DER ZANDEN
Eigenlijk zou er een Europa Cup voor
amateurteams moeten komen. Dan
had Quick Boys weer een mooie uit
daging. Maar ook als die Cup er niet komt,
zullen de Katwijkers voldoende motivatie
vinden om op de ingeslagen weg voort te
gaan. De top in Nederland is bereikt, voorlo
pig is het zaak daar te blijven. En dat laatste
is al moeilijk genoeg.
Sportief zal Quick Boys de komende jaren
wel weer aan de top meedraaien. Maar hoe
zal het steeds verder uitdijende instituut er
qua omvang en organisatie in 2000 uitzien?
De populariteit en uitstraling van de blauw
witte enclave in Katwijk-Zuid is enorm en
nog lang niet uitgewerkt. Steeds meer men
sen willen lid worden van deze familie en wat
nog prettiger is: veel zakenlieden willen zich
aansluiten bij Quick Boys. De Stichting
Vrienden van Quick Boys zeg maar de
'businessclub' is in een paar jaar tijd van
tien leden gegroeid naar maar liefst 85. Sa
men brengen zij ruim een ton mee. Voor hun
bijdrage krijgen ze bij thuiswedstrijden een
voorkeursbehandeling. Ze ontvangen par-
keerkaarten en gereserveerde plaatsbewijzen
voor de eretribune. Aan business-seats denkt
de club nog niet, maar wat niet is, kan nog
komen.
Volgens Bram Haasnoot (hij bezoekt na
mens de stichting de bedrijven en probeert
ze warm te krijgen voor de club), is de ge
groeide belangstelling te danken aan het
imago van de vereniging en aan de hechte
gemeenschap die Katwijk is. „Maar er zit bin
nen de sponsorgroep bijvoorbeeld ook een
bedrijf uit Heemstede", zegt Haasnoot om
aan te geven dat de interesse niet bij de re
gio-grenzen ophoudt. „Op termijn streven
we naar een groep van honderd vrienden."
Shirtreclame
De 'vrienden', die elkaar tweewekelijks in het
schitterende sponsorhome op Nieuw Zuid
ontmoeten, brengen financieel minder in
dan hoofdsponsor Ouwehand, die met zijn
naam de shirts van de hoofdmacht opsiert.
De visverwerker zal voorlopig nog wel even
doorgaan als suikeroom. Vreemd genoeg was
Quick Boys een van de laatste amateurclubs
die met shirtreclame aankwam. Altijd was
het de supportersvereniging die als een soort
'shirtsponsor' optrad. Inmiddels loopt Quick
Boys voorop waar het gaat om sponsoring.
De begroting waar de amateurvereniging
mee werkt, ligt net zo hoog als bij een aantal
eerste-divisieclubs. Quick Boys is niet anders
dan bij voorbeeld Helmond Sport of Excel
sior. Die profclubs hebben een begroting van
1.2 miljoen. Voorzitter Arie Guyt: „Ik hoef
niet zo nodig in de krant met die bedragen,
maar inderdaad, ze zijn voor ons wel reëel."
Uiteraard komt er niet alleen maar geld
binnen. Wat te denken bijvoorbeeld van het
vriendschappelijke duel dat Quick Boys op 6
januari speelt tegen Ajax. De UEFA-Cup-
houder vraagt voor een optreden 35.000 gul
den.
Ongezond
Onlangs toonde een marketing-rapport aan
dat een groot aantal profclubs in Nederland
financieel ongezond is. Van Quick Boys kan
dat niet worden gezegd. Guyt: „Wij kunnen
daarom sportief, financieel en qua organisa
tie best mee in de eerste divisie. Maar wat
ons onderscheidt is het feit dat wij een echt
verenigingsleven hebben. Dat kunnen veel
profclubs niet zeggen."
Volgens Guyt is het credo voor de komen
de jaren 'kwaliteit blijven bieden'. „Groot
worden is één, groot blijven is twee. De con
tinuïteit is nu belangrijk, we willen graag on
ze onderbouw nog verbreden. Aan betaald
voetbal denken wij niet. De klasse van 'onaf-
hankelijken' is ook niet in beeld, althans we
staan niet vooraan om mee te doen als zo'n
klasse er zou komen. Uitsluiten doen we het
niet. We zullen overigens alleen op zaterdag
willen spelen."
In de klasse van onafhankelijken die de
KNVB nog steeds in het achterhoofd heeft,
worden de vergoedingen voor de spelers ver
ruimd. Nederland zou dan een soort Oberliga
krijgen zoals in Duitsland. Guyt: „Het is kof
fiedik kijken, wat gebeurt er straks met de
eerste divisie?"
Subsidie
Het lijkt overbodig te melden dat Quick Boys
al drie jaar lang geen beroep meer mag doen
op de subsidiepot van de gemeente Katwijk.
De 'voetbalkolos' kan het zelf allemaal wel
ophoesten. Enkele cijfers ter illustratie.
De vereniging is inmiddels 1765 leden
groot, daarvan behoren er 700 tot de junio
ren. Een spelend lid betaalt 195 gulden.
Daarmee is Quick Boys overigens een van de
goedkopere verenigingen. (Ter vergelijking: gj
een club als zondaghoofdklasser AFC vraagt f 't
aan de leden jaarlijks een bedrag van 450 gul
den). Nog steeds is er aanwas, van een leden
stop wil men niet horen. Onlangs werd er bij
de pupillen het zoveelste team opgericht:
F14.
De enorme achterban is vooral zichtbaar
als Quick Boys in de eerste klasse van het za
terdagvoetbal een thuiswedstrijd afwerkt.
Dan komt het enorme apparaat in beweging.
Maar liefst dertig vrijwillers zorgen ervoor dat
alles die middag probleemloos verloopt. Van
kaartjesverkoper tot suppoost, van speaker
tot scheidsrechterbegeleider.
Op de tribune bevolken gemiddeld zo'n
3200 fans (gemeten over seizoen '91/'92) de
duinpan die wordt omzoomd door een over
dekte en onoverdekte zittribune en staantri-
bunes. Daar kan het gros van de profclubs
een puntje aan zuigen. Voordat het seizoen
begint is de club overigens al verzekerd van
een aardige recette. Al zeshonderd suppor
ters hebben dan een seizoenkaart gekocht
voor een bedrag dat varieert van 95 tot 150
gulden. Overige kijkers betalen als ze geen
lid zijn voor een zit- of staanplaats respec
tievelijk vijf of zes gulden.
Het is allemaal amper nog amateurisme te
noemen. De club is van kruidenier tot groot
grutter geworden.
foto loek zuydf.rduin
