Bruno Gröning
geneest vanuit het graf
Een Heilige voor Tien Dagen
ZATERDAG 10 OKTOBER 1992
ZATERDAGS
z
31 i"OI C'EI
In het leven van alledag wordt onze begaanheid
met het ongeluk van een medemens vaak getem
perd door tivijfels of het niet zijn of haar eigen
schuld is. Maar bij een ramp is de onschuld en
de waardigheid van de slachtoffers boven iedere
tivijfel verheven. De ramp in de Bijlmermeer
heeft vooral mensen getroffen waarvoor een
hoop Nederlanders in het gewone leven negatie
ve gevoelens koesteren, die ze liever uit de weg
gaan en waarvan ze menen dat ze vaak ten on
rechte van allerlei voorzieningen gebruik ma
ken. Nu moeten die vijandige gevoelens aan de
kant en plaats maken voor een grotere emotio
nele betrokkenheid en hulpbereidheid dan ooit
tevoren. Zal daar op de langere termijn iets van
overblijven, vraag je je af
Wanneer iemand
anders, ook ie
mand waar we
weinig gemeenschappelijks mee
voelen of waar we zelfs een hekel
aan hebben, iets rampzaligs
overkomt, dan ervaren we
meestal een sterke oprisping van
positieve gevoelens, een over
maat aan goede wil en hulpvaar
digheid. Het is alsof de ontzag
wekkende negativiteit van de ge
beurtenis zelf een tijdelijke uit
laatklep biedt voor de negatieve
gevoelens die vaak tussen men-
rt bestaan. Daardoor ontstaat
meer ruimte voor positieve ge
voelens en vallen zelfs klasse- of
rassenverschillen, die immers
wortelen in gevoelens van vijan
digheid. tijdelijk weg.
Zeker als df. ramp zich dicht in
:e buurt heeft voltrokken is er
ist de schok ook opluchting
;oms zelfs een soort van
schuldgevoel: 'waarom zij wel en
wij niet?' Ik heb de afgelopen da
gen regelmatig om me heen de
uitlating gehoord, uitgesproken
sen toon van compassie: „het
lijkt wel of het altijd dezelfde
nsen zijn die de klappen krij
gen". We realiseren ons op zulke
menten dat er in het heelal
volstrekte onverschilligheid
heerst, dat er geen God of andere
supermacht tussen de planeten
huist die ongeluk netjes in gelijke
pakketjes uitdeelt en dat dezelfde
onrechtvaardigheid die nu de
ander treft, morgen ons lot kan
zijn: 'heden gij en morgen moge
lijk ik'.
Onze enige verdediging tegen die
universele kilte en de onverschil
ligheid is de warmte die we zelf
produceren, is het verschil dat
we zelf maken. Vandaar dat er in
tijden van een ramp vaak sprake
an een moment van gevoel
i een allesomvattende 'human
brotherhood', zoals de beroemde
Amerikaanse psycholoog William
James het in de vorige eeuw zo
treffend omschreef. In normale
tijden zijn mensen terughou
dend om vreemden te helpen.
Maar in tijden van een ramp zijn
tal van mensen bereid om eigen
bezigheden en ritmes op te
schorten en zonder garantie op
enige erkennning of honorering
hulp te verlenen aan anderen die
ze gisteren bij wijze van spreken
nog straal hebben genegeerd of
zelfs geen hand hebben willen
geven. Normaliter zijn mensen
ook terughoudend om zo maar
hulp van vreemden te accepte
ren: de veronderstelling is dat
hun motieven niet koosjer zijn.
Maar in een rampgebied zijn
vreemden snel bereid eikaars
hulp te accepteren en te geloven
dat de motieven wel zuiver zijn.
De massale bereidheid om te
helpen, waardoor soms zelfs veel
meer hulp en hulpgoederen wor
den aangeboden dan nodig zijn.
heeft overigens niet alleen maar
'goede' gronden, ben ramp zoals
die in de Bijlmer is geen natuur
ramp maar een zogenaamde
'man-made' catastrofe, een ramp
die mede het gevolg is welis
waar onbedoeld van dingen
die de mens zelfheeft gedaan,
zelfheeft geschapen, zelf heeft
georganiseerd. We gaan met zijn
allen, hoe we het ook wenden of
keren, nooit helemaal vrijuit. We
kunnen er daarom ook niet hele
maal aan ontkomen de VTaag te
stellen in hoeverre wat er ge
beurd is, onze eigen schuld is
Hel verschaffen van hulp is daar
bij ook een manier om ons col
lectieve schuldgevoel het zwijgen
op te leggen, af te kopen.
Maar er is meer. Door te helpen,
door iets te doen, verminderen
we als het ware ook onze hulpe
loosheid om zulke rampen te
voorkomen. Daarmee verminde
ren we niet alleen de angst van
overlevenden, maar ook onze ei
gen angst. Wat deskundigen ook
beweren over de oneindige klei
ne kans dat zoiets ooit gebeurt:
de waarheid is dat het is gebeurd
en dat het weer kan gebeuren.
Het feit dat het tot nu alleen
maar in andere landen gebeurde,
bleek dus een kwestie van geluk
en 'we have run out luck'. Er zit
een flink gat in onze illusie van
onkwetsbaarheid en het zal wel
even duren voor dat gat weer is
dicht gepleisterd. Een aanzienlijk
deel van Nederland is sinds zon
dagavond 4 oktober angstiger.
Veel mensen zullen lange tijd
niet meer onopgemerkt een
vliegtuig over kunnen laten ko
men. Voor veel mensen zal ook
het woord Bijlmer lange tijd een
associatie van dreiging hebben.
En zolang er op grote schaal
angst en ontzetting is, is er aan
dacht. Angst is de brandstof voor
aandacht.
Naarmate de tijd verstrijkt, zal de
angst en daarmee ook de aan
dacht voor het gebeurde afne
men. Het saamhorigheidsgevoel
en de bereidheid tot helpen zal
eveneens verminderen. De be
trokkenheid die werd gevoeld in
een situatie van leven en dood
zal langzaam oplossen. De oude,
negatieve gevoelens zullen weer
de kop opsteken. De klachten
over de hulpverlening en over
het gedrag en de houding van
degenen die de hulp ontvangen
zullen toenemen. De slachtoffer
nabestaanden zullen steeds va
ker gaan zeggen dat instanties
die met schadevergoedingen
hulpverlening belast zijn, te bu
reaucratisch zijn. Ze zullen zich
te weinig erkend voelen in de
ernst en de omvang van de ver
liezen die ze geleden hebben. Ze
zullen teleurgesteld zijn omdat
ze op grond van de eerste broe
derlijke. medelevende reacties
veel meer hadden verwacht dan
uiteindelijk waar wordt gemaakt.
Er zullen steeds vaker beschuldi
gingen van racisme en discrimi
natie worden geuit. En de instan
ties en de samenleving die met al
deze reacties worden geconfron
teerd, zullen steeds vaker gaan
spreken van paranoia, misken
ning en ondankbaarheid.
ZOZAI Ml i u IHANSQAAN yjHl I
gul ukiRmdfia een
ramp, of het nou een tornado,
een aardbeving of een vliegtuig
ramp is. Zoals Martha Wolfen-
stein het in haar prachtige psy
chologische essay Disaster be
schrijft: als de post-catastrofe
utopie oplost, valt iedereen met
een klap in de oude loopgraven
terug
Is er een uitweg, is er een manier
om de tragedie uiteindelijk in ze
kere zin toch in een triomf te
doen voteren?bi 1871, lo« ras
sendiscriminatie daar nog de ge
woonste zaak van de wereld was,
werd een groot deel van Chicago
door een felle brand in de as ge
legd. Uil de mond van een over
levende tekende een journalist
toen het volgende op: „Het was
alsof iedereen die er goed was
uitgekomen, of ie nou zwart of
blank was, dat je die gewoon
moest omhelzen, van hem moest
houden, moest helpen. We ge
droegen ons allemaal tien dagen
lang als heiligen.
Je zou denken dat het ruim 100
jaar later toch zeker lOOkMf 10
dagen moet lukken.
RENE DIEKSTRA
hoogleraar klinische en
gezondheidspsychologie
Een stralend kwartet. Verlost van ellende en
pijn stappen (van links naar rechts) Loek Neisz,
Annie Reinartz, Marij Ehlen en Arie Nellestein
gelukkig door het leven.
foto gpd
Het prikkelt vooral, zeggen ze alle
vier. Als de stralen van Bruno
vanuit diens graf via je vinger
toppen in je komen, dan prikkel en kriebel je
helemaal van binnen. In de woonkamer van
Loek Neisz in Kerkrade zitten ze te stralen.
Loek zelf (33), zijn schoonvader Arie Nelle
stein (55) uit Kerkrade, Marij Ehlen (44) uit
Born en Annie Reinartz (51) eveneens uit
Kerkrade. Ze stralen van geluk omdat ze er
heilig van overtuigd zijn in de afgelopen ja
ren of maanden dank zij Bruno Gröning ge
nezen te zijn. En of de verslaggever ook zo
goed zou willen zijn zich zo positief mogelijk
op te stellen tijdens het gesprek dat uitmondt
in getuigenissen van hun beterschap waar
aan uiteindelijk geen pilletjes of chirurgische
ingrepen te pas zijn gekomen. ,-,Een positief
verhaal kan uiteindelijk zo veel moois bete
kenen voor heel veel zieken."
Zwartkijkers, sceptici en zelfs twijfelaars.
Helaas. Ze zullen door Bruno Gröning God
hebbe zijn ziel niet geholpen kunnen wor
den. „Maar wie gelooft aan God, gelooft aan
gezondheid. Ongeneeslijke ziekten bestaan
niet", beweren ze zonder schroom, terwijl ze
zich baseren op eigen ervaringen.
Over Bruno Gröning is in de objectieve li
teratuur weinig of niets bekend. Wie Gro
nings levensloop, samengesteld door diens
vrienden, echter doorleest, vraagt zich af
waarom bij voorbeeld redacties van encyclo
pedieën niet eens een paar regels aan de
blijkbaar legendarische man wijden die sinds
1949 lammen weer deed lopen en blinden
deed zien. De leer krijgt momenteel in Duits
land steeds meer aandacht van vooral de po
pulaire media, maar ook uit de geneeskunde.
Honderd professoren, artsen en genezers
congresseerden onlangs over de Gröning-leer
Ongeneeslijk
Vrienden van Gröning beschreven zijn le
vensloop. Gröning werd op 31 mei in 1906 in
Danzig werd geboren: 'Hij had reeds als kind
een rustgevende en genezende uitwerking op
-mensen en dieren'. In maart 1949, 2o wil de
geschiedschrijving, werd Bruno Gröning bij
de 8-jarige Dieter Hülsmann in Dillenburg
^geroepen. Het jongetje leed al jaren aan
spierverlies en was al een hele tijd bedlegerig.
."Bruno Gröning zou de jongen hebben gene
den. De publikatie van deze, als medisch
wonder omschreven genezing, leidde tot een
enorme toeloop van duizenden opgegevenen
en ongeneeslijk zieken uit Duitsland en aan
grenzende landen.
l-ater vonden massale genezingen en gene-
zingen-op-afstand plaats in Rosenheim. Grö
ning die beweerde de krachten van God te
hebben ontvangen kreeg echter snel daar
na een genezingsverbod opgelegd als gevolg
van de weerstand die artsen tegen zijn werk
hadden. In juli 1949 overtuigder) artsen in het
Heidelbergse universiteitsziekenhuis zich
van Gronings genezingen. Volgens de tekst in
de levensloop is het echter nooit tot een sa
menwerking met de artsen gekomen omdat
Lammen kunnen weer lopen, blinden kunnen weerzien
Bruno Gröning had reeds als kind een rustge
vende en genezende uitwerking op mensen en
dieren. foto gpd
Vanuitzijn graf in het Duitse
Dillenburg, straalt Bruno Grö
ning nog dagelijks om negen
uur 's morgens en negen uur 's
avonds zijn reinigende kosmi
sche straling uit. En wie gelooft
en er goed voor gaat zitten, zal
zalig worden. Of liever: beter.
Vorige week hielden vrienden
van deze geestelijke genezer een
congres. Honderd mensen die
hulp en genezing hebben ont
vangen, getuigden daar. ,,Hij
wilde dat ik zijn vriend werd.
Ik werd zijn vriend. En ik ge
nas. Een portret van een aan
aanhang winnende 'leer die
hulp en genezing biedt via de
geestelijke weg'.
die niet erkenden dat de 'genezing een ge
schenk van God zou moeten blijven'.
Hoe gaan de genezingen in hun werk? Vol
gens de leer van Gröning kan de mens verge
leken worden met een batterij: „In het dage
lijks leven verliest iedereen energie. Maar de
mens wordt niet weer toereikend opgeladen.
Zoals een lege batterij niet functioneel werkt,
kan ook een krachteloos lichaam zijn taken
niet vervullen. Futloosheid, nervositeit, le
vensangst en ten slotte ziekte zijn de gevol
gen. Iedereen kan vervolgens weer voldoende
energie verkrijgen vooropgesteld dat men
gelooft in het goede en een wil heeft om weer
gezond te worden." Aldus heeft Gröning ooit
gezegd.
Heilstroom
Loek, Marij, Annie en Arie hadden de wil.
Hoewel ze alle reden hadden geen enkele
hoop meer te koesteren, zeggen ze zelf. Loek
Neisz leed aan een leveraandoening die vol
gens artsen ongeneeslijk zou zijn. En verder
had hij enorme aangezichtspijnen. Dag in.
dag uit. Zeven jaar lang. Jaren geleden be
zocht hij een bijeenkomst van dc vrienden
kring van Bruno Gröning in Wegberg, niet ver
van Heinsberg. 'Wereldwijd', dat wil zeggen
in het Roergebied, aangrenzend Limburg, de
omgeving van Nijmegen, Brussel en Goes,
tellen de vriendenkringen inmiddels achtdui
zend leden.
De bijeenkomsten beginnen met het luis
teren naar wat rustgevende klassieke muziek
waarna de aanwezigen zich proberen 'open
te stellen om de straling van Bruno te ont
vangen'. Maar dat gaat niet zo maar. Daar
moet je wel wat voor doen.
Het zitten met geopende handen is een
voorwaarde om de heilstroom op te nemen.
Armen en benen mag je niet over elkaar
slaan. Anders zou de heilstroom nog wel eens
onderbroken kunnen worden. 'Het denken
aan ziekte en zorgen werkt nadelig. Daaren
tegen is aan iets moois denken bevordelijk',
staat er in de gebruiksaanwijzing. 'Bij het
stromen van de heilstraling door het lichaam
stuit deze op organen die belast zijn en werkt
daar reinigend. Dat kan pijn veroorzaken,
hetgeen echter een teken van reiniging is'
Loek maakte het zelf mee. De heilstroom.
dat immense hitiegevoel bespeurde hij in
zijn lichaam. „Ik wilde gaan dansen. Het was
een heerlijk prikkelend en kriebelend ge
voel." Van aangezichtspijnen was na vijf da
gen al geen sprake meer. Zijn hepatitis C be
staat niet meer. De littekens op zijn lever
zouden zijn verdwenen. Artsen stonden voor
een raadsel: 'Je bent een zondagskind', heb
ben ze gezegd. Na elf jaar in de wao gezeten
te hebben gaat Loek nu weer dagelijks flui
tend naar zijn werk als meubelmaker.
„Je hoeft niet blind te geloven. Maar je
moet er wel open voor staan. Ik heb waarge
nomen dat Bruno's krachten machtig zijn",
zegt hij in de huiskamer die opgesierd is met
een portret van Gröning die de gasten indrin
gend aanstaart. En, wijzend naar de ingelijste
foto: „Ik verafgood hem niet. Hij heeft ge
zegd: 'wil je mijn vriend zijn?' Ik werd zijn
vriend. En ik genas. Het is gewoon de foto
van een vriend."
„Waarom zijn mensen hun leven lang vaak
ziek? Omdat ze verkeerde gedachten hebben.
Gröning heeft mij geleerd goed te zijn. Niet te
roddelen bij voorbeeld." Marij Ehlen filoso
feert. Ook zij heeft ellende gekend. Vergroei
ingen in de rug, gezwellen in haar buik en
zwaar belaste nek, schouders en handen de
den haar elke dag weer door een hel gaan.
„We kregen een briefje in de bus voor een in
formatieavond over Bruno Gröning. Ik ben er
naar toe gegaan en dacht nog: er zullen vele
valse profeten zijn. Maar laat ik maar eens
gaan luisteren. Ik was heel kritisch en scep
tisch. Maar ik zag er niets in dat fout was. Al
les was goed."
Het relaas van Annie Reinartz wijkt niet erg
af van dat van Marij Ehlen: „Als ik terecht
kom bij een sekte, dan draai ik om", zei ze.
„Ik was attent op alles wat niet in de haak
zou kunnen zijn. Maar opeens voelde ik heel
veel energie in mijn lijf. Alsof ik wekenlang
geslapen had. Ik had versleten handen en
pijn aan kleine gewrichten. Maar het was
over. Ik voelde een enorme behoefte om
meteen alle schrootjes en het plafond op
nieuw te schilderen".
Rotzooi
Arie Nellestein somt zijn gezondheidsproble
men van twee jaar geleden op: bloedomloop-
stoornissen, ernstige dikkedarmontsteking,
maagslijmvliesontsieking, angstig, gespan
nen, vaak misselijk. Via zijn schoonzoon
Loek Neisz kwam hij in aanraking met de leer
van Gröning. „'Hier Bruno, hier heb je mijn
rotzooi', heb ik gezegd. Daags daarna was
mijn darmontsteking weg. Ik was beter. Ik
leef pas sinds twee jaar."
Wellicht een wat onbeleefde maar desal
niettemin prangende slotvraag van een scep
ticus of, hoe langer het gesprek duurt, mis
schien veel eerder die van een twijfelaar:
Gröning heeft maar kort geleefd. Waaraan is
hij overleden? En had hij zichzelf niet kunnen
redden?
„Op de overlijdensacte staat dat hij aan
kanker is overleden. Maar dat was omdat hij
in Parijs doodging en men geen heibel wilde
veroorzaken, toen men hem de grens over
wilde hebben naar Duitsland om hem te be
graven. In werkelijkheid is hij helemaal ver
brand."
Verbrand?
Marij Ehlen: „Ja, verbrand! De straling die
in hem zat, kon er niet meer uit, omdat men
sen toen niet voldoende naar hem luister
den
(Voor meer informatie over een van de Bruno-
Gröning-gemeenschappen in Nederland of België
(Eindhoven, Brussel, Nijmegen, Maastricht,
Roermond, Kerkrade <if Sittard) kan men zich in
verbindingstellen met de contactpersonen,
