Gail De vers valt buiten de prijzen
Torrence laat benen spreken
Hockeysters worden zesde
Olympische Spelen
Verrassende finale
in tennistoernooi
Waterpoloërs houden
Hongarije op gelijkspel
VRIJDAG 7 AUGUSTUS 1992
ik niet bij kon. Maar ik ben niet
ontevreden, ik heb hier twee
medailles voor Kroatië gewon
nen. De eerste olympische me
dailles van mijn land. Dat is
goed, ik heb ervoor geknokt,
zoals Kroatië voor zijn vrijheid
heeft gevochten.
Rosset, die Wayne Ferreira
pijn deed (6-4 6-0 6-2) en Cou
rier wegtikte (6-4 6-2 6-1), heeft
het alleen tegen Sanchez moei
lijk gehad. „Tegen hem èn te
gen het publiek, want dat was
ook Spaans. Wanneer ik de fina
le tegen Arrese zou moeten spe
len, zullen de toeschouwers
heus niet voor mij zijn."
De finale wordt de strijd van
twee outsiders. Na Rosset werd
Jordi Arrese de tweede firfalist.
De als zestiende geplaatste Sap-
njaard versloeg in vier zware
sets de Rus Tsjerkasov, 6-4 7-6
3-6 6-3. Tsjerkasov, dertiende
op de plaatsingslijst, en Arrese,
beiden erkende gravelbijters,
hielden elkaar lang in even
wicht. De Spanjaard, aange
vuurd door zijn landgenoten,
bezat een streepje meer erva
ring dan zijn jongeren collega.
Arrese bereidde zich in tegen
stelling tot zijn landgenoten
Bruguera en Emilio Sanchez
voor op de banen van 't Melk-
huisje in Hilversum. Daar ver
loor hij in de eindstrijd van Ka-
rel Novacek. Door het bereiken
van de finale miste hij de ope
ningsceremonie in Barcelona.
Daar was hij aanvankelijk
ontroostbaar over. Totdat hij
besefte dat de luwte, de rust van
Hilversum meer kans op succes
bood dan de hectiek en de
stress in de Catalaanse hoofd
stad.
geplaa
Mare Rosset kwam eigenlijk
voor het dubbelspel, met Jakob
I llasek, naar Barcelona. Na een
bijna- perfecte wedstrijd tegen
Goran Ivanisevic (6-3 7-5 6-2)
staat hij echter in de finale van
het enkelspel. De eerste Zwit
serse medaille van Barcelona,
die hij als halve finalist met
brons al in handen had, zal
goud of zilver worden.
„Het begint met de juiste in
stelling", stond er op zijn shirt,
tijdens de persconferentie na
afloop, die hij in zijn prachtige
Louis-de-Funes-Engels gaf. Aan
die instelling ontbrak niets in
het toernooi. Hij kwam onbe
vangen en hij bleef ongeremd.
al geweldig als niet-
de halve finale te ha-
Ik had misschien wel de
moeilijkste loting uit mijn loop
baan. In mijn helft zaten Cou
rier, Ivanisevic, Ferreira en San
chez. Ik heb geluk gehad, dat ik
korte partijen heb gespeeld, dat
ik maar één set, tegen Sanchez,
heb verloren."
De kortste partij van de vijf
was de halve finale. Minder dan
honderd minuten, op gravel,
dal is ongekend. Goran Ivanise
vic haalde het aan. „Rosset
speelt de hele week al sterk. Ik
kon er gewoon niets aan doen.
Ik was moe, ik heb alleen maar
vijfsetters gespeeld, over vier
partijen heb ik meer dan twintig
uur gedaan. Dan heb je het alle
maal wel gehad."
„Mare serveerde alsof er nie
mand aan de andere kant van
hel net stond en misschien was
dat ook wel zo. Ik liep alleen
maar van links naar rechts,
weer een ace, weer een bal waar
Wereldrecord van Edwin Moses door Kevin Young verbrijzeld
Het verspringen zou het
koningsnummer van de
Olympische Spelen wor
den. Maar hét duel tussen
Carl Lewis en Mike Powell
werd gisteravond in een
uitzinnig Estadi Olfmpic
volledig overschaduwd
door het spektakel op de
hordennummers, waar
sensatie, glorie en drama
tiek hand in hand gingen.
BARCELONA CEES OLSTHOORN
GPD-VERSLAGGEVER
Eerst kroonde Kevin Young zich
tot de superstar van Barcelona
door in een fantastisch gouden
race het bejaarde wereldrecord
van de befaamde Edwin Moses
te verpulveren, ruim een uur la
ter zag Gail Devers haar tweede
olympische titel door de vingers
glippen na een dramatische v$l
op de laatste horde.
De Amerikaanse atlete lag in
gewonnen positie toen ze strui
kelde. Ze krabbelde nog wel
overeind, maar de medailles
waren al vergeven. Het goud
ging nu naar een volstrekte out
sider. Paraskevi Patoulidou
schreef tot haar eigen verbazing
geschiedenis door als eerste
Griekse goud te pakken op een
olympisch atletiekonderdeel.
Het maakte de buiteling van
Devers er alleen maar triester
op. Zij stond immers op het
punt een uitzonderlijke presta
tie te evenaren. Zonder buite
ling was Devers in de voetspo
ren getreden van het Neder
landse fenomeen Fanny Blan-
kers-Koen, die bij de Spelen van
1948 in Londen goud veroverde
op de 100 meter vlak èn de 100
meter hdrden.
Gail Devers slikte de bittere
pil zonder tranen weg. De te
leurstelling maakte gek genoeg
snel plaats voor woede. Boos
heid over het feit dat uitgere
kend tijdens haar memorabele
race landgenote Gwenn Toren-
ce wéér de beschuldigende vin
ger naar haar wees over het ge
bruik van drugs. Coach Bob
Kersee ontplofte bijna, toen hij
het hoorde. „Dit is ongehoord",
brieste de trainer van Devers.
„Ik ga een protest indienen bij
Gail Devers (rechts) gaat knielend over de finishlijn nadat ze over de laatste horde is gestruikeld. Ze liep daardoor een plak mis. De Griekse Patoulidou (geheel links) zou goud halen, fo-
to epa
de Amerikaanse ploegleiding. Ik
wil dat deze zaak tot op de bo
dem wordt uitgezocht."
De opschudding ging volledig
voorbij aan Kevin Young. De 25-
jarige Amerikaan maakte op
glorieuze wijze een einde aan
het tijdperk Edwin Moses. Met
een supertijd van 46.78 secon
den verbrijzelde hij het bijna
tien jaar oude wereldrecord van
zijn illustere landgenoot, die in
1983 in Koblenz 47.02 had laten
noteren.
En dan te bedenken dat
Young niet eens alle power uit
zijn gespierde body had ge
haald. De afgestudeerde socio
loog uit Los Angeles trapte eerst
nog vrolijk de laatste horde om,
voordat hij tien meter voor de
finish al zijn feestje begon te
„Hier heb ik het hele seizoen
van gedroomd", jubelde Young,
nadat hij op de baan door de
knieën was gegaan, een kruiste
ken had geslagen en de Lord
had geprezen voor zo veel
moois. „Ik wist dat dit een
hoogtepunt van mijn carrière
zou worden. Begin dit jaar heb
ik 46.89 op de muur van mijn
kamer gekalkt. Ik moest en zou
in Barcelona onder de magische
grens van 47 seconden én onder
de toptijd van Moses duiken.
Na de laatste horde wist ik dat
ik was geslaagd. Ik had goud, ik
had het record, ik had alles.
Daar heb ik in de slotmeters in
tens van genoten."
Edwin Moses was de eerste
om Young te feliciteren. De ge
brilde Amerikaan, tijdens de
Spelen actief als gastcommen-
tator bij NBC, zei dat zijn record
vroeg of laat toch een keer
moest sneuvelen. „Ik ben blij
dat ik het zo lang in handen heb
gehad", aldus Moses, die tussen
'77 en '87 op zijn specialiteit in
maar liefst 107 races ongeslagen
bleef. „Ik ben echter net zo blij
voor Kevin. Hij liep een magi
strale wedstrijd."
Vier jaar geleden, bij de Spe
len in Seoul, stonden Moses en
Young nog tegenover elkaar in
de finale van de 400 horden. De
oude meester griste toen het
brons weg voor het aanstor
mende talent. „Ik heb de afgelo
pen dagen vaak aan die race te
ruggedacht", bekende Young.
„Ik had gehoopt op een plak,
maar greep er net naast. Nu heb
ik goud en het record. Ik ben
vanavond de gelukkigste man
van de wereld."
De Nederlandse hockeysters
zijn zesde geworden. De we
reldkampioen verloor gisteren
met 0-2 van de afgetreden
olympisch titelhouder Australië.
Na het goud van Los Angeles en
het brons van Seoul brachten
de Spelen van Barcelona slechts
papier in de vorm van het olym
pisch diploma.
Dat is geen verdienste in een
veld van slechts acht deelne
mers. De voorbereiding was
misschien beter dan ooit, het
begin nog zeer hoopgevend,
maar toen het erop aankwam
was de topvorm afwezig. Het af
scheid van aanvoerster Carina
Benninga, die recordintematio-
naai werd met 158 wedstrijden,
Helen Lejeune-Van der Ben,
Martine Óhr en Ingrid Wolff
was bitter, maar er werd geen
traan om gelaten.
Het leed was met het verlies
tegen Zuid-Korea ook al gele
den. Benninga, die wellicht op
Sardinië aan de slag gaat als
hockeycoach, hield zich groot
door te zeggen dat de deceptie
evengoed bij topsport hoort als
de glorie. In het slotduel tegen
Australië leek al bij het voorstel
len van het Nederlands elftal de
wil nog vijfde te worden te zijn
verdrongen.
Bondscoach Roelant Oltmans
vond dat ongepast, zei er iets
van en redde de laatste doelstel
ling voor 20 minuten. In die pe
riode speelde Nederland bedui
dend beter, was aanvallend ge
vaarlijker, maar het beslissende
tikje ontbrak er opnieuw aan.
Vooral de routiniers, die de bin
dende en bezielende factor had
den moeten vormen, konden de
lijn niet aanbrengen. Ze leken al
eerder afscheid genomen te
hebben.
De overijver leidde slechts tot
geschreeuw, niet aflatende
vechtlust, dat wel, maar niet tot
ideeën. Goede wil en een uitste
kende conditie uitten zich niet
in superspel en al helemaal niet
in doelpunten. Omdat de linies
steeds vaker voor zichzelf in de
slag gingen, moest het wel mis
gaan tegen een steeds beter,
doortastender en agressiever
wordend Australisch team.
Vlak voor rust had Australië al
op voorsprong moeten komen,
maar de Canadese scheidsrech
ter Lanning, die alles al fout had
gedaan, bleef ook toen conse
quent en keurde de treffer van
Buchanan wegens buitenspel
af. Dat was slechts een voorbo
de. Het slechte bericht werd
halverwege de tweede helft bin
nen een minuut bezorgd door
Powell en Annan.
NEDERLAND: Toxopeus; Koenen, Le
jeune-Van der Ben, Fokke en Van
Nieuwenhuyze-Leenders; Steenberg-
he, Benninga en Holsboer (40. Thate);
Ohr, Wolff en De Ruiter (54. Vinke).
Jeanette Lewin (links) beurt Carol Thate op. De hockeysters kwamen door de nederlaag tegen Australië niet
verder dan een zesde plaats. foto an*
GPD-VERSLAGGEVER
Gwen Torrence baarde tot gisteren de
meeste opzien met haar beschuldigingen
over dopinggebruik aan het adres van van
de concurrentie. Bij de Spelen in Seoul
schreeuwde de Amerikaanse sprintster van
de daken dat ze in de 100 meter-finale
kansloos was omdat 'vijf loopsters gepakt
hadden', bij de WK in Tokyo wees ze Katrin
Krabbe zonder pardon als verdachte aan,
en in Barcelona zette ze afgelopen zondag
nog levensgrote vraagtekens achter de gou
den Gail Devers en de bronzen Irina Prima-
lova.
Maar gisteravond liet Torrence eindelijk
haar benen spreken. Vooral dankzij een
ijzersterke slotfase spurtte ze op overtui
gende wijze naar de olympische titel op de
200 meter. Het Jamaicaanse duo Juliet
Cuthbert en Merlene Ottey werd 'afge
scheept' met de troostprijzen. Voor laatst
genoemde was dat een bittere teleurstelling
omdat ze op haar vierde en laatste Olympi
sche Spelen zo graag afscheid had willen
nemen met een hoofdprijs. Nu moet ze zich
tevreden stellen met vier bronzen plakken.
Torrence vierde haar eerste grote triomf
uitbundig met haar familie. Aan de rand
van de baan sloot ze haar echtgenoot en
zoontje Marley stevig in de armen. Hier had
ze jaren voor getraind. De 'snelste moeder
van de wereld' had zich niet laten ontmoe
digen en frustreren door haar vermoedens
dat ze steeds werd verslagen door 'gedro
geerde' tegenstanders. Eens zou ze bewij
zen dat ze echt de beste was. De revanche
smaakte derhalve dubbel zoet.
De 27-jarige atlete nam zich heilig voor
om na afloop, tijdens de traditionele pers-
confentie, voor één keer eens niet over
drugs te praten. Maar op aandrang van de
vragenstellers moest ze er toch aan geloven.
Gwen Torrence bevestigde dat ze met haar
aantijgingen na de 100 meter-finale niet
had gedoeld op Cuthbert en Ottey, die haar
achter de tafel flankeerden. De Jamaicaanse
loopsters waren daar zichtbaar blij mee en
vielen Torrence tenslotte zelfs bij toen de
'kwestie Krabbe werd aangesneden.
Eensgezind pleitte het trio voor onmid
dellijke invoering van de bloedtest. „Ik heb
een hekel aan naalden", zei Torrence,
„maar om de sport schoon te krijgen, neem
ik die prik graag op de koop toe. Ik ben er
van overtuigd dat veel atleten drugs gebrui
ken. Ook in Amerika. Oké, ik kan natuurlijk
niks bewijzen. Maar ik mag toch, net als ie
der ander, mijn vermoedens uiten? Dat heb
ik ook gedaan na het WK in Tokyo ten op
zichte van Krabbe. Ik wist dat ze daar de
boel had belazerd. Daarom hadden de twee
zilveren medailles van mij eigenlijk goud
moeten zijn."
Merlene Ottey voegde er aan toe dat haar
erelijst er wellicht anders had uitgezien als
in de jaren tachtig al met bloedtesten was
gewerkt. „Dan had er waarschijnlijk minder
brons en meer goud om mijn nek gehan
gen."
Het drietal betoogde dat de affaire Katrin
Krabbe al lang en breed verleden tijd was
geweest als de Duitse een zwarte huidskleur
had gehad. „Blanke sporters worden altijd
meer in bescherming genomen", nam Tor
rence opnieuw geen blad voor de mond.
„Zeker waar het gaat om een heikele zaak
als het gebruik van verboden middelen.
Zwarte atleten zijn steeds de dupe. Kijk
naar Butch Reynolds. Daar maakt niemand
zich druk om."
Met Ottey en Cuthbert zei Torrence te
verwachten dat de Duitsers alles in het werk
zullen stellen om Krabbe volgend jaar, bij
de wereldkampioenschappen in Stuttgart,
weer aan de start te krijgen. „Als zij daar in
derdaad loopt, dan zullen wij ons beraden
of we wel aan de WK zullen deelnemen",
sloot Torrence, mede namens haar tafelge-
notes, de opzienbarende bijeenkomst af.
BARCELONA ANP
Toppers doen het
moet, tobbers stijgen boven
zichzelf uit wanneer het niet
meer strikt nodig is. Die
enigszins wrange bijgedachte
begeleidde gisteren het gelijk
spel van het waterpoloteam te
gen Hongarije: 13-13 (3-5 4-3 3-
1 3-4). Veruit de beste prestatie
tijdens het olympisch toernooi
na de nederlagen tegen Spanje,
Italië en Cuba en het gelijkspel
tegen de Grieken. Als beloning
mag Nederland om plaats né
gen spelen tegen de nummer
voorlaatst van de andere groep:
hoogstwaarschijnlijk Frankrijk.
De Trumbic-boys speelden
vrijuit en scoorden dat het een
lieve lust was. Ze zetten een
achterstand van 3-6 halverwege
de tweede periode om in een
voorsprong van 12-10 met nog
enkele minuten te gaan in de
vierde periode. De verbazing
over het vlotte aaanvalsspel was
alom. Vooral john Scherrenburg
excelleerde. Eenmaal onder
schepte de 19-jarige speler van
Polar Bears een Hongaarse aan
val, zwom het hele bad over en
scoorde.
„Ik zie het kennelijk niet
goed", moet de Franse scheids
rechter hebben gedacht. Hij
stuurde achter elkaar De Vries
en Jansen eruit. De laatste ten
onrechte. De Hongaren profi
teerden. Ze kwamen zelfs op
12-13, toen Petvary eerder bij de
bal was dan doelman Arie van
de Bunt. Deze had na twee
partjes Bert Brinkman vervan
gen. Trumbic vond de tijd rijp
voor de terugkeer van zijn eer
ste doelman, die na twee mis
grepen vroeg in de openings
wedstrijd tegen Spanje zijn
plaats had moeten afstaan aan
Brinkman. De invaller groeide
uit tot de uitblinker van het Ne
derlands team. Met nog drie
kwart minuut te gaan profiteer
de Marc van Belkum van een
fout van de Hongaarse doel
man. De laatste seconden was
Nederland in balbezit. Maar de
laatste pass van Jansen ging
lan|s de aanvallers heen: gelijk-
Brasher neemt een hindernis tijdens zijn race in Melbourne, foto
archief
Over de ware olympische
geest zijn in de loop der jaren
al veel sarcastische woorden
gesproken, maar die was in elk
geval volop aanwezig in 1956
in Melbourne tijdens de 3000
m steeple chase - het nummer
dat vanavond in Barcelona on
getwijfeld een fascinerende fi
nale zal beleven.
In de slotfase van de strijd in
1956 wilde de Hongaar Rozs-
nyol de aan kop gaaryle Noor
Larsen passeren en nam daar
voor zoveel ruimte dat de ach
ter hem lopende Brit Chris
Brasher zijn kans schoon zag.
I lij elleboogde zich tussen de
Noor en de I longaar en schoot
in één ruk*door naar de over
winning. Brasher en de Britse
kolonie vierden uitbundig
leest, maar in de ogen van de
jury kon Brashers manoeuvre
geen genade vinden. Zij dis
kwalificeerde hem. Brasher
had bij het passeren Larsen
geraakt en uit zijn evenwicht
gebracht.
De totaal ontdane Engelsman
diende daarop een protest in
tegen zijn uitsluiting. Toen de
jury d'appèl de zaak in behan
deling nam, kreeg zij bezoek
van zowel Larsen als Rozsnyol,
die als resp. derde en tweede
waren geëindigd. Larsen zei
dat hij wel was geraakt, maar
dat het incident geen diskwali
ficatie rechtvaardigde. En Ro
zsnyol, die bij uitsluiting van
Brasher olympisch kampioen
zou zijn geworden, hield de
i jury voor dat Brasher de sterk
ste wap geweest en gewoon
winnaar moest blijven. De jury
d'appèl maakte daarop de dis-
S kwalificatie van Brasher onge-
DE
SPELEN
VAN TOEN
daan.
In dezelfde sportieve sfeer
werd in Los Angeles 1932 op
de 3000 m steeplé chase een
zeer pijnlijke affaire opgelost.
De man die het ronde-bord in
die wedstrijd zou bedienen,
was ziek geworden. Zijn ver
vanger kon helaas niet tellen.
Toen de winnaar, de Fin Iso-
Hollo, de finish dacht te heb
ben bereikt, vermeldde het
ronde-bord nog het cijfer één.
Nu was dat voor hem niet zo'n
probleem, want hij lag wel 50
meter voor. En ook na 3400 m
passeerde hij als eerste de
streep. Maar ingewikkelder lag
het voor de plaatsen twee en
drie. De Amerikaan McClus-
key kwam na 3000 m als twee
de door, maar in de extra ron
de werd hij gepasseerd door
de Brit Evenson. Tja, wat nu?
De jury bood de beide lopers
aan de volgende dag het num
mer nog eens te lopen, met al
leen hun tweeën in de baan,
en de volgorde te bepalen naar
dé uitslag van die wedstrijd.
Maar McCluskey wees het
voorstel van de hand. "Een ra
ce kent maar één finish. Het is
jammer dat die dit keer voor
mij op 3400 meter lag".
RUUDPAAUW
