'We moeten oppassen voor een terugval'
Olympische Spelen
Robert De Wit op
weg naar 'klapper'
God zegt me, dat
alles goed komt'
DONDERDAG 6 AUGUSTUS 1992
16
Hans Jorritsma hekelt opnieuw vrijblijvend beleid hockeybond
Hij zat er enigszins mis
moedig bij nadat de gou
den ambitie door Australië
was weggenomen. Bonds
coach Hans jorritsma
kreeg gisteren net als
zijn collega Roelant Olt-
mans al eerder in het
olympisch hockeytoemooi
op het veld de rekening
gepresenteerd van een te
vrijblijvend bondsbeleid.
Het directe gevolg daarvan is
dat de vrouwen zich de laatste
dagen in de troostronde in het
zweet werken voor een vijfde
plek, terwijl voor de mannen
een bronzen medaille, zaterdag
tegen Pakistan, als het maxi
maal haalbare geldt.
„Ik kan geen ijzer met han
den breken", betoogde Jorrits
ma na het 3-2 verlies. „Voor
mijn gevoel is er alles aan ge-
,daan om zo ver mogelijk te ko
men. Als ik mezelf iets zou wil
len verwijten dan weet ik eerlijk
gezegd niet waar ik dat moet
zoeken."
Daarop beklom de technisch
leider zijn oude stokpaardje om
zijn betoog vervolgens in een
nieuw jasje aan te scherpen.
„Het blijft hangen en wurgen
met de nationale teams", bleef
de 65-voudig ex-international
volharden in zijn mening.
„Wanneer ik kijk naar de keuzes
zijn de clubs en de competitie
kennelijk belangrijker dan de
Oranje-ploegen. Beleidsmatig
springt de bond van evenement
naar evenement. En zo er al
sprake is van een topsportbeleid
wordt dat telkens onder een
vergrootglas gelegd. Als we
brons zouden halen, verbloemt
dat in feite de werkelijke situa
tie."
In die werksfeer valt er weinig
eer voor de Amsterdammer te
halen. Niet meer althans dan
vier jaar geleden in Seoul, toen
Geloven kunnen ze het niet, maar ontkennen heeft geen zin. De nederlaag tegen Australië is een feit voor het Nederlands hockeyteam. fotoap
tegen Pakistan (2-3) in het voor
de rest weinig aansprekende
veld al een teken aan de wand.
„Toch", weigerde Jorritsma zich
aan doemdenken over te geven",
„zag ik perspectief. We zaten
goed in het toernooi. Maar dan
gebeuren er vervolgens dingen,
die je kunt terugvoeren op ge
brek aan ervaring."
Met die opmerking doelde hij
op de persoonlijke fouten, die
gisteravond de directe aanlei
ding vormden tot de ondergang
tegen Australië. Ondanks waar
schuwingen vooraf liet Neder
land zich tot twee maal toe
overdonderen door de over
rompelende start van z'n gere
nommeerde opponent. Het
handelswapen van de voor Ne
derland de laatste jaren haast
onoverwinnelijketegenpartij.
Gebrek aan concentratie bij
een snelle vrije slag leidde in de
tweede minuut tot een goal van
Paul Lewis. Knullig balverlies
van Pieter van Ede vormde de
aanleiding tot de tweede treffer
van Lee Bodimeade, die daar
mee de gelijkmaker van Floris
Jan Bovelander vlak daarvoor
weer ongedaan maakte. Vlak na
rust wakkerde Wark de Neder
landse frustratie opnieuw aan.
Met de strafcomer van Bove
lander werd het duel weliswaar
Nederland de tegenstander van
gisteravond met 2-1 van de
minst begeerde medaille af
hield. Dat resultaat leidde na
het debacle op het WK in Lon
den in '86 nog tot grote vreug
de. Gisteren was dat allerminst
het geval en overheerste treur
nis.
„Ik wist van te voren wat me
te wachten stond", zocht Jorri
tsma geen excuses voor zijn
persoonlijke onvrede. „Maar
het maakt je soms wel eens
moedeloos." Desondanks had
hij bij het aanvaarden van zijn
job de illusie dat er ten opzichte
van het recente verleden wel
wat zou veranderen. Dat is ech
ter allerminst het geval geble-
De finish van de 80 m horden in 1948. Fanny Blankere wint met ge
ring verschil. foto archief
Het korte hordennummer
voor vrouwen, waarvan van
avond in Barcelona de finale
op het programma prijkt,
roept herinneringen op aan de
grootste atlete die Nederland
ooit heeft bezeten: Fanny Bl-
ankers-Koen. Van de vele atle-
tiek-onderdelen die ze beheer
ste, was de 80 meter horden
haar het liefst. Tussen 1946 en
1950 was ze onverslaanbaar
op dat nummer. Ook het we
reldrecord had ze met 11.0 sec
op haar naam. Toch was in
Londen-1948 de overwinning
op het hordennummer de be-
nauwdste van de vier kam
pioenschappen die ze op die
Spelen vergaarde.
Tevoren hadden de Britten
hoog opgegeven van een plot
seling doorgebroken talent, de
19-jarige ballet-instructrice
Maureen Gardner. Maar die
bereikte slechts met de hakken
over de sloot de finale en ze
leek voor de Nederlandse en
Europese kampioene niet echt
een probleem. In de finale
ging echter het nodige mis. Al
lereerst was daar de start. „Die
Engelse naast me", zo zei ze
later, „zat absoluut niet stil. Ik
was er vast van overtuigd dat
het een valse start zou worden.
Zó overtuigd dat mijn aan
dacht er niet voor de volle
honderd procent bij was."
Maar het schot viel en er was
geen sprake van een valse
start. Fanny Blankers lag bij de
eerste horde laatste, dik een
meter achter Maureen Gard
ner. Bij de vijfde horde vochte
DE
SPELEN
VAN TOEN
ze zich naast de Britse en toen
ze het laatste obstakel nam,
bezat ze een kleine voor
sprong. Maar die laatste horde
toucheerde ze met haar knie
(iets wat haar zelden gebeur
de). Ze raakte uit balans en
liep met wankele passen naar
de streep De Britse kwam te
rug en stortte zich vrijwel ge
lijk met Fanny Blankers op het
finishlint. Daarna waren er
louter vraagtekens. De finish-
foto moest de beslissing bren
gen. De techniek was toen nog
niet zo fijn bijgeslepen als nu
en dus duurde dat even.
Het Nederlandse legioen
schrok zich een hoedje toen
plotseling het Engelse volks
lied weerklonk. Had Maureen
Gardner dan toch de zege nog
weggegrist? Maar het 'God sa
ve the king' was niet voor de
Britse loopster bedoeld, maar
voor het net gearriveerde En
gelse koningspaar.
De foto maakte aan alle onze
kerheid een eind. Met 15 cm
voorsprong had Fanny Blan
kers na de 100 m ook de 80 m
horden gewonnen.
RUUD PAAUW
ken. Om dezelfde reden trok hij
zich na het behalen van de we
reldtitel, februari '90 in Lahore
dan ook terug. Op voorspraak
van de gezaghebbende interna
tionals nam Jorritsma die taak
augustus vorig jaar weer over
van zijn voorganger Rob Bian-
chi, die door het grootste deel
van de groep niet werd ge
pruimd.
Het kwaad was echter al ge
schied. De achterstand op de
wereldtop, die Nederland veelal
zelf domineerde, bleek wegens
tijdgebrek nauwelijks meer te
overbruggen. Hetgeen nadruk
kelijk in de resultaten zichtbaar
werd. Tweede op de EK in Parijs
(nog onder Bianchi), derde en
vierde op de Champions Trop
hy's in Berlijn en Karachi en
links en rechts tikken in afzon
derlijke interlands.
„Op dit moment hockeyen
we nog vanuit een vierde plaats
op de wereldranglijst", sprak
Jorritsma na afloop beeldend.
„Als er niet snel iets verandert,
komt er een geweldige terugval
aan. Er vallen na deze Spelen
geroutineerde jongens weg
(Kooijman, Diepeveen, Leistra,
Van Grimbergen, red.). Er staan
evenwel geen opvolgers klaar,
die dit hoge niveau aankunnen.
Neem zo'n Maurits Crucq. Hij
zegt een paar maanden voor
Barcelona zo maar even af. Voor
een dergelijke internationaal
superieure voorstopper heb ik
niet zo maar even iemand an
ders gevonden. Dat is de ar
moede van dit moment. Plus
het feit dat de clubs maar wat
aanrommelen. Echt gericht en
intensief getraind wordt er nau
welijks."
Ondanks het korte-termijn-
werk, aangezet door de bonds
coach met een gedegen voorbe
reidingscampagne, leek Neder
land op het olympisch complex
in Terrassa voldoende kwaliteit
in huis te hebben om de brug
naar de laatste vier te slaan. Al
was de nederlaag in de poule
op scherp dan normaal. Hij
kreeg nog een paar herkansin
gen om zich op zijn specialisme
te onderscheiden. Maar 'Flop'
kreeg de poort met zijn alom
gevreesde sleutel niet meer
open. „Als ik deze teleurstelling
heb verwerkt, ga ik pas aan de
volgende wedstrijd denken",
oordeelde aanvoerder Mare De-
lissen later. „Een sporter wil al
tijd goud. Alleen brons kan mij,
nu het zo is gelopen, nog enige
genoegdoening geven."
NEDERLAND: Leistra: Bovelander
Poortenaar, Van Ede (36. Kooijman) en
Van Pelt; Brinkman, Delissen en Die
peveen; Van den Honert, Veen en We-
terings (59. Van Grimbergen).
GPD-VERSLAGGEVER
Halters van 200 kilogram en
meer lichtte hij uit de houders.
Robert de Wit verrichtte in de
aanloop naar de Spelen meer
trainingsarbeid dan ooit tevo
ren. „Dit jaar wil ik de grote
klapper maken", had hij met
veel bombarie aangekondigd.
De nummer acht van Seoul
claimt een plaats bij de aller-
besten op de tienkamp en nam
gisteren alvast een voorschot op
een hoge klassering.
De Eindhovenaar sprintte,
sprong en worp na de eerste
helft van de kruisweg naar een
alleszins redelijk totaal van 4131
punten. Goed voor een voorlo
pig dertiende plaats. De basis
voor de score werd gelegd bij
het verspringen, waar hij met
7.02 meter een persoonlijk tien
kamprecord vestigde. Van goed
gehalte was ook het hoogsprin
gen. Nadat hij 1.94 meter nog
met pijn en moeite in de derde
beurt had overbrugd, flopte hij
een half uur later over 2.00 me
ter.
„Het is vier jaar geleden dat ik
deze hoogte heb gehaald. Deze
prestatie geeft me vertrouwen
voor de tweede dag. Alle energie
en agressie die in mijn lichaam
sluimert, gooi ik eruit", zei een
ongekend gretige, maar tevens
zwaar vermoeide De Wit.
Vorig jaar was hij nog gestres-
sed en gejaagd en heeft Robert
de Wit nog heel even overwo
gen om te stoppen. Dit seizoen
zette hij alles opzij voor de
sport. Dertig uur per week
werkte hij zich in het zweet. Ge
steund door een zevenhoofdig
begeleidingsteam en een mag
netiseur. „Ik ben zeer tevreden
over de eerste dag. Ik zit 86
punten onder mijn Nederlands
record. Alleen die 400 meter viel
tegen."
Paul Meier lijkt op basis van
de eerste dag de meeste aan
spraak op de titel 'koning der
atleten' te maken. De Duitser
Carl Lewis heeft weer praatjes voor tien
BARCELONA CEES OLSTHOORN
GPD-VERSLAQGEVER
De olympische familie maakt
zich op voor het koningsnum
mer van de Spelen. Anders dan
vier jaar geleden in Seoul, toen
de 100 meter meter centraal
stond, gaat in Barcelona de
meeste aandacht uit naar het
verspringen. Naar de hartver
warmende confrontatie tussen
twee grootheden: Carl Lewis en
Mike Powell.
De olympisch kampioen con
tra de wereldkampioen, de ja
renlange heerser in de zandbak
contra de beste 'zwever' sinds
Tokyo: dat belooft een onge
meen boeiend spektakelstuk te
worden.
Iedereen wil er bij zijn. Op de
zwarte markt worden ongege
neerd hoge bedragen gevraagd
(en betaald) voor het atletiek-
feest. Een Amerikaanse liefheb
ber legt zonder blikken of blo
zen driehonderd dollar neer
voor een eenvoudige zitplaats.
Hij zegt dat hij het er graag voor
over heeft om live te kunnen ge
nieten van Lewis en Powell.
„Zo'n kans krijg je maar één
keer in je leven." De handelaar
beaamt het grijnzend.
Van het favoriete duo maakte
Lewis in de kwalificaties veruit
de meeste indruk. In zijn eerste
de beste sprong liet de superstar
bijna achteloos 8.68 meter note
ren. Powell volstond met een
voor zijn doen zeer bescheiden
8.14 meter. Al te veel conclusies
moeten hieraan niet worden
verbonden. Vanavond wordt
het immers pas echt serieus.
Dat neemt niet weg dat er
links en rechts wordt getwijfeld
aan de vorm van Mike Powell.
Hij klaagde de laatste dagen
over een oude spierblessure in
zijn schouder, waarvan de pijn
uitstraalde tot in zijn boven
been. De 28-jarige basketbalfa
naat liep de kwetsuur begin dit
jaar op tijdens een trainingspar
tijtje met de Chicago Bulls.
Brad Hunt, een begeleider
van Powell, zei dat de atleet in
de finale slechts op tachtig pro
cent van zijn mogelijkheden zal
kunnen springen. „Met massa
ge, laserstralen en oefeningen in
het water proberen we te red
den wat er te redden valt. Maar
ik ben somber gestemd voor de
dag van morgen."
In de eindstrijd zal blijken of
Powell verstoppertje speelt of
niet. Lewis ligt er niet wakker
van en gaat als altijd uit van zijn
eigen kwaliteiten. Hij is er bij
zonder op gebrand om een
nieuw succes aan zijn rijke ere
lijst toe te voegen. De zesvoudi
ge gouden medaille-winnaar
heeft daar verschillende rede
nen voor. Allereerst wil hij re
vanche voor zijn nederlaag vo
rig seizoen bij het WK. Niet al
leen werd hij daar na een heer
schappij van negen jaar versla
gen door Mike Powell, boven
dien schreef zijn landgenoot ge
schiedenis door het legendari
sche wereldrecord van Bob Be-
amon met vijf centimeter te
verbeteren: 9.95 meter. Lewis
heeft ook nog wat goed te ma
ken na zijn miserabele optreden
bij de Amerikaanse trials. Hij
faalde hopeloos op de 100 en
200 meter, kwalificeerde zich op
beide sprintnummers niet voor
Barcelona en werd dus min of
meer gedwongen zich volledig
te richten op het verspringen.
Lewis blaakt van zelfvertrou
wen. Hij riep de afgelopen we
ken te pas en te onpas dat de
gouden plak voor hem is gere
serveerd. Mike Powell hoorde
de 'praatjesmaker' toen nog
glimlachend aan. Afgaande op
de resultaten dit seizoen, heeft
hij immers de beste papieren in
handen. 'Skinny' rekende gena
deloos af met de critici die hem
na Tokyo als een ééndagsvlieg
hadden bestempeld. Hij jumpte
in mei al naar een afstand van
8.90 meter en zorgde aan de
vooravond van de Spelen voor
opschudding door in het Itali
aanse Sestrière bijna de magi
sche grens van negen meter te
passeren: 8.99 meter. Het feit
dat hij werd gesteund door te
veel rugwind, doet niets af aan
die opzienbarende prestatie.
Powell sprak bij die gelegen
heid de verwachting uit dat een
wereldrecord moet worden ge
sprongen om zeker te zijn van
olympisch goud. „Ik droom er
van dat Lewis dat doet en dat ik
hem in mijn laatste sprong pas
seer."
Carl Lewis begint niet alleen
mentaal, maar ook geestelijk
gesterkt aan het duel der gigan
ten. Dinsdag was hij nog pre
sent bij een christelijke leken-
dienst in het Palau de la Musi-
ca. Samen met onder andere
Leroy Burrell, Mike Marsh (gis
teravond dé verrassing in de
Carl Lewis 'op weg' naar de beste sprong in de kwalificatie-ronde.
halve finales van de 200 meter) gospelzang. „In mijn voorberei-
en Nelli Fiere-Cooman, die in- ding is het belangrijk dat God
middels thuis in Zeeland zit uit bij me is", hield hij zijn gevolg
te huilen, leidde Lewis de voor. „Hij zegt me dat uiteinde
lijk alles zal goedkomen."
Daar zal de eveneens gelovige
Mike Powell zich graag aan
vasthouden.
draaide een vorstelijk totaal van
4510 punten bijeen. Vandaag
zal Meier echter op beduidend
meer tegenstand kunnen reke
nen. Vooral Dave Johnson, hou
der van het mondiale puntenre-
cord,. zal hem het leven zuur
proberen te maken.
Dave Johnson, een helft van
de 'eeneiige tweeling' uit de 30
miljoen dollar verslindende te
levisiecampagne 'Dan and Da
ve', staat na het eerste etmaal
op een negende plaats met een
overbrugbare afstand van 356
punten.
Johnson leeft graag op de
rand. Hij is altijd een gokker ge
weest. Zowel in het casino als in
de arena. Gisteren stond hij bij
na op bankroet. In de kogelring
ging driemaal de rode vlag om
hoog. Nul punten.
Clubgenoot Dan O'Brien,
door NBC als parttime-verslag
gever ingehuurd, was sprake
loos. Hem overkwam tijdens de
Amerikaanse trials iets soortge
lijks met de polsstok, waardoor
hij de Spelen misliep. Tot grote
opluchting van beide boezem
vrienden werd de beslissing
echter herroepen door een lid
van de hoofdjury, die geen voet
je op het 'verboden' houtwerk
had geconstateerd.
Dave Johnson werd, heel on
gebruikelijk, nog een vierde po
ging gegund, omdat de derde
worp niet was opgemeten. Dat
lokte meteen een hevig Spaans,
Frans en Tsjechisch protest uit.
Johnson liet zich er niet door
imponeren en dropte het speel
tuig 15.28 meter ver in het gras.
Runderbloed
als benzine
BARCELONA FRANS DREISSEN
GPD-VERSLAGGEVER
Ze worden de kampioenen van
de hoogvlakten genoemd. Ze
zijn snel en inmiddels ook tac
tisch uitgekookt en weten op
beslissende momenten soms
mysterieuze krachten vrij te
maken. De Kenyanen doen ook
in Barcelona weer een greep
naar de macht. Gisteren werd
de loper op de 800 meter uitge
rold voor William Tanui. Een
tengere, wat slungelige knaap
van 28, die een lui bureaubaan
tje bij de Kenyaanse luchtmacht
afwisselt met toptijden in de at-
letiekarena's.
Tanui, een lid van de Nandi-
stam, rekende in een ongemeen
spannende eindsprint af met
landgenoot Nixon Kiprotich. De
Amerikaan Johnny Gray, op het
verlanglijstje van elke Grand
Prix-organisatoren vanwege zijn
betrouwbare tijden, toonde op
nieuw geen toemooiloper te
zijn. Hij finishte als derde.
William Tanui droeg het
kleinood metéen op aan het Ke
nyaanse volk. „Opdat het hun
geluk zal brengen. Mijn men
sen", zo ging Tanui verlegen
glimlachend verder, „hebben
het niet altijd gemakkelijk. Ik
hoop dat deze medaille een sti
mulans mag zijn in moeilijke
tijden."
De Kenyanen laten in Bar
celona opnieuw de muziek klin
ken in hun benen. Het had ech
ter weinig gescheeld of de zwar
te gazellen hadden de aftocht
geblazen. Uit onvrede over de
donkere praktijken op de
10.000, waar hun topman Ri
chard Chelimo werd veroor
deeld tot 'slechts' zilver. Het in
cident had ook Tanui furieus
gemaakt. „We zijn bestolen.
Ons vertrek zou echter niets
hebben opgelost. We kunnen
beter terugslaan met medail
les."
En de sportieve wraak was
zoet. Goud en zilver voor res
pectievelijk William Tanui en
Nixon Kiprotich op de 800 me
ter en brons voor Samson Kitur
op de 400 meter. En dat is nog
maar het begin. „We zijn niet
gekomen om ons te laten rin
geloren", luidde het bijtende
commentaar van de winnaar.
Binnen een aantal jaren heb
ben de Kenyaanse lopers een
vaste plaats in de wereldtop
veroverd. Het zijn natuurtalen
ten. Ze bezitten aanleg en snelle
vezels. En ze kunnen op hoogte
trainen. Het grootste geheim
gaat echter schuil in een meng-
drank van zure melk en runder
bloed. „Het geeft je tijdens het
drinken voelbaar kracht.
In het land van de Massai en
de Nandi is het lopen van lange
afstanden bij gebrek aan ver
voermiddelen een haast dage
lijkse bezigheid. Kinderen hol
len naar school en leren al heel
vroeg ontspannen te lopen.
Geen wonder dat de meeste ta
lenten rechtstreeks van de sa
vanne en de afgelegen hoog
vlakten komen.
