V
'Dit is de mooiste
dag uit mijn leven'
'Wat overkomt me allemaal?'
Olympische Spelen
'Geen sprake van
actie tegen mij'
Goed slot
voor zeilers
ONSDAG 4 AUGUSTUS 1992
14
Medaille Sanders
aan zijden draad
BARCELONA «GPD
Annemarie Sanders-Keijzer
beleefde gisteren haar eigen
wedstrijd voor zilver. Stijf van
spanning volgde zij de ver
richting van de laatste Ame
rikaanse amazone Caroll La-
vell met het begaafde paard
Gifted. De tweede plaats kon
Nederland nauwelijks ont
gaan, maar de zilveren me
daille van Sanders hing aan
een zijden draadje.
De amazone uit Koog aan
de Zaan, die speciaal voor
haar olympische aspiraties
een paard had gekocht, zorg
de voor het 'schrapresultaat'.
En bij de nieuwe regels rond
de dressuur is de nummer
vier niet automatisch verze
kerd van een medaille.
Slechts als het resultaat van
Nederland met Sanders beter
was dan dat van Amerika,
werd viermaal zilver uitge
reikt.
Annemarie Sanders-Keij
zer pakte de plak op één
punt. Waarop zij opnieuw
hete tranen liet vloeien. Al
eerder had de 34-jarige hob-
byiste gehuild toen zij op
zondag het team in de steek
liet en en te veel risico's nam
bij haar proef. Was Sanders-
Keijzer het zilver ontnomen,
dan was dat een tragedie ge
weest: twee vorige Spelen
was zij steeds Nederlands
beste, maar kreeg ze onvol
doende steun van de rest van
de equipe.
Han Hollander kwam er niet aan 1
sterdam.
Televisie- en radioreportages
van de Olympische Spelen zijn
nu de gewoonste zaak van de
wereld. Maarzo is het niet al
tijd geweest.
In de jaren twintig was de ra
dio in Nederland aan zijn op
mars begonnen. Op II maart
1928 had de later zo populaire
Han Hollander met groot suc
ceszijn eerste radioverslag van
de voetbalinterland Neder
land-België gegeven. Je zou
denken dat de radio een paar
maanden later een prachtige
taak wachtte bij de Spelen van
Amsterdam. Maar nee, hoor.
De heren van het Nederlands
Olympisch Comité (NOC) wil
den niets van de "draadloze"
weten. Ook de olympische
voetbalwedstrijd Nederland-
Uruguay, waarvoor giganti-
s, ii,h-langstellingbestond,
werd niet door de radio uitge
zonden. Han Hollander was
welkom, maar zonder micro
foon.
Ik' Westdeutsche Rundfunk in
Keulen ('650.000 toestellen en
ongeveer 3 miljoen luistervin
ken beuiOOg hemel en aarde
om iets van de Spelen te bren
gen voor de Duitse luisteraars.
De leider van de nieuwsdienst
in Keulen, dr. Ernst, smeekte er
bijkans om. En zoveel vroeg hij
niet: "Slechts bij zeer interes
sante wedstrijden in een echte
volkssport, waarbij de vooruit
zichten van een Duitsche over
winning gunstig zouden zijn,
willen wij met onzen microp-
hoon midden uit het gewoel
kleine snapshots geven Zon
der opgaaf van redenen zei het
NOC nee. In de officiële rap-
Imrtage schreef het NOC later:
"liet verzenden van verslagen
langs radio-grafischen wegzau
van '28 in Am-
FOTO ARCHIEF
DE fff
SPELEN
VAN TOEN \|f
minder juist zijn geweest te
genover de buitenlandsche
journalisten die zich veel moei
te hadden getroost de Spelen te
komen bijwonen. Zouden zij
zijn weggebleven, dan zou men
de propaganda hebben gemist
voor de Spelen en voor Neder
land, die ontegenzeggelijk van
het persoonlijk bezoek het ge
volg was".
Met het maken van de olympi
sche film in 1928 liep het ook
al mis. De onderhandelingen
tussen het NOC en de Neder
landse Bioscooplwnd (die be
middelde namens de Neder
landse filmfabrikanten) sleep
ten zich moeizaam voort. Het
NOC achtte de filmfabrikanten
niet kapitaalkrachtig genoeg
voor het grote project. Zonder
dat overigens hardop te zeggen.
Bovendien wilde de Bioscoop
bond de rechten voor een appel
en een ei hebben. Het NOC
ging daarom (op een laat tijd
stip) in zee met de Italiaanse
maatschappij LUCE. De Bio
scoopbond was daar zo boos
over dat het zijn leden verbood
te film te vertonen. En zo ge
beurde het ook. Geen Neder
landse bioscoop heeft ooit de
olympische film van '28 ge
draaid.
RUUD PAUW
Anton Geesink lacht om 'wilde verhalen
Hij stampt een leverworstje op
zijn cracker en bestelt nog een
'café con leche'. Okselfris is An
ton Geesink aangeschoven voor
ontbijt in het bobo-hotel Prin-
cessa Sofia. Een dag als alle an
dere bij deze Olympische Spe
len. Het massale gezicht in de
plooi, zijn kraakheldere over
hemd ook. De judoreus van
weleer heeft geen zware nacht
gehad, ondanks de alarmerende
berichten dat Geesink onver
hoeds uit zijn zetel zal worden
gekieperd, verbannen van het
pluche. „Heeft dat bericht Ne
derland beroerd?" Hij kauwt
een hap weg. „Vreemd."
Anton Geesink heeft het naar
zijn zin in Barcelona. Hij is het
IOC-lid dat zonder twijfel het
meest wordt gegroet deze och
tend, de man die de rapporten
van zijn collega's ontvangt én
beoordeelt. Macht maakt vrien
den. Geesink dwingt al net zo
veel ontzag af als destijds op de
takami. Behalve dus bij het Ne
derlands Olympisch Comité, zo
wil het verhaal. „Flauwekul",
bromt Geesink. „Ik ontving gis
teravond een brief van net
NOC. Er is geen sprake van een
actie tegen mij. En daarmee is
voor mij de kous af." En ook het
Belgisch IOC-lid dr. Rogge, die
een bemiddelingspoging zou
ondernemen, noemt het ver
haal onzin.
Niets wijs$ er °P dat Anton
Geesink geschokt of geïrriteerd
is door het verhaal dat zijn posi
tie is ondermijnd. Nu is het een
publiek geheim dat de twee
olympische chefs van Neder
land, Geesink en Wouter Huib-
regtsen, de voorzitter van het
NOC, geen vrienden zijn. „Ik
heb wel respect voor Geesink,
maar hij niet voor mij", had
Huibregtsen gezegd. Hij ont
kende de coup tegen het Neder
landse IOC-lid.
Geesink wil van een vete niet
weten. „We hebben gewoon
verschillende ideeën", reageert
Geesink tussen twee happen
door. „Ik hou me op een andere
manier met de sport bezig dan
hij. Ik richt me meer op de
breedtesport."
En hij vraagt nogmaals, lich
telijk ongelovig: „Heeft dit in
Nederland storm veroorzaakt?"
Hij kan het zich niet voorstellen.
Hij werkt zijn dag gewoon af
zoals geprogrammeerd, 's Och
tends bij het atletiek, 's avonds
naar het taekwondo. Alsof er
niets is gebeurd. „Maar waar
dergelijke verhalen vandaan ko
men, ik snap het niet." Waar
schijnlijk heeft dat iets van doen
met die hoge bomen die veel
wind vangen. Hij lacht. „Hè,
dikke bomen vangen nog veel
meer wind."
Anton Geesink, een hoge, dik
ke boom die binnen het IOC
stevig wortel heeft geschoten.
Hij is niet bang voor de man
met de zaag.
Amazones behalen eerste na-oorlogse hippische plak
GPD-VERSLAGGEVER
Aan het huishouden hebben de
vrouwen van de Nederlandse
dressuur een hekel, dat slaan zij
liever over. Anky van Grunsven,
de nummer een, kan niet ko
ken. En Tineke Bartels, al tien
jaar van de partij, is een echte
sloddervos.
Maar op de Koninklijke Polo
club, een paradijsje voor luxe
paardenvolk, hielden de amazo
nes eens flink huis. Zij poetsten
hun paarden tot hoogglans op
en veegden de concurrentie de
mantel uit. Het harde werken
werd met zilver beloond. Van
onbetaalbare waarde voor een
sport, die zo graag eens mee wil
tellen.
Nu zijn dressuuramazones
wel aan werken gewend, zij
doen heel hun leven niet an
ders. Anky van Grunsven kreeg
Bonfire, een echte showbink, als
jonkie al op stal en maakte er
met veel zorg en toewijding in
zeven jaar tijds een olympische
topper van. „Ik heb het aan me
zelf te danken, dat geeft een
goed gevoel." Tineke Bartels
kreeg haar Courage voor een
symbolisch bedrag, een gulden,
want het paard was op. „Het is
fantastisch als je een paard kunt
leren naar jou te luisteren." En
Ellen Bontje weet niet anders
meer dan dat zij werkt op een
Duitse dressuurstal. „We zijn
professionals, dat mag je gerust
zeggen."
Nederland was gedresseerd
voor zilver, de kans daarop leek
levensgroot bij deze Olympi
sche Spelen. Het goud is voor
behouden aan Duitsland, dat in
dressuur nog altijd een imperi
um bezit. De overweldigende
puntentotalen gaven het zilver
een gouden randje. De belang
stelling voor die prestatie was al
even overweldigend. De
springruiters Lansink en Ray-
makers, vandaag voor het voet
licht, volgden deze ogenschijn
lijk tammere versie van hippi
sche hoogstandjes vol vuur: wa
re liefhebbers. De vier 'ervaren
meiden' (aldus Bartels) keken
meer op van de massaal uitge
rukte Nederlandse media. De
camera's snorden, zelfs Spaan
en Vermeegen kwamen kijken
hoe dit team 'er voor ging'. „De
sport wordt nog eens bekend
juichte Anky.
Zover is het nog niet. Op het
scorebord in het olympisch
dorp was ook keurig Van Gruns-
vens puntentotaal genoteerd:
1631. Een slimmerik had er met
pen bijgeschreven: zeer goed.
Want die punten zeggen wiel
renners of hockeysters niets. De
sport op zich al evenmin. Van
dressuur is vooral bekend dat
de deelnemers lange stoffen jas
sen dragen, wat in Barcelona
gekkenwerk is, en hoge vilten
hoeden. Geen pretje. De ama
zones zorgen in die kledij dat de
paarden trucs uithalen, waar de
jury punten voor geeft. Spette
rend is het slechts voor kenners
en voor mensen die van mooie
plaatjes houden.
Want mooi moet het zijn, ook
in deze exclusieve poloclub
waar Johan Cruijff een van de
leden is. „De uitstraling van het
paard telt ook", zegt Van Gruns
ven, de jongste en beste. En de
charmes van de amazone? Om
die vraag moet zij lachen.
„Mensen zien liever iemand die
er mooi opzit. Dat scheelt wel
iets. En ik geef wel eens een
knipoog naar de jury." Maar dat
is niet de reden dat zij een per
soonlijk record vestigde en als
vierde morgen aan de individu
ele finale begint. Tineke Bartels,
de routinier: „Anky heeft een
fantastische mentaliteit, is heel
getalenteerd en heeft ook nog
eens een superbok. Een olympi
sche wedstrijd, daar wordt zij
Ellen Bon^e, Annemarie Sanders, Ti
chend op het erepodium.
koud noch warrti van." Bartels
zelf evenmin, eens military
amazone en nu begaan met de
dressuur. „De mooiste dag van
mijn sportleven."
Anky van Grunsven komt uit
een beschermd milieu, thuis
was er geld voor paarden. „In
derdaad", beaamt zij onge
dwongen, „Aan geld heeft het
nooit gelegen, ik heb altijd
steun gehad. Maar bij ons thuis
gold: je krijgt niks voor niks. Als
ik ons paps vraag een paard te
kopen, dan vraagt ie of ik een
gaatje in mijn hoofd heb. Ik heb
het zelf moeten doen. Wij zijn
allemaal harde werkers, op dit
niveau moet je knokken. Behal
ve de mensen die voor een mil
joen of meer een kant en klare
ster kopen natuurlijk. Dat zou ik
zelf nooit willen, ik word liever
en Anky van
vijfde met mijn zelf afgerichte
paard dan dat ik een ander
dankbaar moet zijn. Dit geeft
een goed gevoel en dat zal voor
Ellen en Tineke niét anders
zijn." Ze zal ook zelf het kastje
timmeren waar het zilver in
mag glinsteren. „Mijn vader is
aannemer, dan moet ik toch
ook iets kunnen bouwen."
Voor vele mensen is dressuur
te ingewikkeld, het draait im
mers om nauwelijks zichtbare
details. Dan hebben de
springruiters het heel wat ge
makkelijker, vinden de vrou-.
wen. „Bij ons zit er meer ach
ter", meent Anky. „Bij het
springen wisselen ze veel mak
kelijker van paard, bij ons kan
dat echt niet. Wij zijn er nooit
klaar mee." En Tineke: „Tech
nisch gaan wij veel dieper. We
foto EPA
blijven bijschaven." Het was die
bezieling die maakte dat Neder
land het beste resultaat haalde
bij de dressuur sinds de uitvin
ding van de Olympische Spelen.
Het brons van 1928 is eindelijk
verbeterd. Voor hippisch Ne
derland is het bovendien de
eerste na-oorlogse medaille.
Dat historisch feit wilde Anky
van Grunsven zondag al vieren,
toen zij met haar bijzondere
puntentotaal Oranje de weg
wees in deze tweedaagse
krachtproef. „Ik was het ordi
naire geouwehoer van Freek de
Jonge in het Holland huis zat en
dacht: samen met Sjef, mijn
vriend, gaan we wat drinken.
Gooien ze opeens de bar dicht."
Enfin, kon ze vast met het vitri
nekastje voor haar medaille be
ginnen.
"W
BARCELONA «ANP
De Nederlandse zeilers hebben
het Olympisch toernooi positief
afgesloten. Met de eerste, derde
en vierde plaats was Oranje op
de laatste drukke zeildag in de
top sterk vertegenwoordigd.
Slechts in de Soling-klasse moe
ten de medailles nog worden
verdeeld. Martine van Leeuwen
leverde de beste prestatie. De
24-jarige zeilster uit Rotterdam
won de zevende race in de Eu-
rope-klasse. Van Leeuwen klom
dankzij haar fraaie dagzege van
de twaalfde naar de zevende
plaats in het eindklassement.
De gouden medaille was voor
Andersen uit Noorwegen. Bij de
mannen waren Benny en Jan
Kouwenhoven in de 470-klasse
goed op dreef. De gebroeders
uit Dordrecht kwamen in de
laatste wedstrijd als derde bin
nen. Het duo steeg in de
eindrangschikking van de 25ste
naar de achttiende positie. De
Olympische titel ging naar het
Duitse tweetal Hunger-
/Schmidt. Ook Ron van Teylin-
gen en Paul Manuel verbeter
den in de afsluitende race hun
eindklassering. Dankzij de vier
de plaats in de laatste race
kwam het Toranoda-koppel op
de zesde positie uit, goed voor
een diploma. Het duo Sellers-
Jones uit Nieuw-Zeeland pakte
de eerste prijs.
Geblesseerde en gefrustreerde Ron Zwerver twijfelt, vloekt, huilt en vlucht
Een deel van de Nederlandse volleybalploeg ligt verslagen en versuft op de grond na de nederiaag tegen het COS. Ron Zwerver is al eerder weggeslopen om in zijn 'uppie' alle gebeur
tenissen op een rijtje te zetten. foto anp paul stolk
Pas ruim een uur na de derde nederlaag van het Neder
lands team in het olympisch volleybaltoernooi tegen het
GOS (3-1) komt Ron Zwerver naar buiten. Hinkend van
de pijn strompelt de sterspeler moederziel alleen het
Palau d'Esports de Barcelona uit nadat hij voor de derde
keer voor de dopingcontrole is uitgeloot. Het gezicht
van de international staat bedrukt en oogt zichtbaar ble
ker dan normaal.
gebleven fysiotherapeut Hans
Hoekstra weg naar een een-
zame plek. Met de handen voor
zijn ogen staat een van de beste
volleyballers ter wereld als een
zielig hoopje mens tussen de
krioelende mensenmassa zijn
verdriet tegen een boom te ver
werken. Symbolisch en schrij
nend genoeg met zijn rug, ge
keerd naar de olympische
De verliespartij van de middag
is het laatste wat de 25-jarige
Amsterdammer bezighoudt.
Laat staan dat zijn hoofd staat
naar de confrontatie met we
reldkampioen Italië morgen in
de kruisfinales of dat hij zal
meejuichen over de gouden
medaille van Ellen van Langen.
Het scheurtje in de peesplaat commodatie op de Montjuich,
i zijn voet dat hij in de eerste
set heeft opgelopen, maakt hem
somberder en triester dan ooit
tevoren. Slechts een paar minu
ten blijkt hij in staat net gesprek
met de verslaggever die gedul
dig op hem heeft staan wach
ten, gaande te houden. Maar
dan volgt een ongekende emo
tionele uitbarsting. Op de vraag daan
of door de ernst van de kwets- komt
uur zijn olympische droom de
finitief uit is, barst hij in huilen
uit. Vloekend door de tranen
heen vlucht hij achtervolgd
en ondersteund door de achter-
de plek waar hij komende zon
dag zijn opofferingen van de
laatste zes jaar had willen be
kronen met een gouden medail-
„Ik besef niet wat er op dit
moment allemaal gebeurt", had
hij even tevoren nog opge
merkt. „Ik heb er alles voor ge-
moeilijkste beslissing in mijn le
ven. Met deze blessure kan ik
alleen doorspelen als er een
pijnstillende injectie ingaat. Dat
is vanmiddag in de kleedkamer
al gedaan toen ik iets in mijn
voet voelde knappen. Er kleeft
evenwel het grote risico aan dat
die pees dan verder kan scheu
ren. We hebben nog één dag
om de reactie te kijken en dan
moeten er knopen worden
doorgehakt."
De vertwijfeling is zichtbaar
groot. Met de ogen op de grond
gericht zoekt de 2.00 meter lan
ge aanvaller met trillende stem
naar antwoorden op vragen, die
spontaan bij hem opkomen.
„Aan de ene kant zeg ik: zet die
spuit er maar in. Ik heb er zo
veel voor gedaan en gelaten.
Daar staat tegenover dat ik het
domweg niet kan maken. Mijn
gezondheid gaat voor alles. Ik
moet ook nog verder, ook in Ita
lië straks. Wat denk je...."
Maar in die zin blijft hij ste
ken. „Verdomme, wat overkomt
me allemaal? is het laatste wat
nog enigszins hoorbaar is als hij
door tranen overmand, weg
vlucht. Beseffend dat het toer
nooi, waarvan hij zulke grote
verwachtingen had, in feite ten
einde is. Want het valt niet aan
te nemen dat NOC-arts Peter
Vergouwen (ook gisteren aan
wezig) hem opnieuw zover
krijgt om de naald in diens pijn
lijke linkervoet te steken. Bijna
een jaar geleden speelde hij tij
dens het Europees Kampioen
schap in Berlijn ook met pijn
stillers vanwege een chronische
knieblessure. „Dat doe ik echter
nooit meer", verklaarde Zwer
ver vele maanden na de opera
tie.
Het meelijwekkende tafereel
die middag in Barcelona illu
streerde het persoonlijke leed
van een topsporter, die met
de echte pioniers van zes jaar
geleden ziel en zaligheid op
zij zette om hetzelfde beoogde
gouden doel te bereiken als El
len van Langen gisteravond op
de 800 meter deed. Terwijl an
deren, onder wie Jan Posthuma,
Peter Blangé, Ronald Zoodsma
en Rob Grabert, voor het grote
geld kozen, bleef Zwerver zijn
olympische ideaal ondanks vele
lucratieve aanbiedingen trouw.
Pas vorig jaar maakte de ster
van Oranje bekend dat hij na de
Zomerspelen (voor miljoenen
lires) zou vertrekken naar het
Italiaanse Treviso, komend sei
zoen ook de club van ex-Monti-
chiari-klant Jan Posthuma.
Juist die wetenschap maakt
Zwerver huiverig om tegen de
verdrukking in zijn gezondheid
op het spel te zetten. Als geen
ander beseft de international
dat hij zich ondanks de hoge
verzekering die voor hem is af
gesloten niet zwaar gebles
seerd kan melden bij zijn nieu
we werkgever. Het olympisch
belang weegt echter eveneens
heel zwaar. Zowel sportief als
moreel. Het duel met Italië is
van doorslaggevende betekenis
voor een succesvol vervolg van
de nationale ploeg bij de 25e
Zomerspelen. Zijn afwezigheid
zou Nederland op voorhand al
kansloos maken.
Zo het team al enig perspec
tief heeft, want de weer opspe
lende kniekwetsuur van Blangé
dwong Selinger gisteren tegen
het GOS met een andere sa
menstelling te komen. Maar
buiten de kracht van Italië is
Oranje met Zwerver ook aller
minst in goeden doen. Met
slechts overwinningen op twee
derangs volleybalnaties als Al
gerije en Zuidkorea tegenover
de ontmoedigende resultaten
tegen Cuba, Brazilië en het GOS
(15-8,9-15,16-17,12-15) zijn de
vooruitzichtigend dan ook wei
nig hoopgevend. „Italië", refe
reerde bondscoach Arie Selin
ger tegen beter weten in aan de
laatste triomf in Florence (3-2),
„is niet onverslaanbaar.
Het moreel is echter al ge
knapt. Zeker bij Ron Zwerver,
wiens olympische ideaal als een
zeepbel uit elkaar lijkt te gaan
spatten.
