Vanuit blessureleed naar goud
Olympische Spelen
'Die eindtijd van
Ellen van Langen
is onvoorstelbaar'
Over twee jaar is ze rijp voor het
DINSDAG 4 AUGUSTUS 1992
13
'Fanny' heeft eindelijk opvolgster
hoofddorp Fanny Blankers-Koen is trots op haar opvolgster El
len van Langen. De atlete, die in 1948 vier gouden medailles ver
overde, had het in Hengelo al gezien. Bij de Adriaan Paulen Me
morial in het naar haar genoemde stadion had de 'vliegende
huisvrouw' Ellen van Langen voor het eerst zien lopen. „Toen
was haar enorme wilskracht mij al opgevallen." Van Langen is
na Fanny Blankers-Koen de eerste Nederlandse loopster, die
olympisch goud veroverde. Sinds 1948 stond alleen discuswerp
ster Ria Stalman op de hoogste trede van een olympisch podi
um. „Ik had er alle vertrouwen in dat ik eindelijk een opvolgster
zou krijgen", verklaarde Blankers, die de gouden race thuis voor
de televisie in Hoofddorp had gezien. „Met tranen in de ogen
heb ik zitten kijken."
Niet op 1500 meter
Barcelona Ellen van Langen zal morgen niet op de 1500 meter
starten. De olympisch kampioene besloot na haar succes niet
meer in actie te komen. Van Langen acht zich niet in staat zich
opnieuw op te laden.
Ivanisevic: eerste medaille Kroatië
Barcelona Goran Ivanisevic toont zich in alle opzichten vlagge-
drager. Gisteren bezorgde de nummer vier van de tennisranglijst
Kroatië de eerste medaille. Een bronzen voorlopig. De tennisser
bereikte na 4 uur en 25 minuten de halve finales. De Kroaat ver
sloeg in de marathonpartij de Fransman Fabrice Santoro, 6-7 6-
7 6-4 6-4 8-6. „Dit is een hoogtepunt, een onvergetelijk moment.
Ik ben dolgelukkig. Ik heb het voor mijn landgenoten gedaan. Ik
draag de medaille op aan hen", sprak Ivanisevic, die natuurlijk
hoopt op goud.
Dopingcontroles negatief
Barcelona De Olympische Spelen in Barcelona zijn officieel
nog steeds schoon. Tot en met afgelopen zaterdag werden 1049
sporters gecontroleerd op het gebruik van doping. Michele Ver-
dier, de woordvoerder van het IOC, deelde gisteren mee, dat alle
testen een negatief resultaat hadden opgeleverd.
Skah moet goud inleveren
Barcelona Waar olympische kampioenen op de Montjuic wor
den toegejuicht, kreeg Khalid Skah gisteravond na zijn zege op
de 10.000 meter een striemend fluitconcert over zich heen. De
Marokkaan had het verdiend. De manier waarop hij met de hulp
van zijn een ronde achtergeraakte landgenoot Hammou
Boutayeb de jonge Kenyaan Richard Chelimo op de knieën
kreeg was een sportief schandaal. De straf kwam nog geen kwar
tier later toen Skah gediskwalificeerd werd. Chelimo, die voort
durend op kop had gelopen, maar in de eindsprint werd versla
gen, kreeg het goud toegewezen.
Sporters toch welkom bij-sluiting
Barcelona Een beperkt aantal atleten zal toch mogen deelne
men aan de olympische sluitingsceremonie zondag in Barcelo
na. Het organisatiecomité (COOB) is gezwicht voor de vele pro
testen van de teamleiders en atleten. Achter de vlaggedrager
mag een kleine afvaardiging van sportlieden en officials meelo
pen in de parade. Over het maximale aantal deelnemers per
land aan het défilé wordt nog onderhandeld.
Rolhockeyers glijden uit
reus» De Nederlandse rolhockeyers zijn in de derde wedstrijd
van de tweede ronde tegen Italië uitgegleden. Letterlijk, want de
spelers van Oranje, die voor de medailles al zijn uitgeschakeld,
waren er niet op voorbereid dat het marmer van de speelvloer in
de was was gezet. De Italianen kennelijk wel: 8-1Bij rust stond
Nederland al met 0-6 achter.
Olympisch record plas ophouden
Barcelona Turner Andreas Wecker heeft in de nacht van zon
dag op maandag waarschijnlijk een olympisch record plas op
houden gevestigd. Bijna vijf uur hield de 22-jarige Duitser het
droog. Bij het krieken van de dag kon hij eindelijk een paar
druppels produceren voor de dopingcontrole. Wecker moest
zich rond middernacht na afloop van de toestelfinales, waarbij
hij één zilveren en twee bronzen medailles won, melden bij de
dopingarts. „Ik heb van alles veel gedronken, maar er kwam
niets", aldus Wecker.
Karpov: Simultaan in olympisch dorp
Barcelona Schaken mag dan geen olympische sport zijn, Gary
Kasparov komt wel in actie in Barcelona. De wereldkampioen
speelt morgen in Vila Olimpica een simultaanwedstrijd tegen
vijftig leden van de olympische familie.
Ellen van Langen zorgt voor orgastische vreugde-uitbarsting
'BronzenMciria Gommers in '68 de laatste...
DEN HAAG FRED SECAAR
GPD-VERSLAGGEVER
Tot voor gisteravond was zij de
enige Nederlandse atlete die na
de vier gouden plakken van
Fanny Blankers-Koen in 1948
een medaille had behaald op
een loopnummer. Maria Gom
mers won in Mexico, twintig
jaar na de spraakmakende pres
tatie van 'de vliegende huis
vrouw', een bronzen medaille
op de 800 meter. De Limburgse
deed na haar bronzen race nog
slechts aan één groot evene
ment mee, het Europees kam
pioenschap een jaar later, waar
zij tweede werd op de 1500 me
ter. Daarna verdween Maria
Gommers, 52 jaar inmiddels en
alweer sinds jaren als mevrouw
Hoogakkers door het leven
gaand, in de absolute anonimi
teit. De in Hoensbroek (Lim
burg) woonachtige midden-af
standsloopster van toen moest
en moet niets hebben van (me-
dia)aandacht. „Die heb ik altijd
op afstand gehouden", zegt zij.
„Je moet weten dat men in Lim
burg heel erg chauvinistisch is.
Dat is leuk als je wint, maar na
dat ik gestopt was, begon ik het
al vervelend te vinden. Liep ik
met m'n kinderen te wandelen
Zes jaar geleden maakte ze
als rechtsbuiten van voet
balvereniging Quick '20 uit
Oldenzaal nog jacht op
doelpunten. Gisteren hen
gelde ze met succes al naar
olympisch atletiekgoud. De
sportloopbaan van Ellen
van Langen heeft een wel
zeer stormachtige ontwik
keling doorgemaakt.
FRANS DREISSEN
GPD-VERSLAGGEVER
Binnen korte tijd heeft de Am
sterdamse economiestudente
de 800 meter tot in de finesses
leren beheersen. En met een
nieuwe nationale toptijd
1.55.54 minuten zorgde Ellen
van Langen op die gedenkwaar
dige maandagavond voor een
orgastische vreugde-uitbarsting
in het Nederlandse kamp.
„Goud. Ik dacht: dat kan niet
waar zijn."
Het is nog niet zo lang gele
den dat Ellen van Langen de
moed bijna had opgegeven. Het
lopen werd een martelgang.
Hardnekkige problemen met de
achillespezen veroorzaakten
veel pijn. Fysiek en psychisch.
Ellen van Langen was veertig
weken lang veroordeeld tot het
zwembad. Tot het zogenaamde
aquajoggen; watertraining. Om
de conditie een beetje op peil te
houden. Maar ze wenste niet te
capituleren, hoe vervelend en
eentonig de oefeningen ook wa
ren. „Vechten, altijd blijven
knokken. Dat zit nu eenmaal in
mijn bloed."
Dankzij de onverzettelijkheid
van Ellen van Langen kreeg Ne
derland 44 jaar na de legenda
risch triomfen van Fanny Blan
kers-Koen weer een plaats op
de mondiale hardloopkaart. De
ogen wijd open gesperd. Dro
merig de wereld in kijkend. On
geloof. Pijn. Vreugde. Intense
vreugde. Goud! „Daar heb ik
nou afgelopen jaar al die ener
gie in geïnvesteerd."
Ellen van Langen kon het
nauwelijks vatten. Alle spanning
en misère van het afgelopen
jaar ontlaadde zich in die luttele
seconden meteen na de finish.
Ze was in de finale van de 800
meter bijna letterlijk over de
baan gevlogen. „Dat laatste
stukje was fantastisch. Zo mooi.
Onderweg heb ik vreselijk pijn
geleden, maar op die laatste
vijftig meter was het echt genie
ten."
Ellen van Langen zocht naar
Frans 'Thuys op de tribune.
Naar haar moeder en haar
broer. Ze kreeg een oranje
en dan riep men: 'Hé, zijn dat
produkten van onze hardloop
ster'. Verslaggevers wisten op
een gegeven moment ook wel
dat ik er niet zo happig op was."
Dus klopten ze nog nauwelijks
bij haar aan.
Maar nu kon ze er niet om
heen. Hoewel, de verslaggever
moet zich wèl gelukkig prijzen.
Want: „Ik ben net klaar met m'n
huiselijke besoignes. Een gezin
hè. Neemt veel tijd in beslag.
Normaal gesproken heb ik niet
zo'n zin om over toen te pra-
'Toen' is 1968, is Mexico, is
Bob Beamon, Black Power.
Maar ook: de bronzen verras
sing van Maria Gommers. Als
volstrekte onbekende begon ze
in Midden-Amerika aan de se
ries van de 800 meter, haar
nummer destijds. Niet in het
minst tot haar eigen verrassing
overleefde ze de voorronde,
overleefde ze ook de halve fina
le. „Mooi meegenomen, dacht
ik nog. Ik had niets te verliezen.
En daar stond ik opeens. In de
finale. Veel favorieten waren er
toen al niet meer bij. Kwam
door de grote hoogte, hè. Maar
mijn conditie was zó goed. Ja,
waarschijnlijk beter dan de
rest."
Burengerucht..
AMSTERDAM GPD
Het dak ging er nog net niet af,
maar de woning van Ellen van
Langen in de Amsterdamse
Govert Flinckstraat trilde gister
avond rond de klok van acht
uur op zijn grondvesten. „De
dakpannen zijn maar nèt blij
ven liggen", zei Hans Koele-
man, óók atleet en tot voor gis
teravond bekender dan zijn
vriendin, kort na de gouden ra
ce. „De vloer trilt hier. We zul
len wel klachten krijgen van de
buren..."
Koeleman, die met de familie
en enkele trainingsmaatjes de
finale van de 800 meter voor de
televisie volgde, wist niet wat
hem overkwam toen zijn vrien
din in Barcelona het hele veld
voorbleef. „Ongelooflijk. We
hadden vooraf wel goede hoop.
Maar dat het een gouden me
daille zou worden...Dat durfden
we alleen maar te hopen."
In de straat, gelegen in De
Pijp, bleef het rustig. „In Am
sterdam ben je toch vrij ano
niem. Een paar buurjongetjes
weten wel dat Ellen iets aan
sport doet, maar verder kennen
ze haar niet. In Oldenzaal, waar
Ellen oorspronkelijk vandaan
komt, is ze veel bekender."
'Mijn God, ik heb goud!!!'. Ellen van Langen straalt ongeloof uit
ze de finishlijn van de 800 meter passeert.
handdoek toegeworpen en even
later een vlag. Tergend lang
zaam voltooide ze de ereronde.
Uitblazend en meteen ook na
genietend. „Onvoorstelbaar.
Het ging zo ongelooflijk op die ik zou gaan winnen." ternationale camera's. Koel,
laatste meters. Ik zag dat gat, Ze bleef aanvankelijk vrij haast onaangedaan vertelde ze
dook erin en toen ik op de nuchter onder alle emotionele haar relaas. Eenmaal bij haar
laatste vijftig meter niemand gebeurtenissen. Tal van verslag- sporttas op het plankier in de
meer naast me zag, wist ik dat gevers sleepten haar voor de in- catacomben liet ze iets van ont
roering blijken. Werd ze over
mand door emoties. Net als
ruim een uur later op het podi-
1 um, waar ze met moeite haar
Spï vreugdetranen kon te bed win-
I v! gen. „Ik moet het allemaal eerst
nog beseffen."
Rechtstreeks vanuit blessure-
leed naar goud. Ellen van Lan-
gens ongerijmde prestatie
maakte veel los. Afgelopen jaar
was ze menigmaal door een hel
gegaan. Blessures. Tegenwer
king van de Vrije Universiteit
„Het zat me allemaal niet mee."
Van Langen wilde zo graag
hardlopen. „Maar er zat weinig
schot in het genezingsproces.
Geduld is een schone zaak.
Ellen van Langen telde de da
gen af. Ze zag een lichtpunt in
haar comeback in Kerkrade.
*Êt „Twee minuten rond, dat gaf
V me weer vertrouwen." Sinds-
dien ging het steeds beter,
steeds harder. „Het geloof in ei
gen kunnen keerde langzaam
weer terug."
Ellen van Langen wordt de
vorstin van de laatste meters
genoemd. En die eretitel maak
te ze in Barcelona meer dan
waar. Ze heeft de gave om zich
„helemaal dood te lopen", zoals
ze zelf zegt. Ze kan hard zijn
voor zichzelf. De pijngrens ver
leggen. Tot het uiterste gaan.
Het spijkerharde, onstuimige
eindschot is inmiddels haar
handelmerk geworden. „Voor
de wedstrijd was ik nog zeer
nerveus. Maar het was een ge
zonde spanning. Die heb ik no
dig om te lopen. Dan weet ik
dat ik in vorm ben."
Van Langen, met 1.56.66 al in
het bezit van de snelste wereld-
seizoentijd zei beducht te zijn
geweest voor een mogelijke
combine van de drie atletes uit
het GOS. Daarom liep ze een
berekenende, een uitgekiende
„Ik heb altijd al van hardlo
pen gehouden, maar ik woonde
te ver van een atletiekbaan. Een
leraar heeft me over de drempel
getrokken. Ik hoefde lekker met
niemand rekening te houden.
Daar houd ik wel van."
Onder trainer Frans Thuys
rees de ster van Ellen van Lan
gen snel. Vier jaar na haar eer
ste schuchtere schreden op de
atletiekbaan werd ze al vierde
bij de EK in Split. Het WK-jaar
daarop eindigde dramatisch.
Pijnlijke achillespezen deden
haar stranden in de eerste schif
tingen. Het bleek het begin van
een lange, haast eindeloze lij
densweg.
Ellen van Langen gaf echter
nooit op. Ze bleef hoop
koesteren. Het natuurtalent, dat
durf en zelfvertrouwen etaleert,
overwon alle tegenslagen. „Ik
verbaas me zelf steeds weer.
En verbazen zal ze zich ook in
de toekomst. Meeting-directeu
ren zullen haar aan de start wil
len krijgen. Keulen, Zürich,
Brussel etcetera. Van Langen zal
overal een graag geziene gast
zijn. Binnen twee minuten ver
drie-, -vier of zelfs vervijfvou
digde haar startgage. „Ik weet
ook niet waar dat overal heen
moet. Ik wacht de ontwikkelin
gen rustig af. Eén ding weet ik
echter zeker: ik zal altijd dezelf
de Ellen van Langen blijven als
een paar dagen geleden. Hard
werken, blijven vechten, nooit
opgeven."
Frans Thuys de man achter het succes
BARCELONA CEES OLSTHOORN
GPD-VERSLAGGEVER
Na de korte omhelzing met 'zijn' gouden
Ellen van Langen, loopt hij met opgehe
ven armen de tribune op. Hoofdschud
dend, huilend als een klein kind. Ver
baasde Spanjaarden wijken uit. Ze staren
hem vol medelijden aan. Je ziet ze den
ken: er zal wel wat ergs met die meneer
aan de hand zijn.
Het tegendeel is waar. Frans Thuys, de
grote man achter het fantastische succes
van de kersverse olympische kampioen
huilt niet van verdriet, maar jankt van
pure blijdschap.
Eenzaam zoekt hij zijn weg door de
immense catacomben. Een blonde derti
ger uit Maarsbergen, gekleed in korte
broek en t-shirt, een rugzakje op zijn
nek. De snikken worden nu afgewisseld
met lange uithalen. Hij kan zijn emoties
maar niet de baas worden. Ook een trai
ner is niets menselijks vreemd.
„Ongelooflijk", mompelt hij plotseling
tussen zijn tranen door. „Driekwart jaar
is ze uit competitie geweest met een
achillespeesblessure. Pas in januari kon
ze voorzichtig weer wat lopen. Toch heb
ik de laatste weken voor mezelf geen
twijfels gehad. Ik was er heilig van over
tuigd dat er hier slechts één atlete kon
is zo'n geweldige klasbak.
Absoluut de beste van de wereld. Alleen
heb ik dat nog nooit tegen haar gezegd."
De dwaaltocht door de 'kelders' van
het stadion duurt voort. Na minuten
speuren is hij eindelijk waar hij wil we
zen: de mixed-zone, de plek waar spor
ters, coaches, media en VIPS elkaar tref
fen. In eerste instantie staat hij er verlo
ren bij. Ellen moét ergens in die enorme
mierenhoop lopen. Dan wordt hij opge
merkt door alles wat Nederlands is, in
clusief de NOC-bonzen Wouter Huib-
regtsen en André Bolhuis. Felicitaties en
schouderklopjes. Van het ene op het an
dere moment heeft Frans Thuys zijn ge
voelens volledig onder controle en ver
telt hij rustig zijn verhaal.
„Ik zou onwijs teleurgesteld zijn ge
weest als ze geen goud had gehaald
klinkt het zelfverzekerd. „Al blijft het na
tuurlijk afwachten. Dit is voor alle finalis
ten de belangrijkste race uit hun carrière.
Bij een langzame opening wist ik dat het
niet meer fout kon gaan, bij een snelle
eerste ronde waren er wat vraagtekens.
Die heeft ze echter op glorieuze wijze
weggenomen. Ze was eenvoudig een
klasse apart."
Op verzoek valt hij tientallen keren in
herhaling. Dat hij haar vijf jaaT geleden
onder zijn hoede kreeg, dat hij al rap
door dat hij een ruwe diamant in han
den had, dat ze met sprongen vooruit
ging, dat hij dit seizoen steeds vaster was
gaan geloven, dat ze tot een dergelijke
stunt in staat was, dat ze na haar blessu
re niets heeft geforceerd en dat ze pas
vorige week tijdens een trainingskamp in
Portugal voor het eerst echt voluit was
gegaan.
Vervolgens vertelt hij over de dag van
de wedstrijd. „We hebben niks bijzon
ders gedaan. Normale tijd opgestaan, in
gelopen, ontbeten, veel gerust en zoals
altijd drie uur voor de start naar het sta
dion. Nee, ze was niet nerveus, wel ge
spannen. En geconcentreerd, dat vooral.
Ik heb haar nog nooit zo geconcentreerd
gezien."
Zonder dralen meldt hij dat het vol
gende doel het wereldrecord is. De top
tijd van de Tsjechische Kratochvilova
(1.53.28, gelopen in 1983) staat welis
waar scherp, maar Ellen moet daar on
der kunnen duiken. „Als we op dezelfde
voet doorgaan, als we nog wat details
kunnen verbeteren, is ze er over twee
jaar rijp voor."
De vragenstellers druipen af. Frans
Thuys is weer alleen. Stiekem piept hij
de zaal in, waar de internationale pers
conferentie wordt gehouden. Ongemerkt
zakt hij op de achterste rij onderuit.
Grijnzend kijkt hij toe hoe zijn stralende
pupil in uitstekend Engels de pers te
woord staat. Ineens is er oogcontact.
Even zwaaien ze naar elkaar.
„Het is net of ik naar een film zit te kij
ken". wellen de emoties weer op. „Alsof
het niet is gebeurd. Pas morgen zal het
goed tot me zal doordringen.
Hij zegt dat hij bij terugkeer in het
olympische dorp niet uit zijn bol zal
gaan. „Ik ben best een feestganger, maar
daar is nu geen tijd voor. Ik drink van
avond een paar biertjes en ga op tijd
naar bed. Ik heb hier ook nog Christien
Toonstra, dus ik moet scherp blijven. Dit
is allemaal leuk en aardig, maar thuis
worden de klappen opgevangen."
Een opmerldng die om nadere uitleg
vraagt. „Ik combineer mijn trainerswerk
met een job bij een automatiseringsbe
drijf. Een bewuste keus, omdat ik per se
niet full time met atletiek bezig wil zijn.
Ook in de toekomst niet. Maar het bete
kent wel dat mijn gezin veel te kort
komt. Ik heb een vrouw en drie kleine
kinderen. Die zien hun vader veel te wei
nig. Ju bent toch al gauw anderhalve
maand per jaar van huis, nog afgezien
van de drie vier wekelijkse trainingen
in Amsterdam. Ik krijg pijn in m'n hart
als ik er aan denkt dat die kids het moei
lijk hebben als hun vader weer de deur
achter zich dicht trekt. Dat moet veran
deren."
