Peter Post:
rustig maar
imponerend
Rijden Tour kost je een deel van je leven
Óók voor uw
fietsvakanties
van Algerije
tot Noorwegen
en van Ierland
tot Indiamet
uw eigen fiets,
kunt u natuurlijk
terecht bij
Tour de France
TOUR '92
Tel. 071 - 13 22 22
of 13 24 22
BOEREN LEIDSE
DE GEUS
Tour de France
v/RIJDAC 3 JULI 1992.
19
AMSTELVEEN EDWARD SWIER
GPD-VERSLAGGEVER
Hij zakt, gaandeweg het ge
sprek, steeds dieper weg in de
luxeuze, spierwitte lederen zit
hoek. Toch blijft zijn gestalte
imponerend. Inmiddels 58 al
weer, desalniettemin jonger dan
een paar jaar geleden. Strijd
baarder ook. Zijn zilvergrijze,
zijden hemd opgesierd met
noppen van een niet te definië
ren kleur blauw geeft hem
een air van 'wie doet me wat'.
Peter Post. Minder vaak, zelfs
nog hoogst zelden, achter het
stuur van een ploegleiderswa
gen, des te frequenter aan de
onderhandelingstafel. Een vra-
genrondje aan de vooravond
van de Ronde van Frankrijk.
Na Raleigh, dat tien jaar geld
schieter van de meest succesvolle
Nederlandse wielerploeg aller
tijden was, haakt nu de huidige
hoofdsponsor, Panasonic na ne
gen seizoenen af. Hebben de Ja
panners, uitvinders van de zake
lijkheid, in die jaren van Peter
Post een ander mens gemaakt?
„Misschien. De wielrennerij in
zijn geheel is in de loop der tijd
natuurlijk veel zakelijker gewor
den. En wat dat betreft kan je
van Japanners nog wat leren.
Hun manier van werken is inte
ressant, zeer interessant. Echter,
het zaken doen met een Japan
ner vraagt tijd. Veel tijd. Veel ge
duld. Je krijgt op je vragen
slechts zelden een rechtstreeks
antwoord. De bedrijven zijn ook
zo groot, het gaat over zoveel
schijven. En dus moet je wel
eens lang wachten voor je ant
woord krijgt. Maar, voor de rest
bevalt het prima. Uitstekend
zelfs."
„Japan heeft een uitzonderlij
ke cultuur. De Japanner is cor
rect, punctueel, leeft zijn con
tracten na. Hij is netjes in zijn
doen en laten, kent een grote
discipline. Ze zijn er enorm op
orde en netheid. Bovendien is
een Japanner altijd met zijn be
drijf, zijn werk bezig. Hij maakt
geen tijd vrij voor nutteloze za
ken. Dat spreekt me wel aan. Je
weet waar je aan toe bent, kan
prettig met ze werken. Het geeft
je een geruststellend gevoel.
Naarmate het contact intensie
ver werd, ben ik daardoor mis
schien inderdaad toch wat rus
tiger geworden. Strijdbaarder
zeker. Een Japanner is namelijk
nooit tevreden, wil zich altijd
verbeteren. Ik ook."
Ondanks inspanningen van u
en uw contractpartner, een Ja
pans reclamebureau, is er nog
geen nieuwe (hoogstivaarschijn-
lijk opnieuw Japanse)
hoofdsponsor gevonden. Bent u
al wanhopig?
„Nee. Ik heb net al gezegd, za
ken doen op zijn Japans duurt
altijd een beetje lang. Naar onze
maatstaven tenminste. Het is
daar gebruikelijk. Een Japanner
neemt niet zomaar een beslis
sing, dat kan meestal wel
eventjes duren. Het contract
zou vandaag af kunnen komen,
maar kan ook nog weken op
zich laten wachten. Daar moet
je mee leren leven. De kansen?
Ik ben daar erg voorzichtig mee,
anders hou ik mezelf misschien
Peter Post: „We hebben er vertrouwen in, maar we moeten ook een beetje geluk hebben."
wel voor de gek. Laat ik het er
op houden dat ik hoopvol ge
stemd ben, maar niet durf te
zeggen dat het in orde komt."
Het spreekwoordelijke dalletje,
waar Peter Post zo'n anderhalf
jaar terug nog in zat, bent u te
boven. Zijn de krachten weer te
rug?
„Ik ben er redelijk bovenop ge
komen. Tuurlijk kan het altijd
beter. Maar je moet op een ge
geven moment ook tevreden
zijn. En dat ben ik. De oude ver
trouwde Post-kwaliteit is er
weer. Dank zij onze goede orga
nisatie (de Post-ploeg stond al
sinds jaar en dag bekend om de
accurate werkwijze, maar liet
het eind jaren tachtig zowel
prestatief als organisatorisch tij
delijk afweten, red.). De kritiek
was huizenhoog, dat moet je
maar accepteren. Het probleem
is dat je niet altijd de waarheid
kan vertellen. Je schermt altijd
wat dingetjes af."
„Sommige interne problemen
hou je, volgens afspraak, binnen
de ploeg, buiten het nieuws.
Maar, dan valt voor een ander
de waarheid niet te achterhalen
en ontstaan er indianenverha
len. In dit geval spitste die kri
tiek zich, door mijn persoonlijk
heid, toe op de persoon Post.
Dat was eigenlijk niet eens zo
slecht. De firmanaam bleef
daardoor min of meer buiten
schot. Als ze mij persoonlijk
aanvallen, negatief behandelen,
zit ik daar niet zo mee, als mijn
sponsor op een vervelende ma
nier in het nieuws komt, raakt
me dat veel meer. Maar, het
blijft natuurlijk triest dat je, om
dat je niet alles kan vertellen, zo
afgemaakt wordt. Maar, dat is
de wielersport. Er zijn positieve
en negatieve kanten. Die moet
je maar mixen. Ik loop ook nu
niet te gniffelen omdat het weer
goed gaat, hou er nu al rekening
mee dat het minder kan wor
den."
U staat er nu iets verder van af,
maar zit er paradoxaal ge
noeg eigenlijk juist dichter
bovenop. De hoofdlijnen zijn be
ter zichtbaar. Heeft Post, ach
teraf gezien, een juiste beslissing
genomen door de ploegleiders
wagen te verlaten en voor een
coördinerende functie te kiezen?
„Ik hou nog wel de vinger aan
de pols, maar niet meer zo als
vroeger. Dat werkte niet. Alles
wat ik zeg, slaat namelijk aan bij
de renners. Nog altijd. Want je
bent en blijft toch de grote baas.
Maar zo kunnen Walter
Planckaert en Theo de Rooy
vanzelfsprekend niet werken.
Dan zouden ze niet meer dan
loopjongen, chauffeur van Peter
Post zijn. Ik laat ze dan ook zo
zelfstandig mogelijk opereren,
laat mijn gezicht steeds minder
vaak zien."
„Waar ik vroeger weinig tijd
voor had, zaken die ik verwaar
loosde omdat ik altijd langs de
weg zat, daar kan ik me nu voor
geven. Ik ben ook niet meer zo
gehaast. Zit in een ander ritme.
Of de details me beter opvallen?
Nee, eigenlijk niet. Vroeger zag
ik ze ook allemaal. Toen kon ik
er evenwel meestal weinig of
niets mee doen. Was ik overver
moeid of had ik er doodgewoon
geen tijd voor."
De Tour de France wordt op ze
ker een tweestrijd tussen Indu-
rain en Bugno?
„Ik heb geen klassementsren
ner, dus daar gaan we dan ook
niet op rijden. Met 22 ploegen
aan de start is het niet zo een
voudig om, buiten het klasse
ment om, een goed resultaat te
behalen. We hebben er vertrou
wen in, maar moeten een beetje
geluk hebben. Bugno en Indu-
rain zijn de absolute favorieten.
Hoewel ik Bugno de Tour abso
luut niet zie winnen. Je zult het
zien; mensen die zo bezig zijn
met één bepaalde wedstrijd
brengen er niets van terecht."
„Ik vind het überhaupt een
vreemde zaak. Een Italiaan, we
reldkampioen nota bene, bezit
de kwaliteiten om twee grote
rondes te rijden, maar laat die
in eigen land lopen. Een slechte
zaak. Voor de Italiaanse wieler
sport, de organisatie, de spon
sor, de renner zelf. Ik heb nog
nooit een coureur gezien die
slechter werd van veel fietsen.
Ik vind eigenlijk dat Bugno's
werkgever (Gatorade, red.) in
gebreke blijft. Hoe kan je hier
nou mee akkoord gaan. Hij
heeft de klassiekers ook al ge
meden, heeft helemaal geen
competitie gehad. Misschien
kan hij het geestelijk niet alle
maal opbrengen. Dan ben je,
vind ik tenminste, natuurlijk
geen groot wereldkampioen.
Maar ja, wie ben ik?'
Dokter Wim Sanders en de littekens van de PDM-affaire
GELEEN DICK HEUVELMAN
GPD-VERSLAGGEVER
Met Wim Sanders gaat het wel
weer. Wim Sanders? Jawel, de
dokter die vorig jaar als Kop van
Jut op het offerblok van PDM
werd gelegd na de zeer gerucht
makende intralipid-affaire, die
tijdens de Tour de France '91
een complete wielerploeg (die
van PDM dus) doodziek 'maak
te. Commotie in optima forma,
want dat was nog nimmer ver
toond in de toch rijke Tourhis
torie. Het duurde even, maar
Wim Sanders kreeg de ver
wachte Zwarte Piet toebe
deeld en kon zijn biezen pak
ken. Per slot van rekening, stel
de de ploegleiding onomwon
den, was hij verantwoordelijk
voor de gezondheid van Breu-
kink c.s. De Limburgse arts kan
daar nog altijd moeilijk mee le-
In zijn spreekkamer in Geleen
zegt hij bijna een jaar na dato:
„Ik lig er niet meer wakker van,
maar het blijft je toch meesle
pen. Het heeft littekens nagela
ten. Vooral de manier waarop
het allemaal is gegaan, is ge
woon waardeloos. Het is nog al
tijd niet bewezen dat het ver
keerd toedienen van intralipid
de oorzaak was van alle ellende.
Uitgebreide onderzoeken heb
ben dat nooit aangetoond, .al
ligt het misschien wel voor de
hand. Maar wat ik het meest af
schuwelijk vind, is dat we met
elkaar een topprestatie zijn mis
gelopen. We hadden twee jaar
naar de Tour toegewerkt. Ik was
er heilig van overtuigd dat Erik
Breukink een zeer goede kans
had om te winnen. Het mocht
niet zo zijn, heel jammer."
De eer en goede naam van
Wim Sanders als medicus leken
door 'die affaire' flink aangetast.
Dat evenwel bleek niet het ge
val. Geen patiënt keerde huis
arts Sanders geschrokken de rug
toe, de handbalclub V en L en
de ijshockeyclub Smoke Eaters
schreven hem evenmin af, en
ook in wielerkringen geldt hij
nog altijd als betrouwbaar.
Sanders: „Dagelijks stikt het
van de renners hier. Uit het hele
land komen ze naar me toe.
Ook profs. Wat dat betreft is er
voor mij niets veranderd. Ge
lukkig maar, want ik ben zelf
een wielerman in hart en nie
ren. Ik heb zelfs nog een paar
jaar bij de amateurs gefietst. Nu
ben ik nog actief bij de Medi
sche Wielerkring Nederland,
een club van fietsende dokto
ren. We zijn net een weekje in
Frankrijk geweest voor een aan
tal tochten door de bergen.
Maar ik geef toe dat ik het werk
bij PDM wel een beetje mis. Ik
mocht het graag doen, al kostte
het me veel tijd."
Infuus
Waar dokter Sanders zich nog
altijd over verbaast, is de beroe
ring die bij 'de man in de straat'
is ontstaan over het werken met
infusen in de wielrennerij. „Dat
is heel legitiem en een volstrekt
veilige methode."
Maar is het normaal dat ie
mand, voordat hij aan zijn werk
gaat, eerst aan het infuus moet
liggen? Dan ligt argwaan toch
voor de hand? Sanders: „Niet
voor mensen met een gewone
baan, maar wel voor wielren
ners die dagelijks een boven
menselijke inspanning moeten
leveren, zoals in de Tour bij
voorbeeld. Wielrennen is een
heel ongezond vak en de kunst
is zo'n renner tot aan Parijs ge
zond te houden. Dat kan niet
meer zonder een infuus als
hulpmiddel. Medische bijstand
is bittere noodzaak, anders redt
zo'n renner het niet. Gaat-ie
volledig kapot."
Waarna een technische ver
handeling volgt, die duidelijk
moet maken waarom het niet
meer zonder infuus kan. San
ders: „Kort gezegd komt het
hierop neer: In het lichaam heb
je twee systemen, het sympathi
sche en het parasympathische
Wim Sanders: Ik lig er niet
volgen."
systeem. Het eerste zorgt voor
de hartslag en bloedcirculatie,
het tweede neemt de spijsverte
ring voor zijn rekening. Als je nu
het sympathische systeem prik
kelt, komt het parasympathi
sche in de verdrukking. Er moet
dus evenwicht zijn. Dat doe je
door te eten. Een wielrenner
heeft echter zoveel calorieën
nodig, daar kan hij niet tegenop
eten. Wat niet via de mond kan,
wordt aangevuld door middel
van het infuus. Op die manier
voorkom je dat zijn lichaam
wordt ontregeld en het motortje
ophoudt met draaien. Daar
moet men verder niets bijzon
ders achter zoeken. Nogmaals,
het is een zeer verantwoorde
methode."
Gevaarlijk
Met of zonder infuus, het rijden
van een Tcfur blijft een hachelij
ke zaak. Sanders is het eens met
de stelling die zijn collega Gee
van Enst, adjunct-directeur van
het NISGZ (Nationaal Instituut
voor de Sportgezondheidszorg)
twee jaar geleden neerlegde. Hij
verklaarde toen dat het rijden
van een Tour gevaarlijker is dan
dopegebruik. Sanders: „Daar
kan ik me wel in vinden. Als je
tien keer een Tour doet, lever je
toch een deel van je leven in."
Wielrennen bekort het leven?
Sanders: „Ja, de kans daarop is
zeer denkbeeldig. Dat vertel ik
renners ook, zeker als ze prof
willen worden. Kijk, een hart is
een spier. Als je die veelvuldig
op zeer hoge toeren laat draai
en, is hij aan meer slijtage on
derhevig dan als je het rustig
aan doet. Maar wat is gevaar
lijk? Een fabrieksdirecteur gaat
doorgaans gebukt onder stress,
dat is ook niet gezond. Ik moet
er als huisarts soms drie keer
per nacht uit. Als je dat dan der
tig jaar doet, is dat ook niet be-
vordelijk voor je gezondheid.
Wielrenners slopen hun li
chaam in tien jaar voor een
groot deel. Als je ziet wat zo'n
Indurain nu allemaal doet, dan
hou ik mijn hart vast."
„Je ziet ook dat de carrière
van coureurs steeds korter wor
den. Na tien jaar is het feitelijk
gebeurd, uitzonderingen daar
gelaten. Dat is ook geen won
der, want ze vliegen het hele
jaar maar door. Het begint te
genwoordig al in februari, in de
Ruta del Sol. Dat was vroeger
een trainingswedstrijd, maar nu
niet meer. Er moet direct wor
den gewonnen, want de spon
sor vindt dat mooi en voor de
renner zelf is het ook niet ver
keerd. Want goede prestaties
worden vertaald in geld. Zo gaat
dat tot half oktober door. Ik heb
alle begrip voor jongens als
Bugno en LeMond. Die kiezen
hun wedstrijden uit. Argentin
ook, die zie je na de Waalse
klassiekers een tijdje niet meer.
Heel verstandig. Maar ja, zij
kunnen dat doen uit hoofde van
hun positie. De meeste renners
moeten zo veel mogelijk rijden
om aan de kost te komen."
Sanders vindt dat het hoogste
tijd wordt om een halt toe te
roepen aan de toenemende
prestatiedruk die vooral in de
hand wordt gewerkt door de
commercie. „Het zou een goede
zaak zijn als de overheid hier
eens tegen in het geweer komt.
Eigenlijk is dit in eerste instan
tie een taak voor de wielerbon
den, maar ik zie die het voor
touw niet nemen. Daarom moet
het ministerie van Volksgezond
heid zich maar eens in deze
materie verdiepen."
Van de artsen die in de wiel
rennerij werkzaam zijn, kan op
korte termijn wel een waarschu
wend geluid worden verwacht.
Sanders: „We zijn bezig met de
oprichting van een club van in
ternationale wielerartsen en
dan zullen wij zeker onze stem
verheffen. Dat lijkt me heel zin
vol. Het wordt te gek allemaal
en waar is het einde? Die spiraal
van steeds meer en steeds
zwaarder moet worden door
broken. Het zou een goede zaak
zijn als de Tour over vier weken
zou worden uitgesmeerd, met
hetzelfde aantal kilometers ui
teraard. De renners moeten de
tijd krijgen om te herstellen na
een zware inspanning. De
zwaarste etappes zouden niet
langer dan 170 kilometer mo
gen zijn, met maximaal drie
bergen. Ritten van meer dan
200 kiloriieter zouden verboden
moeten worden. Het heeft geen
enkele zin om acht uur lang op
de fiets te zitten."
„Er moeten trouwens nog
meer dingen op de helling.
Neem dat hele anabolica-ge-
doe. Een farce vind ik dat. In
feite zijn dat gewoon herstel-
middelen, die helpen je gezond
te houden. Daar moet niet zo
hypocriet over worden gedaan.
Met een verantwoorde medi
sche begeleiding is een sporter
daar alleen maar mee gediend.
Amfetemines en dat soort rot
zooi, dét is gevaarlijk. Daar
moet streng tegen worden op
getreden, daar moeten we van
af."
Pelikaanstraat 25
Leiden
Natuurlijk ook hèl
Reisburo voor alle
verre zon- en
avontuurlijke
bestemmingen!
ANVR Reisadviesburo,
de hele wereld bij u om de hoek!
en tientallen soorten
buitenlandse kaas
Ontdek de Franse
specialiteiten bij
de Echte
Bakker
KOPERMOLEN 28. LEIDEN. TEL 071-220036
