Zaken
Gelatenheid bij werknemers
AKZO over afschaffing vut
Slachtoffer kent eigen rechten niet
ClaimCare gat in de markt
Groei glashandel door hard
werken en behoud van naam
Woensdag 29 januari 1992
Redactie: 071-161400 WILLEM SPIERDIJK CAROLINE VAN OVERBEEKE Eindredactie: NIEK FAAS Vormgeving: RON VAN HAASTREGT
19
FNV-woordvoerder: 'Staken had geen zin'
Industriebond FNV heeft een simpele verkla
ring voor het snelle akkoord over de afschaf
fing van de vut bij Akzo.
„Wij wilde de vut-leeftijd juist terugbrengen
naar 60 jaar, Akzo wilde er absoluut vanaf.
Om toch onze zin te krijgen, zouden in het ui
terste geval moeten gaan staken. Maar zo ver
gaan, had absoluut geen zin. Dat begrepen we
al gauw van onze kaderleden die bij de ver
schillende Akzo-vestigingen werken. Zij vertel
den ons dat de werknemers absoluut niet zijn
te mobiliseren voor de vut. Een staking, die
konden ze niet afdwingen. En ja, dan moet je
compromissen sluiten", aldus een FNV-
woordvoerder.
De Industriebond CNV ontkent dat het ge
brek aan stakingsbereidheid voor de bond de
reden was om met de afschaffing van de vut
akkoord te gaan. „Wij wisten dat de vut voor
Akzo financieel niet meer op te brengen is. We
zijn samen op zoek gegaan naar een alterna
tief en dat is er nu. Er komt geld voor oude
renbeleid en Akzo gaat voor een deel meebeta
len aan de individuele vut-verzekeringen van
werknemers. Dat betekent niet de vut nu ook
bij andere bedrijfstakken wordt afgeschaft."
STAND VAN
De vut afgeschaft? Jammer. Maar de meeste werknemers
van Akzo Coatings in Sassenheim slapen er geen nacht
minder om. Het principe-akkoord van de vakbonden en
Akzo over de nieuwe cao is in Sassenheim zeker niet het
gesprek van de dag. Het werk gaat gewoon door. „We
zien wel hoe onze loonstrook er straks uitziet."
zitten de blauwe overalls, in het
midden zoeken de makkelijke
truien en nonchalante jasjes el
kaar op, en aan de linkerkant
zetelen de stropdassen.
De 'overalls', de werknemers
van de produktie-afdeling, zijn
druk aan het kaarten. Wat ze
van het principe-akkoord over
CAROLINE VAN OVERBEEKE
Het is topdrukte in de kantine
van Akzo Coatings. Een groot
deel van de 1400 werknemers
zit achter de middag-boterham.
In de grote ruimte heeft ieder
een zijn eigen stekkie: rechts
de nieuw cao vinden? „Tja, daar
hebben we ons eigenlijk niet zo
in verdiept." En de vut die na
2006 definitief verdwijnt? „Ja,
dat is natuurlijk wel jammer: 62
jaar is wel een mooie leeftijd om
ermee te kappen. Die verwor
ven rechten waren toch wel
Lid van de vakbond? Nee, dat
zijn ze niet. „Die contributie is
gewoon veel te hoog", verklaart
een werknemer van de afdeling
auto-reparatie-lakken. Maar hij
wordt in de rede gevallen door
een 56-jarige collega, tot voor
kort vakbondslid. Toen hij
hoorde dat de bonden akkoord
zijn gegaan met de geleidelijke
afschaffing van de vut, heeft hij
zijn lidmaatschap onmiddellijk
opgelegd. „De bonden zijn met
lege handen teruggekomen. Ik
heb hier jarenlang gewerkt en
wil er gewoon mee ophouden
als ik 62 ben."
De medewerkers uit het cen
traal magazijn denken er heel
anders over. „Sorry, ik heb het
allemaal niet gevolgd, dus ik
weet niet waar het over gaat",
zegt de een. Een collega heeft
niks op het voorstel aan te mer
ken. „Ik vind het prima, ook dat
die vut straks verdwijnt. Als ik
het hier naar mijn zin heb en ik
ben gezond, vind ik het niet erg
om wat langer door te werken.
Sparen voor mijn eigen oude
dag, vind ik normaal."
Bij de mensen van de labora
torium-afdeling, de 'jasjes en
truien' in het midden van de
kantine, leeft de vut-kwestie wat
meen er wordt wel degelijk over
geproken. Maar de onzekerheid
overheerst. „We weten gewoon
nog niet wat dit allemaal bete
kent: hoeveel we er nu echt op
achteruit gaan, wat het kost als
je zelf voor de vut moet gaan
sparen. Al die percentages zeg
gen ons niet zo veel, we zien het
echte resultaat pas op ons loon-
strookje. Maar we zijn wel ver
baasd over dit akkoord: de bon
De nieuwe cao voor Akzo leeft niet
den hebben zo weinig gevoch
ten! Ze waren wel erg snel klaar
met die onderhandelingen."
„Ja, aan die onderhandelings
tafel is toch iets geks gebeurd",
vult een collega aan. „De bon
den hebben eigenlijk iets afge
sproken zonder dat ze goed we
ten wat de gevolgen zijn. De
vut regeling wordt in 2006 afge
schaft maar er wordt geen ge
lijkwaardig alternatief gebo
den."
De lab-medewerkers relative
zo bij de werknemers in Sassenheim.
ren hun twijfel onmiddellijk. „Er
is altijd wel kritiek, maar ik ver
wacht wel dat de mensen met
dit principe-akkoord zullen in
stemmen. De werknemers hier
zullen zich er niet tegen verzet
ten. Bovendien: we zijn nog
jong en dan staat het toch wat
verder van je af. Het is ook een
vorm van onmacht: maar wei
nig mensen zijn lid van de
bond, ze zijn daardoor gewoon
niet op de hoogte. Het ligt ook
een beetje aan de streek: 'niet
lullen maar werken', zeggen ze
hier. Als je in dit bedrijf het
woord staking laat vallen, be
ginnen ze een beetje te gieche-
De stropdassen links in de
kantine, zijn het minst strijdlus
tig. „Een prima regeling", vindt
de een. „Ja die vut, dat is vooral
jammer voor mensen die vijftig
zijn er er dan net naast grijpen.
Maar voor de jongeren is het
niet zo erg. Er is een keus ge
maakt: meer loon ten koste van
de vut. Voor de jongeren is die
vut toch een ver-van-mijn-bed
show. Die kunnen nu zelf een
stukje sociale zekerheid gaan
opbouwen. Maar bij ons op de
afdeling leeft het niet zo, er
wordt gewoon niet over ge
praat. Eerst moet het werk wor
den gedaan. De aangekondigde
reorganisatie bij de top van Ak
zo kwam veel harder aan dan
dit. Maar wij, van Akzo-caotings
doen het wereldwijd gewoon
goed. Dat geeft vertrouwen."
Leidse firma Ton de Gunst 12t5 jaar
ALPHEN AAN DEN RUN/REGIO
CAROLINE VAN OVERBEEKE
Het loopt storm. De advocaten
en juristen van ClaimCare in Al
phen aan den Rijn hebben hun
handen vol aan het in de wacht
slepen van schadevergoedingen
voor slachtoffers van een onge
val. ClaimeCare bestaat nu ruim
twee jaar en groeit als kool. Het
Alphense initiatief bleek een gat
in de markt, andere advocaten
bureaus namen het idee snel
over. Maar hoewel ze inmiddels
een kwart van de Nederlandse
markt bestrijken, zeggen de ju
risten van ClaimCare er zelf niet
veel aan te verdienen.
Het Alphense advocatenkan
toor Goedkoop en Bemtsen was
het eerste dat twee jaar geleden
het gat in de markt ontdekte.
Advocaat M. Goedkoop nam
het initiatief: de jurist werkte al
meer dan tien jaar voor het
Leidse Ziekenfonds Zorg en Ze
kerheid en zag van nabij dat
slachtoffers van ongevallen er
vaak erg bekaaid van af komen.
Zorg en Zekerheid vond ook dat
de leden de rechtsbijstand goed
konden gebruiken en ging met
het advocatenkantoor in zee.
Wat doet ClaimCare? Mensen
kunnen door toedoen van der
den (bij een verkeersongeval,
een bedrijfsongeval of een me
dische fout) blijvend lichamelijk
en geestelijk letsel oplopen. Dit
kan hen ernstig belemmeren in
hun functioneren waardoor ze
voor hoge kosten komen te
staan: aanpassingen in en rond
het huis, verlies aan inkomsten,,
arbeidsongeschiktheid, om
scholing en dergelijke. Verzeke
ringsmaatschappijen bieden
slachtoffers vaak in een vroeg
stadium een bedrag aan waar
mee ze de kwestie willen afko
pen. Maar vaak kan een veel
hogere schadevergoeding wor
den verkregen. ClaimCare helpt
daarbij. Verzekerden worden er
sinds twee jaar door Zorg en Ze
kerheid op gewezen dat Claim
Care hen kan helpen bij het ver
krijgen van smartegeld en ande
re schadevergoedingen. Daar
aan zijn in de meeste gevallen
geen kosten verbonden omdat
ClaimCare de gemaakte kosten
in rekening kan brengen bij de
gene die de schade heeft ver
oorzaakt.
Aansprakelijkheid
Voor de ziekenfondsen heeft de
samenwerking als voordeel dat
ClaimCare snel kan achterhalen
wie aansprakelijkheid kan wor
den gesteld voor de schade. Zie
kenfondsen kunnen, als de
schuld inderdaad bij een ander
ligt, in dat geval de gemaakte
ziektekosten verhalen. Claim-
Care-jurist H. van der Hoeven:
„Wij werken snel en kunnen
ziekenfondsen werk uit handen
nemen. Op hun beurt kunnen
ziekenfondsen en bedrijfsvere
nigingen hun leden wijzen op
ónze dienstverlening. Het is dus
een wisselwerking waarbij we
allebei hetzelfde belang nastre
ven: namelijk de vergoeding
van de geleden schade."
ClaimeCare heeft inmiddels
samenwerkings-overeenkom-
sten gesloten met een tiental
andere ziekenfondsen en grote
bedrijfsverenigingen in het hele
land: goed voor zo'n 3,7 miljoen
verzekerden. Begon ClaimCare
in 1989 met drie juristen en één
advocaat, inmiddels houden
zich vier juristen en drie advo
caten met de vergoeding van
letselschades bezig. „Het werk
groeit ons boven het hoofd", al
dus Van der Hoeven.
Sinds eind '89 zijn er onge
veer 950 zaken in behandeling
genomen. Daarvan wordt 95
procent geregeld zonder tussen
komst van de rechter. Als er
sprake is van ernstig letsel en
een hoge schadeclaim, kan het
overigens jaren duren voordat
partijen het eens zijn en er
wordt uitbetaald. Door voor
schotten van de verzekeraar
blijft de financiële pijn van het
slachtoffer beperkt.
Ernstig is bijvoorbeeld het ge
val van een 24-jarige man,
wiens beide enkels werden ver
brijzeld na een val van een stij-
ger. De oorzaak was een hijs
kraan die tegen de steiger op
klapte. De man had nog een be
hoorlijke carrière in de bouw
het vooruitzicht. Die kan hij nu
wel vergeten. Het slachtoffer
werkt nog steeds bij hetzelfde
bedrijf, maar nu als calculator.
Hij moet blijvend op krukken
lopen, heeft hulp in de huishou
ding en zijn woning is aange
past. ClaimCare eist nu een zeer
forse schadevergoeding.
Van der Hoeven: „Daarbij is
rekening gehouden met het feit
dat deze nog jonge man als ge
volg van het ongeval in de toe
komst inkomsten misloopt: zijn
carrièremogelijkheden zijn im
mers beperkt."
Volgens de jurist zijn slachtof
fers vaak niet op de hoogte van
de financiële schade die ze, ook
in de toekomst, kunnen lijden
als gevolg van het ongeval.
Denk bijvoorbeeld aan mensen
die elk jaar gaan kamperen. Als
je blijvend letsel aan je hand
hebt opgelopen, ben je natuur
lijk niet meer in staat de harin
gen van je tent de grond in te
slaan. Daardoor zul je een an
der alternatief moeten zoeken:
een pension, een hotel. Maar
dat kost allemaal meer. Als je
dat berekent over een aantal ja
ren, kan die extra kostenpost
aardig oplopen."
Hoewel Van der Hoeven wei
nig kwijt wil over de boterham
die met ClaimCare wordt ver
diend, ziet hij de toekomst zon
nig in. „Hoewel we er niet rijk
van worden, hoeven we ook
niet zielig te doen. We hebben
veel beginkosten gemaakt en
het duurt even voordat die eruit
zijn. ClaimCare is een nog jonge
onderneming maar het loopt
goed. De vooruitzichten zijn
prima. Bovendien heeft ons
werk ook een 'zuigfunctie' voor
het advocatenkantoor Goed
koop en Bemtsen: wij kunnen
mensen naar onze collega's
doorverwijzen."
ClaimCare groeit voorlopig
nog wel even door. „Er gebeu
ren jaarlijks heel wat ongeval
len." Maar Van der Hoeven
hoopt dat die groei een beetje
binnen de perken blijft. .Anders
gaat het ten koste van de kwali
teit van onze dienstverlening.
We hebben nu veel tevreden
slachtoffers en dat willen we zo
houden."
Directeur Ton de Gunst (41)
komt er eerlijk voor uit. Het
succes van zijn glaszetterij heeft
niet zozeer gelegen aan sluw
ondernemerschap. Daar is 'de
handel' letterlijk en figuurlijk te
doorzichtig voor. Het komt veel
meer aan op hard werken, een
goede naam opbouwen én be
houden. Maar misschien heeft
dat laatste toch ook weer te ma
ken met het goed en degelijk
'runnen' van de firma. In elk ge
val, wat ooit begon als een glas
handeltje in een garagebox in
de Bachstraat, voorziet nu hele
flatgebouwen tegelijk van (dub-
beUglas.
„En dan te bedenken dat het
eigenlijk een ideetje van m'n
moeder was", herinnert de Lei-
denaar zich. Maar moeder De
Gunst heeft er goed aan gedaan
haar zoon, nadat hij al vijftien
jaar 'in 't vak' zat, over te halen
om voor zichzelf te beginnen.
„Ik was toen nog in m'n eentje.
Je schreef wat aannemers voor
opdrachten. Verder plaatste ik
wat kleine advertenties waar
particulieren op reageerden en
zo kon ik blijven draaien", aldus
De Gunst over de begintijd.
De in de glashandel allesover
heersende 'goede naam' bereik
je volgens De Gunst simpel
door ae juiste samenvoeging
van prijs en kwaliteit. Hij maakt
dat als volgt duidelijk:Al ben je
nog zo goedkoop, als je een ruit
zet en die valt er een paar dagen
later weer uit, bellen ze je nooit
meer. Trouwens, het is natuur
lijk ook wel een kwestie van ver
trouwen kweken. Ze zeggen
echt niet: die De Gunst dat is
zo'n aardige vent, geef hem die
opdracht maar", somt de on
dernemer zijn bedrijfsfilosofie
kort op.
Bij De Gunst vielen de ruiten
er kennelijk niet uit, want een
paar jaar geleden vertrouwden
ook woningbouwverenigingen
hem de eerste grote opdrachten
toe. De flats bij de Agaatlaan en
Jacques Urlusplantsoen. ,Aan
de eerste projecten heb ik niet
eens zoveel verdiend. Het be
langrijkste was naam maken.
Uiteindelijk heb ik wel bijna
heel Zuid-West beglast", vertelt
hij met een gebaar van 'zie-je-
wel'.
Angstig
Inmiddels moet de glaszetter
ook regelmatig het buitenwerk
met zijn vier personeelsleden
inruilen voor een plaats achter
het bureau om 'de zaken' te re
gelen. Daarnaast heeft hij in
Thea de Groot een energieke
'tweede man' en kan de firma
zelfs kogelvrij glas uit voorraad
leveren. Als De Gunst gevraagd
wordt naar een hoogtepunt uit
het 12-jarig bestaan van zijn be
drijf, zit hij met een probleem:
„Wat voor mij een hoogtepunt
is, was natuurlijk een diepte
punt voor anderen. Dat was de
januaristorm van twee jaar gele
den. We hebben keihard moe
ten werken, natuurlijk goed ver
diend, maar ook angstige din
gen meegemaakt".
Samenwerking Leidse school met bedrijven
Vijftien bedrijven uit de elektro-branche gaan
nauw samenwerken met de Leidse Mondriaan
Scholengemeenschap voor christelijk beroepson
derwijs. De school en de bedrijven streven ernaar
de kwaliteit van het elektro-beroepsonderwijs te
verbeteren. De bedrijven ondersteunen het on
derwijs met materiaal en gereedschap en krijgen
op hun beurt voorrang bij het plaatsen van
stagiaires. Ook zijn er afspraken gemaakt over de
begeleiding van leerlingen, beloningen en derge
lijke. Veel bedrijven kampen de laatste jaren met
een groeiend tekort aan geschoolde vakmensen.
Scholen krijgen door bezuinigingen steeds min
der geld voor de aanschaf van materialen en ge
reedschappen.
H. van der Hoeven (tweede van rechts) met het ClaimCare-team: „Het werk groeit ons boven het hoofd.
FOTO BEN DE BRUYN
I GLASHANDEL TON DE GUNST
pipj L.J
Ton de Gunst: „Al ben je nog zo goedkoop, als je
len ze je nooit meeR".
ruit zet en die valt er een paar dagen later weer uit bel-
FOTO HENK BOUWMAN
