Extra
De duurste flat ter wereld
Sprookjeskasteel in de woestijn voor Mary Lou
18
SPROOKJESKASTEEL Boyce Gulley beloofde zijn dochter in Seattle in 1927 een kasteel,
dat niet zoals een zandkasteel op het strand door de zee zou worden weggespoeld. De
volgende dag was hij verdwenen. Achtien jaar lang hoorden dochter Mary Lou. die inmid
dels ruim 20 jaar oud was en haar moeder niets van pa. Toen werden ze door een notaris
uitgenodigd om een sprookjeskasteel in de woestijn van Arizona te komen bekijken, dat
Gulley hen had nagelaten. Mary Lou is nu 66 woont nog steeds in het kasteel en ontvangt
er per jaar zo'n 100.000 dagjesmensen. Zo voorziet ze in haar levensonderhoud.
Appartement voor 45 miljoen met uitzicht op paleis prins Chasrles
De entree van het dure Londense appartementencomplex aan Palaca Garden.
een goedkoper appartementencomplex
waarvan het penthouse onlangs voor een
luttele 5 miljoen pond (16,5 miljoen gulden)
werd verkocht.
Wie zich penthouse nr. 20 aanschaft, kan
zich de kosten van de verhuizing verder be
sparen. Het appartement is geheel ingericht
met Frans, Nederlands, en Engels antiek.
De schoorsteen is in de Louis XVI-stijl, de
kroonluchters zijn uit de tijd van The Re
gency, de Oudhollandse kabinetten zijn van
mahoniehout en goudbrons.
„Alle appartementen worden gemeubileerd
verkocht", zegt Su-Lin Ong. „We gaan er
van uit dat kopers meerdere objecten elders
ter wereld bezitten en hier maar een paar
maanden per jaar wonen. In de goedkoop
ste flat staat voor ongeveer 300.000 pond
(een miljoen gulden) aan meubelen, in het
duurste penthouse voor een miljoen pond
(3,33 miljoen gulden). Maar ik kan natuur
lijk er 100.000 pond (330.000 gulden) naast-
zitten".
Op het nachtkastje ligt het maandblad Forbes waarvan het omslag
verhaal luidt: 'De rijkste 400 mensen in Amerika'. De kans dat een
van deze rijken ooit het bed zal beslapen in penthouse nr. 20 aan
Palace Gardens in Londen, is niet onaanzienlijk. Het penthouse
wordt door drie internationale makelaars aangeboden als 'de duur
ste flat ter wereld'.
De toekomstige eigenaar zal 13,5 miljoen
pond (45 miljoen gulden gulden) moeten
neertellen voor de flat, maar krijgt daarvoor
dan ook de beschikking over vier slaapka
mers. Gezeten in zijn bad zal hij kunnen
uitzien over het paleis van prins Charles en
lady Di, die op hun beurt zijn penthouse
boven de bomen zien uittoornen.
Als overbuurman had prins Charles be
zwaar gemaakt tegen het appartementen
complex, dat was gepland op de plaats waar
de kok van koningin Victoria vroeger zijn
kruidentuintje had. Met name de ronde to
ren op het dak van het gebouw werd door
de prins beschouwd als een aantasting van
zijn privacy.
Maar nadat projectontwikkelaar Regalian
had toegezegd het geplande complex een
tiental centimeters lager te maken, kon de
bouw alsnog beginnen. Eind mei van dit
jaar waren de 16 appartementen en 4
penthouses klaar en konden de eerste, met
goud behangen belangstellenden worden
rondgeleid.
De hoofdingang van het gebouw ligt aan
Palace Gardens, een brede boulevard met
majestueuze bomen en witte villa's. Om te
voorkomen dat gewone stervelingen in een
tweedehands Fordje zich tussen de Bent-
leys begeven, hebben de buurtbewoners ge
zorgd voor slagbomen en geüniformeerde
portiers aan beide uiteinden van de laan.
Het nieuwe appartementencomplex be
schikt daarnaast nog over eigen portiers.
Hoofdingenieur
Het goedkoopste flatje kost twee miljoen
pond (6,66 miljoen gulden), het duurste
penthouse 13,5 miljoen pond. De bewoners
moeten echter ook rekenen op jaarlijkse
servicekosten van 20.000 pond (66.000 gul
den). Van dat bedrag worden de
portiers betaald alsmede de
hoofdingenieur die permanent
aanwezig is om zwanehalzen te
ontstoppen en kapotte lampen
te vervangen.
Vanzelfsprekend is een staf van
zeven portiers en een ingenieur
wat bescheiden voor twintig
flats, maar ook daar heeft de
projectontwikkelaar aan ge
dacht. Op de benedenverdie
ping van het gebouw bevindt
zich een aantal kleine wooneen
heden waar extra personeel ge
huisvest kan worden.
Hoewel het gebouw op een
steenworp afstand ligt van het
metro-station Kensington High
Street, is in de kelder ruimte voor 64 auto
mobielen. „Elke flat heeft een parkeerplaats
voor een Rolls Royce en twee kleinere au
to's zoals bijvoorbeeld een Mercedes", zegt
pr-medewerkster Su-Lin Ong routineus.
„De penthouses beschikken elk over nog
een extra parkeerplaats".
Een blik in de grootste kamer v
Italiaans marmer
Bij de bouw is bepaald niet op ma
terialen bezuinigd. In de badka
mers zijn twintig verschillende
soorten Italiaans marmer verwerkt,
de airconditioning is 'de meest ge
avanceerde ter wereld' en de
tuinarchitect heeft zijn inspiratie
geput uit de middeleeuwse tuin
van het Franse kasteel Villandry.
Architecten, tuinmannen, schil
ders en zelfs metselaars moesten
eerst een proeve van hun kunnen afleggen
alvorens zij door Regalian werden inge
huurd. „We wilden dezelfde kwaliteit als in
het jacht dat we zeven jaar geleden voor de
met twintig
soorten
Italiaans
Koning van Saudi-Arabië hebben ge
bouwd", zegt directeur David Goldstone
van de projectontwikkelaar.
Hoewel ook het goedkoopste appartement
de vergelijking met een doorsnee Bijlmer
flat glansrijk doorstaat, is penthou
se nr. 20 toch het neusje van de
zalm. Het strekt zich uit over twee
a de tweede
spiraaltrap
de Venter Garden (Winter
Tuin) op het dak van het gebouw.
Badkamers
Mooiste panorama
marmer De Winter Garden is een ronde to
ren met een doorsnee van zes me-
ter vari waaruit de toekomstige ei
genaar van 'het mooiste panorama
van Londen' kan genieten. Ooste
lijk strekt zich het paleis van prins Charles
uit met daarachter Kensington Gardens en
Hyde Park, westelijk liggen de rode daken
van Kensington en noordelijk bevindt zich
Verdwenen vader liet zijn dochter merkwaardig bouwwerk na
PHOENIX HENK DAM CPD
In 1927 zat Boyce Gulley, een Amerikaanse
zakenman uit Seattle, voor de open haard
wat met zijn dochtertje van tweeeneenhalf
te praten. Ze hadden het over de zandkaste
len die ze zo vaak op de stranden bij Seattle
hadden gebouwd.
„Je moet altijd huilen als de zee je kasteel
kapot maakt, he, Mary Lou?", zei de vader.
Ja, knikte ze. „Wacht maar, op een dag
maak ik een kasteel voor je dat niet door de
zee kan worden weggespoeld", beloofde hij
toen. De volgende dag was hij verdwenen.
Bijna achttien jaar lang hoorden Mary Lou
en haar moeder niets van hun vader en
man. Tot er in 1945 een brief van een nota
ris kwam. Er stond in dat zekere Boyce Gul
ley uit Phoenix, in de verre woestijnstaat
Arizona, hen wat onroerend goed had na
gelaten. Een soort kasteel, om preciezer te
zijn, een merkwaardig soort sprookjeskas
teel.
Inderdaad, het lijkt letterlijk en figuurlijk
een Kasteel-romannetje. Alleen, het verhaal
over Boyce Gulley is geen pulp-literatuur,
het is waar. Zijn droomkasteel staat nog al
tijd in Phoenix, en het wordt bewoond door
z'n dochter.
Vitaal
Mary Lou is inmiddels een grote meid ge
worden. Ze is nu 66, maar nog vitaal genoeg
om dagelijks honderden bezoekers in rap
tempo door haar kasteel te leiden. Tegen
betaling. Het kasteel, zegt ze, is haar leven
en haar levensonderhoud geworden.
Het is te begrijpen dat elk jaar, naar Mary
Lou's schatting, een kleine 100.000 dagjes
mensen de weg naar het kasteel, in een
woestijngebied aan de uiterste rand van
Phoenix, weten te vinden. Want zoals het
kasteel is er geen tweede bouwwerk op aar
de te zien.
In eerste instantie lijkt „Mystery Castle",
zoals het bekend staat, wel wat op een at
tractie van de Efteling. Er zijn torentjes,
kantelen, ronde uitbouwsels, aan alle kan
ten trappen, een wonderlijke mengeling
van bouwstijlen en ideee"n.
„Dat komt", legt Mary Lou uit, „omdat mijn
vader indertijd met een enkele kamer is be
gonnen. Daar woonde hij, en naderhand
bouwde hij een tweede vertrek aan het eer
ste vast, en een derde, en zo maar door. Het
kasteel zoals het er nu bijstaat, telt 18 ka
mers en 13 open haarden".
Geen van de kamers is op gelijke hoogte
met een van de andere vertrekken. Alle ka
mers hebben hun eigen, zeer bijzondere
stijl, indeling en functie. Zo is er een saloon,
genaamd „The Dugout". In de muur van
die saloon is een halve wagen ingebouwd,
waarvan Gulley een bar maakte.
Naast de saloon is een sobere, in donkere
tinten uitgevoerde kapel te vinden, met
met een paard door de woestenij trokken,
het kasteel zagen en dan aanbelden".
„Op een gegeven moment zei mijn moeder:
weet je wat, laten we bezoekers om een
kwartje toegangsgeld vragen. Dan blijven ze
tenminste weg". Dat pakte anders uit na
het artikèl in Life. Het was Life dat Gulleys
droom de naam „Mystery Castle" gaf. Life
schreef over het kwartje toegangsgeld.
Mary Lou: „De dag nadat het artikel was ge
publiceerd, keken we 's morgens uit het
m. De hele heuvel voor het huis was
zwart van de mensen. Iedereen wilde het
kasteel bekijken".
Het was het begin van een bloeiende busi
ness-. Nog steeds trekt Mystery Castle stro
men mensen, die evenzeer aangetrokken
zijn door het sprookjesachtige gebouw zelf
als door het romantische verhaal erom
heen.
Het kasteel is zo Mary Lous leven - haar
moeder overleed in 1970 - gaan bepalen. Ze
woont er, ze onderhoudt het, ze leidt er be
zoekers rond. En dat helemaal in haar een
tje.
Mary Lou: „Ik ben wel een paar jaar ge
trouwd geweest, maar m'n man werd gek
i het kasteel. Hij vvilde mij niet met een
kasteel delen, en dus gaf hij me de keuze: ik
weg of het kasteel weg." De keuze was niet
moeilijk. Mary Lou, geringschattend: „Hij is
later met een kleine bijbelschool-onderwij-
zeres getrouwd".
Nog altijd voelt ze zich een beetje een pio
nier in het Wilde Westen. Ze lacht haar
grauwe tanden bloot: „Ze noemen me in
Phoenix Joan Wayne, weetje, de vrouwelij
ke John Wayne, want iedereen weet dat ik
•r niets bang ben. Ik woon hier dan wel
alleen, maar ik heb m'n honden en m'n wa
pens. Yes sir, I'm a real pistol-packing
momma".
Dat merkt haar buurman, die op een heuvel
verderop woont, tot zijn leedwezen. Hij wil
al jaren een stuk land van Mary Lou kopen,
maar hij heeft geen kans.
Ze zegt: „Ik wil niet verkopen. Nu komt hij
uit Iran, en je weet hoe ze daar over vrou
wen denken. En dus probeert hij me bang
te maken. We hadden hier laatst weer een
gifslang in huis, een type uit de Saudische
woestijn. Die moet dus van hem zijn. Maar
m'n kat had hem direct te pakken".
Ze lacht vettig en voldaan. Dan zegt ze:
„Yes sir, het kasteel is mijn leven, precies
zoals mijn vader me had voorspeld. Want
toen we hier kwamen, vonden we in een
i de geheime bergplaatsen een briefje,
i nogal sentimenteel briefje".
Ze zwijgt even. Zegt: „Er stond op: Voor
Mijn Lieve Kleine Alice In Westem-land.
Dat was ik dus. En de boodschap was: als jij
goed voor het kasteel zorgt, dan zal het kas
teel goed voor jou zorgen. En zo is het pre
cies gebeurd".
glas-in-lood ramen, een altaar, re
ligieuze beelden. Mary Lou: „Dit
vertrek wordt misschien wel het
meest gebruikt, want nogal wat
trouwen erin".
Badkuip
De keuken zit vol met architecto
nische grapjes van de hand van
Gulley. Een halve badkuip bouwde
hij om tot gasstel. Spoelbakken be
vinden zich op knie-hoogte. Mary
Lou: „Hij had een hekel aan afwas-
i. Die bakken staan zo laag om
dat hij vond dat de afwas maar
door kinderen moest worden ge
daan".
zeer ruime huiskamer werd
door Gulley in de vorm van een
groot wiel gebouwd, met een grote
open haard als as, waarvandaan
ingemetselde spaken naar de bui-
muren lopen. Grote pilaren aan
de muur hebben hun eigen char-
in een zit een bureau inge
bouwd,"in een ander een huisal
taar.
Hoe meer je door en om het huis
wandelt, hoe meer je ontdekt. Gul
ley bouwde in de muren mooie
stenen in die hij in de woestijn
vond, stukken rots ook met daarop
door indianen gekraste symbolen.
Een barbecue maakte hij van afge
keurde, maar prachtig grillige bak-
len. Overal in het huis zijn ou
de bielzen van de Santé Fe Rail
Road ingemetseld.
Zoals het er nu bij ligt, zo troffen
Mary Lou en haar moeder het kas
teel ook in 1945 aan, nadat ze de brief van
de notaris hadden gehad. En er was meer.
Mary Lou: „Er bleken overal geheime deur
tjes, en bergplaatsen, en valluiken te zit-
;en van de geheime bergplaatsen, in een
holle steen in de kapel, bleek voor 70 dollar
munten te zitten. In een andere, een
ondergrondse kuil, zat 500 dollar. Mary
Lou: „Nog zeven jaar nadat we er kwamen
wonen, vonden we nieuwe bergplaatsen, en
as denk ik wel eens dat ik nog niet alles
gevonden heb".
Dan vertelt ze, van de hak op de tak sprin
gend zoals haar gewoonte is (zegt ze zelf),
e het komt dat haar vader haar en haar
moeder in de steek liet, en nooit meer iets
i zich liet horen.
Wat er was gebeurd, was dat Boyce Gulley
i 1927 van zijn dokter te horen had gekre
gen, dat er een reden was waarom hij zich
zo moe voelde: hij had tbc. Mary Lou: „In
die tijd was dat zoiets als-een doodvonnis
op termijn. Het betekende dat hij naar een
sanatorium zou moeten, en dat hij daar op
zijn dood zou moeten wachten".
Mystery Castle, het droomkasteel dat vader Boyce Gulley voor zijn dochter Mary Lou bouwde bij Phoenix, Arizona.
Dat wilde Boyce niet. Zonder ook maar ie
mand op de hoogte te brengen vertrok hij.
Hij kwam uiteindelijk in het zuiden van de
VS terecht, in de toen nog nauwelijks tot
ontwikkeling gebrachte staat van zand, rot
sen en cactussen die Arizona heette.
Tbc verdween
Van z'n meegenomen spaargeld
kocht Boyce een groot stuk berg
achtig woestijngebied, waar hij ko
pererts hoopte te vinden. Maar hij
vond niets, en met allerlei baan
tjes, een beetje handel hier, wat
klussen daar, hield hij zich in le
ven.
Dat ging hem gaandeweg beter af,
want het kurkdroge, hete klimaat
van Arizona bleek goed voor hem
te zijn. Zijn tbc verdween langzaam maar
zeker, hij werd met de dag energieker, en
begon al gauw met plannen smeden.
Mary Lou: „Mijn vader herinnerde zich wai
hij mij, vlak voor zijn vertrek, had beloofd,
Overal
geheime
deurtjes.
en daarom begon hij op z'n land met de
bouw van het kasteel. Hij had niet veel geld,
en vandaar dat het zo'n ratjetoe is gewor
den. Hij gebruikte gewoon alles waar hij
goedkoop de hand op kon leggen".
Gulley deed alles zelf. De stenen die hij voor
de muren nodig had, zocht hij in
de bergen bij elkaar. Als metselspe-
cie gebruikte hij een formule die
hij van de indianen leerde: een
mengsel van zand, water, cement
en geitemelk.
Het water dat hij nodig had haalde
hij met twee melkbussen drie kilo-
naai. Kortom, door jaar in jaar uit
en valluiken te zwoegen, met grote hardnekkig
heid en een minstens even grote
creativiteit, bouwde Gulley zijn
kasteel.
Nooit gaf hij in die tijd zijn vrouw en doch
ter enig teken van leven.
- Waarom niet?
Mary Lou: „Ik denk dat hij zo in de bouw
van het kasteel op ging, dat hij niet aan an
dere dingen kon denken. Mijn moeder be
greep dat wel. Zij zei altijd tegen
me: je vader had iets van een genie
in zich. Hij was het type dat nooit
had moeten trouwen".
- Ja, maar aan de andere kant: dit
kasteel is zoiets als een monument
van vaderliefde. Hij bouwde het
voor u. Hij moet dus veel van u ge
houden hebben. Heel veel. Waar
om liet hij dan nooit iets van zich
horen?
Mary Lou, een tikje defensiever
klinkend: „Misschien wilde hij wel
wachten tot het af was. We hebben
later gehoord dat hij nog een slot
gracht wilde aanleggen, met een
ophaalbrug. Misschien wilde hij
het pas laten zien als dat allemaal
klaar was.".
Testament
Maar dat moment brak nooit aan,
want in 1945 stierf Boyce Gulley,
niet aan tbc, maar aan een zich
snel ontwikkelende vorm van kan
ker. Pas door de brief van de nota
ris die Gulleys testament behan
delde, hoorden Mary Lou en haar
moeder van het kasteel, en van het
feit dat Boyce nog bijna 18 jaar na
zijn plotselinge vertrek had ge
leefd.
- Was uw moeder dan helemaal
niet verbitterd? Of uzelf?
Mary Lou: „Ach nee. Mijn moeder
begreep het wel. Toen ze het kas
teel voor het eerst zag, zei ze alleen
maar tegen me: net iets voor je va
der. En ik heb hem natuurlijk nooit
echt goed gekend".
Na de brief van de notaris reisden moeder
en dochter Gulley af naar Phoenix, met de
bedoeling het kasteel te verkopen. Maar ze
vonden wat ze aantroffen zo aardig, dat ze
besloten te blijven. Dat werd hen door de
buurt niet in dank afgenomen.
Mary Lou: „Het was hier toen nog echt het
Wilde Westen. Twee vrouwen alleen in een
huis, dat ko'n niet. Er waren bovendien
mensen in Phoenix die het kasteel wilden
kopen, machtige mensen zoals de burge
meester".
Toen de vrouwen aan gegadigmuo zeiden
dat het kasteel niet te koop was, werd hen
het leven bar moeilijk gemaakt. Mary Lou:
„Dan werden ineens de ramen kapotge
schoten, of dan vond je een paar ratelslan
gen in de woonkamer. Dat soort dingen".
Artikel in Life
De grote verandering kwam in 1948 door
een artikel in het foto-tijdschrift Life over
het kasteel. Mary Lou: „Voor die tijd had
den we hier al bezoekers gehad,
