Ontwerpen voor The American Dream
Nijntje opmerkelijke maar wat vlakke kleuteropera
Werk Raymond Loewy in Stedelijk Museum Amsterdam:
GEVARIEERD
Dubbele tong
DSC authentiek
Contrast
Gebeurtenis
Compliment
Ongekunsteld
ZATERDAG 29 DECEMBER 1990
PAGINA 31
Kleuteropera: Nijntje gaat logeren. (Vanaf 4
jaar). Door: TheaterPlatform. Spel en muziek:
Karstine Hovingh, Bertien Minco. Joep Dorren.
Piet Hein Baelde. Regie: Ingnd van Leeuwen:
Muziek: Ad Wammes: Kostuums: Mirjam Pa
ter.
Gezien: donderdag 27 dec.. Blauwe Zaal
Stadsschouwburg Utrecht. Nog te zien Blau
we Zaal t/m zo. 30 dec., Diligentia Den Haag
wo. 2 en do 3 jan.; verder t/m 25 mei 1991 o.m.
in Amsterdam. Rotterdam en Brussel.
UTRECHT Er gaat een zucht van
herkenning door de zaal. Nijntje
komt met haar grote konijnehoofd
boven het raampje van de trein uit.
'Ha Nijntje roepen peuters uit het
publiek verheugd.
Een moment als dit. aan het begin
van de première van 'Nijntje gaat lo
geren'. moet de makers, spelers en
bedenkers van deze kleuteropera
goed doen. Want herkenning is on
getwijfeld een onderdeel van wat ze
hebben willen bereiken. En daarin
zijn ze geslaagd, dat staat vast. Van
begin tot eind ademt het stuk de
sfeer van een Dick Bruna-verhaal:
het lijkt een tot leven gekomen
boek.
Dat de opera twee niet bij elkaar
horende verhaalfiguren, Nijntje en
Betje Big. bij elkaar brengt, is aar
dig om te weten voor volwassenen;
de doelgroep zal het nauwelijks als
ongerijmd ervaren.
Nijntje en Betje Big zijn op het to
neel twee grote logge poppen. De
actrices hebben grote maskerachti
ge koppen op, opgevulde kleren aan
en beschuimrubberde 'poten'. De
handjes in een soort wanten steken
daarbij grappig klein af. Nijn en
Betjes bewegingen zijn langzaam,
bijna slow motion. Het boekachtige
element is benadrukt doordat het
speelvlak bestaat uit een groot, om
gevouwen stuk papier; een witte
bladzijde.
Het verhaaltje is snel naverteld,
net als de meeste Brunaboekjes.
Nijn gaat uit logeren bij Betje Big.
Ze krijgt daar een groot stuk taart
en een enorm glas limonade. Een
beetje teveel van het goede, eigen
lijk. Nijn maakt benauwde ver
kleinwoordjes: 'hapje, hapje, slokje,
slokje'. Ze heeft een constant be
dremmelde uitdrukking op haar ge
zicht en dat past bij haar karakter:
verlegen en snel van haar stuk.
Betje Big daarentegen is uitbundig,
onbezorgd en daardoor soms wat
taktloos.
Als de twee een beetje aan elkaar
gewend zijn gaat Betje in de tuin de
heg knippen en Nijn speelt met een
vlieger, 's Avonds in bed - dat, heel
inventief, bestaat uit twee aaneen
geschoven stoelen, - komt het klei
ne drama. Nijn heeft heimwee. Ze
zingt, met een sip gezicht 'dat huil-
gevoel, dat rare buikgevoel, beer,
beer. ik heb het weer. Dat bed waar
in ik lig, voelt zo naar Betje Big. Ik
wil naar huis'. Maar Nijn spreekt
zichzelf moed in, en dat helpt.
Aardig is, dat in het stuk het ver
haal van een van de oudste Bruna
boekjes, Het ei, is verwerkt. Betje
Big heeft een schilderij van een ei,
een 'schilder-ei', aan de muur han
gen. Er komt een krak in, tot Nijn-
tjes grote schrik. Gelukkig ('hoi
hoi') wordt Betje niet boos. Later
rolt het ei uit z'n lijst, en er komt een
echt kuikentje uit. Een vriendje
voor Betje, die zich toch wel een
beetje eenzaam voelde. Want zij had
wel een 'schilder-ei', maar geen
knuffelbeer, zoals Nijn. Eind goed
al goed dus'
'Nijntje gaat logeren' is leuk om te
zien en boeiend om naar te luiste
ren. Op emotioneel niveau vond ik
het stuk, ondanks roerende mo
menten, toch wat vlak. Betje Big en
Nijntje blijven op zich staande ka
rakters die op een afstandje van el
kaar functioneren. Ze zingen hun
teksten, ze doen hun dingen, maar
ze komen niet echt samen. Onge
twijfeld is die emotionele afstand
voor een deel te wijten aan de fysie
ke beperkingen van de popachtige
figuren. Maar juist bij kindertoneel
is het overbrengen van emoties zo
belangrijk.
Een briljante vondst in het geheel
is daarom de rol van de verteller/de
corombouwer/grappenmaker die
als 'gewoon mens' tussen de bedrij
ven door loopt. Hij maakt het geheel
levendiger en geeft bovendien heel
natuurlijk aandoende toelichtingen
op het ombouwen van het bijzon
der knap ontworpen en gemaakte
toneelbeeld. Opmerkingen van kri
tische kleuters uit de zaal als 'het
schilderij kan helemaal niet praten'
worden door hem soepeitjes gepa
reerd: 'Nee. maar we doen nu net
alsof.
De muziek is belangrijk in 'Nijn
tje'. Bijna alle teksten zijn gezon
gen. Daar is het natuurlijk een opera
voor, maar de voorstelling deed mij
ook denken aan peuter- en kleuter
leidsters die. als ze de aandacht van
kinderen willen vangen, gaan zin
gen. Heel effectief. Jammer was dat
de muziek de zang soms overstem
de. Doordat je de monden van Betje
Big en Nijn niet ziet bewegen, is die
verstaanbaarheid toch al eerder een
probleem. De actrices verdienen
overigens bewondering voor de hel
derheid en intonatie van hun gezon
gen teksten.
Al met al is 'Nijntje gaat logeren'
een opmerkelijke en vriendelijke
kleuteropera. De genoemde manke
menten zijn klein en hoeven nie
mand te weerhouden om er in kleu
tergezelschap naar te gaan kijken.
INGE VAN DEN BLINK
PARIJS - Danseres Marie-Claude Pietragalla van de Opéra van Parijs
neemt het applaus in ontvangst na afloop van het ballet 'Don Quichotte',
dat Rudolf Nurejev regisseerde. De première van dit ballet was in het
Palais Gamier. Pietragalla werd op advies van choreograaf Patrick Du-
pond tot prima ballerina van het Operaballet benoemd. (foto epa>
Bachkoor Holland geïnspireerd
met Weilinachtsoratorium Baeh
Weihnachtsoratoriurn van J.S. Bach, uitge
voerd door het Bachkoor Holland, m.m.v.
het Amsterdams Kamerorkest; continuo:
Hans Broekman orgel, Henk Sekreve cello,
en Ruud Bastiaanse contrabas. Solisten:
Maria Zedelius sopraan, Ulla Groenewold
alt, Guy de Mey tenor en Ulrik Cold bas. Het
geheel o.l.v. Charles de Wolff. Gehoord in
de Pieterskerk op 28 december.
LEIDEN Hoge kwaliteit is
standaard bij het Bachkoor, en
dat is dan ook de reden dat ieder
jaar weer zoveel mensen van ver
re komen om Bach's Kerstmu-
ziek te horen. En al betekent zo'n
integrale uitvoering van de zes
cantates voor publiek èn uitvoe
renden een lange zit, ook dit keer
werden de harde stoelen en de he
vige tocht in de Pieterskerk tot
snel vergeten ongemakken. Ook
dit keer zag Charles de Wolff kans
het wonder te laten gebeuren en
klonk de vertrouwde muziek
weer als nieuw, glanzend en geïn
spireerd.
Het koor zong lichtvoetig en
helder als altijd, de koralen strak
en sober, de fugatische delen met
die lichte toets waarin het verloop
van iedere koorpartij hoorbaar
blijft in een evenwichtig stem-
menweefsel. Het solistenkwartet
was uitstekend op elkaar afge
stemd, vier prachtige stemmen
die in niets voor elkaar onderde
den en zich smetteloos voegden
in het geheel, met strak maar ze
ker niet emotieloos gezongen ari
a's. Maria Zedelius met een helde
re dragende stem. Ulla Groene
wold, die in dit werk een aantal
zeer bewogen aria's te zingen
heeft en dat met grote intensiteit
deed. Guy de Mey, beheerst en
licht zingend in de virtuoze aria's
en boeiend als Evangelist. En ten
slotte Ulrik Cold, een bas die
kracht aan expressie paart.
Het Amsterdams Kamerorkest,
bestaande uit leden van het Ko
ninklijk Concertgebouworkest,
verrichtte als gebruikelijk weer
kleine wonderen. Niet in het
minst in de subliem gespeelde so
listische bijdragen in de diverse
aria's. Pas na het verklinken van
de laatste tonen van het slofcko-
raal van de zesde cantate bleek de
stoel toch wel hard, en de kerk
tochtig, maar de herinnering aan
een buitengewoon geïnspireerde
uitvoering zal dë overhand hou
den.
MIES ALBARDA
AMSTERDAM - Fier staan
ze, hun neuzen iets omhoog,
in de nieuwbouw van het
Amsterdamse Stedelijk Mu
seum: drie heuse Studeba-
kers, waarvan er maar liefst
twee met een Nederlands
nummerbord. Een juweeltje
is vooral de Champion: soe
pel van lijn, een tot in de zij
kanten doorlopende achter
ruit, goed in de crème en
mintgroene lak en een weel
derige, roodleren bekleding.
Dè auto voor een stiekeme,
backseat-vrij partij, zoals je
ze wel ziet in zwoele Holly-
wood-fïlms uit de jaren vijf
tig.
Reden voor de opstelling van de
drie auto's - voor een museum van
moderne kunst toch zeker niet alle
daags - is de tentoonstelling 'Loewy
universal design'. Raymond Loewy
drukte zijn stempel op half Amerika
en hield met zijn studio's in Londen
en Parijs ook in Europa de vinger
aan de pols. Hij tekende voor het
Studebaker-ontwerp en en voor
nog heel veel meer: het Coca Cola
flesje, de logo's van Shell, BP en
Exxon, Greyhound-bussen, de
huisstijlen voor de Spar en Coöp-
supermarktketens, verpakkingen
voor onder meer Knorr, Heinz en
Lucky Strike-sigaretten, Le Creu-
set-pannen, Elna-naaimachines, in
terieurs, keukens, Rosenthal-aarde-
werk, locomotieven, spaceshuttles
voor NASA, bolbuikige koelkasten,
enzovoorts.
Genoeg voor een lange reeks
'Aha-erlebnissen'. En voor gemeng
de gevoelens van vertedering en
meewarigheid over al die ontwer
pen voor The American Dream, in
een tijd waarin verval en vervuiling
nog ver weg leken en men onvoor
waardelijk geloofde in de vooruit
gang, de machine en de massacon
sumptie.
Streamline
Loewy's handelsmerk was de
Verchroomde puntenslijper uit 1933.
streamline. Die geeft zijn ontwer- vormgeving niet alleen toe bij zijn heid en dynamiek heel wat minder
pen een sensuele, soms haast eroti- ontwerpen voor auto's, bussen en voor de hand ligt. Bij radio's bij-
sche uitstraling. Loewy paste een locomotieven, maar ook bij produk- voorbeeld, stofzuigers, strijkijzers
gestroomlijnde, aërodynamische ten waar het suggereren van snel- en Coca Cola-dispensers. En wat te
denken van die prachtige, ver
chroomde puntenslijper, die op het
eerste gezicht doet denken aan een
of ander futuristisch vliegtuigon
derdeel?
Typisch the fifties, denk je. Mis,
Loewy ontwierp het kleinood in
1933!
Anders dan je zou vermoeden,
was Raymond Loewy geen geboren
en getogen Amerikaan. Zijn wieg
stond in de Ardèche. Ondanks die
Franse afkomst viel hem in Europa
vooral argwaan ten deel. Men hield
hier niet van zijn wulpse vormen,
vond ze te vulgair, te zeer een knie
val voor de burgerlijke smaak.
Dat voor Loewy het ontwerpen
niet alleen een artistieke uitdaging
was, maar ook big business, maakte
hem ook enigszins verdacht. Bo
vendien was Loewy een stylist in
hart en nieren en alleen al het woord
styling deed menig 'beschaafd' Eu
ropeaan gruwen van afschuw. Het
enkel en alieen opfrissen van de ui
terlijke vorm van een produkt paste
in de op consumptie gerichte Ame
rikaanse samenleving. In het veel
dogmatischer en intellectualisti-
scher Europa golden andere nor
men. Vorm, functie en techniek
dienden er een onverbrekelijke een
heid te vormen.
Vanuit zo'n puristische visie be
grijp je natuurlijk geen jota van de
vrijmoedige werkwijze van Ray
mond Loewy, die een fraaie belij
ning hoger aansloeg dan eerlijkheid
ten aanzien van de constructie en
weinig boodschap had aan het dog
ma dat de vorm de constructie van
een produkt niet mag verhullen.
Natuurlijk heeft het eerherstel
van Raymond Loewy alles te ma
ken met de likkebaardende nostal
gie die de afgelopen paar jaar de
winkeltjes met bric-a-brac uit de ja
ren vijftig als paddestoelen uit de
grond heeft doen schieten. Maar er
is meer. Nu mooi om 't mooi niet
langer taboe is en het hedonisme
hoogtij viert, is Loewy voor sommi
ge ontwerpers een good old grand-
daddy van wie nog heel wat valt te
leren.
Tot 11 februari in het Stedelijk
Museum in Amsterdam; Catalo
gus: f 69,50.
Bijdragen: Bram van Leeuwen en Emiel Fangmann
Wim de Bie zingt a capella. Sim
plistisch Verbond Simpelceedee
2.
Het werk van Wim de Bie op plaat
en in boekvorm doet op de een of
andere manier altijd oprechter en
minder gemaakt aan dan dat van
tekstschrijver Kees van Kooten.
Zo'n authentiek produkt is de cd
'Wim de Bie zingt a capella'. Het is
een uitgebreide versie van de zes
jaar oude elpee 'De Bie zingt'. Daar
van zei Kees van Kooten bij ver
schijning, dat het publiek spijt zou
krijgen indien het die niet zou aan
schaffen. Juist de oude kopers zul
len nu die oude aankoop betreuren.
Niemand spreek meer over elpee's
en nu ligt er een met tien nummers
uitgebreide cd-versie van dat vroe
gere album in de winkel: een fanta
sie-eilandje in de wereld van caba
ret en liedkunst om zijn wijze van
vertolking. En gegarandeerd kras-
en ruisvrij, wat bij a capella belang
rijk is.
Tot de nieuwe stukken behoren
de intermezzo's van ordeverstoor
der Dirk, de Bie's dronken held van
het vorige televisieseizoen. Met zijn
dubbele tong, maar zonder dubbele
bodems, gooit hij zijn 'Ik heb een
potje met bier' er uit. Ook nieuw
zijn de drie- tot vierstemmige ca
nons, waarin De Bie sterk verschil
lende stemmen voor zijn rekening
neemt. Dat leidt tot ludieke uitvoe
ringen van 'De uil zat in de olmen'.
'De wielewaal' en het in chaos eindi
gende 'Dona nobis pacem'.
Humor, ontroering en woede
kunnen telkens in een paar zinnen
zonder begeleiding worden uitge
drukt door een ongeschoold zanger.
Dat maakt deze uitgave ook na tien
keer afspelen nog steeds duidelijk.
Een kinderliedje, een psalm van
veertien seconden, een smartlap en
een socialistisch strijderslied broe
derlijk bijeen, waar vind je dat?. De
cd levert dus aanstekelijk materiaal
voor een ouderwets zangavondje in
de huiselijke kring, naar believen
met eigen materiaal te verlengen.
Ook op zo'n intieme samenzang is
immers meedoen met een grote in
zet, al maakt men vele schoonheids
foutjes, belangrijker dan winnen.
E.F.
Dutch Swing College Band -
Single Collection 1948-1955 -
Phonogram.
Tot de meest opmerkelijke 'nieuwe'
uitgaven op nationaal cd-gebied
behoort zeker de trilogie van de
Dutch Swing College Band. Vooral
voor de liefhebbers van de muziek
uit de beginjaren van deze oerhol-
landse dixielandband iets om de
vingers bij af te likken. Want Decca
en Philips hebben samen alle oude
78 toerenplaten die tussen 1948 en
1955 van de band verschenen op cd
gezet. In totaal 52 nummers te be
ginnen bij Strange Peach en Apex
blues uit juli 1948 tot en met La Java
en Mon Homme uit april 1955.
Een brok traditionele jazz van ei
gen bodem vol nostalgie dat aan de
vergetelheid wordt ontrukt juist
kort na het overlijden van bandlei
der en klarinettist Peter Schilper-
oort.
Gelukkig hebben de mensen die
achter de knoppen zaten de authen
ticiteit van de opnamen in tact gela
ten. Zodat vooral de opnamen uit de
beginjaren er ook met de laseraftas-
ting soms lustig op los krassen.
Maar wie maalt daar om als hij de
'DSC' kan beluisteren bijvoorbeeld
in de samenstelling met Kees van
Dorsser, Wim Kolstee, Dim Kesber,
Joop Schrier, Chris Bender, Arie
Merkt en natuurlijk Peter Schilper-
oort.
Bij de opnamen zit een aantal zeer
bijzondere zoals de sessie met de le
gendarische Sidney Bechet uit
1951. De 'Dutch' speelt dan behalve
'King Porter Stomp' ook de speciaal
door Bechet gecomponeerde
'Dutch Swing College Blues'. En op
de laatste cd is op diverse nummers
de vokale ondersteuning van Neva
Raphaelo te horen. Bijvoorbeeld op
de klassieker 'Doctor Jazz', een van
de beste verkochte 78-toerenschij-
ven die de Dutch Swing ooit heeft
gemaakt.
B.v.L.
Robert Strating Several Fee
lings - Indisc.
Een groter contrast met de voor
gaande cd's is nauwelijks denkbaar.
Want pianist-componist Robert
Strating benut het allermodernste
instrumentarium en de laatste elek
tronische snufjes om de muziek zo
goed mogelijk uit de boxen tevoor
schijn te toveren. 'Several feelings'
is al weer Stratings derde cd na
'Image' en 'A lover's Concerto'.
Driemaal moet voor Strating het
welbekende scheepsrecht worden
want een echt grote populariteit
heeft deze toetsenist zich nog niet
verworven. En dat is eigenlijk
merkwaardig wanneer je weet dat
hij muziek maakt die vrijwel elke
Nederlander bekend in de oren
klinkt. Hij componeerde bijvoor
beeld de herkenningsmelodie van
de tv-serie 'Medisch Centrum
West'. Bovendien tekende hij voor
vele andere bekende tunes en
schreef hij nummers voor Neder
landse artiesten. Maar met de
naamsbekendheid is het nog steeds
wat magertjes. Misschien dat de
switch van Phonogram naar Indisc
daarin verandering brengt.
Op zijn nieuwe cd zijn weer 16 me
rendeels romantisch getinte stuk
ken opgenomen waarvan hij er zelf
14 componeerde. In tegenstelling
tot de voorgaande die werden ge
produceerd door Ruud Jacobs nam
hij nu ook de produktie in eigen
hand. Voor de gitaarklanken in het
sfeervolle repertoire zorgt Hans
Hollestelle.
B.v.L.
Cliff Richard - The Event - EMI.
Terug naar de nostalgie met de Brit
se zanger die een ogenschijnlijk
eeuwige jeugd bezit: Cliff Richard.
Eerder dit jaar trok de inmiddels
50-jarige Harry Roger Webb, want
zo heet hij eigenlijk, twee keer een
bomvol Wembley Station in Lon
den met zijn 'Event'. De nieuwe cd
geeft daarvan de weerslag.
Het is een weerzien van oude be
kenden. Zoals Jet Harris en Tony
Meehan, twee leden van The
Shadows waarmee hij vele jaren
grote successen oogstte. En wat te
denken van The Kalin Twins die in
de jaren 50 voor een enorme hit
zorgden met het klassiek geworden
'When' en daarna als sneeuw voor
de zon uit hitland verdwenen. Ze
zijn op het album te horen samen
met Cliff maar ook met twee andere
groepen uit de langzamerhand grij
ze hitoudheid The Vernon Girls en
de Dallas Boys.
Cliff Richard toont nog eens zijn
grote veelzijdigheid: hij swingt op
'Do you wanna dance' en 'Move it'
en stapt zonder problemen over op
nummers met een duidelijk roman
tische inslag zoals de ballads 'Some
people' en 'We don't talk anymore'.
Cliff bewijst nog weer eens dat hij
niet zoals zoveel artiesten vandaag
de dag uitgebreide studiofacilitei
ten nodig heeft om overeind te blij
ven.
B.v.L.
Kadanz - Van de Wereld - Cloud.
Als er iets de 'eigen klank' van de
Nederlandse formatie Kadanz be
paalt dan is het wel de zang van
Frans Bakker. Ook op het derde al
bum dat de groep sinds de oprich
ting in 1982 uitbracht, bepaalt zijn
opvallende en karakteristieke stem
de sfeer. Kadanz kiest ook op 'Van
de Wereld' weer voornamelijk voor
het melodieuze werk.
Dat is logisch want vooral met num
mers als 'Intimiteit' werden in het
verleden de grootste successen ge
boekt. Toch zijn er behalve ballads
als 'Merel' en 'Eiland', het in rumba
getoonzette 'K.O' en de recente hit
'Hou me vast' ook wel nummers op
de cd te vinden die een wat steviger
beat bezitten.
Bijvoorbeeld 'Vuurwerk, vuur
werk' dat recentelijk ook op single
werd uitgebracht en 'Liever van
ijzer'. De 11 stukken die allemaal
door Frans Bakker samen met per
cussionist Herman Schulte (ook
een man van het eerste uur) werden
gemaakt zijn een complimentje
waard. Ze worden afgesloten met
'1958'. Een nummer met een ferme
knipoog naar Gerard Cox' Neder
landse vertolking van '1948'. Alleen
zijn de 'natte haartjes' van de eerste
naoorlogse jaren vervangen door de
Solex en de eerste tv's in de huiska
mer.
B.v.L.
Placido Domingo - Be my Love -
EMI.
Sinds Placido Domingo, José Car-
reras en Luciano Pavarotti dit jaar
ter afsluiting van het WK-voetbal
in Rome via de tv een miljoenenpu
bliek bereikten is er in de platen
zaak voor het drietal een zeer grote
belangstelling. De tenoren, daarbij
krachtig gesteund door de platen
maatschappijen, spelen op die bre
de belangstelling handig in en het
aantal cd's dat de afgelopen maan
den werd uitgebracht of opnieuw
werd geperst was legio.
Placido Domingo, die in zijn car
rière al eerder een duidelijke vrijage
met het populaire genre tentoon
spreidde (in 1981 maakte hij samen
met John Denver een hit van Per
haps love) bedient nu het grote pu
bliek met een 16-tal evergreens.
Van Julio Iglesias leende hij 'Quie-
reme mucho', van Al Martino
'Spanish eyes' en evenals Elvis
Presley vertolkt hij 'O sole mio'. En
aloude nummers als 'Valencia' en
'Mamma' worden door de geboren
Madrileen van een dikke laag stof
ontdaan.
Voor de echte operaliefhebber
waarschijnlijk een gruwel, voor ve
le anderen gewoon een lekker por
tie ongekunsteld luistergenot.
B.v.L.
'Godfather UT
zeven Golden
Globe nominaties
LOS ANGELES (AP) - 'The God-
father Part III' is door de buiten
landse journalisten in Hollywood
genomineerd voor zeven Golden
Globes, waaronder beste film, beste
regisseur en beste acteur.
De Franse film 'Cyrano de Ber
gerac' behoorde onder de genomi
neerden voor beste buitenlandse
film, samen met 'Dreams' van Akira
Kurosawa, 'The Nasty Girl', 'Taxi
Blues' en 'Requiem for Dominic'.
De Golden Globe Awards worden
jaarlijks uitgereikt door de buiten
landse filmpers in Hollywood en
zijn meestal een goede indicatie
voor de in hoger aanzien staande
nominaties van de Academy
Award, die de Oscars uitdeelt.
Regisseur Francis Ford Coppola
van 'The Godfather Part III', hoofd
rolspeler Al Pacino, acteur Andy
Garcia en mede-scriptschrijver Ma
rio Puzo krijgen op 19 januari tij
dens de uitreiking van de Golden
Globes te horen of zij de prijs in ont
vangst kunnen nemen.
Het epische gangsterverhaal
'Goodfellas' van regisseur Martin
Scorsese kreeg vijf nominaties,
waaronder beste film. Ook 'Dances
with Wolves' van acteur-regisseur
Kevin Costner scoort hoog met zes
nominaties.
In de categorie komedie of musi
cal werden Warren Beatty's 'Dick
Tracy', 'Ghost', 'Pretty Woman' en
'Reversal of Fortune' elk vier keer
genomineerd.
Naast Al Pacino en Kevin Costner
kregen ook Richard Harris voor
The Field', Jeremy Irons voor 'Re
versal of Fortune' en Robin Willi
ams voor 'Awakenings' een nomi
natie als beste drama-acteur.
Een Golden Globe-nominatie
voor beste actrice kregen Kathy Ba
tes voor 'Misery', Anjelica Houston
voor 'The Grifters', Michelle Pfeif
fer voor 'The Russia House', Susan
Sarandon voor 'White Palace' en Jo
anne Woodward voor 'Mr. and Mrs.
Bridge'.
Kadanz: nieuwe cd compliment waard.
