'Een fusie is alle kleine
clubs wel aan te raden'
Melbi Raboen:
'Het was mijn eigen schuld'
'Dit Oranje
voetbalt
alleen nog
in de krant'
Bram Duk en Henk Piket zien bijna louter voordelen
ZATERDAG 29 DECEMBER 1990
[•juDEJAARSBIJLAGE QEEEjjl
PAGINA 27
Wat voor veel Nederlandse sportlief
hebbers het hoogtepunt van het jaar
had moeten worden, werd voor de
meesten een 'afknapper' van de eerste
orde. Met hooggespannen verwachtin
gen was het Nederlands voetbalelftal
naar Italië afgereisd om daar tijdens het
WK te laten zien dat de twee jaar eerder
behaalde Europese titel niet berustte
op een toevalstreffer.
Dat feest ging dus niet door. Oranje
haalde slechts met grote moeite en ten
koste van een voetbaldwerg als Egypte
de tweede ronde om daarin roemloos
ten onder te gaan tegen de latere we
reldkampioen Westduitsland. Een
groot deel van de goodwill, vergaard tij
dens het EK in 1988, ging daarbij verlo-
door Ad van Kaam
De oorzaken van het collectieve falen
zijn door de verschillende media breed
uitgemeten. Duidelijk was dat het ge
harrewar rond de positie van de bonds
coach de zaak geen goed had gedaan,
dat de motivatie van de vedetten al
voor aanvang van het toernooi verre
van optimaal was en dat de bemoeienis
van allerlei buitenstaanders een louter
negatieve uitwerking had op het resul
taat.
Ook de op het laatste moment opge
roepen interim-coach Leo Beenhakker,
die bij Real Madrid en Ajax intussen
een aardige staat van dienst had opge
bouwd, kreeg de ontspoorde trein niet
meer op de rails. Oranje was verworden
tot een praatgroep waar de fans uitein
delijk 'doodziek' van werden. Teleurge
steld wendde een goed deel van de sup
porters zich af. Voor hen was na al het
gekrakeel de maat vol.
Ziek
Eén van degenen die nog altijd goed
ziek is van de flop van het jaar is Leide-
naar Wim van Wanrooy. Hij stond tot
voor kort te boek als een Oranje-sup
porter pur sang, iemand die stad en
land afreisde om het Nederlands elftal
te zien spelen. Hij was er bij tijdens het
EK in Duitsland, betaalde op de zwarte
markt in München een paar honderd
gulden voor een finaleplaats, miste in
de aanloop naar het WK geen wedstrijd
en stond ook op Sicilië bij het ope
ningsduel tegen Egypte vooraan om
Oranje vocaal te ondersteunen.
Kortom, hij spaarde kosten noch moei
te om deel te kunnen uitmaken van het
legioen. Wat hem betreft is dat nu voor
lopig voorbij.
Portugal uit, de eerste kwalificatie
wedstrijd voor het EK'92 in Zweden,
sloeg hij over. Griekenland thuis kon
van hem gestolen worden en aan een
tripje naar Malta - vroeger een 'must' -
heeft hij niet eens gedacht. "Nee", zegt
de man die vroeger als rechtsachter bij
Unitas Leiden gevreesd was om zijn
tackles, "voor mij hoeft het niet meer.
En ik ben blijkbaar niet de enige die er
zo over denkt", zo verwijst hij naar de
thuiswedstrijd tegen de Grieken. "Ik
geloof dat er toen 35.000 plaatsen onbe
zet bleven in de Kuip. Nou, dat is dus in
jaren niet voorgekomen. Een teken aan
de wand. Supporters zijn niet gek, ook
al denken ze dat misschien bij de
KNVB".
Simpel
Zijn voornaamste grief is dat er tegen
woordig meer wordt gepraat dan ge
voetbald. "Het is niet'leuk meer zo. Ie
dereen is zich met het elftal gaan be
moeien, de spelers incluis. Ik ben daar
misschien simpel in, maar voor mij be
paalt een coach gewoon de opstelling
en daarmee basta. Ik denk ook dat het
wat dat betreft onder Libregts al fout is
gegaan. Sindsdien wordt er alleen nog
maar geouwehoerd. Ze voetballen in de
krant, niet meer op het veld".
Een andere zaak die hem steekt is de
atmosfeer rond het hele voetbalgebeu-
ren. "Maar dat", zo zegt hij, "is natuur
lijk niet van de laatste tijd. Dat gedoe
met die relschoppers bij het voetbal
staat me totaal niet aan. Het is niks dat
een stel gasten rotzooi wil trappen,
maar ze verzieken wel de boel voor ons,
de echte liefhebbers. Ik weet nog dat ik
met een paar jongens naar Zaragoza -
Ajax ben geweest. Moesten we, voordat
we het stadion in mochten, uit voorzorg
eerst anderhalf uur in die bus blijven
zitten. Dat is toch belachelijk, dat het zo
moet. Nee, wat dat betreft was het vroe
ger veel gezelliger. Lekker naar een
wedstrijdje, pintje pakken en weer naar
huis. Ook wat dat aangaat is het voetbal
er niet op vooruitgegaan", aldus Van
Wanrooy, die namens vele van zijn met
gezellen zegt te spreken.
Druppel
Hoewel hij momenteel door die rand
verschijnselen behoorlijk is afgeknapt
op zijn favoriete sport, sluit Van Wan
rooy desondanks niet uit dat hij in de
toekomst mogelijkerwijs de draad
weer oppikt. "Kijk", zegt hij, "ik ben
natuurlijk gewoon gek op dit spelletje.
Het zou best kunnen dat ik straks toch
weer ga kijken. Maar dat WK, waar
trouwens over de hele linie weinig te
genieten viel, dat zit me toch dwars.
Dat was nou net de druppel. Ik hoop
dat die spelers onderhand eens begrij
pen dat ze al dat vele geld, dat ze verdie
nen, aan de supporters te danken heb
ben. Laat ze daar nou eens gewoon voor
gaan werken. En ophouden met praten.
Dan kom ik misschien weer kijken".
In één jaar is Leiden maar liefst vier voetbalverenigingen kwijtgeraakt.
Weliswaar kwamen er in 1990 ook twee nieuwe Leidse fusieclubs bij, maar
de tijd van ZLC, Oranje Groen, LDWS en Unitas Leiden komt nooit meer
terug. FC Rijnland en UDWS zijn de verenigingen van de toekomst. Na een
beginperiode waarin de sentimenten een voortvarende start nog wel eens
in de weg stonden, lijken alle betrokkenen nu overtuigd te zijn van de voor
delen.
Het ter ziele gaan van Oranje Groen verschilt duidelijk van het 'afster
ven' van de andere fuseerders. De voormalige Boshuizerkade-club was
vóór het met ZLC in zee ging klein, maar kerngezond. Het bestuur van
voorzitter Bram Duk had de zaken zo goed voor elkaar dat Oranje Groen
nog jaren verder kon. Toch stemde de vereniging zonder aarzeling in met
een fusie. Duk zelf deed een stap terug en werd vice-voorzitter van FC Rijn
land, dat de ZLC-velden aan de Smaragdlaan in de Morsch ging bespelen.
door Rob van der Zanden en Tim Brouwer de Koning
Bram Duk: "In feite was het met Oranje Groen een aflopende zaak".
(foto Loek Zuyderduin)
"Eigenlijk mis ik mijn buren nog het
meest". Bram Duk (64) pijnigt zijn her
sens als hij nadelen van de fusie van
Oranje Groen met ZLC moet bedenken.
"Aan de Boshuizerkade hadden we voor
al met VNA een goede band. Maar aan de
Morsch hebben we ook geen klagen. Met
de voetballers van Leiden en de rugbyers
van DIOK werkt FC Rijnland prettig sa
men".
Het wekt geen bevreemding dat Duk
meer voordelen dan nadelen van de fusie
kan opsommen. Immers, hoe gezond
Oranje Groen ook was, Duk keek verder
dan zijn neus lang was. Regeren is voor
uitzien. "Vrijwel zonder jeugd en met
steeds minder seniorenelftallen zag de
toekomst er voor Oranje Groen somber
uit. In feite was het een aflopende zaak.
Dan kun je dank zij je goede penning
meester wel een financieel surplus heb
ben, maar het gaat uiteindelijk toch om
de mensen. Die hadden we nauwelijks
meer. Bovendien konden we een mooie
prijs maken voor ons clubhuis. We heb
ben geen rotzooi achtergelaten".
Duk vindt dat hij niet slechter is ge
worden van de fusie. Ook al moest hij in
functie een stapje terug, omdat 'fusielei
der' Wim de Koning (ex-ZLC) de nieuwe
vereniging aanvoert. Oranje Groen lever
de de secretaris, de penningmeester en
Duk werd vice-voorzitter. "Die hamer
mis ik nauwelijks", aldus Duk. "De Ko
ning is een persoonlijkheid, ik ben aan
het afbouwen. Ik beschouw het niet als
een degradatie. Bovendien blijven er nog
genoeg taken voor mij over. Mocht De
Koning vanwege drukke werkzaamhe
den halverwege het jaar onverhoopt op
stappen. dan ken ik mijn verantwoorde
lijkheid. Een eventueel voorzitterschap
zal ik dan aanvaarden".
Groeners
Zoals Duk het na zijn pensionering als
beroepsmilitair ook op zich nam om Jan
van Meijden bij Oranje Groen op te vol
gen. "In 1981 heb ik mij aangemeld. Ik
wilde wat gaan doen voor mijn 'jongens',
die allemaal bij Oranje Groen voetbal
den: twee zonen, twee dochters, een
schoonzoon, een kleinzoon en een klein
dochter. Ik heb altijd gezegd en dat zeg
ik nog: je hebt Groeners en Groeners.
Mensen die vanaf de oprichting lid wa
ren, hield je natuurlijk steeds minder
over. Aan mijn vrouw merk ik hoe diep
de wortels van ons oude clubje zitten. Als
mensen haar vragen waar ik uithang,
antwoordt zij steevast: 'bij Oranje
Groen'. Zij komt ook wel eens bij FC
Rijnland, maar die naam wil er bij haar
maar niet in".
Ook de nieuwe vereniging moet het in
bestuurlijk opzicht hoofdzakelijk van de
oudere generatie hebben. "Aanvankelijk
had ik mij voorgenomen op mijn zestig
ste te stoppen. Maar ik weet hoe moeilijk
het tegenwoordig is om aan jonge kader
leden te komen. Wat dat betreft valt de
inbreng van oud-ZLC'ers bij Rijnland
mij tegen. Ik verwijt niemand wat, maar
de evenementencommissie heeft nog
precies dezelfde samenstelling als bij
Oranje Groen. Dat heeft ook zijn voorde
len. Een kaartavond bij Rijnland is net zo
gezellig als het klaverjassen bij Oranje
Groen. En de groepjesvorming in de kan
tine wordt ook al minder. Dat slijt door
het samenspelen".
Buurtclub
Om de verrichtingen van FC Rijnland ga
de te slaan, mag Duk niet stoppen als hij
langs de Boshuizerkade rijdt. Andere
'Groeners' laten het voetbalveld op zon
dagmiddag echter voor wat het is. "Dat
klopt. Oranje Groen was een echte buurt
club. Wie geen eigen vervoer heeft gaat
niet helemaal naar de Morsch lopen om
naar Rijnland te kijken. Ik denk dat vijf
of zes mensen om die reden hebben afge
haakt. Dat waren geen leden, maar om
wonende supporters. Die rolden bij wij
ze van spreken zo van het veld hun bed
in. Zij zullen nu waarschijnlijk op zon
dag bij VNA zitten. Voor sommige leden
uit die buurt regelen we zelfs het ver-
"Want dat is waar: Oranje Groen zat ge
worteld aan de Boshuizerkade. Ons oude
clubhuis wordt nu nauwelijks meer be
nut. Het is een dood element. Het staat
daar maar, met de gordijnen dicht. Ik
denk dat VNA ons wel zal missen. We
konden altijd bij elkaar terecht voor een
pak suiker of een krat bier. Je zou het
heimwee kunnen noemen. Maar ik wil
nu niet meer aan de Kade denken. Onze
toekomst ligt bij FC Rijnland".
UDWS
Tegelijk met FC Rijnland zag aan het
eind van vorig seizoen nog een andere fu
sieclub het levenslicht. Hier was het sce
nario voor de oprichting snel geschre
ven. In een tijdsbestek van vier weken
werd de samenwerking tussen LDWS
(van 1927) en Unitas Leiden (1932) er
doorgedrukt. De democratische spelre
gels werden keurig nageleefd, maar van
een denkpauze of periode van bezinning
was weinig sprake tijdens het fusiepro-
Spijt van zijn daad? Nee, geen don-
tere haar op het karakteristieke
loofd die daaraan ook maar een se-
:onde heeft gedacht. Melbi Raboen
duldt geen oppositie en trekt bij het
geringste zuchtje tegenwind zijn
:onclusies. Ook al heet de club
Quick Boys. Hij deed het bij zijn vo-
'ige verenigingen en ook op die ge
denkwaardige maandag in oktober
/olgde Raboen zijn gevoel. Wegwe
zen dus, nadat was gebleken dat de
breuk met de door hem beledigde
achterban onherstelbaar was be
schadigd.
Melbi Raboen vindt het bijna drie
maanden na dato vreselijk jammer
dat hij niet meer in de heilige tempel
van het amateurvoetbal, Nieuw
Zuid dus, mag werken. Maar wat ge
weest is, is geweest. 'Katwijk' is nu
sen gesloten boek. Raboen leverde
sen aantal lezenswaardige bijdra
gen, kwam vervolgens in aanvaring
met de achterban en stapte, princi
pieel en recht-door-zee als-ie is, mid
den in het seizoen op. Club, spelers,
achterban en buitenstaanders ont
hutst achterlatend.
door Rob Onderwater
Melbi Raboen was aflopen jaar dus weer
eens bezig. Aanvankelijk in uiterst posi
tieve zin, want hij voerde met Quick
Boys voor Pasen de ranglijst aan met vijl
punten voorsprong. Naderhand in nega
tieve zin. Dat de Haagse oefenmeester
met Quick Boys uiteindelijk de zo be
geerde titel miste na een aantal spraak
makende uitglijders, werd hem door de
achterban nog vergeven. Raboen kreeg
de zegen voor een nieuw seizoen, maar
het samenwerkingsverband met de za
terdagclub bleef slechts vijf competitie
duels in tact. Op 1 oktober werd het con
tract tussen Raboen en Quick Boys ver
scheurd.
Op verzoek van de traiper. Hij kon ook
moeilijk anders. Wie in Katwijk de fami
lies Aandewiel en Pluimgraaff te kijk zet,
graaft zijn eigen graf. "Het was ook mijn
eigen schuld", bekent Melbi Raboen nu.
"En ik ben de grote verliezer, dat besef ik
maar al te goed. Maar zo zit Melbi Ra
boen nu eenmaal in elkaar. Ik kan geen
concessies doen en ik laat me nooit mani
puleren".
In dit verband is het opzienbarend dat
bestuur en spelers nauwelijks een rol in
de besluitvorming van Raboen hebben
gespeeld. Directe oorzaak van zijn op
stappen was de ruzie met Leen Aande
wiel, een man die emotioneel zeer be
trokken is bij Quick Boys. Raboen vond
dat Aandewiel 'te ver' ging met zijn 'aan
wijzingen'. De trainer reageerde zijn
frustraties af in een ochtendblad en
kreeg vervolgens een woedend bestuur
op zijn dak. Raboen: "Ik heb bij veel
clubs gewerkt. Bij UVS had je ook fami
lies die het altijd beter wisten dan de trai
ner. Maar ik heb het nergens heviger
meegemaakt dan bij Quick Boys. Daar
zijn ze bovendien niet eerlijk".
De achterban in de ogen van Raboen
dus als de grote boosdoener. Is de in
vloed van die zogenaamde betweters in
derdaad zo groot? De clubliefde van de
altijd omvangrijke supportersschare
gaat in elk geval ver. Quick Boys wordt
door honderden fans gevolgd. Van Hoek
tot Harkema. Dick van Rijn is zo'n sup
porter. Iemand met een blauwwit ge
kleurd hart. Een aanhanger die zijn club
dit seizoen een forse som 'sponsorgeld'
toestopte, maar die weigert van de bijbe
horende faciliteiten gebruik te maken.
De twee kuipstoelen op de overdekte tri
bune zijn aan hem niet besteed, evenmin
als het gratis biertje in de bestuurska
mer. Z n pilsje koopt-ie in de kantine.
Uitwedstrijden volgt Van Rijn, in een
steevast met bier en zeebanket geladen
bus, elke zaterdag met een aantal ex-
o Loek Zuyderduin).
coryfeeën, zoals Floor van Duyn senior
en Leen Aandewiel. Weer of geen weer,
in voor en tegenspoed.
"Die mensen", vindt Van Rijn, "heb
ben het recht om iets tegen de trainer te
zeggen. De club is tenslotte van ons. En
de trainer moet daar maar tegen kunnen.
Als er wordt gewonnen, wordt er ook wat
tegen 'm gezegd, dus moet-ie ook tegen
kritiek kunnen. Dat gebeurt overal, en
bij Quick Boys wordt er nou eenmaal
sterk met de club meegeleefd. Hoe dat
komt? Dat gaat gewoon vanzelf. En zeg
nou zelf: het is toch een schitterende am
biance op Nieuw Zuid. Ik heb vroeger bij
Katwijk gevoetbald, maar daar word ik
niet graag meer aan herinnerd. Voor mij
zou het een regelrechte ramp zijn als Kat
wijk kampioen zou worden. Weet je wat
het meest frustrerende is? Dat ze het zo
goed doen met die jongens van Quick
Boys. Dan heb ik liever nog Rijnsburg
als kampioen".
Melbi Raboen heeft in de ogen van Van
Rijn niet gefaald, maar maakte in de (ver
loren) derby tegen Katwijk een onver
geeflijke fout. De trainer zette Gert Aan
dewiel op de reservebank. "Dat had Ra
boen nooit moeten doen. Dat hij een
zoon van Leen is heeft er niks mee te ma
ken, maar Gert is gewoon de beste van
het elftal. Raboen wilde met die daad
Leen Aandewiel kwetsen en dan ben je
toch verkeerd bezig. Kijk, ik vind ook dat
Leen soms te snel met zijn mening komt,
maar het is toch aan de trainer wat hij
daarmee doet. Dat gepraat over een zoge
naamde vijfde colonne vind ik onzin. Die
is er niet. Zeikerds zijn er wel. Maar daar
moet de trainer bovenstaan".
Hans van der Zee, de huidige oefen-
meester van IJsselmeervogels, vond tij
dens zijn driejarig verblijf op Nieuw
Zuid veelvuldig Leen Aandewiel tegen
over zich. Anders dan Melbi Raboen kon
de Amsterdammer het goed met mister-
Quiék Boys vinden. "Omdat die man
vanwege zijn verleden gewoon recht van
spreken heeft. En hij had altijd nuttige
tips. Behalve dan wanneer het om zijn
zoon ging. Dan verloor hij de realiteit wel
eens uit het oog, verder heb ik altijd leu
ke discussies met 'm gevoerd".
Bij zijn huidige club zegt Van der Zee
te maken te hebben met een aanmerke
lijk kritischer achterban. "Bij Quick
Boys is het mij allemaal best meegeval
len. Ze zijn kritisch in Katwijk, maar niet
extreem. Natuurlijk heb je er een paar
domme supporters tussen zitten, maar
die moet je negeren. In Spakenburg is
het veel moeilijker. Die club heeft veel
meer successen gekend dan Quick Boys.
Dan komen er automatisch meer verha
len over hoe goed het vroeger allemaal
wel was. Die heb je maar te pikken, want
je moet als trainer nooit uit het oog ver
liezen dat jij er voor de club bent en niet
andersom".
Van der Zee hield zich dus staande in
Katwijk, waar Raboen op de klippen
liep. De Hagenaar heeft inmiddels weer
onderdak. Hoofdklasser Wilhelmus
klopte bij hem aan om de op een ver
keerd spoor geraakte ploeg weer op de
rails te krijgen. Ruim twee maanden was
Raboen 'werkloos', maar als hij had ge
wild dan had hij twee weken na zijn ge
ruchtmakende daad al een baan gehad.
Hij poeierde een zaterdagtweedeklasser
af om ten opzichte van Quick Boys niet
ongeloofwaardig over te komen.
Tot het einde van het seizoen blijft hij
als trouble-shooter verbonden aan Wil
helmus. Na de winterstop komt hij met
de Voorburgse club UVS weer tegen, de
club die hij nog steeds een warm hart
toedraagt. "UVS. Een prachtige club, ik
kom er nog graag. Maar ik laat het alle
maal maar op me afkomen. Met Wilhel
mus heb ik afgesproken dat ik dit sei
zoen afmaak en dat ik voor komend jaar
op zoek ga naar een andere club". Keus
genoeg, volgens hem.
Het had ook anders kunnen lopen. Ra
boen: "Als ik had gewild dan had ik nog
zo twee jaar bij Quick Boys kunnen zit
ten. Zoveel krediet had ik opgebouwd".
"Maar goed ook", zegt Henk Piket, nu
secretaris van de nieuwe vereniging
UDWS. "De leden hadden nu weinig tijd
om erover te gaan lullen. Want dan krijg
je toch weer valse sentimenten en vervol
gens gaan mensen twijfelen. Terwijl het
zo klaar als een klontje was dat we moes
ten samengaan. Het water was beide
clubs tot aan de lippen gestegen".
Vele toeschouwers, vooral bij collega
clubs, riepen dat er 'van twee zieke clubs
geen gezonde vereniging kan worden ge
maakt', maar LDWS en Unitas bewezen
het tegendeel. De hoge schulden van de
partners werden gesaneerd en er ont
stond een nieuwe vierdeklasser met een
gezonde Financiële basis en veertien elf
tallen.
"Ik ga nu weer met plezier naar het
veld op zondag", zegt Joop Voskuyl, die
secretaris was van Unitas en nu tweede
secretaris is bij UDWS. "Dat was op het
laatst bij Unitas wel eens anders. Het
ging echt niet langer zo. De schulden lie
pen maar op. We duwden ons hoofd
steeds verder in de strop. Dan gaat de lol
er snel af. We hebben natuurlijk ook ge
leerd van het verleden. We zijn met een
schone lei begonnen en moeten niet de
fouten maken die LDWS en Unitas heb
ben gemaakt. Gelukkig hebben we nu
ook drie boekhouders in het bestuur".
Er was nog een andere reden waarom
UDWS zo snel ontstond. Veel LDWS'ers
hadden weinig emotionele banden met
sportpark De Vliet. De verhuizing naar
het veld en de kantine van Unitas aan de
Boshuizerkade was meer een terugkeer
naar het oude nest inplaats van een
vlucht uit het eigen nest. Onder het mom
van 'we zijn weer thuis' vonden vooral de
oudere leden het zelfs nog prettig ook. Ze
zaten bovendien weer in de bewoonde
wereld.
Piket: "Daarbij zijn er ook nog eens
veel voetballers die minder clubbanden
hebben dan je denkt. Er liepen bij LDWS
veel spelers die al vier clubs hadden
versleten. Een overgang van LDWS naar
UDWS is dan een kleine stap voor ze.
Dus al met al zijn er niet veel mensen die
moeite hadden met de fusie".
Parochie
Maar Piket kan voor eigen parochie pre
ken, daarmee spreekt hij nog niet voor al
le leden. "Natuurlijk, dat weet ik ook
wel. Maar als ik mensen zou kennen die
nog steeds moeite hebben met de fusie
dan zou ik het zeggen. Echt. Er zijn vol
gens mij geen mensen meer die er niet
achter staan. In het begin wel. Er waren
types die uit principe niet meer kwamen
kijken. Ze hadden toch nog die nostalgi
sche gedachte en konden het niet over
hun hart krijgen om UDWS aan te moe
digen. Dat waren vaak ereleden van
LDWS. Na een half jaar is dat allemaal
bijgedraaid. Ze komen weer gewoon en
staan er zelfs om acht uur 's ochtends al.
Ze zijn helemaal om, alleen wat later dan
de rest misschien".
Voskuyl: "Er zijn altijd van die kleine
plooien die je glad moet strijken. Als be
stuurders waren we het snel eens, we
gingen met vier Unitas-mensen en vijf
van UDWS in een negen koppen tellend
bestuur zitten. Maar dan komen de af
spraken over zaken als kantine-dienst,
clubblad en dat soort zaken. Daar ben je
in eerste instantie nog niet zo mee bezig.
Dan hoorde je van een LDWS'er 'ik ga bij
Unitas die kantine niet schoon maken,
bekijk het'. Van die dingen. Maar dat
gaat snel over. Je hebt natuurlijk nu dub
belfuncties. dat werkt prima. We hebben
meteen nadat de fusie beklonken was
een grote feestavond gegeven voor alle
medewerkers en vrijwilligers. Dat was
een succes. Het klikte meteen".
Nog steeds wordt UDWS vooral gezien
als het nieuwe LDWS, alleen al vanwege
de naam die bijna overeenkomt met de
oude titel. Volgens Piket is dat niet te
recht. "We zijn immers ingetrokken bij
Unitas, zo moetje het zien. Dat beeld van
een overname door LDWS ontstaat denk
ik vooral op sportief gebied. Inderdaad,
er spelen vooral oud-LDWS'ers in het
eerste en tweede van UDWS. Maar dat is
logisch, LDWS was een derdeklasser en
Unitas Leiden kon met veel moeite een
afdelingsteam op de been brengen".
Tweeslachtig
De samenstelling van de selectie en de
trainerstaf was ook snel rond. Cees
Vermeulen (LDWS) werd eerste trainer
en Mat Keereweer (Unitas) jeugdtrainer.
Zoals bekend stapte Vermeulen enkele
weken geleden op. Keereweer had wei
nig zin in het leiderschap en VDWS
moest op zoek. Leo de Jong werd bena
derd net als Jan Bekkering, nadat ëerder
Siem van der Ham niet bereid bleek Uit
eindelijk is tweede-elftalspeler John
Verschoor de verantwoordelijke man ge
worden voor de rest van het seizoen.
De problemen tussen Vermeulen en
de spelers werden al snel met de fusie in
verband gebracht. "Dat vond ik jam
mer", zegt Piket. "Want die twee zaken
hebben immers niets met elkaar te ma
ken. Maar er wordt al snel gezegd 'kijk,
het botert niet tussen spelers van de twee
oude clubs'. Dat speelde helemaal niet".
Piket zit na een half jaar met een twee
slachtig gevoel. "Ik kan alle clubs die
problemen hebben een fusie aanraden.
Echt, het gaat voortreffelijk. Aan de an
dere kant: als alle kleine clubs in Leiden
straks fuseren moeten we elke week naar
Alphen en omstreken om een tegenstan
der te vinden. Da's minder hè".
