Plan voor tekenfilm over geboorte van Jezus
Stemmingsvol Sinfoniëtta
Afscheid in grijze tinten
'Handschrift'
Lucas de Wit
Tweeduizend klappende handen
Heemsteedse schrapt Poolse première
Voortreffelijk
musicerend
Kamerorkest
en Vera Beths
'LIVINGSTONE' VAN LEIDEN SIGNEERT
.V—JLL". I»I Hll immif j |l' T| iUj tl
lAANDAG 24 DECEMBER 1990
KUNST
PAGINA 23
Mensen terugbrengen naar waar het werkelijk om gaat'
Van onze correspondent
Tonny Meijerman
UTRECHT Kerst. Wat is dat
voor eén feest? Lang niet ieder
een staat bij die vraag stil, getui
ge de hollende, drukke en koop-
gierige massa die zich door de
overladen supermarkten en
coopcentra wurmt. Verhitte
ïuisvrouwen die .geen raad we
len met de veel te kleine tassen,
waarin veel te veel heerlijke
produkten en cadeaus worden
gepropt.
'Voor mij mogen ze", vindt Jeanne
Nieuwland, "maar ik vind het erg
ammer dat de Kerst in de afgelopen
dertig jaar geworden is tot een feest
van eten, vrije dagen en praten over
wintersport". De directeur van
Euro Pers Producties uit Utrecht
meent dat met Kerst het verhaal van
Jezus' geboorte steeds meer naar de
achtergrond wordt geschoven. Het
wapen waarmee zij de verwording
van het kerstgebeuren wil bestrij
den is een vrolijke, degelijke teken
film, waarop het verhaal van Maria,
Jozef en het kindje Jezus wordt uit
gebeeld. "Ik zou het betreuren dat
we een generatie jongeren overhou
den die het kerstverhaal niet meer
in het juiste perspectief ziet".
De verfilming van het Kerstge
beuren is uniek. Nog nooit eerder
kwam een filmproducent op dit
idee. En mocht er iemand ooit aan
gedacht hebben, dan vormde een
dergelijke verwerking van dit heili
ge verhaal een te grote drempel om
er ooit aan te beginnen. "Ik kwam
vorig jaar op dit idee", vertelt de
Utrechtse. "Ik ben dol op gezellige
familiefilms en tekenfilms. Ik zag
een Oostenrijkse film over de kerst
man. Een lief verhaal, dat wel. Maar
't had totaal niets met Kerst te ma
ken".
"Het lijden en sterven van Chris
tus is meermalen verfilmd. Zoals in
De Mantel, Quo Vadis en Jesus
Christ Superstar. Een dergelijk ge
beuren leent zich natuurlijk voor
verfilming. Er zit een enorm stuk
dramatiek in".
Mogelijkheden
Als het aan de Utrechtse ligt, ver
schijnt binnen twee jaar een puike
kerst-tekenfilm met als thema de
geboorte van Christus. Waarom een
tekenfilm? "Omdat je in een teken
film alles kwijt kunt. Neem bij voor
beeld Tom en Jerry. De beestjes
hakken elkaar aan de lopende band
in de pan, maar kort daarop lopen ze
weer frank en vrij over de buis. De
mogelijkheden zijn onbegrensd.
Trouwens, het Kerstverhaal leent
zich niet voor een normale film. Mo
nique van der Ven als Maria komt
heel anders over dan een tekenpop
petje".
Jeanne Nieuwland is geen vrouw
met mooie dromen. Ze is meteen
met haar ideaal aan de slag gegaan.
Ze informeerde naar de mogelijkhe
den bij tekenaar Marten Toonder en
producent Joop van den Ende. Ook
legde ze het oor te luister bij kerke
lijke instanties. De reacties waren
bemoedigend ("Niemand slaakte
een kreet van afgrijzen"). Vorige
maand riep ze een stichting in het
leven die de verdere plannen moet
gaan uitwerken. De naam van de
stichting is dezelfde als straks de
film moet krijgen: "Want er was
geen plaats voor hen?", duidend op
de vergeefse zoektocht van Jozef en
Maria door Bethlehem naar een ge
schikt onderkomen, zoals dat in het
Lucasevangelie staat beschreven.
De stichting is om tweeërlei rede
nen opgericht. In eerste instantie
dient ze tot bescherming van het
idee. "We kunnen natuurlijk geen
octrooi leggen op het verhaal, maar
nu weten eventuele concurrenten
dat we hiermee bezig zijn en dan
zou het gek zijn als ze het over zou
den nemen. We creeren hiermee een
zekere drempelvrees". Daarnaast
staat de stichting voor de (giganti
sche) taak geld in te zamelen. "Ik
denk dan aan financiers, dus géén
sponsors. En van christelijke signa
tuur". Een eenvoudig rekensom
metje toont aan dat de productie
kosten in de miljoenen lopen. Eén
minuut filmen kost ongeveer der
tigduizend gulden. "We denken aan
een film van tachtig minuten, dus
reken maar uit".
Commercie
Het idee om een religieus verhaal,
en dan nog als een amuserende te
kenfilm, als verkoopprodukt op de
markt te brengen, kan gelovigen
kwetsen. Vooral als de commercie
op de loer ligt. Subtiel met het on
derwerp omgaan, is dan ook een
vereiste, vindt Jeanne Nieuwland.
"Het theologisch/educatieve aspect
is bijzonder belangrijk. Anderzijds
wil ik niet belerend zijn. Het verhaal
is de boodschap zelve. Ik zou het
fijn vinden als er mensen mee aan
het werk gaan die geloven. Bij hen
mag je meer warmte verwachten
dan bij een atheïst".
De stichting wil niet alleen het
geestelijke erfgoed zorgvuldig be
waken. maar geeft ook het financië
le gedeelte niet uit handen. Ook niet
als een harde zakenman als Joop
van den Ende deelneemt aan het
project. Nieuwland: "Als je duide
lijk zegt watje wilt, dan zijn die kei
harde zakenlui best bereid hun
commerciële jasje uit te trekken.
Van den Ende heeft tot twee keer
toe tegen me gezegd dat het een
mislukking wordt als je iets maakt
om er geld mee te verdienen. Ik ge
loof hem".
De visualisering moet perfect
zijn, vindt Nieuwland, anders hoef
je er niet aan te beginnen. Het ver
haal verdient niet minder. De film
moet een klassieker worden en elk
jaar weer gepresenteerd worden.
Bij flarden legt ze haar ideeën uit.
"De kracht van veel Walt Disney-
films zit 'm in de bijrollen. In het
kerstverhaal kunnen dat de os en de
ezel zijn. Weliswaar worden ze in
het Evangelie niet genoemd, maar
het is toch aannemelijk dat ze er wa
ren".
De Utrechtse denkt daarbij aan
een dialoog tussen beide dieren.
"De stemmen zijn ontzettend be
langrijk. Ik hoorde onlangs een
commercial op de radio met de stem
van Andre van Duin. Gortdroog.
Dat is de os, dacht ik meteen. Ik wil
zelf de stemmen uitkiezen om te
voorkomen dat het onwerkelijk
wordt. Zoals met die berestem in
Maple Town. Vreselijk. En exact de
zelfde stem horen we later dan ook
nog eens bij My Little Pony. Zoiets
past natuurlijk niet in mijn kerst
film".
Dramatiek
De rooms-katholieke gezindte van
Jeanne Nieuwland komt om de
hoek kijken als ze fantaseert over
Maria. "De film moet voor alle chris
tenen zijn, dus mag geen rk-signa-
tuur hebben. Maar Maria is natuur
lijk een belangrijke vrouw. Een
sereen meisje, en echt geen bom-
moeder. Ze had niets te kiezen,
maar er werd voor haar gekozen. Je
moet haar dus ook als zodanig bren
gen. Bij voorbeeld als silhouet".
Wanneer de Utrechtse over haar
idee praat groeit het enthousiasme
met de minuut. Bij voorbeeld over
dramatiek. "Neem de kroegentocht
van Jozef en Maria door Bethlehem.
Dat kun je toch schitterend in beeld
brengen". En over het einde van de
film: "Dan zie ik Maria en Jozef met
het kindje Jezus naar Egypte vluch
ten op de ezel, die later met Christus
op de rug Jeruzalem binnenloopt".
"Het moet een vrolijke, geestige
film zijn over een blijde gebeurte
nis. De mensen moeten zeggen; o,
wat is dat schattig. Wat is dat leuk.
Daar gaat het om: blij zijn over de
geboorte van Christus. Al die ca
deaus en het lekkere eten vind ik
prima, maar het zijn bijzaken".
Kerstconcert door het Leiden Sinfoniëtta met
muziek van o.a. Bach, Mozart en Schubert.
Medewerking verleenden Het Hartebrugkoor,
de Schola Cantorum Hartebrugkerk. het Voor-
ne's Dameskoor. Solisten: Theo Olof en Sonja
van Beek: viool, Elma van den Dool en Bart
Wassenaar, zang. Folkert Grondsma: orgel.
Het geheel stond onder leiding van Renè Ver-
hoeff. Gehoord op 23 december in de Harte
brugkerk.
LEIDEN De Hartebrugkerk met
zijn stijlvolle rood-, wit- en groenge-
schakeerde plantenversieringen be
reidde de bezoekers van het Kerst
concert een warm onthaal. Dicht
opeengepakt zaten de luisteraars
twee volle uren lang te genieten van
een programma vol afwisseling. Re-
né Verhoeff, sinds dit jaar de diri
gent van de beide Hartebrugkoren,
lijkt al zijn muzikale contacten te
hebben aangewend om zoveel mo
gelijk variatie in het concert te bren
gen. Rondom de kerstgedachte lie
ten solisten, koren en orkest muziek
horen die zonder uitzondering op
een hoog peil van muzikaliteit en af
werking werd uitgevoerd.
In het concert kwam vooral de
christelijke zijde van het kerstfeest
tot uitdrukking. Het eeuwenoude
gregoriaanse 'Puer natus est' was
een stemmingsvolle opening door
de schola cantorum (de heren) van
het Hartebrugkoor. Een feestelijk
gespeeld en gezongen Gloria van
Schubert en enkele, mooi strak uit
gevoerde choralen van Bach vorm
den de aanhef tot Bachs dubbelcon
cert. Twee viooltalenten, het aanko
mende en het reeds lang gevestigde,
Sonja van Beek en Theo Olof wedij
verden om beurten om de aandacht
van het publiek. De solide basis die
het kamerorkest Sinfoniëtta ver
zorgde, stelde de beide solisten in
staat zo stralend mogelijk op de
voorgrond te treden.
Van de overige solisten schitterde
de sopraan Elma van den Dool in
een cantate van Haydn. Met haar
heldere en vaak krachtige stem
zong zij een virtuoze partij. De bas
Bart Wassenaar liet een sonoor klin
kend geestelijk lied van Bach ho
ren. Veel indruk maakte op mij de
organist van de Hartebrugkerk, Fol
kert Grondsma, niet zozeer met Re
geer en Bach, alswel met zijn impro
visatie, waarin hij de mooie klanken
van het orgel goed liet uitkomen in
een muzikale meditatie over de stil
le nacht.
Ook het optreden van het Voor-
ne's Dameskoor ging niet onopge
merkt voorbij. Dóór het luiden van
de kerkklokken heen zongen de da
mes glasheldere liederen in een ver
stilde sfeer die goed bij de klank
van vrouwenstemmen past.
De akoestiek die in de Hartebrug
kerk wel eens galmend is, was zeer
gebaat bij de grote opkomst van het
publiek. Zowel koor, maar vooral
orkestspel kwam in dit concert
voortreffelijk tot zijn recht. Ook in
het groots uitgevoerde slotwerk
'Pueri concinite' van Herbeck,
waarin alle uitvoerenden de kerk
deden schallen.
MONICA SCHIKS.
'La Musica':
'La Musica' van Marguerite Duras door Het
Nationaal Toneel. Regie Aike Dirkzwager.
Met: Josée Ruiter, Bram van der Vlugt en
Tobia Jantzen. Gezien op 22 december in
het Theater aan de Haven, Den Haag. Al
daar nog de komende week te zien.
LEIDEN - Soms is er één aspect
aan een voorstelling dat grote in
druk maakt. In 'La Musica' door
het Nationale Toneel is dat de al
les overheersende kleur grijs. Het
decor toont in tal van grijze tinten
een lege hal met trap. Het is een
perspectivisch knap geconstru
eerde combinatie van fotowand
en zetstuk. De beide hoofdrolspe
lers zijn in het grijs gekleed. Zelfs
de kleur van hun haar past hier
bij, of is aangepast; Bram van der
Vlugt heeft witgrijs haar, Josée
Ruiter draagt een zwarte, licht
grijzende pruik.
Dat alles geeft de personages
iets onwerkelijks. Het zijn on
grijpbare beelden als in een oude
zwart/wit film of als op oude fo
to's. We zien als het ware geen
mensen van vlees en bloed, maar
slechts fotografische afbeeldin
gen waarop we als toeschouwers
grip moeten zien te krijgen. Dat
beeld wordt nog versterkt door de
pauzes waarin de handeling ge
durende enkele ogenblikken ver
start. Alleen het meisje dat een
soort hotelreceptioniste speelt
draagt kleurrijke kleding. Een
consequente keuze is dat; zij be
vindt zich als het ware op een ge
heel ander realiteitsniveau.
Het uitgangspunt van 'La Musi
ca' is in een paar woorden verteld.
Een man en een vrouw ontmoe
ten elkaar ten tijde van hun offi
ciële echtscheiding. Ze hebben
elkaar lang niet gezien en treffen
elkaar nu in hetzelfde hotel waar
zij in gelukkiger tijden al eerder
verbleven.
Toch is hiermee slechts een
fractie van de inhoud aangeduid.
Al dat andere is echter moeilijk te
benoemen, wil je niet in plati
tudes vervallen. Het zijn de emo
ties die het naderende definitieve
afscheid met zich mee brengt en
de vergeefse pogingen om het
verloop van hun relatie te recon
strueren.
Daarbij is voor de 'meelevende'
toeschouwer een actieve rol weg
gelegd, want Duras wil nu een
maal zoals bekend geen kant en
klare brokken voorschotelen. Ge
poogd wordt om "via stemmen en
bewegingen gewelddadige ge
voelens, die door de gepolijste
hoffelijkheid van de woorden be
dekt zijn, hoorbaar en zichtbaar te
maken". Dat is een citaat uit het
programmaboekje dat op zijn
beurt citeert uit het essay van
Helga Finter in het gezaghebben
de tijdschrift 'Theater Heute'.
Josée Ruiter maakt die aldus
beschreven dubbelheid van meet
af aan duidelijk, Bram van der
Vlugt groeit geleidelijk in die rol.
En de ingetogenheid die beiden
daarbij strikt volhouden, maakt
indruk. Alleen de overgangen van
de klank van de woorden naar de
orkestrale muziekklanken verlo
pen niet vloeiend en zouden een
meer onlosmakelijke eenheid
moeten vormen. Niettemin is "La
Musica" door Het Nationale To
neel een voorstelling die liefheb
bers van Duras' werk zal aanspre
ken.
WIJNAND ZEILSTRA.
Expositie: beelden van Lucas de Wit; te zien in:
Studio Lucas de Wit, Turfmarkt 7a, Leiden. Tot
7 januari geopend alle dagen van 13.00 tot
20.00 uur.
i. W:''' V.-
LEIDEN De techniek beheersen
en de beheersing loslaten is waar
het opaan komt in de kunst, tenmin
ste wanneer je kunst deels opvat als
vakmanschap, zoals Lucas de Wit
doet. Zijn tentoonstelling geeft een
overzicht van zijn ontwikkeling tot
zelfstandig beeldend kunstenaar,
zelfstandig in de dubbele zin jlat hij
een eigen expositieruimte heeft in
gericht én daarin zijn werk toont
zoals dat zich in de loop van de afge
lopen jaren heeft ontwikkeld tot
fen bijzondere eigen vormgeving.
Hoewel de expositie een aantal
heel verschillende beelden te zien
geeft, variërend van traditioneel-re-
alistisch tot klassiek-kubistisch,
zijn ze volgens De Wit ook eigenlijk
allemaal hetzelfde, hij zegt:- "Die
eerdere realistische beelden zijn in
gedachten ook heel abstract, alleen
de vormgeving is gepolijst, naar de
werkelijkheid gemaakt. Bij mijn te
genwoordige werk begin ik ook al
tijd klassiek, traditioneel in mijn
ormelementen, dan ga ik het we
zenlijke opzoeken, waar het in dat
beeld omgaat en dat abstraheer ik,
dat trek ik door".
Wat betreft zijn benadering van
de kunst en de vorm voelt hij zich
geïnspireerd door de oudheid. Om
de werkelijkheidsgetrouwe vorm
geving te doorbreken is hij een pe
riode bewust en letterlijk 'ingegaan
op de vormen', onder andere beïn
vloed door Henri Moore. Werken uit
die tijd vertonen openingen en
vreemde inkepingen. 'Destructie' is
de titel van een van die werken, de
structie om van daar uit weer verder
te gaan, want van daar af begint zijn
werk een duidelijk eigen karakter te
krijgen.
Zijn meest recente beelden zijn
prachtig, met zacht hoekige en ron
de, ijle lichaamsvormen en in de
kop 'Michelangelo' weer een her
kenbare gelaatsuitdrukking. De dy
namiek zit bij het werk van Lucas
de Wit vooral in de compositie,
deels erop geschilderd in geometri
sche figuren, deels vormgegeven in
hoekige vlakken en natuurlijk in de
Adventsconcert Leidse Cantorij geslaagd
Adventsconcert door de Leidse Cantorij,
o.l.v. Hans Brons, m.m.v. Joop Brons - or
gel, Judith Jamin - harp, Han Kapaan - hobo
en Eric Brons - fluit. Gehoord 23 december
in de Hooglandse Kerk te Leiden.
LEIDEN Tegen de duizend
mensen waren gisteravond toege
stroomd om het vertrouwde Ad
ventsconcert van de Leidse Can
torij bij te wonen. De Hooglandse
Kerk was duidelijk minder ijzig
dan vorig jaar rond Kerst en dat
luistert toch echt wat prettiger en
meer ontspannen. De hoge kwali
teit van het koor en de perfect lo
pende organisatie: stipt op tijd, de
duur van het concert niet te kort
maar vooral ook niet te lang, zorg
den sowieso voor een hartverwar
mende avond. Het koor van Joop
Brons bracht overwegend nieuw,
origineel werk in zijn repertoire,
oud-Nederlandse kerstliederen,
carols, psalm 150 en een prachtig
gezongen "Magnificat" en "Nunc
Dimittis" van John Ireland: af
wisselend groot koor, klein koor,
orgelbegeleiding of a capella,
breed uitgesponnen of teder ge
zongen strofen zoals "He hath put
down the mighty from their set"
en "and hath exalted the humble
and meek". Deze lofzang van Ma
ria vormde een opmerkelijk mooi
contrast met de inzet van de lof
zang van Simeon "Lord, now let-
test Thou thy servant depart in
peace". Ook "Wassail Carol", een
vrij modern lied van W. Mathias,
zorgde voor de nodige opwin
ding, zeer ritmisch en dynamisch,
helder en homogeen gezongen,
met een uiterst vrolijke orgelbe
geleiding van Joop Brons.
Terwijl de liederen onderling
van karakter en inhoud wissel
den, waardoor je steeds be
nieuwd bleef 'naar wat zal ko
men', zorgden de instrumentale
intermezzi voor nog meer variatie
en luistergenoegen. De harpiste
Judith Jamin speelde op deze
donkere avond een zonnig en
sprankelend "au Matin" van Mar
cel Tournier en Han Kapaan
speelde in combinatie met het ka
binetorgel een Largo en Allegro
van een tijdgenoot van Bach, Car
lo Tessarini. Hier viel mij het goe
de samenspel op en het lichte
maar zeer maatvaste orgelspel
van Joop Brons. De fluitist Eric
Brons bleek steeds een goede on
dersteuning bij samenspel en
zang.
Ook het lied "In the bleak mid
winter" van Gustav Holst, Engels
componist en muziekleraar, be
kend door zijn opera "the Pla
nets" en het oratorium "the
Hymn of Jesus", werd heel be
zonken en uitgebalanceerd ge
zongen door Hans Brons, hoewel
zijn stem door de volle kerk wat
minder ver droeg. De wisseling
van dirigent (zoon Hans voegde
zich bij de bassen en vader Joop
snelde van het orgel naar het
koor) werkte dubbel positief, om
dat onder de handen van Joop het
koor nog steeds iets mooier en
ijler lijkt te zingen én omdat de
bassen werden verrijkt met de
uitgesproken goede stem van
Hans Brons: het mes snijdt aan
twee kanten.
Na het concert, dat werd be
loond met zo'n 2000 klappende
handen, verliet de Cantorij de
kerk, waarbij gezongen werd "As
with gladness of old". Ook dit
slotlied van het adventsconcert
klonk versterkt door de giganti
sche ruimte homogeen en spiritu
eel.
LIDY VAN DER SPEK
Angst voor antisemitisme leidt tot zelfcensuur in Warschau
'Michelangelo' van Lucas de Wit.
beweging, het onvermoeibaar bezig
blijven en balanceren op de rand
van verbeelding en materie. Dif zoe
ken naar de essentie vormt zijn be
langrijkste bron van inspiratie, het
is de eenzaamheid die hij jarenlang
zocht door zoals hij zelf zegt: "In je
eigen wereld te duiken en te kijken
watje nou zelf werkelijk voorstelt".
Zijn houding ten opzichte van de
beelden is nog wat afwachtend, wat
aan hun houding weer te zien is, ook
de materiaalkeuze, gips, heeft iets
niet-definitiefs, De Wit: "Ik kan ze
ook in brons gieten, maar dat heeft
een veel monumentaler uitstraling,
nu kan je nog duidelijk het hand
schrift zien, hoe het gemaakt is, dat
vind ik in dit stadium belangrijk".
Een bescheidenheid die overigens
niets af doet aan de schoonheid van
het werk.
EDWINE FELSER
HEEMSTEDE De Heemsteed
se toneelregisseur Joanna Bilska
ziet af van de opvoering door het
Poolse toneelgezelschap Teatr
Powszechny (Het Publiekstheater)
van het toneelstuk 'Aan zet' van de
Tsjechische toneelschrijver Pavel
Kohout. Zij ontving deze week een
brief van de artistiek leider, waarin
hij zegt terug te schrikken voor de
opvoering van dit stuk. "In Polen
doet zich een vuile golf van anti-se-
mitisme voor. Gezien die omstan
digheid zou een opvoering van het
toneelstuk vreemd overkomen", zo
schrijft hij.
In het stuk speelt de joodse iden
titeit van een van de drie toneelka
rakters een zijdelingse rol. Het ver
telt hoe een echtpaar hun joodse on
derduiker veertig jaar na het ver
strijken van de Tweede Wereldoor
log wijsmaakt dat de nazi's hun land
nog steeds bezet houden. Artistiek
leider Maciej Wojtyszko schrijft dat
hij tot zijn besluit is gekomen na ad
vies van de vooraanstaande Poolse
theaterwetenschapper Bardini.
Bilska, die vorig jaar 'Aan zet' in
Haarlem in première liet gaan, is
verontwaardigd: "Nu de economi
sche omstandigheden in Polen ui
terst slecht zijn, worden opnieuw de
joden uitgemaakt voor de veroorza
kers van de ellende. Dat is des te er
ger omdat er in dat land bijna geen
joden meer zijn".
Toneelschrijver Kohout, woon
achtig in Wenen waar hij dramaturg
is geweest van het Burgtheater,
vindt de houding van het Poolse ge
zelschap laf. "Niemand verbiedt het
ze officieel. Het is hun probleem,
niet dat van Joanna en mij. Over
twee weken gaat 'Aan zet' ook in
Praag in première, en ook in die
stad kom je anti-semitisme tegen".
Arion Kamerorkesto.l.v. Alexandru Lascae
Solisten: Vera Beths viool. Rian de Waal piano
Werken van Mozart. Mendelssohn en Tchaik
ovsky. Gehoord op 23 december in de Stads
gehoorzaal.
LEIDEN - Over het Arion Kameror
kest kunnen we kort zijn: wanneer
het concert van zondagavond repre
sentatief is voor het gemiddelde ni
veau, dan kan het zich meten met de
beste kamerorkesten van Neder
land. Al in de eerste maten van de
ouverture Nozze di Figaro in een
lichtvoetig tempo toonde het orkest
een kwaliteit die het de hele avond
zou handhaven. Precisie en zorg
voor details zonder in pietluttigheid
te vervallen, klank en musiceer-
vreugde waren de ingrediënten die
dit concert met kop en schouders
boven vele andere deed uitsteken.
Na de vaart en verfijning van Mo
zart kwam de ernst van Mendels-
sohns Eerste pianoconcert in g,
ernst die niet al te diep gaat en in het
laatste deel overgaat in een uitgela
ten dansend Presto. Rian de Waal
haalde er uit wat er in zit en gaf
vooral het middendeel met zijn lan
ge pianosoli in wisselzang met alten
en celli een zeer poëtische sfeer.
De aanstekelijke vrolijkheid van
het laatste deel werkt als een bevrij
dend contrast, met duidelijk plezier
gespeeld door de solist en met een
perfect aansluitende begeleiding
van het orkest. Dezelfde vonk sloeg
over in de drie vioolstukken die
Tschaikovsky samenvoegde onder
de titel 'Souvenir d'un lieu cher'.
Vera Beths hield de zaal in de ban
door het violistisch gemak en de
grote mate van expressie waarmee
zij speelde. Hoewel meestal een
briljant slot van een solostuk de zaal
tot bijval brengt, was het hier vooral
het lyrische en zeer verstild eindi
gende laatste deel dat het publiek
als één man/vrouw van de stoelen
bracht, met een hulde waarin orkest
en dirigent terecht deelden. De le
vendige en doorzichtige uitvoering
van de Symfonie in Es K V. 543 zet
te de kroon op de avond. Kort en
goed: een voortreffelijk concert.
MIES ALBARDA.
LEIDEN Burgemeester Goekoop kon zaterdagmiddag in Boekhandel Kooyker aan de Leidse Breestraat reke
nen op een groot aantal belangstellenden voor zijn boek 'Op zoek naar Ithaka'. Goekoop schreef met dit boek, dat
zich laat lezen als een detective, een best-seller. (foto Ellen Martens)
