Weer ruzie Van Thijn
en museumdirecteur
'Arsenicum'
als van
ouds
Overholland gaat niet meer open
Buitengewoon recital Brons
Onafhankelijk Toneel gaat uitdaging aan
Aangenaam sprookje bij Opus One
KLASSIEK bijdragen: Paul Korenhof en Annemiek Ruygrok
Eredivisie
Klankerupties
Warme klanken
Klasseweergave
Merkwaardig
Weinig zelfkritiek Lebbis Jansen
ZATERDAG 22 DECEMBER 1990
'Arsenicum en oude kant' van Joseph
Kesselring door de Hollandse Comedie.
Regie: Andy Daal. Met: Ina van Faassen,
Peter Hoeksema (tevens vertaling), Kees
van Lier, Guusje Westermann, Lucas Die-
tens. Elsje Scherjon. Francine Dreessen,
Pim Vosmaer, Filip Bolluyt en Jan Nonhof.
Gezien op 21 december in de Leidse
Schouwburg. Aldaar nog vanavond en
morgenmiddag (ingelaste voorstelling we-
i) te zien.
LEIDEN - Het lijken van die aar
dige oude dametjes, maar in
werkelijkheid deugen ze echt
voor geen cent. Het beroemde
'Arsenicum en oude kant' doet
daar trouwens helemaal niet
moeilijk over. Integendeel, dit
veelgespeelde amalgaam van
thriller, blijspel en klucht aPpel-
leert juist aan onze eigen slecht
heid, want we vinden die da
metjes maar al te vermakelijk.
Bij de Hollandse Comedie zijn
het Ina van Faassen en Elsje
Scherjon die de dankbare taak
hebben om deze tantetjes te mo
gen spelen. Beide streven naar
een koddige toets zonder echter
in de valkuil van de overdrijving
te belanden.
Daar ligt trouwens de kwali
teit van deze voorstelling. 'Arse
nicum en oude kant' kun je zon
der meer een ouderwets stuk
noemen. De Hollandse Comedie
probeert dat niet te verbloemen;
dat zou tevergeefs zijn. Nee,
men neemt het serieus. Ouder
wets is hier een keurmerk. Met
name de sfeertekening behoort
immers tot de charmes van het
stuk.
Op het taalgebruik na (er is
een nieuwe vertaling gemaakt)
valt hier niks te moderniseren.
Het stuk moet juist iets van een
nostalgische sfeer ademen. Zo is
bijvoorbeeld alleen al aan het
decorontwerp voor een echt
groot spookachtig herenhuis
veel zorg besteed. In het spel
kiest men voor lichte accenten
en mijdt men terecht kluchtige
overdrijving. Op die manier
komt het koddige element van
deze niet-griezelige maar grap
pige thriller het best uit de verf.
Omdat de spelers hun veelal
merkwaardige rollen geheel se
rieus opvatten, werken de ui
terst vreemde geberutenissen in
de woonkamer van de zusters
Brewster des te beter op onze
lachspieren.
WIJNAND ZEILSTRA
AMSTERDAM (ANP) - Bur
gemeester E. van Thijn zegt
„stomverbaasd" te zijn over
de beschuldigingen die de
directeur van het gesloten
museum Overholland, C.
Braun, aan zijn adres heeft
geuit.
Volgens Van Thijn heeft Braun de
vertrouwelijkheid geschonden,
waarom hij zelf uitdrukkelijk had
gevraagd, over gesprekken die in
middels plaatsvonden. Daarin is
een eventuele heropening van het
particuliere museum aan de orde
geweest. Braun verweet de burge
meester hem 'het ambtelijke bos in
te hebben gestuurd' en slagen om
de arm te houden waar het ging om
nakoming van eerder gedane toe
zeggingen. Volgens Van Thijn was
de brief van 14 december,
de directeur zo kwaad is geworden,
niet meer of minder dan een opsom
ming van mogelijkheden en geza
menlijk te bewandelen wegen die
konden leiden tot een heropening.
Van Thijn zegt persoonlijk ge
zocht te hebben naar mogelijkhe
den daartoe. "We hadden afgespro
ken dat we tot april 1991 de tijd zou
den hebben", aldus Van Thijn. "Ik
voel mij dan ook overvallen door de
publieke uitspraken van Braun. Hij
heeft de door hem zo zeer gewenste
vertrouwelijkheid geschonden en
doet geen recht aan mijn persoonlij
ke inzet. Dat betreur ik zeer".
Braun deelde deze week mee dat
Overholland niet wordt heropend.
Braun schrijft dat in een brief aan
Van Thijn. "Een particulier muse
um gaat niet open omdat u zegt dat
te willen", schrijft Braun. "Museum
Overholland kon alleen worden
voortgezet op basis van een hersteld
vertrouwen waarvan metterdaad
blijk zou zijn gegeven. Omdat u
hieraan voorbij gaat zal Overhol
land niet open gaan".
Volgens Braun komt Van Thijn in
zijn brief terug op eerder gedane
toezeggingen. Bovendien, zegt
Braun, schuift Van Thijn ze in tijd
verder voor zich uit en houdt hij tal
loze slagen om de arm. "Dit alles on
der het mom van deugdelijke garan
ties. Zelfs Blinde Maupie zou nu
niet eens meer zeggen: eerst zien".
Kern van het conflict tussen de
gemeente en Overholland waren de
circusachtige manifestaties die ge
regeld in de naaste omgeving van
het museum werden georganiseerd.
Dit ondanks toezeggingen van ge
meentewege dat aan manifestaties
pal voor het museum geen mede
werking zou worden verleend. In
oktober concludeerde het gerechts
hof al in hoger beroep dat de ge
meente tekort was geschoten in de
nakoming van die toezeggingen.
Willem Brons, piano. Werken van Bach,
Haydn, Schubert, Schumann en Franck. Ge
hoord op 21 december in Stadsgehoorzaal.
LEIDEN - Willem Brons behoort tot
die pianisten die zich aangetrokken
voelen tot muziek waarin het dra
matische en het lyrische versmel
ten. Eigenlijk alle werken die hij
gisteravond voor een aandachtig
luisterend publiek speelde, ver
toonden deze aspecten. Helderheid
gepaard gaande aan een grote zeg
gingskracht kenmerkt zijn spel,
waarbij hij zich terdege rekenschap
geeft van de onderliggende structu
ren, die hij weet bloot te leggen zon
der dat dit opdringerig of school
meesterachtig wordt. In dit licht be
zien is de keuze van juist de Prelude
en Fuga in bes, no. XXII uit de eer
ste band van Das Wohltemperierte
Klavier van Bach een logische: hel
dere vormen, maar met een onder
huidse melancholie in de Prelude,
die in de Fuga haast dramatische
proporties krijgt.
Hetzelfde geldt voor de Variaties
in f van Haydn, waar vanuit het een
voudige gegeven langzaam de span
ning stijgt tot een haast Beetho-
viaanse climax, om tenslotte weer
op het rustpunt terug te keren. In de
Sonate in c van Schubert, 'een mo
ment' zoals Brons deze in zijn korte
toelichting noemde, liet hij zich dui
delijk merkbaar door de muziek
meeslepen, waardoor aan de ex
pressiviteit nog een dimensie werd
toegevoegd. Zoiets kan alleen maar,
wanneer de visie van de vertolker
stevig verankerd ligt in het funda
ment, de muzikale logica van de
structuur. En ondanks dat de vier
delen van deze prachtige sonate in
één grote en meeslepende visie wer
den gevat, wist Brons toch de een
voud des harten die ook in Schu
berts muziek aanwezig is, te bewa
ren. Na de pauze hield hij een harts
tochtelijk en overtuigend pleidooi
voor het laatste werk dat Schumann
schreef, de Gesange der Frühe Uit
1853, inderdaad ten onrechte wei
nig gespeeld dunkt me. Zangrijke
melodieën die even vaak in de bo
venstem als in fluwelig klinkende
midden- en onderstemmen klinken,
de vele verrassende harmonische
wendingen en de intensiteit die zich
naarmate het stuk voortschrijdt
verhevigt, zijn Brons op het lijf ge
schreven. Prélude, Choral et Fugue
van César Franck, een werk waarin
passie en sereniteit met elkaar ver
bonden worden totdat in het slot
van de fuga alle draden samenko
men, vormde een monumentaal slot
van een buitengewoon recital.
MIES ALBARDA.
Ronald Brautigam.
Muziek, eten en
theater via K&O
LEIDEN - K&O biedt op tweede
kerstdag een muziek- en thea
terarrangement. Traditiege
trouw geeft de pianist Ronald
Brautigam op 26 december om
11.30 uur een concert in de
Stadsgehoorzaal. Voor deze ge
legenheid werd gekozen voor de
sonate in bes van Schubert en
uit bekende pianowerken van
Chopin.
Na afloop van het concert kan
een beperkt aantal mensen ge
bruik maken van een kerstb-
runch in brasserie Scarlatti aan
de Stille Mare. Waarna om half
vier in Microtheater Imperium
het kerstspel Scrooge Marley
door theatergroep Imperium
wordt opgevoerd. Het hele ar
rangement kost 60 gulden en is
te bespreken bij K&O, Oude
Vest 45, telefoon 141141.
Hans de Vries, Charlotte Riedijk, Frans Fiselier, op de achtergrond Franciska Dukel en Bernadette ter Heyne in
Mozarts Cosi fan tutte.
(foto Jannes Linden)
Voorstelling: Cosi fan tutte, opera van W.A.
Mozart door Onafhankelijk Toneel; regie: Mir
jam Koen en Gerrit Timmers; te zien in LAK-
theater, Leiden, vanavond en morgenavond,
26 december in Ned. Danstheater, Den Haag.
LEIDEN - Op de avond voorafgaan
de aan zijn vierendertigste verjaar
dag leidde Wolfgang Amadeus Mo
zart de première van zijn opera Cosi
fan tutte in de Keizerlijke Opera van
Wenen. Mozart schreef de opera in
de functie van hofcomponist waar
in hij ruim twee jaar eerder door de
Oostenrijkse keizer Jozef II was be
noemd.
In de chronologische catalogus
die in 1862 door Ludwig Ritter von
Köchel werd samengesteld, draagt
het werk het nummer 588. Het door
Mozarts vroegtijdige dood op 5 de
cember 1791 onvoltooid gebleven
Requiem staat in de catalogus on
der nummer KV 626, wat betekent
dat de componist in de laatste twee
jaar van zijn leven, ondanks zorgen
om zijn financiële positie en de
zwakke gezondheid van zijn vrouw
(die nog in 1791 een zoon baarde),
toch nog kans zag om achtendertig
werken te schrijven. Niet de minste
daaronder: de opera's Die Zau-
berflöte en La Clemenza di Tito bij
voorbeeld.
Het Onafhankelijk Toneel heeft,
tweehonderd jaar na de allereerste
voorstelling, Cosi fan tutte opnieuw
op het repertoire genomen. "Dit uit
liefde voor de muziek, als uitdaging
voor ons verbeeldingsvermogen en
omdat dezelfde verhalen nu een
maal altijd opnieuw verteld moeten
worden", aldus het Rotterdamse ge
zelschap. Een uitdaging is deze Cosi
sowieso,want Onafhankelijk To
neel heeft niet gekozen voor "een
groots gemonteerde produktie met
glitter en volgspots", en evenmin
voor "een orkest van zestig man ver
stopt in de catacomben". Ook ont
breekt een koor. Met twee keer zes
jonge zangers en een klein orkest,
gezien de werkdruk - dertig voor
stellingen in anderhalve maand -
Opus One voorstellingen neer van
een signatuur die een beetje tegen
draads elementen van dans, bewe
ging en entertainment combineert.
Niet dat het waanzinnig vernieu
wend is, maar de wereld van de
UUI.E». ei. ooorvia dans kent zijn eigen onverbiddelij-
Gard^en.Teidingkaarten V^^7Tezien:°za° ke wetten. Opus One mag derhalve
Gebeurtenis: Opus One in première van 'A sur
prising story of swinging shoes.' Gezien in:
Cultureel Centrum, Amstelveen. Regiechoreo
grafie: Billy Wilson. Muzikale samenstelling:
Rob Brown. Dramaturgie: Ruud van Megen.
Cast: Auguste Gischler, Rob Brown, Frans
Schreven, Jerel Houtsnee, Iris Loppies, Fora
van Leijenhorst, Johan van Rooy
eveneens in wisselende bezetting,
wordt de voorstelling gerealiseerd.
Het is vooral het enthousiasme
van regisseurs Miijam Koen en Ger
rit Timmers voor dit werk van Mo
zart dat tot deze uitdaging heeft ge
ïnspireerd. Dat enthousiasme stamt
uit 1987, toen Onafhankelijk Toneel
zijn jaarlijkse 'studio' - zeg maar
workshop voor jong talent - had ge
wijd aan de drie opera's die Mozart
schreef op teksten van Lorenzo da
Ponte (behalve Cosi fan tutte zijn
dat Le nozze di Figaro en Don Gio
vanni). "We zijn toen verliefd ge
raakt op de Cosi", zegt Mirjam
Koen.
Cosi fan tutte is een uiterst ro
mantisch verhaal over liefde, leu
gen en bedrog. Twee vrienden gaan
met een cynische vrijgezel de wed
denschap aan dat hun verloofden
hun onder alle omstandigheden
trouw zullen blijven. Dat leidt tot
verkleedpartijen compleet met val
se baarden. Aanvankelijk lijken de
vrienden de weddenschap te win
nen, maar uiteindelijk vallen de da
mes voor eikaars als Albanees ver-
momende verloofde. "Cosi fan tut
te, zo doen ze allemaal", is het nuch
tere commentaar van de vrijgezel.
Een eenvoudig, bijna kluchtig ge
geven, dat door De Voorziening op
de planken wordt gebracht.
FRANK VAN DIJL
ADVERTENTIE
terdag 22 december in Parktheater, Alphen
aan de Rijn.
AMSTELVEEN - Sinds 1987 zet
Evgeny Kissin - Carnegie Hall
Debut
Schumann: Abegg-variaties op.
1 - Symfonische Etudes op. 13 Pro
kof jev: Sonate nr. 6 - Etude op. 2/3.
Liszt: Liebestraum nr. 3 - Rhapso-
die espagnole - Etude d'exécution
transcedentale nr. 10. Chopin:
Wals op. 64/2. Schumann-Liszt:
Widmung. RCA RD 60443 (2 cd's).
Jevgeni (in de officiële Neder
landse spelling) Kissin is 19 jaar
oud, trad in 1985 voor het eerst bui
ten de Sovjetunie op en maakte
twee jaar geleden internationaal
naam toen Karajan hem naar Ber
lijn en Salzburg haalde. Door de
Sjostakovits-specialisten van het
maandblad Luister werd zijn opna
me van het Eerste Pianoconcert
met de hoogste lof overladen en
meteen daarna bewees Kissin tij
dens een VARA-matinee in het
Concertgebouw dat die opname
geen toevalstreffer was.
Op 30 september jl. maakte hij
zijn debuut in de Carnegie Hall en
reeds twee maanden later bracht
RCA de opnamen daarvan, onder
steund door een grootscheepse
campagne, onder de aandacht van
het Nederlandse publiek. Overdre
ven? De macht van de publiciteit?
Niets van dat al, want wat deze 19-
jarige hier laat horen grenst aan het
onwaarschijnlijke. Over zijn virtuo
siteit praten we niet eens meer. Wie
op deze leeftijd dit repertoire speelt,
moet technisch wel tot de eredivisie
behoren.. Het bijzondere is vooral
dat deze jeugdige pianist nu al een
diepte in zijn interpetatiës ten toon
spreidt, die men hooguit verwacht
van iemand die twee keer zo oud is.
Dat blijkt al ten overvloede uit de
eerst cd, geheel gevuld met werk
van Schumann, het blijkt nog meer
op de tweede cd met als absolute
hoogtepunten een sonate en een
etude van Prokofjev.
Onvoorstelbaar!
Ook nu zullen we ons weer kun
nen overtuigen of dit alles mis
schien toch eenmalig is, want op 13
januari zal Kissin in Amsterdam op
treden met een vrijwel gelijklui
dend recital. Als de voortekenen
niet bedriegen, wordt het een avond
die de thuisblijvers de nodige spijt
zal bezorgen. Wie géén plaats weet
te bemachtigen, kan zich (tegen ge
reduceerde prijs) met deze dubbel-
cd tevreden stellen.
P.K.
Mahler: Symfonie nr. 5 in cis.
Scottish National Orchestra o.l.v.
Neeme Jarvi. Chandos CHAN
8829.
Haitink noemde onlangs de Zes
de van Mahler de meest 'naakte'
waar het de componist zelf betreft.
De Vijfde is misschien echter de
symfonie waarin een dirigent het
duidelijkst tot keuzes gedwongen
wordt en daardoor individueler
naar voren kan komen. Haitink zelf
demonstreerde dat in de loop der ja
ren met een serie uitvoeringen die
op sommige punten hemelsbreed
van elkaar verschillen.
Het sprak bijna vanzelf dat de uit
Estland afkomstige Neeme Jarvi, in
de platenstudio de actiefste dirigent
van de afgelopen jaren, zich op een
gegeven moment ook aan Mahler
zou wagen. Verheugend is dat hij
dat doet met het Scottish National
Orchestra, dat herhaaldelijk blijk
heeft gegeven onder zijn leiding bo
ven zichzelf uit te stijgen. Zoiets ge
beurt ook hier, al is de uitvoering
technisch beslist niet perfect, maar
daar wordt ook niet naar gestreefd.
Als sfeer en spanning optimaal zijn,
nemen Jarvi en producer Brian
Couzens een foutje graag voor lief,
omdat al te veel knip- en plakwerk
misschien wel instrumentale per
fectie oplevert, maar ook ten koste
van de sfeer kan gaan.
Opvallend aan de benadering van
Jarvi is zijn forse, bijna majestueuze
aanpak, die vooral in de Treurmars
en het Scherzo tot grootse klan
kerupties leidt. Het sins 'Death in
Venice' befaamde Adagietto ademt
intieme weemoed en lyriek, en
daarna wordt het Rondo-Finale een
goede synthese, niet opvallend,
maar op hoog niveau en bij de sa
menwerking tussen Jarvi en de
Schotten betekent dat toch altijd
nog de bezielende aanwezigheid
grote dosis intensiteit. Er
sche) zelfs meer dan twintig minu- waardige uitgave: vier strijkkwar-
ten. tetten van Debussy (in g, op. 10),
Het is altijd moeilijk te bepalen in Ravel (in F) en Roussel (in D, op. 45)
hoeverre er sprake is van onderlin- gespeeld op vier saxofoons. De
ge beïnvloeding als componisten waardering vc
duidelijk van dezelfde 'tijdgeest' ook geheel vs
bezield zijn, maar dat er parallellen instelling afhangen,
te vinden zijn tussen de orkestliede- vens een compliment voor de uit
ren van Diepenbrock enerzijds en voerenden. Als men deze arrange-
Strauss en ook Mahler an- menten van twee van de leden van
'A surprising story' is de eerste
grote avondvullende voorstelling,
gebaseerd op een sprookje van
Grimm, 'De stukgedanste schoen
tjes'.
In de mengvormen die de Ameri
kaan Billy Wilson heeft bedacht,
gaat klassiek ballet bij Opus One sa
men met show, disco, slapstick, rap,
mime en prima tapwerk, alsmede
flarden gesproken en matig gezon
gen tekst op basis van soms aller
minst dansante muziek.
derszijds, staat als een paal boven het Aurelia-kwartet eenmaal heeft
water. Diepenbrock schreef deze geaccepteerd, lijkt een betere uit-
'toongedichten voor orkest met so- voering namelijk nauwelijks denk-
lostem' in de jaren 1897-1906 en in baar. Mogelijk hangt dat samen met
zijn waarlijk minder interessante zijn heldere toelichting (wederom het feit dat het hier Franse muziek
uitvoeringen op de markt.
Diepenbrock: Hymne an die
Nacht nr. 2 - Die Nacht - Hymne -
ïm grossen Schweigen. Linda Fin-
nie (mezzo-sopraan), Christoph
Homberger (tenor), Robert Holl
(bas), Residentie Orkest o.l.v.
Hans Vonk. Chandos CHAN 8878.
het karakter ervan. Daarin bena
drukt hij dat het Diepenbrock meer
Helemaal geslaagd is die mix niet.
Decor, belichting en kostumering
ogen uiterst verzorgd en er glijden
een paar mooie, af en toe komische
scènes voorbij. De start met naïef-
mimische uitbeeldingen is echter
uitgesproken traag en in de loop
van het verhaal vallen ook een paar
breekpunten in tempo en overgan
gen.
maar zeker ook met het spelniveau
vier musici. Dat deze plaat Als 'familievoorstelling' - en daar
ging om de muzikale schildering gesponsord werd door de onlangs zit niets denigrerends in - zullen de
sfeer en 'Umwelt' dan om het opgerichte Stichting Philip Morris acht van Opus One met weldadige
Finest Selection, die ten doel heeft geestdrift wellicht baanbrekend
jong muzikaal talent in ons land te scoren,
voerenden benaderd. Vonk ontlokt steunen, valt alleen maar te prijzen. JACQUES D'ANCONA
het Haagse ensemble warme, Er zijn slechtere vormen van spon-
vloeiende orkestklanken en de so- soring denkbaar,
listen passen zich prachtig aan, ze- P.K,
ker Robert Holl, die met Tm gros-
Deel twee uit het Diepenbrock- sen Schweigen' voor het hoogte-
project dat het Engelse label Chan- Punt van de cd zorgt. Wie bij de ver
dos met het Residentie Orkest heeft schijning van de eerste cd nog aar
zelde, kan nu alle twijfels laten va
ren. Aanbevolen'
opgezet, mag nog beter geslaagd he
ten dan het eerste deel en zal een
groter publiek ook makkelijker
aanspreken. In dit geval gaat het om
vier orkestliederen op teksten van
Novalis, Hölderlin en Nietzsche, Het Aurelia Saxofoon Kwartet
flinke orkestliederen zelfs, want speelt Debussy, Ravel en Roussel.
twee ervan duren ruim een kwartier Etcetera KTC 1088.
ëm "lm grossen Schweigen" (Nietz- Op het eerste gehoor een merk-
P.K. Verhey, viool, Carlos Moerdijk,
piano; Verdi records 9014 tm 9017.
"Lebbis Jansen jakkeren in 45 minuten door
1990", cabaretesk jaaroverzicht van en door
Hans Sibbel en Dolf Jansen. Gezien op 20 de
cember in Theater Bellevue, Amsterdam. Al
daar nog tot en met woensdag 26 december
(behalve maandag) te zien. (Aanvang: 12.30
Voor wie genoten heeft v
nates voor viool en piano die violis
te Emmy Verhey en pianist Carlos AMSTERDAM - van de generatie
Moerdijk onlangs voor de televisie jonge cabaretiers behoren Lebbis
uitvoerden, kan in de huiskamer Jansen tot de weinigen die zeer na-
nog eens op z'n gemak deze in totaal drukkelijk de actualiteit in hun pro
tien sonates van Beethovens hand gramma betrekken. In mei 1989
beluisteren. De NCRV, die de uit- wonnen ze de jury-en publieksprijs
zendingen uit de Beurs van Berlage van de elfde editie van het Leids Ca-
verzorgde, heeft in samenwerking baret Festival. Dat succes was juist
met concertmanagement Rob hoofdzakelijk toe te schrijven aan
Groen de muziek op cd opgenomen, hun razendsnelle cross-talks waarin
Verhey en Moerdijk hebben de tal van actuele gebeurtenissen de
sonates voor viool en concert die revue passeerden.
Beethoven tussen 1798 en 1812
componeerde op vier cd's vastge- Daarbij is steeds de gevolgde me-
legd en het resultaat is een compleet th°de: in hoog tempo tien grappen
overzicht van dit specifieke aspect afvuren in de hoop dat er ,een raak
van het oeuvre van de Duitse c
ponist.
Zeker voor liefhebbers van
mermuziek biedt de set i
het bijna perfecte vioolspel van Ver-
hey en de adequate begeleiding i|jke grappen,
door Moerdijk, ook de opnametech
niek (in de Channel Classics Studio
in Amsterdam) zorgt voor een weer
gave van klasse.
De cd
koop,
Jevgeni Kissin: wat hij laat horen grenst aan het onwaarschijnlijke.
Dit duo - bestaande uit Hans Sib
bel ('Lebbis' is de omgekeerde ar
tiestennaam) en Dolf Jansen - waagt
zijn niet in de winkel te zich de komende dagen in het Am-
ar kunnen worden besteld sterdamse Theater Belleveu aan
bij de NCRV of door 75 gulden over een jaaroverzicht: 'Lebbis Jansen
te maken op rek.nr. 388224487 (giro- jakkeren in 45 minuten door 1990'.
rekening bank 368387) t.n.v Con- Een soort oudejaarsconférence dus.
certmanagement Rob Groen in Am- Nu zijn we dit jaar wat de oudejaars-
sterdam. conférences betreft uiterst karig be-
A.R. deeld, zodat de bijdrage van Lebbis
Jansen uiterst welkom was. Maar
als zij hiermee toelatingsexamen
willen doen voor deze dierbare en
typisch Nederlandse traditie, zijn ze
vooralsnog niet geslaagd. Beide he
ren laten blijken dat ze dit jaar goed
de kranten hebben gelezen. Er
komt heel veel aan bod: het al weer
enige tijd geleden - tijdelijk - uit
de handel genomen Perrier, Mande-
la, de Januaristorm, het vermeende
aids-geneesmiddel van prof. Buch,
de Duitse eenwording, de salmonel
la-besmetting enz. Deze onderwpe-
ren worden stuk voor stuk aange
stipt of iets uitvoeriger behandeld.
Slechts zelfden echter getuigen de
beide caberetiers van een aparte vi
sie op dat alles. Alleen al bijvoor
beeld de Duitse eenwording is een
historische gebeurtenis van de eer
ste orde. Als je daar vraagtekens bij
wilt plaatsen - prima, maar dan
moet je niet op het niveau van Hit-
Iersnorretje en Nazigroet blijven
steken.
Grappen over Jules Croiset en
Willebrord Frequin en het handen
wapperen van Erwin Kroll zyn zelfs
een zwaktebod. Het getuigt ook van
erg weinig zelfkritiek ten aanzien
van je eigen tekstmateriaal. En dat
bij twee cabaretiers die juist zo prat
gaan op hun actualiteit!
Een paar sterke opmerkingen en
een duidelijk toegenomen podium
vaardigheid zorgen ervoor dat Leb
bis Jansen hun predikaat 'veelbe
lovend' nog niet kwijt raken. De sta
tus van veelbelovend-zijn is echter
beperkt houdbaar.
WIJNAND ZEILSTRA
is. Inmiddels zijn wij ruim ander
half jaar verder, en het zou leuk ge-
\yeest zijn als het gemiddelde aantal
grappen al wat hoger zou liggen.
Helaas is dat niet het geval, soms
luisterplezier. Niet alleen door halen ze dat niet eens. en verloopt
hun samenspraak zonder opmerke-
