'Te Leiden studeert men in mij'
D'Ancona (nog) niet tevreden over beleidsplan Forum
Eep Francken promoveert op driedelige studie over MultatuR
Gedichten en etsen van
samenwerkende kunstenaars
Residentie Orkest met 1ste
pianoconcert Liszt in Leiden
Wim Kersten en het water in Katwijks museum
Sociale problemen swingend op de dansvloer
DONDERDAG 22 NOVEMBER 1990
ENSCHEDE/DEN HAAG (GPD) -
Minister D'Ancona van wvc gaat de
Raad voor de Kunst om een tussen
tijds advies vragen over het artistie
ke beleid van Forum. De minister
schrijft dat in haar officiële reactie
op het beleidsplan dat het Ensche-
dese operagezelschap onlangs heeft
ingediend. Ook wil de minister aan
vullende gegevens over de meerja
renbegroting en gaat zij nadere ge
sprekken voeren met de accountant
die onlangs in opdracht van de com
missie Van Doorn de Forum-orga
nisatie heeft doorgelicht.
De minister zegt het te betreuren
dat het bestuur van Forum gekozen
heeft voor inperking van de opera-
taak en vermindering van het aantal
voorstellingen, maar is bereid, in
elk geval tot 1993, het voortbestaan
van het orkest te garanderen. Van
de discussie over het Kunstenplan,
die vanaf volgend jaar wordt ge
voerd, is het afhankelijk of de ga
rantie ook voor de jaren daarna van
toepassing blijft. In die discussie zal
het complete orkestenbestel in Ne
derland, en ook die in Oost-Neder
land, aan een nader onderzoek wor
den onderworpen. Ook de positie
van het Gelders Orkest komt daar
bij aan de orde.
De officiële reactie van D'Ancona
op de plannen van Forum is in grote
lijnen gelijk aan wat zij enkele we
ken geleden, bij haar bezoek aan
Enschede, al heeft gezegd. Het plan
van de commissie Van Doorn biedt
volgens haar een goede basis voor
verdere besluitvorming rond de
toekomst van het operagezelschap.
Verhoging van subsidies is de ko
mende jaren niet aan de orde, ge
zien de 7,5 ton extra (tot en met
1993) die Forum in september van
dit jaar al mocht incasseren. Of die
verhoging ook na dat jaar van
kracht blijft, zal eveneens pas in het
kader van het Kunstenplan worden
besloten.
Forum-directeur Peter Wester-
houd laat desgevraagd weten in de
reactie van de minister weinig nieu
we elementen te ontdekken. Maan
dagavond komt het besluit van de
minister in de bestuursvergadering
van Forum aan de orde.
"Net als door veel te vertalen leer je door het lezen van
goede stilisten beter schrijven. Multatuli is zo'n stilist".
Eep Francken, docent moderne Nederlandse
letterkunde aan de Leidse universiteit, promoveerde
vanmiddag in het Academiegebouw op een proefschrift
over Multatuli. Die bij Van Oorschot verschenen
dissertatie De veelzinnige muze van E. Douwes Dekker
bestaat uit drie los van elkaar staande studies, waarvan
de laatste volgens Francken de belangrijkste is. "Het
grote publiek moet niet mijn proefschrift, maar
uiteraard Multatuli lezen", adviseert Francken (42), die
over de belangrijkste Nederlandse 19e eeuwse schrijver
kan praten alsof hij hem wel eens heeft ontmoet.
gerangschikte brieven en documen
ten van Multatuli uitgegeven. Juist
die getuigenissen van Multatuli's le
ven verbindt Francken met de cen-
zijn drie studies,
de vraag, in hoe-
je bij het lezen van literatuur
te Lei- verder moet gaan dan de tekst zelf.
Eep Tijdens mijn studiejaren werd door
i Multa-
LEIDEN Ooit werd
tuli, pseudoniem van E. Douwes trale gedachte
Dekker (1820 - 1887) gevraagd of hij "Het gaat mij
in Leiden gestudeerd had. Waarop
hij antwoordde: "Nee,
den studeert men ir
Francken vermeldt de anekdote velen beweerd, dat je alleen de tekst
het begin van zijn proefschrift,
waarin hij zich bij voorbaat verde
digt tegen Multatuli's kritische be
nadering van de literatuurweten
schap. Maar met instemming wijst
hij daar ook op Multatuli's vooruit
ziende blik. De 19e eeuwer schreef
immers aanmoedigend over zijn
werk: "Na mijn dood want dan
zullen er schrijvers opstaan om uit
te leggen wat ik meende - zal men
het begrijpen".
Na afronding van zijn studie Ne
derlands, midden jaren zeventig,
kwam Francken blijvend met hef archieven
werk van Multatuli in aanraking.
"Als ze vragen hoe lang ik aan mijn
proefschrift gewerkt heb, dan roep
ik: veertien jaar, meneer". Eep
Francken richtte eind jaren zeven
tig met collega Em. Kummer het
tijdschrift Over Multatuli op, waar
van binnenkort nummer 25 ver
schijnt.
De serie Volledige Werken (VW),
die vanaf 1950 in dundruk ver
schijnt, heeft Francken natuurlijk
gelezen. "Dat spreekt vanzelf. Die
twintig delen kent Maarten 't Hart
ook. En die zei vroeger altijd niet
eens van Multatuli te houden. Maar
hij is veranderd. Nu zegt hij dat hij
zelf beter schrijft door lezing van
Multatuli's werk". Vanaf deel acht Tollens
worden in de VW alle chronologisch
moest lezen. Maar de Max Havelaar
is dan wel een heel slecht voor
beeld, want die is zó met het leven
van Multatuli en de geschiedenis
van zijn tijd verbonden. Dus ik kijk
naar wat ik kan gebruiken van de
ons ter beschikking staande gege
vens buiten de tekst, voor beter be
grip van de boeken. Het kader van
mijn proefschrift is die biografische
uitstap".
Voor het ëerste deel Scholen en
schoolmeesters dook Francken de
stukjes van Multa
tuli's jeugd bloot te leggen om daar
mee onder andere de literaire
smaak van de latere Multatuli met
de jonge te vergelijken. "Ik draag
nieuw materiaal voor een biografie
aan. Multatuli was van zijn 16e tot Tollens,
zijn 18e bijvoorbeeld lid
Maatschappij tot Nut van 't Alge-
Expositie: Grafiek en gedichten van Marion
en Joyce Bloem, Sjoerd Bakker. Jan Mon-
tyn en Michel van Overbeeke. Hofman en
van der Zee Kunstzaken. Hooftstraat 235 in
Alphen aan den Rijn. Tot kerst te bezichti
gen op woensdag, donderdag en zaterdag
van 13.00 tot 17.00 uur en op vrijdag van
ALPHEN AAN DEN RIJN -
Hofman en van der Zee Kunstza
ken viert feest. De galerie annex
kunstadviesbureau bestaat één
jaar en heeft een tweede exposi
tieruimte op de eerste etage ge
opend. Bovendien is onlangs de
eerste grafiekmap uitgebracht.
De kunstenaars Marion Bloem,
Sjoerd Bakker, Jan Montyn en
Michel van Overbeeke hebben op
uitnodiging van Hofman en van
der Zee Kunstzaken ieder een ets
gemaakt en een bijbehorend ge
dicht geschreven. Etsen en ge
dichten worden tot kerst geexpo-
seerd in de oude galerie. In de
nieuwe galerie is een overzicht
van het werk uit de eigen collectie
van Hofman en van der Zee
Kunstzaken te zien.
In 1982 schreef Dirk Ayelt Kooi
man een roman over het leven
van beeldend kunstenaar Jan
Montyn. Een bewogen leven, dat
bol staat van oorlog en reislust.
Montyn beschrijft de sfeer van
een Aziatisch land in oorlog: "Je
waant je in een paradijs, maar je
hoeft maar één heuvel over en je
bent in de hel. Ik heb jarenlang
nagedacht over de manier waarop
ik dat tot uitdrukking brengen
kan", aldus Montyn. Uiteindelijk
schreef hij er een gedicht over en
maakte er bovendien een ets van.
Beide maken deel uit van de gra
fiekmap.
De ets is verdeeld in twee velden,
gescheiden door een lijn. Aan de
ene kant, tegen een vale achter
grond, staan harde, rode striemen
als littekens op het papier. Aan de
andere kant, de paradijselijke
kant, staan vervaagde lijnen te
gen een kalme groene achter
grond. Aan de paradijselijke kant
overheerst rust. leven en groei.
Aan de helse kant heerst schrik,
pijn en dood.
Behalve de grafiekmap van Hof
man en van der Zee Kunstzaken
worden er nog twee andere gra
fiekmappen geëxposeerd.
Schrijfster, psychologe en kun
stenares Marion Bloem maakte
samen met haar zus Joyce Bloem
een grafiekmap met vier zeef
drukken. Ze maakten er twee ge-
zamelijk en ieder één afzonder
lijk.
'Twee zusjes zwanger van dezelf
de jeugd...' luidt de aanvangsre
gel van een gedicht van Marion
Bloem, en dat is tevens het thema
van de grafiekmap. Marion en
Joyce Bloem typeren hun samen
werking als een opeenvolging
van actie en reactie.
Marion Bloem: "Bij zeefdrukken
is overleg mogelijk. Bij etsen niet,
dat is veel directer en moeilijker
te corrigeren".
In de galerie wordt ook een ets ge
ëxposeerd, die Marion Bloem sa
men met Jan Montyn heeft ge
maakt. Bloem heeft van hem het
etsen geleerd. Zij aan zij gezeten
maakten ze samen, in twintig se
conden tijd, de platen voor deze
druk. En samen maakten ze ook
de derde grafiekmap, die bij de
expositie is te zien. "Gezichten
van de Zon" is de map getiteld.
Marion Bloem schreef de gedich
ten en Jan Montyn maakte de et-
Twee dingen fascineerden mij bij
deze expositie in hoge mate: ener
zijds de relatie tussen de gedich
ten en de etsen en anderzijds de
verschillende samenwerkings
vormen tussen kunstenaars.
LISETTE OOMEN
Letterkundige Eep Francken: "Je zou de Woutertje Pieterse school in de Mullatulistraa^moeten bouwen
de dichters aan wie Multatuli later over Fancy in, Multatuli's veelzinni- een groot staatsman, een grote poli-
zo'n hekel had. Maar zijn jeugdge- ge muze. Francken: "Fancy is een tieke hervormer was, wat hij in feite
dichten schreef hij in de trant van raadselachtig personage, dat in vrij- allemaal niet was. Maar hij moest
wel al het werk van Multatuli na geloven meer te zijn dan hij was, om
n zijn proef- Max Havelaar voorkomt. Ongetwij- te kunnen zijn wat hij in werkelijk-
traditie be- feld een vrouw - het schrijven had heid is: een groot schrijver. Dat gro-
i 'tekst-en- voor Multatuli ook een erotische te schrijverschap interesseerde
niets-dan-de-tekst' proefschrift kri- kant - al is Fancy ook eventjes een hem zelf niet, maar voor ons is een
ding bera'n'griTkê d^gen bijbrengen tisch, namelijk A.L. Sótemanns oude metselaar. Multatuli had hoge schrijver nu belangrijker dan een
met boeken en lezingen. De jonge Structuur van 'Max Havelaar' uit idealen en bekeek ook zichzelf idea- politicus. Over honderd jaar
In het tweede deel v
schrift Vernieuwing e
Die maakte toen veel opgang nadert Francken,
wilde mensen zonder veel oplei-
Dekker bezocht op de afdeling Wa- 1966. "Het terecht beroemde proef- listisch. Hij dacht dat de mens van Brinkman alleen maar die minister
terland in Buiksloot de bijeenkom- schrift van Sötemann, want je gaat nature goed is. Zonder dat idealis- uit de tijd van Hugo Brandt Cor-
sten, waar na afloop gedichten ge- na een kwart eeuw natuurlijk niet me kon hij niet schrijven en hoe dat stius, denk je ook niet?"
declameerd werden. Ik heb terug- iets kritisch behandelen dat de precies zit kun je in mijn boek lezen.
gevonden welke gedichten dat pre- moeite met meer waard is", zo ver- Wanneer Fancy optreedt zien we Francken vindt dat mensen eer-
biivoorbeeld antwoordt Francken dit deel. die verbinding tussen dat idealisme ^er Multatuli zouden moeten lezen
nationale Verreweg de meeste ruimte van en ,z;jn schrijverschap. Multatuli dan
zing Multatuli! te kopen. Als je daar
niets aan vindt ben je voor de Multa-
tuli-liefde verloren. Scholieren kun
nen trouwens voor hun lijst daar
ook Miljoenenstudiën krijgen en
morgen om kwart voor acht naar de
Pieterskerk komen voor de lezing
van Hugo Brandt Corstius. Dan
hebben ze voor bijna niks een ro
man en de uitleg daarvan door een
hele beroemde man".
"In Leiden bestaat een Multatuli-
straat", zo grijpt Francken tenslotte
zijn kans, "een neerdrukkende
straat met uitsluitend garages. Zeg
jij de betrokken wethouder eens dat
daar iets moet gebeuren, desnoods
omdopen in de Garagestraat. Lei
den heeft zich een beetje gerevan
cheerd dankzij Henriëtte van Don
gen met de Woutertje Pieterse-
school, maar die is belachelijk ge
noeg nu in de Leidse Hout gepland,
terwijl Leiden toch al helemaal
geen groen heeft. Breek de garages
af en zet die school in de Multatuli-
straat".
Eep Francken: De veelzinnige
muze van E. Douwes Dekker. Van
Oorschot, 1990. 49,-
galmers zal ik maar zeggen, precies het proefschrift neemt de studie dacht dat hij een ideale echtgenoot,
Leidse galerie werkt mee aan retrospectief
KATWIJK/LEIDEN - Van de schil
der Willem Wander Kersten is on
der de titel 'Wim Kersten en het wa
ter' vanaf 24 november in het Kat
wijks Museum een retrospectief te
zien. De Leidse galerie Liga Nieuw
Beelden verzorgde samen met dit
museum de tentoonstelling die tot
27 januari volgend jaar duurt. Ker
sten (1908-1974) was als schilder, or
ganisator en museumconservator
één van de drijvende krachten ach
ter de na-oorlogse doorbraak van de
abstracte kunst in Nederland. Deze
tentoonstelling is de eerste in een
museum na zijn dood.
Leek Nederland in de decennia
voor de Tweede Wereldoorlog terug
te glijden naar het door de moder
nisten als te braaf beschouwde rea
lisme, de 'doorbrekers' van vlak na
de oorlog maakten het publiek ver
trouwd met abstracte kunst, 'nul'-
en andere avantgardistische stro
mingen. Die kunstenaars van Vrij
Beelden en Cobra en zeker ook de
uit Vrij Beelden afgesplitste 'abso-
luten' van de groep 'Creatie' (1950-
1954) beleven op dit moment hun
eerste officiële groepstentoonstel
ling - sinds hun opheffing - in de
Leidse galerie Liga Nieuw Beelden.
Niet toevallig werd deze galerie
een jaar geleden opgericht door de
zoon van Wim Kersten, Maarten
Kersten. Wim Kersten was tenslotte
in 1955 ook mede-oprichter van de
laatste en grootste moderne be
roepskunstenaarsvereniging Liga
Nieuw Beelden. Hiertoe werden in
1954 Vrij Beelden en Creatie opge
heven en in 1955 samengevoegd
met de 'ex-Cobranies'.
Het water is altijd één van de
hoofdthema's in Kerstens werk ge
weest. Zijn het vóór de Tweede We
reldoorlog nog voornamelijk bin
nenwateren als de Kaag, het Gein
en de Biesbosch, daarna zijn het
vooral de Franse Atlantische en me
diterrane kusten met de vissersha
vens en visserscheepjes die hem
boeien.
Wim Kersten werd in mei 1908 in
Amsterdam geboren. Een groot
deel van zijn jeugd bracht hij ook
door in Brabant. In navolging van
zijn vader koos Kersten aanvanke
lijk voor een ambtelijke carrière als
hoofd-inspecteur bij de politie.
Daarnaast bleef hij schilderen en
volgde lessen op een Haags schil
ders-atelier. In 1942 was hij ge
dwongen onder te duiken. In die on
derduikperiode koos hij voor een
LEIDEN - Het Residentie Orkest
onder leiding van Hans Vonk zal ko
mende maandag niet het 3de, maar
het 1ste pianoconcert van Liszt ten
gehore brengen als vierde concert
in de K&O-meesterserie. Solisti
sche medewerking verleent, zoals al
eerder gemeld, niet de Amerikaan
se pianist Steven Mayer, maar Mar-
tijn van den Hoek.
Dat Mayer niet optreedt komt
voort uit een artistieke controverse
tussen RO-dirigent Hans Vonk en
de Amerikaan. Deze kwam aan het
licht tijdens een optreden van de zo
mer in Interlaken. "Vonk en ik kon
den het niet eens worden over be
paalde details in het 1ste pianocon
cert van Liszt", aldus Mayer. Daar
na besloten Vonk en Mayer de sa
menwerking niet voort te zetten.
Reeds geplande plaatopnamen van
alle pianoconcerten van Liszt die
Mayer met het RO zou doen, vinden
evenmin doorgang. "Voor musici is
het een kwestie van details. Een an
der zou het niet horen, maar het kan
een enorm verschil uitmaken. Vonk
en ik zijn overigens op een heel
prettige manier uit elkaar gegaan".
Mayer zal de plaatopnamen nu met
het Pndense Symphonie Orkest olv
Jaczek Kaspszyk maken.
Dat Martijn van den Hoek niet het
3de pianoconcert vertolkt, zoals
aanvankelijk de bedoeling was,
komt omdat hij het nog nooit heeft
uitgevoerd. "De keus is nu gevallen
op het eerste, omdat Van den Hoek
Gouden Ezelsoor
voor Lisette Lewin
AMSTERDAM (ANP) - Het Gouden
Ezelsoor, de prijs voor de debute
rende Nederlandse schrijver van
wie in één jaar de meeste boeken
zijn verkocht, wordt dit jaar toege
kend aan Lisette Lewin voor haar
debuutroman 'Voor bijna alles bang
geweest'. De prijs is ingesteld door
het Koninklijk Verbond van Grafi
sche Ondernemingen (KVGO).
dat al eerder met het RO heeft ge
speeld", aldus RO-directeur Van
den Akker. Volgens Mayer, die over
de rechten van het 3de pianocon
cert beschikt, is het een van de
moeilijkste stukken die hij ooit on
der handen heeft gehad. "Ik denk
dat er maar twee of drie pianisten
zijn die het kunnen spelen. Het zou
lange tijd in beslag nemen om het
stuk in de vingers te krijgen", aldus
Mayer.
Van den Hoek speelt maandag
wèl De Profundis van Liszt. Ook
staan Busoni's Nocturne sympho-
nique opus 43 en de zevende symfo
nie van Sibelius op het programma.
Het concert in de meesterserie
wordt gegeven in de Stadsgehoor
zaal te Leiden. Aanvang: 20.15 uur.
ADVERTENTIE
Vissershaven. Olie op board. 1952.
vorm van schilderen die hem later
bekend zou maken.
Bij de eerste nationale tentoon
stelling na de oorlog, Kunst en Vrij
heid, in 1945 in het Rijksmuseum in
Amsterdam kreeg hij de verzets-
penning Gerrit van der Veen uitge
reikt en mocht hij met een aantal
andere progressieven zijn werk 'aan
den volke' tonen. Dat dit modernis
tische werk lang niet bij iedereen in
de smaak viel, valt op te maken uit
de vele negatieve recensies uit die
tijd.
In 1946 richtte hij samen met an
dere progressieven, onder wie Willy
Broers, Ger Gerrits, Frieda Hunzi-
ker en Harry van Kruiningen de
schildersvereniging Vrij Beelden
op.
In 1949 werd hij conservatoren la
ter hoofdconservator van het Stede
lijk Museum in Amsterdam. Ook
heeft hij daar nog een jaar als direc
teur gefungeerd. Daarnaast was hij
lid van ministerièle adviesorganen
ais de Raad voor de Kunst, de Rijks
aankoopcommissie en de Rijks
commissie BKR. Van de laatste re
geling is hij één van de wegberei
ders geweest en tot zijn dood in mei
1974 heeft Wim Kersten in alle mo
gelijke functies op de bres gestaan
voor de positie van de kunstenaar.
Niet voor niets wijdt het Katwijk?
Museum nu een tentoonstelling aan
zijn werk. De Doorbraakkunst van
na de oorlog maakt dit jaar in alle
opzichten een heropleving door.
Verschillende galeries in Nederland
richten de laatste tijd hun aandacht
op de na-oorlogse Nederlandse
kunst. Ook musea hebben inmid
dels de eerste stappen in deze rich
ting genomen met reizende ten
toonstellingen als 'De Doorbraak'
en 'Nieuwe Synthese'.
Het Katwijks Museum. Voor
straat 46 te Katwijk, is donder
dags tot en met zaterdags geopend
van tien tot twaalf en van twee tot
vijf uur.
Debuut Nijhoff verkocht
AMSTERDAM (ANP) - Het nage
noeg volledige manuscript van de
eerste editie van De Wandelaar, het
debuut van Nijhoff, heeft tijdens
een veiling in Haarlem een bedrag
van 20.000 gulden opgebracht. De
nieuwe eigenaar is het Letterkun
dig Museum in Den Haag.
Phoenix Dance Company mei 'Rights'; (Mi
chael Clark); 'Solo' (Neville Campbell);
'Schock Absorber' (Darshan Singh Bhuller);
'Haunted Passages' (Philip Taylor) en Tain
ted Love' (Tom Jobe). Gezien op 21 novem
ber in de Leidse Schouwburg. Tournee.
LEIDEN (GPD) Zo goed als al
le nationale balletten van het wes
telijk halfrond iets van elkaar weg
hebben, zo 'heeft de Britse Phoe
nix Dance Company iets weg van
het Haagse Djazzex. Of anders
om. De combinatie van moderne
en jazzdans levert bij beide gezel
schappen een breed repertoire
op, zodat geen van de vijf door
Phoenix opgevoerde choreogra
fieën met elkaar te vergelijken
valt. Artistiek leider Neville
Campbell laat zich echter graag
leiden door maatschappelijke
kwesties die niet alleen in zijn
choreografisch werk centraal
staan.
Verrassend genoeg is zijn pu-
beraal-adoptiekind-verlaat-ou-
ders-op-zoek-naar-identiteit
problematiek in „Solo" uitgelo
pen op een niemendalletjessolo
van de eerste orde. De zieleroerse-
len van de danseres worden heel
clichématig verbeeld in schokke
rige kronkels op de plaats. En
waar die in het programmaboekje
besproken adoptieproblematiek
nou in naar voren zou moeten zijn
gekomen, is me een raadsel.
Een van de andere maatschap
pelijke hangijzers is de ziekte aids
waaraan choreograaf Tom Jobe
in „Tainted Love" aandacht be
steedt. Wie denkt dat het dus wel
een 'ellendige' dans moet zijn, zit
er naast. Jobe laat de tien dansers
swingen op een discobeat zonder
slaafs en voorspelbaar te worden.
De inventiviteit waarmee hij bij
voorbeeld breakdance met mo
derne dans vermengt, is ongelofe
lijk. De wereld lijkt een dansfeest
maar al snel vallen er slachtoffers.
De dames met de aids-hand-
schoenen en mondkapjes komen
een van de zes zwart geklede he
ren halen, een ander krimpt van
de hoofdpijn ineen en ziet zijn ei
gen begrafenis plaatsvinden.
Tom Jobe weet op een prachtige
manier adembenemende abstrac
te dans met verhalende episodes
te vermengen. En ach, misschien
zet het mensen nog tot nadenken
ook.
Het enfant terrible van de Brit
se dans, Michael Clark, is in Ne
derland Dansland geen onbeken
de. Vorig jaar was hij te gast in het
Holland Festival en net als nu vie
len toen zijn artistieke punkfrat
sen nogal tegen. In „Rights"
wordt kalmpjes aan gedanst, niet
onverdienstelijk maar ook niet
opwindend. Een heel groot ach
terdoek met het woord 'wrong' er
op geeft antwoord op de opsom
ming van namen door de dame op
de geluidsband. Dat Adolf Hitler,
Pik Botha, Pol Pot en de Britse
conservatieven fout zijn, was te
verwachten. Clark heeft zich er
gewoon een beetje makkelijk van
af gemaakt.
Choreograaf Darshan Singh
Bhuller komt oorspronkelijk vast
niet uit Engeland en zijn opgelo
pen cultuurschok heeft hem
waarschijnlijk geïnspireerd tot
het maken van „Shock Absor
ber". Op de melancholieke tonen
van Ry 'Paris Texas' Cooder zet
hij vertwijfeling en verlangen af
tegen de haast en acrobatische
dynamiek van de westerse tijd.
Dansers duiken in alle vertrou
wen op elkaar, om elkaar daarna
weer net zo nonchalant te laten
vallen. Het afscheid van wat voor
bij is, wordt in „Shock Absorber"
vertaald in mooie bewegingen die
door de ijzersterke dansers van
Phoenix perfect worden uitge
voerd. Wie dus tijdens een avond
je uit iets leuks, iets goeds en een
enkele misser wil zien: Phoenix
Dance Company is voor iedereen
een aanrader.
INGRID VAN FRANKEN-
