0$
Tassen hebben handvat en geheimen
Tij keert voor serie
hedendaagse muziek
De tas als kunstwerk: tentoonstelling in Leidse Lakenhal
Gesponsorde
scliilderijen
Geslaagd concert Bloembollenstreekorkest
Hoge graad perfectie bij Vocaal Ensemble
JAZZ
Kwaliteit
Laatste Blakey
Topdebuut
Eerlijk modern
KUIMSI
Keukenhof is de toepasselijke
naam voor deze tas van Georgette
Koning.
Van onze redacteur Saskia Stoelinga
LEIDEN Als er iets in kan en het heeft een handvat, dan
is het een tas. Het uitgangspunt voor de hedendaagse
tassenontwerpster Georgette Koning. Maar ook in vroegere
eeuwen kwam deze gedachte de ontwerpers niet vreemd
voor. Alleen de handvatten waren fraaie beugels van de
edelsmid. Voor een beugeltas konden de Leidse vrouwen
rond 1700 terecht bij de galanteriewinkel van Jan van de
Heyden in de Maarsmansteeg. Hij had tinnen, kopervergul-
de en verzilverde tasbeugels. In het Stedelijk Museum de
Lakenhal zijn oude en nieuwe tassen tentoongesteld. Deze
expositie laat een scala aan tassen zien: functioneel, mooi,
harmonieus en buitenissig.
Kralentas met zilveren beugel uit
omstreeks 1790.
De Nederlandse (meest) zilveren
beugels in deze tiende en laatste
tentoonstelling in de serie 'Verza
meld en getoond' komen uit twee
particulire collecties. Volgens voor
lichtster Mia van Iterson een veelzij
dige collectie van hoge kwaliteit.
De beugeltassen is een lang leven
beschoren, ^ant ze worden tot in
het begin van de 20ste eeuw ge
maakt. Ze zijn dan geen mode-ac
cessoires meer, maar vieren hoogtij
in die streken waar klederdrachten
worden gedragen. De eerste beken
de beugel komt uit Amsterdam is
halfrond en gegoten en dateert uit
1680. Alle andere zijn van deze vorm
afgeleid, ze worden breder of smal- -
Ie?, gaan naar de Rococo met zijn C ber«en Maar de. beugeltassen,
S vormen, hebben een hoog of die aan het eind van de 17de eeuw in
werkt of gegraveerd. De variaties
zijn eindeloos.
In de 19de eeuw worden ook aan
oudere beugels kettingen gemaakt,
om ze aan de pols te dragen. Ook
zijn de originele tassen dan meestal
vervangen die of niet meer in het
modebeeld pasten of totaal waren
versleten. Kopieën kwamen toen
ook al voor. Meestal zijn die grover,
niet nauwkeurig afgewerkt en vaak
voorzien van fantasiekleuren.
Geldtasje
In de 16de eeuw had men buidels
bestaande uit een aantal kleine zak
jes om verschillende munten in op
laag reliëfpatroon, zijn openge-
Hedendaagse Muziek in de Waag met Jos
Zwaanenburg - fluit en Leo van Oostrom -
saxofoon. Op het programma stonden wer
ken van o.a Sceisi. Bruynel en Torstens-
son. Gehoord op 26 oktober m de Waag.
LEIDEN - Het gaat al iets beter
met de serie hedendaagse muziek
in de Waag. Vorig jaar kon het nog
gebeuren dat er bij een optreden
van twee muzikanten slechts vier
toehoorders in de zaal zaten. Het
tij lijkt te keren. Het duo Jos
Zwaanenburg en Leo van
Oostrom trok met zijn optreden
een aardig gevulde en gul applau
disserende Waag.
Het uitgevoerde programma
gaf aanleiding tot bespiegelingen
en conclusies aangaande de mo
derne muziek. De 'oudste' com
posities dateerden uit 1984, waar
bij het werk voor basfluit van
Wim de Ruiter dank zij enkele hu
moristische effecten genietbaar
bleef. Voor het overige bleef het
steken in de categorie 'geluiden-
verzameling' en deed het geda
teerd aan. De enige jaren geleden
overleden Italiaanse Giacinto
Sceisi echter schreef in datzelfde
jaar Tre Pezzi' voor sopraansax.
Elk van de drie stukken gebouwd
rondom een heel speciale, eigen
sfeer. De gehele compositie nog
fris en onbedorven door de tijd.
Ofschoon de vorm van deze stuk
ken niet meteen toegankelijk was
voor de luisteraar, trof het geheel
door zijn ongelooflijke directe ex
pressie.
Aan het elhd van het concert
kwam daar een andere conclusie
bij: Leo van Oostrom is als uitvoe
rend kunstenaar veel gerijpter en
geconcentreerder dan Jos
Zwaanenburg.
Tot slot een première van de
aanwezige componist Rokus de
Groot die wat onhandig boog
voor het applaus dat zijn aangena
me werk voor fluit en sopraan
saxofoon ten deel viel.
MONICA SCHIKS.
gebruik kwamen, bezaten slechts
twee of drie vakjes. Daarom ont
stond de behoefte aan een speciaal
geldtasje. Ook dit tasje kreeg een
beugeltje. Later werd dit een beu-
geltje met meestal maar knopje
dat rechtstreeks op de veer van de
vergrendeling drukt om de beugel
te openen. Voor de zakjes aan deze
beugeltjes wordt veel kralenwerk
gebruikt. Kralen hebben het voor
deel niet zo snel te vergaan als tex
tiel. Het grote slijtpunt is het garen,
waaraan ze geregen zijn.
In de middeleeuwen worden al
tassen gedragen in alle soorten en
maten. Aümonieres werden ze ge
noemd (beurs voor aalmoezen). Dit
zal wel hun oorsprong zijn geweest,
maar al gauw werden er ook andere
bezittingen in gestopt. Aan deze
vaak stoffen of leren zak werd bo
venaan een ring genaaid, waar de
hand doorheen kon. Deze ring of
stoffen lus kon aan de riem worden
bevestigd. Later kreeg deze ring een
scharnier in het midden om op en
neer geklapt te worden. Ook zijn er
modellen waar de ring aan de bo
venkant recht is. Hieruit ontstaan
aan het eind van de 15de eeuw
prachtig gemodelleerde vormen.
Volledige tassen, compleet met to
rentjes worden dan met veel ver
toon op de tas meegevoerd.
Van de vijf hedendaagse taskun-
stenaressen zou de 'Kristallen kas
teeltas' van Petra Hartman het best
in die tijd hebben gepast. Door be
schildering van het linnen met acry-
opvallende materialen als veertjes,
bont of bloemenstof, gedecoreerd
met glittenge en kitscherige snuis
terijen
Natuur
Mia Trompenaars laat de versierse
len juist achterwege en gebruikt
wél leer. Zij laat zich inspireren
door de natuur. Rupsen, mosselen,
tulpen en platvissen inspireerden
haar tot onconventionele tasvor-
men. De tassen van Gilberthe Ak-
kermans en Maria Hees zijn wat
praktischer voor schouders en ar
men. Van Hees was de ontwerpster
van het bekende draadkoffertje, de
luchtige tegenhanger van het zake
lijke attachekoffertje Zij werkt veel
met spinnakerdoek. kunstof en
kant-en-klare produkten. Een tas
moet in haar ogen function. n
maar ook bijzonder door de vorm
geving zelf.
Gilberthe Akkermans ontwerpt
tassen, ceintuurs en agenda-omsla
gen. Zij kreeg bekendheid met gro
te lederen tassen, waarbij functio
naliteit samengaat met een sober ui
terlijk en luxueuze uitstraling. Haar
nieuwe collectie is geïnspireerd
door de cultuur van Indonesië en de
ambachtelijke mogelijkheden in dit
land. Er onstonden tassen gemaakt
van karbouwleer. nubuck. geiteleer
en canvas, zowel effen als gebor
duurd.
Deze vgf dames hebben allen een
opleiding aan de kunstacademie en
zijn zich daarna gaan bekwamen in
het ontwerpen van tassen. Soms
wordt er één exemplaar gemaakt,
vaak wordt gestreefd naar een gro
tere oplage. Doorsnee confectietas-
sen worden het daarmee niet. Het
blijven 'kunsttassen'. Of zoals Petra
Hartman zegt Tassen zgn een
soort lichaam van je geheimen'.
De twee tentoonstellingen
Tassen en tasbeugels'; 'Kunst en
taswerk': ontwerpen van Gilber
the Akkermans, Petra Hartman.
Eagling benoemd bij
Nationale Ballet
AMSTERDAM (ANP) - Het bestuur
van het Nationale Ballet heeft Way
ne Eagling (40) met ingang van 1
september 1991 benoemd tot de
nieuwe artistieke leider. „Ik ben
zeer vereerd met de benoeming en
kijk met spanning naar de toe
komst", aldus Eagling in een korte
reactie. Eagling, die nu nog solist is
bij The Royal Ballet in Londen
volgt Rudi van Dantzig op die zijn
functie als artistiek leider met in
gang van het seizoen 1991/1992
neerlegt.
LEIDEN - Het schilderij De
Lakenhal' dat vorig jaar is be
klad. hangt er weer netjes bij
Ook het zelfportret van Therese
Schwartze met haar huisgeno
ten onderging een opknapbeurt-
Voor de negende keer zijn in de
V es terzaal van het museum De
Lakenhal schilderijen uit eigen
bezit te zien. die de afgelopen ja
ren konden worden gerestau
reerd. Meer dan 150 schilderijen
werden in de periode 1982-1990
gerestaureerd Niet alleen be
drijven en instellingen bleken
geïnteresseerd om een schildcrg
voor restauratie te adopteren
ook veel particulieren droegen
aan het restauratiefonds bg De
tentoonstelling wordt aange
vuld met documentatie over
reeds gerestaureerde en nog te
restaureren schildergen.
Leren tas van Mia Trompenaars.
lverf zijn haar tassen ook weerbe- tisch. Ook de tassen van Georgette Maria Hees. Georgette Koning cn
stendig. Of ze ook prettig aan de Koning geven niet echt mee. Leer Mia Trompenaars zijn te zien tot
nem hangen is de vraag, door de gebruikt zij niet. Ze gaat uit van een 13 januari in Museum de Laken-
ijzeren baleinen zijn ze nogal sta- harde onderlaag die ze bekleedt met hal. Leiden.
Ruim 300 musici
concert Prokofjev
AMSTERDAM (ANP) - Ruim 300
musici en koorleden verzorgen op 1
november in de Grote Zaal van het
Concertgebouw in Amsterdam een
concert van het slechts zelden uit
gevoerde filmoratonum „Iwan de
Verschrikkelijke" van de Ru chl
componist Prokofjev
De uitvoerenden zijn het uit 100
leden bestaande Amsterdams Thea
terorkest en het Amsterdams Thea
terkoor dat uit 200 zangers en zange
rossen bestaat Zg staan onder lei
ding van Lawrence Renes. Orkést
en koor vormen een nieuwe organi
satie van overwegend jonge aanko
mende musici en componisten
Prokofjev schreef de muziek voor
de eerste film die Serge Eisenstein
tussen 1943 en 1945 maakte over het
leven van de 16c-eeuwse tsaar Iwan
IV Deze tsaar slaagde er met be
hulp van bloedige terreurmiddelen
in het versplinterde Russische rgk
tot een eenheid te maken. De ver
filming had moeten uitgroeien tot
een dneluik De vertoning van het
tweede deel werd echter verboden
door de autoriteiten en kon pas na
de dood van Stalin in 1958 in pre
miere gaan. Eisenstein en Prokof
jev waren toen al overleden.
Ook op schilderijen dragen de figuren tassen zoals hier op De verstoting van Hagar
Concert van hal Symfon«eort»si "Bloembol
lenstreek" 0 I v Wtm van Du.jn Solist Ar*
de Ru - orgel, m m v Jeugdsym'on^-orVest
o.l.v Erik Waerts Gehoord 26 oktober m da
Hervormda Kark te Warmond
Een boordevolle kerk. een groot,
enthousiast Jeugdorkest met een
al even enthousiaste dirigent Enk
Waerts, veel grappig gebracht im-
provisatiewerk tijdens de opstel
ling van de junioren in combina
tie met het seniorenorkest
"Bloembollenstreek", dit alles bij
elkaar bepaalde de ontspannen
gezellige sfeer gisteravond in de
Hervormde Kerk te Warmond
Wat is het leuk om zo'n stel jon
ge lieden te zien én te horen musi
ceren. Je staat versteld wat daar
al uitkomt. Een sfeervol "Andan
te" door Waerts zelf gecompo
neerd toen hij zijn vrouw leerde
kennen, gaf allengs een roman
tisch tintje aan de avond. Twee
heerlijke dansen uit de Duitse
hoogrenaissance van Praetonus
zetten menig luisterend hoofd jo
lig op de maat in beweging. Ook
het "Rondeau" uit "Abdelazer"
van Henn Puree 11. thans de over
bekende tune bij AVRO's pro
gramma "Jonge mensen op het
concertpodium" ondervond gro
te bijval; het werd dan ook echt
muzikaal en zelfverzekerd gebla
zen en gestreken. En tot besluit
een swingende polka van Strauss,
waarmee dit jeugdorkest de har
ten stal van het ganse publiek
Ook het eigenlijke "Bloembol
lenstreek' orkest na de pauze, on
der leiding van de inspirerende
dingent Wim van Dugn, gaf blgk
van muzikaliteit en gedegen voor
bereiding. Het zat deze avond met
in de kwantiteit (wat ook meestal
vervelend wordt) maar in de kwa
liteit, met name bij de violen: veel
zelfverzekerder en homogener,
gewoon mooier dan de vorige ja-
Na een ouverture van Mendels
sohn. oorspronkelijk geschreven
voor een harmonie-orkest en
daarom alleen uitgevoerd door de
blazers, waarin de eerste klarinet
tist echt de boventoon voerde (in
de meest goede zin van het
woord), een sprankelend orgel
concert (opus 4 nr. 2) van Handel
Arend de Ru. op andere concer
ten altgd muzikaal aanwezig in de
rello sectie, zat deze keer achter
het romantische wat 'zuchtende
orgel van de Warmondse Her
vormde Kerk. In Handels tijd wa
ren grote orgels met pedaal nog
zeldzaam in Engeland. Over het
algemeen was de schrijfwijze
voor orgel wat stijl betreft hetzelf
de als die voor klavecimbel of
harpsichord Mede daardoor
krijgt dit concert zo'n pianistisch,
helder en direct karakter
LIDY VAN DER SPEK
Ru*s»#cb programma boor hal Vocaal Enaam-
We C sharp minor, o.l.v Elgar N*is. m m v
Me-«e van ba Lmba mazzo-aopraan an M
Ch*i Ras orgel Gahoorb op 26 owobar <n oe
Garaformaarba Kart aan ba Marangracht
Tschaikovsky en Rachmaninov.
twee componisten die bg een breed
publiek bekend en geliefd werden
door werken als de Symfonie Pa-
thétique of het Tweede Pianocon
cert. Het programma van het 18-
koppige uit het Collegium Musi-
cum voortgekomen kamerkoor be
lichtte met een selectie van koor
werken uit de Liturgie van de Heili
ge Johannes Chrysostomos een on
bekende en daardoor al verrassen
de kant van hun oeuvre. In het aan
Tschaikovsky gewijde gedeelte
vóór de pauze lag de grootste ver
rassing in het feit dat deze koorstuk
ken in hun soberheid zo weinig aan
Tschaikovsky deden denken de
zettingen zgn melodisch en rit
misch eenvoudig gehouden, en alle
uitdrukking en spanning is samen
getrokken in een zeer rijke harmo
nie. die woorden en hun betekenis
onderstreept
Ook het eenvoudige wereldse
koorstukje waarmee het program
ma opende, was op dezelfde wgze
getoonzet. Ook de zettingen van
Rachmaninov muntten uit door
grote harmonische rgkdom Hij
geeft echter blgk van een grotere
originaliteit dan bg Tschaikovsky
te vinden is. bgvoorbeeld in de wij
ze waarop hij een stem uit het koor
weefsel losmaakt en daar weer in
doet terugkeren.
Juist door de nadruk op het har
monische. dat wil zeggen op de sa
menklanken. zgn deze werken met
hun a capella-zetting bepaald geen
sinecure Zonder de ondersteuning
van een begeleiding moeten intona
tie en evenwicht bereikt worden In
dit opzicht heeft Elgcr Niels met
zgn koor een hoge graad van perfec
tie bereikt. Strakke stemmen be
werkstelligen een transparante
koorklank met een soort sereniteit.
waarin toch het emotionele el»
ment, dat in de Slavische liturgische
muziek een veel grotere rol speelt
dan in onze kerkmuziek, aanwezig
is Met het koorstukje Pantcln T
elitel'. een soort lofzang op de alter
natieve geneeswijze van de krui
dendokter, kon het programma zich
ook beroemen op een Europese pre
mie re Een klein juweeltje was het
dromerige lied Het eilandje, waarin
de uitstekende solo van Meike van
de Linde ingebed lag in de ge
neuriede begeleiding van het koor
In het uitvoerige bijprogramrr...
met orgelwerken gespeeld door Mi-
chiel Ras was vooral de Prelude en
de gekwelde Fuga van Schostako
vitsj door zgn intensiteit en diep
gang indrukwekkend Niet alleen in
zijn spel. maar ook in zgn bewerkin
gen toonde Michiel Ras grote vaar
digheid. al geef ik toch de voorkeur
aan de oorspronkelijke versies van
de Prelude van Rachmaninov en
Prokofiev's Romeo en Julia
MIES ALBARDA.
Bijdrage: Ken Vos
Kenny Garrett: "African Exchan
ge Student. (1990. Atlantic Jazz
cd: 782156-2; lp: 782156-1).
Kenny Garrett kennen de meeste
liefhebbers van de Miles Davis
Band van een paar jaar terug. Toen
viel hij op als een van de betere
saxofonisten die Davis in de laatste
jaren in zijn gelederen had opgeno
men. De pas dertigjarige altsaxofo
nist kent niet alleen goed de weg in
de neo bop, zoals zijn werk met wij
len trompettist Woody Shaw en met
de groep Out Of The Blue aantoon
de, maar is ook een kundig fusion-
saxofonist, zoals men kon horen op
zgn wat teleurstellende vorige cd
voor Atlantic Jazz. "Prisoner of Lo
ve". Hij klinkt toch het best in een
akoestische omgeving, vooral als er
doelbewust voor verschillende vor
men wordt gekozen, zoals op deze
laatste produktie.
Garrett speelt hier niet alleen met
zijn bekende partners Mulgrew Mil
ler (piano), Charnett Moffett (bas)
en Tony Reedus (drums), op zich al
jonge sterren op hun instrumenten,
hij heeft ook nog het genoegen mo
gen smaken op enkele nummers
bassist Ron Carter en drummer El-
vin Jones in te schakelen. Het zou
niet slecht zijn geweest iets meer
van zijn uitstekende begeleiders te
horen, want niet alleen krijgt Gar
rett verreweg de meeste soloruimte
voor zichzelf, ook is zijn saxofoon
geluid door de mixage onnodig'
sterk naar de voorgrond gehaald.
Het is een geslaagde cd geworden,
ongeveer op het niveau van zijn
"Garrett 5" van twee jaar terug. Be
halve de verwachte akoestische jazz
in de stijl van Hancock en Shorter
worden we hier bijvoorbeeld ver
gast op een dromerige ballad en een
Coltranestuk ("Straight Street") en
een mooi ontspannen funky stuk
met veel percussie in de vorm van
het titelnummer, waarop Garrett
ook op fluit speelt. Je zou bijna zeg
gen voor elk wat wils. maar kwalita
tief valt er weinig af te dingen op
wat Garrett hier doet.
Art Blakey/Dr. John/David "Fa
thead" Newman: "Bluesiana
Triangle" (maart 1990. Windham
Hill Jazz cd WD-0125).
Dit moet een van de laatste plaat-
Art Blakey.
opnamen zijn van de enkele weken
geleden overleden Art Blakey, het
prototype van de hardbop-drum-
mer. Hij was de laatste jaren niet al
tijd even gezond en begon last te
krijgen van hardhorendheid, maar
trad nog steeds zo veel mogelijk
over de hele wereld op. Ik kan niet
zeggen dat Blakey's spel de laatste
jaren erop vooruitging, hoewel hij
er natuurlijk wel in slaagde om
steeds veelbelovende jonge muzi
kanten bij zijn Jazz Messengers in te
lijven.
De combinatie van Blakey, Dr.
John, de belichaming van de New
Orleans backbeat, en David "Fa
thead" Newman, een robuuste te
norsaxofonist met stevige r b-
wortels is nu niet bepaald een voor
de hand liggende. Blakey's drum-
werk treedt in dit verband niet zo op
de voorgrond, hoewel hij zich hier
en daar niet onbetuigd laat. Het zijn
veeleer Dr. John en Newman die de
aandacht trekken op deze plaat, die
zoals de titel al zegt. veel te maken
heeft met de blues en Louisiana, de
staat waar New Orleans in ligt. In
dat opzicht wordt ruim aan de ver
wachtingen voldaan. Dat Blakey op
een enkel nummer zingt en piano
speelt heeft meer discografische
dan muzikale waarde. Het is een on
derhoudende cd geworden, die zeer
goed is opgenomen. Een regelrech
te uitschieter is Dr. Johns "chur
chy" arrangement van het platge-
speelde When the Saints Go Mar-
chin' in.
wen, af te breken, te vertragen en te
versnellen. Opvallend is de helder
heid waarmee Schlippenbach
speelt. Op "Trinke Tinkle" van
Monk na zijn alle stukken geschre
ven of geïmproviseerd door Murray
en/of Schlippenbach. Een uitste
kend opgenomen cd met onver
wacht veel variatie, eerlijke moder
ne muziek die de komende jaren
nog geen breed publiek aan zal
spreken.
Alexander von Schlippenbach
and Sunny Murray: "Smoke" (6
oktober 1989. FMP CD 23)
"FMP" staat voor "Free Music Pro
ductions", het meest produktieve
en een van de oudste van de labels
die zich toeleggen op het vastleggen
van de nieuwe of free jazz. Het Ber-
lijnse bedrijf van Jost Gebers wordt
met stevige subsidies in stand ge
houden en hoeft geen concessies
omwille van de commercie te doen.
Heel goed past in dat concept het
werk van de Duitse pianist Alexan
der von Schlippenbach (1938), een
van de pioniers van de Europese
free jazz. Met de jaren is Schlippen
bach iets milder geworden en is zgn
werk niet alleen toegankelijker,
maar ook afwisselender geworden.
Gelukkig heeft die grotere variatie
niet geleid tot een onevenwichtige
kwaliteit. Samen met een andere
vernieuwer van het eerder uur,
drummer Sunny Murray, een man
die zowel het tempo aangeeft als in-
ritmisch debat gaat met zgn mede
spelers. Oppervlakkig beluisterd,
door Schlippenbach in de up-tem-
po stukken denken aan Cecil Tay
lor, maar daar waar Taylor ritmi
sche laag op ritmische laag stapelt,
verhoogt de Duitse pianist de span
ning door fraseringen op te bou-
The Houdini's: "Live at Paradox"
(26 27 april 1990. Timeless
CDSJP 349)
De Houdini's - in het Engels moet
toch echt die apostrophe weg - heb
ben zich m korte tijd tot een van Ne
derlands bekendste jazzformaties
op weten te werken. Ze timmeren
veel aan de weg. zodat ze in Leiden
bijvoorbeeld minstens een paar
maal per jaar te horen zijn. Het be
kendste lid is ongetwijfeld Boris
"Breeze" van der Lek, de tenor
saxofonist met die ouderwets vette
toon, die ook op deze live in Tilburg
opgenomen cd bewijst dat hg het
best uit de voeten kan in de meer
bluesy en langzame stukken. Zijn
tegenpool is min of meer alt- en so
praansaxofonist Rolf Delfos, die in
Leiden trouwens een jazcursus,
"leerorkest", geeft bg Hot House.
Hij past meer bg het beeld van een
vlot en snedig door de akkoorden
slalommende bopmuzikant
"Live at Paradox" is het platende-
buut van de Houdini's. maar het
spel klinkt zo evenwichtig en uitge
kiend dat het niemand zou verba
zen als voorgesteld werd dat het
hier om veteranen ging. Naast één
standard, 'Tonk" van Ray Bryant,
worden behalve de composities van
Charles Green nog vier stukken van
groepsleden ten gehore gebracht,
die aangeven dat de heren meer
kunnen dan vlot improviseren. Het
meest opvallende van die stukken,
want het meest contrastrijk in het
thema, zgn Delfos' "Concha de Co-
torra" en Green's "Up in Giovanni's
Room". De andere instrumentalis
ten. Erwin Hoorweg op piano.
Stefan Lievestro op bas cn Pieter
Bast op slagwerk vallen niet zo op
als de blazers, die minder last heb
ben van dè enigszins ondoorzichti
ge opnamekwaliteit. Het contrast
tussen een solo van Hoorweg en
trompettist Angelo Verploegen is
wel erg groot. De Houdini's kunnen
nu gerust tot de top van de Neder
landse mainstream gerekend wor
den.
