Thuis is een gevoel dat iedereen heeft'
Opera Warschau in Stadsgehoorzaal
JAZZ Ken Vos
'Sweat Festival': lol en zweet
Ouderwets pittig
Schijndood
Stan Getz
Ijsberg-principe
Staatsprijs voor Vlaamse
schrijver André Demedts
Rushdie-film in Den Haag
ZATERDAG 22 SEPTEMBER 1990
KUNST
PAGINA 45
Mozarts 'Die Zauberflöte' met traditionele 18de-eeuwse orkestratie
Zakelijk en artistiek leider Stefan Sutkowski van de Warszawska Opera Kameralna ter inspectie bij de Stads
gehoorzaal: "In Polen spelen we voor een kleiner publiek". (foto Henk Bouwman»
Van onze redacteur
Emiel Fangmann
LEIDEN Als er sprake is
van deelname van tachtig
zangers, koorleden, musici
en pantomimespelers aan
een opera, kan er dan nog
van een kameroperagezel
schap gesproken worden?
In geval van de Warszawska
Opera Kameralna wel. Het
Poolse operagezelschap
voert zaterdag 29 september
in de Stadsgehoorzaal te Lei
den Mozarts opera 'Die Zau--
berflöte' uit 1791 uit. "Onze
naam is vooral op de historie
gebaseerd, eerder dan dat
wij altijd met een gering aan
tal mensen zouden optre
den. En daarbij komt nog
dat Mozart bij uitstek een
componist voor kamermu
ziek was", aldus Stefan
Sutkowski, zakelijk en artis
tiek leider van de Wars
zawska Opera Kameralna.
Door samenwerking tussen K O,
die de muzikale programmering
voor de Stadsgehoorzaal vaststelt,
en het management van Zdzislaw
Supierz komt het in 1961 opgerichte
operagezelschap eind volgende
week naar Leiden. Eindhoven
kreeg woensdagavond de Neder
landse première en daarna worden
nog dertien plaatsen aangedaan.
Directeur Sutkowski geeft al der
tig jaar leiding aan de Warszawska
Opera Kameralna (WOK). Hij is nu
voor de derde keer in Nederland.
Eerder bezocht Sutkovski, die zelf
als hoboïst ook nog twintig jaar aan
de Warschause Philharmonie ver
bonden was, Nederland in 197? met
een klein barok-ensemble, en enke
le jaren later nog eens. "We zijn ge
specialiseerd in werken uit de pe
riode 1600 tot 1840", licht
Sutkowski toe. Bijzonder is dat ook
een aantal opera's in kleine bezet
ting door het WOK geënsceneerd is
voor marionettenpoppen, wat een
unicum in Europa is. Daarnaast
geeft men in levende lijve uitvoerin
gen van 'passies, missen en cantates.
Het orkest van de opera, Warzawks-
ka Sinfonietta, treedt als kameror
kest ook regelmatig zelfstandig op.
Het Warschause operagezelschap
is in dertig jaar enorm gegroeid, ver
telt Sutkowski. "We begonnen met
25 medewerkers, maar nu zijn er 350
mensen aan ons gezelschap verbon
den. Dat betekent dat we, met zo'n
grote groep en twee orkesten, meer
dere opera's tegelijk op het pro
gramma hebben staan."
Het opvoeren van de opera in Po
len kent een lange traditie. "Al
vroeg in de zeventiende eeuw wer
den er Italiaanse zangdrama's opge
voerd", zegt de artistiek en zakelijk
leider, "maar door de oorlog tussen
Polen en Zweden die er op volgde
kwam aan die eerste bloeiperiode
een eind. En wat de opvoering van
Die Zauberflöte betreft, die in 1791
in Wenen in première ging, beleefde
de Poolse stad Lwow, die nu op
Russisch grondgebied ligt, de derde
uitvoering in 1792." De opera be
staat uit twee actes, die in respectie
velijk drie en tien tonelen verdeeld
zijn. Het sprookjesachtige verhaal
handelt over de prins Tamino op
zoek naar zijn grote liefde Pamina.
Gewapend met en toverfluit moet
hij beproevingen ondergaan voor
dat hij en de evenzeer op de proef
gestelde Pamina, de dochter van de
Koningin van de Nacht, in de tem
pel kunnen worden ingewijd.
De Warszawska Opera Kameral
na voerde inmiddels alle opera's
van Mozart al een keer op, daarnaast
eveneens opera's van Haydn, Per-
golesi, Von Gluck en Offenbach.
Van dertig opera's werden plaatop
namen gemaakt. De Opera, een van
de drie vooraanstaande operagezel
schappen uit Polen, zette Mozarts
Die Zauberflöte in 1987 voor het
eerst op haar programma. Het werd
de grootste produktie uit hun be
staan. "Er werken zo'n 120 mensen
aan mee", zegt Sutkowski, "zij het
dat voor Nederland de groep die
voor de technisch zaken zorg draagt
tot tien beperkt is. Daarnaast zijn er
40 orkestleden, 40 solisten en koor
leden en een aantal pantomime spe
lers. De bezetting van het orkest is
in de orkestratie traditioneel acht
tiende eeuws."
De muzikale leiding van De Zau
berflöte is in handen van de Boli
viaanse dirigent Ruben Silva. Sinds
1983 is hij chef-dirigent van de
Warszawska Opera Kameralna.
Ryszard Peryt is de vaste regisseur.
Andrzej Sadowski zorgde voor de
cors en kostuums.
De Poolse première van deze en
scenering van Die Zauberflöte had
plaats in juni 1987. Op tournee in
het buitenland werden Spanje en
Frankrijk al aangedaan en dit jaar
hebben naast de Nederlandse ook
voorstellingen in West-Duitsland en
opnieuw Spanje plaats. Voor vol
gend jaar heeft Stefan Sutkowski
evenzeer grootse plannen. "In Mo
zarts tweehonderdste sterfjaar jaar
gaan we in Polen alle 23 opera's van
Mozart onder regie van Ryszard
Peryt op het programma zetten bin
nen een tijdsbestek van zes weken.
Onze voorstellingen worden in het
algemeen trouwens ongeveer voor
de helft in Polen en voor de andere
helft in het buitenland gegeven. We
hopen in september en oktober
1991 dan ook opnieuw naar Neder
land te komen. Met opvoeringen
van Cosi fan tutte en Mozarts onbe
kendere oratorium La Betulia libe-
In Leiden wordt in volgend week
een grotere zaal gespeeld dan de
Warszawska Opera Kameralpa nor
maal gewend is. "In Warschau heb
ben we een eigen prachtig achttien
de eeuws theater. Maar daar kun
nen honderdzestig bezoekers in, zo
dat er meestal twee keer zoveel be
zoekers als spelers zijn." Sutkowski
constateert, dat opera iets voor een
speciaal publiek blijft. Of de opera
de laatste jaren in Nerderland aan
populariteit gewonnen heeft, valt
dan voor Leiden gemakkelijk te
zien. Want als het decor de grenzen
van het podium niet overschrijdt,
kunnen 1015 mensen in Leiden een
plekje vinden. Er zijn nog kaarten
verkrijgbaar.
Vanwege die grote belangstelling
wordt in het Circustheater in Sche-
veningen op 4 oktober nog een ex
tra slotvoorstelling gegeven.
Zanger/tekstschrijver Iiam O'Maonlai van Hothouse Flowers:
van onze debuutplaat hadden we
van die die momenten dat we met
de handen in het haar zaten. Dat we
niet wisten wat te doen, wanhopig
waren en ons afvroegen of we eigen
lijk wel moesten doorgaan met mu
ziek maken".
'Home' klinkt veelzijdiger dan de
debuutplaat 'People'. Gewaagder
en tegelijk mystieker. En dat heeft
volgens Liam alles te maken met de
wereldtournee die de groep'maakte.
"Tijdens die tour begonnen we
steeds meer te experimenteren,
meer dan ooit tevoren. We hebben
alle mogelijke muzikale gebieden
onderzocht, van blues tot folk, tot
soul, tot jazz. Afles".
"We zijn gaan spelen en wat er uit
kwam hebben we op de plaat gezet.
Er is heel weinig bijgeschaafd, heel
weinig overdubs toegevoegd. We
willen niet afhankelijk zijn van ie
dere keer een nog betere producer.
Ik ben er heilig van overtuigd datje
een plaat moet opnemen door een
band gewoon te laten spelen. Live.
Punt uit. Want als een band het op
het podium kan, dan moeten ze het
in de studio toch ook kunnen?"
Gaelic Blues, noemen ze hun eigen
muziek. Een mix van rock, soul,
blues en veel Ierse traditie, waar
ook een man als Van Morrison zich
op toelegt. O' Maonlai wil de paral
lellen wel aannemen; hij houdt zich
er niet echt mee bezig. Maar dat zo
wel zijn muziek als die van Mor
rison gekenmerkt wordt door inten
siteit, daarmee is hij het onmidde-
lijk.eens. "Of dat iets Iers is? Zou
kunnen. Een bepaald soort plant
kan alleen maar op een bepaald ty
pe grond groeien".
Liam O' Maonlai praat vrijuit,
maar blijft het introverte type.
Smoezelig colbertje, Greenpeace-
speldje op de revers, vettig lang
haar. Alleen in zijn zang en teksten
durft hij zich kennelijk helemaal te
laten gaan. Heeft hij die hartstocht
ook werkelijk, af speelt hij enkel die
rol?
"Er zitten twee kanten aan mijn
persoonlijkheid. Vaak ben ik heel
verlegen en gesloten, maar op ande
re momenten ben ik werkelijk zoals
je op de plaat hoort. Maar eh... Pfff,
in deze wereld is het sowieso heel
moeilijk tè voorkomen dat je soms
een rol speelt".
Songs over verloren liefdes, over
eenzame nachten, droombeelden.
Is Liam O' Maonlai het type song
schrijver dat thuis op de zolderka
mer verliefd zit te wezen, met een
fles drank voor zich op tafel?
"Ja en nee. Ik kan niet echt 'ja'
zeggen. Je moet die figuur wat
nauwkeuriger voor me schetsen".
Nou, laten we zeggen de man voor
wie het gras altijd groener is aan de
andere kant van de heuvel?
"Nee, nooit. Bij mij thuis is het
gras groen genoeg. Ik ben gelukkig
aan deze kant van de heuvel. Mis
schien dat aan de andere kant van
het leven, dat... Weet je, ik geloof
niet dat het zo simpel is. Ik geloof
dat er in mijn songs méér zit dan een
verlangen naar iets ver weg. Ik dank
God voor wat ik heb.
Ik heb een fantastisch leven. Ik
kan doen wat ik wil doen. Ik kan
zingen. Ik kan naar een school vol
kinderen gaan en hen die dag blij
maken, gewoon door mezelf te zijn,
omdat ze me kennen van de tv. Dan
hoef ik nog niet eens voor ze te zin
gen. Dat ik dat met mijn bekend
heid kan doen, daar ben ik dank
baar voor".
'"Home', heet het tweede
Hothouse Flowers album. 'Thuis'.
En het betekent ook niets meer of
minder dan dat. Je ergens thuis voe
len, op een plek of in een situatie, is
iets heel persoonlijks". "Maar",
voegt Liam daar onmiddellijk aan
toe, "Ik heb ontdekt dat persoonlij
ke zaken vaak heel universeel blij
ken te zijn. Als je met mensen heel
persoonlijke gesprekken voert, dan
kom je er vaak achter dat je niet de
enige bent die met een bepaald pro
bleem zit of dat bepaalde geluk
voelt. En 'thuis' is een gevoel dat ie
dereen heeft. Een universeel ge
voel".
Gehoord en gezien in de Stadsgehoorzaal
op vrijdag 21 september. Het Sweat festival.
Met The Hottest Thing Today, Jimmy James
and the Blue Flames en The Bob Color, op
vrijdag 21 september.
En wij maar denken dat de jeugd
van tegenwoordig een beetje ach
ter een komputer rekensom
metjes zit op te lossen. Mooi niet!
De tieners van nu hebben wel iets
anders aan hun hoofd. Een paar
fel gekleurde opgeblazen ballen
bijvoorbeeld. Zeker als die door
een kale zwetende zanger boven
hun hoofden wordt gedeponeerd.
Omhoog met dat ding. We zijn
hier wel op een feestje, ja? Lol-
trappen dus. Met ons valt niet te
doÜen.
Serieus, maar toch komisch. Zo
werd het 'Sweat Festival' gister
avond in de Stadsgehoorzaal in
Leiden opgezet en afgebroken.
Met een leuke rap-act een soepele
soulband en nu al good-old The
Bob Color, prikte de organisatie
van de Leidse cultuur-agenda Oy
Oy midden in de roos. Gelukkig
maar. Een feestje in Leiden orga
niseren kan dus toch! Iedereen
genoot van een gezellig avondje
samen zijn in dé sfeer van een ou
derwets schoolfeestje.
Wie anders kan je daarvoor vra
gen dan The Bob Color, dé feest
band van het jaar. Voorafgegaan
door een veelbelovende rap-act
werd de avond door een voorlo
per van de tweede soul-explosie
goed ingezet. Jimmy James and
the Blue Flames gingen flink te
keer: "Say oh. oh, say oh, oh. Say
yae, yae, say yae, yae. Let' s have a
party". Met daarna een bombas
tisch 'Hey Jude' van de Beatles.
Maar de echte klap kwam van
de prettig gestoorde Bob Wiedijk,
alias Bob Color. Hij ging met zijn
motoriek als een bezetende te
keer in de volle Stadsgehoorzaal.
Het zweet liep van z'n kale hoofd.
De transpiratie sijpelde van de
honderden danzende ruggen. Is
dit een nieuw nummer? Wat
maakt het ons uit. Als het maar
swingt. Dat deed het gisteravond
tot in de late uurtjes. Tijdens de
cover 'Freedom' pakten talloze
handen elkaar beet. Bob Color
had duidelijk zin in een feestje.
Het bewegende monster ging ou
derwets tekeer en stelde en pas
sant ook nog even vier nieuwe
bandleden voor. Ja zeker. Een
nieuwe saxoifonist, bassist en
toetsenist, plus een kersverse
zangeres.
Dit was allemaal echt zweten.
Dit was echt een Sweat Party. Zo
mogen er nog meer komen. En
hopelijk kunnen we dan weer lek
ker slaan tegen een paar opgebla
zen ballen die boven onze hoof
den worden uitgeworpen.
ERIC HOENSON
Er werd fanatiek gedanst op het 'Sweat Festival', tot in de late uurtjes.
Louis Hayes Sextet: "The Crawl"
(14 oktober 1989. Candid CCD
79045.
Zelfs voor de meest geharde bop-
liefhebber moet deze cd een onver
wacht genoegen zijn. Het sinds kort
nieuw leven ingeblazen label Can
did heeft een ouderwets pittig klin
kend sextet onder leiding van Louis
Hayes live opgenomen in de nieuwe
"Birdland" in New York. Trompet
tist Charles Tolliver en altist Gary
Bartz, mits niet door producers mis
leid, staan sinds jaar en dag borg
voor een eerlijk knetterende'soli en
no nonsens geluid. Ook tenorsaxo
fonist Stubblefield, niet een van de
meest consistente jazzmusici, lijkt
zich tijdens dit concert bijzonder op
zijn gemak te voelen. De ritmesectie
is met Clint Houston op bas en
Micky Tucker op piano naast drum
mer Hayes een typisch geval van
klokwerk dat zichzelf opwindt.
Het klinkend resultaat komt er in
het kort op neer dat hier een Art
Blakey The Jazz Messengers
speelt, zoals die helaas in geen tien
jaar te horen was. Stevige blue no
tes, soulful geluid, precies die ingre
diënten zijn voorhanden die node
gemist worden bij meer bekende
bop-muzikanten en debuterende
mainstreamers. De opname is ge
heel in de traditie van Rudy van
Gelder, lekker helder en zonder
veel poespas. Wie denkt dat er in de
meer traditionele jazz weinig meer
te beleven valt, moet hier maar eens
naar luisteren.
Edward Vesala: "Ode to the Death
of Jazz". (April en mei 1989. ECM
1413).
De Finse slagwerker Vesala (1952) is
een van de muzikanten van het eer
ste uur van het ECM-label. Dat
Duitse label heeft sterke voorkeur
voor het romantische, dromerige en
dikwijls onorthodoxe geluid van
Noordeuropeanen. Hoewel deze op
name met zijn grote Finse band,
Sound And Fury, precies in het stra
mien van het zogeheten ECM-ge-
luid past, staat Vesala ook zijn man
netje op het gebied van de meer
recht toe - recht aan jazz.
De toonzetting van dit album is
nogal zwaarmoedig en de arrange
menten hebben net zoveel te maken
met de nieuwe "serieuze" muziek
als jazz. Meer dan ritmiek staat
klankkleur centraal in dit werk met
de veelzeggende titel "Ode To The
Death Of Jazz". Bedoeld wordt
daarmee, zoals nogal omstandig in
het boekje wordt uitgelegd, dat het
begrip "jazz" en de voorstellingen
die men daarover kan hebben, nau
welijks hanteerbaar zijn in heden
daagse muziek. Door de bank geno
men klinkt de muziek van Vesala
hier nogal bedacht en statisch, en
haalt die het helaas niet bij zijn uit
stekende vorige plaat, "Lumi".
Toch zijn er in alle acht stukken in
teressante ideeën en leuke samen
klanken te horen. Deze composities
zijn meer een studie in geluid dan
opwindende muziek. De opna
mekwaliteit kan ik niet anders dan
perfect noemen.
Ook nauwelijks bewust naar jazz
luisterende mensen hebben wel
eens van tenorsaxofonist Getz ge
hoord, zo bekend is deze artiest of
zo makkelijk is zijn naam te onthou
den. Bij het bestuderen van de in
formatie bij deze cd vallen meteen
twee zaken op: "produced bij Herb
Alpert" en "strings". In combinatie
met de naam Getz riekt dat naar
commercialiteit. Bij nadere beluis
tering hoeft dat gelukkig niet alleen
negatief geïnterpreteerd te worden.
Alpert, overigens de oprichter van
A&M, is natuurlijk niet iemand wie
je nieuwe trucs hoeft te leren, en
Getz heeft in het verleden accepta
bele tot goede platen gemaakt met
strijkers.
Alpert en Getz zijn er in ieder ge
val in geslaagd om een geloofwaar
dig produkt op de markt te brengen,
waarbij het geluid en de improvisa
ties van de oude meester intact zijn
gebleven. Het grootste bezwaar is
dat de uitgebreide orkestratie wei
nig toevoegt aan het musiceren van
Getz, In enkele stukken, die alle
kennelijk nieuw zijn en voor deze
cd geschreven, doet de voortdreu-
nende ritmesectie zelfs afbreuk aan
fraai spel van Getz. Wie zich niet
stoort aan flauwe synthesizerklan
ken of ongeïnspireerde ritmiek, kan
wel plezier beleven aan het goed op
genomen saxofoonspel van Getz.
B-Shops For The Poor: "The Ice
berg Principle" (1989. No Wave
NWCD 1).
De laatste jaren gebeurt er weer
eens wat in de Britse jazzwereld.
Ondanks het slechte cultureel-fi-
nanciële klimaat, is er elke paar
maanden wel een opzienbarend
plaatdebuut te beleven, als we ten
minste de muziektijdschriften van
dat land mogen geloven. Afgezien
van een klein groepje hard-core
avantgardisten zijn het meestal
groepen of artiesten die veel aan
dacht besteden aan de vormgeving
of het muzikale standpunt dat zij in
nemen. Naast artiesten die de kassa
doen rinkelen, zoals Courtney Pine
en Steve Williamson, zijn er velen
die de oversteek over het Kanaal
nauwelijks halen. Al enkele maan
den geleden trok de formatie "B-
Shops For The Poor" met deze cd
de aandacht van de plaatselijke
schrijvende pers.
Op natuurlijke wijze maakt deze
Britse formatie gebruik van de ge
luidstaai van 'noise'-muziek uit
New York, teksten die over meer
gaan dan de dagelijkse dingen van
het leven (overtuigend gezongen
door zangeres Sarra Tyrer) en de
harmolodics - of iets wat daar op
lijkt - van Örnette Coleman. In feite
is 'The Iceberg Principle' een pro
gramma dat met veel precisie is op
gebouwd om alle talenten binnen
de groep een uitdrukkingsmoge
lijkheid te geven. Naast Jon Dobie
op Arto Lindsay-achtige gitaar en
altsax, bestaat de band uit David
(tenorsax) en Louise Petts (altsax),
Steve Blake (tenor- en sopraansax,
piano) en John Edwards (bas) en
Tyrer.
Er zijn weinig rustpunten
tussen de vier delen op de cd en
door de compactheid van de mu
ziek is het moeilijk om voortdurend
de aandacht erbij te houden. De eni
ge zwakte is dat te weinig ruimte
lijkt te zijn om meer te doen met de
klankmogelijkheden van de instru
mentatie. Zonder twijfel wordt daar
een volgende keer iets aan gedaan.
BRUSSEL (ANP) De Belgische schrijver André Demedts (84) heeft de
Grote Driejaarlijkse Staatsprijs gekregen als bekroning van zijn carrière.
Aan de onderscheiding is een geldbedrag van ongeveer 1650 gulden ver
bonden.
De prijs werd toegekend door de Vlaamse minister van cultuur, Patrick
Dewael, op advies van een jury waarin onder anderen de schrijver Hugo
Raes zat. Die zwaaide Demedts lof toe voor zijn "ongemeen grote schrij
verstalent" en sprak van de "rijke loopbaan van een veelzijdig cultuurpro
motor die in de meest uiteenlopende domeinen actief was".
Demedts was in 1970 mede-oprichter van de stichting Ons Erfdeel die de
culturele samenwerking tussen de Nederlandssprekenden wil bevorde
ren. Hij is lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Let
terkunde.
Demedts, die in 1929 debuteerde, heeft zo'n dertig romans, vier jeugd-!
boeken, twee toneelstukken, en de nodige poezie en essays geschreven.
Tot zijn bekendste werken behoren de dichtbundels Geploegde Aarde,
Jasmijn en Vaarwel, en de romans Voor de avond valt, In het morgenlicht
en De ring is gesloten. Sleutelwoorden in zijn boeken zijn: geluk, lijden en
offer.
Demedts werkte achtereenvolgens als landbouwer, leraar en directeur
van de Belgische radio en televisie in West-Vlaanderen.
DEN HAAG (GPD) De omstreden film 'International Guerillas' waarin
de schrijver Salman Rushdie wordt afgeschilderd als playboy die moslims
martelt, wordt zondagmiddag in het Haagse congrescentrum Gouden Wie
ken vertoond. De exploitant van Gouden Wieken: "Ik verwacht geen pro
blemen. En doen deze zich wel voor, dan lossen we ze op"
Er zou ook een voorstelling van de film worden gegeven in het Rotter
damse Knterion Theater. Maar deze voor zaterdagavond geplande verto
ning gaat niet door. Ook de aangekondigde voorstelling voor zondag in het
Amsterdamse Kriterion Theater komt te vervallen. Reden voor de afgelas
tingen is de vrees van de respectievelijke biocoopexploitanten voor onge
regeldheden. Bovendien weigeren veel filmoperators hun medewerking te
verlenen aan het projecteren van de film. Aan het slot van 'International
Guerillas' wordt de figuur van Rushdie - auteur van het geruchtmakende
boek 'De Satanische Verzen' - door de bliksem getroffen.
HAARLEM De Hothouse
Flowers - na U2 de belang
rijkste Ierse rockgroep -
oogstte afgelopen donder
dag veel succes in het
Utrechtse Muziekcentrum
Vredenburg. Het was het
eerste Nederlandse concert
sinds anderhalf jaar. Deze
zomer verscheen het tweede
groepsalbum 'Home'. Een
gesprek met zanger/song
schrijver Liam O' Maonlai.
"Wat je op onze nieuwe plaat hoort
is in feite 'live'. We arrangeren wat
hoofdlijnen, maar verder laten we
de dingen gewoon gebeuren zoals
ze komen. Mijn visie op muziek is,
dat we vijf musici zijn die samen
spelen. En hoe beter we elkaar leren
kenen, des te meer ruimte we elkaar
gunnen. Dat kun je niet organise
ren, dat laatje gebeuren...".
Liam O Maonlai houdt van ruim
te. Daarvoor is hij ook Ier. En ook
zijn groep Hothouse Flowers heeft
de wijdsheid opgezocht. Nadat de
band zo'n tweeëneenhalf jaar gele
den internationaal doorbrak dank
zij een videoclip van het nummer
'Don't go', die voor honderden mil
joenen kijkers tijdens de tv-uitzen-
ding van het Eurovisiesongfestival
werd vertoond, maakte Hothouse
Flowers een tournee door Europa,
Japan en Amerika.
Het tweede album liet lang op
zich wachten. Maar enkele maan
den geleden verscheen 'Home',
zoals de plaat heet, dan eindelijk,
opgenomen in zeven verschillende
studio's met een handvol verschil
lende producers. Dat riekt naar pro
blemen.
"Ja dat is vaker in de muziekpers
gesuggereerd," zegt zanger/tekst
schrijver O' Maonlai. "Maar dat
klopt niet. Al dat vallen en opstaan,
dat reizen en met zoveel verschil-
Liam O' Maonlai: 'Een bepaald soort plant kan alleen maar op een lende mensen proberen samen te
werken, dat was eerder lastig dan
bepaald type grond groeien. (lotoGPDi echt moeilijk. Ook bij het opnemen
