Hirsch Ballin komt met doofpot-richtlijn
OPINIE
KAMPEREN
Justitie schept onwerkbare situatie voor de pers
Offerbereidheid
hervormden groot'
STANDPLAATS:
VRIJDAG 24 AUGUSTUS 19j V
Het was aan het einde van de jaren
zestig, dat ik voor het eerst in
Spanje mijn tentje neerzette. Niet zo
lang geleden reed ik toevallig langs
de camping iets buiten Barcelona
waar ik mijn eerste Spaanse
kampeerervaring opdeed. 'Tres
Estrellas' was de naam toen en zo
heet de camping nog steeds.
Samen met 'De Lachende Walvis' en
enige andere campings met even
fraaie namen ligt Tres Estrellas
langs een snelweg, waar twintig
jaar geleden al halsbrekende toeren
moesten worden uitgehaald om de
weg over te steken om veilig het
terrein af te rijden.
Ondanks de handicap van de
snelweg, waarover de Barcelonezen
bij het minste straaltje zon naar
Castelldefels of Sitges racen om hun
overbevolkte en vaak stinkende stad
te ontvluchten, was een verblijf op
Tres Estrellas in die tijd een
aangename bestemming.
goedbedoelde aanslag op
gezondheid protesteerde.
Deze zomer heb ik weer enige dagen
op een Spaanse camping gestaan.
Dat was de camping Port de la
Selva aan de rand van het
gelijknamige Noordcatalaanse
havendorpje. Port de la Selva is een
uitstekende vakantiebestemming:
het is er druk, maar het stadje mist
de toeristische waanzin van Rosas
ofLloret de Mar.
De baai is ideaal voor surfers; de
rotskust leent zich uitstekend voor
snorkelaars en diepzeeduikers en er
zijn redelijke restaurants. Ook met
de camping is er niets mis: bomen
tegen de zon, een zwembad voor de
noodzakelijke verkoeling en in juli
was het er rustig en hoefde je niet
een half uur voor een schoon
douchehokje te wachten.
Toen ik er vorige week nogmaals een
aantal nachten doorbracht, was
van de idyllische camping van een
maand eerder weinig meer over.
Tenten stonden luifel aan luifel, de
wachttijden bij de washokjes waren
flink opgelopen en in de
kampwinkel duurde het een half
uur, voordatje twee croissants kon
afrekenen.
Hele Catalaanse gezinnen bleken er
hun augustusvakantie door te
brengen. Nu in eigen Spaanse
tenten en niet meer in de afgedankte
exemplaren van de
Noordeuropeanen. Liefst vier
generaties bij elkaar, die zich de
hele dag luidruchtig bemoeien met
de opvoeding van het jonge grut en
die verder de camping niet
afkomen.
Met alle gevolgen van dien: een
radio die de hele dag aanstaat; de tv
die 20 uur op z'n hardst uitzendt; en
een disco twee honderd meter
verderop die je 's nachts in de tent
laat meeswingen.
Ik heb dit jaar vaak gehoord -en ook
kunnen constateren-, dat de
'toeristische kwaliteit' aan de
Spaanse Costa's nogal te wensen
overlaat. Maar als men augustus
mijdt en het zomer-gekkenhuis van
Torremolinos of Lloret de Mar links
laat liggen, blijft er toch genoeg over
en kan ook kamperen in Spanje de
moeite waard zijn.
Net zoals 20 jaar geleden.
De verstandhouding tussen justitie en politie en de media
in Nederland is de laatste jaren sterk verslechterd. De richt
lijn die het ministerie van justitie nu heeft uitgevaardigd,
markeert een dieptepunt. Het lijkt er op dat uitgerekend de
minister van justitie, mr. E. Hirsch Ballin, democratische
grondbeginselen van recht op informatie en vrijheid van
meningsuiting aan z'n politielaars lapt.
door
Pim Gaanderse
Justitie wil weer helemaal terug
naar af. "In de jaren zeventig lag een
sterke nadruk op openbaarheid en
controleerbaarheid van overheids
handelen in het belang van een goe
de en democratische bestuursvoe
ring", zo staat in de richtlijn Infor
matieverstrekking en voorlichting
door politie en openbaar ministerie
aan de media in en over strafzaken.
En, zo wordt er onmiddellijk aan
toegevoegd, die tijd is voorbij. Vol
gens Justitie ligt nu 'de nadruk op
het respecteren van de persoonlijke
levensfeer en het waken voor een
ongerechtvaardigde inbreuk daar
op'.
Uit deze door Justitie zelf opge
roepen schijntegenstelling put ze
de legitimering van een reeks maat
regelen op het gebied van de voor
lichting die stuk voor stuk worden
gekenmerkt door 'terughoudend
heid' en het NIET verschaffen van
informatie.
Openheid en openbaarheid heb
ben echter nog niets aan actualiteit
ingeboet. In de rechtspraak is in dat
opzicht evenmin een ommekeer
zichtbaar geworden. Toch wordt de
voorlichting van alles wat met Jus
titie en (rijks)politie heeft te maken
in hoogst ongewenste mate gecen
traliseerd. Bijna alle zaken van enig
belang moeten via de persofficier
van justitie gaan lopen.
Politievoorlichters dreigen door
de richtlijn weinig nuttige door
geefluiken te worden. Zij krijgen
voor de opsporing van strafbare fei
ten in ieder geval een muilkorf op
van Justitie.
Werkdruk
De persofficier krijgt het voor het
zeggen. Maar het probleem met
deze functionarissen is dat zij door
te grote werkdruk heel slecht te be
reiken zijn voor journalisten. En als
ze dan bereikt kunnen worden, zeg
gen ze doorgaans erg weinig ("in
verband met het onderzoek"). Met
de richtlijn in de hand zal dat nog
minder worden.
In kringen van Justitie en politie
wordt nadrukkelijk ontkend dat er
bewust naar een vorm van eenzij
digheid wordt gewerkt. In de prak
tijk is echter komen vast te staan -en
de richtlijn is er de formalisering
van- dat functionarissen van Justi
tie en politie steeds meer op de stoel
van de journalist gaan zitten. Dat is
één van de meest verwerpelijke ten
densen.
Voor de media ontstaat hierdoor
een onwerkbare situatie. Boven
dien gaan hiermee de controleer
baarheid van het handelen van die
naren van de overheid en het zicht
op de samenhang van bepaalde ont
wikkelingen in de samenleving ver
loren.
Justitie en politie kunnen onder
dergelijke omstandigheden maar al
te makkelijk doofpotsituaties cre
ëren. De laatste jaren is duidelijk ge
bleken dat het (niet) handelen van
met name politiefunctionarissen
een kritische begeleiding van me
dia vraagt. Met de richtlijn in de
hand kunnen zij professionele pot-
tekijkers nu makkelijker op afstand
houden.
Het zal duidelijk zijn dat de media
aan zo'n richtlijn geen enkele be
hoefte hebben. De rechtspraak in
Nederland wordt juist gekenmerkt
door controleerbaarheid. De fase
waarin politie en Openbaar Ministe
rie strafbare feiten onderzoeken,
hoort daar onlosmakelijk bij.
Averechts
Een goed voorbeeld uit het verle
den, waaruit mag blijken dat onvol
doende openheid averechts kan
werken, ligt op het gebied van ze
denzaken. Incest, aanranding en
verkrachting werden als zodanig
niet of nauwelijks in het openbaar
aan de orde gesteld. Uit een voor de
slachtoffers overigens begrijpelijke
prudentie. Maar de laatste jaren is
gebleken wat er aan leed en aan
maatschappelijk onrecht bestaat
doordat justitie, politie en pers ja
renlang de kop in het zand hadden
gestoken.
Door de richtlijn van Justitie zul
len, zo moet nu worden gevreesd,
weer veel meer ontwikkelingen en
tendensen in de samenleving bui
ten de noodzakelijke, maatschappe
lijke aandacht raken of blijven.
Overigens breekt de richtlijn met
een wezenlijk grondrecht. Tot op
heden is het een vast gegeven ge
weest dat Justitie en politie de vol
ledige antecedenten van betrokke
nen bij strafrechtzaken verstrekten.
Dat zijn maatschappelijk volstrekt
relevante gegevens. Het behoort
hierbij zo te zijn dat de media zelf
bepalen hoe zij verder met deze ge
gevens omgaan. Daar zitten ver
schillen in. De praktijk heeft over
het algemeen bewezen dat de media
daarmee voldoende met gevoel
voor verhoudingen is omgegaan.
In enkele gevallen van ontspo
ring (die zijn er uiteraard wel ge
weest) lag en ligt de weg open naar
beroepsinstanties en/of de rechter.
In een recent gesprek tussen ver
tegenwoordigers van de Nederland
se Vereniging van Journalisten
(NVJ) en het Nederlands Genoot
schap van Hoofdredacteuren kon
minister Hirsch Ballin dan ook niet
aangeven dat er ernstige signalen
uit de samenleving zouden zijn die
tot andere gedragsregels c.q. richt
lijnen aanleiding zouden geven.
Nederlandse media gaan door
gaans zeer fatsoenlijk om met de
hen door Justitie en politie ver
strekte gegevens. In de ons omrin
gende landen gelden op dit terrein
vaak heel andere normen. Daar
worden, zonder enige terughou
dendheid, niet alleen van betrokke
nen in zaken van strafbare feiten
naam, toenaam, adres, woonplaats
en omstandigheden verstrekt aan
de media, maar ook gepubliceerd.
Minister Hirsch Ballin. Met zijn
nieuwe richtlijn muilkorft hij de po
litie. (foto GPD)
In Nederland zijn de media nooit zo
ver gegaan en Justitie weet dat.
Toch wil zij nu ook in dit opzicht
journalisten deze verantwoordelijk
heid ontnemen. De media hebben
in onze samenleving onmiskenbaar
de rol van controleurs van het over
heidshandelen. Het past de over
heid daarbij niet zodanige richtlij
nen op te stellen dat een dergelijke
controlerende taak onmogelijk
wordt.
Het is duidelijk dat organisaties
voor slachtofferhulp en de Orde van
Advocaten willen opkomen voor
deelbelangen van slachtoffers en
verdachten. De media hebben daar
oog voor. Maar Justitie dient zich te
realiseren dat de media niet voor
deelbelangen staan, maar voor alle
maatschappelijke ontwikkelingen.
We kunnen ons niet aan de indruk
onttrekken dat het begrip 'belang
van het onderzoek' al veelvuldig is
gebruikt als dekmantel om zaken af
te schermen die beter in de open
baarheid hadden kunnen worden
gebracht.
Als schoolvoorbeeld kan in dit
kader gelden het onderzoek in de
zaak-Heijn. Uiteindelijk moest zelfs
de leider van dat onderzoek toege
ven dat de gevolgde gedragslijn van
NIET informeren onjuist was geble
ken en eerder contraproduktief had
gewerkt.
Die zaak heeft ook aangetoond
waartoe het onvoldoende of niet in
formeren van media kan leiden.
Vaststaat dat zij eerder geprikkeld
dan geremd zullen worden als er
niet meer voldoende informatie be
schikbaar zal komen.
Hoofdredacteuren zitten niet te
wachten op een loopgravenstrijd en
Justitie en politie zouden zich zeer
ernstig moeten beraden over de ge
volgen die de praktische uitwer
king van de richtlijn zal hebben. De
richtlijn staat helaas niet op zich
zelf.
Justitie en politie gaan in toene
mende mate -en op steeds dubieu
zere gronden- over tot in beslagne-
men van journalistieke informatie.
Hiermee wordt het grondrecht van
journalistieke vrijheid aangetast.
Mensen gaan door dit optreden van
Justitie en politie vertegenwoordi
gers van de media als verlengstuk
zien van Justitie en politie.
Belemmerd
Journalisten vinden dat een zeer
ongewenste zaak, want zij worden
er door in hun democratisch func
tioneren belemmerd; hun bewe
gingsvrijheid en geloofwaardigheid
wordt er door aangetast; kansen op
fysiek geweld worden steeds groter
en de bereidheid van bronnen om
journalisten in vertrouwen te ne
men wordt steeds kleiner.
Vaststaat dat journalisten in
meerderheid niet op een formeel
verschoningsrecht zitten te wach
ten, daar is onderzoek naar gedaan.
Maar zij mogen wel verlangen dat
Justitie en politie met bijzonder
grote terughoudendheid optreden
tegen journalisten. Pas in uiterste
noodzaak mogen zij t.o.v. journalis
ten overgaan tot in beslagneming,
gijzeling en vervolging. Daar is nu -
in tegenstelling tot wat de toenmali
ge minister van justitie J. de Ruiter
in 1982 op kamervragen heeft geant
woord- geen sprake van.
Nederlandse media dreigen uit
gerekend door toedoen van het mi
nisterie van justitie in de sfeer van
intimidatie door de overheid te ko
men. Een zorgwekkende situatie
die snel om verbetering vraagt.
De toestand in Nederland heeft
zelfs al internationale aandacht ge
trokken. In een resolutie heeft het
International Press Institute in mei
'90 in Bordeaux zijn bezorgdheid
uitgesproken over het optreden van
de Nederlandse Justitie tegenover
journalisten. Een twijfelachtige eer
die tot voor kort alleen bananenre
publieken was vergund.
(De auteur is voorzitter van de
Commissie Juridische Zaken en
Ethiek van het Genootschap van
Hoofdredacteuren en hoofdre
dacteur van het Brabants Nieuws
blad)
EEN AVONDJE STAPPENI
'Dus u heeft hier de hele tijd in
huis gewoond, terwijl uw man
dacht dat u in Zwitserland zat?'
vroeg Van Dam met de verbazing
nog steeds in zijn stem.
Lizzy knikte. 'Een paar keer ben
ik de deur uit geweest, maar dat
was te gevaarlijk. Mensen herken
den me. Ze konden het doorvertellen
aan Bert.'
'En wat was de achtergrond van
die merkwaardige... eh, construc
tie?'
'Bert en ik hadden een relatie, al
ruim een halfjaar. We hielden het
niet uit, al die vluchtige, geheime
contacten tussendoor. We wilden
een tijd bij elkaar zijn.'
'En terwijl u met de heer Scholten
het bed deelde, lag bij wijze van
spreken aan de andere kant van de
muur uw man eenzaam en alleen in
de echtelijke sponde?'
Ze knikte, alsof het niets anders
was dan een simpele, alledaagse re
aliteit en niet een grove, gemene
klap in mijn gezicht, een stoot onder
de gordel. Dat ik me daar inmiddels
al lang van had hersteld kon ze niet
weten. Die klap in mijn gezicht
kwam me eigenlijk wel goed uit. Een
betere reden voor een scheiding was
er niet. Bert zat met zijn hoofd in
zijn handen het patroon in het vloer
kleed te bestuderen.
'Behoorlijk crimineel allemaal,'
zei Van Dam, 'maar het is mijn pak-
kie-an niet. Het Wetboek van Stra.f-
recht zegt niet dat zoiets verboden is.
Dus ik kan wel weer gaan.'
Bert veerde meteen op.
'Karin de Leeuw,' zei ik. Iedereen
verstrakte. Zelfs Lizzy. Wat wist zij
ervan?
'Wat heeft dit met Karin de Leeuw
te maken?' vroegen Bert en Van
Dam bijna in stereo.
Ik haalde het adresboekje te voor
schijn. 'De pagina met de namen die
met een B beginnen ontbreekt, die is
er uitgescheurd. Volgens mij heb jij
dat gedaan,' zei ik tegen mijn buur
man. 'Jouw naam moest uit het
boekje verdwijnen.'
'Ik heet Scholten.'
'Maar ook Bert, en er zijn meer
mensen op hun voornaam in het
boekje terechtgekomen. Kijk maar,
hier bijvoorbeeld, Maarten de
Leeuw bij de M.'
'maar ik heb dat boekje helemaal
niet gehad,' zei Bert. 'Je zit dit maar
te verzinnen om jezelf vrij te plei
ten.'
'Zeker wel,' en ik zag het moment
weer voor me. Ik had hem even al
leen gelaten, terwijl hij als gastheer
mij een nieuwe fles had laten open
maken. Daarna had ik het boekje
van hem teruggekregen. Genoeg tijd
om de pagina met zijn naam op te
zoeken en eruit te scheuren.
'Het is allemaal met een ballpoint
geschreven,' zei ik, 'en als ze een
beetje hard op die pen drukte, kan je
het op de volgende bladzijde mis
schien nog wel lezen.' Ik keek naar
Van Dam.
'Op het lab halen ze dat wel weer
naar boven,' zei hij.
Bert verbleekte. Ik zag dat zelfs
zijn schedel wittig werd.
'M..maar dat., dat zegt toch nog
niks,' hakkelde hij.
Ik speelde mijn laatste troef uit.
'Hoe laat kwam je eigenlijk bij die
Moniek vandaan?'
'Moniek?' vroeg Lizzy
'Ja,' zei ik, 'een collega van Karin,
ook een dame die het voor geld deed,
en waar Bert wel eens vaker eh,
relaxte.'
Lizzy keek alsof er een zware
mestgeur de kamer was binnenge
waaid. 'Klopt dat Bert?'
Bert reageerde niet.
'Hoe laat kwam je bij haar van
daan, Bert?' Ik had me er al over
verbaasd dat hij nog op was toen ik
om half vier bij hem aanbelde. Dat
deed je niet als je net bij een vrouw
vandaan kwam, en zeker niet als je
minnares boven in je eigen huis op
je lag te wachten. Bert gaf nog
steeds geen antwoord.
'En je moest weg voor zaken,' zei
Lizzy. 'Nou, mooie zaken, ik vroeg
me al af waar-ie nou toch bleef, en
meneer lag met een of andere dure
snol tot een uur of drie 's nachts te
rollebollen. Wat een smerige, vuile
bedrieger.'
'Tot een uur of drie 's nachts,' her
haalde ik. 'Dus je was niet om
twaalf uur thuis, zoals je mij had
wijsgemaakt. Je was hier pas vlak
voordat ik thuiskwam. Jij hebt Ka
rin de Leeuw vermoord, Bert.' Hij
werd zo mogelijk nog bleker. 'Je
dacht twee vliegen in één klap te
slaan. Zij chanteerde jou ook na
tuurlijk. Wat was het?'
Hij haalde zijn schouders op alsof
dat nu allemaal niet meer belang
rijk was.
'Je was haar kwijt, en dat kwam
goed uit want je kon wel wat geld
gebruiken. Lizzy is geen goedkope
vrouw om te onderhouden, ik weet
er alles van. Tegelijk kon je mij met
een moord opzadelen, zodat je ge
ruisloos Lizzy kon overnemen... nou,
Lizzy mag je hebben, gratis en voor
niks. Ze fcan je mooi komen opzoe
ken in de gevangenis. Krijg je ten
minste nog eens bezoek. Of zal Mo
niek ook gezellig langskomen?'
Van Dam pakte Bert bij zijn arm.
Hij liep willoos mee.
'Vieze, gore kaalkop,' krijste
Lizzy.
het was niet voor mij bedoeld.
GEESTELIJK LEVEN
Directeur Hamelink (Financiële Raad):
LEIDSCHENDAM (ANP) - Met een „verbazing die weldadig
aandoet" heeft de directeur van de Generale Financiële Raad
(GFR), C.D. Hamelink, tientallen jaren gezien hoeveel geld de
leden van de Nederlandse Hervormde Kerk voor hun kerk
overhebben. „De kerk wordt dan wel kleiner en gemeenten in
verstedelijkte gebieden kunnen het nog moeilijker krijgen,
maar de bereidheid om geld te geven zakt niet in, maar zet zich
voort. De kerkelijke gemeenschap staat blijkbaar nog steeds
achter het gemeentewerk".
Hij is daarom optimistisch over de toekomst.
Hamelink maakt deze maand ge
bruik van de vut-regeling. Hij
heeft 28 jaar bij de GFR gewerkt,
eerst als stafmedewerker en sinds
1973 als directeur van dit orgaan
van bijstand van de Nederlandse
Hervormde Kerk. In die tijd is het
provinciaal kerkewerk hecht in
de kerk verankerd geraakt en is
het aantal landelijke functionaris
sen verminderd. Sinds 1987 nam
het aantal formatieplaatsen met
12 3/4 af.
Is Hamelink zeer tevreden over
de offerbereidheid van de her
vormden, minder te spreken is hij
over de (geringe) bereidheid tot
bezuinigen in zijn kerk. In 1987
besloot de synode tussen 1988 en
1991 elk jaar 4 procent op het lan
delijke en provinciale werk te be
zuinigen. Tot- en met dit jaar
wordt naar schatting 8,5 procent
bezuinigd. De totale bezuiniging
zal, uitgaande van het budget
voor 1986, op ongeveer 10 procent
uitkomen. De 'kaasschaafmetho
de' die de eerste jaren met rede
lijk succes is toegepast, blijkt niet
meer te werken.
Teleurstelling
Gebouwen hebben een belangrij
ke rol gespeeld in het werk van
Hamelink. Niet alleen kijkt hij er
met gepaste trots op terug dat on
der zijn leiding de vier Haagse
kantoren van de Hervormde Kerk
in een nieuw gebouw in Leids-
chendam werden ondergebracht.
Ook moest hij in 1973 tot zijn gro
te teleurstelling ervaren dat de sy
node in een vergadering van nog
geen uur een streep haalde door
het plan het nieuwe kantoor van
de Hervormde Kerk naast dat van
de Gereformeerde Kerken in
Leusden te vestigen.
Een grasveld met schapen
naast het gereformeerde Dien
stencentrum in Leusden herin
nert aan deze beslissing. Zowel de
GFR als de Gereformeerde Ker
ken, die jaren werk in een vloek
en een zucht verloren zagen gaan,
waren bijzonder ongelukkig met
dit besluit. De synode had hen
niet geraadpleegd maar had voor
al gevaren op het kompas van de
pas benoemde secretaris-gene
raal, dr. A.H. van den Heuvel. On
der meer op grond van zijn erva
ringen bij de Wereldraad van Ker
ken in Genève ontried hij de sy
node ten sterkste zich in Leusden
te vestigen.
Hamelink ziet het besluit als
een gevolg van de aarzelingen in
de Hervormde Kerk tegenover
het Samen op Weg-proces met de
Gereformeerde Kerken. De her
vormden vreesden dat de geza
menlijke huisvesting een defini
tieve keuze voor samengaan met
de gereformeerden betekende.
Samen op Weg
De tijden veranderen en de mees
te hervormden zien nu in dat de
toekomst van de kerk in Samen
op Weg ligt. Bij de bouw van het
kantoor in Leidschendam is de
Gereformeerde Kerken meege
deeld dat het in principe om tijde
lijke huisvesting gaat en dat de
hervormden op den duur met de
gereformeerden een gezamenlijk
kantoor willen betrekken.
De samenwerking met de Gere
formeerde Kerken zal ongetwij
feld toenemen, aldus Hamelink.
Er zal naar zijn mening ook wel
een oplossing worden gevonden
voor de crisis die in februari dit
jaar ontstond, toen de hervormde
synode geheel andere opvattin
gen over de nieuwe kerkorde van
de gezamenlijke kerk bleek te
hebben dan de gereformeerde sy
node.
Hamelink grondt zijn optimis
me mede op de manier waarop
een beheersregeling van Samen
op Weg-gemeenten tot stand is
gekomen. De moeilijkheden over
die regeling, die uiteindelijk vorig
jaar november unaniem werd
aanvaard, waren een gevolg van
het feit dat de Gereformeerde
Kerken een andere regeling voor
het beheer van de kerkelijke goe
deren kennen dan de Hervormde
Kerk.
Nu de hervormde synode in
eerste lezing akkoord is gegaan
met een voorstel dat de vaststel
ling van de begroting in handen
legt van de kerkeraad, komt er
ook een aanpassing aan wat in de
Gereformeerde Kerken regel is.
Als er een Samen op Weg-kerk
komt, zal de Gereformeerde
Bond, de rechtervleugel van de
Hervormde Kerk, daar volgens
Hamelink zeker deel van uitma
ken. „De Bond zal zich altijd her
vormd blijven noemen en er nooit
uitstappen. Wel kan het lang du
ren, voordat Bondsgemeenten
gaan samenwerken met de Gere
formeerde Kerk in hun plaats".
Mede aan de Gereformeerde
Bond is het te danken dat de Her
vormde Kerk zo boeiend is, vindt
Hamelink. „Links en rechts varen
onder één vlag, men voelt zich
met elkaar verbonden en zoekt
net zo lang totdat men elkaar
vindt".
Gehuwde priesters
gaan sacramenten
toedienen
DOORN (ANP) - De gehuwde
priesters die lid zijn van de ver
eniging voor Gehuwd en Onge
huwd Priesterschap (GOP) zullen
voortaan de sacramenten toedie
nen als gelovigen „om verant
woorde redenen" daarom vragen.
Dat deelde GOP-voorzitter E.
Vërheijden gisteren mee aan het
eind van de derde bijeenkomst
van de internationale federatie
van gehuwde priesters in Doorn.
De GOP, die ijvert voor afschaf
fing van het verplichte priesterce
libaat is de Nederlandse afdeling
van de federatie.
Volgens Verheijden geeft arti
kel 1335 van het kerkelijk wet
boek priesters die wegens een hu
welijk het priesterambt hebben
moeten neerleggen het recht op
verzoek van de gelovigen sacra
menten toe te dienen. Als voor
beeld van een verantwoorde re
den noemde hij het verzoek van
mensen in een niet-katholiek zie
kenhuis aan een gehuwde pries
ter om hun het sacrament van de
zieken toe te dienen. Ook zullen
gehuwde priesters ernstig over
wegen voor te gaan in de eucha
ristie.
Intussen heeft kardinaal Simo-
nis laten weten dat er geen sprake
kan zijn van ontkoppeling van
priesterschap en celibaat. De
koppeling zou volgens hem "ze
ker niet" in een tijd van crisis
moeten worden opgegeven.
"Door dat te doen, zouden we
symptomen bestrijden en niet de
eigenlijke oorzaak". Die ligt in de
secularisatie en in de ernstige ge
loofscrisis, aldus de kardinaal.
"De Kerk recruteert haar pries
ters uit diegenen die zich aller
eerst van de gaven van het celi
baat bewust zijn. In deze tijd van
overwaardering van lichamelijk
heid en seksualiteit worden de
geestelijke waarden minder be
grepen".
Beroepingswerk
Hervormde Kerk: Beroepen teOud-v<
semeer: D. A. Snijder te Abbenbroek
(part-time); te Hillegersboek als predi
kant voor bijzondere werkzaamheden
(geest.verz. van het Sint Franciscus gast
huis): B. Duisterhof te Hillegersberg, die
dit beroep heeft aangenomen.
Aangenomen naar Drunen en Vlij-
men-Hedikhuizen en Engelen (t.b.v. Vlij-
men-Hedikhuizen, part-time): mw.
Vermeulen-Van Weelden, kandidaat
's-Hertogenbosch.
Gereformeerde Gemeenten: Beroe
pen te De Valk-Wekerom: J. Spaans te
Norwich (Can.).
Wat ik me vooral herinner waren de
bordjes met 'En venta' op de
bungalowtenten van de
Nederlanders en Westduitsers. In de
Franco-tijd van die jaren waren
tenten voor Spanjaarden
onbetaalbaar, 's Zondags liepen er
tientallen Barcelonezen over het
terrein op zoek naar een voordelige
tent-aanbieding en er waren heel
wat Nederlanders die met het
verkopen van hun tent de toch al
goedkope Spaanse vakantie nog
voordeliger wisten te maken.
Tres Estrellas had ook muskieten.
Elke avond, als het even kon rond
etenstijd, reed er een spuitwagen om
bomen, tenten, kampeerders en het
avondeten onder g if te spuiten. Het
rare was, dat er niemand tegen deze
Madrid
Ruud de Wit
