Irak sleutelt hard aan
betere (kern)raketten
Minder rompslomp, minder verstekzaken
Bonifatiusbron is
van groot belang'
iREPORTAGE
SffiiSBi.
PTT heeft 's avonds meer kans met bezorgen dagvaardingen
In het zuidoosten van Drenthe, in
Haarlem en in Den Haag begint op 1
september een experiment met als
doel meer gerechtelijke stukken
aan de betrokkenen persoonlijk te
overhandigen. De PIT, die is belast
met het 'betekenen' (officieel
uitreiken) van dergelijke justitiële
stukken, slaagt er lang niet altijd in
een stuk in handen van de
geadresseerde te krijgen. Volgens
sommige schattingen lukt dit maar
in veertig tot vijftig procent van de
gevallen.
Het betekent een schier eindeloos
leuren met dagvaardingen. Deze
situatie is zonder meer schrijnend
te noemen. Per slot van rekening
gaat het hier om een van de
belangrijkste grondbeginselen van
een eerlijk procesrecht. Een
verdachte moet weten waar hij van
beschuldigd wordt. Hij moet kennis
kunnen nemen van de afsluiting
van een gerechtelijk
vooronderzoek. Hij moet aanwezig
kunnen zijn bij de berechting om
zich te kunnen verdedigen. Een
voorwaardelijk veroordeelde moet
weten aan welke voorwaarden hij
zich houden moet.
Daarom schrijft de wet in dit soort
gevallen precies voor op welke
manier een mededeling dient te
worden gedaan en aan welke eisen
de akte van uitreiking moet
voldoen. Deze voorschriften zijn
ook van groot belang voor de
controle van de termijnen die bij
voorbeeld gelden bij het instellen
van hoger beroep.
Nietig
Een stuk dat altijd 'betekend' moet
worden, is de dagvaarding waarmee
een proces wordt ingeleid. Is deze
niet rechtsgeldig betekend, dan is
de dagvaarding nietig en kan er
geen rechtsgeldig proces volgen.
Zo'n twintig procent van alle
dagvaardingen wordt nietig
verklaard wegens
betekeningsfouten.
Natuurlijk gelden de formele regels
voor de manier van kennisgeving
lang niet voor alle correspondentie
van Justitie. De acceptgirokaart
voor het betalen van een boete
(feitelijk een schikkingsvoorstel
van de officier van justitie om
vervolging af te kopen) gaat gewoon
in de brievenbus. Toch loopt het
aantal gerechtelijke stukken dat
officieel moet worden betekend, in
de honderdduizenden.
Gezien het belang dat met de
kennisgevingen is gemoeid,
verdient betekening 'in persoon'
veruit de voorkeur. Dat is de
achtergrond van het nu gestarte
experiment met uitreiking in de
avonduren. Om diezelfde reden zijn
de wettelijke regels over de
uitreiking van gerechtelijke
stukken zijn in de jaren tachtig twee
keer vereenvoudigd, maar dat heeft
blijkbaar niet veel geholpen.
Samen met de PTT wil Justitie
daarom in de drie genoemde
arrondissementen gaan
onderzoeken of het klopt dat het in
meer dan de helft van de gevallen
mislukt een stuk aan de betrokkene
persoonlijk uit te reiken. De rest
van het jaar wordt onderzocht of de
score veel hoger uitvalt als de PTT
uitsluitend in de avonduren
gerechtelijke stukken gaat
aanbieden en welk resultaat
uitreiking overdag gevolgd door
een tweede poging 's avonds heeft.
Meeste kans
Mocht het experiment een
duidelijke verbetering aan het licht
brengen en betaalbaar zijn, dan ligt
het voor de hand dat de uitreiking
van dagvaardingen en dergelijke
overal in de avonduren gaat
gebeuren. Dat levert nu eenmaal de
meeste kans op om iemand thuis te
treffen.
Een drastische verhoging van het
aantal uitreikingen aan de
betrokkenen persoonlijk is niet
alleen van belang voor de
verdachten, die moeten weten wat
er aan de hand is. Justitie hoopt
tegelijkertijd de enorme
rompslomp en sores te
verminderen die onvermijdelijk
volgt als de betekening 'in persoon'
mislukt. Als de verdachte niet thuis
wordt aangetroffen, mag een
dagvaarding worden uitgereikt aan
iemand die zich in het huis bevindt,
mits deze verklaart het aan de
verdachte te overhandigen. Is er
niet voor ontvangst getekend, dan
verklaart de rechter de dagvaarding
nietig.
Wordt er op het adres van de
verdachte niemand aangetroffen,
dan laat de PTT een bericht van
aankomst achter. De betekening
kan vervolgens gedurende enige
tijd op het postkantoor
plaatshebben. Wordt het stuk
gedurende de gestelde termijn niet
afgehaald, dan gaat het terug naar
het parket, waar een onderzoek
moet worden ingesteld om het
adres te verifiëren. Justitie mag er
niet zonder meer van uitgaan dat
iemands adres in het
bevolkingsregister ook diens
werkelijke woon- of verblijfplaats
is.
Vooral in de grote steden levert dit
gigantische problemen op.
Ongeveer de helft van de
dagvaardingen wordt onbetekend
teruggestuurd, omdat de verdachte
niet (meer) bleek te wonen op het
adres waar hij vermoed werd zich
op te houden. Zelfs gedetineerden,
die voor een andere zaak vastzitten
dan waar de dagvaarding
betrekking op heeft, zijn soms voor
de Justitie onvindbaar: men weet
dan niet in welke strafinrichting ze
zich bevinden.
Van voren af aan
Levert het onderzoek een nieuw
adres op, dan moet de hele
betekeningsprocedure van voren af
aan beginnen. Er is nogal wat tijd
mee gemoeid. Vroeger meldde het
Openbaar Ministerie een rechtzaak
circa zes weken van tevoren bij de
rechtbank aan. Tegenwoordig doet
men het in de Randstad zestien
weken vantevoren omdat de
betekeningsprocedure door de vele
verhuizingen van verdachten zo
lang is gaan duren. En als de
procedure niet volledig doorlopen
wordt, is de dagvaarding nietig. De
rechter toetst ook of het door het
Openbaar Ministerie gekozen adres
de meeste kans bood op een
betekening 'in persoon'. Alweer op
straffe van nietigheid.
Pas als het zoeken naar het juiste
adres niets heeft opgeleverd, of
tevoren al vaststond dat de
verdachte geen bekende woon- of
verblijfplaats in Nederland heeft,
wordt de dagvaarding uitgereikt
aan de griffier van de rechtbank.
Het Openbaar Ministerie moet dan
nog wel gewoon over de post een
afschrift sturen naar het adres dat
oorspronkelijk al op de
dagvaarding vermeld stond.
Is de betekening (hetzij 'in persoon',
hetzij aan een aanwezige in het huis
van de verdachte, hetzij aan de
griffier van de rechtbank) volgens
alle regels verlopen, dan kan de
rechtzitting 'bij verstek', dus buiten
aanwezigheid van de verdachte,
worden gehouden. Te hopen valt
dat het experiment in Drenthe,
Haarlem en Den Haag zal bijdragen
tot de vermindering van het aantal
verstekzaken.
Van onze medewerker Herman Damveld
De regering van Irak werkt al enkele jaren hard aan de ontwikkeling van lange afstandsraketten en
van kernwapens. In de jaren zeventig heeft Irak lange afstandsraketten gekocht van Rusland. Deze
raketten hebben een bereik van 300 kilometer en kunnen een lading van 500 kilo vervoeren. Tussen
1980 en mei 1988 heeft Irak 428 van dergelijke raketten afgevuurd op Iran. Daarmee heeft Irak een
aanzienlijke ervaring opgedaan met oorlogsvoering via raketten.
In de loop van de oorlog met Iran
heeft Irak een eigen verbeterde ver
sie van de Russische raketten ont
wikkeld. In augustus 1987 werd de
zogeheten al-Husseinraket getest,
die een bereik heeft van 600 kilome
ter. En inmiddels werkt Irak aan
een raket met een bereik van 1200
kilometer. De afgelopen drie jaar
heeft Irak derhalve het bereik van
haar raketten aanzienlijk uitge
breid. Een deel van het Midden-
Oosten ligt in het schootsveld van
deze raketten.
Een andere kwestie is welke la
ding deze raketten vervoeren. In de
oorlog met Iran heeft Irak welis
waar chemische wapens gebruikt,
maar deze werden niet per raket af
gevuurd. Lange afstandsraketten
kunnen echter ook kernwapens
Binnen twee jaar zou Irak een
atoombom kunnen maken, zegt de
Israëlische inlichtingendienst. Leo
nard Spector, een vooraanstaand
Amerikaans deskundige op het ge
bied van kernwapens, stelt in een
recente studie over nucleaire ambi
ties echter dat Irak nog zeker vijf
jaar nodig heeft, omdat de installa
ties voor de aanmaak van kernmate
rialen niet bedrijfsklaar zijn.
Technologie
Irak heeft al lange tijd belangstel
ling voor de kernwapentechnolo
gie. Eind jaren zeventig verkreeg
Irak een zogenaamde hete cel en
aanverwante technologieën voor de
vervaardiging van kernwapens. Ita
lië was de leverancier. Tegelijker
tijd poogde Irak tevergeefs kernma
teriaal te kopen in West-Duitsland,
Canada en de Verenigde Staten.
Vanwege het gevaar van de pro-
duktie van kernmateriaal bombar
deerde Israël in 1981 de Iraakse
kerncentrale Osirak. Deze onder-
zoekscentrale was toen in aanbouw.
Hoog-verrijkt uranium voor het be
drijf van deze centrale was al gele
verd door Frankrijk. Het gaat hier
om twaalf kilo, voldoende om èèn
atoombom van te maken.
Irak had echter ook belangstel
ling voor plutonii
grondstof voor een kernwapen. Uit
een onderzoek van de Italiaanse jus
titie van 1984 bleek dat hoogge
plaatste Iraakse militairen belang
stelling hadden voor de aankoop
van 34 kilo plutonium bij Italiaanse
wapensmokkelaars. Deze transac
tie ging echter niet door, omdat de
smokkelaars niet konden bewijzen
dat de aangeboden stof inderdaad
plutonium was.
De afgelopen drie jaar heeft Irak
vaart gezet achter de ontwikkeling
van technologieën waarmee kern
wapens gemaakt kunnen worden.
Met behulp van westerse firma's
wordt er een fabriek voor de verrij
king van uranium gebouwd bij Tu-
weitha.
De West-Duitse inlichtingen
dienst is eind vorig jaar op het spoor
gekomen van de firma Metalform
bij Münster. Deze firma wordt er
van beschuldigd machines te heb
ben geleverd waarmee uranium
verrijkt kan worden.
Een vroegere afdelingsleider van
de onderneming MAN in Nürnberg
is de belangrijkste verbindingsper
soon tussen West-Duitsland en
Irak. De firma MAN heeft centrifu
ges geleverd voor de verrijkingsfa-
briek te Almelo. Daarnaast is de
bouw van de onderzoekscentrale
Osirak in 1987 hervat.
Verdrag
Volgens de Israëlische inlichtingen
dienst leveren niet met name ge
noemde West-Europese onderne
mingen de technologie. Deze leve
ranciers houden zich niet aan het
Verdrag tegen verspreiding van
kernwapens. De werking van dit
Verdrag wordt getoetst op een in
ternationale conferentie die 20 au
gustus in Genève begint. Deze con
ferentie is van groot belang, omdat
het Verdrag tegen verspreiding van
kernwapens in 1995 afloopt.
Het Verdrag tegen verspreiding
van kernwapens werd in 1968 geslo
ten en trad in 1970 in werking. Tot
nu toe hebben 141 van de 160 lan
den die deze wereld kent zich er bij
aangesloten. Toen het Verdrag tot
stand kwam, waren er vijf landen
die als kernwapenstaat erkend wer
den: de Verenigde Staten, Rusland,
China, Groot-Brittannië en Frank
rijk. Deze landen kregen officieel
het recht om kernwapens te bezit
ten. Ze verplichtten zich er toe geen
kernwapens of kennis om die te ma
ken over te dragen aan de niet-kern-
wapenlanden.
Een tweede belangrijke doelstel
ling van het Verdrag is de bevorde
ring van het vreedzaam gebruik van
kernenergie. Dit was een noodzake
lijke voorwaarde om landen uit de
Derde Wereld mee te krijgen. Deze
landen zouden in ruil voor de toe
gang tot de kernenergiemarkt moe
ten afzien van kernwapens. Sommi
ge landen, zoals India en Brazilië
hadden en hebben bezwaren tegen
deze (discriminerende) bepalingen
en zijn dan ook geen lid van het Ver-
Streep
De naleving van het Verdrag tegen
verspreiding van kernwapens
wordt gecontroleerd door het Inter
nationale Atoom Energie Agent
schap (IAEA), in de Europese Ge
meenschap aangevuld door het Eu
ropees Atoomagentschap Euratom.
Frankrijk en Groot-Brittannië zijn
kernwapenstaten, maar behande
len kernmaterialen uit niet-kernwa-
penstaten als Nederland. Een voor
waarde voor controle op materialen
uit landen als Nederland is dat er
een strikte scheiding is tussen
vreedzaam en militair gebruik.
Een onderzoekscommissie van
het Europees Parlement heeft ech
ter in 1988 vastgesteld dat er in de
Gemeenschap negentien gemengd
vreedzaam-militaire kerninstalla
ties zijn, en dat in het geval van
Groot-Brittannië en Frankrijk der
halve niet van een echte controle op
misbruik voor kernwapens gespro
ken kan worden.
Mogelijk binnen twee jaar, maar zeker binnen vijfjaar kan Irak ii
bezit zijn van een eigen kernbom, het verdrag tegen de verspreiding
kernwapens ten spijt.
In West-Duitsland is er bij Hanau
een bunker met 900 kilo plutonium,
dat gedeeltelijk van de overheid en
deels van de firma Alkem is. Een
streep op de vloer geeft aan welk
deel van het plutonium van de over
heid is, maar er kunnen gemakke
lijk een paar kilo's aan de andere
kant van de streep gelegd worden.
Tien kilo plutonium is voldoende
voor het maken van een atoombom.
Verdwijning
De controles van het IAEA worden
beschreven in geheime rapporten,
de Safeguards Implementation Re
ports (SIR). De rapporten over de ja
ren 1987 en 1988 zijn echter uitge
lekt. Daaruit bleek dat de controle
in slechts twee-derde van de geval
len voldoende was. De Tweede Ka
mer heeft gevraagd om die rappor
ten, desnoods vertrouwelijk, in te
mogen zien, maar dat vond de mi
nister van Buitenlandse Zaken, Van
den Broek, niet goed. Wel schreef
de minister op 12 januari aan de Ka
mer dat het controle-doel in 1988 in
78 percent van de installaties ge
haald is.
Het controledoel is: tijdige ont
dekking van de verdwijning van
een hoeveelheid kernmateriaal voor
minstens één kernwapen. Dit doel
is in 1988 dus in 22 procent van de
gevallen niet gehaald. Landen die
dat willen, kunnen derhalve kern
materiaal ontvreemden, zonder dat
het IAEA het in de gaten heeft.
Daarom blijft de dreiging van ver
spreiding van kernwapens bestaan.
Het jongerencentrum Murkie-
Turkie was gevestigd in een oud
pakhuis dat er aan de buitenkant
haveloos uitzag. De hele buurt
maakte een verpauperde indruk.
Bert parkeerde zijn Alfa tussen een
oude Chevrolet en een fel beschilder
de Volkswagen-bus. Voor de deur
stond een Harley-Davidson.
"Wacht even, Bert" zei ik en liep
het toilet in. Ik leegde mijn blaas in
een smerige pisbak, waste mijn han
den bij het fonteintje en knikte tegen
mezelf in de gebarsten spiegel toen
ik het eindeloos herhaalde opschrift
op de rand las: het is hier saai, saai,
Aan de bar zaten zes jongens te
kaarten. Een meisje in punk-kle-
ding stond bij een flipperkast en
rukte geroutineerd aan de knoppen.
Niemand keek op toen we binnen
kwamen. Ik liep naar het meisje en
vroeg: "Waar is Leo Struik?"
Ze wees met een rukje van haar
schouder naar de deur aan het eind
van de zaal zonder de knoppen los te
laten en bleef gespannen naar de
heen en weer flitsende lampjes kij
ken.
Leo Struik was niet alleen. Vier
zwaargebouwde skinheads zaten
om de lange tafel die haaks op het
bureautje stond. De schedel van de
grootste skinhead was getatoeërd
met een griezelig echte voorstelling
van de hersenen die eronder moes
ten liggen. Naast de tafel een bou-
mijn act naar de kloten!" Hij liep
langzaam naar ons toe.
"Rustig Brains", zei Struik ter
wijl hij snel opstond en de jongen bij
zijn schouder greep. Brains rukte
zich los.
"Wat moeten die twee hier?"
snauwde hij terwijl hij vlak voor
ons bleef staan. Hij rook naar hon
den.
"De heren komen voor mij", zei
Struik. Hij gaf hem een tientje. "Ga
een pilsje drinken. Als het op is, zijn
we hier klaar".
De vier jongens gingen naar bui
ten. Brains nam de hond mee.
"We hebben tien minuten", zei
Struik.
"Dit is collega Scholten", zei ik.
Struik knikte stuurs en wees naar de
lege stoelen. We gingen zitten. "We
hebben ons onderzoek naar de be
dragen achter uw naam in het boek
je van Karin de Leeuw afgerond",
vervolgde ik.
"Eu?"
"U hebt vier keer twaalfduizend
achthonderdeenendertig gulden
van het ministerie ontvangen als
doelsubsidies voor Murkie-Turkie.
De eerste keer in januari '89, de
tweede keer in juni '89, de derde
keer in januari van dit jaar. Die
drie bedragen zijn overgeboekt
naar Karin de Leeuw. De vierde
keer kreeg u subsidie op 30 juni.
Twee dagen voor haar dood. Dat
geld is weg".
Struik zei nog steeds niets.
"Nou denken wij", zei Bert, "Dat
jij dat geld gebruikt hebt om een
van jouw jongens te betalen. In ruil
voor een kleine vriendendienst".
"De moord op Karin de Leeuw",
vulde ik aan.
Struik stond op. Hij liep langs ons
heen of we niet bestonden, deed de
deur open en floot schel op zijn vin
gers. Het geluid overstemde de dis-
codreunin de zaal. De bende van
Brains en het punkmeisje dromden
het kantoortje in. Brains deed de
deur achter de bouvier dicht.
"De heren willen weten wat er met
het geld gebeurd is", zei Struik. "Die
twaalfduizend van juni. Vertel het
ze, Brains".
De bouvier ging op zijn grote
zwarte kont voor ons zitten. Brains
legde zijn hand op de schouder van
het punkstertje en gaf een speels
rukje aan haar haar.
"Vakopleiding", zei hij.
"Voor wat?" vroeg Struik. "Wat
heb jij bijvoorbeeld geleerd?"
"Voor kapper". Brains gaf weer
een rukje aan het haar van het meis
je. Dit keer slaakte ze een kreet van
pijn. "Zij ook".
Dit was niet te geloven! Ik maakte
een beweging of ik op wilde opstaan
maar het zwarte monster gromde
diep in zijn keel en ik bleef roerloos
zitten.
"Morgen is het examen", vervolg
de Brains.
"Wat hadden jullie ook alweer no
dig?" vroeg Struik,
Brains grijnsde. "Oefenmateri
aal".
"Juist", zei Struik en wees naar
ons. "Knippen en scheren".
Ik keek strak naar de hond terwijl
vier gespierde handen mijn armen
vasthielden en het punkmeisje mijn
haar knipte. Na afloop zeepte ze
mijn schedel in en schoor de laatste
haartjes weg. De twee skinheads lie
ten me los. Struik liep keurend om
ons heen. "Niet gek. Als jullie het
morgen ook zo netjes doen, lukt het
wel met dat examen. Laat de heren
maar even kijken".
Het meisje hield ons een spiegel
voor. Bert keek naar de resten van
zijn baardje dat als een vlassig vod
je naast de vlokken haar lag, tastte
voorzichtig naar zijn hoofd en trok
zijn hand weg of hij zijn vingers
brandde.
Ik keek in de spiegel. Dit komt
nooit meer goed dacht ik terwijl ik
naar mijn glanzende roze schedel
staarde.
Brains knipte met zijn vingers. De
bouvier stond, op, snuffelde aan het
haar op de grond, nieste een paar
keer en volgde zijn baas naar bui
ten.
Struik liet ons uit.
"Koop een pet", zei hij bezorgd.
"U ziet er keurig uit hoor, ze hebben
het werkelijk heel netjes gedaan,
maar u bent een poosje extra gevoe
lig voor kouvatten. Zo'n Sherlock
Holmespet zou u wel staan. Succes
bij het onderzoek, heren".
DONDERDAG 16 AUGUSTUS 1990
GEESTELIJK LEVEN
DOKKUM (ANP) - De Bonifatiusbron in Dokkum is „van grote
religieuze en historische betekenis". Dit zegt het bestuur van
de rk Bonifatiusparochie in Dokkum in een verklaring naar
aanleiding van de bewering van een jong gezin dat een negen
maanden oud dochtertje na onderdompeling in de bron genas
van een lelijke hoest. Het parochiebestuur wil en kan geen oor
deel over de ervaring van deze ouders uitspreken.
Ype en Jannie Brandsma uit
Sneek hielden op zondag 29 juli
hun dochter Nephtis in de Bo
nifatiusbron. Enkele uren later
bleek het kind beter te zijn. In en
kele kranten maakte de vader
melding van dit 'wonder', het
geen tot een grote toeloop bij de
bron leidde.
Deze grote belangstelling en de
vele vragen warén voor het paro
chiebestuur aanleiding zich over
de betekenis van de Bonifatius
bron te buigen. In de verklaring
wordt erop gewezen dat al in de
eerste levensbeschrijving van Bo-
nifatius (ongeveer 25 jaar na zijn
dood) de biograaf Willibald het
ontstaan van een bron met helder
zoet water bij Dokkum vermeldt.
Tot in onze eeuw zijn er meldin
gen van bijzondere ervaringen
die aan de Bonifatiusbron wor
den toegeschreven.
Genezingsverhalen in de joods-
christelijke traditie zijn volgens
het parochiebestuur de i
Vaticaanwerd
afgeluisterd
PRAAG (CIC) - De Tsjechoslo-
waakse geheime dienst heeft in
het verleden afluisterapparatuur
geplaatst in het kantoor van een
hoge medewerker van de Heilige
Stoel, aldus de voormalige
Tsjechoslowaakse minister van
binnenlandse zaken Richard Sa-
cher.
Volgens Sacher was de infor
matie niet bestemd voor de in
lichtingendienst van zijn land,
maar voor die van een ander land.
Sacher zou de Italiaanse autori
teiten van de activiteit van de ge
heime dienst in het Vaticaan op
de hoogte hebben gesteld. Het is
mogelijk dat mede met behulp
van deze informatie een spiona-
genetwerk in Italië is opgerold, al
dus Sacher.
Italiaanse kranten uitten giste
ren het vermoeden dat kardinaal
staatssecretaris Agostinö Casaro-
li slachtoffer van de spionage is
geweest. Maar dat is door nie
mand bevestigd.
MIDZOMER
VOORDEEL
Let deze week op de
oranje stickers. Ze bete
kenen guldens, tientjes,
honderdjes
voordeel!
voorschoten*
Leidseweg 518.
A>--_
ding van een diep verlangen naar
heelheid in een gebroken be
staan. Het gaat in eerste instantie
niet om het wonder maar om het
verkrijgen van „innerlijke rust
die z'n positieve uitwerking op
het lichaam kan hebben".
In de rk traditie heeft het water
bij de zogeheten heilige plaatsen
altijd een verwijzende functie, na
melijk naar Christus als Bron van
Levend Water, aldus de verkla
ring.
Het parochiebestuur wijst er
tenslotte op dat er itiet het oog op
de risico's voor de volksgezond
heid monsters van het Bonifatius-
water zijh genomen.
In een toelichting zegt pastoor
J.H. Peters van Dokkum dat hij
„geen TNO is en ook geen hotline
met God" heeft. Mensen die ziek
zijn, doen er heel veel aan om
weer gezond te worden. Sommige
mensen „geloven" er dus in.
Het bisdom Groningen zal niet
op de gebeurtenissen bij de Bo
nifatiusbron reageren. Het bis
dom volstaat met de verklaring
van het kerkbestuur van de Bo
nifatiusparochie die in overleg
met het bisdom is opgesteld, al
dus secretaris R.C.M. van Glans
beek van het bisdom.
Geen interesse
kerken Adam
in Zuid-Afrika
AMSTERDAM (ANP) - De Am
sterdamse kerken hebben nau
welijks interesse voor de strijd te
gen de apartheid in Zuid-Afrika.
Dat is althans de ervaring van de
interkerkelijke werkgroep 'Shell
uit Zuid-Afrika' van de Raad van
Kerken in Amsterdam.
De werkgroep heeft onlangs
contact gezocht met 17 parochies
en gemeenten in drie wijken van
Amsterdam (Noord, Zuid en
Staatsliedenbuurt). Deze wijken
waren geselecteerd op hun be
trokkenheid bij Zuid-Afrika en/of
Shell.
De gemeenten of parochies
werd gevraagd of zij bereid waren
mee te werken aan de economi
sche boycot van Zuid-Afrika door
de contacten met Shell te verbre
ken of beleggingen in bedrijven
met belangen in Zuid-Afrika af te
stoten.
Slechts één parochie nodigde
de werkgroep uit voor een ge
sprek, zonder concrete toezeggin
gen te doen, en met twee gemeen
ten is er nog contact. De overige
parochies en gemeenten wezen
de voorstellen af. Zij motiveerden
hun houding door te wijzen op de
volle agenda van het kerkbestuur
of kerkeraad en dreigende
kerksluitingen die de aandacht
opeisten. Sommige besturen
vreesden spanningen onder de
gelovigen, als de sancties tegen
Zuid-Afrika aan de orde zouden
worden gesteld.
Beroepingswerk
Hervormde Kerk: Beroepen door de
Generale Synode tot predikant voor
buitengewone werkzaamheden (gees
telijk verzorger bij de Koninklijke
Landmacht): R. H. L. Fechner te Nije-
veen; beroepen te Dussen en Hank: K.
Groenendijk te Sommelsdük.
Kurpershoek te Assen.
EEN AVONDJE STAPPEN
Jacob Vis
vier. De skinhead met de hersens liet
een bierflesje op zijn biceps stuite
ren. Hij deed het ongelooflijk han
dig en de drie anderen keken gefas
cineerd naar de bleke, gespierde
arm waarop het flesje balanceerde.
De jongen naast de jongleur telde
hardop mee.
"We storen toch niet, hoop ik?" zei
Bert.
"Behoorlijk", zei Hersens en liet
het flesje vallen. De scherven spatten
tegen de hond die grommend op
stond en zich een meter verderop
weer neer liet ploffen.
"Klootzak!" zei Hersens. "Nou is
LOURDES Vele duizenden zijn gisteren naar Lourdes getrokken
>oor de traditionele Maria Hemelvaart bedevaart. Een overzicht van
de mensenmenigte voor de kathedraal.
Bestuur Dokkumse parochie:
