B
'Verwacht van mij geen normale film'
Cry Baby: de gemiste
jeugd van John Waters
De miljonair en het lichte meisje
John Waters, regisseur van wilde tiener-musical Cry baby'
VRIJDAG 27 JULI 1990
PAGINA 15
BIOSCOPEN
De Amerikaanse filmregisseur
John Waters heeft altijd een naam te
verliezen gehad als provocateur van
de Amerikaanse fatsoensnormen,
als specialist in zwarte kluchten die
alles schonden wat binnen de mo
raal van de gevestigde orde heilig
was.
Die naam heeft John Waters nu
dan inderdaad verloren. Alle door
hem ooit gebezigde hilariteiten ge
dachtig, doet hij zich ineens wat al
te braaf kennen met de thans gepre
senteerde muzikale teenagerklucht
anno 1954.
Zeker, de spot druipt er nog
steeds aan alle kanten af en ook is
het sentiment voelbaar dat John
Waters op het oog had: een schelm
se film maken over de jeugdcrimi-
nele vetkuiven waar hij als klein
jongetje zo dolgraag bij had ge
hoord.
Het Amerikaanse tieneridool
Johnny Depp speelt, als persiflage
op zichzelf, het soort rol als waar
mee ooit Elvis is groot geworden.
Een ruige klant, aanvoerder van een
groepje rauwdouwers dat op voet
van oorlog verkeert met de 'square'
maar achterbakse burgerjeugd bij
wie hij nochtans een meisje ontdekt
op wie hij verliefd wordt. En ook zij.
Amy Locane, blijkt niet ongevoelig
voor Depp als Cry Baby, zo ge
noemd omdat zijn blanke inborst
bij hem soms één enkele traan doet
opwellen als de emoties hoog oplo
pen.
De film voorziet in een aantal
feestelijke dans- en kloppartijen en
een muzikale gevangenisscène a la
Jailhouse Rock waar de vonken
vanaf vliegen. Maar als je het niet
wist, had je nooit geraden dat dit
een John Waters-film is.
PIETER VAN LIEROP
"Ik hou van goede slechte
smaak", beweert filmmaker
John Waters die altijd ge
gruwd heeft van de slechte
goede smaak waar Holly
wood sinds jaar en dag in
grossiert. Waters nieuwste
film heet Cry-Baby en be
helst een muzikale vijftiger
jaren love story tussen een
ruige vetkuif en een keurig
burgermeisje dat, al doende,
fluks van tuttigheid en
maagdelijkheid ontdaan
wordt. Mocht het toch con
ventioneel klinken, ga dan
maar eens kijken met wat
voor baldadig genoegen
John Waters de clichés van
het genre binnenstebuiten
keert.
Een normale film hoeft men van
Waters nooit te verwachten, al
pleegt hij het burgelijk fatsoen min
der onbarmhartig te provoceren
dan hij in het verleden gedaan heeft.
In 1969 debuteerde hij met Mondo
Trasho en introduceerde meteen de
zwaargewicht-travestiet die onder
de naam Divine furore zou gaan ma
ken via een hele reeks Waters-films.
In Female Trouble deed de 300
pond wegende ster een dansnum-
mertje op trampoline, vrat voortdu
rend mascara-borsteltjes op, ging
moorddadig rond en werd geroos
terd op de elektrische stoel. In Mul
tiple Maniacs liet Waters ook wel
'the king of trash' genoemd zijn
ster verkracht worden door een gi
gantische kreeft. In Pink Flamin
go's werd Divine uitgeroepen tot
'het meest vieze mens ter wereld' en
kreeg ze het aan de stok met een cri
mineel duo dat liftende meisjes kid
napte om hun aan een soort mense
lijke legbatterij te ketenen en hun
kunstmatig te insemineren, waarna
de aldus verkregen baby's werden
verkocht aan goed betalende adop-
tie-ouders.
In de jaren tachtig ging Waters
het ietsje kalmer aan doen, maar
baarde toch bijzonder opzien met
bij voorbeeld de cinematografische
noviteit die hij 'odorama' noemde;
film met luchtjes. Bij voorstellingen
van zijn film Polyester liet hij dan
kaarten ronddelen met genummer
de plakkertjes. Van tijd tot tijd ver
schenen er nummers op het beeld,
waarna het publiek verondersteld
werd de corresponderende plakker-
om zo'n rol te accepteren. Maar ik
heb hem allereerst gekozen omdat
hij eigenlijk nog steeds een 'ster'
was, want nog steeds wist iedereen
wie hij was.
Voor mijn film Polyester was het
ook van belang dat iedereen hem
nog steeds kende, want alleen de
poster al moest iedereen tot verbijs
tering brengen: 'Polyster, een nieu
we film van John Waters. Starring
Tab Hunter en Divine!' De mensen
konden het gewoon niet geloven en
moesten wel naar die film, alleen
maar om te kijken of het wel echt
waar was. En het was waar".
Hairspray
'Als dat geen angstaanjagende gedachte is: David Lynch en ik die nu
voortaan meestemmen voor de Oscars". (foto gpd>
tjes aan te krabben, waarna men een miJn films gedomineerd en ik heb
reuk deelachtig werd, passend bij haar niet willen vervangen en ik wil
de vertoonde taferelen: zweetsok- de ze^s de geringste schijn vermij-
ken, rotte eieren, bedorven vis. Di- ,den dat ik het toch probeerde. Dus
vine deed intussen liefdesscène's 'k ben aan de andere kant van het
met Tab Hunter. mannelijk spectrum gaan zitten en
In vergelijking met die hilarische kvYfI!n.daar m* op Johnny Depp
vulgariteiten, betoont John Waters m Amerika een tieneridool,
zich thans met Cry-Baby bijna nor- Dat w'st lk met eens toen lk hem
maal. John Waters: „Pink Flamin- vo<^ de rol m overweging nM,
go's maakte ik twintig jaar geleden, Y/ant lk *f.as n,et a* dlf 5°»
ik was toen 24 jaar. Ik denk dat het waar hij overal in stond Maar hij
heel vervelend zou zijn als ik nog er precies goed uit. Hy bleek
steeds zulke films maakte. Het is mijn films te kennen en te kunnen
waar dat ik mijn huidige films voor waarderen en bleek bovendien m
Hollywood-studio's vervaardig, fteat het be-
omdat het niet ten eeuwige dage
leuk blijft om low budget-filmpjes ben in de rhogelykheid om de gekte
te maken voor telkens dezelfde hon- stek.en met zijn eigen image als tie-
derd toeschouwers. ner-idool.
Ik zei tegen hem: Blijf dan maar
"Cry-Baby lijkt alleen in zo verre bij mij in de buurt, boy, dan blijf je
op een conventionele film, dat de njet lang meer tiener-idool!' Maar
hoofdrollen gespeeld worden door dat is mijn typische manier van cas-
appetijtelijk ogende jonge mensen; ten. Ik heb in Polyester Tab Hunter
Johnny Depp en Amy Locane. Dat gecast op een moment datje hem al
was niet eerder in een door mij ge- jaren nergens anders meer tegen
maakte film voorgekomen. Ik heb kwam. Als een tegendraadse, komi-
het gedaan omdat Divine overleden sche uitvergroting van zijn eigen
is. Divine, als uitzinnige, corpulente mythe als mooie Hollywood-jon-
travestiet, had een hele reeks van gen. Dat was best moedig van hem
'Ik had er lol in om Debbie Harry in
Hairspray op te voeren als een helle
veeg van een moeder, met een
waanzinnig suikerspin-kapsel. Of in
Cry Baby nu iemand als Iggy Pop
die een niet helemaal frisse grootva
der neerzet; een overjarige nozem
uit de jaren vijftig. Allemaal men
sen die het enig vinden om in mijn
films te verschijnen dwars tegen al
les in wat het publiek van hen ver
wacht. Maar ik pik die mensen er
nooit uit om hen te slachtofferen. Ik
wil ze hebben, omdat ik hen mag,
een zwak voor hen heb en omdat ze
over gevoel voor humor beschik
ken.
Ik moet niets hebben van al die
grasgroene filmkids die al een mil
joen dollar willen hebben, zodra je
maar een foto van ze wil maken. Ik
kan daar niet tegen. Ik wil alleen
werken met mensen die zichzelf
niet te serieus nemen, omdat ze an
ders met mij niet eens overweg zou
den kunnen. Omdat ik mezelf even
min serieus neem. Ik drijf voortdu
rend de spot met mijn eigen image.
Mijn humor wordt verklaard
vanuit mijn angst voor mensen die
denken dat ze 'normaal' zijn en van
daaruit morele gedragsnormen
gaan opleggen aan anderen. Ik ken
heel weinig taboes, al heb ik tegen
woordig niet meer zo'n trek om
grappen te maken over bij voor
beeld kannibalisme, maar ik heb er
geen bezwaar tegen als anderen dat
wel doen. Waar ik overigens niet te
gen kan dat zijn grappen over racis
me en over aids. Dat is namelijk pas
echt vulgair. Dat zijn ook geen grap
pen, dat is geen goede slechte
smaak meer, dat is sléchte slechte
smaak."
„Met Hairspray, dat in de jaren
zestig speelt en Cry Baby, dat in de
jaren vijftig speelt, heb ik een hom
mage willen brengen niet zo zeer
aan mijn eigen jeugd maar aan de
jeugd die ik toen graag gehad had
willen hebben. Ik was acht jaar oud
toen, te jong om een jeugddelin
quent te kunnen zijn. Want wat had
ik kunnen doen? Mijn speelgoed
kapot slaan? Maar ik bezag die vet
kuiven met grote afgunst.
Ik was wel al voyeur in die tijd,
wat dat betreft dus al filmregisseur
in de dop. En die vetkuiven hadden
een stijl waar mijn ouders doodner
veus van werden. Dat heeft een die
pe indruk op me gemaakt. Ik kom
uit Baltimore en typerend voor die
stad is dat ze weliswaar nooit voor
op lopen, maar als ze een of andere
trend oppikken zijn ze daarin heel
extreem.
Toen je die suikerspinnen-kap-
sels kreeg, wist je in Baltimore niet
wat je zag. Bijna net zo grotesk als
waar Debby Harry in Hairspray
mee op haar hoofd rondloopt. Die
'hair hoppers' zag je in Baltimore
tien jaar te laat, maar extremer dan
elders. Net zoals je vandaag de dag
in Baltimore, 'punk' furore ziet ma
ken, ook weer extremer dan elders,
maar ook weer tien jaar te laat".
Autodidact
John Waters als cineast beschrijft
zichzelf als een typische autodidact.
Hij heeft nooit een filmacademie
bezocht, maar is gewoon begonnen
met eerst 8 millimeter-filmpjes te
maken om vervolgens over te stap
pen op 16 en daarna op 35. Van lie
verlee werd hij een cult-regisseur.
De eerste keer dat hij het gevoel
kreeg dat er wellicht behalve balda
dige lol ook nog een internationale
carrière te baseren viel op zijn uit de
hand gelopen hobby, was toen hij 15
jaar geleden door Huub Bals werd
uitgenodigd om Pink Flamingo's te
komen vertonen op het Film Festi
val Rotterdam. Het was ook de eer
ste keer dat hy in Europa terecht
kwam. Het was hetzelfde festival
dat David Lynch introduceerde met
het aan de subversieve Waters stijl
verwante Ereaserhead.
Tot op de dag van vandaag wordt
Lynch door John Waters be
schouwd als de Amerikaanse cine
ast met wie hij zich het meest ver
want voelt en tevens als het bewijs
dat het mogelijk is om met Holly
wood samen te werken zonder je te
conformeren: „Het amuseert me
bijzonder dat nu 15 jaar later David
Lynch de Gouden Palm van Cannes
wint, met een film waarbij veel
mensen zich nog steeds hoogst on
gemakkelijk voelen. En tegelijker
tijd is het David geweest op wiens
voorspraak ik nu lid heb mogen
worden van Academy of Movie Pic
tures, Arts Science. Als dat geen
angstaanjagende gedachte is: David
Lynch en ik die nu voortaan
meestemmen voor de Oscars!"
'Pretty woman'; regie: Garry Marshall; met Ri
chard Gere en Julia Roberts; te zien in Udo,
Leiden en Euro, Alphen
Pretty Woman geldt dit jaar in Ame
rika als een uitzonderlijk fenomeen.
Niet alleen omdat het de film is die
tot dus ver het meeste geld heeft op
gebracht (ruim 170 miljoen dollar)
maar omdat het bovendien voor een
'blockbuster' zo weinig geld gekost
heeft om hem te maken: 20 miljoen
dollar. Dat is ongeveer de helft van
de kosten voor een gemiddelde
Hollywood-film.
Een paar cijfers ter vergelijking.
Total Recall (opbrengst tot dusver
110 miljoen) werd gemaakt voor 65
miljoen, waarbij twee miljoen dol
lar waren inbegrepen als honorari
um voor onze regisserende landge
noot Paul Verhoeven. Who Framed
Roger Rabbit heeft 70 miljoen ge
kost evenals Die Hard 2. The God-
father 3 zal uitkomen op 65 miljoen.
Rambo 3 kostte 58 miljoen, Tango
Cash 55 miljoen, Batman en
Coming to America elk 50 miljoen,
The Abyss 45 miljoen. Een gemid
delde Nederlandse speelfilm wordt
tegenwoordig gemaakt voor één
miljoen dollar.
Dat Pretty Woman voor een ver
houdingsgewijs 'koopje' vervaar
digd kon worden, houdt in belang
rijke mate verband met het feit dat
de honoraria voor de 'ster-acteurs'
laag gehouden konden worden. Ri
chard Gere die in geen jaren een
succesfilm had gehad, kon om die
reden worden gecontracteerd voor
een salaris dat aanmerkelijk lager
lag dan in de tijd van An Officer and
a Gentleman in 1982. En Internal
Affairs moest nog uitkomen.
Gere's tegenspeelster Julia Ro
berts kreeg pas een halfjaar geleden
naam via Steel Magnolia's, toen de
opnamen voor Pretty Woman al
lang en breed achter de rug waren.
Het zat filmmaatschappij Disney (al
lang niet meer exclusief met anima
tiefilms actief) dus aan aan alle kan
ten mee.
Degene die het niet mee heeft ge
zeten was Jeroen Krabbé die aan
vankelijk aangezocht was de hoofd
rollen te spelen in zowel Internal Af
fairs als Pretty Woman, en voor bei
de films op het allerlaatste moment
door Richard Gere werd verdron
gen.
Oersimpel
Een andere reden waarom Pretty
Woman voor betrekkelijk weinig
geld gemaakt kon worden, lag in het
feit dat men de film -met een in we
zen oersimpel verhaal- zowat thuis
cm de hoek kon opnemen. Een
puissant rijke beursspeculant raékt
verdwaald op Hollywood Boule
vard en vraagt aan een hoertje de
weg naar zijn hotel. Als hij bereid is
om voor haar tijd het normale tarief
te betalen, wil ze best even in de au
to stappen om de weg te wijzen. En
zo ontdekken Richard Gere en Julia
Roberts dat ze elkaar eigenlijk
nogal goed liggen; allebei zaken-
tenslotte en ook nog uitge
rust met hetzelfde gevoel voor hu
mor.
Het autoritje bevalt zo goed dat
uiteindelijk Richard ook nog wel
royaal wil betalen als ze die nacht
bij hem wil blijven. En die nacht be
valt zo goed dat Julia vervolgens
wordt uitgenodigd om in ruil voor
een vorstelijke som ook de rest van
de week op te vrolijken die Richard
nog nodig heeft, vóór hij de beoog
de transactie gesloten kan hebben
en zal terugkeren naar de oostkust.
Het verhaal ontwikkelt zich dan
als een Pygmalion-thema. Julia
mag hele boutiques leegkopen en
ondergaat enig praktisch onderwijs
in etiquette en stijl. Omgekeerd
krijgt Richard een paar lesjes ge
leerd inzake integriteit en menselij
ke waarden. En zo zien we een ui
terst bekoorlijk koppel ontstaan uit
twee mensen die ondanks hun sterk
uiteenlopende achtergronden een
buitengewoon positieve invloed op
elkaar hebben.
Hoe moeten straks echter die
twee individuen verder als die idyl
lische week voorbij is? In ieder
Hollywood-sprookje van de oude
stempel zou het antwoord voor de
hand liggen. Ze blijven allicht bij el
kaar en leven nog lang en gelukkig.
Punt, uit. Maar regisseur Garry
Marshall, geholpen door de perfect
op elkaar afgestemde Gere en Ro
berts, weet voortdurend onder de
lagen glamour en humor een onmis
kenbare realiteitszin in tact te hou
den. Waardoor dat happy end nog
helemaal niet zo zeker lijkt.
Als dat dan toch uit de lucht komt
vallen, geeft dat weliswaar een ple
zierig gevoel - omdat je deze inne
mende filmkarakters het beste gunt
- maar tegelijkertijd voel je dat er ei
genlijk iets niet klopt.
Spanning
Toen ik er naar zat te kijken bedacht
ik het volgende: juist omdat je in dit
verhaal de romantiek een vlucht
ziet nemen terwijl het besef van de
nuchtere, zelfs harde werkelijkheid
er voortdurend doorheen blijft prik
ken, onstaat er een interessant soort
spanning. Die komt nou eens een
keer niet voort uit de primitieve
vraag „Blijven ze straks bij elkaar of
niet?" maar uit de veel subtielere
vraag „Als ze straks niet meer bij el
kaar kunnen zijn, zullen ze dan die
samen beleefde idylle toch kunnen
blijven waarderen als iets posi
tiefs?" Dat is waar het script naartoe
werkt.
Als Richard en Julia uiteindelijk
op een roze wolk wegdrijven, voor
altijd samen, dan pas verbleekt de
hele film op de valreep alsnog tot
een zinledig sprookje dat daarom
niet echt bevredigt, omdat het niks
met ons te maken kan hebben. Het
zeepbel-effect. Ik voelde me uitein
delijk teleurgesteld omdat ik aldoor
gemeend had dat Pretty Woman
voor een Hollywood-romance net
wat dieper bedacht was dan je ge
wend bent.
Na dat zo ervaren te hebben,
hoorde ik van Richard Gere dat het
einde aanvankelijk wel degelijk an
ders ontworpen was, maar onder
druk van Disney werd aangepast.
En nog later hoorde ik van Jeroen
Krabbé, die twee vroegere scenario-
versies thuis heeft liggen die Gere
nooit gezien heeft, wat scenario
schrijver J.F. Lawton precies be
dacht had.
Jeroen Krabbé: „In de eerste ver
sie die ik toegestuurd kreeg, het
project heette toen nog '3000', ging
het om een heroïne-hoertje dat in de
finale keihard weer terug op straat
werd gezet. De tweede versie was al
milder en daar wordt het hoertje
weliswaar in de harde realiteit te
ruggeplaatst, maar in het allerlaats
te shot keert de miljonair terug naar
haar straat en blijft daar aan de
overkant staan wachten. Dat laat
zich dan begrijpen als een open ein
de."
Pas in de uiteindeUjke filmversie
is men dus definitief door de
sprookjesbocht gegaan. Hetgeen
zeggen wil dat scenarist J.F. Law
ton over meer talent en durf be
schikte dan de makers van Pretty
Woman. Maar vanuit een puur com
merciële optiek. En het Amerikaan
se publiek kennende, hebben pro
ducenten Arnon Milchan en Steven
Reuther het gelijk aan hun zijde ge
kregen.
PIETER VAN LIEROP
(OP)NIEUW
'Pretty woman' - Lido, Leiden en Euro
Alphen
'Cry baby' - Lido, Leiden
BLIJVERS
'Gremlins, deel 2' - Leuke griezels ver
overen Manhattan, Luxor, Leiden en
Euro, Alphen
'Bird on a wire' - Er klopt iets niet in
film met Goldie Hawn en Mel Gibson,
Lido, Leiden
'Bull Durham' - Amusante kijk op ka
rakteristiek stukje Amerikaanse sa
menleving, Trianon, Leiden
'Back to the future, deel 3' - Gein in de
beste traditie van Lucky Luke - Lido,
Leiden
'War of the Roses' - Huwelijkskome
die, Trianon. Leiden
'Ook honden gaan naar de hemel' - Te
kenfilm met grimmig karakter, Lido.
Leiden en Euro, Alphen
'She's out of control' - Dochter wordt
volwassen en vader Tony Danza
maakt zich daarover zorgen - Euro, Al-
Family Business - niet geheel geslaag
de komedie over oplichtersfamilie,
Back to the future, deel 3' - Odeon
(462400), al.
'Wild Orchid' - Odeon. 16 jr.
'Look who's talking' - Odeon. al.
'Tango Cash' - Odeon. al.
'Speaking parts - Studio (656402), 16 jr.
'Un monde sans pitié' - Studio. 16 jr.
'Dead poets society' - Studio. 12 jr
'Trop belle pour toi!' - Studio. Leiden.
AMSTERDAM
'Cry baby' - Alfa (278806), al.
'Cyrano de Bergerac' - Alfa, al.
Filmzomer '90 - Diverse films, Alfa.
'Dead poets society' - Alfa. al.
'Gremlins, deel 2' - Alhambra (233192).
al.
'Ook honden gaan naar de hemel' - Al
hambra, al.
'The fabulous Baker boys' - Alhambra,
- Bellevue Cinerama,
schoten
'Heisser als Lava' - Rex, Leiden
'De redeertjes' - Greenway, Voorscho-
'Honey I shrunk the kids' - Greenway,
Voorschoten
'Look who's talking" - Komedie met
pratende baby in hoofdrol, Astra, Was
senaar, Greenway, Voorschoten
FILMHUIZEN
DEN HAAG
'Gremlins, deel 2' - Asta, al.
'She's out of control' - Asta, al.
'Cry baby' - Babyion (471656), 16 jr.
'Pretty woman' - Babylon, al.
Filmzomer '90, div. films - Babylon.
'Bird c
al.
'Wild orchid' - Cinerama, 16 jr.
'Pretty woman' - Calypso (234876), al.
'She devil' - Calypso, al.
Pink Floyd 'The Wall' - Cinecenter
(236615), 12*jr
'Un monde sans pitié' - Cinecenter, 16
jr.
'Alle honden gaan naar de hemel' - Ci-
'One flew over the cuckoo's nest' - Ci-
'Bagdad café' - Cinecenter. 16 jr.
'Back to the future, deel 3' - Cinema
(151243), al.
'She's out of control' - Cinema, al.
'She's out of control' - City (234579), al.
'Internal Affairs' - City, 12 jr.
'Heart condition' - City, al.
'Gremlins, deel 2' - City, al.
'Best of the best' - City, al.
'War of the Roses' - City, al.
"Look who's talking' - City. 16 jr.
Italiaanse Bella Donna's - Kriterion
(231708)
Twee films met Al Pacino - Kriterion.
Zomerfestival met diverse films - The
Movies (245790), al.
'Mi manda picone' - The Movies, al.
'Roger Me' - The Movies, al.
'Cinema Paradiso' - The Movies, al.
'De gulle minnaar' - Tuschinski
n' - Metropole (456756), al.
'Back to the future, deel 3' - Metropole,
al.
'Look who's talking' - Metropole, al.
'The fabulous Baker Boys' - Metropo
le, al.
'Bird on a wire' - Metropole, al.
'Ook honden gaan naar de hemel' - Me
tropole, al.
'Pretty woman' - Tuschinski, al.
'Family Business' - Tuschinski, al.
'Bird on a wire' - Tuschinski Cineac
(243639), al.
'Ook honden gaan naar de hemel' -
Tuschinski Cineac, al.
'Vincent Theo' - De Uitkijk. 12 jr
TELEVISIE
Zaterdag 28 juli
Doll face (Super Channel, 21.00 uur).
Amerikaanse musical uit 1945 van Le
wis Seiler, met Vivian Blaine en Den
nis O'Keefe. Musical met Como's hit
'Hubba, Hubba, Hubba'.
California (Veronique, 22.15 uur).
Amerikaanse film uit 1963 van Hamil
Petroff, met Jock Mahoney en Faith
Domergue. Mahoney staat in deze film
aan het hoofd van de Californische be
volking die aansluiting probeert te
krijgen bij de Verenigde Staten.
Cannery Row (BBC 2, 22.50 uur).
Amerikaanse film uit 1982 van David
S. Ward, met Nick Nalte en Debra Win
ger. Moeizame verlopende
Winger.
Panico en el transiberiano/Horror
Express (Super Channel, 23.00 uur)U.
Engelse horrorfilm uit 1972 van Euge-
nio Martin, met Christopher Lee en
Silvia Tortosa. Een monster dat lange
tijd bevroren is geweest, komt weer tot
The last of Sheila (BBC 1, 00.00
uur) Amerikaanse thriller uit 1973
van Herbert Ross, met James Coburn,
Raquel Welch en Joan Hackett. Holly-
wood-ster Sheila wordt vermoord.
Een jaar later inviteert haar echtge
noot zes vrienden op zijn luxe jacht.
Hij heeft een ingewikkeld spel be
dacht dat een dodelijke afloop krijgt.
Zondag 29 juli
Lust for life (BRT 1,20.15 uur). Ameri
kaanse film uit 1956 van Vincente Min-
neili, met Kirk Douglas en Anthony
Quinn. Van Gogh-biografie.
Angel and the badman (Super
Channel, 21.00 uur). Amerikaanse wes
tern uit 1947 van James Edward Grant,
met John Wayne en Gail Russell.
Travelling North (BBC 1, 21.35
uur). Australische film uit 1987 van
Carl Schultz, met Julia Blake en Leo
McKern. Een opvliegende gepensio
neerde man wordt verliefd op een ge
scheiden vrouw. Zij nemen hun intrek
in een romantische bejaardenwoning
in North Queensland. Hun geluk
wordt overschaduwd als hij aan een
ernstige hartkwaal blijkt te lijden.
Yojimbo (BBC 2, 23.25 uur). Japan
se samoerai-film uit 1961 van Akira
Kurosawa, met Toshiro Mifune en Hi-
roshi Tachikawa. Een samoerai-huur
ling komt terecht in een stadje dat ver
scheurd wordt door gevechten tussen
twee bendes. Voorloper van de spag
hetti-'
Maandag 30 juli
De spotvogel (België 1,20.25 uur). Bel
gische komedie uit 1954 van Edith
Kiel, met Charles Janssens en Irene
Beval. Marktkramer en dokter zouden
tweelingbroers kunnen zijn. Die spre
kende gelijkenis levert de dokter re
gelmatig problemen op.
Topaz (Nederland 1, 22.00 uur).
Amerikaanse spionagefilm uit 1969
van Alfred Hitchcock, met John For-
sythe, Dany Robin en John Vermont.
Verfilming van de roman van Leon
Uris. Franse en Amerikaanse inlich
tingendiensten werken samen om de
rol van de Sovjetunie op Cuba te on
derzoeken.
Dinsdag 31 juli
The big steal (BBC 2.19.25 uur). Ame
rikaanse speelfilm uit 1949 van Don
Siegel, met Robert Mitchum en Jane
Greer. Officier verdacht van sjoeme-
loonlijsten, achtervolgt bende
i de v
Roman Holiday (Ned. 20.25 uur)er-
land. Amerikaanse tv-film uit 1987 van
Noel Nosseck, met Catherine Oxen-
berg en Tom Conti. Remake van klas
sieker uit 1953. Prinses duikt onder in
Rome en maakt kennis met een op
dringerige Amerikaan.
A small town in Texas (Veronique,
22.00 uur). Amerikaanse speelfilm uit
1976 van Jack Starrett, met Timothy
Bottoms en Susan George. Man komt
na drie jaar uit de gevangenis. Wil een
nieuw leven beginnen.
Woensdag 1 augustus
Car Wash (Veronique, 22.00 uur).
Franklin Ajaye. Een dag
pompstation annex autowasserij in
Los Angeles.
Donderdag 2 augus-
Torpedo run (BBC 2, 19.00 uur).
Amerikaanse speelfilm uit 1958 van
Joseph Pevney, met Glenn Ford en
Diane Brewster. Amerikaanse duik
boot vernietigt Japans vliegdekschip
in Tokyo-baai tijdens WO-II.
Lles/Licenscd to kill (Super Chan
nel, 20.00). Amerikaanse thriller uit
1983 van Ken Jim Wheat, met Ann
Dusenberry. Actrice moet rol spelen
van meisje dat in psychiatrische in
richting overleed. Om zich in die rol te
kunnen verplaatsen gaat ze een paar
dagen naar een inrichting. Daar komt
ze tot een vreselijke ontdekking.
The pilot (Veronique, 22.00 uur).
Amerikaanse speelfilm uit 1979 van
Cliff Robertson, met dezelfde Cliff Ro
bertson en Diane Baker. Piloot die aan
de drank is ontdekt dat zijn wereld in-
Second thoughts (BBC 1,00.35 uur).
Amerikaanse speelfilm uit 1983 van
Lawrence Tuman, met Lucie Arnaz en
Craig Wasson. Juriste begint iets
moois met warhoofdige jongeman, die
in de gevangenis belandde.
Vrijdag 3 augustus
The dark passage (BBC 2, 19.00 uur).
Amerikaans melodrama uit 1947 van
Delmer Daves, met Humphrey Bogart
en Lauren Bacall. Een ontsnapte ver
oordeelde laat zijn gezicht door plasti
sche chirurgie bewerken en wacht in
Bacalls woning tot hij zich weer kan
vertonen.
Murder by decree (BRT 1. 20.00
uur). Engels/Canadese misdaadfilm
uit 1979 van Bob Clark, met Christop
her Plummer en James Mason. Sher
lock Holmes onderzoekt moorden op
prostituées door Jack the Ripper ge
pleegd en komt tot verrassende con
clusie.
Lovesick (BBC 2, 22.00 uur). Ameri
kaanse romantische komedie uit 1983
van Marshall Brickman, met Dudley
Moore en Elizabeth McGovern. Ne-
wyorkse psychiater wordt verliefd op
cliënte en ziet voortdurend de geest
verschijning van Freud.
The people that time forgot (Vero
nique, 22.20 uur). Engelse film uit 1977
van Kevin Connor, met Patrick Wayne
en Sarah Douglas. Man gaat op zoek
eiland.
The naked face (Ned. 1, 23.35 uur).
Amerikaanse film uit 1985 van Bryan
Forbes, met Roger Moore en Rod Stei
ger. Psychiater (Roger Moore) wordt
verdacht van moord op een van zijn
patiënten.
Into the night (BBC 1, 00.15 uur).
Amerikaanse komische thriller uit
1985 van John Landis, met Jeff Gold-
blum en Michelle Pfeiffer. De mooie
Michelle Pfeiffer wordt achterna geze
ten door een stelletje schurken. Geluk
kig loopt ze 's nachts Jeff Goldblum te
gen het lijf, die de slaap niet kan vatten
en dus alle tijd heeft om haar belagers
af te schudden.
Escalier C. (BBC 2, 00.20 uur) Fran
se film uit 1984 van Jean-Charles Tac-
chella, met Robin Renucci en Jean-
Pierre Bacri. Bewerking van een ro
man van Elvire Murail over het leven
van de bewoners van trappenhuis C in
een flatgebouw in Parijs.
Lieverdjes uit de jaren vijftig gestapt in 'Cry Baby'.
