Mijn stemgeluid is niet dunner geworden'
h
'Ik mik niet op stardom'
Dusty Springfield terug na jaren van isolement en onzekerheid
?^23èèéè
Picasso brengt
45 miljoen op
Bob Geldof terug aan de zonnige kant van het leven
WOENSDAG 27 JUNI 1990
PAGINA 23
Eigenlijk heet ze Mary
O'Brien, maar als Dusty
Springfield behoorde ze
samen met Aretha
Franklin tot de beroemdste
popzangeressen van de
jaren zestig. Wie kent ze
niet, die prachtige hits:
Son of a Preacher Man, You
don't have to say you love
Me, I close my eyes and
count to ten. In de jaren
zeventig trok Dusty zich
terug en groeide uit tot een
levende legende, de Greta
Garbo van de pop.
Komende maand komt
haar eerste nieuwe lp sinds
acht jaar uit, geproduceerd
door de Pet Shop Boys.
Dusty, inmiddels 51, is
terug.
Van onze correspondent
John Oomkes
LONDEN "Ik haat dat woord: se
rieus. Ernstig met je vak bezig zijn.
Als je bedoelt: het feit dat ik me in
het openbaar vertoon betekent dat
ik beloofd heb hard te zullen wer
ken, dan heb je gelijk. Ik heb me la
ten vastleggen op een commitment.
Of ik daar nou echt voor gekozen
heb is een tweede, maar in elk geval
gebeurt er iets met mij als middel
punt. Als ik geen zin meer heb in de
ze come-back, dan hoef ik het maar
te zeggen. Het is gelukkig wel dui
delijk dat ik er niet voor de rest van
mijn leven aan vast zit."
"Misschien dat anderen wel on
ophoudelijk hebben willen door-
buffelen. Elton John ja, of wie dan
ook. Heb ik dan geen keuze? Eisen
jullie allemaal dan zo veel van mij?
Nee, ik móest stoppen.
Fucking...sorry, ik wil niet te grof
overkomen, maar ik heb extreem
hard gewerkt. Vanaf de middelbare
school heb ik in feite gezwoegd en
gezweten, tot halverwege de jaren
zeventig. Tropenjaren in één en het
zelfde vak. Die jaren hebben me ge
sloopt. Nu, terwijl ik met je zit te
praten, ben ik uitgeput. Het is zo
hard werken geweest dat ik er hoe
dan ook tussenuit moest. Iedereen
kan dan verder de pot op. To hell
with everything else... ik wilde in le
ven blijven. In tegenstelling tot
sommigen uit de jaren zestig die het
er niet levend van af hebben ge
bracht."
"Dat had ook mij kunnen overko
men. Ik heb een dierlijk instinct als
het op mijn gevoelens aankomt. Ik
was aan het opbranden. Het beest in
me schreeuwde: verberg je onder
de eerste de beste struik! Precies
zoals de dieren doen. Ik begrijp kat
ten heel goed. I'm a cat person. Vol
gens mij was ik in een vorig leven
een kat. Ik begrijp waarom zij de be
hoefte hebben zich te kunnen terug-
trekken. En het gaat ze zo goed af.
Dat bewonder ik. Hup! Weg uit de
zon en onder het struikje."
Geleuter
"Ik heb jarenlang de muziekwereld
gemeden. Ik wil niet zeggen dat ik
me zozeer heb teruggetrokken dat
ik me niet langer bemoeide met
Dusty Springfield: in staat tot extreme kracht.
vrienden. Met hen hoefde ik niet de
ganse dag te discussieren over de
vraag of die synthesizer wel het juis
te soundje produceerde. Ik had ge
woon behoefte aan alledaags geleu
ter. Ik ben als een redelijk intelli
gent kind opgevoed. Mijn ouders
hebben me van jongsaf aangemoe
digd te praten over andere dingen
dan muziek, en daar had ik nu ein
delijk tijd voor. Ik hield op met zin
gen omdat ik bezig was in een idioot
te veranderen... Ik ben trouwens
nog steeds heel goed in staat om me
idioot te gedragen."
"Ik ben voorbestemd als zangeres
door het leven te gaan. Ik dacht tij
dens mijn carrière voortdurend dat
ik daarnaast nog wel tot iets ander§
in staat zou zijn. Normaal zijn, bij
voorbeeld. Nou, dat was een misser.
Ik ben niet normaal. Ik leid geen
normaal leven, en vroeger had ik de
neiging me daar schuldig over te
voelen. Ik dacht dat mijn leven
waardeloos was. Ik had een zeer
slechte attitude ten opzichte van
mijn vak. Ik dacht dat die job in
geen enkel opzicht iets voorstelde."
"Het was in mijn ogen allemaal
frivool... Oh... ik vertel je nu precies
hoe ik me vroeger placht te condi
tioneren. Ik was zeer onzeker. Ik
vond dat ik geen applaus verdiende.
Had een behoorlijk lage dunk van
mezelf. Ik heb nog steeds niet de in
druk dat ik nou zó bijzonder ben,
maar ik sta anderen nu tenminste
toe mij te vertellen dat ze van mijn
stem genieten. Ik was nooit ver
waand; ik was juist heel voorko
mend en beleefd. Ik had alleen een
glazen stolp om me heen, dus alsje
blieft: geen lofzangen op mij. Ik zag
GPD)
ze in de zalen voor mij juichen, maar
het raakte me niet. Het was alsof ze
voor iemand anders applaudisseer
den of uit hun bol gingen. Ik werkte
jarenlang heel hard, terwijl ik vond
dat ik zelf werkelijk niets voorstel
de. Niet erg gezond hè?"
Naar Memphis
"Ik werd in 1968 als gewoon Engels
meisje geïnviteerd om naar Memp
his te komen en daar met beroemde
begeleiders en producer Jerry
Wexler een plaat op te nemen. De
eerste blanke soulzangeres die dat
waard zou zijn. Ikzelf vond me daar
lang niet goed genoeg voor; dat is de
reden waarom ik niet verder in zee
ging met Atlantic Records. Ik ben
niet de enige die daar zo over denkt.
Een paar maanden terug liep ik Ge
orge Michael in een studio tegen het
lijf. We hadden elkaar nooit eerder
ontmoet, en het gesprek kwam op
Memphis en het beroemde Sun-stu-
diocomplex datje daar nog hebt. Ik
zei: had jij dat nou ook daar? Dat ze
tegen je zeggen: daar en daar stond
Aretha Franklin. In die box heeft ze
dat en dat opgenomen? Mmm, zei
George. Tegen mij zeiden ze: daar
stond Percy Sledge, en hier nam
Otis Redding op. George zei: 'Ik
werd gek. Ik flipte.' Had ik ook. Ik
zei. George, ik weet precies hoe je je
voelt. Want wij verafgoden die men
sen zelf. Je huivert van binnen als je
alleen maar denkt aan het feit dat zij
daar geschiedenis schreven... in
plaats dat dat je inspireert."
"Hahaha. Ik weet het. Nu lopen
die studiojongens tegen nieuwko
mers te roepen dat Dusty daar en
daar heeft staan zingen! Verbijste
rend. Ik ben er kapot van. Ik hoop
dat het de nieuwe lichting niet zo in
timideert als het mij deed. Aretha
was mijn idool. Mijn muzikale richt
snoer. Ik denk dat het toen mijn
zucht naar perfectie was die de
vreugde van het zingen teniet heeft
gedaan. Als ik niet net zo goed als
Aretha kon zijn en naar mijn
smaak kan niemand ooit zo goed
zijn als zij dan kon je net zo goed...
eh... ophouden."
Onzekerheden
"Nu zeg ik: ik was een prima zange
res, met een heel ander stemtype en
een heel andere frasering dan
Aretha. Ik werd zelfs met die stem
geboren, hoefde haar niet te ontwik
kelen. Een gave. Talent, dat was
niks anders dan de bereidheid die
stem te gebruiken en te onderhou
den. Maar ik hoefde me niet door
die gave te laten leiden, of mezelf
verder te ontwikkelen. Ik had die
stem al. Het geluid was er gewoon,
maar ik was er niet van overtuigd.
Als je zelf niet zingt, dan kun je de
onzekerheden van een zanger of
zangeres niet aanvoelen. Inmiddels
ben ik een tikje volwassener gewor
den. Ik vind het nu oké als ik niet
helemaal perfect ben. D'r is gewoon
genoeg ruimte, ook voor mij. Ik ac
cepteer nu waardering."
„Mijn geluid is niet dunner ge
worden. Ik word snel moe, maar dat
had ik vroeger ook. Het lijkt alsof ik
beschik over een erg sterke stem,
maar dat is niet zo. Mijn stem wordt
m de studio bijna stelselmatig ver
keerd geproduceerd; dat weet ik
omdat ik inmiddels thuis ben in de
opnametechniek. Het hindert me
niet zozeer... als het maar bijdraagt
aan het effect dat ik wil bereiken.
Het kan me niet schelen hoe ik het
moment bereik dat anderen uitleg
gen als 'soul', als ik het maar krijg.
De zangleraar, Don Lawrence, met
wie ik in New York heb gewerkt,
vertelde me: 'Ik kan niks aan je
stembanden doen, ik kan ze alleen
voorbereiden op het misbruik dat
ze te wachten staat.' Een erg intelli
gente opmerking. Hij richtte zich
trouwens toch meer op mijn instel
ling dan op mijn stem. Hij zei: wees
niet zo kritisch, Dusty."
"Ik wist meer autoriteit in mijn
stem te leggen dan veel zangeressen
uit de jaren zestig. De vrouwen stel
den niks voor toen, werden wegge
moffeld. In Engeland hóórde het
niet om als vrouw...eh... over te ko
men alsof je ballen had. Toen ik op
kwam had je opeens ook Lulu en
Cilla (Black red.), die beiden over
sterke stemmen beschikten. Helen
Shapiro was misschien de eerste
met een krachtig geluid. Maar pop
muziek was bijna uitsluitend een
domein dat mannen toebehoorde.
Zelfs in de States. Elvis, Carl
Perkins. Vrouwelijke rock-'n-roll-
zangers had je niet of nauwelijks.
Vrouwen waren een incident."
Kwetsbaar
"Ik ben blij dat mensen uit de ho
mo-hoek me nu zien als een sterke
vrouw. Ik ben in staat tot extreme
kracht, ik ben gelijktijdig ook pijn
lijk kwetsbaar. En intens verlegen.
Ik ben een geweldige mix van al die
karaktertrekken en eigenschappen,
overigens op elk gewild moment.
Nu ook, dus. Vroeger had ik ook
nog een slecht humeur, maar dat
ben ik gelukkig kwijt. Ik ben Iers
van komaf, dan heb je dat. Ik kan
geïrriteerd raken, maar daar blijft
het nu bij. Ik gooi geen rotzooi meer
door de kamer heen. Dat deed ik
vroeger overigens alleen al om de
pret, maar ik ben nu bijna vervelend
zachtaardig geworden. Ik heb te
lang in Californië gewoond, tussen
al die gezondheidfreaks. Gun me
wat tijd, dan word ik vanzelf weer
geschift. Hahaha."
"Het heeft vijftien jaar geduurd
voordat ik hier allemaal achter ge
komen ben. Langzame leerling. Ik
moet wel zeggen dat ik tijdens mijn
jaren van afzondering toch nog wel
hier en daar in de States heb ge
werkt. In lounge-bars als de Persian
Room, ja. Dus in Europa hadden
mensen het idee dat ik met pen
sioen was gegaan. Uiteindelijk ben
ik ook daarmee gestopt: ik hield
niet van dat Las Vegas-milieutje op
kleine schaal. Dat kwam door het
Amerikaanse management. Als ze
je willen boeken komen ze een keer
op het ontbijt, tekenen een contract
met je, en schepen je in het vervolg
af met assistenten. Vreselijk. Alleen
dat contract in de Persian Room in
New York blijft me bij; het Hilton
onder de lounge-bars. üp de dag
van het eerste optreden hadden ze
geen enkele reservering. Het perso
neel was de wanhoop nabij en zette
de deuren van de repetitiekamer
open naar de foyer van het Plaza
Hotel. Van dat moment af begon de
telefoon. Mond-op-mond. Van dat
moment af was het elke avond
stampvol. Drie weken lang."
Katten
"Ik wil niet praten over mijn seksu
ele voorkeur, want daar is zo veel
onzin over gepubliceerd. Vooral de
lage geesten in de Britse en Austra
lische pers bergrijpen niet dat een
vrouw alleen met haar katten wil
wonen. Want dat doe ik. Ik heb vaak
alleen gewoond, vaak zelfs met ne
gen katten. Ik ben nooit getrouwd,
dus ben ik in de ogen van die pers
jongens lesbisch. Maar het gaat je
niet aan wat ik wèl ben. De pers
moet kranten verkopen. Kan ik jou
vragen wat jij bent? Mooi, hetero.
Nou. dan zit je goed hè? Niemand
haalt je over de hekel, alleen maar
omdat je op vrouwen valt hè. Ik be
grijp het wel, dit is een verlicht
land."
"Mijn leven is mijn leven, mijn
job is mijn job en helaas is er geen
scheiding tussen beide aan te bren
gen. Vierentwintig uur per dag ben
ik Dusty, ben ik mi jn job. Er is geen
tijd voor een relatie, er is nauwelijks
gelegenheid om de katten eten te
geven."
"Lucy O'Brien heeft mijn levens
verhaal beschreven. Vervelend
boek, en ze kan beter. Ze had in de
New Statesman een prachtig artikel
gevlochten over The Dolly Birds,
een meidengroep waarvan ik deel
uitmaakte. Maar 'Dusty', het boek,
is vervelend. Met de grootste moeite
heb ik eenderde gelezen en toen het
boek dichtgeslagen. Als ik zó saai
ben, dan houd ik op. Als ik ooit zelf
een boek schrijf uitgever MacMil-
lan heeft me gevraagd dan doe ik
dat alleen als ik geloof dat anderen
het willen lezen. Het is bovendien
een therapeutische ervaring, en
daar ben ik niet aan toe."
"Alleen het gedeelte over Zuid-
Afrika (in 1965 red.) is bijna cor
rect. Het hoofstuk waarin ze be
schrijft dat ik als eerste artieste in
dat land vroeg om een gemengd pu
bliek is juist. Ik vroeg alleen niet
naar 'gekleurden', maar naar 'zwar
ten'. Het was een kleine clausule in
mijn contract. Achteraf lach ik om
het Mandela-concert in Wemblev.
Prima hoor, zo'n feest, en ik ben blij
dat er in Zuid-Afrika veranderingen
te bespeuren zijn. Maar we zijn vaak
io naïef in onze wensen."
"In Zuid-Afrika kon ik in de jaren
zestig voor een gemengd publiek
spelen omdat de concert-organisa
tor daar gebruik maakte van een
maas in de wetgeving. Je kon er
voor een gemengd gehoor spelen
als je dat in een bioscoop deed.
Mooi hè, van die Dusty. De Zuid-
afrikaanse regering in diskrediet
gebracht. En dat was nog wel dat
bewind dat zo zorgvuldig met de
Apartheid omsprong zodat zwart en
blank niet op hetzelfde bankje m
het park konden zitten. Nou, vader,
wees niet naïef. Nadat ik in Zuid-
Afrika geweest was, werd ook die
mogelijkheid geschrapt. Wat een
wapenfeit hè? Achteraf gezien heb
ik zelf die maas in de wet gedicht.
Ze hadden alleen maar gewacht tot
dat er zo'n idioot als ik langskwam
die de zaak nog slechter maakte dan
ie al was. Ik was een heel naïeve da
me. Ik ben nog steeds in staat de na-
ïevelinge uit te hangen."
Passagier
"Ik vertrouw de Pet Shop Boys als
mijn producers. Ik weet vaak niet
wat ze me laten zingen totdat ik er
achteraf notie van neem. In 'Occupy
your Mind', een van de nummers
van mijn nieuwe plaat, zing ik: 'The
re's just one answer to these times:
belief Een slogan, ja. Het is waar
voor mij. Laten we het maar God
noemen, dat is een makkelijke
naam. Het is niet dezelfde God met
wie ik als katholiek meisje ben
grootgebracht. Dat was geen vrien
delijke God, een Heer die je wilde
pakken. Degene in wie ik nu geloof
lijkt me te steunen. Ik krijg kracht
van hem, of het. Ik ben er nog
steeds, dank zij hét, of hém. Hij of
het bestuurt de bus met mij als pas
sagier. Ik vertoon myn kunsten, zo
goed mogelijk, maar iemand anders
regisseert de show."
LONDEN (AFP/DPA) - Een schil
derij van Picasso uit 1901, waarop
een groep spelende kinderen bij een
vijver in dé Tuilerieen in Parijs staat
afgebeeld, is op een veiling bij
Christie's in Londen voor bijna 45
miljoen gulden van de hand gegaan.
De koper, een Europese verzame
laar, wil anoniem blijven. Een olie
verfschilderij van Renoir, 'De
Baadsters', geïnspireerd op een reis
naar Guernsey in 1882, werd door
het Japanse bedrijf Aska Interna
tional voor ruim 13 miljoen gulden
gekocht.
Het veilinghuis Sotheby in Lon
den heeft gisteren een schilderij van
Vincent van Gogh van een veiling
van impressionisten teruggetrok
ken, nadat deskundigen hadden ge
waarschuwd dat het om een verval
sing zou kunnen gaan. Het gaat om
een straatscène in Auvers, waar
voor op een veiling in 1984 bijna 1,5
miljoen is neergeteld.
Aidan Lang gaat
Opera Zuid leiden
GELEEN (GPD) De Stichting
Opera Zuid, die in de toekomst de
operavoorziening in Limburg en
Noord-Brabant voor haar rekening
gaat nemen, heeft een artistiek lei
der. Gisteren zette Aidan Lang (32),
stafmedewerker van de Welsh Na
tional Opera, zijn handtekening on
der een contract, dat hem tot eind
1992 (met een optie om verder te
gaan) aan de stichting bindt. Lang
zal in die tijd de artistieke supervi
sie hebben over vier operaproduk-
ties, waarvan de eerste - Le Nozze di
Figaro van Mozart in maart van vol
gend jaar in Limburg wordt gepre
senteerd.
EXPOSITIE Museum Scheve-
ningen toont van 27 juni tot en met
22 september een overzichtsten
toonstelling met werk van de schil
der Philip Sadée (1837-1904). Hij is
een van de minder bekende verte
genwoordigers van de Haagse
school. De expositie omvat schilde
rijen, aquarellen, tekeningen en
voorstudies.
Van onze correspondent -
Louis Du Moulin
AMSTERDAM - Bob
Geldof houdt niet zo van
voetballen, maar bezit wel
een temperamentvol Iers
hart. De jongste triomf van
Jack's Army op het WK in
Italië (tegen Roemenië)
heeft hem daarom meer ge
daan dail voor mogelijk ge
houden. "Hoe ik het berei
ken van de kwartfinale heb
gevierd? Hier in de binnen
stad, met een Nederlandse
vriend, heel lang en zeer ste
vig", bekent de opnieuw als
rockzanger naar voren tre
dende landgenoot van doel
man Pat The Celtic Cat en de
zijnen.
Hoe trots Bob Geldof ook op hen is,
de chauvinist in hem 35 jaar in
middels blijft het afleggen tegen
de realist. "Zaterdag tegen Italië zal
voor ons het feest over zijn. Die
ploeg is gewoon te snel en te slim
voor ons. Geeft niks, als je voor het
eerst deelneemt is een plaats bij de
laatste acht gewoon heel knap.
Daarbij heb ik ook nog eens zeer
veel respect voor de Ierse benade
ring, die lang niet zo opgefokt is ge
weest als die van de andere ploegen.
Natuurlijk is dat ook de verdienste
van Jack Charlton die perfect aan
voelt in welk sfeertje zijn team het
beste gedijt. Die man wacht straks
een ontvangst om koud van te wor
den. Als hij niet oppast maken de
Ieren hem meteen president", aldus
de voormalige voorman van The
Boomtown Rats, die, sinds zijn ge
denkwaardige hulp-initiatieven
voor hongerend Afrika (achtereen
volgens Band, Live en Sport Aid)
wellicht meer bekendheid geniet
als bevlogen actievoerder.
Het door hem toch wel goed bij
gehouden toernooi ("Vooraf had ik
als finale Nederland-Argentinië
voorspeld, nu hou ik het op Italie-
West-Duitsland") blijkt als 'ijsbre-
kertje' ideaal. Noodzakelijk boven
dien, want Bob Geldof heeft er ei
genlijk alweer spijt van dat hij zich
heeft laten overhalen tot een flinke
Europese promotieronde met tel
kens zo'n acht tot tien praatsessies
per halteplaats. Het aan de lopende
band overbrengen van zijn enthou
siasme over. zijn tweede solo-album
'The vegetarians of love' kost dan
ook meer moeite dan hem lief is,
heeft hij vooraf al laten weten.
Erkenning
Anderzijds begrijpt deze aanko
mende veteraan van dé eervolle
bijnaam Saint Bob noch van zijn
adellijke titel Sir wil hij nog horen
maar al te goed dat zijn verrassen
de rentree na ruim twee jaar anoni
miteit om tekst en uitleg vraagt.
Bob Geldof mag dan niet de illusie
hebben dat 'de wereld' hem als pop
muzikant heeft gemist, hij jaagt nog
steeds wel serieuze erkenning na.
Naar eigen zeggen is zijn eerste
langspeler 'Deep in the heart of
nowhere' (uit 1986) in dat opzicht ze
ker geen miskleun geweest. "Alles
bij elkaar zijn er een miljoen exem
plaren van verkocht, ik beschouw
dat als een groot succes", stelt hij
heel nadrukkelijk, kennelijk met de
bedoeling om vervelende vragen
over de lauwe reacties in bijvoor
beeld Groot-Brittanië en Nederland
in de kiem te smoren. "Natuurlijk
had ik liever gehad dat er ook nog
een paar knallende hits van af wa
ren gekomen. Maar ik kan ef niet
mee zitten dat dat niet is gebeurd.
Ik mik nu eenmaal niet op de hitpa
rade of op stardom, ik maak liedjes
omdat ik de behoefte heb om mijn
gevoelens te uiten".
De winst van het eerste 'eigen ei'
is verder geweest een toegenomen
zelfvertrouwen. "Toen ik die plaat
maakte, wist ik niet of men mij na al
die hulpacties nog wel als popar
tiest wilde accepteren. Ik was ge
spannen, onzeker, voelde me nog
steeds opgejaagd, dat hoor je alle
maal op 'Nowhere' terug. Althans,
die onrust ben ik er zelf na verloop
van tijd steeds meer uit gaan halen
en daarmee is gaandeweg ook mijn
voldoening gegroeid".
Vandaar de lef om bij het vervol
gen van zijn muzikale loopbaan een
geheel andere koers te kiezen. Het
streven naar een vernieuwend dan
wel trendy geluid werd zonder eni
ge gene ingeruild voor een voort
borduren op de tradities van Loui
siana (cajun) en de Keltische we
reld. In plaats van het leed van de
wereld kreeg in zijn teksten het
pluk de dag de boventoon. "Waar
om? Ik denk omdat ik na drie jaar
met mijn hoofd in de problemen te
hebben gezeten, er langzaam achter
kwam dat deze wereld nog zoveel
moois te bieden heeft. Ik heb het
joie de vivre, zoals die in de cajun-
muziek met zijn accordeons en vio
len tot uitdrukking komt, op mijn
manier geprobeerd te vertalen. Het
resultaat noem ik organische mu
ziek om op te drinken, te dansen en
te vrijen".
Het spontane, minder gecompli
ceerde karakter van 'Vegetarians of
love' is volgens hem nog eens be
vorderd door de wijze van opne
men. In vijf dagen tijd werden maar
liefst 28 songs op de band gezet,
aanvankelijk tot verbijstering van
producer Rupert Hine, die bij 'Now
here' nog zoveel precisie aan de dag
had mogen leggen. "Ik wilde voor
komen dat de liedjes in de studio
stuk geproduceerd zouden worden.
Daarom heb ik tegen Rupert gezegd
'Als ze er na drie keer niet goed op-,
staan, dan zijn ze niet okay'. Dat was
even wennen voor hem, maar die
methode heeft toch uitstekend ge
werkt, dit keer. De sfeer, daar ging
het toch om, niet of ik nou vals zong
of speelde", recaputileert Bob
Geldof, die in zijn drang tot opval
lende levendigheid ook de door Hi
ne gerecuteerde gastmuzikanten
van het doorgaans stijve Penguin
Café Orchestra meesleurde.
Met de meer zweverige r
op zijn nieuwe visitekaartje bevindt
Bob Geldof zich meer dan voorheen
in de buurt van Van Morrison, de
vaak nog norsere bard uit Belfast.
Zelf is de in Dublin opgegroeide en
in Londen woonachtige 'hulpverle-
ner in ruste' evenwel die mening
niet toegedaan. "Als je zegt dat T'd-
on't like mondays' (grootste hit van
The Boomtown Rats uit 1979) was
geinspireerd op 'Wavelength' van
Morrison, dan kan ik daar nog wel
inkomen. Maar in mijn huidige re
pertoire hoor ik hem echt niet terug.
Ik bestrijd niet dat ik aansluiting
heb gezocht bij de grote Keltische
familie. Daartoe behoort Van, maar
Clannad, The Waterboys, The Po-
gues en The Chieftains evenzeer".
Hoewel de leut steeds het uit
gangspunt is geweest, kent een aan
tal van de twaalf uitverkoren liedjes
wel degelijk een serieuze strekking.
De eerste single 'The great song of
indifference' al pingelend tot
stand gekomen; terugluisterend no
teerde Geldof de tekst hoort in
eerste instantie weg als een vrolijk
niemandalletje, maar kan toch ook
worden opgevat als een vrij sombe
re constatering.
Apathie
"Inderdaad, ik merk overal om me
heen een soort apathie de kop op
steekt. Zeg maar het idee van 'Het
gaat beter met de wereld, dus waar
om zal ik me nog druk maken'. Juist
nu zoveel landen zo in beweging
zijn is dat een gevaarlijke tendens.
In Oost-Europa kan men nu wel wil
len omschakelen naar een democra
tie, maar dat systeem kan nooit sla
gen als daar geen economische ba
sis voor wordt gelegd. De Europese
Gemeenschap zal er alles aan moe
ten doen om na Oost-Duitsland lan
den als Hongarije, Polen en
Tsjechoslowakije snel in haar mid
den op te nemen. Alleen zo kan de
stabiliteit op korte termijn worden
bevorderd".
Zijn bewust afgebouwde imago
als 'zegen voor de mensheid' komt
Bob Geldof: serieuze erkenning.
via zijn zwarte humor op 'Ve
getarians of love' op de valreep nog
aan bod in 'The end of the world',
waarin hij zichzelf in een adem
noemt met Nostradamus, Jezus en
Boeddha. Tegenover deze 'wellicht
functionele zelfspot' ('Sommige
mensen blijven me als een heilige
zien') staan op dit moment geen
concrete plannen van wereldverbe
terende aard. Misschien dat hij op
korte termijn nog wel een keer een
ferm pleidooi voor geweldloosheid
(archieffotofoto GPD/Michael Kooren)
zal afsteken, mocht hij Nelson Man
dela ontmoeten.
"Ik heb het grootste respect voor
hem, maar ik wil de discussie over
het gebruik van geweld graag met
hem aan. Want ik geloof niet dat
daarmee het einde van de apartheid
in Zuid-Afrika sneller wordt be
reikt. Mandela kan beter een voor
beeld nemen aan Martin Luther
King en Gandhi, die elk zonder
bloed te vergieten een heel conti
nent hebben kunnen veranderen".
