Degelijk, maar zonder climax
21ste Pinkpop kent geen missers
CITY OF ANGELS9 BESTE MUSICAL
Prince bijna kopje onder in Kuip
Prince bezoekt Zaandam
Jackson in
ziekenhuis
NEW YORK (DPA) De komische musical 'City of Angels' is zondagavond in New York beloond
met zes Tony's, de belangrijkste Amerikaanse onderscheidingen voor toneel en musicals. James
Naughton (links), die er de hoofdrol in speelt, kreeg een Tony voor de beste acteur in een musical. De
schepping van Larry Gelbart en Cy Coleman kreeg ook de onderscheiding voor de beste Broadway-
musical van het seizoen.
Het op een bock van John Steinbeck gebaseerde drama 'Grapes of Wrath' kreeg de. Tony voor het
beste toneelstuk. De musical 'Grand hotel' kreeg vijf onderscheidingen, waaronder die voor de beste
regie en voor de beste choreografie.
De Amerikaanse televisiester Tyne Daly (tweede van rechts) ontving een Tony voor haar rol als
Mama Rose in de nieuwe uitvoering van de musical 'Gipsy'. Beste toneelacteur werd Robert Morse
(rechts) met zijn eenmansshow 'Tru', waarin hij de overleden schrijver Truman Capote speelt. De
prijs voor beste toneelactrice ging naar de Engelse Maggie Smith (tweede van links) voor haar rol in
'Lettice and Lovage'. (foto afp)
k-/j/ïrt£/a/z :prr is nou a£n
9NO(?f<ag.-HAL f N/ZJZ <5£-
VGINA Li<; Y~~y\^
DINSDAG 5 JUNI 1990
PE REGERING HOOPT RAT UW
VEERTIGSTE VERJAARDAG
VEEL
AANPAGHT
ZAL KRI3GEN...
Van onze eorrespodenten
Laurens Schellen en Jan Hensels
LANDGRAAF De 21ste editie van het Pinkpop-festi
val kende weliswaar geen echte missers, doch echte uit
schieters in positieve zin waren er al evenmin. Als vroe
ge openingsact moeten de Amerikaanse Black Crowes
met lede ogen geconstateerd hebben dat een juichend
ontvangen debuutalbum op een groot festival niet direct
in klinkende munt is om te zetten.
ZIT ZEKER
WEER TE VLAS6EN OP EEN
Het langharige vijftal werd
klokslag 10.15 uur voor de leeu
wen geworpen, hoewel amper de
helft van de uiteindelijke 45.000
zich langs de kassa's had ge-
- wurmd. Niet meer dan goed een
half uur zuivere speeltijd stond
er voor de Familie Robinson en
Co., maar die korte tijdsspanne
werd door de band vol overgave
uitgebuit. (H)eerlijke bluesrock,
sterk refererend aan hun illuste
re voorbeelden als The Free en
Led Zeppelin. Spijtig genoeg le
verde dat weinig respons op.
Van dat laatste euvel had Ma-
no Negra vrijwel van meet af aan
geen last. Met een even aansteke
lijke als broeierige melange van
ska, rock roll, salsa en rap ging
het Spaans-Franse achttal tot
hoorbaar genoegen van het halve
veld in een waanzinnig tempo te
keer. In vier talen waaronder
het Arabisch nu eens zingend
dan weer krijsend, had vooral
zanger-gitarist-aanvoerder Manu
Chao er duidelijk zin in. Niet in
het minst dank zij de uitermate
vrolijk aandoende trombone- en
trompetklanken, bewezen de
huidige exponenten van de Fran
se Nouvelle Vague een festival-
act bij uitstek te zijn. Swingende
rijen en een fikse regen open
doekjes vormden de terechte
oogst, terwijl de paraplu's nog
net gesloten konden blijven.
Hoewel de 45.000 letterlijk en
de band zelf figuurlijk om een
toegift schreeuwden, was het
Smeets-scenario opnieuw onver
biddelijk. Een wat flexibeler
tijdsprogrammering zou derge
lijke onrechtvaardigheden voor
een belangrijk deel kunnen en
moeten wegnemen.
Overtuigend
The Neville Brothers uit New Or
leans staan sinds vorig jaar met
de eigentijds klinkende iangspe-
ler Yellow Moon weer danig in
de belangstelling. Hoewel de
broertjes met hun vroegere
groep The Meters baanbrekend
werk verrichtten op funkgebied,
zal menigeen de uitgesponnen
funk en soul gedateerd en.bele
gen in de oren geklonken heb
ben. Toch werd er smaakvol en
ingetogen gemusiceerd. De band
kon het ook niet helpen dat tij
dens haar concert het hemelwa
ter met emmers tegelijk naar be
neden kwam.
The Urban Dance Squad deed
vervolgens zijn vaderlandse r'
komst alle eer aan, werd even
eens vrijwel onmiddellijk na aan
vang overvallen door gestaag
neerdalende regen en moest bij
gevolg een bont gekleurd woud
van regenschermen omver zien
te spelen. Hetgeen de als altijd
intens capriolerende zanger-rap
per Rude Boy Remmington en
ROTTERDAM (GPD) -
Met de controversiële
hulp van Pluvius heeft
Prince toch weer voor een
historisch concertbezoek
gezorgd. De overvloedige
regenval drukte zo'n
stempel op zijn beide
Kuip-optredens (zaterdag
en zondag) dat het onver
wachte gemis aan nieuw
repertoire er behoorlijk
door werd gemaskeerd.
De zogeheten 'Nude
Show' van His Royal Bad
ness bleek geen uitgebrei
de voorproeverij van
diens aankomende dub-
belalbum 'Graffiti Brid
ge'. maar onpopte zich tot
een zonder meer krachti
ge mix van grootste hits
met een handvol num
mers van zijn 'Batman
Motion Picture Sound
track'.
De muziekliefhebbers die zan
ger-gitarist Prince Roger Nelson
vooral bewonderen als 'propa
gandist van de permanente revo
lutie', kwamen in het Feyenoord-
stadion bedrogen uit. De (over
wegend) minder kritische fans
die na twee jaar wel weer eens zin
hadden in een avondje herken
bare swing onder de charismati
sche leiding van het excentrieke
Amerikaanse rockfenomeen,
kwamen veel meer aan hun trek
ken.
Dat de zeldzame rasartiest uit
Minneapolis het ook die niet zo
veel eisende categorie ofwel
de hoofdmoot van de in totaal
bijna 80.000 bezoekers langdu
rig naar de zin kon maken kwam
Prince: hulp van Pluvius.
door het grillige buienfront, dat
kennelijk niet van wijken wilde
weten. In eerste instantie droeg
de aanhoudende nattigheid ze
ker bij tot de algehele verbroede
ring op tribunes en veld, maar
daar stond tegenover dat de po
diumverrichtingen er negatief
door werden beïnvloed.
De officiële wereldpremière
van 'The Nude Tour' viel zater
dagavond zelfs op de valreep in
duigen, omdat Prince bebaard
en langhariger dan ooit er na
ruim vijf kwartier geen been
meer in zag om tegen de elemen
ten te blijven opboksen. Nadat
hem tijdens het uitvoeren 'Baby
I'm A Star' duidelijk was ge
maakt dat zijn vleugel onder
stroom was komen te staan, acht
te hij het wijselijker om in te ruk
ken.
Was Prince uiteraard na her
stel van de technische orde te
ruggekomen voor een enkelé
toegift, dan had niemand meer
geklaagd, was hij voor iedereen
nog meer een held geworden*
Behalve een psychologisch fout
je was deze onbevredigende ont
knoping ook nog eens een on
handig gebaar in de richting van
de volop aanwezige internationa
le pers, die vier dagen tevoren al
was teleurgesteld door het afge-
ZAANDAM (GPD) - De Zaan-
damse discotheek Metropool
mocht in de nacht van vrijdag
op zaterdag niemand minder
dan Prince tot haar bezoekers
rekenen. Omringd door een
horde lijfwachten liep de me
gaster rond half vier de Zaan-
damse discotheek binnen. Na
drie kwartier verdween de
hooggehakte popster weer, vijf
honderd verbaasde Metropool
bezoekers achterlatend. Prince
gaf afgelopen weekeinde twee
concerten in de Rotterdamse
Kuip, waarmee hij zijn nieuwe
Europese tournee begon.
Het Metropool-publiek bleef
"tamelijk nuchter" onder de
komst van de popster, aldus
een woordvoerder van de dis
cotheek. "De bezoekers reageer
den wel leuk, maar er werd
niet gegild en er hebben zich
geen hysterische taferelen afge
speeld. Ze lieten hem gewoon
met rust". Eenmaal binnen be
perkte Prince zich tot het nutti
gen van een drankje.
Een aantal leden van de be
geleidingsband was al eerder
naar Metropool gekomen
maar deze waren volgens de
woordvoerder niet door het pu
bliek herkend. Of Prince zelf
naar Zaandam zou afreizen,
bleef voor het personeel óiizeker
tot het moment waarop zijn
grote limousine voor de deur
stopte.
In tegenstelling tot wat veel
concertgangers hoopten,
kwam Prince zondagavond
niet naar het optreden van
Candy Dulfer in De Waak
zaamheid in Koog aan de
Zaan. Vol spanning hielden de
bezoekers een oog op de in
gang, maar Prince verscheen
niet op het concert van de saxo-
foniste die eerder op zijn wens
in Minneapolis de studio was
ingedoken. Voor E. Anceaux
van De Waakzaamheid was
het nauwelijks èen teleurstel
ling dat hij wegbleef "Gezien
de berichten dat Prince en
Candy Dulfer wat gebrouil
leerd zijn, rekende ik al niet
meer op zijn komst", aldus An
ceaux. "Maar we hebben na
tuurlijk de hele avond gehoopt
dat hij wel zou komen".
lasten van zijn geheime media
concert in Ahoy'.
Voor de minder druk bezochte
herhaling een etmaal later had
The Midget From Minneapolis
de nodige voorzorgsmaatregelen
genomen, waardoor allerlei extra
spanningen uitbleven. Alle appa
ratuur was ingepakt en in de na
middag was er zelfs vrijwillig in
de regen gerepeteerd.
De volledige show verschilde
in lengte niet zoveel van de 'valse
start' als nadien alom werd ver
moed. Ook waren de omzettin
gen tot een minimum beperkt.
Andermaal trok Prince eerst rus
tig op ('The Future' ingeleid met
tekstflarden uit 'Let's Go Crazy,
'Lovesexy' en 'Batman'), waarna
hij koos voor een langdurig
plankgas met '1999', 'Housequa-
ke', 'Kiss', 'Purple Rain' en 'Take
Me With U'.
Beide avonden slaagde hij erin
om de enige echte surprise 'The
Question Of U' mogelijk de
kerstsingle van 'Graffiti Bridge'
te verheffen tot een regelrecht
hoogtepunt voor wat betreft de
interactie met het publiek. Het
massale 'brandalarm' met de
aanstekers op de door drummer
Michael Bland aangegeven maat
werd tot zijn zichtbare genoegen
perfect uitgevoerd.
Eenzelfde tevredenheid viel al
dan niet via de videoschermen
ook waar te nemen bij de optima
le respons op 'Nothing Compa
res 2 U', door hem destijds ge
schreven voor The Family, maar
pas dit voorjaar door Sinéad
O'Connor bekend gezongen.
SANTA MONICA De pop
ster Michael Jackson is zon
dagavond in een ziekenhuis
opgenomen nadat hij had
geklaagd over pijn aan zijn
borst. Dat hebben functio
narissen gisteren bekènd
gemaakt.
De 31-jarige Jackson on
dergaat in het St. Johns zie
kenhuis in Santa Monica een
aantal onderzoeken, maar
zijn toestand is stabiel, zo
zeiden een woordvoerster
van het ziekenhuis en
Jackons eigen woordvoerder
Bob Jones.
In hetzelfde ziekenhuis
ligt ook. Elisabeth Taylor,
die daar herstelt van een
longontsteking.
consorten geen centje pijn kost
te. Een puike prestatie, te meer
daar de band met haar festival
debuut voor een niet licht op te
vatten vuurproef stond.
The Squad toonde op zeer
overtuigende wijze aan dat zijn
uiterst explosieve kruitvat van
snoeiharde rock, flink en hardco
re het vaderlandse clubccircuit
stilaan ontgroeid is en rijp is voor
de (internationale) sprong in het
diepe.
Daarna was het de beurt aan de
'voormalige' koning'van de on
derwereld Nick Cave. Een grote
re tegenstelling met de opgewek
te voordracht van Rude Boy was
nauwelijks denkbaar. Met een
beangstigende grafstem deed hij
menigeen huiveren. Niet alleen
omdat hij af en toe behoorlijk on
zuiver zong, maar ook wegens de
intensiteit. Gekweld en gebogen
beende Caveman over de bühne.
Voor hemzelf en een deel van het
publiek bezat zijn oerbrul een
therapeutische werking. Ande
ren voelden zich ongemakkelijk
bij deze zwartgallige klanken.
Revelatie
Met haar ongekend heftige en
emotionele American rock, afge
wisseld door een handjevol inge
togen en soms wat folky aan
doende ballads, groeide zangeres
Melissa Etheridge uit tot de reve
latie van deze 21-ste Pinkpop.
Haar rauwe, doorleefde en tege
lijk hypersensuele stemgeluid in
combinatie met een serie ijzer-
sterke composities van eigen
hand bezorgden menig bezoeker
ijskoude rillingen.
Hoogtepunt vormde een
bloedstollende vertolking van
haar inmiddels klassieke opus
magnum Like The Way I Do. Bij
na twaalf minuten lang en zin
gend op de toppen van haar te
nen stortte de in gescheurde
jeans rondhuppelende miss
Etheridge bij wijze van finale al
haar 'opgespaarde' liefdesleed in
één keer uit over haar gehoor.
Onderwijl haar akoestische gi
taar teisterend en vastgrijpend
als betrof het haar Laatste Verlo
ren Liefde.
Heel wat beschaafder ging het
eraan toe tijdens het optreden
van Texas onder leiding van zan
geres Sharlene Spiteri. Op een
zeer beperkt aantal nieuwe
overigens prima en duidelijk
heavier klinkende songs na,
speelde het Schotse kwartet op
safe door louter te kiezen voor de
inmiddels overbekende prijs-
nummers van het debuutalbum
Southside.
Kristalheldere gitaarrock met
een hoofdrol voor slide- en bott
leneck-maestro Ally McErlaine
en de vokaal prima, doch qua
performance duidelijk minder
op dreef zijnde Spiteri. Blijft de
Saxofonist Charles Neville: baanbrekend en toch belegen. (foto
anp)
vraag waarom de band uit Glas
gow elk risico hardnekkig
schuwde.
Faalangst
De hernieuwde kennismaking
met The Red Hot Chili Peppers
na hun Pinkpop-optreden twee
jaar geleden was weinig verras
send te noemen. Hun snoeiharde
funk, doorspekt met allerlei
grappen en grollen, is onderhand
wel bekend. Hoewel energiek en
spectaculair kunnen de caprio
len van de bandleden niet ver
hullen dat hun composities lang
niet altijd even sterk zijn. Een
aantal is zelfs onderling inwissel
baar.
De Ierse bard Van Morrison
die uit een groot arsenaal tijdloze
songs kan putten begon verras
send genoeg met de popklassie-
ker G-L-O-R-I-A. Hoewel goed
bij stem verliep zijn als jubile
umoptreden gepresenteerd con
cert enigszins teleurstellend. Er
waren in tegenstelling tot eerde
re optredensnauwelijks cli
maxen te bekennen. Het ver
toonde na een sterke start met
veel oud materiaal een neergaan
de lijn. Ook het verschijnen van
special guest Candy Dulfer kon
niet verhullen dat Van Morrison
het op het laatst wel gezien had.
Ook de enige toegift werd plicht
matig afgeraffeld.
Pinkpop af te laten sluiten
door The Mission bleek achteraf
een goede zet. De Engelse band
stortte snoeiharde gitaarmuziek
uit over het publiek, na eerst het
publiek te hebben opgewarmd
met bombastisch geluid,
lichtstralen en rookwolken. De
Mission bracht een wervelende
spektakelshow waarbij de be
weeglijke zanger Wayne Hussey
theatraal het nummer Power of
Strength ten gehore bracht, dat
overigens moeiteloos door velen
werd meegezongen. Zijn fans lie
ten zich gewillig zegenen door
een flinke portie gin, waardoor
Pinkpop toch nog nat eindigde.
