ïM
Chailly beducht voor
geweld uit orkestbak
II
Poetry Park trekt
meer dan Prince
Gardiner herschept Mozart in oneindig rijke nuances
pianoconcours
Rex Harrison overleden
Concert op
lange snaren
ULUL
English Baroque Solists Monteverdi Choir
o.l-.v. John Eliot gariner m.m.v. diverse so
listen; Programma: Mozart: ('La Clemen2a
di Tito'. KV 621Gehoord op 1 /6 in het Con
certgebouw, Amsterdam.
Luisterrijke opening Holland Festival:
De Engelse dirigent John Eliot
Gardiner heeft afgelopen vrijdag
avond geschiedenis geschreven
in het Concertgebouw. Zijn op
treden markeerde, niet alleen een
luisterrijk begin van het Holland
Festival, maar tevens een nieuwe
indrukwekkende serie Mozart-
opnamen. Het geval wil namelijk,
dat 'La Clemenza di Tito' in de be
zetting van nu vrijdag op cd zal
worden uitgebracht. Zulks in het
kader van een gigantisch project
voor Deutsche Grammophon, dat
de zeven grote opera's van Mozart
zal gaan omvatten en dat in 1995
met 'Die Zauberflöte' wordt afge
rond.
Afgaande op de interpretatie
van 'La Clemenza di Tito' belooft
dit een sensatie te worden. Ik durf
zelfs te beweren, dat ik Mozart
nog nimmer zo perfect 'live' heb
horen en zien vertolken als tij
dens deZe gelegenheid. Gardiner
is een waar genie, die niet alleen
in de platenstudio maar wat meer
is, ook en vooral in de concertzaal
een perfectie weet te bereiken,
die onvoorstelbaar groot is. Daar
in overtreft hij iemand als Nor
rington, die een jaar geleden met
zijn London Classical Players
Amsterdam aandeed en in weer
wil van zijn op zichzelf boeiende
visie op de materie qua acurates-
se menige steek liet vallen.
Gardiner koos met zijn inter
pretatie van 'La Clemenza' voor
een deels geënsceneerde voor
stelling. En dat is geen gering risi
co voor een werk, dat is geba
seerd op een libretto van Metasta-
sio, waarin Mozart heel wat heeft
moeten schrappen, teneinde het
geheel verteerbaar te maken. Gar
diner is een voorstander is van
jonge vocalisten in plaats van
opera-diva's die alleen omwille
van zichzelf in de schijnwerpers
treden. Daar komt nog bij, dat hij
die vocalisten zó heeft uitgeko
zen, dat deze geheel passen bij
zijn klankvoorstelling. En die is
op zijn beurt van een rijkdom aan
nuances, die aan het ongelooflij
ke grenst.
De sonoriteit van de Montever-
di-players is tegelijkertijd scherp
geprofileerd en toch heel warm-
getimbreerd en bovendien van
een ritmische souplesse, die zo
voorbeeldig is, dat de frasering op
zowel de korte als de lange af
stand ademt. Kortom, zij die me
nen, dat een 'authentieke' Mozart
iel en stroef klinkt, moeten onver
wijld naar Gardiner gaan luiste
ren om er achter te komen hoe
achterhaald dit beeld wel is.
Hetzelfde gaat dus op voor de
zangers die volkomen boven de
noten staan, met een Charlotte
Margiono alias Vittelia voorop.
Haar belichaming van die rol was
levensecht, spontaan en 'stimm-
lich' in alle opzichten ideaal. Hier
was een jonge ster van wereldfor
maat aan het woord, die op so-
praangebied minstens als de
evenknie van een Jard van Nes
kan worden beschouwd. Voor mij
een ontdekking is ook Sylvia Mc-
Nair (Servilia), in wiens stemge
luid men een geslaagde versmel
ting beluistert van de oude Mo-
zart-traditie en de nieuwste in
zichten. De beide mezzo's Jenni
fer Larmore (in de travestierol
van Sesto) en Catherine Robbin
(Annio) gaven hun partijen met
een uiterste aan dramatisch inle
vingsvermogen reliëf en datzelf
de kan worden gezegd van de te
nor Anthony Rolfe Johnson, die
de titelrol voor zijn rekening nam
en de bas Cornelius Hauptmann
als Publio.
Rest tenslotte nog een woord
van bewondering voor het mees
terlijk opererende Monteverdi
Choir, dat de feestelijke grandeur
van de grote scènes naar de letter
en de geest heel fraai invulde. Het
ter gelegenheid van de aanwezig
heid van de koningin in even fees
telijke gewaden gestoken publiek
stak zijn enthousiasme dan ook
allerminst onder stoelen of ban-
ke"' MAARTEN BRANDT
Uitvoering 'L'Ange de feu': weinig begrip van regisseur
Dat rip nnera's van Prokof- de Symfonie.) Bovendien is de oor- want in 'Dokter Caligari' zien we de
uai ae opera s van rruKui spronkelijke Russische tekst pas wereld door de ogen van een waan-
jev een moeizaam leven lei- kort geleden boven water gekomen, zinnige, maar een 'bezetene' als
den, moge blijken Uit het feit zodat gebruik moest worden ge- Renata (en dat wordt in het pro
dat zijn bekendste meestal maakt van de nu ingeburgerde grammaboek van De Nederlandse
(pn 7Pife in hpt Russisch) een Franse vertaling. Opera benadrukt) mag daarmee be-
(en zelts in net Kussiscnj een Dat een regisseur op het verkeer. slfst niet worden gelijkgesteld.
verkeerde titel meekrijgt, de been staat, is minder vanzelf- Serban gaat echter nog verder en
Ook in menige gezagheb- sprekend, maar Andrei Serban haalt door een reeks onnodige ko-
bende publikatie vindt men blijkt weinig begrip op te brengen mische effecten ook Ruprecht on-
wrurn7in0»n naar voor de smeltkroes van culturele deruit, waardoor van het werk wei
immers verwijzingen naar stromingent die dit werk feitelijk is. nig meer overblijft dan een aardig
De liefde voor de drie Sl- Het door de componist zelf geschre- kijkspel met (teveel) lachlust op-
naasappelen', terwijl ieder- ven libretto op basis van een roman wekkende momenten. Geen mo-
een die enigszins met de ma- van Brjoesov verbindt immers het ment voelt de toeschouwer zich in
torio uortrnmuH ic 7n„ kun- literair decadentisme uit het einde zijn nekvel gepakt, maar hetzelfde
ene vertrouwd is, zou kun- ,van de vorige eeuw met de over_ gJldt bij deze uitvoering voor het
nen weten dat de oniciele tl- gang tussen de 'duistere' middel- muzikale aspect. Dat ligt niet aan de
tel (vertaald) 'De liefde van eeuwen naar de 'verlichte' 16de solisten en ook niet aan een uitmun-
de drie sinaasappelen' ZOU eeuw. Dat leidt in de opera tot een tend spelend Concertgebouwor-
lniHon 'WViat'c in n boeiende reeks spanningsvelden en kest, maar wel aan het feit dat Ric-
moeten luiaen. wiidi ui <x contrasten met in het centrum de te- cardo Chailly bij zijn eerste optre-
name? vroeg Shakespeare genstelling tussen de geëxalteerde den in het Muziektheater kennelijk
zich af, maar hier is het ver- Renata, op zoek naar haar aanbeden beducht is voor teveel muzikaal ge
schil tekenend. 'vuurengel', en de veel rationeler in- weid uit de orkestbak. De klankga- Serban behandelt 'L'Ange de feu' vooral als een anachronisme. De voorstelling was eerder i
gestelde Ruprecht, die tijdens haar ten in het schot rond de bak heeft nève te zien en wordt nu in het kader van het Holland Festival in Amsterdam uitgevoerd.
zoektocht lange tijd als haar toege- hij laten dichten en de musici zitten
ook lager dan (bijvoorbeeld) bij de
vorige maand door Haenchen gedi
rigeerde 'Salome'.
In dit licht kan het eigenlijk geen wijde beschermer optreedt,
verwondering wekken, als L Ange
de feu' zelfs voor ingewijden onbe- Anachronisme
kend terrein blijkt te 4ijn. Hoewel Serbans produktiei die eerder
deze opera al zeventig jaar geleden Los An ,es en Genève te zien
ontstond, meteen na De liefde van u^hanr^it h^t urprk vnnral alc
de drie sinaasappelen', heeft de eer- anachronismei iets wat ook zicht. ziek zelf zorgde voor een gebr^
ste u.tvoenng ruim dertig jaar op baar lijk, te worden in de toneel. soms 2^lfs rnath®,d' dl,e terende Mefisto,
zich laten wachten en is de kans het beelden van Robert Israel een men. h"
werk in zijn geheel te horen nog u van kijkdooseffecten en ele-
steeds gering. (Dat delen van de par- ^en£n uit fllm .Het kabinet van
Muur desondanks een bekende Dokter Caligari. uit 192o (het jaar
klank hebben, komt doordat de waarin .L.Ange de feu. grotendeels
componist ze verwerkte in zijn Der- ontstond). Die paraUel is tekenend,
niet bij deze muziek past
niet aanwezig was in de vorig jaar
door Henry Lewis gedirigeerde,
:net veel meer 'bezetenheid' ge
speelde VARA-matinee.
Twee solisten zijn trouwens de
zelfde gebleven: Philippe Rouillon Strauss' 'Elektra') vocaal zo overtui-
herhaalde zijn met sonore bariton gend en trefzeker de baas kon, le- rfl .1
gezongen Ruprecht en Wout Oos- verde haar aan het slot verdiende I WPPTfl I "W1T1T
terkamp bleek nog imponerender ovaties op. ltu 1111
PAUL KORENHOF
'L'Ange de feu' van Sergej Pro-
köfjev door de Nederlandse Ope-
het Koninklijk Concert-
als Faust en de Inquisiteur. Nieuw
was (o.a.) de tenor Barry Busse als
met veel ironie zingende en ac-
de grootste
die ook aandacht verdient Marilyn&Zschau gebouworkest. Dirigent: Riccardo VELDHOVEN (ANP) - Niek van
jfij ,oar de bijna onzingbaar zware rol van Chailly. Regie: Andei Serban. To- Oosterum en Bart van de Roer heb-
liet zij op de neelbeeld: Robert Israël. Gezien ben een gedeelde eerste plaats be-
in het Muziektheater op 1 juni. haald tijdens de finale van het jaar-
Herhalingen: 5, 8,11,14,18, 21, 24, lijkse Steinway Concours
Renata. Veel
première nog niet horen, maar het
simpele feit dat zij deze zware partij
(vergelijkbaar met de titelrol
27 en 30 juni.
'Tower' doet de
bliksem inslaan
Tower'. Met Marian Pijnaker (zang). Cor
van der Hoogt (slag- en sologitaar), Ben Pe
terzen (basgitaar), Frans Wisse (keyboard)
en Ton Hoogenboom (slagwerk). In het
voorprogramma 'Barefoot Rabbit'. Gehoord
op 3 juni in het Antonius Clubhuis.
LEIDEN - Tjilpende tropische
vogels, de zuchtende zee, plotse
linge regenval en dan, na het
waarschuwend lichten, het on
weer. Zo begon, audiovisueel, de
vernieuwde en heropgerichte
Leidse band 'Tower' op eerste
Pinksterdag. De coming man van
de groep, keyboardspeler Frans
Wisse, liet zijn eerste klanken ho
ren. Daarna deden de strakke rit
mes van de gitaristen Van der
Hoogt en Peterzen de bliksem de
finitief inslaan met een Intro, al
vorens een anderhalf uur durend
optreden met zeventien num
mers begon.
'Tower' is een sympathieke
band met lef, maar zonder kapso
nes, die in de persoon van leids
man Van der Hoogt goed met het
publiek kan communiceren. Dat
blijkt wanneer hij als aankondi
ging van We are tegen het publiek
zegt: "Van onze eerste en laatste
elpee".
Mogelijk is 'Tower' wel degelijk
de enige band in ons land die nog
een symphonisch rockgeluid kan
maken. De keyboard komt af en
toe dicht in de buurt van de klan
ken van de Zweedse formatie 'Eu
rope' (The final countdown), maar
de kortgerokte zangeres Marian
Pijnaker zorgt er voor dat 'Tower'
een eigen stempel houdt. Van der
Hoogt had alleen de eerste stem
in de gevoelige ballad Hard to
loose a friend (solo-zang en Wisse
op keyboard) en in Baby, can you
hear me now. Nieuwgeschreven
nummers, die misschien, als in
1982, tot een elpee leiden.
'Tower' kan, zo bleek zondag,
met de synthesizer ook covers als
I saw her standing there (Beatles),
Listen to your heart (Roxette) en
met twee synthesizers zelfs Music
(John Miles) imiteren, maar voegt
daar weinig aan toe. Daarom kan
de groep het beste vertrouwen in
haar eigen composities houden,
die ook nog beter blijven hangen
dan de covers.
Het ruim gevulde Antónius
Clubhuis, een beetje tegen de ver
wachting in niet uitverkocht, had
zichzelf in tegenstelling tot de bij-
na-dertigers van 'Tower' radicaal
verjongd. Ik durf te wedden dat
er bezoekers waren die 'oudjes'
als See you tonight en We are, het
enige nummer dat lelijk uit de
versterker kwam, nooit eerder ge
hoord hadden. Gelukkig over
heersten toch tien nieuw gecom-
l-
poneerde nummers, waarvan het
vrijwel zeker is dat Don't you
know op single komt. Daarmee
zou de groep na acht jaar weer de
hitparade kunnen bereiken, zo
Frits Spits het wil.
Tijdens het laatste kwartier kon
elk lid zjjn solististische gaven
ten gehore brengen, waarin onbe
twist vakmanschap een flink
woordje meesprak. En ten behoe
ve van vocale versterking be
klommen voor een toegift vier
toehoorders op uitnodiging het
podium, waarna we allen Going
Home konden. 'Tower': het is nog
steeds een combinatie, soms sym
phonisch, dan weer balladachtig,
vervolgens naar rock 'n roll nei
gend. Even verstild, dan door
middel van een disco-ritme naar
een orkaan van geweld...altijd
melodieus. Een muziekstroming,
die in de. Verenigde Staten door
de jaren heen succesvol blijft,
daar moet in Nederland toch ook
plaats voor zijn temidden van
house en hiphop?.
De in het voorprogramma op
tredende Leidse rock 'n' rollfor-
matie Barefoot Rabbit moest het
wel van covers als Johnny B.
Goode hebben. De groep mist
(nog) een eigen geluid, al heeft ze
een grote inzet. In het Antonius
Clubhuis misstond de klassieke
viermansformatie evenwel niet,
want de eind jaren vijftig, begin
jaren zestig sfeer die Bare foot
Rabbit wist op te roepen, combi
neerde prima met het interieur
van het zalencentrum.
EMIEL FANGMANN
LONDEN (RTR/AFP) - De Britse tie Britse acteurs die giganten als
acteur Rex Harrison is zaterdag in Laurence Olivier, John Gielgud en
New York op 82-jarige leeftijd aan Ralph Richardson op het toneel
kanker overleden. Harrison trad bracht. Harrison begon op 16-jarige
drie weken geleden nog
Broadway-produktie op.
Harrison behoorde tot de genera-
leeftijd te spelen bij het Liverpool
Repertory Theatre. Zijn bekendste
rollen waren die van professor Hig-
gings in de musical „My fair lady",
waarvoor hij een Academy Award
kreeg, die van dr. Doolittle in het ge
lijknamige stuk en die van Julius
Caesar in „Cleopatra".
In 1974, toen hij inmiddels meer
voudig miljonair was, verliet hij om
belastingstechnische redenen
Groot-Brittannië om afwisselend
aan de Franse en Italiaanse Rivièra
en in Zwitserland te gaan wonen.
In 1989 werd hij door koningin
Elizabeth geridderd en kreeg hij de
titel Sir Reginald.
Harrison is zes keer getrouwd ge
weest en heeft twee kinderen.
Harrison met zijn ridderorde die
hij vorig jaar kreeg. (foto epa>
OVERLEDEN - Desmond
Harmsworth, kunstschilder en telg
uit een vermaard geslacht van Brit
se krantenuitgevers, is op 86-jarige
leeftijd overleden in zijn woon
plaats Egham bij Londen. Als uitge
ver behoorde Harmsworth tot de
eersten die gedichten van de Ierse
schrijver James Joyce en de Ameri
kaanse dichter Ezra Pound deden
verschijnen. Als kunstschilder leg
de hij James Joyce eveneens in een
portret vast. Harmsworth schreef
ook zelf gedichten.
LEIDEN Een concert op snaren.
Geen gewone snaren zoals van een
viool of gitaar maar meterslange
snaren die gespannen zullen wor
den in de ruimte. In dit geval de
ruimte rondom een kantoorgebouw
aan de Leidse Schipholweg.
Wie nieuwsgierig is naar het ge
luid dat de zwevende snaren zullen
voortbrengen moet er voor zorgen
woensdagmiddag omstreeks vier
aanwezig te zijn. Op dat tijdstip
moeten Paul Panhuysen en Johan
Goedhart hun snareninstallatie
hebben aangebracht aan de achter
zijde van het gebouw van Research
voor Beleid.
Het tweetal houdt zich al vijftien
jaar bezig met systematische kunst:
tekeningen, schilderijen en installa
ties. Voor elk werkstuk wordt voor
af een plan ontwikkeld, besproken
en vastgesteld. Afwegingen hebben
betrekking op de keuze van de ma
terialen, de afmetingen, het kleur
gebruik e.d. In laatste instantie is er
de keuze van wat er aan het toeval
wordt overgelaten. Als de uitvoe
ring van een project begint, worden
alle werkafspraken in spelregels
vastgelegd.
Panhuysen en Goedhart maakten
in 1982 hun eerste lange-snaren-in-
stallatie in Mainz. Daarna volgden schoolverhaal. Gelukkig, want als schrijvers tegenwoordig
nog zeventig andere. In de
jeugdige pianisten in Veldhoven.
De winnaars zullen ons land ko
mend najaar vertegenwoordigen op
het Internationale Steinway Festi
val in Berlijn.
Van Oosterum en Van de Roer
waren de winnaars van categorie
III, jonge pianisten van 13 tot en
met 19 jaar die een professionele op
leiding volgen. Derrick Hemmer
won in categorie I (tot en met 12
jaar), en Bas Verheijden werd de
winnaar in categorie II (de amateurs
van 13 tot en met 19 jaar).
De Publieksprijs en de Van
Hoorn Studieprijs gingen deze keer
beide naar Niek van Oosterum.
Vraagtekens en
enthousiasme
bij 'Idomeneo'
'Idomeneo. re di Creta' van W.A. Mozart.
Concertante uitvoering door de English
Baroque Soloists en het Monteverdi Choir
o.l.v. John Eliot Gardiner. Solisten: Antho
ny Rolfe Johnson, Anne Sofie von Otter.
Sylvia McNair, Hillevi Martmpelto. Nigel
Robson, Glen Winslade, Cornelius Haupt
mann. Gehoord in het Concertgebouw op
3 juni.
De tweede concertante uitvoe
ring die Gardiner in het Con
certgebouw verzorgde, ditmaal
van Mozarts 'Idomeneo', riep
behalve stormen van enthou
siasme ook een paar vraagte
kens op. Waarom werd Elettra's
onmisbare aria 'D'Oreste. d'Aja-
ce' niet uitgevoerd? Waarom
wel een mezzo-sopraan kiezen
voor de rol van Idamante, maar
niet die prachtige aria 'No, la
morte' laten zingen? En waarom
hoorden we in plaats van al dat
moois wel een slaapverwekken
de aria van Arbace, een van de
weinige stukken waarop Mozart
niet echt trots kan zijn? Het ant
woord zal wel luiden, dat Gardi
ner wilde teruggrijpen op de
première van deze opera, maar
dat antwoord deugt niet. Zijn
versie van de slotscène met
slechts 1 sectie van de vierdelige
balletmuziek en daarna een her
haling van het slotkoor, kan im
mers ook niet bepaald authen
tiek genoemd worden. Dat zijn
overigens kanttekeningen bij
een uitvoering die verder vrij
wel uitsluitend te loven valt. De
accuratesse van de English Ba
roque Soloists was niet honderd
procent, maar klank en leven
digheid maakten ook van dit
concert een muzikaal feest. Het
Monteverdi Choir wist zijn aan
deel zelfs in een concertante uit
voering verre van saai te houden
en de solistische prestaties slo
ten hierbij volmaakt aan. De
prestaties van Sylvia McNair
(Ilia), een prachtige lyrische so
praan met een timbre dat tege
lijk helderheid en warmte uit
straalt, en van de inmiddels
reeds befaamde mezzo Anne So
fie von Otter (Idamante) behoor
den zelfs tot een vocaal niveau
zoals we dat hier maar zelden
horen.
De tenor Anthony Rolfe
Johnson bewees andermaal dat
de grote Mozart-rollen bij hem
in goede handen zijn, ook nu
zijn timbre iets aan zijn oor
spronkelijke frisheid begint te
verliezen. Alleen de Zweedse
sopraan Hillevi Martinpelto
(Elettra) bleef soms in de goede
bedoelingen steken met een iet
wat hol klinkende sopraan zon
der veel fundament.
Enige kritiek was er op het feit
dat Gardiner zijn solisten we
derom op een platform achter
het orkest (en zonder partituur)
de handeling liet 'naspelen', en
dat kan voor de eerste rijen in
derdaad ietwat irritant zijn ge
weest. Deze aanpak was echter
typerend voor het theatergevoel
dat de Engelse dirigent in toene
mende mate ontplooid heeft en
het resultaat gaf hem gelijk:
juist dat beetje handeling zorg
de voor de dramatiek die een
concertante uitvoering zo hard
nodig heeft, niet alleen visueel,
maar ook hoorbaar in de zang
van de solisten. Alleen was de
sterk verduisterde zaal minder
prettig voor wie partituur of
tekstboekje had meegebracht.
PAUL.KORENHOF
ROTTERDAM (GPD) - Wat Prince martabenta, een populaire muziek-
zondagavond niet lukte, lukte de or- Ult het zuiden van Mozambi-
ganisatoren van Poetry Park in Rot- 9"e, waarbij Congo-gitaren samen-
terdam diezelfde dag wel: een pu- «aan met Latijnse blazers,
blieke belangstelling van meer dan Behalve voor muziek was er op
70.000 man. De Amerikaanse pop- P°etryParkjsokaandachtvoorhte-
buiten-
uit eigen werk. Nadeel
dat niet alle dichtwer-
IU.UUU llldii. rviucniveiaiiac fup- -
ster moest het doen met 35.000 fans rahuir. In een grote tent droegen
(terwijl een concert in de Kuip bij- fch' dichters uit binnen-f- -
gewoond kan worden door maar land
50.000 bezoekers), het multi- hierbij
culturele festival in het Park bij de ke£
Euromast wist het dubbele aantal
toeschouwers te trekken.
Poetry Park begon ooit als een be-
goed verstaanbaar
In de literatuurtent werd het
voorlezen afgewisseld met muzika
le en theatrale intermezzi. Eén daar-
de voorstelling van de Am-
LEIDEN - Ook Maarten 't Hart gaat misschien uitgebreid over de Leidse
Hortus schrijven. "Ik heb er altijd over willen schrijven en ik heb veel mate
riaal liggen." 't Hart sprak zaterdagmiddag bij de zeer goed bezochte pre
sentatie van Het geheim van de Leidse Hortus, het prozadebuut van Peter
van Zonneveld. 'Tk ben er eigenlijk niet voor als neerlandici romans en no
vellen. gaan schrijven, maar ik zal het voor dit keer door de vingers zien"
stelde hij Van Zonneveld gerust. "Met bloedend hart" vulde de eveneens
aanwezige Maarten Biesheuvel aan. 't Hart: "Ten eerste is Het geheim van
de Leidse Hortus een heel eenvoudig, warm-mensélijk verhaal zonder dub-
liddelbare
i lezer op
scheiden festijn met poëzie en wat sterdamse theatergroep Lamaqul.
muziek. Ondertussen is het uitge- Het duo, Terence Roe en Sabri Saad
groeid tot een groot feest waar je El Hamus, liet een gedeelte zien van
kennis kunt maken met cultuur en 'Victims of Sound'. Het publiek rea-
hapjes uit verre landen. Ook de der- geerde verdeeld op het optreden
tiende aflevering van Poetry Park van het tweetal. Sommigen genoten
levert vertrouwde en geliefde tafe- van de dans, mime en slapstick van
reien op. De geur van allerlei exoti- het duo („Wat goed, hier kan ik uren
sche gerechten dreef je al tegemoet naar kijken".), terwijl anderen het
als je uit de tram stapte. minder waardeerden („Ga je mee.
Al vroeg in de ochtend kwamen wegwezen hier".),
de bezoekers massaal naar het park De jongste Poetiy-gangers kon-
om de optredens van de verschillen- den zich uitleven in bijvoorbeeld
de artiesten (uit ongeveer 25 landen) kinder- kookcafés en verschillende
te bekaken en om al het lekkers te workshops. Wie moe was van alle
proeven. Het vele, vaak vette maar activiteiten kon luisteren naar de
desondanks heerlijke eten werd prachtige verhalen van Gerda Ha-
weggespoeld met liters bier en wijn. vertong, Wijnand Stomp en Hassan
Het publiek kwam overigens niet Gnaoui die respectievelijk Suri-
alleen om te eten, maar vooral om naamse en Turkse volksverhalen
de dichters, auteurs, muziek- en vertelden.
dansgroepen aan het werk te zien. Poetry trok dit jaar ongeveer even
Verspreid over een aantal podia en veel publiek als in 1989, maar leek
tenten gaven de artiesten verschil- desondanks drukker dan ooit. Hoe
lende shows weg.
Een van de leukste voorstelingen
het optreden van de kinder-
snareninstallaties kan een
wicht worden gevonden tussen het
werk en de gegeven omgeving. Het
werk kan niet onafhankelijk van de
omgeving worden envaren en om
gekeerd. De ruimte wordt zelf in-
strument, zeggen de twee kunste- alle grote schrijvers dominees. Zij die belangstelling
naars. De klank komt volgens het den gingen theologie studeren, want de studie Nederlands bestond nog Dit veelkoppige gezelschap liet de
duo overeen met de architectuur. niet." En Maarten Biesheuvel zette een Schubertlied in. (foto Henk Bouwman) toeschouwers kennis maken met
wel de weersomstandigheden niet
echt ideaal waren zonnen op de
gazons was er bij voorbeeld niet bij
trok er de hele dag een gestage en
kleurrijke stroom mensen langs de
standjes en podia.
Het leek soms wel een giganti
sche parade van internationale kle-
traditioneel Spaanse kledij demon-
verkeerde been proberen te zetten, denk je meteen: dat is volgens jaar een streerden de kleine Spanjaardjes,
kandidaat voor de AKO-prijs. Ten tweede gaat het in de novelle om de Hor- ZOWel meisjes als jongens, de fia-
tus." En hij rondde af. "Jij hebt laten zien wat de Hortus in werkelijkheid menco-dansen. Later op de middag dingstülen: sarongs en spijkerpak-
is, een tuin van Eros. Dat zal mij op weg helpen naar een aantal verhalen." stonden er weer flamenco-dansen ken, traditionele hoofddoekjes en
Van Zonneveld dankte 't Hart voor zijn 'bemoedigende woorden'. "Ik ben op het programma, dit keer door het minirokken, Yves Saint Laurent-
blij dat je net doet of je de dubbele bodems niet gezien hebt. Maar dat neer- Chileense Copihue. Veel bijval van kousen en kaftans. Er schuifelde
landici geen proza mogen schrijven is onzin. In de negentiende eeuw waren het publiek kreeg ook het Orchestra Van alles, zonder één wanklank,
letterkunde had- Marrabenta Star de Mocambique. iangs de paden van het Park. Als
een voorbeeld van verdraagzaam
heid.
