Schouwburg is hoofdgerecht
Schoonheid van overzee
Margriet Eshuys in Leiden tijdens Chansonweek
Slordig spel
Six Pack
Alain Delon domineert op straat, Gérard Depardieu op witte doek
Beheerst
Oxford Koor
Panorama's
in Den Haag
VLEUGELBOOT
MAANDAG 21 MEI 1990
PAGINA 21
LEIDEN "Het hoofdgerecht is
voor mij optreden in een schouw
burg. Het toetje is een perso
neelsfeest en de rest hoort erbij. In
een weekeinde treed ik bijvoor
beeld op bij een studentengala. op
de Uitmarkt en op een feest van een
auto-importeur. Het ene werk
houdt het andere in evenwicht".
Margriet Eshuys treedt eind deze
maand op in de Leidse Schouwburg
tijdens de vijfde Internationale
Chansonweek. In die week zullen
ook Yves Duteil, Amelita Batar uit
Argentinië en Don McLean optre
den. Boudewijn de Groot treedt na
Margriet Eshuys op.
Eshuys: "Ik vind het heerlijk om
in een schouwburg te staan, het pu
bliek weet waarom het daar zit. Ik
zing het liefst ballads met een mooi
verhaal. Als ik in een schouwburg
achter mijn vleugel zit. dan hoef ik
weinig moeite te doen om de aan
dacht vast te houden en kan ik mij
op mijn muziek concentreren".
"Ik was laatst op een feest waar
de feestgangers veel hadden ge
dronken. Het is moeilijk om er dan
iets van te maken. Ik had het bijna
net zo zwaar als een straatmuzikant
die de aandacht van het winkelend
publiek moet trekken".
Margriet Eshuys treedt op dit mo
ment solo op. "Ik heb al twee jaar
geen band meer. We konden niet
langer het circuit afstruinen. De op
tredens moeten parallel lopen met
platen die uitkomen en dat lukte
niet. We hebben de tijd dat we voor
een appel en een ei optraden al ge
had. In een opbouwfase ben je blij
als je één keer in de maand kunt op
treden. We hebben echter zes jaar zo
gewerkt. Het is vervelend voor de
muzikanten".
"Nu kan ik overal rustig de tijd
nemen. En kan ik alles op mijn ei
gen manier en in mijn eigen tempo
doen. Toen we in het circuit zaten,
moesten we optreden en tegelijker
tijd nieuwe liedjes maken. Je hebt
het gevoel datje creatief gezien vast
raakt. Op een gegeven moment
heeft iemand aan de bel getrokken
en gezegd dat ik mijzelf ging herha
len".
Solo
Toen Margiet Eshuys driejaar gele
den besloot om solo te gaan optre
den. kreeg ze van de de conservato
ria in Leeuwarden en Alkmaar het
verzoek om daar les te gaan geven.
"Ik geef nu één dag in de week les
aan beginners en gevorderden". En
op de Kleinkunstacademie in Am
sterdam geeft ze per jaar een korte
periode van zes of twaalf weken les.
De twee opleidingen zijn volgens
Eshuys niet met elkaar te vergelij
ken. "De Kleinkunstacademie is
een klein schooltje en de studenten
aan wie ik les geef weten veel van
zang af. Ik ben gastdocent aan vier
dejaars-studenten en anderen heb
ben het voorbereidend werk al ge
daan. De opleiding is gericht op je
zelf presenteren in een theater. Het
conservatorium leidt op tot docent.
Het gaat daar niet zo zeer om de
prestaties op het podium".
Margriet Eshuys is op dit moment
plaat aan het voorberei
den. "Hij moet in november uitko
men en als dat niet lukt wordt het ja
nuari. Op de plaat komen liedjes
van anderen, liedjes die ik altijd al
mooi heb gevonden. Maar er komt
ook eigen materiaal op".
De laatste LP die ze in 1983 heeft
uitgebracht heet "Eye to eye". Het
duurde zeven jaar voordat er weer
een in de maak was. De zangeres
daarover: "Ik had problemen met
de 'labelmanager' van de platen
maatschappij. Drie jaar heeft hij
volgehouden dat hij de nummers
die wij voorstelden als single niet
goed genoeg vond. 'Ik hoor het niet,
het is niet interessant', hoorden we
de hele tijd".
"Dan gingen we maar weer naar
huis", vervolgt ze, "schreven een
nieuw lied, repeteerden, en namen
het op. Op een gegeven moment
dacht ik: we maken helemaal geen
plaat meer. Rijk worden van een
plaat uitbrengen word je toch niet
in Nederland en ik Heb al brood op
de plank". Die labelmanager zit nu
overigens niet meer in het vak".
Margiet Eshuys is zondag 27 mei
te zien in de Leidse Schouwburg.
Margriet Eshuys: "Mijn
plaat komt in november uit'
LEIDEN - Niemand zal zeggen
dat de wat aanbod veel te groot
geworden Nederlandse jazzwe-
reld tegenwoordig overloopt
van de oorspronkelijke ideeën.
Jammer is het dan ook als een
oorspronkelijk concept slecht
uit de verf komt, omdat de musi
ci het te druk hebben door af
spraken met andere formaties.
Six Pack. een grotendeels Rot
terdamse groep onder leiding
van bassaxofonist en piccolo
speler Klaas Hekman is een leuk
idee, dat de potentie heeft nog
leuker te zijn als door toevoe
ging van de N*ew-Yorkse trom
pettist Roy Campbell de band
'Lucky Seven' heet. Een voor
stelling van Campbells capaci
teiten konden de bezoekers zich
vormen doordat Campbell za
terdag door toeval de vaste
saxofonist Jos Valster moest
vervangen. Het vaak introverte
spel van de blazer kwam niet
goed uit de verf doordat de
groep nog extra moest improvi
seren door de afwezigheid van
drummer Coen Aalberts, die in
Steef Gerritse weliswaar een
kundige, maar ook wat fantasie
loze vervanger had. Gerritse liet
duidelijk merken dat hij een
klassieke achtergrond heeft en
nam zo weinig mogelijk risico's.
Een gevolg van die mutaties
was dat het ensemblespel het
materiaal geen recht deed, en-
voudigweg omdat er te slordig
gespeeld werd. Juist in een
groep met een afwijkende bezet
ting valt dat extra op. Patrick
Votrian (tuba, ventieltrombone
en zang) kon niets verweten
worden, evenmin Franklin Ar-
din, de onderschatte congaspe
ler die van elke groep een swin
gend geheel kan maken. De
meeste aandacht trok nog kla
rinettist en pianist Marcel Cuy-
pers, die zich de eerste set tot
het rietinstrument beperkte. De
stukken hadden vooral een me
diterraan karakter. In het eerste
nummer deed de groep denken
aan een Joegoslavisch blaasor-
kest, slordig maar vrolijk
voortslenterend op een oneven
ritme. Vervolgens waagde men
zich aan een ska-ntme. waarbij
Campbell alle ruimte kreeg op
zijn gestopte trompet. Camp
bells spel kreeg een geheel an
der karakter zodra hij op de bu
gel musiceerde. Merkwaardig
genoeg was hij dan moeilijk te
horen met zijn virtuoze loopjes
doordat hij dan door de holle
akoestiek van de Waag over
stemd werd door de andere bla-
Via de Caraibische eilanden
eindigde de eerste set in een oud
stuk van twintig jaar geleden
nog bekende Max Wojski. Het
publiek, toen al op het verkeer
de been gezet door het vakkun
dige klezmer-gejammer van
Marcel Cuypers, herkende wel
één en ander maar moest overi
gens wat betreft de herkomst
van de stukken in het duister
tasten, aangezien afkondiger
Cuypers het verkoos om met op
zet niet in de microfoon te spre
ken. De tweede set, niet minder
rommelig dan de eerste, werd
prompt ingezet met een popu
lair Turks stukje van de gebroe
ders Erköze. Via een aangedikt
St. James Infirmary' werd de
avond besloten met een num
mer van de Ethiopische popzan
ger Mahmoud Ahmed. Die eth-
nische mengelmoes krijgt extra
charme door de leuke bezetting
van het orkest. Het aantrekke
lijkst klonk Six Pack wanneer
tuba en bassax tegelijk voor een
knorrend fundament zorgden.
Jammer was het dat Cuypers zo
slecht te horen was op de piano,
een instrument dat hij zeer effi
ciënt weet te gebruiken.
Zo kwam er een wat vreemd
einde aan het Hot House-sei-
zoen, dat zijn eigenlijke finale
kent in een internationaal drie
daags festival vanaf donderdag
deze week.
KEN VOS
Van onze correspondent Het afgelopen weekend heeft hij laten afzetten in de tuinen van het gezien was. Je zou menen dat de het grote publiek dat toch even zal heeft het allemaal niets te maken.
Pieter van Lierop met de première van zijn nieuwe superluxe-hotel Du Cap. Vandaar Fransen heel wat meer redenen moeten slikken bij die orgie van Wel met de veronderstelde onmoge-
correspondent
Pieter van Lierop
CANNES In 1968 stond Jean-Luc
Godard in de voorste rij van de op
roerkraaiers die voortijdig het gor
dijn dichttrokken van het Filmfesti
val van Cannes. Want het festival
met zijn sterrengekte paste niet
meer in de moderne tijd, zo werd
beweerd. En films in een competitie
stoppen en prijzen gaan geven, dat
heette anti-democratische onzin te
zijn. Sindsdien is Jean Luc al her
haaldelijk met eigen films terug ge
weest in de competitie van Cannes.
Het afgelopen weekend heeft hij
met de première van zijn
verkstuk. Nouvelle Vague, nu ook
het hoogtepunt van sterrengekte
veroorzaakt.
Nouvelle Vague is weer net zo'n
ondoorgrondelijke, kille studeerka
merfilm als we van Godard gewend
zijn geraakt.
Alain Delon speelt er een be-
smuikte dubbelrol in én kwam de
premiere in Cannes bijwonen.-
Met een helikopter van de Mone
gaskische luchtmacht had hij zich
SAVING AWARD De 24-jarige saxofonist Allard Buwalda heeft zater
dagavond uit handen van de jurv-voorzitter, de tv-regisseur Theo Orde
man, de Swing Society Award ontvangen. Dat gebeurde tijdens het jaar
lijkse gala van de Swing Society in de Sonestakoepelzaal in Amsterdam.
In de jury zaten onder meer Paul Acket en Herman Schoonderwalt.
laten afzetten in de tuinen
superluxe-hotel Du Cap. Vandaar
scheerde hij in een wit motorjacht
naar de Boulevard de la Croisette,
om de laatste 500 meter te voet af te
leggen, omgeven door body gards
in smoking, politiemannen en pa
leiswachten. Alsof een staatshoofd,
een koning of paus een 'bad' in de
menigte neemt. Alom handen
schuddend, V-tekens makend en de
armen geheven alsof hij net de Tour
de France had gewonnen, zo liet de
superster zich naar de rode loper
stuwen, waar Jean-Luc al te wach
ten stond om samen de trappen te
bestijgen.
Er is geen schriller contrast denk
baar dan tussen de daar vertoonde
tonelen van massa-hysterie en het
publieksvijandige filmpje waarvoor
Delon en Godard hadden samenge
werkt en dat toen nog door niemand
gezien was. Je zou menen dat de
Fransen heel wat meer redenen
hebben om niet Delon maar Gerard
Depardieu op handen te dragen.
Die speelt de sterren van de hemel
in de titelrol van Cyrano de Berger
ac. Het befaamde liefdesdrama over
de romantische houwdegen uit
Gascogne, die zijn eigen amoureuze
kansen opoffert omdat hij zich
kansloos waant vanwege zijn veel te
lange neus.
Rostands toneelstuk is door Jean-
Paul Rappeneau bruisend op het
doek gezet, met humor, met im
mens respect voor de theaterher
komst, zonder intussen de kansen
te laten liggen die het medium film
extra kan bieden. De slag tegen de
Spanjaarden bij Arras bijvoorbeeld
levert cinema op van grote allure.
Cyrano wordt op korte termijn in
Nederland uitgebracht en verdient
het grote publiek dat toch
moeten slikken bij die orgie
bloemrijke volzinnen en een held
die, na fataal getroffen te zijn door
een balk op zijn hoofd, nog een
kwartier doorgaat zich in ronkende
alexandrijnen te beklagen voor
aleer hij de geest geeft.
Depardieu kan de acteursprijs ei
genlijk niet meer mislopen, tenzij
de jury eigenlijk al de Gouden Palm
in gedachten had. Als men evenwel
liever Depardieu bekroont dan de
film, lijkt op dit moment de Chinese
film Judou de gedoodverfde kandi
daat voor de hoofdprijs. Het is een
oogverlustigend werkstuk van
Zhang Yi-Mou, die in 1988 in Berlijn
de Gouden Beer won voor Het Rode
Korenveld.
Judou is een tijdloze vertelling,
spelend in een Chinees berggebied
in de jaren twintig. Met politiek
heeft het allemaal niets te maken.
Wel met de veronderstelde onmoge
lijkheid van mensen om te ontsnap
pen aan hun lot. De bejaarde baas
van een textielververij heeft een
jonge vrouw gekocht, Yudou, die
hem een erfgenaam moet baren en
die hij zwaar mishandelt. De onge
lukkige vrouw wekt medelijden en
liefde op bij een inwonende neef
van de oude bruut. Maar geluk
blijkt onhaalbaar. De jonge neef
verwekt heimelijk een kind dat zich
later keert tegen zowel zijn ver
meende vader als zijn echte vader.
Hij verzuipt hen alle twee in een
verfbad. Zhang Yi-Mou fourneert
een stroom aan beelden die stuk
voor stuk ingelijst zouden kunnen
worden en alleen al vanwege dat
picturale niveau dient Yudou als
meesterwerk geclassificeerd te wor
den.
LEIDEN Zondagmiddag,
mooi uitgaansweer. veel men
sen in bootjes op de grachten en
singels. Maar gelukkig leek de
Lokhorstkerk toch aardig ge
vuld met bezoekers. Gelukkig
maar voor het koor uit Oxford,
dat op zijn terugweg vanuit
Zeist even Leiden aandeed op
uitnodiging van kamerorkest
Madrigalesco. Géén uitwisse
ling dus in het kader van de rela
tie Oxford-Leiden. maar veeleer
het Leidse staartje van de Zeis
ter Mozartweek. De samenwer
king Madrigalesco/Oxford
Choir dateert van vorig jaar en
werd dit jaar voortgezet in een
gezamenlijk optreden in Zeist,
waar Henk Briër al vanaf het be
gin van deze jaarlijkse Mo-
zartherdenking met zijn Leidse
koren en orkest aan deelneemt.
Een verblijdend geluid, dat
Oxfordse koor! Niet dat er in
Leiden geen voortreffelijke ko
ren zijn, maar deze Oxfordse
zangers hadden een vanzelf
sprekende beheersing over alles
wat koorzang maar mooi kan
maken. Hier moet ik echter
meteen wat relativeren. Deze
uitstraling van technische be
heersing was met name in de
Engelse werken te horen. Het
Requiem van Herbert Howells
(1892-1983) is een werk met een
vaak onbestemde, onwereldse
sfeer door de keuze van samen
klanken en de nooit vastbeslo
ten melodieen. Sterk aanslui
tend bij het onwerkelijke gevoel
dat je toch al hebt bij het overlij
den van mensen die je gekend
hebt. Door hun doorzichtige sa
menzang. transparant haast
wanneer er ook nog solisten uit
hun midden naar voren traden,
maakten ze hier een prachtige
uitvoering van. Iets stijver wer
den de Motetten van de Frans
man Maurice Durufle (1902-
1986) behandeld. Het koor be
vatte voortreffelijk solisten
waaronder vooral de sopraan
Ruth Harrington genoemd mag
worden. Zij begon het écht En
gelse werk van Gustav Holst
(1874-1934) met een werkelijk
mooie, pure solo, waarna het he
le koor haar volgde in een steeds
uitbundiger wordend "This Ha
ve I Done For My True Love".
Na de pauze voegde hei ka
merorkest Madrigalesco zich bij
het geheel. Hier werd een ge
deelte van de in de Mozartweek
gespeelde werken herhaald.
Eerst een ragfijn symfonietje
van J. C. Bach voor orkest. Daar
na kreeg de Engelse gastdiri-
gente Carolyn Brock nogmaals
de leiding in handen. Met haar
fijne, hoffelijke glimlach zag zij
er toch niet uit alsof er met haar
te spotten viel. Met vaste hand
en naar mijn smaak iets te voort
varend en massaal zette zij een
'Alma Mater' en een 'Te Deunj'
neer voor een publiek dat zeer
enthousiast zijn hulde betoon
de.
MONICA SCHIKS
Hollandse meesterwerken nit USA in Mauiitshuis
DEN HAAG (ANP) - Op verschil
lende lokaties in Den Haag zijn tot
en met 10 juni elf hedendaagse pa
norama's te bezichtigen. De ten
toonstelling is het visitekaartje van
Stroom, de onlangs opgerichte
stichting Haags Centrum voor Beel
dende Kunst, die het niet-museale
beleid van de gemeente Den Haag
op het gebied van beeldende kunst
zal gaan uitvoeren.
Met het Panorama Mesdag van de
Haagse School-schilder Hendrik
Willem Mesdag als uitgangspunt,
heeft Stroom een aantal jonge
Haagse kunstenaars uitgenodigd
een hedendaags panorama te ma
ken. Daarbij mochten de uiteenlo
pende aspecten van een panorama,
het scheppen van een illusie en de
fysieke ervaring, worden uitge
werkt. De kunstenaars mochten
zelf de lokaties uitkiezen.
René Klarenbeek realiseerde zijn
panorama bijvoorbeeld in de toren
van de St. Jacobskerk. Een smalle
wenteltrap leidt de bezoekers langs
enkele doeken die de ramen bedek
ken, naar het dak waar het werkelij
ke panorama van Den Haag te zien
Eric Barentsz en Harald van
Noord kozen de hoogste duintop ter
hoogte van pier 36, om een installa-
tie van acht glazen platen te plaat
sen waarop een tekst staat. Tijdens
het lezen van de tekst op het glas is
het niet mogelijk het panorama - de
zee en duinen - vanaf de duintop
over het hoofd te zien.
De elf installaties zijn tijdelijke
opdrachten en zullen na de tentoon
stelling van de lokaties verdwijnen.
Franse muzikanten
in Stadsgehoorzaal
LEIDEN Vijf bussen met musici
uit Parijs zullen op zaterdag 26 mei
arriveren in het hartje van Leiden.
Zij vormen tesamen het koor 'Le
Coge' en het orkest van de Grandes
Ecoles uit Parijs, die in Leiden wor
den ontvangen door het Stedelijk
Muziek Gezelschap Sempre Cres
cendo. In de Stadsgehoorzaal zullen
deze Franse musici op zaterdag
avond een concert verzorgen. Op
het programma staan werken van
Antonin Dvorak en Felix Mendels
sohn Bartholdy. De dirigent is Be-
noit Girault.
Kaarten voor dit concert zijn ver
krijgbaar bij Muziekhandel Servaas
aan de Nieuwe Rijn. Aanvang: 20.15
Van onze correspondent
Arjan Schroter
DEN HAAG In het Maurits-
huis in Den Haag is van 28 sep
tember tot 13 januari jaar de
tentoonstelling 'Hollandse,
Meesters uit Amerika' te zien.
Het is de eerste keer dat deze
schilderijen op Europese bo
dem worden tentoongesteld.
De bijzondere expositie geeft
een duidelijk beeld van de
Hollandse meesterwerken die
in de loop der jaren in Ameri
ka zijn beland. De verzamel
activiteiten van de Amerika
nen en de rijkdom van hun
kunstbezit zullen centraal
staan bij deze tentoonstelling.
Tal van beroemde meesterwerken
van Hollandse schilders uit de
'Gouden Eeuw' kennen wij vaak al
leen maar uit rijk geïllustreerde
prentenboeken en catalogi. Wat er
in Nederland aan de muren van mu
sea hangt geeft toch een niet volle
dig beeld van het totale aantal 'oude
meesters' die in de zeventiende
eeuw zijn vervaardigd. Een groot
aantal schilderijen bevindt zich bij
voorbeeld in Noord-Amerika. Ver
spreid over de vele musea die dat
land kent, zou een reis langs de va
derlandse kunst overzee vele maan
den duren en bijna onbetaalbaar
zijn.
Het lijkt een onmogelijke zaak
om al die waardevolle doeken 'in
het echt' te aanschouwen, maar
toch kunnen nu de plaatjesboeken
de kast in. Kunstwerken van onder
meer Rembrandt, Vermeer, De
Hooch, Jan Steen, Frans Hals, Ael;
bert Cuyp en Bartholomeus van der
Helst zullen de oversteek maken
van de Verenigde Staten naar Ne
derland. Bijna zeventig beroemde
schilderijen van deze meesters zul
len hun schoonheid vanaf 28 sep
tember tonen in het Mauritshuis in
Den Haag.
De werken zijn zorgvuldig gese
lecteerd uit de verrassend grote
hoeveelheid Hollandse 17-eeuwse
schilderijen in Amerikaans bezit.
De indruk die het Mauritshuis heeft
achtergelaten met de presentatie
van zijn topstukken in Amerika,
van 1982 tot 1984, is van groot be
lang geweest om de schilderijen
voor de komende expositie bij el
kaar te brengen.
Niet zonder trots vertelt drs. H.R.
Hoetink, directeur van het Maurits
huis in Den Haag, dat de Europea
nen met de komende tentoonstel
ling voor het eerst kunnen kennis
maken met de rijkdom aan 'mees
terwerken' in de Verenigde Staten.
Hoetink heeft vanaf 1986 geijverd
voor een grootscheepse expositie in
Nederland waarbij de Amerikaanse
verzamelactiviteiten van Hollandse
schilderkunst uit de gouden eeuw
centraal zou staan.
Enthousiast
In 1986 lanceerde Hoetink zijn idee
bij een Amerikaanse collega. "Deze
man was meteen enthousiast over
mijn plannen. Dat gaf mij de hoop
dat musea in Amerika schilderijen
wel wilden afstaan voor een ten
toonstelling in het land van her-
konmst", vertelt hij. Met zijn kennis
en raadpleging van diverse catalogi
stelde Hoetink een wenslijst op
over wat mogelijkerwijs in
bruikleen naar'het Mauritshuis in
Den Haag kon. Hierbij werd gelet
op de kwaliteit, de staat van bewa
ring, formaat, hoeveelheid en diver
siteit in onderwerpen. "Portretten
en landschappen afgewisseld met
bijbelvoorstellingen en taferelen uit
het dagelijks leven zorgen voor een
aantrekkelijke tentoonstelling",
vindt Hoetink zelf.
De relaties die hij de afgelopen ja
ren heeft gekregen met museumdi
recteuren in de Verenigde Staten
maakte het makkelijker om musea
te benaderen met zijn voorstel. Met
de wenslijst in de ene en de telefoon
in de andere hand legde hij contact.
"Zij waren gelukkig gecharmeerd
van mijn voorstel maar hadden nog
wel wat vraagtekens bij het finan
ciële plaatje. Wie draait op voor de
vervoerskosten? En wie betaalt de
schade als er wat mis gaat?
Een grote geldschieter zorgde
voor de oplossing. De Koninklijke
Nederlandsche Petroleummaat-
schappij, de Nederlandse moeder
maatschappij van Shell, sponsort
de totale expositie. Daarnaast zal de
overheid ontstane schade aan de
meesterwerken vergoeden.
SYDNEY De Spaanse concertpainist Carlos Santos speelt aan boord van een aak in de haven van Sydney.
Santos, die op tournee is in Australië, houdt ervan om te spelen op vreemde locaties. (foto api
Omzwervingen
Tijdens de expositie in het Maurits
huis zal een videopresentatie een
beeld geven van de omzwervingen
van de verschillende doeken door
de eeuwen heen. Daarnaast ver
schijnt er een catalogus waarin alle
tentoongestelde werken in kleur
zijn afgebeeld. De begeleidende
tekst geeft uitleg over de geschiede
nis van de meesterwerken.
Hoetink vindt het niet verwon
derlijk dat zoveel schilderijen van
Hollandse meesters in het buiten
land terecht zijn gekomen. "De Hol
landers hebben nooit een sterk na
tionaal gevoel gehad. Wij zijn een
land dat handel drijft en goederen
doorvoert. Toen elk land al export-
wetten voor kunst had, moest Ne
derland ze nog opstellen. Het besef
dat hetjiationale cultuurgoed in Ne-
Het 'Briefschrijvend meisjevan Vermeer zal het affichè sieren van de ex
positie Hollandse meesters uit Amerika'. (foto gpd>
derland moest blijven is veel te laat
tot ons doorgedrongen".
Waarom het grootste deel uitein
delijk in Amerika is beland is vol
gens Hoetink ook te verklaren. "De
Amerikanen komen oorspronkelijk
uit tal van landen. Ierland, Duits
land, Groot-Brittannie, noem maar
op. Wat ze allemaal gemeen hadden
was hun burgerlijkheid. De Neder
landse kunst sloot daar perfect op
aan. Afbeeldingen van dagelijkse
gebeurtenissen vonden de Amen-
kanen mooier en realistischer dan
'de doeken van bijvoorbeeld Franse
kunstenaars. Daarnaast stond het
vrijzinnige denken van de Hollan
ders hen wel aan. Een verzameling
schilderijen hebben was ook het
verkrijgen van status. Dat leeft nu
nog steeds. Amerikanen met een
royaal inkomen steken hun geld te
genwoordig graag in culturele acti
viteiten. Het geeft ze aanzien".
