Venema: 'Warrens dagboeken niet authentiek'
Herodes in high-techpaleis
Oosteuropese treurnis overspoelt Cannes
Beethoven opgefrist
Navoelbare bittere tranen
Slaapkamergeheimpjes?
Zeeuwse auteur spant kort geding aan
KLOETINGE (GPD) De
dichter-schrijver-criticus
Hans Warren, auteur van
het tot nu toe zeven delen
tellende Geheim Dagboek,
zal vandaag via zijn advo
caat een kort geding aan
spannen tegen Adriaan Ve
nema. Tijdens een studie
dag van het Koninklijk
Zeeuwsch Genootschap
der Wetenschappen heeft
Venema gezegd dat het
Dagboek van Warren niet
authentiek is en niet klopt.
door
Henk Postma
Venema opende zijn aanval zater-
dagmiddag tijdens de Historische
Studiedag van het Koninklijk
Zeeuwsch Genootschap der Weten
schappen in de Zeeuwse Biblio
theek te Middelburg. Hij hield daar
een lezing en benutte die om vernie
tigend uit te halen. Warrens Geheim
Dagboek, zo zei Venema, is niet -
zoals de schrijver altijd heeft be
weerd - een waarheidsgetrouwe be
werking van 'impressies die heet
van de naald geformuleerd werden'.
Het is gewoon achteraf in elkaar ge
flanst. Niet meer dan een literaire
manier om zichzelf interessanter en
fraaier te maken.
Het was Venema 'zomaar vanuit
de Randstad' niet moeilijk gevallen
om Warren te 'ontmaskeren' als
schrijver die zijn eigen dagboeken
heeft vervalst om zo de indruk te
vestigen dat hij tijdens de oorlogsja
ren een 'scherp analyserende jonge
man' was. Ofwel: "Hoe Hans War
ren zich verweert tegen zijn foute
milieu, hoe anti-Duits hij is. hoe an-
ti-NSB en hoeveel inzicht hij had in
het opportunisme van de zoge
naamd goede Nederlanders".
Venema kwam met twee voor
beelden. Op 1 maart 1943 schrijft
Warren in de gepubliceerde versie
van zijn dagboek: "Duizenden moe
ten weg voor de Arbeitseinsatz, ook
echte studenten". En even verder
op: "Studerende kennissen en
vrienden zijn gevlucht of onderge
doken".
Venema: "Er was op 1 maart nog
geen sprake van studenten die wer
den opgeroepen om voor de Duit
sers te werken. Pas half maart
moesten de studenten een zoge
naamde loyaliteitsverklaring afleg
gen en weer ruim zes weken later
werden ze opgeroepen voor de Ar
beitseinsatz".
Op 10 augustus 1943 meldt War-;
ren in zijn dagboek dat de joden bij
honderdduizenden de gaskamers
ingedreven zijn. Venema: "Hij kon
dat toen helemaal nog niet weten. In
Nederland wist men toen al wel van
de massamoorden, maar pas op 27
september is in een illegale publika-
tie voor het eerst sprake van gaska
mers. En in Londen reageert pre
mier Gerbrandy pas in december
1943 zeer ontsteld als hij ervan
hoort. Was hij zoveel minder gein-
formeerd dan die jongen uit het geï
soleerde Borssele?" Venema ge
looft daar niets van: "Of Warren
moet met de helm geboren zijn en
bepaalde gebeurtenissen hebben
gezien in visioenen".
"Venema heeft geen poot om op te
staan", aldus Warren. "Duidelijk zal
worden dat mijn Dagboek onaan
vechtbaar authentiek is en dat de
gewraakte gepubliceerde passages
kloppen met het oorspronkelijke
handschrift. Er zal in dit land zon
der twijfel een gerechtelijk labora
torium zijn dat deze zaak kan beves
tigen. Dan komt meteen ook het
allooi van Venema en zijn bewerin
gen vast te staan. Hij heeft ditmaal
de verkeerde persoon als slachtof
fer gekozen".
Huisvriend van Warren, Mario
Molegraaf, denkt: "Wij laten dit niet
over onze kant gaan. Die walgelijke
kerel neemt z'n laster terug of het
wordt een kort geding".
Warren kan zich met de beste wil
van de wereld niet meer herinneren
hoe hij in de oorlogsjaren al zo
vroeg aan zijn nu gewraakte weten
schap kwam. Maar dat hij op de
hoogte was, kan hij heel simpel be
wijzen. Een kijkje in twee opeenvol
gende, op het eerste gezicht authen
tiek lijkende dagboeken, leert dat
van vervalsing geen sprake is. De
gewraakte zinnen uit de gepubli
ceerde versie zijn feitelijk juist en
vrijwel woordelijk terug te vinden
in de gepresenteerde versie die uit
de bewuste oorlogsjaren moet date-
Vriend Mario Molegraaf had even
tevoren al onthuld: "Ook ik heb.
toen ik die passage over de gaska
mers las. meteen gezegd: 'Hoe kan
dat nou!'. Maar het bleek toch waar.
Kennelijk is het idee dat niemand
ervan wist. een soort mythe". War
ren: "Ik weet dus dat het een zeer
aanstootgevende passage is. Maar
het moet waar geweest zijn. En als
ik het wist, kon iedereen die het had
willen weten, ervan af weten".
De kwestie van de Arbeitseinsatz
ligt volgens Warren heel wat een
voudiger. "Iedereen kon toch van
tevoren zien aankomen dat ook stu
denten zouden worden opgeroe
pen". De verplichte tewerkstelling
in Duitsland dateerde immers al
van 22 mei 1942. de passage in War
rens Geheim dagboek van 1 maart
1943.
Hans Warren schreef onlangs
nogal wat misprijzende woorden
Venema's roman Dagboek.
Warren: "Het was te verwachten
dat Venema op zo n onsmakelijke
manier terug zou slaan. Dat doet hij
altijd. Zodra Venema verschijnt
waaien de stofwolken op en borrelt
het troebel water. Ik snap ook niet
waarom het Zeeuwsch Genoot
schap zo'n man uitnodigt".
CANNES In heel Europa is
het gemiddelde bioscoopbe
zoek per hoofd van de bevol
king nergens zo laag als in ons
land. België heeft vijf miljoen
minder inwoners dan Neder
land. maar er gaan jaarlijks vijf
miljoen meer Belgen naar de
bioscoop dan Nederlanders. En
naarmate je verder naar het Zui
den gaat, blijkt de liefde voor
film steeds opvallender vormen
te kunnen aannemen. Aan de
Franse zuidkust, kan tijdens het
Festival van Cannes van regel
rechte filmgekte gesproken
worden.
door
Pieter van Lierop
Het gigantische festivalpaleis, dat
steeds meer zijn bunkerachtige ka
rakter begint te verliezen naarmate
de talrijke betonnen balkons en ter
rassen meer overwoekerd raken
door subtropische vegetatie, ligt
aan een plein waar zestien uur van
elk etmaal nieuwsgierig publiek
blijft samengestroomd. Mensen die
zich geen kaartjes kunnen permitte
ren maar wel een stoeltje kunnen
huren aan de paleistrappen, in de
hoop een glimp op te vangen van
een beroemd persoon. Speciaal 's
avonds is het daar een gejoel, ge
klap en gejuich van jewelste als de
Franse vedetten hun opwachting
maken voor de gala-voorstellingen
en Deneuve, Depardieu, Delon over
de rode loper schrijden om toegeef
lijk even halt te houden voor het
front van wild flitsende fotografen.
Er zijn er 230 officieel bij het festi
val geaccrediteerd, samen met 230
televisie-ploegen, 120 radiorepor
ters en 2700 schrijvende journalis
ten. Het laat zich nauwelijks nog
meer beschrijven wat er aan waan
zin losbreekt als plotseling Antho
ny Quinn en Lauren Bacall de trap
pen bestijgen, of vader Martin
Sheen in gezelschap van zoon Char
lie, wanneer er een foto-sessie geor
ganiseerd wordt waar Stallone en
Schwarzenegger samen willen po
seren, of wanneer Clint Eastwood
een persconferentie geeft.
Rotzak
Het is trouwens alweer de derde
keer dat Eastwood, die we toch nog
het makkelijkst associëren met
twee dozijn knokfilms, het meest
prestigieuze projectiescherm ter
wereld te halen weet. In 1985 was hij
hier voor het eerst met Pale Rider,
vervolgens in 1988 met zijn indruk
wekkende jazzfïlm Bird. En nu
bracht hij White Hunter, Black He-
art als competitie-bijdrage, een film
waarin hijzelf de rol speelt van een
fameuze regisseur, genaamd
Wilson, die in de beginjaren vijftig
de opnamen voor een film in de
Kongo drie weken ophield, omdat
hij met alle geweld eerst een olifant
geschoten wilde hebben.
Peter Viertel baseerde zijn script
op zijn eigen roman waarvoor hij.
zich had laten inspireren door wat
hij als sceparist had meegemaakt
Concert door het Residentie Orkest o.l.v.
Ivan Fischer met werken van Beethoven.
Solist: Nikita Magaloff- piano. Gehoord op
12 mei in de Stadsgehoorzaal.
LEIDEN - Fervente aanhangers
van de zogeheten authentieke uit
voeringspraktijk horen de mu
ziek van Beethoven en voorgan
gers het liefst uitgevoerd door ge
specialiseerde orkesten met diri
genten en solisten die zich in de
'oude muziek' verdiept hebben.
Het zou goed zijn om zich af te
vragen wanneer muziek 'authen
tiek' is. Ook al speelde meester-
pianist Nikita Magaloff op een
moderne concertvleugel, ook al
stamt hij met zijn 78 jaren uit een
oudere generatie interpreten,
toch was zijn uitvoering van
Beethovens 2e pianoconcert ab
soluut niet belegen en achter
haald. Integendeel, hij legde een
verrassende frisheid aan de dag.
Het leek wel of Beethoven dit
werk nog maar kortgeleden had
geschreven. Het is een kenmerk
van de ware kunstenaar, als hij
erin slaagt dit klassieke Beetho-
venconcert zó helder en doorzich
tig te spelen.
Jammer was het dat dirigent
Ivan Fischer met het Residentie
Orkest deze sfeer niet geheel eve
naarde. Moeilijk te zeggen of dit
een gevolg was van de orkestbe
zetting, die massaler is dan in de
klassieke periode. Misschien ligt
het aan de wat rauwe akoestiek
van de zaal. Feit is, dat het con
trast tussen licht (Magaloff) en
zwaar (orkest) voortdurend hoor
baar bleef.
Feestelijk, maar niet echt ova
tioneel werd de meester toege
juicht, terwijl het toch een waar
geschenk is dat een solist van dit
formaat zomaar in Leiden te ho
ren is voor een schijntje van het
bedrag dat overal elders in de we
reld voor dergelijke concerten be
taald worden.
Als smaakmaker voor het pia
noconcert had men de ouverture
'Die Weihe des Hauses' gepro
grammeerd. Een echt gelegen
heidswerk dat qua vorm nogal
magertjes afstak bij de rest van
het programma. De inhoud had
weinig diepgang. Verschillende
sferen passeerden in dit werk de
revue: een plechtstalige inlei
ding, feestelijk trompetgeschal,
dromerige balletsferen en de in
gewikkelde intriges van een con-
trapuntisch slot.
Ter afsluiting van dit laatste
concert van de meesterserie werd
de derde (Eroica) symfonie uitge
voerd. Opnieuw werd ik getroffen
door de massieve aanpak van de
dirigent. Zware, onverzettelijk
klanken klonken op uit de strij-
kersgroepen. Terwijl daarente
gen in de houtblazers de toon
vaak lyrisch gevoerd werd. Het
resultaat was dat* ik geboeid en
met spanning zat af te wachten
hoe de volgende zetten van de di
rigent zouden zijn. Zijn uitvoe
ring was er een van felle kontras
ten, die de luisteraar niet onver
schillig kon laten. Of je was vóór
hem of tegen hem en dat maakt
hem een boeiend vertolker. Het
Residentie Orkest speelde onder
zijn handen zeer geconcentreerd
en als één, goedlopend instru
ment. Terecht ontving Iwan Fi
scher dan ook een staande ovatie.
MONICA SCHIKS
met John Huston, tijdens de opna
men van The African Queen. En zo
zien we dan Clint Eastwood onder
eigen regie John Huston spelen als
een egoistische, botte rotzak met
aristocratische spatjes en ook nog
de pretentie dat filmmakers eigen
lijk een soort goden zijn die beslis
sen mogen in kwesties van leven of
dood. Het feit dat hij op het moment
suprème besluit om de olifant niet
neer te leggen ("een olifant doden is
een zonde, maar ik ben bereid hem
te begaan", had hij tevoren zelf ge
zegd) heeft wel als consequentie dat
het beest een zwarte gids vermor
zelt.
Huston schijnt bij zijn leven nooit
problemen met het boek te hebben
gehad, maar het lijkt toch moeilijk
voorstelbaar dat het vreselijk vlak
uitgewerkte thema bekronenswaar-
dig gevonden zal worden door John
Huston's dochter Angelica, die toe
vallig wel in de Cannes-jury zit dit
jaar. Eastwood zelf zei tijdens zijn
persconferentie John Huston nooit
te hebben ontmoet, maar vooral ge
ïnteresseerd te zijn geraakt in diens
obsessieve, zelfvernietigende ka
raktertrekken. Eastwood verklaar
de bovendien een fel tegenstander
te zijn van de jacht.
Een andere opvallend vlakke uit
werking van een op zich interessant
gegeven werd door Alan Parker ge
boden met diens film Come See The
Paradise. Daarin gaat het om de on
wettige internering van tienduizen
den Japanse Amerikanen, na de
vernietiging van Pearl Harbour.
Parker brengt dat historische dra
ma terug tot een liefdesgeschiede
nis tussen een Ierse Amerikaan (van
de eerste generatie) met een Ameri
kaanse Japanse (van de tweede ge
neratie). Dennis Quaid en Tamlyn
Tomita spelen de hoofdrollen waar
mee qua karakterologische profile
ring weinig eer mee viel in te leg
gen. Het verhaal is een schier onein
dige aaneenschakeling afscheids-
en herenigingsscenes. Typerend
voor Parker is dat hij met zijn effec
ten in dit melodrama net zo fors
doorramt als hij bij zijn controver
siële geweldsdrama's gewend was.
Bekkens en paukeslagen bepalen
de toon.
Dat waren dan de tot dusver vrolijk
ste films van Cannes. Oosteuropa
veroorzaakte de afgelopen dagen
een stortvloed aan post-glasnost-
films om van te ijzen. Alles wat in
landen als Polen, de Sovjetunie,
Joegoslavië en Hongarije (de ande
re landen komen nog) tientallen ja
ren werd verzwegen, breekt zich nu
een weg naar het witt doek. De Pool
Wajda (met onze landgenoot Rob
bie Mueller achter de camera) schil
derde in suggestief zwart-wit de
verschrikkingen vai\ het Ghetto
van Warschau waar de legendari
sche pedagoog Korczak 200 wees
kinderen vergeefs probeerde te be
hoeden voor hongerdood en depor
tatie.
Zijn landgenoot Bugajski maakt
aanschouwelijk hoe een jonge
vrouw (Krystyna Janda) anno 1951
gearresteerd wordt en gedurende
jaren van vernedering, marteling en
niet gemotiveerde vrijheidsbero
ving, geprest wordt tot het afleggen
-Clint Eastwood
Eindelijk mogen de Oosteuropea-
»n het bekennen: hun arbei-
werke-
hebben
vrouwelijke postbode van een
schattig Frans dorpje, eindigt welis
waar ook dit verhaal met een mis
lukte zelfmoord, maar daar heeft de
i be- lieve dikkerd dan tenminste begre
pen dat er links en rechts toch be-
0_ Pas als een Rus in het buitenland hoorlijk van haar gehouden wordt
bruikt er tenminste nog een stuk ge- kan filmen, lijkt hij minder uitge- Al heeft er nog steeds niemand zin
slagen gloeilamp voor. Het betreft sproken zwartgallig te kunnen wor- om met haar te trouwen. In Cannes
hier een fatasmagorische gevange- den. Als de Armeniër Adabatsjan in lijkt zo'n stellingname warempel
Mado, Poste Restante op bijna Tati- een hoogtepunt van Slavisch opti-
achtige wijze vertelt over een dikke misme.
van belastende getuigenverklarin
gen in een politiek proces. Twee
volle uren van hyperrealistische el- dersparadijzen vormden
lende, met als climax de wanhoops- lijkheid een tranendal en
poging van de vrouw om haar pol- niet de minste illusie dat het
sen open te bijten. Het hoofdperso- terwordt.
nage uit Zone Zwanenmeer ge-
de Oekrainse c
Boymans-van Beuningen verwacht
veel bezoekers 'De Verboden Stad'
ROTTERDAM (GPD) Museum Boymans-van Beuningen in Rotterdam
denkt met de tentoonstelling 'De Verboden Stad' ruim tweehonderddui
zend bezoekers te trekken. De uit honderd nummers bestaande presenta
tie van de Chinese hofcultuur hebben nog nooit de Verboden Stad in Pe
king verlaten.
I De complete nieuwbouw van het museum biedt van 16 september tot en
met 25 november onderdak aan de tentoonstelling met zeer kostbare kle
dingstukken, tekeningen, schilderijen, nieubilair. De directie van het mu
seum is al bijna vier jaar bezig met de voorbereidingen en volgens adjunct
directeur J. ter Molen geeft de expositie een uitstekend beeld van de hof
cultuur van de Chines'e keizers vanaf het midden van de zeventiende eeuw
tot het begin van deze eeuw. "We hebben samen met de Leidse universiteit
een voorkeurlijst samengesteld, met daarop nogal wat 'Chinese Nacht
wachten'. Tot onze verbazing is over die voorkeur nooit gediscussieerd. Al
les komt dus naar Rotterdam. We hadden geen beter materiaal kunnen
krijgen", aldus Ter Molen.
1 HU
mmma
t mm
m.mwm
mm
HtmSÊSBÊf
t mm
jp :"j mp
s
I Tm
t\ iU
1 Jir.
«k»
S M:»
'tmw
mm
mm
t wmm
i
Eva-Maria Bundschuh: grote persoonlijkheid, krachtige
'Salome" van Richard Strauss door De Ne
derlandse Opera m.m.v. het Nederlands
Philharmonisch Orkest. Dirigent: Zartmut
Haenchen. Regie: Harry Kupfer. Decors en
kostuums Wilfried Werz. Gezien in Het Mu
ziektheater op 11 mei. Herhalingen: 15.18.
21,24, 27 en 31 raei.
AMSTERDAM (GPD) - De eer
ste indruk die de Salome-ensce-
nering van Kupfer twee jaar gele
den maakte, had iets van een dé-
ja-vu. Na zoveel andere voorstel
lingen van dezelfde regisseur, zo
wel bij De Nederlandse Opera als
elders, leek zijn aanpak soms
voorspelbaar en viel ook op dat er
zoveel elementen uit vorige re
gies herhaald werden. Dat zou
geen probleem zijn, ware het niet
dat de constante drang naar 'ver
nieuwing', wat dat ook inhoudt,
ook onze visie op theater zwaar
belast heeft.
Bij een herhaling valt echter op
hoe hecht en weloverdacht deze
'Salome' in elkaar zit. Nu het ver
rassingselement eraf is en de ge
beurtenissen in het high-tech-pa-
leis van Herodes niet minder als
een onstuitbare stoomwals over
ons heen komen, vallen opeens
velerlei details op, die als stukjes
van een legpuzzle precies op hun
plaats vallen. De herhaling van
een bekend geheel maakt het
'nieuwe' onvermijdelijk minder
sterk, maar wel treedt nu het vak
manschap van Kupfer met nog
groter kracht op de voorgrond en
het is ook dat vakmanschap, dat
mogelijk achterhaalde effecten
naar de achtergrond dringt.
Hier staat een regie van een po
litiek sterk bewuste Oostduitse
regisseur, geconcipieerd vóór de
val van de Berlijnse muur, toen
uniformen, stenguns en autocrate
machtswellust nog tot zijn dage
lijkse leefwereld behoorden. Dat
roept enerzijds de vraag op hoe
dezelfde Kupfer hetzelfde werk
nu zou opzetten, anderzijds hoe
de Oostduitse regisseurs van zijn
kaliber zich zullen ontwikkelen
in een toekomst, waarin zij niet
meer de dwang hebben in beel
den te vangen wat niet hardop ge
zegd mag worden.
Dat neemt overigens niet weg.
dat de kracht van deze 'Salome'
meer dan in de regie ligt in de per
fecte combinatie van de toneel
beelden met de muziek. Twee jaar
geleden had Haenchen het Rot
terdams Philharmonisch Orkest
in de bak, dat de partituur mis
schien met een iets voluptueuzer
klankrijkdom ten gehore bracht.
De heldere, analytische klank van
'zijn eigen' Nederlands Philhar
monisch Orkest past zo mogelijk
echter nog beter bij de visuele
beelden van Wilfried Werz vol
metaal, perspex en strakke uni-
formen. De greep van Haenchen
op de materie was daarbij zo mo
gelijk nog vaster en zorgde door
een sterke accentuering en soms
heel persoonlijke tempofluctua
ties voor een enorme muzikale
spanning. Deze 'Salome' grijpt de
toeschouwer met ijzeren hand in
het nekvel en laat hem pas los als
zeven kwartier later de laatste
maat verklonken is.
De solisten waren voor het me
rendeel dezelfde met in de titelrol
de Oostduitse Eva-Maria Bund
schuh, een zingende actrice met
een grote persoonlijkheid en een
krachtige stem. De vocale lijnen
kan men zich iets geciseleerder
wensen (tenslotte is Salome nog
een jong meisje, opgegroeid in
een sfeer van weelde en verfij
ning), maar de niets en niemand
ontziende hartstocht, bol van
frustraties, egoisme en ongetem
de sensualiteit, barstte door ieder
detail van haar vertolking naar
buiten. Indrukwekkend was
weer de Jochanaan van John
Brcheler, een natuurmens die
vermorzeld wordt door dezelfde
decadentie die hij aan de kaak
stelt, maar de tenor Adrian
Thompson miste in zijn stem de
jeugdigheid die zijn puberale lief
de voor Salome aanvaardbaar
moest maken.
Voor de fraaiste vocale presta
ties zorgden echter Hebe Dijkstra
en Gunter Neumann als het ko
ningspaar. De eerste bleek vitaler
in haar uitbeelding, minder de
personificatie van de opgelapte
ouderdom dan Helga Dernesch in
de eerste serie, en Neumann her
haalde zijn portrettering van de
verloederde vorst met nog meer
vocale verfijning.
'De bittere tranen van Petra von Kant' van
Ramer Werner Fassbinder door Het Zuide
lijk Toneel/Stichting Strooker. Met: Lieneke
Ie Roux. Shireen Strooker (tevens regie).
Dorijn Curvers. Devika Strooker. Rifke Lo-
deizen en Helen Juurlink. Gezien op 12 mei
in de Leidse schouwburg.
LEIDEN - Het zijn niet zo maar
tranen die de hoofdpersoon
plengt; het zijn de 'bittere' tranen
van Petra von Kant, en die toe
voeging duidt al op melodrama.
Eerlijk gezegd is het stuk dat ei
genlijk ook wel. Tot het omvang
rijke oeuvre van de in 1982 overle
den Rainer Werner Fassbinder,
die vooral als veelzijdig filmma
ker bekend is, behoren immers
ook min of meer sentimentele
melodrama's. Fassbinder viel nu
eenmaal niet met één woord te
karakteriseren. Volgens sommi
gen was hij een geniaal kunste
naar, volgens anderen een kitsch-
producent, en weer anderen
meenden dat hij beide extremen
in zich verenigde - hetgeen mis
schien nog het meest de waarheid
benadert.
In haar regie heeft Shireen
Strooker het melodramatische
karakter van 'De bittere tranen
van Petra von Kant' - voor zover
mogelijk - afgezwakt. De toonzet
ting is vaak nuchter, soms zelfs
licht. En als de moeder, de doch
ter en de vriendin van Petra niet
goed raad weten met haar woede-
uitbarsting krijgt de voorstelling
ter relativering heel even zelfs iets
kluchtigs. Dat is geen slechte in
greep geweest. Het voor Fassbin
der typerende thema van dit to
neelstuk annex film uit 1971/1972
komt er eerder duidelijker en ge
loofwaardiger door over.
Na twee huwelijken (het eerste
eindigde met de dood van haar
man. het tweede door een schei
ding) raakt Petra von Kant hevig
verliefd op een vrouw. De inter
nationaal vermaarde mode-ont
werpster Von Kant komt geheel
en al in de ban van de ongecom
pliceerde, jongere en wulpse Ka
rin. Het verloop hiervan vormt de
bekende Fassbinder-thematiek:
ook liefdesrelaties tussen homo-
seksuelen eindigen in de sleur
van alledag; onderdrukkingsme-
chanismen verschillen niet.
Slachtoffer wordt degene die echt
liefheeft. Pas wanneer Karin defi
nitief is vertrokken, lijkt Petra
pas te beseffen, hoe onbaatzuch
tig en toegewijd haar assistente j
Mariene altijd al voor haar is ge-
weest. Maar is dat niet te laat?!
Regisseuse Shireen Strooker j
zelf speelt de rol van Mariene:
constant zwijgend is ze in alle be- j
scheidenheid alomtegenwoordig.
Devika Strooker (inderdaad,
moeder en dochter samen in één
produktie) maakt van Karin de
begerenswaardige geliefde die
zich alles vrij onbekommerd laat
welgevallen totdat ze voor iets an
ders kiest. Lieneke le Roux ver
tolkt de titelrol met een scala van
emoties. Eerst is ze de zelfbewus
te en gevierde mode-ontwerpster,
dan verraadt ze stukje bij beetje
de eenzaamheid achter die suc-
ces-facade en durft tenslotte de
wanhoop van de door Karin verla
ten Petra in alle hevigheid te laten
losbarsten. Een sterke rolbezet
ting die de bitterheid van de tra
nen van Petra von Kant zonder
vals sentiment navoelbaar maakt.
WIJNAND ZEILSTRA
Voorstelling van Ritsema afgelast
AMSTERDAM (GPD) De directie van Toneelgroep Amsterdam heeft
besloten om de geplande voorstelling '1 over 8' onder regie van Jan Ritse
ma niet uit te brengen. Tijdens de repetitie zijn problemen tussen cast. re,
gisseur en artistieke leiding ontstaan.
Ja, eigenlijk wel, maar die onthullen wij u graag op 17 mei a.s. als
wij de deuren van onze nieuwe slaapkamerspeciaalzaak
Total Night Slaapkomfort Benthuizen openen!
Alles op het gebied van slaapkomfort, "t m
groene hart van Holland.
In BENTHUIZEN dus A
