Pk ben bang voor de puristen van de dans
Nederland te klein voor Pili Pili
Leiden redelijk goed georganiseerd popbeleid'
fi8) fFïfc JZTm
Choreograaf Jean-Claude Gallotta op Spriiigdance in Utrecht
Enthousiasme bij Ploef
Dansmysterie
voor dromers
Concert in Groene Kerk
Porselein en boerenbont
in gelegenheidsprogram
MAANDAG 23 APRIL 1990
PARIJS/UTRECHT Het publiek dat op tien achtereen
volgende avonden in het Parijse 'Theatre de la Ville' de
Groupe Emile Dubois van choreograaf Jean-Claude Gallot
ta ovaties bracht, bestond niet uit ouderwetse ballettoma-
nen. De Parijzenaars kwamen niet voor wat er schemert on
der een ragfijne tutu of voor een perfecte 'pas de deux'.
door
Rudolph Bakker
Ze kwamen voor een wereld die he
lemaal alleen de wereld van Galotta
is. Gallotta zit op dit moment met
zijn gezelschap in Utrecht om mee
te doen aan het Spring Dance Festi
val met het stuk 'Les mystères de woorden. Eerst
Subal'. En hoewel deze langzamer- 'kunnen die me
hand heel beroemde choreograaf sen9' en de 0p]u^
uit Grenoble al herhaaldelijk in Ne- jes zjch verijezen
derland optrad, bekende hij
loop van de laatste succesvolle
voorstelling in Parijs: "Ik ben bang
de aarzeling:
vvel echt dan-
de opluchting als de meis-
klassieke'
Maar wat iedereen vooral goed
het buitenland. In Holland had kan js dansen op een manier waar-
ik altijd goede kritieken, maar ik van het publiek in het begin - ten
verander dikwijls van register, zelfs onrechte - denkt het ook zo te kun-
al is dezelfde stijl er in terug te vin- nen- En omdat de dansers en danse-
den. Ik ben altijd bang voor de pu- ressen er niet mooier of beter ge-
risten van de dans". bouwd uitzien dan de huurlieden in
Als Gallotta zich ooit iets van die Je eigen rij, ontstaat al gauw het
'puristen van de dans' had aange- stuitbare gevoel ^atje
trokken zou hij nu niet over de hele .es
wereld zo veel bewondering oog
sten. Een kleine schok is het natuur
lijk wel
lotta niet kent
de 'Mys-
Subal' zelf mee wil doen.
'Subal' schept bovenal een gevoel
in rustgevende tevredenheid door
het werk van Gal- de perfecte 'timing' waarop iedere
het doek gaat dan beweging en iedere muzieknoot f
'Les mystères de Subal'. baseerd is, en vooral door het aan-
Het podium raakt bevolkt met een stekelijke enthousiasme waarmee
handvol meisjes en niet meer zo de dansers zich in hun spel verlie-
heel piepjonge mannen waaronder zen- Gallotta schept geen momen-
men er maar met moeite één of twee *en van adembenemende schoon-
ontdekt die de 'puristen van de heid. Wel schept hij een atmosfeer
dans' zouden bekoren. van uitbundige kameraadschap die
Er is de dikke man met de brede °P het publiek overslaat. Daarom
baard die flauw valt van de lach, er zou dit ballet best een hele nacht
is de kaalhoofdige veertiger die zonder gevaar voor verveling kun-
over de bol wordt gestreken door nen doorgaan, met koffie- en brood-
- jespauzes voor iedereen.
In al zijn stukken speelt Gallotta
n Ad Lankhout. Decor:
°n en Wouter Ferro. Gezie
e Leidse schouwburg.
j ke ballerina blijft. Er is de als asper- zelf e
,f ge omhoog geschoten danseres die *2a d
zich bij voorkeur in gezelschap be- Theatre de la Ville in zijn kleedka-
vindt van een buitengewoon klein
wezentje met een petje op, dat bij
nader inzien een meisje blijkt te
zijn.
'Les mystères de Subal' is net zo'n
weinig betekende titel als die van
het 'Docteur Labus', dat tot Gallot-
ta's eerdere choreografieën be
hoort. Het is wel een heel vrolijk
stuk en het duurt anderhalf uur.
"Dat is precies de tijd dat een film
duurt en daar zijn de mensen aan
gewend, het is de tijd voor alle emo
ties, voor een lach en een traan en er
is geen pauze, wat de spanning er in
houdt".
Gallotta heeft een prachtige tekst
bij 'Les mystères de Subal' geschre
ven waaruit blijkt dat het ballet in
21 delen en een epiloog uiteen valt.
Op deze theoretische inmenging
acrobatische gymnastiek. "In het
geheel niet", antwoordt Gallotta:
"dat komt omdat het zo ongelooflijk
meeslepend is".
Definitie
Kan Gallotta vanuit zijn eigen op
tiek een definitie geven van wat
'ballet' is en wat 'dans'? Gallotta
geeft ten antwoord: "Ik heb zulke
definities niet en ik denk dat ik mis- In mijn stukken wordt ook gezon-
schien wel zou moeten ophouden gen en dat kan omdat de mensen
met wat ik nu doe op de dag dat ik met wie ik dit doe echte acteur zijn.
precies wist waar ik mee bezig ben. Mijn dansvormen brengen de ac-
Nee, wat ik wil dat is het uitdrukken j teur in de danser naar boven en hij
van een paar dingen: dat is de bewe- kan dan even goed tragische als ko-
ging van het lichaam, dat is het mische rollen spelen. In 'Subal' zijn
zichtbaar maken van schilderkunst het komische rollen"
en ik wil theater maken en vooral
ook film. Wat zijn de schilders op wie u zich
ENSCHEDE - De Neder
landse jazzpianist Jasper
van 't Hof toert al zes jaar
met uitzonderlijk veel suc
ces met deze Afrikaanse
band door Europa, Afrika en
het Midden Oosten. Op dit
moment is er ook in Japan
en Canada veel belangstel
ling voor de groep. In Duits
land is Pili Pili een enorme
hit. Uitverkochte zalen en
van elk van de zes elpees zijn
daar meer dan dertigdui
zend exemplaren verkocht.
Maar de Nederlanders ken
nen Pili Pili niet. Jasper van
't Hof blijft er lakoniek on
der.
LEIDEN - Klara en kleine Jet
hebben een vader die in een fan
tasiewereld leeft. Laat zo'n rol
maar gerust aan Ad Lankhout
van het Leids Kindertheater Pl
oef over. Hij weet aannemelijk te
maken dat deze pa nog steeds
denkt op het eiland der verschrik
kingen te zijn gestrand, terwijl
zijn dochters (als vrolijke meiden
gespeeld door Christa Hoekema
en Hillechien Lankhout) al lang
hebben
duinen bij Katwijk zitten.
Dat is het aardige van dit ver
haal. Wat er eerst sprookjesachtig
uit ziet, blijkt beetje bij beetje
nuchtere en verklaarbare realiteit
te zijn. Een indiaan? - welnee, ge
woon een jongetje dat in zijn in-
dianenpak buiten speelt; een reu-
zenkonijn? - welnee, gewoon een
kinderattractie uit speeltuin
Duinlust; een heks? - welnee, ge
woon Vrouwtje Klinknamer die
de rotzooi op het strand opruimt.
Toch is niet alles 'gewoon', want
agente Faldera gedraagt zich heel
merkwaardig en een echte zee
meermin zie je ook niet alle dagen
in Katwijk.
Een leuke mengelmoes dus,
waar het nodige in zit. Hiervoor
zijn net alê vorig jaar bij 'Rapons
je' leuke kostuums, functionele
muziek, liedteksten en een fraai
toneelbeeld bedacht. Alleen is
ook nu weer het tempo van de
voorstelling de zwakke plek.
'Raponsje' van vorig jaar had al
wat strakker uitgewerkt kunnen
worden, voor de 'Piratendoch-
ters' van nu geldt dat eens te
meer, aangezien de verhaallijn
aanmerkelijk zwakker is. De reac
ties uit de zaal waren dientenge
volge ook merkbaar minder.
Sneller spelen kan natuurlijk
niet de oplossing zijn. Misschien
echter is er al veel gewonnen, als
Ploef minder 'vertellerige' ele
menten in de voorstelling op
neemt en wat spaarzamer gebruik
maakt van de truc om de jeugdige
theaterbezoekertjes direct toe te
spreken. Misschien krijgen de Pl-
oef-voorstellingen op die manier
een pittiger tempo, want aan het
enthousiasme van deze toneel
groep ligt het zeker niet.
WIJNAND ZEILSTRA
door
Ton Ouwehand
"Ik begrijp het ook niet. Van de
plaat Jakko Jakko zijn in Neder
land twee exemplaren verkocht. De
maatschappij heeft het niet in de
winkels kunnen krijgen, want de ra
diostations wilden het niet draaien.
En nog steeds niet. Nederland heeft
een heel gericht radiobeleid en daar
kom ik niet tussen. De Nederlander
weet helemaal niet wat er te koop is
in de wereld.
In landen als Duitsland, Italië,
Spanje en Franrijk is voor buiten-
nissige dingen, die niet in het Ame
rikaanse patroon meelopen, toch
een markt. In Nederland is die mu
ziek niet lucratief genoeg. Neder
land is gewoon te klein voor alterna
tieven. Ik heb alles geprobeerd om
Nederland binnen te komen, maar
het lukt gewoon niet".
"Het idee ontstond toen ik op
tournee was door Afrika met gita
rist Philip Catherine en bassist Ni-
colas Fiszman. We hebben een ont
zettend leuke tijd gehad. We speel
den hoofdzakelijk in Zaïre. Terug in
Europa moest ik een plaat maken.
Ik heb toen gevraagd of ik dat met
Afrikaanse muzikanten mocht
doen. Ik deed dat met een groep
staatspercussionisten uit Guinee,
die op tournee waren".
"Zo ontstond die eerste plaat Pili
Pili. Pili Pili zijn Afrikaanse pepers
en die zijn heel ver-schrik-ke-lijk
heet. Onmenselijk gewoon. Het lijkt
wel of iemand een sigarettenaanste
ker onder je tong houdt. Ik heb me
daar verschrikkelijk aan gebrand.
"Maar die elpee bleek een enorm suc-
'ces te worden in het buitenland".
"Toen moest ik op een gegeven
moment een band samenstellen. Ik
had inmiddels een heleboel Afri
kaanse musici leren kennen. Daar
heb ik een band an samen kunnen
stellen, waarbij het tussen de muzi-
kanten enorm klikte. De groep be
staat nu uit de percussionisten Ma-
lando Gassamma uit Gambia, Kofi
Ayivor uit Ghana en zangeres Ange-
lique Kidjo uit Benin. Zij zit er van
af het begin bij. Zij schrijft ook de Samson, i
teksten, in een authentieke noord- u't Benin,
west-Afrikaanse taal. Bassist en
drummer zijn Belgen, maar hun
voorouders komen uit Zaïre. In de
cember en januari had ik voor de
tournee de beschikking over
Afrikaans stamhoofd
ar zijn oudste broer is
overleden. Hij moet de stam nu run
nen. Voor een concert krijg ik hem
er niet bij. Ik kan hem niet vier da
gen uit zijn werk halen".
Het feit dat deze Afrikanen in hun
GPD)
contracten laten vastleggen hoeveel
straalkachels er in de kleedkamers
aanwezig moeten zijn, is een vrij
normale zaak, vindt Jasper. "Dat
doen ze allemaal. Het is gewoon een
luisterrijk groepje",,
"De meeste moeite heb ik nog
bij de choreografieën inspireert?.
Gallotta: "Ik geef nooit namen
om te vermijden dat ik door zo'n
naam gecatalogiseerd wordt, maar
ik vind het heerlijk om door een ga
lerie te slenteren en reprodukties
van oudere schilderijen in boeken
te bekijken. Eerlijk gezegd zou ik
ook geen kunstenaars kunnen noe
men, waardoor ik geinspireerd zou
zijn. Het enige wat me interesseert
is wat u denkt, wat de mensen den
ken. Ik lees ook wel de kritiek, maar
jammer genoeg zijn de kritieken
hier in Frankrijk niet erg doordacht.
Zoals u me vraagt over Balthus en
zo, daar komen ze hier nooit op. Ze
schrijven alleen maar dat het goec
was of niet goed, maar er is geen die
pe artistieke filosofie. Dat kom
door de danstraditie, die maakt da
de dans-critici niet op hetzelfde n
veau staan als de literaire critici".
"Ik voel me het meest verwant
aan cineasten die hetzelfde pro
bleem hebben als ik. Er zijn heel
wat boeken over film geschreven,
net als over literatuur en schilder
kunst en die zijn veel wezenlijker
dan het meeste wat er over dans is
geschreven. Ik vind het heerlijk om
iemand te lezen, een filosoof bij
voorbeeld, die een prachtige analy
se van een schilderij geeft. J'adore
ca!. Dat spreekt me aan. Ik maak
een pure creatie. Natuurlijk ben ik
niet echt origineel, al denk ik van
wel. maar ik creëer wel onbewust".
Taktak
Op verlegen toon praat hij verder
over het ontstaan van zijn gezel
schap: "Ze zijn er allemaal al vanaf
het begin in Grenoble bij. Het zijn
mensen die ik kende en ik vroeg ze
om mee te doen. Ze wisten eigenlijk
niets. De meisjes hebben een
dansopleiding gedaan, de mannen
niet. Toch heb ik maar een enkele
keer een auditie gehouden omdat er
iemand nodig was. Ik heb tegen ie
dereen gezegd: 'denk je dat je het
niet kunt? Vooruit, speel maar en
taktaktak daar gingen ze. We zingen
en dansen en spelen op harmonica's
en piano's en slaan op trommels. Er
doet nu ook iemand mee die was
eerst toneelknecht.
Nee, het directeurschap van het
'Maison de Culture' in Grenoble
geef ik tegen juni op. Ik heb de hele
zaak daar op poten gezet en nu
draait het goed en ik heb het gevoel
dat ik mijn missie heb volbracht.
Maar natuurlijk blijft Grenoble on
ze standplaats. Ik wil de dingen niet
op de spits drijven, het moet alle
maal niet te vlug, daarom blijf ik in
Grenoble om te kalmeren en na te
denken. Ik wil de dingen van een af
stand blijven zien".
Voorstelling. Les Mystères de Subal v£
Jean-Claude Gallotta en Groupe Emile Di
bois. Gezien: Stadsschouwburg Utrecht.
UTRECHT De voorstelling Les
Mystères de Subal, waarmee het
Springdance Festival opende, zal
vooral aanslaan bij dromers.
Want de wereld die de Franse
choreograaf Jean-Claude Gallotta
met zijn Groupe Emile Dubois op
het toneel creëert, is niet alleen
letterlijk vaak in nevelen gehuld,
maar ook figuurlijk.
Wie er voor open staat, kan zijn
eigen verhaaltje maken, waarin
de volgende figuren voorkomen:
een boswachter (Gallotta) die de
leiding heeft, een klein eigenwijs
ogend meisje met een petje, drie
vrolijke, vrouwelijk geklede dan
seressen en een aantal mannen:
dik, dun, kalend en met een
baard. Het zijn ongewone dan
sers, die ontspannen en speels be
wegen in eenvoudig opgezette
choreografieën.
De omgeving waarin Gallotta
zijn spelers zet, is schilderachtig
en doet door de vele kleuren,
beelden en symbolen Zuidameri
kaans aan. Vooral de hoge palen
waarop maskers zijn bevestigd,
wekken die indruk.
De muziek, een andere belang
rijke sfeerbepaler, is afkomstig
uit de synthesizer die wordt be
speeld door Gallotta's vaste com
ponist Henri Torgue. Hij produ
ceert veel vrolijke klanken die
soms worden afgewisseld met
iets dat op hard-rock lijkt met
Gallotta in de rol van enthousias
te zanger dan weer door sfeer
volle melodieën of zelfs stilte.
Wat Les Mystères de Subal
vooral kenmerkt, is luchtigheid.
Meer nog dan in zijn vorige voor
stellingen Les Louves et Pandor-
ra en Docteur Labus, waarmee hij
in 1987 en '88 het Springdance
Festival bezocht, lijkt Gallotta nu
geïnteresseerd te zijn in het ma
ken van een puur plezierige
dansoperette, vol triviale, soms
zelfs ronduit komisch bedoelde
handelingen. Als dat zijn opzet is,
kan die wat mij betreft geslaagd
worden genoemd. Want de plezie
rige sfeer van de produktie slaat
over naar het publiek.
Een kanttekening bij Les Mys
tères de Subal is dat het een pro
duktie is waarvan de goede uit
straling blijft hangen, maar waar
van inhoud en beelden snel ver
geten zijn.
GERDISNELLERS
met de saxofonist. Hij moet uit
Boedapest komen. Hoelang ik daar
al niet voor in de weer ben, om visa
te regelen. Hoe je deze muziek moet
noemen? Men heeft de term edno-
music laten vallen. Dat is het ge
woon niet. Groove, daar zijn ze in
Duitsland mee gekomen. Goeiedag
zeg. Groove. Wat moet ik daar nu
mee? Toevallig komen de musici uit
noordwest-Afrika. Dat is het hele
gebied wat heel nauw betrokken is
geweest bij de slavernij en dus bij
de jazz. Die mensen zitten soms
liedjes te zingen die ik ken van John
Coltrane-platen".
Ook de andere jazzactiviteiten
van Van 't Hof gaan gewoon door.
Hij heeft net weer een tournee afge
sloten met het Labyrinth- project
met o.a. gitarist Eef Albers en Gol
den Earring-drummer Cesar Zui-
derwijk. Er volgt een tournee met
gitarist Philip Catherine en saxofo
nist Charlie Mariano, er komen con
certen met vibrafonist David Fried
man en bugelblazer Kenny Wheeler
en hij heeft net in New York opna
men gemaakt met tenorsaxofonist
Bob Malach.
"Je moet niet denken dat Pili Pili
nou het grootste gedeelte van mijn
muzikale bezigheden beslaat. Maar
het gaat wel langzaam die kant op.
Het is zeker geen vluggertje, een
band die komt en meteen weer weg
gaat. Vooral in Canada en in Japan
is er op dit moment enorme belang
stelling voor. En dat betekent toch
tournees. We zijn een live-band bij
uitstek. Het North Sea Jazz Festival
zit er niet in dit jaar. Ik heb gebeld
naar Paul Acket, maar ik kreeg ik
een telefoniste aan de lijn. Ik moest
twee keer mijn naam spellen en ik
heb verder niets meer gehoord".
Foccx oiile directeur
Muntopera Brussel
BRUSSEL (GPD) - De Luikse
organist Bernard Foccroule (37)
wordt vanaf 1992 de nieuwe di
recteur van de Brusselse Munt
schouwburg en daarmee ook
van de Belgische Nationale
Opera, een van de meest presti
gieuze operagezelschappen van
Europa. Hij volgt Gerard Mor
tier op.
Foccroule won het in de
laatste fase van de sollicitatie
van de Nederlander Jan van
Vlijme.n, voormalig directeur
van de Nederlandse Opera, en
nu docent aan het Haags Con
servatorium, waarvan hij tot
1985 ook directeur was. Foc
croule was al geruime tijd de fa
voriet van de ingewijden in de
Brusselse operawereld.
Concert door Peter Brunt, viool, Jacob Slag-
ter, hoorn, en Ellen Corver, piano. Gehoord
op zondagavond 22 april in de Groene Kerk.
Met werken van Beethoven, Mozart en
OEGSTGEEST De combinatie
hoorn, viool en piano is vooral be
kend geworden door het fraaie
trio dat Brahms hiervoor schreef.
Omdat er verder weinig muziek
voor zo'n trio gecomponeerd is,
treden in de praktijk niet zo vaak
deze musici gezamenlijk op.
Gisteravond was dat wél het ge
val met vrij jonge mensen die al
een zekere naam hebben gekre
gen in het muziekleven. Voor de
pauze traden de hoornist en de
violist apart op, steeds samen met
de pianiste Ellen Corver, die dus
de meeste noten te spelen had.
Met de hoornist Jacob Slagter
vormden ze een gedegen duo in
de sonate in F op. 17 van Beetho-
In het programma werd dit
werk als "typische gelegenheids-
muziek" betiteld, maar niet hele
maal terecht. Er zitten af en toe
onverwachte of gevoelige wen
dingen in zoals in het korte lang
zame middendeel. Voor mijn idee
speelden Jacob Slagter en Ellen
Corver daar wat zorgeloos door
heen. Het muzikanteske element
kwam beter uit de verf, waarbij
Slagter over dynamiek en be
weeglijkheid bleek te beschik
ken.
Door het pedaalgebruik in
combinatie met de akoestiek van
de kerk klonk de vleugel in het
begin wat door elkaar heen, waar
door niet alle fraseringen duide
lijk te horen waren. In de loop van
de avond paste Ellen Corver de
speelwijze aan de ruimte aan
waardoor alles verstaanbaar
werd. Dit kwam goed van pas in
Mozarts sonate voor viool en pia
no in F KV 376 waarin Peter
Brunt de vioolpartij het juiste ka
rakter gaf: stevig en ritmisch
maar toch lichtvoetig. Vergele
ken hierbij klonk de pianopartij
iets weker, als porselein tegen
over boerenbont servies. Overi
gens was er ook nu zeer goed en-
semblespel, maar muzikaal ge
zien gaf ik de voorkeur aan het
trio van Brahms na de pauze met
als hoogtepunt de laatste twee de
len.
De drie instrumenten contras
teerden met elkaar en vormden
toch een eenheid waarin de viool
en de hoorn vaak stuivertje wisse
len. Indrukwekkend klonk het
derde deel, het adagio maesto,
waarin te horen is dat Brahms het
trio aan zijn pas overleden moe
der heeft opgedragen. Rijk aan
klankkleuren werd het gepresen
teerd en met gevoel voor de grote
lijn. De jachtmotieven in de finale
gaven de hoornist nog eens de ge
legenheid zijn virtuoze techniek
te etaleren, gesteund door de fel
reagerende viool en piano. Een
enthousiaste afsluiting van een
boeiend concert.
FRANK DEN HERDER
LEIDEN Bij het onder
zoek van de Zuid-Hollandse
Popunie onder popmuzi
kanten in de provincie
wordt ook de Leidse Vereni
ging voor Popmuzikanten
(LVP) geraadpleegd. Het on
derzoek is opgezet om een
duidelijk beeld te krijgen
van de muzikanten en hun
problemen.
De Zuid-Hollandse Popunie ver
stuurt deze week enquêteformulie
ren naar ongeveer 750 bands in de
provincie. De adressen zijn verkre
gen via de 28 popcollectieven in de
provincie. M. Scheijgrond van de
popunie: "We sturen de formulie
ren naar bands waarvan we het
adres weten. Waarschijnlijk zijn er
twee tot drie duizend bands in de
provincie, maar ze zijn niet allemaal
aangesloten bij een organisatie".
Het doel van het onderzoek is om
popmuzikanten onder de aandacht
van gemeenten te brengen. Scheij
grond: "Gemeenten hebben aan het
beleid te zien geen goed beeld van
popmuzikanten. Ze denken waar
schijnlijk dat alle muzikanten lang
haar hebben en aan de drugs zijn".
De vertegenwoordiger van de
popmuzikanten op provinciaal ni
veau toont zich jaloers op andere
muziekvormen die wel worden ge
steund door de overheid. "Popmu
ziek zit in een verdomhoekje, al der
tig jaar lang. We zijn nooit serieus
genomen, in tegenstelling tot koren
en fanfare-bands". Volgens Scheij
grond heeft de gemeente Leiden
een redelijk goed georganiseerd
popbeleid. "De stad Leiden heeft,
een uitstraling naar de regio. Er is
alleen een tekort aan oefenruim
tes".
S. te Marvelde van de Leidse Ver
eniging van Popmuzikanten beves
tigt dat en vindt dat het collectief
veel medewerking heeft gehad van
de gemeente. Te Marvelde: "De ge
meente is alleen traag als het om
geld gaat".
In het gebouw aan de Middelste
gracht kunnen zes popbands tege
lijk oefenen. Bij het collektief zijn
ongeveer honderd bands aangeslo
ten. Vijfentwintig bands staan op
dit moment op een wachtlijst en
moeten gemiddeld drie maanden
wachten, voordat zij gebruik kun
nen maken van de oefencabines. De
wachtlijst geldt vooral voor de
avonden en in het weekend.
De bezettingsgraad is volgens te
Marvelde echter niet goed verdeeld.
"Samenwerking is noodzakelijk.
Het is moeilijk om de oefenruimtes
overdag vol te krijgen. We willen
contact opnemen met muziekdo
centen van middelbare scholen. Zij
kunnen bijvoorbeeld een cabine
overdag huren om daar praktijkles
sen te geven".
Een andere oefenruimte in Lei
den is de Droomfabriek. Daar zijn
twee oefencabines, maar geen in
strumenten of bergkasten te huur.
Bij LVP kan dat wel. Muzikanten
komen ook bij de Droomfabriek op
een wachtlijst. Daarnaast wordt na
tuurlijk ook in woonhuizen, school
gebouwen, kerken en andere zaal
tjes geoefend.
De band Railroad Steel waarvan
de vijf bandleden uit Sassenheim,
Noordwijk, Zoeterwoude en Leiden
komen, heeft veel problemen met
het vinden van geschikte oefen
ruimte. J. Noordman van de band:
"Tot nu toe oefenen we in de
Droomfabriek maar het is verve
lend om lange tijd van te voren te re
serveren. We zitten allemaal nog op
school en soms lukt het niet om
vooruit te plannen".
Een ander probleem van de band
is het vervoer van instrumenten
naar de oefenruimte. Noordman:
"De oefenruimte van LVP heeft in
tegenstelling tot de Droomfabriek
bergruimte te huur. Het is alleen
jammer dat die niet meer vrij zijn".
Noordman: "Nu komt de gitarist
met de bus aan op het station, waar
ik hem met mijn fiets opwacht.
Daarna zetten we zijn zware gitaar-
versterker op de bagagedrager en
gaan naar de oefenruimte. Het is
twee
