Alwéér een nieuwe loot aan de fitness-boom
Een 'small tattoo' op bil of borst
Horloge als eigentijds
provocatiemiddel
Het is niet te geloven, maar
het staat er toch echt:
"Callanetics doet het vet
van de billen en heupen
smelten als sneeuw voor
de zon, maakt uw buik
platter en uw hals langer,
verstevigt uw kin,
verhoogt en verstevigt uw
achterwerk en borsten,
maakt de binnenkant van
dijbenen en benen
slanker, verstevigt de
onderarmen en geeft u het
perfecte figuur dat u van
nature hebt."
En wie dacht dat de koek
daarmee op is, raadplege nog
maar eens de omslag van het
boek dat bezig is Amerika en
Engeland te veroveren. "Tien
jaar jonger in tien uur" loeien
de rond een aantrekkelijke
bilpartij gedrapeerde letters.
En "Met Callanetics ben je
maar een paar uur verwijderd
van een perfect figuur."
Vet dat van de billen smelt
als sneeuw voor de zon. Wie
zou dat niet eens willen bele
ven? Of zoals Callan Pinckney
het in haar boek schrijft: "Op
een nacht zult u zich omdraai
en in bed en zal het voelen als
of uw kat een speeltje onder
de dekens heeft laten liggen
dat nu tegen uw heup
aandrukt. Dat is uw heup
been. Uw buik is zo stevig en
plat geworden dat uw heup
beenderen nu te zien zijn." En
dat allemaal na een paar uur
gymmen 'op z'n Callanetics'.
Een mirakel?
Welnee, beweert Callan in
haar boek: "Iedereen is daad
werkelijk in staat zijn of haar
lichaam om te vormen tot een
toonbeeld van schoonheid."
Waarna ter ondersteuning van
die stelling de in het boek af
gedrukte zwart-wit foto's
kunnen worden bewonderd
van Marcie, Gertrude, Luce
en nog veel meer vrouwen
wier rijstebuikjes al na de eer
ste les zijn verdwenen als eh...
als sneeuw voor de zon, zullen
we maar zeggen. "En let op
hèo", waarschuwt Callan,
"niet één foto in het boek is
geretoucheerd. Wat u ziet is de
waarheid, de naakte waar
heid".
Twee maten kleiner
Eerlijk gezegd plaatst ook
Bert Overbroek wel wat
vraagtekens bij het opgewon
den gekraai van mevrouw
Pinckney. "Maar," bezweert
hij, "de oefeningen die ze
heeft bedacht zijn werkelijk
perfect. Ergens in het boek
zegt ze datje binnen korte tijd
kleding kunt dragen die twee
maten kleiner is. Dat is zo. Al
leen: je valt niet zozeer af in ki
logrammen als wel in centi
meters. Alles wordt strakker,
je lijf, je vel... Alles".
Callanetics:
Overbroek, 32 jaar en afge
studeerd aan de Haagse Aca
demie voor Lichamelijke Op
voeding, mag de eer voor zich
opeisen 'Callanetics' voor Ne
derland te hebben ontdekt.
Hij zag de oefeningen in een
instructieboek, probeerde ze
zelf uit en voelde en zag
"meteen de voordelen boven
zoiets als aerobic".
"Ik dacht: daar gebeurt wat.
Het gaat veel dieper, het is
niet macho, je hoeft er niet bij
te springen, je komt er niet
door in ademnood, je moet
meer nadenken bij wat je
doet... Het is allemaal heel ge
makkelijk en toch geconcen
treerd. Daar hou ik wel van".
Vrouwen blijkbaar ook.
Hoewel Callanetics nog maar
net in Nederland is geïntrodu
ceerd, geven Overbroek en
zijn compagnon John Nille-
sen (30 en eveneens afkomstig
van de Academie voor Licha
melijke Oefening) er per week
nu al twintig uur les in. De
helft van hun sportschool in
Leiden is ervoor ingeruimd en
het laat zich aanzien dat het
daarbij niet zal blijven. Nille-
sen: "We zijn pas geleden op
de televisie geweest bij Tine
ke. De telefoon heeft de vol
gende dag niet stilgestaan".
Wonderbaarlijk
Maar het is me dan ook wél
wat. "U staat", jubelt Callan
Pinckney in haar boek "op het
punt uzelf een van de mooiste
geschenken ter wereld te ge
ven: een geweldig, stevig en
fit lichaam. Dit ligt nog maar
een paar uur in het verschiet,
mits u het plan volgt dat op de
bladzijden hierna gedetail
leerd staat weergegeven en
niet bang bent voor de won
derbaarlijke veranderingen
die in uw lichaam plaats vin
den."
Volgen onder meer vrolijke
foto's van de 75-jarige Marga
ret, die al gymmend op de
commando's van Callan een
tiener-lijfje onderhoudt. On
gelooflijk, zonder meer. De
ogen vallen je bijkans uit de
kassen. Maar wat mag het ge
heim van 'de messias van de
strakke billen' dan wel we
zen? Wie een ochtendje gaat
kijken in sportschool 'Vliet
Lijn' van Bert Overbroek en
John Nillesen kan zich toch
moeilijk aan de indruk ont
trekken dat hij die oefeningen
eerder heeft gezien. Sterker
nog: op de middelbare school
voerde hij ze zelf uit onder lei
ding van de ritmisch met een
stok stampende gymleraar J.
J. de Back uit Amsterdam.
Toen al niet de jongste.
Overbroek: "Kijk, daar zeg
je wat. Die stok... die komt er
bij ons dus niet aan te pas. En
het lijkt wel of die oefeningen
hetzelfde zijn, maar dat is
maar ten dele waar. Callane
tics gaat veel verder. Veel die
per vooral".
Met als gevolg - en dat is dan
de kroon op het werk - dat het
op een mooi moment lijkt als
of er 'touwtjes aan je billen'
zitten. Tenminste, dat belooft
Callan Pinckney. "Geen enkel
smoesje houdt stand als het er
om gaat door steviger dijen en
minder vormloze billen dat
wonderlijke, jeugdige gevoel
uit uw kinderjaren weer terug
te krijgen. Weet u nog hoe het
toen was? Als u het zich niet
meer herinnert, zal ik het eens
proberen. Als u loopt is het
alsof er touwtjes aan uw billen
zitten die ze op en neer laten
wippen."
Welaan, dat is dus het stre
ven van twintig vrouwen die
op een zonnige dinsdagoch
tend de door mevrouw Pinck
ney voorgeschreven riten zo
goed en zo kwaad mogelijk
proberen uit te voeren. Ze
wentelen zich onder leiding
van Bert Overbroek rekkend
en krommend over een op de
vloer gelegd matrasje, gade
geslagen door onder anderen
de receptioniste van de sport
school, die steeds maar weer
verzucht dat ze het zelf ook zo
'heerlijk' vindt wat daar aan
de andere kant van het glas
geschiedt, en dat de spijker
broek die ze draagt haar al ze
ker een maat te groot is. "Kijk
maar", zegt ze losjes en trekt
de tailleband van haar Levi's
501 met een geroutineerde
duim zeker vijf centimeter
van haar navel.
Het levende bewijs van het ge
lijk van mevrouw Pinckney,
ben je geneigd te zeggen.
Maar, fluistert ze: "Ik ben ook
wel wat minder gaan eten
hoor." Het sprookje ontluis
terd? Nee, want minder eten
is een onderdeel van Callane
tics. Dat gaat helemaal vanzelf
trouwens. Je vel spant zich al
gymmend om je lijf en reeds
snel kom je tot de ontdekking
dat je niet meer zo'n behoefte
hebt aan moorkoppen, saucij
zenbroodjes en berehappen.
Zegt Callan Pinckney.
In Amerika en Engeland
kauwen haar volgelingen het
na. Het is bijna niet voor te
stellen, maar na de introduc
tie van het (tekst uit de folder)
'nieuwe revolutionaire gym-
plan' in het Verenigd Konink
rijk, gingen in één week
500.000 boeken over de toon
bank. Een koopwoede die on
getwijfeld ook werd aange
wakkerd door de gade van de
Engelse prins Andrew, de her
togin van York, ook wel be
kend als Sarah Ferguson. 'Her
Duchess' zag er van de ene op
de andere dag plotseling een
stuk opwindender uit. En ge
vraagd naar haar geheim, stak
ze niet onder stoelen en ban
ken dat ze die metamorfose
haars inziens te danken had
aan die dekselse, door Calan
Pinckney bedachte gym-oefe-
ningen.
Bert Overbroek: "Het lijkt
sterk, maar we hebben hier
ook al meegemaakt dat cursis
ten die nog maar een maand
Calanetics volgden, een maat
kleinere jurk konden dragen.
Alleen gaan ze dat rondvertel
len en dan krijgen we vrou
wen aan de telefoon die dan
roepen dat ze over drie weken
naar Curasao gaan en dat ze
dan een bikini willen dragen
en of wij er dan even voor
kunnen zorgen... Ja kijk, zo
werkt dat natuurlijk niet. Je
moet het wel van persoon tot
persoon zien."
Maar het boek belooft toch
zonder te blozen iedere lezer
dat twee uur oefenen "al aar
dig wat aan het figuur veran
Wie wil er nu niet bij de tijd
zijn? Iedereen toch zeker. Al
heeft het er soms de schijn
van dat de één wat meer bij de
tijd is dan de ander. Of in elk
geval die indruk wil wekken.
Tenminste, als we afgaan op
de knotsen van horloges,
waaronder de laatste tijd me
nige pols compleet schuil
gaat. Horloges die eigenlijk
meer de majestueuze naam
'uurwerk' verdienen. Niet zo
zeer vanwege hun klassiek ui
terlijk, maar vooral vanwege
hun afmetingen: regelrechte
'klokken' die de pols in een
waar tijdsgewricht verande-
Nu biedt een dergelijk ro
buust model overigens geen
enkele garantie, dat men
voortaan ook altijd stipt op
tijd zal zijn. Natuurlijk zijn er
legio chronometers, aange
vuld met een verlichte digita
le tijdsaanduiding voor een
extra controle; met dualtime,
zodat men ook aan de andere
kant van de wereld nog net de
laatste bus kan halen, met een
wekker en eencount-down,
die voorkomt dat men een mi
nuut te laat bij de parkeerme-
ter terugkeert...
Met zulke klokken kan het
amper nog mis gaan. Maar wat
anders ligt het met die super-
modieuze horloges, die het
zonder datumaanduiding,
stopwatch, rekenmachine,
polstelevisie en hartslagme-
tertje moeten stellen. Model
len, waarvan bijvoorbeeld de
cijfers naar beneden lijken te
zijn gevallen en op een hoopje
onderaan de wijzerplaat te
recht zijn gekomen. Horloges
zonder cijfers maar met losse,
langs de wijzerplaat glijdende
(namaak)briljantjes, of met
wijzers als bliksemschichten,
grillig van vorm en dus ook
wat grillig in de aanduiding
van de tijd.
Maar wie stoort zich nu aan
zo'n beetje tijdsverschil. In
elk geval niet degene die een
horloge in eerste instantie als
een opvallend sieraad be
schouwt. Mensen, die het uit
bundige prefereren boven het
functionele.
En op dat type nu richt de
Italiaanse ontwerper Pietro
Bonavita uit Genua zich voor
namelijk. Of, zoals hij zelf
zegt: „Ik maak klokjes voor
vrouwen, die al een Rolex be
zitten. Maar die er gewoon iets
grappigs bij willen hebben".
Bonavita, die sinds vijf jaar
dit metier uitoefent, is mis
schien wel de ontweper van
de meest extravagante holo-
ges ter wereld. Sommige van
zijn klokjes zijn zo weinig alle
daags-, datje goed moet kijken
om nog een uurwerk te ont
dekken.
Niet goedkoop
Zo ontwierp hij bijvoorbeeld
een horloge in de vorm van
een hangslot, compleet met
sleutelgat en bosje sleutels,
dat pas na opening van een
klepje de tijd laat zien. Maar
ook een horloge, verpakt in
een metalen mandje, dat met
een band om de pols wordt ge
dragen. En bij een ander ont
werp van Bonavita gaat het
uurwerk schuil achter een
Pierrotgezichtje, bezaaid met
strass-steentjes, of achter een
kleurige mini-fruitmand, ter
wijl weer een ander model
veel op een scheepskompas
lijkt dank zij de speciale op-
hangconstructie.
Echt goedkoop zijn de ont
werpen van Bonavita, die ove
rigens in Florence worden
vervaardigd met Zwitserse
uurwerken niet bepaald. Een
honderdje of vijf kost zo'n
klokje doorgaans wel. "Maar
dan zie je er ook behoorlijk
provocerend uit", zo meent
Bonavita zelf.
En je blijft bij de tijd, want
daarover wil Bonavita geen
onduidelijkheid laten be
staan. Voor de echte tijd-
freaks ontwierp hij zelfs een
paar zeer functionele model
len: een horloge bestaande uit
maar liefst zes klokjes onder
elkaar en een horloge met vier
klokjes naast en onder elkaar.
Met alcohol kan de nai
Amerika ontwikkelde rode
robijnlaser bij voorbeeld: de
huidcellen waarin het pig
ment van de tatoeage zit, wor
den vernietigd met flitsen
rood licht met een sterkte van
100 miljoen Watt. Een nadeel:
de rode tatoeages blijven he
laas zitten.
"En je houdt witte vlekken
over, want het pigment is
weg", zegt Richard. Hij heeft
zelf een soort wondermiddel
uit Australië, exclusief voor
Nederland. Het is een soort
vloeistof, dat tatoeëer je in de
bestaande afbeelding. Als je
de korsten er dan aftrekt trek
je de kleuren mee. En tja, ook
het pigment". Toch maar een
plakkertje dus.
En wie wel een plaatje voor
het leven wil moet naar een er
kende shop gaan, aldus Ri
chard, die zelf een muur vol
certificaten heeft. Een 'small
tattoo' heb je al voor een paar
tientjes. "Er zullen best wel
enkelen zijn die thuis prik
ken, zo is iedereen immers be-
toeage weggepoetst worden.
(foto's GPD)
gonnen. Maar in de erkende
winkels gaat alles volgens de
regels: alles is gesteriliseerd
en de naalden worden wegge
gooid. Voor aids hoeft nie
mand bang te zijn. Ik sta on
der toezicht van Volksge
zondheid."
Nog een advies aan de pope
lende liefhebber? "Ga nooit
zelf knoeien met een naaldje
en een potje oostindische
inkt. Daar krijg je bloedvergif
tiging van."
Nu de aerobic-storm een beetje is
gaan liggen, staat een nieuwe
fitness-rage alweer in de
startblokken: Callanetics,
genoemd naar de Amerikaanse
autodidact Callan Pinckney die
met haar trainingsboek en veel
gevoel voor publiciteit in een mum
van tijd furore maakte. De beloften
zijn ook niet mis: een platte buik,
strakke heupen, strakke billen, en
dat al binnen enkele uren. En sinds
de hertogin van York er ook al voor
bezweek, is de beer los.
door
Rob van den Dobbelsteen
MAANDAG 9 APRIL 1990
dert"? En dat je met een uur
Callanetics hetzelfde resultaat
bereikt als met zeven uur 'het
geeft niet wat anders'? Over
broek bedachtzaam: "Eh... ja,
dat is wel zo, maar ik denk dat
dat wat overdreven is. Wij,
John en ik, zijn in het doen
van voorspellingen iets voor
zichtiger. Maar dat je er vlug
ger dan bij andere soorten
gymnastiek profijt van hebt,
dat staat vast. Ik heb hier op
mijn school al heel wat voor
beelden van gezien".
Veel leuker
Callanetics. Aan de bar in de
sportschool legt een slank
paardestaartje haar linker
been bijna in haar nek. Terwijl
ze toch nog maar bezig is aan
haar tweede les. "Ja maar, dat
heb ik altijd al gekund hoor,"
giechelt ze na afloop van de
les dè droom van een paar kij
kende aspirant-cursisten aan
scherven.
Waarom dan naar een sport
school getogen? "Ach, vrou
wen vinden al vlug dat ze te
dik zijn. Ik ook. En de zomer
komt er aan, dus ik dacht eh...
afslanken via een beetje spor
ten, dat lijkt me wel wat. Ik
heb vroeger nog aan aerobic
gedaan. Maar dat gespring en
gehup... je gaat er zo van zwe
ten. Ik vind dit veel en veel
leuker."
Of het helpt weet ze nog
niet. Te kort bezig. Maar mis
schien dat ze ooit net als Calan
Pinckney in haar dagboek zal
schrijven: "Op een dag was ik
alleen aan het trainen. Het
was in de zomer. Het zonlicht
stroomde rijkelijk door het
serreglas naar binnen waar
door mijn lichaam in een felle
lichtbundel kwam te staan. Ik
kon daardoor elke hobbel en
bobbel heel goed onderschei
den... Maar er was er geen een
te zien. Eindelijk voelde ik me
geweldig in mijn lichaam".
Het nieuwe modebeeld:
Geen zin in een opvallende
doodskop, een zeerover,
een draak, een naakte
vrouw op je arm of bil of
een compleet landschap
op je rug, maar toch
verlangen naar een
tatoeage? Neem een 'small
tattoo': een hartje, een
vlindertje, een poesje, een
visje, een roosje of een
vogeltje. "Het ruigere
werk, de doodskop, is
meer voor de hardrockers
en de punkers. De ankers
en de haaien zijn voor
zeelieden en vissers. De
"small tattoo' is meer voor
de mensen van wie het niet
meteen wordt verwacht".
Volgens Richard Langenberg
24), uitbater van 'Tattoo' in
Leeuwarden is de tatoeage-
markt de laatste jaren behoor
lijk onderhevig aan 'mode'.
Waren enkele jaren geleden
de oosterse tovenaars en an
dere tafereeltjes uit de Orient
nog gewild, nu zijn het de klei
ne en fijne afbeeldingen, "die
vooral populair zijn bij het
vrouwvolk".
En inderdaad, wie goed
kijkt ontdekt dat veel vrou
wen op de meest uiteenlopen
de plaatsen een 'small tattoo'
hebben. De 'persoonlijkhe
den' van het witte doek of het
televisiescherm geven het
voorbeeld: actrice Marion van
Thijn ('De Kassière') heeft een
olifantje op haar schouder,
zangeres-presentatrice Patty
Brard een vogeltje op haar on
derarm en zangeres-actrice
Cher heeft op beide billen on
definieerbare 'plaatjes', zoals
in de wat blote videoclip 'If I
Could Turn Back Time' is te
Popsterren zijn toch al de
pleitbezorgers van de tattoo.
Niet alleen de stoere rockers
van bij voorbeeld The Stray
Cats of Guns and Roses, die
haast van hun tenen tot hun
nek zijn 'geprikt', maar ook
Mink Deville, Herman Brood
of Golden Earring-zanger
Barry Hay (een dolfijntje) met
wat mensvriendelijker afbeel
dingen. "Daardoor is de tatoe
age nu geaccepteerd", zegt
'Tattoo Richard', zelf gesierd
met doorlopende taferelen op
armen, benen en rug. "Ik zit
vrij vol, ja. Dat loopt al vanaf
mijn vijftiende."
De onderhuidse 'schilder
techniek' van het tatoeëren is
al zo oud als de mens zelf. In
het Stenen Tijdperk liepen er
al holbewoners rond met be
schilderingen onder of op de
huid. Toen beheerste de dino
saurus nog de 'straat' en niet
de pit-bullterriër. De tatoeage
vervulde in die dagen niet al
leen de functie van lichaams
verfraaiing, maar had ook een
sociale functie: een symbool
van herkenning of solidari
teit. De tatoeage had en heeft
bij sommige volkeren zelfs
een rituele betekenis.
De 'tattoo' zoals wij die ken
nen, raakte pas in de achttien
de eeuw in zwang in de 'geci
viliseerde wereld'. Kapitein
James Cook ontdekte Tahiti
en in dit tropische paradijs
raakten de Britse zeevaarders
onder de indruk van de 'ta-
Wie er niet zijn of haar hele leven aanvast wil zitten kan beter
joor een plakkertje kiezen.
tau', de inheemse benaming
van de tatoeage. Ook zij lieten
zich behandelen en kwamen
als levende souvenirs en wan
delende schilderijen terug in
Engeland. Vanaf die tijd is het
tatoeëren verbonden met het
imago van de stoere zeebon
ken, geharde krijgslieden;
kortom de macho's, die later
ook motorclubs zouden op
richten. Pas een eeuw later
ontdekte de vrouw de aan
trekkelijke kanten van het
'plakplaatje' dat je helè leven
blijft zitten.
Tattoo Richard repte al van
de acceptatie van de tatoeage,
een bekend spijkerbroeken-
merk doet er nog een schepje
bovenop: "De tatoeage be
leeft sinds kort een ware en te
rechte 'revival'. En meer dan
ooit past een tatoeëring uitste
kend in het modebeeld van nu
en straks". En daarom heeft
de fabrikant iets nieuws be
dacht. Het uitwisbare plak
plaatje - de 'transfer' - voor
wie toch stoer wil zijn en aan
het modebeeld wil meedoen,
zonder pijn te lijden of spijt te
krijgen. Hoewel nieuw, de
herinnering aan de vlekkerige
plaatjes bij de kauwgom ligt
nog vers in ons geheugen.
De spijkerbroekfirma wil
de onverstandigen waarschu
wen: "Aan een tatoeage zit
één nadeel; het is nogal een
definitieve ingreep. Verwijde
ren kost geld en pijn, boven
dien blijft er een litteken
over". En dan toch alle winke
lende 'kids' lekker maken:
"De tatoeage behoort bij het
nieuwe modebeeld. Stoer en
sexy. Daarom bieden ze zelf
een alternatief: "De transfers
kun je zonder een centje pijn
op je huid aanbrengen". Er is
zelfs meer te beleven: "Je
kunt ze ook als mode-acces
soire op je kleding aanbren
gen. Hiermee geef je je t-shirt,
sweatshirt, maar ook je spij
kerbroek of jack een hele per
soonlijke 'tattoo touch'
Mee de kist in
Leuk en aardig, maar Tattoo
Richard vindt dat "je moet
kiezen voor een tatoeage. Als
je er een wilt, moet je weten
wat je doet. Je neemt 'm na
melijk mee de kist in. Wie heel
even denkt dat 'ie spijt krijgt,
moet het niet doen". Maar er
zijn toch steeds meer manie
ren om een 'jeugdzonde' weer
weg te poetsen. Met de in
