De rek is er uit
Vlaams Blok ziet 'racist'als eretitel
Diekstra: de auto
gaat voor geen
prijs de deur uit
Voorlopig geen oplossing voor wachtlijsten zwakzinnigen
Antwerpen weet zich geen raad met extreem-rechts
PAGINA 2
REPORTAGE eeei
ZATERDAG 7 APRIL 1990
Het is puur toeval dat in het Gooi zes geestelijk gehandicapten
naar de rechter zijn gestapt om een plaats in een gezinsvervan
gend tehuis te eisen. Om dezelfde reden had dat in de regio Lei
den kunnen gebeuren. Ook hier wachten zwakzinnige kinderen
soms al jaren tot er een plaats vrijkomt. Voor hun ouders leidt
dat vaak tot onhoudbare situaties. Directeur Pien Lambermont
van het Sociaal Pedagogisch Centrum in Leiden: "Je hebt men
sen die aan het eind van draagkracht zitten. Maar je kan niet
anders dan zeggen: 'Ik ben het met u eens dat het niet meer kan.
Maar u moet nog wel vijf jaar geduld hebben"'.
LEIDEN - Net als op andere plaat
sen in het land is in de regio Leiden,
waartoe naast de stad ook de Rijn»
streek en de duin» en bollenstreek
behoren, sprake van lange wacht
lijsten voor inrichtingen en de wat
kleinere gezinsvervangende tehui
zen. Op 15 februari stonden er in de
regio Leiden 145 mensen op de
wachtlijst voor een inrichting en
106 voor een gezinsvervangend te
huis. Maar terwijl elders in het land
vaak sprake is van een inhaalopera
tie, gebeurt hier voorlopig vrijwel
niets.
door
Jeroen Dirks
"Een gevolg van de 'overbebed-
ding' in de regio Leiden", stelt Joost
Vorst, beleidsmedewerker gehandi
captenbeleid van de provincie. Hij
wijst erop dat grote inrichtingen
zoals Swetterhage in Zoeterwoude,
Hooge Burch in Zwammerdam en
de dr. mr. Willem van den Bergh-
stichting in Noordwijk 2.500 plaat
sen bieden. Daarnaast telt Leiden
ook "ontzettend" veel gezinsver
vangende tehuizen. Om het in cij
fers uit te drukken: regio Leiden
biedt 5,2 plaats voor zwakzinnigen
per duizend inwoners. Zuid-Hol
land houdt een maximum aan van
1,8 plaats.
De toepassing van die norm heeft
direct gevolgen voor de verdeling
van het beschikbare geld. Ook al
heeft de provincie absolute voor
rang gegeven aan uitbreiding van
zwakzinnigenzorg, de regio Leiden
krijgt niets omdat plaatsen als Rot
terdam, Gouda en Den Haag ver on
der de norm blijven. Vorst: "De
overmaat aan inrichtingen gaat ne
gatief uitpakken voor Leiden om
dat er voor wordt gekozen zorg zo
dicht mogelijk bij huis te laten
plaatshebben".
Duinen
Als de statenleden vlak voor de zo
mer akkoord gaan met de plannen,
wordt de regio Leiden dus nu, zo
geeft Vorst toe, het slachtoffer van
een historisch gegroeide situatie.
Jarenlang was het immers gewoon
te geestelijk gehandicapten ver weg
te stoppen. In het groen of in de dui
nen, ver weg van de rest van de sa
menleving. Zo kwamen veel zwak
zinnigen uit Rotterdam en Den
Haag in plaatsen als Noordwijk en
Zoeterwoude terecht. Nu ervoor
wordt gekozen om zwakzinnigen
zorg dichter bij huis vorm te geven,
is de regio Leiden het eerste slacht
offer. Vorst sluit zelfs niet uit dat
mensen die in Leiden op de wacht
lijst staan, plaats krijgen in een nog
te bouwen inrichting in Gouda, tot
dat misschien een plek vrij komt'in
de eigen regio.
"De provincie zit op, wat ik noem,
een rekenkundige redelijkheid. Het
lijkt redelijk omdat je er vanuit gaat
dat alle regio's dezelfde criteria han
teren en dan een gemiddelde kan
worden berekend. Maar er zijn gro
te verschillen. In confessionele re
gio's bijvoorbeeld proberen ouders
hun zwakzinnige kinderen vaak zo
lang mogelijk, ook als het eigenlijk
niet meer kan, thuis te verzorgen,
terwijl in de stad andere maatstaven
gelden. Nee, je moet uitgaan van de
behoeften", stelt Lambermont van
het Sociaal Pedagogisch Centrum
(SPC).
Verschrikkelijk
Lambermont krijgt dagelijks direct
te maken met de ouders van zwak
zinnige kinderen. Op het SPC
wordt bepaald wie van de wachtlijst
een plaats krijgt en wie niet. "De
schaarste verdelen", zegt Lamber
mont zelf. "Op een gegeven mo
ment besluiten mensen dat hun
zwakzinnige kind niet meer thuis
kan wonen. Dat kan zijn omdat het
volwassen is en net als elke andere
volwassene recht heeft het huis Uit
te gaan. Maar het kan ook zijn om
dat de ouders zeggen: 'we kunnen
het niet meer'. Wat wij nu doen is
uitzoeken waarom de een net iets
urgenter is dan de ander".
Lambermont benadrukt dat ook?
die handelswijze bij lange na niet
toereikend is. Zelfs ouders die ten
einde raad zijn, kunnen met wacht
tijden van jaren te maken krijgen.
"Er moet thuis echt iets verschrik
kelijks gebeuren om recht te heb
ben op een plaats. Alleen bij een a la
minute noodsituatie is meteen een
noodbed beschikbaar, maar dan
voor maximaal zes weken ergens in
Nederland. Daarna kan het kind
weer in een noodbed elders worden
geplaatst, met een uiteindelijk
maximum van zes maal zes weken",
zegt Lambermont.
Lotto
Zij wijst op het gemak waarmee
kennelijk met een zwakzinnig kind
wordt omgesprongen. Een wacht
lijst, mogelijk gevolgd door plaat
sing in een andere regio. Of, in een
noodsituatie, directe opname, maar
dan vaak erg ver weg. Lambermont:
"Iedere ouder wil graag dat z'n kind
goed terecht komt. Maar heb je een
zwakzinnig kind, dan moet je vaak
met de lotto genoegen nemen". Wie
de schrijnende situaties waarin
mensen zo terecht komen beziet,
kan volgens haar begrijpen waarom
sommige ouders hun kind uiteinde
lijk niet meer ophalen als het na zes
keer zes weken noodbed weer naar
huis moet.
Een stevige aanpak van de wacht
lijsten, ook in de eigen regio, zou in
ieder geval weer wat lucht brengen
in de problematiek. Vandaar dat
Lambermont een oplossing bepleit,
waarby de uitbreiding van de zwak
zinnigenzorg niet wordt beperkt tot
andere gebieden in Zuid-Holland.
Zij denkt daarbij aan tijdelijke
woonvormen, totdat door verloop
en versterf (ongeveer twee procent
per jaar, red.) genoeg permanente
plaatsen vrijkomen in de regio.
Zwakzinnige kinderen spelen onder begeleiding in Zoeterwoude. Voor veel mensen op de wachtlijst
geen plaats in een van de inrichtingen of gezinsvervangende tehuizen in de regio.
Dezelfde oplossing wordt bepleit
door F. van Kapel, directeur van
Hooge Burch en voorzitter van het
Regionaal Overleg Zwakzinnigen
zorg (ROZ). "Je moet èn het tekort
opheffen in de andere regio's èn te
gelijk de wachtlijst in de regio Lei
den wegwerken", aldus Van Kapel.
"Ook hier moeten, al is het maar tij
delijk, kleinschalige voorzieningen
worden gecreëerd om te voorko
men dat de omgekeerde situatie
ontstaat".
Hardheidsclausule
Of de provincie ruimte wil schep
pen voor tijdelijke voorzieningen is
onduidelijk. Er ligt wel het voorstel
voor een zogenaamde hardheids
clausule, in de praktijk ook wel een
doekje voor het bloeden genoemd.
Die clausule gaat er vanuit dat de re
gio Leiden alsnog vijf procent krijgt
van de ruim honderd miljoen gul
den die per jaar in Zuid-Holland be
schikbaar is voor de zwakzinnigen
zorg. Beleidsmedewerker Vorst kan
nog niet overzien of de staten ak
koord zullen gaan met dat voorstel,
maar volgens hem zou het in ieder
geval een gedeelte van de nood kun
nen lenigen.
"Er wordt wel gedacht aan.dépen-
dances van begeleid zelfstandige
woonvormen", suggereert Vorst
een bestedingswijze van het vrij be
perkte bedrag dat volgens die hard
heidsclausule vrij zou komen. Die
dépendances zouden alleen ge
schikt zijn voor zwakzinnigen die
zichzelf redelijk kunnen redden.
"Maar daarmee maak je wel weer
plaats vrij in andere woonvormen".
Rekenkundig
Directeur Lambermont van het
SPC is niet onder de indruk: "Dat is
weer zo'n rekenkundige redelijk
heid. Wij hebben de doorstroming
bekeken, maar die is er vrijwel niet
meer. Mensen die nu op de wacht
lijst staan, zijn vrijwel allemaal
mensen die een plaats in een inrich
ting of een gezinsvervangend tehuis
moeten hebben. De rek is er uit. Ik
denk dat je niet alleen met getallen
mag werken. Als ik achter die grote,
rekenkundige getallen mensen zie,
zie ik de redelijkheid daarvan niet
in. Je hebt altijd te maken met een
onberekenbare factor en daar moet
je een oplossing voor zien te vin
den".
Maar die oplossing lijkt ver weg,
zeker na de uitspraak van de rechter
tegen de zes geestelijk gehandicap
ten die al jaren op de wachtlijst
stonden in het Gooi. Zij spanden
eindelijk het volgens Lambermont
langverwachte proefproces aan. De
rechter gaf toe dat ook daar sprake
was van een "schrijnende situatie".
Hij ontkende ook niet dat de zes op
grond van de Algemene Wet Bijzon
dere Ziektekosten (awbz) recht had
den op een door het ziekenfonds
vergoede plaats in een gezinsver
vangend tehuis. Maar hij vonniste
ook dat het ziekenfonds niet aan die
vraag kon voldoen omdat er simpel
weg geen plaats was.
Lambermont: "Voor mij is één
ding duidelijk na die uitspraak: ie
dere Nederlander moet zich afvra
gen of er nog sprake is van' bepaalde
rechten na het betalen van collectie
ve premies". Iedereen betaalt im
mers premie voor de awbz, maar
kan er dus kennelijk geen rechten
aan ontlenen, meent Lambermont.
Zij trekt de vergelijking met het be
talen van de premie voor aow, maar
daar op je 65ste geen rechten aan
kunnen ontlenen.
De hoop is nu, ook in Leiden, ge
vestigd op het hoger beroep dat
door de zes uit het Gooi bij het ge
rechtshof in Amsterdam is aange
spannen. Ook de provincie en rijk
wachten met spanning af. Een uit
spraak van het hof dat alle mensen
die op de wachtlijst staan moeten
worden geplaatst, heeft immers
grote gevolgen. Om er maar een te
noemen: een stijging van de pre
mies voor de awbz. Maar daarmee
komt dan wel een einde aan de lote
rij die nu moet worden gespeeld.
LEIDEN - Elke economische
maatregel om de automobilist in
het openbaar vervoer te krijgen,
is gedoemd te mislukken. Daar
durft hij vergif op in te nemen.
Elektronische tolheffing,
spitsvignet, tachograaf,
accijnsverhoging, verlaging van
het reiskostenforfait: het haalt
allemaal niets uit. De
automobilist blijft zijn auto
trouw.
door Weert Schenk
Prof. René Diekstra, hoogleraar
psychologie te Leiden, is er van
overtuigd dat alle pogingen om
het autoverkeer terug te dringen
zinloos zijn als er niets beters kan
worden verzonnen dan het
pakken van de autobestuurder in
de portemonnee. De overheid
moet veel creatiever zijn, zegt hy
De voorspelling dat
verkeersmaatregelen van het
kabinet, die het autorijden
ongeveer vijftig procent duurder
maken, niet het gewenste effect
hebben, baseert Diekstra op de
zogenoemde systeemtheorie.
Deze stelling houdt in dat menser
altyd proberen meer vrijheid
voor zichzelf te verwerven.
"Je kunt mensen vertellen wat
hun taak is en hen die laten
uitvoeren. Maar er ontstaan
problemen als je precies gaat
opschrijven hoe ze het moeten
doen. Dat kan uiteindelijk zelfs
leiden tot ontwrichting van het
bedrijf. Mensen willen de zaken
nu eenmaal zelf regelen en hun
mogelijkheden wat dat betreft
steeds vergroten".
Die menselijke behoefte zorgde
ervoor dat de auto een gigantisch
succes is geworden. "De auto is
het middel bij uitstek om ermee
in vrijheid te bewegen. Elke
beslissing die je neemt, kan je
meteen uitvoeren. Je bent niet
gebonden aan een dienstregeling,
je hoeft niet over te stappen en je
kunt stoppen waar je wilt. Het
openbaar vervoer biedt dat niet.
Dat geeft de auto een groot
psychologisch voordeel, waar de
prijs van het rijden niet tegen
opweegt".
Hij vervolgt: "Daarbij komt dat
de auto een persoonlijk bezit is,
terwijl de trein van iemand
anders is, het territorium van een
vreemde waar we alleen maar
even te gast zijn. Hoe modern,
snel en luxueus een trein ook is,
de reiziger is er slechts
toeschouwer. Maar met de auto
met zijn geraffineerde techniek
heeft de automobilist de
technische vooruitgang in eigen
hand. En de auto biedt hem een
sterke tweede huid, die
beschermt tegen weer en wind".
Diekstra stelt dat het openbaar
vervoer de strijd tegen de auto
altijd zal verliezen, zolang de
i zich in de bus, tram of
trein niet hetzelfde kunnen
gedragen als in de auto. "Als je nu
besluit ergens heen te reizen,
moet je ook weg kunnen. Met de
auto is dat mogelijk. Met het
openbaar vervoer niet. Alleen als
je snel en dichtbij je deur kan
opstappen, is het openbaar
vervoer een concurrent van de
auto".
De overheid gaat er volgens
Diekstra met de nu voorgestelde
maatregelen ten onrechte van uit
dat de mensen rationeel reageren.
"Maar zo werkt het niet. En zeker
niet bij de auto. Dit soort
strafmaatregelen zullen het
reguleren van de samenleving
alleen maar bemoeilijken. Het
bevordert een onwenselijke
verkeerssituatie met zwart rijden,
hard rijden, ongelukken en
opstoppingen".
Hij gelooft dat het niet moeilijk is
om bijvoorbeeld de elektronische
tolheffing te verstoren. "Daar is
gemakkelijk iets voor te maken"
,zegt hij, "zoals je nu al met een
apparaatje radarcontroles van de
politie voortijdig kunt signaleren.
Eh wie kan bewijzen dat jij
degene was die de tolheffing in de
war bracht?".
Ook als het parkeren in de
binnensteden verboden wordt,
blijven de mensen toch gebruik
maken van de auto, denkt
Diekstra. "De mensen vinden dat
ze geen alternatief hebben. Ze
wachten liever totdat er een
plaatsje in een parkeergarage vrij
komt dan met de bus te gaan. Ze
geloven dat het openbaar vervoer
hen altijd nog meer tijd kost.
Zeker in vreemde steden, waar
niemand je kan vertellen hoe het
werkt, omdat de aanwijzingen
onvoldoende zijn".
"Filosoferend denk ik dat de
snelheid van de auto moet
worden begrensd. Dan gaat er al
een stuk lol van af. De mensen
hebben nu de beschikking over
zo'n technisch schitterend
apparaat dat een groot vermogen
kan leveren, maar dat ze mogen
dat niet gebruiken. Dat doen ze
natuurlijk toch. De
autofabrikanten moeten daarom
gedwongen worden om de auto's
zo af te leveren dat ze niet harder
kunnen dan 80 of 100 kilometer.'
Ook zal door de lagere
snelheid het aantal ongevallen en
files verminderen en Diekstra
verwacht dat het gedrag in het
verkeer socialer wordt.
Een ander idee is om een verband
te leggen tussen het aantal
kilometers dat per openbaar
vervoer worden gemaakt en dat
met de auto. 'Je kan bijvoorbeeld
zeggen: als je per jaar zoveel
kilometer met de trein reist, mag
je er zoveel maken met de auto.
De hoogleraar erkent dat er dan
weer een controle-probleem
ontstaat. "Toch zal je oplossingen
in die richting moeten zoeken.
Alle andere werken zeker niet".
ANTWERPEN - Toen het
extreem-rechtse Vlaams
Blok in 1988 bij de gemeen
teraadsverkiezingen in Ant
werpen maar liefst 20 pro
cent van de stemmen won,
besloten de andere politieke
partijen de groepering zo
veel mogelijk dood te zwij
gen en te negeren. Maar die
aanpak heeft gefaald. Vluch
ten kan niet meer in Antwer
pen.
door
Hans de Bruijn
De laatste maanden staat het ra
cisme weer boven aan de agenda
van de Scheldestad. De vorige
maand deden zich geregeld inci
denten voor tussen aanhangers van
het Vlaams Blok en tegenstanders,
dan wel met enkele van de vele bui
tenlandse migranten in Antwerpen.
Uitwassen van de racistische opvat
tingen van het blok.
De Antwerpse burgers kregen
pamfletten in de bus, waarin fel
werd uitgehaald naar de 'islamise
ring' van de stad. De vele buitenlan
ders krijgen van alle misstanden de
schuld. Zo nu en dan kwam het
zelfs tot vechtpartijen, waarbij zelfs
partijbonzen zich niet onbetuigd
lieten.
Eind maart was bij de socialisti
sche burgemeester Bob Cools de
maat vol. Hij schreef zijn burgers
een open brief, waarin hij het
Vlaams Blok er openlijk van be
schuldigde "de samenleving in on
ze stad kapot te maken" en de bur
gers "met onsmakelijke methoden"
een gevoel van onveiligheid te ge-
Straatgeweld
Volgens Cools, Antwerpenaar in
hart en nieren, maakt het Vlaams
Blok gebruik van extremistische
terreurmethoden: verspreidt het in
de stad opruiende pamfletten;
pleegt het straatgeweld en lijfelijke
aanvallen op burgers met als doel
de Antwerpenaren bang te maken
en de stad in diskrediet te brengen.
De burgemeester kwam in actie
na een bijeenkomst in de randge
meente Burgerhout, waar de ko
ninklijk commissaris voor het mi
grantenbeleid, Paula d'Hondt, haar
visie tegenover de burgers wilde
uiteenzetten. Het liep uit op een or
dinaire scheldpartij, waarbij een
De politieke leiders van het Vlaams Blok bekijken tevreden de verkiezingsuitslag van 1988. In Antwerpen kreeg
de extreem-rechtse partij twintig procent van de stemmen. Rechts voorzitter Karei Dillen, die onlangs nog een
boottochtje op de Rijn maakte in het gezelschap van de heren Schönhuber en Le Pen, die hij tot zijn geestverwan
ten rekent.
(foto ANP)
man zelfs riep dat 'racist' voor hem
een eretitel was.
Cools riep de bevolking op niet op
deze provocaties in te gaan. We wil
len een verdraagzame en democra
tische samenleving, een open en
ruime stad, waar het straatgeweld
geen kans krijgt, zo schreef de bur
gemeester. Het is puur r
gelijkbaar met het anti-semitisme
van de oorlog, zei hy.
De reactie van het Vlaams Blok
kwam prompt in de vorm van een
eigen open brief, waarin Cools er
van werd beschuldigd op kosten
van de gemeente (wat niet waar is)
campagne tegen de partij te voeren.
Er werd gesproken van laster, leu
gens en intimidatie. Waarna de par
tij precies liet merken waarom Co
ols tot zyn brief is gekomen. Omdat
er een crisis in de stad zou dreigen.
Islamisering
"Crisis?", zo reageerde het Vlaams
Blok. "Crisis is de islamisering van
Antwerpen; de toenemende crimi
naliteit; de opening van de 20e mos
kee in de stad; de politieke corrup
tie; de massale invasie van vreem
delingen en de zoveelste drugsdo
de", daarmee migranten en mis
daad op één hoop vegend.
Het Vlaams Blok wijst de be
schuldigingen over straatterreur af
en geeft daarvan een andere ex-
treem-rechtse groep, de Vlaams Na
tionale Groepering, de schuld. Maar
dezelfde randfiguren lopen gewa
pend met messen, knuppels en ket
tingen rond in de buurt van bijeen
komsten van het Vlaams Blok.
Het is de aloude methode van de
extreem-rechtse partijen die, zoals
het Vlaams Blok beweert "hardop
zeggen wat u denkt". En in de stad
aan de Schelde klopt dat nog ook.
In Antwerpen is de aanhang van het
blok sinds de gemeenteraadsver
kiezingen, waarbij elf zetels werden
veroverd en de partij op de derde
plaats kwam, niet gedaald.
Deze Antwerpenaren verzetten
zich tegen de grote groepen minder
heden uit Turkije, Zuid-Europa en
Noord-Afrika. Maar die aanwezig
heid is zeker niet groter dan in bij
voorbeeld Brussel, waar deze min
derheden bijna een kwart van de be
volking uitmaken en de problemen
veel groter zijn.
V oedingsbodem
Antwerpen is echter een uitsteken
de voedingsbodem voor extreem
rechts gebleken en een verklaring
daarvoor hebben de deskundigen
nog steeds niet gevonden. Maar de
schrik die na de verkiezingen van
1988 opkwam, is wat weggeëbd en
concrete maatregelen om er iets aan
te doen, zyn niet genomen.
De Belgische regering dacht het
nationaal te kunnen aanpakken. Na
lang nadenken werd een speciale
'koninklyk commissaris' voor het
migrantenbeleid benoemd (oud-
staatssecretaris Paula d'Hondt),
maar haar activiteiten hebben be
halve een dik rapport eigenlijk niets
opgeleverd. Bevoegdheden heeft zij
niet.
De meeste politieke partijen
staan integratie voor, waarbij de mi
granten niets in de weg wordt ge
legd zolang zij zich gedragen als
Belgen en zich aan de Belgische re
gels aanpassen. Daarbij is voor fun
damentalisme is geen plaats, dat
bleek al uit de discussie over het
dragen van hoofddoeken door isla
mitische meisjes op school.
Het Vlaams Blok wil van integra
tie juist niets weten. Het is dan ook
niet vreemd dat het niet tegen de
hoofddoek is. Die zorgt immers dat
het onderscheid tussen de Belgen
en de migranten duidelijk te zien
blijft. Het Blok vindt dat de buiten
landers zo snel mogelijk België
moeten verlaten.
Oprot-premie
Maar ook grote partijen zitten op die
lijn. De Vlaamse liberale PW
kwam eind 1989 zelf met het voor
stel om de buitenlanders een 'oprot
premie' te geven, vooral aan werklo
ze migranten. Wie zo niet weg wil,
kan zijn uitkering verliezen, zei de
PW. Maar dat idee vondt nergens
echte steun.
De socialisten en christen-demo
craten gaan daarentegen uit van de
onvermijdelijkheid van hun aanwe
zigheid, en willen een beleid gericht
op integratie voeren. Deze week
werd door de rooms-rode coalitie
bijvoorbeeld voorgesteld dat mi
granten verplicht worden om een
van de twee landstalen te leren.
Aan een groot deel van de Ant
werpenaren lijken die genuanceer
de benaderingen echter niet be
steed. De stad kampt, net als andere
grote steden, met de bekende 'gast
arbeidersproblemen', zoals getto
vorming en een relatief hoge werk
loosheid. Alleen kan de stad dat niet
oplossen.
Dat het Vlaams Blok in Antwer
pen zo'n machtsbasis heeft, komt
ook omdat de Sinjorenstad van
ouds het Vlaamse bolwerk is en het
Vlaams Blok is voor alles een
Vlaams-nationalistische partij.
'Vlaanderen voor de Vlamingen' is
dan ook een leus die de partij al
voerde voor er gastarbeiders waren.
Vroeger was dat alleen gericht te
gen de 'vreemdelingen' in eigen
land, de Walen, maar nu België gefe
deraliseerd is vooral tegen de échte
buitenlanders. Daarmee onder
scheidt het zich van een partij als de
Volksunie, die even Vlaams-natio
nalistisch, maar verder een demo
cratische en respectabele partij is.
Verraad
De deelname van de Volksunie in
het achtste kabinet-Martens is door
veel Vlamingen als verraad gezien.
De Volksunie verliest nog steeds
aanhang, en die loopt in veel geval
len over naar het Vlaams Blok. Het
is dan ook niet te verwachten dat de
machtsbasis van het blok snel zal
wegvallen.
Het Vlaams Blok onderhoudt via
zijn voorzitter Karei Dillen ook zeer
warme contacten met de Duitse Re-
publikaner en het Franse Front Na
tional. Dillen maakte onlangs nog
een boottochtje op de Rijn in het ge
zelschap van de heren Schönhuber
en Le Pen, die hij tot zijn geestver
wanten rekent.
Maar oök de Nederlandse vrien
den van de Centrumdemocraten en
de Centrumpartij zijn graag geziene
gasten in het Antwerpse. De Hollan
ders komen het Vlaams Blok hel
pen als dat nodig is. Een café in de
Antwerpse binnenstad, de Leeuw
van Vlaanderen, is hun ontmoe
tingsoord.
Het Antwerpse gemeentebestuur
weet gewoon niet goed hoe het
moet reageren op de recente provo
caties van het Vlaams Blok. Dins
dag gaven de andere partijen (de
christendemocratische CVP,
Volksunie, de socialistische SP en
de groenen van Agalev) een verkla
ring uit over het racisme in de stad.
De liberalen deden niet mee, om
dat zij burgemeester Cools "geen
dekmantel voor paniekvoetbal wil
len geven". De anderen protesteren
echter tegen racisme en onver
draagzaamheid. In de resolutie
wordt gevraagd om "een globaal
project gericht op een bijdrage aan
begrip en verdraagzaamheid".
Praten
Het is de vraag in hoeverre een be
stuur met beleidsmaatregelen be
grip en verdraagzaamheid bij de
burgers kan opwekken. Dat laat
zich niet sturen; dat heb je of niet.
Het tekent in feite de machteloos
heid waarmee de gevestigde orde
reageert op verschijnselen als het
Vlaams Blok.
Cools heeft zich voorgenomen
het er niet bij te laten zitten. De ko
mende weken trekt hij te voet de
wijken in om met de Antwerpse be
volking te praten. Praten tot hij er
bij neervalt. Want een andere ma
nier weet ook hy niet.
