Een duo van doe- het-zelfsters
Fats Domino,
één groot verzoeknummer
■sKkmra.
'Laat die meiden van Maywood maar schuiven'
PAGINA 39
Op zaterdag 5 mei vertegenwoordi
gen ze ons land op het Eurovisie
Songfestival in Zagreb. Het is de
voorlopige kroon op de 20-jarige car
rière van de zusjes Karen en Alice
Maywood, geboren De Vries, die ooit
vanuit het Friese gehucht Uitwellin-
gerga aan hun onstuimige opmars
begonnen. Of ze straks ook in Joego
slavië te stuiten zijn? "In wezen is
zo'n competitie iets verschrikkelijks.
Maar dat ben je snel vergeten..Als je
wint"
door Rob van de Dobbelsteen
De conversatie komt moeizaam op gang.
Dat is niet de schuld van de gastvrouwen
overigens. Zij kunnen er tenslotte ook
mets aan doen dat de belangstelling van
de journalist voor het populaire Neder
landse lied reeds stokte in de vijftiger ja
ren. toen Eddy Dorenbos en Susi Möller
het aangrijpende 'Weet je nog wel, die
avond in de regen' op een 78-toerenplaat
zetten.
Maar geen nood. Dit zijn meiden die
van wanten weten. Zonder te laten door
schemeren dat je van een belangstellen
de bezoeker toch op z'n minst mag ver
wachten dat hij zich op de hoogte heeft
gesteld van de meest evidente bijzonder
heden, maken ze op bèhoedzame wijze
duidelijk dat die brunette, die opendeed,
Karen heet en dat die blonde, die in de
keuken stond af te wassen, naar de naam
van Alice luistert. Aha, Karen en Alice
Maywood dus.
Maar nee, dat is toch echt een te haas
tig getrokken conclusie. Luister maar de
uitleg van dit illustere duo: Karen heet
Wood en Alice May. Ze zijn respectieve
lijk 37 en 35, ongehuwd ("kan nog wel
eens gebeuren, maar voorlopig niet") en
vormen samen het duo Maywood. Waar
bij dan ook nog dient te worden aangete
kend dat ze eigenlijk De Vries heten.
Maar dat terzijde. Anders wordt het hele
maal zo verwarrend. "Kopje koffie?"
Publiciteit
Maywood. Waren dat niet die frisse Frie
se meiden die vanuit het gehucht Uitwel-
lingerga de wereld verrasten niet de hui-
lebalk-hit 'Mother how are you today?'
En die en passant de Nederlandse pers
bestookten met lieve briefjes waarin
kond werd gedaan van het feit dat ze bin
nenkort zouden optreden in zaal 'Het
Vliegend Hert' te Boerehol (Zeeuws
Vlaanderen) dat 'naar wij menen in uw
verspreidingsgebied ligt'? "Ja", onthult
Alice, "dat waren wij. We waren altijd ge
hecht aan goede publiciteit".
Er mag veel zijn vergeten, de naam Uit-
wellingerga zit er nog zo ingeheid dat
voor het maken van een afspraak met de
zusjes eerst naar Friesland wordt gebeld.
Mis. Alice en Karen wonen al sinds zeven
jaar in Bergharen dat, zoals iedereen on
getwijfeld weet, in de buurt van Nijme
gen ligt.
Het tussen voornaam lover verborgen
landhuis van de zingende zusjes ligt aan
een doodlopende weg recht tegenover
een afbrokkelend, stokoud kerkje annex
dodenakker. Eerste opwelling Dij het
ademloos aanschouwen van het kapitale
pand: muziek maken moet wel een zeer
winstgevende bezigheid zijn. Karen met
een malicieus glimlachje: "Als je over de
hele wereld bij elkaar 52 langspeelplaten
en cd's hebt uitgebracht... Ja nou, dan eh,'
dan hoefje inderdaad niet op een houtje
te bijten".
Maywood ontstond zo'n twintig jaar
geleden in Apeldoorn. Althans, het voor
geborchte ervan. Karen trad als zogehe
ten ladycrooner toe tot een orkestje dat
Alice en Karen Maywood: Als je over de hele wereld bij elkaar 52 langspeel platen en cd's hebt uitgebracht... Ja nou. daneh, dan hoef je inderdaad niet op
een houtje te bijten". (Archieffoto)
The Magie Sound was gedoopt, en Alice
besloot gitaarles te nemen. Die laatste
vermeide het volk ook nog eens door op
kittige laarsjes voor de plaatselijke
drumband 'Prins Bernhard' uit te para
deren. Als tamboer-maitre. Zelden zal in
Apeldoorn en wijde omgeving de stok
met kwastjes op zo'n gracieuze wijze
naar het zwerk zijn gewenteld als in die
periode.
Geschenkbonnen
Alice: "Ik vond het een enige hobby,
maar muziek maken vond ik leuker.
Toen The Magie Sound uit elkaar viel
heeft Karen eerst nog even bij een ander
bandje gezongen, maar op een gegeven
moment hebben we gezegd: we kunnen
het net zo goed met elkaar gaan probe-
Een beslissing die hen ongetwijfeld zal
zijn ingegeven door het feit dat meiden
groepen het in die tijd voor het zeggen
kregen. Bevallig bewegende troika's als
The Three Degrees, Labelle en Love ver
rezen week na week uit de instant-mist-
vlagen van Top Pop!1 Tot genoegen van
de kijkers, die waarschijnlijk meer aan
dacht hadden voor de tot in het diepe
Zuiden doorlopende decolletés dan voor
het boterzachte geneuzel dat door de da
mes werd voortgebracht.
Alice: "Of dat nou onze inspiratie was,
die groepen... Ik geloof eerlijk gezegd
van niet. In die band van Karen onston
den moeilijkheden en ik speelde wat ak
koordjes op een gitaar. Als zusjes heb je
elkéar dan vlug gevonden. Ineens traden
we op".
Zonder dat ze daarmee overigens een
cent verdienden. Alice May en Karen
Wood stapten aanvankelijk alleen maar
het toneel op teneinde de minder bedeel
de medemens aan een gezellig avondje
uit te helpen. Duizenden invaliden, blin
den en zelfs doven hebben in die tijd het
geestdriftige stel met een klaterend
slotapplaus bedankt voor hun uiteraard
belangeloze medewerking. En van tot
tranen geroerde voorzitters moeten ze
tientallen geschenkbonnen in ontvangst
hebben genomen. Plus een reiskosten
vergoeding van "laat 's effe kijken, dat is
dan fl. 3,74".
Karen: "Ik weet zeker dat we toen het
vak hebben geleerd. Nu gebeurt het dat
iemand in een halfjaar aan de top staat.
Wij hebben er acht jaar over gedaan. Dat
is een basis die niemand ons meer af
neemt".
De Karma's
Gesappel in de marge van het artiesten-
bestaan. Met slechts hier en daar een
leuk intermezzo. Rocco Granata, die
spitsvondig als altijd bedacht dat ze
maar De Karma's moesten gaan heten.
Want, als je de K voor een C verruilt bete
kent dat 'schatjes' in het Italiaans. En die
man, die bij die voetbalvereniging steeds
maar weer snikte dat Karen 'Delilah'
moest zingen en die dan met over zijn
wangen biggelende tranen een biljet van
vijfentwintig gulden aan de penning
meester overhandigde (de club speelt nu
betaald voetbal). En de drummer van
Kayak ten slotte, Pim Koopman, die in
1980 toevallig een demo-bandje van Ka
ren en Alice hoorde en onmiddellijk zei:
"Dzjiezus, hier gaan we wat mee doen."
Een halfjaar later al stond Maywood
de naam De Karina's wilde Koopman
nóóóit meer horen - aan de Nederlandse
top. 'Mother how are you today' schuur
de in 1980 zó hartverscheurend door de
vaderlandse luidsprekers dat de luiste
raars al begonnen te wenen voordat Ka
ren zelfs maar aan de tweede regel ("Here
is a note from your daughter") was toege
komen. Fagotjes, spinetjes, viooltjes en
zelfs een zielig triangeltje deden de rest.
Holland had twee nieuwe sterren. Al
leen... de boekingen bleven uit.
Alice:"We waren te zielig. Als zo'n
clubvoorzitter acts ging boeken voor de
jaarlijkse feestavond dan dacht-ie in de
allereerste plaats aan lang leve de lol. En
daar hoorde 'Mother how are you today'
niet bij. Toen hebben we dus vlug 'Late
at Night' gemaakt. Dat had een lekker
Zuidamerikaans ritme".
Een kleine proeve van de onverbiddelij
ke wendbaarheid van Alice May en Ka
ren Wood. Gaat iets niet helemaal zoals
de dames het wensen? Onmiddellijk het
stuur om dan. Karen: "Ja, daar zijn we
srfel in. Op een gegeven moment beland
den we in het discothekencircuit. Heel
angstig was dat soms. Opdringerig pu
bliek, mannen die je met alle geweld wil
len aanraken. Vooral Alice had er last
van. Toen hebben we tegen elkaar ge
zegd: nou kan je wel gaan schreeuwen te
gen die jongens van rot op, maar dat
helpt geen bal. We moeten wat anders
verzinnen. We zijn toen bewegingslessen
gaan nemen bij Maria More. Vijf dagen in
de week, drie maanden lang. Kijk, wij
dachten dat als je nou maar flink met je
kont stond te wiebelen, dat zo'n liedje
dan wel overkwam. Maar zo werkt het
niet. Dat heeft Maria ons geleerd. We
stralen nu iets uit van 'vort-in-je-hok-en-
handen-thuis'. Echt. er komt niemand
meer in de buurt als wij dat niet willen".
Ze vinden het wel mooi, die macht.
Vanaf een podium een hele zaal bespe
len, zoals pas nog in Rusland. Moetje na
gaan. toen ze het Nationale Songfestival
hadden gewonnen kopte een aantal
kranten: 'Songfestivalzege haalt zusjes
Maywood uit diep dal'. Onzin natuurlijk.
Toegegeven, in Nederland was de aan
dacht misschien wat verflauwd, maar in
de USSR hadden ze kort daarvoor nog
opgetreden in stadions die compleet wa
ren uitverkocht. "Zien?"
In het televisietoestel dat zodanig tus
sen de tientallen bloemstukken ("May
wood simply the best": "hartelijk gefeli
citeerd met jullie zege": "hulde, hulde,
hulde") staat opgesteld dat de verslagge
ver bij binnenkomst heel even ver
schrikt de pas inhield omdat hij in de me
ning verkeerde dat daar een doodskist
stond, wordt een videoband geschoven.
Ongelooflijke taferelen. Karen en Alice
(niet fraai, maar wel doelmatig gehuld in
een broek die van de Amerikaanse en
een hemd dat van de Russische vlag is
gemaakt) zingend, dansend en spelend
voor een uitzinnig publiek. Alice, nuch
ter, terwijl ze een shaggie draait: "Dat
lukt je dus nooit als je geen twintig jaar
ervaring hebt."
Koppig
Tweeëntwintig concerten in de Sovjetu
nie; honderdvijftigduizend toeschou
wers. Wat nu nog meer? Een zege op het
Eurovisie Songfestival in Zagreb op 5
mei soms? Niets is onmogelijk. Vader De
Vries, aanschuivend bij het gesprek,
heeft het tenslotte al zo vaak gezegd:
"Wat die meiden in hun kop hebben,
hebben ze niet in hun kont. Als ze iets per
se willen... Ze zijn koppig meneer, heel
koppig. Maar dat mag je zijn als je zo veel
kunt. Alice bespeelt tien instrumenten,
er is een studio in huis, er is een grote re
petitieruimte... Alles doen ze zelf. Tot het
liedjes schrijven en het management
voeren aan toe... Laat die meiden maar
schuiven".
Nog een videoband. Nu die van het
Songfestival. Het winnende liedje. Alice
heel sjiek achter een witte vleugel; Karen
met overgave achter de microfoon. "Ik
wil alles met je delen". Hartstocht, liefde
en sssssssamen uitje bol gaan. Een tekst
regel waarmee Kees van Kooten het
nogal moeilijk had. Want "samen uit je
bol.... hoe kan dat nou, hè Bie?"
Het zal Karen en Alice (letterlijke
tekst) "hun reet roesten" wat Van Koot-
en ervan vindt. Hij was niet de eerste die
er opmerkingen over maakte en niet de
laatste ook. Bovendien: had die Roosje
van "Ik geef je een roosje m'n Roosje"
niet iets met een of andere dropjesdro
gist? Alsof dat een goed Nederlands
woord is. En zo kennen ze er nog wel een
paar.
Op naar Zagreb nu. Echt tijd om er aan
te denken hebben ze nog niet gehad.
Veel werk de laatste tijd. Eerst dat natio
nale songfestival, vervolgens een veer
tiendaagse trip door Finland en straks
een cruise. Maar de zenuwen zullen
straks gerust wel weer door de keeltjes
gieren. Zeker weten. Alice: "In wezen is
zo'n competitie iets verschrikkelijks.
Maar dat ben je snel vergeten... Als je
wint".
Veertig jaar aan de top. veertig jaar tournees en veertig jaar vrijwel
dezelfde nummers ten gehore brengen; dat moet een mens gaan
vervelen. Maar nee, daar is geen sprake van volgens Fats Domino.
Voor hem is muziek makeq een eerste levensbehoefte. "Ik ben
muzikant, ik moet de kost vefdienen, ik kan het spelen niet laten en ik
heb trouwens ook met het gevoel dat ik al zo lang bezig ben".
door Hans Verbeek
Alleen al in Nederland haalde Fats ruim
dertig maal de hitlijsten. En zijn collectie
gouden platen is de grootste na die van
The Beatles en Elvis Presley. Over zijn
dagelijks brood hoeft Antoine Domino,
zoals hij 62 jaar geleden in de boeken van
de burgerlijke stand van New Orleans
werd bijgeschreven, zich met meer dan
honderd miljoen verkochte platen geen
zorgen te maken.
Fats Domino op tournee door onder
meer Nederland betekent volle zalen. Of
hij nu optreedt in een veilinghal of een
concertzaal, het maakt allemaal niet uit.
Het publiek krijgt datgene waarvoor het
is gekomen en Fats, hij geniet nog steeds
van het enthousiasme dat zijn verschij
ning en zijn muziek teweeg brengen.
Veertig jaar zit Fats Domino nu in de mu
ziek. generaties heeft hij overleefd. Hij is
het type van de gouwe ouwe, die met z'n
tijd is meegegaan. Tijdens optredens
roept hij nooit medelijden op, zoals som
mige van zijn tijdgenoten die er in ach-
terafzaaltjes geregeld blijk van geven het
niet te kunnen accepteren dat hun roem
is verbleekt. "Ik heb zelf helemaal niet
het gevoel dat ik al zo lang bezig ben",
zegt Fats zelf.
Vindingrijkheid
Toch blijken er nog dingen die een ar
tiest met een staat van dienst als Fats Do
mino kunnen verrassen. Hij is inmiddels
al ereburger van New Orleans en enige
tijd geleden wprd hij vereerd met een
standbeeld in de Hall of Fame. "Dat geeft
een heel goed gevoel en ik ben de men
sen dankbaar, die daarvoor hebben ge
zorgd".
De vindingrijkheid van zijn bewonde
raars kent nauwelijks grenzen. Een dag
na zijn eerste concert van de Europese
rondreis in het Belgische Aalst werd
hem in Amsterdam een bak langstelige
gele tulpen aangeboden. Aanvankelijk
keek hij wat verward, maar toen duide
lijk werd dat hij de Fats Domino-tulp in
zijn handen hield, brak de bekende bre
de glimlach door. En nadat hem duide
lijk was geworden dat hij zich als naam
gever van een tulpevariëteit had ge
schaard in een rij van vorstelijke perso
nen en staatshoofden was zijn reactie
kort, maar veelzeggend: "great!"
Hoe vaak hij de grote hits als 'Blueber
ry Hill', 'Red sails in the sunset', 'Ain't
that a shame' en noem ze allemaal maar
op al heeft gespeeld kan Fats zelfs niet
bij benadering zeggen. Het moet duizen
den keren zijn geweest. Maar vervelen
doet het hem nooit. En het publiek blijk
baar ook niet. "Het publiek wil die oude
songs horen. En als het publiek dat wil,
dan speel ik ze".
Fats speelt tijdens zijn concerten zel
den materiaal dat nog niet op plaat of cd
is verschenen. Zijn gehoor moet de num
mers herkennen, daar komt men voor en
Fats Domino is zich dat terdege bewust.
Het concertrepertoire mag dan be
paald worden door de nummers die hun
waarde bewezen hebben, dat wil nog niet
zeggen dat de Amerikaanse zanger/pia
nist op het creatieve vlak stil zit. Fats Do
mino is in onderhandeling met platen
maatschappij EMI en het ziet er naar uit
dat over niet al te lange tijd een cd met
nieuwe nummers verschijnt. Over de in
houd kan of wil hij niet veel kwijt.
Fats Domino wtprdt tijdens zijn Neder
landse tournee, die op 7 april eindigt in
Goes, vergezeld van een dertienkoppige
begeleidingsband. Daarin spelen enkele
oudgedienden mee die Fats al veertig
jaar of langer begeleiden: trompettist
Herbert Hardesty, drummer Joseph
'Smokey' Johnson, saxofonist Frederic
Kemp, saxofonist Lee Allen. De rest van
de bezetting is: Clarence Brown en Er-
nest Fontonote op drums, de trompettis
ten Eliot Callier, Frederic Sheperd en
Thomas Johnson, saxofonist Mike Vice,
basgitarist Irwin Sidney Charles, sologi
tarist Carlton McWilliams en slaggitarist
Jimmy Molière.
Normaal gesproken telt de band
'slechts' twee drummers. Want: "De
nummers volgen elkaar snel op en soms
loopt een concert nogal uit, dat is voor de
drummer fysiek niet op te brengen".
Nu horen maar liefst drie drummers
tot zijn gevolg. De verklaring van The Fat
Man is simpel: "Ernest speelt al een tijd
met ons mee en ik vond het zielig om
hem thuis te laten".
In Amerika is de band niet altijd volle
dig. Veel van de begeleiders hebben daar
hun eigen muzikale besognes. Lee Allen
bij voorbeeld speelt in verscheidene
bands, waaronder The Blasters en de Lee
Allen Band en schuwt ook werk voor
groepen als The Rolling Stones niet. Dat
zelfde geldt voor de overige bandleden,
dus een extra drummer of saxofonist is
nooit weg. Maar als Fats op tournee gaat,
laten de bandleden alle andere activitei
ten voor wat ze zijn en pakken hun kof
fers.
Als Fats Domino zijn snikhete kleed
kamer —"het moet goed warm zijn, dan
voel ik me een beetje thuis"— verlaat en
het podium opkomt, verandert hij van
een vermoeid ogende heer op leeftijd in
een ster die vitaliteit uitstraalt. Zoals het
publiek, zijn publiek hem al veertig jaar
kent. En zijn band straalt mee. In de uren
die voorafgaan aan een concert houden
de musici niet op om grappen en grollen
Moeiteloos
De oude garde doet wat dat betreft niet
onder voor de jonge clan in de band. Het
publiek merkt daar niet al te veel van,
zelfs niet als drummer Fontonote met
enig geweld de plaats wil innemen van
Clarence Brown, omdat die te lang speelt
naar zijn zin. Het publiek wordt onder
tussen geconfronteerd met een onafge
broken rij hits die in willekeurige volgor
de worden gespeeld. Fats Domino is er
de man niet naar om zich van te voren te
binden aan een speellijst. Hoewel hij 's
middags nog zei dat de band nauwelijks
geoefend heeft, omdat het repertoire er
geheid inzit, bekent hij later dat aan de
Europese tournee toch heel wat uurtjes
repeteren vooraf zijn gegaan. Dat is te ho
ren. De band heeft aan enkele noten ge
noeg om precies te weten welke kant
Fats op wil en volgt hem moeiteloos bij
elke overgang naar het volgende num
mer. En dat kunnen er op zo'n avond
heel wat zijn.
"Mijn concerten duren minimaal een
uur en een kwartier", zegt hij. "Maar uit
eindelijk bepaalt het publiek de lengte
van mijn concerten. Als de mensen en
thousiast zijn, ben ik dat ook en dan kan
het wel eens uitlopen".
Fats Domino, veertig jaar aan de top: 'Tk heb niet het idee dat ik al zo lang bezig ben'
