'Financieel gezonde Opera zonder mega- sterren'
'Hoe kunnen ze een mens zo martelen'
Acteurstoneel
op hoog niveau
Vlaamse miskleun
L
Muzikale expeditie René Eckhardt
Tekorten weggewerkt, eerste programmering Pierre Audi rond
Literaire samenzang en poëzie op Leids Literatuurfestival
PAGINA 23
19 MAAKT 199U
Leids Literatuur Festival: Een avond rond
het Nederlandse lied onder leiding van Leny
van Schaik. Crisiskoor 'De Goot' met drs.
C.D.A. Droogbrood, drs. L.M.J.G. Pirenne.
drs. A.P. van de Langkruis. Gehoord in De
Burcht op 17 maart. Festival Leidse Zon
dagsdichters. Gehoord in Kapelzaal K&O
op 18 maart.
LEIDEN Veel te slecht bezocht
ren het afgelopen weekeinde
de zangavond en de dichtersmid-
van het tweede Leids Litera
tuur Festival. Onbedoeld kan
zelfs van een vrouwenliteratuur-
festival gesproken worden. Op de
zangavond namen de dertig da-
s uit het publiek de eerste vijf
stemmen voor hun rekening en
i handvol mannen de zesde. En
achttien dichteressen lieten giste-
samen met vier dichters bijna
twee dozijn poëtische aders vloei
voor een vijftigkoppig pu
bliek.
De Nederlandse zangcultuur
staat op een laag pitje, zo werd on
langs al van overheidswege be
toogd. En initiatieven om daar
verandering in te brengen kun
nen waarschijnlijk wel op een
warm onthaal rekenen. Een ge
dreven type als de Haarlemse
zangpedagoge Leny van Schaik
heeft dat de afgelopen tien jaar er
en, want in het Haarlemse
slaagt zij, als leidster van een
zestal koren, erin iedereen aan het
nngen te krijgen. In Leiden ligt er
eventueel ook een mooie taak,
.vant het kleine publiek dat zij
mocht aanvoeren, bleek verras
send zanglustig. Van Schaiks
zangles was door haar directe
taalgebruik vaak niet alleen een
oefening voor de stemband, iïiaaf
ook voor de lachspier. En Leny's
vermogen sléchte zangkunst te
analyseren en imiteren hield de
mènigtë bij de les. 'Samen is eng'
wist ze, maar niet getreurd, wé
moesten 'gewoon de gordijnen
opentrekken' en oefenen met
'lekkere gonsletters als in noem
mijn naam nooit meer Mina'.
Maar 'pas op dat je geen adem
ir hebt, want anders krijg je
i Muzikale Fruitmand-stem'.
Leny van Schaik gaf voorzing-
beurten en daarin leek ze wel wat
op de great communicator Ro
nald Reagan, die op zijn geregis
seerde persconferenties altijd
precies wist welke journalisten
de gemakkelijkste vragen stel
den. Die kwamen vooral aan de
beurt. Zo kon bij de mensen die
Leny de beurt gaf rustig een con
servatorium- of Haarlemse ach
tergrond worden vermoed/ want
ze durfden allemaal. Voor het oe
fenen van de toonladders i
de 'pottenpannenkoffiekannen'
en 'piependebabypoppen' ge
schikt. Leny van Schaiks laatste
advies was dat je zo moest zingen
'dat je buurvrouw of buurman
ontroerd raakt'. En begeleid door
haar eigen synthesizer, die zowel
piano als clavecimbel was, kwa
men De winter is vergangen, Ik
zou wel eens willen weten, Merk
toch hoe sterk en Alibambali er
zelfs meerstemmig goed uit.
Uitsluitend op de lachspieren
werkten de stembandëri en visue
le presentatie van het uit drie doc
torandussen bestaande crisiskoor
'De Goot', dat Van Schaiks lessen
afwisselde met een 'Bedankt, me
vrouw Elly Ameland'. Een trio
rasechte Amsterdammers dat, ge
kleed in Gi'ske de Rat-uitmonste-
r-ing en met begeleiding van een
accordeon, een gezongen Jor-
daancabaret bracht. De uit de
motteballen gehaalde smartlap
pen werden vaak door middel van
een beweeglijk tableau vivant of
vocale stijlbreuk van een dikke
knipoog voorzien. De Zuiderzee-
ballade kreeg een babystém en
een heel erg bibberende opa.
Werkloze handen Werd aan de
wethouder Kuijers opgedragen
en De moord in Loon op Zand met
een 'héül groot broodmes' had
wel tragisch gezongen couplet
ten, maa'r tijdens het refrein \verd
een rondedansje gemaakt: En
daar lag hij in zijn bloed te spar-
telen/H iephiephoera, hiephiep-
hoera/Hoe kunnen ze een mens zo
martelen/H iephiephoera, hie-
phiephoera. In De dokteres (O wat
heeft me dat vrouwtje doen lijden.
Maar Goddahk ben ik nu toch ge
scheidengaan de stemmen aan
het eind een paar octaven om
hoog, omdat de dokteres medisch
experimenteerde met een onder-
deel van haar eigen. man. En in
Hallo Bandoeng (Gegroet oude
waarin de dichtgekne
pen neuzen een telefoonverbin
ding met Indië suggereren, komt
Magere Hein ook al om de hoek
kijken. De Walkman-jongen, een
klaaglijk verhaal over de ver
keersdeelnemer die onder in
vloed van de hits van Abba in zijn
kop nergens meer op let (Ach jon
gen doe je ogen toe/dit wordt je
Waterloo), bewees weer eens dat
Amsterdamse humor tijdloos is.
Zondagsdichters
In tegenstelling tot wat er aange
kondigd was, kreeg de gulle lach
nauwelijks een plaats op het Fes
tival der Leidse Zondagsdichters,
hoewel er ook geen loodzware
poëzie te horen was, want die was
zo'n beetje door presentator
Maarten Baanders verboden. Hij
opende namelijk het laagdrempe
lige festival met het voorlezen, de
clameren is hier een te groot
woord, vari een aantal pretentieu
ze gedichten vol overspannen
beeldspraak, waar Baanders niet
vrolijker van werd. Ze kwamen
uit bundels van Faverey, Polet,
Kouwenaar, Schierbeek en Zui
derent. Een gedicht van K. Schip
pers kon Baanders niet eens bren
gen, omdat het uit louter kom
ma's bestond. "Nooit meer poë
zie", dacht hij daarom, en dat het
anders kon moesten de tweeën
twintig zondagsdichters ieder in
vijf minuten bewijzen. Het opval
lendste was dat alle poëzie zo op
elkaar leek, dus blijkbaar bestaat
er enige consensus over wat poë
zie nu eigenlijk is. Ook een cursus
creatief schrijven, die enkele
deelnemers gevolgd haddén,
brengt vermoedelijk meer lijn irt
het denken over dichten. Want de
vraag Wat is liefde? werd in heel
wat gedichten gesteld en al dan
niet beantwoord, en een stoet
zonnen, lentes, herfsten en huis
dieren liet zien dat ook de heden-
Crisiskoor 'De Goot'.
(foto Henk Bouwman)
daagse inspiratiebronnen c<
ventioneel zijn, zij het dat Ria v
de Ven een gedicht over een auto
Mijn vriend rióerhde. Originali
teit was er ook, bijvoorbeeld
Mia Meyers kersverse Zomaar
maart/zomer in maart of in het
gedicht Jij, vdn ééri vari de twee
Optimalen. Mare Scheepmaker.
Jij hoort bij mijlachter óp een rqo-
torfiets/van Japanse iubkelij. De
dichteressen die een rrioedige po
ging ondernamen om over origi
nele onderwerpen zoals een krot
woning, een goochelaar, een
drugsverslaafde of een glasbakte
schrijven (Marja Thijssen) (De
glasbak is mijn ideaal/En is
roor mij helemaal/...IZa raak ik
mijn agressie kwijt en heb ik later
geen spijt), ontstegen hierdöor
\Vel de Èeste LIbelle-rubiek ont
stegen, maar gaven hun immer
rijmende regels weer een hoo£ 5
december-gehalte mee. Hannie
van der Beek verwerkte op haar
beurt Engelse woorden en mrd-
delnederlandse wendingen in
haar zodoende plechtstatige poë
zie. Rie Vos dichtte over Leiden
(Leiden stad van last en stad v'an
lust/Ik heb je vervloekt en ik heb Je
gekust). Ans de Wit las haiku's die
inderdaad zeventien lettergrepen
telden en nog over de gelukkig
rijmloos bezongen natuur gingen
ook. Het zal wel toeval gewéést
zijn, maar juist de laatste deel
neemster Lenie Grobbee, omdat
ze zo pretentieloos, zonder doriii-
neestoon, voorlas, ontroerde friet
een gedicht over het volwasêén
worden van haar zoon waarin fret
rijm niet opviel, zoals het ho8ft.
Zo Liet ze zien dat eenvoud inder
daad de kenmerk van het w
kan zijn. Maar ook zij moet de
lach gemist hebben, want zij
kwam daarna met een aantal li
mericks die het goed deden. Én
dat was dan tenslotte wel iets
ders dan de poezie van betogen of
bekennen, de poezie van kerk of
Candlelight.
Het Leids Literatuur Festival
gaat woensdag verder in de Bi-
liótheek Merenwijk (20.00 uur),
waar Hanneke Èggels met Inez
van Dullemen praat. Ton An-
beek converseert donderdag in
De Burcht met Cees Nooteboom
(20.L"ï uur).
EMIEL FANGMANN
Pierre Audi: vertrouwen
een Ballo in Maschera (in samen
werking met de English National
Opera) een Idemeneó en e'en spe
ciaal Boulez-project wórden gepre
senteerd.
Het seizoen begint met een nieu
we Parsifal van Wagner onder muzi
kale leiding van Hartmut Haen-
chen, die voorlopig nog aan de Ne
derlandse Opera verbonden blijft.
Rierop volgt een reprise van Mo-
zarts Die Entführung aus dem Se
rail, echter met een geheel nieuwe
bezetting. Pierre Audi zelf regiseert
Monteverdi's Ritorno di Ülisse in
Patria, waarvoor oude-muziekspe-
cialist Glen Wilson een niewe uit
voeringsversie schreef. Daarna is
een controversiële Ballo in Ma
schera (Verdi) te verwachten, die in
t Londen in elk geval al stof heeft
doen opwaaien.
Tweeluik
Het nieuwe jaar begint met een
'double-bill' van twee twintigste-
eeuwse partituren: Schönbergs Die
glückliche Hand en Morton Feld-
mans Neither op tekst van de vorig
jaar overleden Samuel Beckett, een
allerminst alledaags en onder regie
van Pierre Audi tot stand te bren
gen tweeluik. Verder vermeldt het
nieuwe speelplan een reeks voor
stellingen van Berlioz' Benvenuto
Cellini, een volgens Audi moeilijk
te rangschikken spectaculair werk.
dat noch als een komedie noch als
een tragedie kan worden omschre
ven. Vervólgens is aan de beurt
Glucks Iphigénie en Tauride als
nieuwe opvoering van een produk-
tie van de Bayerische Staatoper.
Omstreeks half april begint de her
halingsreeks van Die Fledermaus
van Johann Strauss, welke produk-
tie gedurende het Holland Festival
van 1987 veel succes had.
Na een aantal voorstellingen van
Bartoks Blauwbaards Burcht wordt
het operaseizoen gedurende het
Holland Festival van 1991 afgeslo
ten met een serie opvoeringen van
Mozarts Idomeneo onder muzikale
leiding van Frans Brüggen, die hier
mee als operadirigent debuteert.
Als extra worden op 27 en 28 sep
tember in de Beurs van Berlage
fwëe buiterigëwortë ültvö'éririgen
gegeven van twee werken van Pier
re Boulez: Répons en Dialogue de
l'ombre double, waarbij instrumen
tale solisten met elkaar in dialoog
treden en elektronica een belangrij
ke rol spelen.
Op de persconferentie werd ook
bekendgemaakt, dat Paul Koren
hof. oud-dramaturg bij de Neder
landse Opera en als toneel- en ope
ramedewerker verbonden aan deze
krant, met ingang van het komende
seizoen als adviseur van Pierre Au
di terugkeren naar het Muziekthea
ter.
AMSTERDAM - Het gaat
weer een stuk beter met de
Nederlandse 'Opera. De te
korten zijn weggewerkt, het
aantal voorstellingen stijgt
in het komende seizoen tot
93, het aantal produkties tot
tien en de toegangsprijzen
blijven ongewijzigd.
door
Pieter C. Rosier
Zakelijk directeur Truze Lodder
maakte dit eind vorige week tij
dens de presentatie van het nieu
we speelplan van de Nederlandse
Opera bekend.
Dank zij een combinatie van
zorgvuldig beheer en een aantal
incidentele meevallers kon het
miljoenentekort, dat tijdens het
intendantschap van de inmiddels
vertrokken Jan van Vlijmen is
ontstaan, geheel worden wegge
werkt. Het tekort, dat destijds op
liep tot ver boven de zeven mil
joen en eind 1988 nog ruim Vier
miljoen bedroeg, kon mede door
een vermindering van het aantal
voorstellingen worden opgehe-
Nu de financiën zijn gesaneerd is
René Eckhardt piano, iri de serie Heden
daagse muziek onder auspiciën van Gau-
deamus. Werken van Claude Debussy,
Charles Ives, Pierre Boulez, Karei Goey-
vaerts en Peter Schat. Gehoord in de Waag
op vrijdag 16 maart.
LEIDEN - Wie zich als uitvoerend
kunstenaar toelegt op de heden
daagse muziek, moet afzien. Af
zien van volle zalen, afzien van
groot publiek succes. René Eck
hardt is een Nederlandse pianist
die zich met overgave wijdt aan
hedendaagse muziek, en dus af
ziet van gemakkelijker te behalen
successen. Ook nu weer toonde
zich van muziekminnend Leiden
maar een tiental mensen bereid
om zich open te stellen voor wat
de componisten van vandaag en.
gisteren ons te vertellen hebben
in hun eigen taal.
Het programma van René Eck
hardt begon met 3 Etudus van
Debussy, muziek van eergisteren
dus, een logische keuze, want De
bussy zette veel vari wat traditio
neel was op losse schroeven. In
een wat nuchtere uitvoering van
de vingeroefeningen-met-een-
knipoog-naar-Czerny. de tertsen
en de kwartenetude, werk uit De-
bussy's laatste jaren, stond de
deur naar het heden duidelijk op
een kier. Charles Ives is letterlijk
een geval apart. Werkend in Ame
rika, zonder contacten met com-
i ponisten overzee als Schönberg
'i Stravinsky, en daardoor ook
1 ..beïnvloed door wat in Europa
net mogelijk om het aantal voorstel
lingen, dat in de achterliggende sei
zoenen resp. 82 en 85 bedroeg, te
doen uitgroeien tot 93, althans in
het Muziektheater. Het aantal pro
dukties zal in het seizoen 1990-1991
tien bedragen, één meer dan in de
twee voorgaande perioden. Truze
Lodder sprak de verwachting uit
dat het gewenste aantal van tenmin
ste honderd voorstellingen per sei
zoen binnen niet al te lange tijd
haalbaar zal zijn. Ze noemde de
kwalitatieve en kwantitatieve doel
stellingen voor de komende jaren
ambitieus. Voor het verwezenlijken
van die doelstellingen is volgens
haar voortzetting van de subsidië
ring door de rijksoverheid op het
huidige niveau een minimumvoor
waarde. Ér zal naar worden ge
streefd de opbrengsten van de
kaartverkoop, bij ongewijzigde toe
gangsprijzen, te vergroten door een
nog betere zaalbezetting. Bedroeg
de bezettingsgraad in het vorige
jaar 88 procent, het komende jaar
zal dat percentage moeten stijgen
naar honderd. Naast het aantal
abonnementen zal er evenals in het
nog lopende seizoen per voorstel
ling een hoeveelheid van enkele
honderden losse kaarten verkrijg
baar blijven.
Programmering
Wat de programmering voor het ko
gaande was, ontwikkelde Ives
een geheel eigen schrijfwijze
waarin atonaliteit, polytonaliteit,
polymetriek en -ritmiek toege
past werden met een duidelijk ei
gen gezicht. De Concord Sonate,
voltooid in 1915, is een monumen
taal vierdelig bouwwerk, waar
van meestal slechts een enkel
deel uitgevoerd wordt. Bij het
luisteren naar het eerste deel
werd ik getroffen door de vol
strekt eigen logica van muzikale
elementen als harmoriie, ritmiek,
dynamiek. Het is als een wiskun
de die gebouwd is op het uit
gangspunt dat 2x2=5, en die zich
dan analoog aan de gewone wis
kunde ontwikkelt. Het effect is
dat van een afspiegeling van de
gangbare muzikale wereld, maar
dan in een vervormende spiegel.
Flarden zijn voorbijflitsend
herkenbaar, een jazz-ritme, een
Beethoven-motief, maar het to
taal is steeds volstrekt onver
wacht, van noot tot noot verras
send, en vaak indrukwekkend.
Van Pierre Boulez' 2e Sonate
voerde Eckhardt het tweede deel
uit, een extreem gecompliceerd
stuk zoals hij ter inleiding zei, dat
hij nu in een eerste poging tot
klinken zou trachten te brengen.
Dit grimmige, bijtende en stekeli
ge stuk stelt niet alleen aan de
luisteraar extreme eisen van con
centratie, maar is voor de uitvoer
der inderdaad onvoorstelbaar ge
compliceerd. Het zou aanmati
gend zijn om na een eerste ken
mende seizoen betreft, artistiek di
recteur Pierre Audi heeft er alle ver
trouwen in dat het door hem te ont
wikkelen nieuwe beleid zal slagen.
Het gaat overigens om de eerste
programmering, die volledig onder
zijn verantwoordelijkheid tot stand
is gekomen. 'Met het eerste geheel
door mij ontwikkeldse speelplan
wordt een nieuw blad van een be
staand boek opengeslagen', zo ver
klaarde Audi op de persbijeen
komst. De programmering beoogt
volgehs hem opera in al zijn facet
ten te belichten en zal vele zangers,
regisseurs, dirigenten en ontwer
pers naar het Mziektheater voeren,
van wie het werk en de aanpak in
sommige gevallen een breuk met
het verleden kunnen betekenen.
'Voorbijflitsende mega-sterren zijn
in het Muziektheater niet te ver
wachten, wel solisten, die bereid
zijn gedurende een wat ruimere pe
riode in teamverband aan een nieu
we prodktie te werken'.
Het nieuwe seizoen probeert een
nog uitgesprokener stilistische sa
menhang te laten zien dan wellicht
in de afgelopen jaren het geval is ge
weest, zonder hierbij evenwel aan
variëteit in te boeten, zo stelt Audi
in zijn 'intentieverklaring'. Naast el
kaar zullen een barok-meesterwerk,
een 'double-bill' met twintigste-
eeuwse composities, een Parsifal,
nismaking een oordeel uit te spre
ken over de kwaliteit van dit stuk.
Ik voor mij had graag afgezien
van de rest van het programma
om zowel Ives als Boulez nog
maals te horen. Volgend seizoen
hoopt René Eckhardt overigens
de gehele sonate in de vingers te
hebben.
Na Ives en Boulez kwam 'PaS a
pas' van Karei Goeyvaerts als ge
makkelijk over, een vriendelijk,
niet van humor ontbloot stuk,
zeer ritmisch getint én met een
duidelijke opbouw vanuit één
toon, met verschuivingen en ver
leggen van accenten. Peter Schat
schreef Anathema aan het eind
van de opstandige zestiger jaren.
Na een fel en grillig begin ontwik
kelt zich het melodische gegeven
in vijf vingers gevangen op basis
van een zich herhalend begelei
dingsmotief, overgaand in een
puur romantisch melodisch stuk
vol traditionele en traditioneel-
oplossende accoorden. Van een
synthese tussen deze tijdgebon
den compositietechnieken is
geen sprake, het is veeleer de
klankgeworden kloof tussen ver
leden en heden.
René Eckhardt verdient grote
lof voor de moed om zijn niet ge
ringe pianistische gaven in dienst
te stellen van de hedendaagse pia
nomuziek. Want hoe kun je een
taal leren wanneer je die nooit
hoort spreken?
MIES ALBARDA
'Hedda Gabler' van Henrik Ibsen door To
neelgroep Amsterdam. Vertaling: J. Clant
v.d. Mijl-Piepers. Bewerking: Marcelle Meu-
leman en Maria Uitdehaag i.s.m. Petter
Aaslestad. Regie: Marcelle Meuleman. To
neelbeeld: Trudi Maan en Petra van Veelen.
Titelrol:'Catherine ten Bruggencate. Gezien
in het LAK Theater op 17 maart.
LEIDEN Ibsen heeft het mo
menteel moeilijk. Zijn toneelfigu
ren blijven ons door hun driedi
mensionale psychologische teke
ning fascineren, maar de wereld
waarin zij leven, komt steeds ver
der van ons af te staan. Een man
die een vroegere vriendin, echtge
note van zijn vriend, niet meer
mag tutoyeren, een vrouw die
zich verlaagt door naar een man
te informeren, het feit dat een uit
de hand gelopen feestje in een
bordeel leidt tot stigmatisering en
algehele sociale uitstoting... Het
vereist enige flexibiliteit van de
kant van de toeschouwer, zeker
als een enscenering niet stoelt op
een situering die het stuk vastpint
op precies een eeuw geleden, toen
'De grote vergissing!' van G'érard Lauzier
door Toneelgezelschap Ivonne Lex. Verta
ling: Calrien Hermans. Decor: Hans van
Omme. Regie: Ivonne Lex. Gezien op 17
maart in de Leidse schouwburg.
LEIDEN Vaak komen kluchti
ge blijspelen traag op gang. Er is
dan een hele omhaal van woorden
-nodig teneinde tal van doldrieste
situaties te creëren.In dat opzicht
vormt 'De grote vergissing' een
gunstige uitzondering. Na slechts
één kwartier is er al heel wat met
deuren gesmeten, en hebben de
drie hoofdrolspelers Wilma Bak
ker (als Eva), Frans Maas (als Yan)
en Marijn Devalck (als Boris) het
nodige moeten doorstaan.
dergelijke situaties in een beslo
ten burgerlijk milieu nog als nor
maal golden.
In een mooi strak, open toneel
beeld weet Marcelle Meuleman
veel problemen te omzeilen door
behalve voor een lichtelijk aange
paste tekst ook te kiezen voor een
vage situering ergens tussen 1890
en nu. Het lijkt een moderne aan
kleding, maar is het toch net niet,
hoewel met de steeds terugkeren
de nostalgie in de kledingmode
natuurlijk veel mogelijk is.
Belangrijker is echter de door
haar gekozen toonsoort. Het dra
ma óver de levenslustige, op luxe
Yan en Boris zijn narrielijk bu
ren. Eva is de vriendin vari de hé-
vig verliefde Boris die zijn atta
chékoffertje vergeet mee te ne
men naar kantoor. Behulpzaam
rent Eva - slechts in slipje en bh
gekleed - hem achterrjé, maar Bo
ris is al verdwenen. Dan slaat de
voordeur achter haar dicht, eri
Eva moet ten einde raad bij büur-
man Yan aanbellen. Daarna be
gint alle narigheid, want wie een
nauwelijks geklede buurvrouw
beluste generaalsdochter en haar
huwelijk met een kleurloze we
tenschapsman, die niet verder
komt dan het ordenen van de aan
tekeningen van anderen, krijgt
bij haar opeens een heel andere
kleur dan we gewend zijn. Geen
broeierige dramatiek bezielt de
dialogen, maar een ietwat gefor
ceerde luchtigheid die onver
wacht veel humoristische aspec
ten blootlegt. Hedda Gabler zelf,
schitterend en met een overvloed
aan nuances neergezet door Ca
therine ten Bruggencate, blijft be
vangen door verveling en een
steeds verstikkender gevoel,
maar haar wraak op haar omge-
bjnnenlaat, zit al gauw in de pro-
bleirien.
De ontwikkelingen in dit stuk
gaan zo snel, dat na een half uur
speeltijd alles opgelost lijkt. Bin
nen de kortste keren is weliswaar
alles weer in wanorde, maar met
het stuk als zodanig wil het dan
niet meer vlotten. De schrijver
hëeft kennelijk al zijri kruit al ver
schoten, en voor spelers en regis
seur valt er géén eer méér aan te
behalen. In een leuk decor dóen
ving wordt ook in hoge mate een
spel om die verveling te verdrij
ven. Heel fraai en soms ook heel
leuk was het kat-en-muisspelletje
dat zij speelde met haar goedige,
moederlijke rivale, met een sub
tiele dosis voorgewende domheid
neergezet door Tania van der San-
de (wier zuidelijke tongval wel
contrasteerde met het perfecte
Nederlands van de - eveneens? -
Belgische Ten Bruggencate).
Als acteurstoneel bleek het
trouwens over de gehele linie een
voorstelling op hoog niveau, niet
in het minst door de afgemeten en
heerlijk doortrapte 'huisvriend'
Brack van Joop Admiraal, die ir
ritant zorgzame tante van Ann
Hasekamp en Hugo Koolschijn
als een uit de goot gekropen
jeugdvriend aan wie je jneteen
ziet dat het toch weer de verkeer
de kant opgaat. Zij allen speelden
merkbaar een spel met juist dat
gene wat voor ons gedateerd of
ongeloofwaardig dreigt te wor
den, en zij maakten Ibsen daar
mee des te boeiender.
PAUL KORENHOF
maar liefst tien acteurs echt hun
best. En toch blijft het een ziello
ze vertoning, waarop de ruim
honderd aanwezigen in de Leidse
schouwburg eerder beleefd dan
écht enthousiast reageren.
Het Vlaamse gezelschap van
Ivonne Lex komt wel vaker naar
Nederland met luchtig repertoire.
Ditmaal heeft men met 'De grote
vergissing' misgekleund, en de
liefhebbers van kluchtig amuse
ment vast éri zeker geen plezier
gedaan. Om negen uur was het
pauze, nog vóór tienen stond ie
dereen al weer lang en breed op
straal. Da's een mager avondje-
uit.
WIJNAND ZEILSTRA
