'Ik begin weer naar bomen te kijken'
Hoe toonaangevend zijn
vrouwen in moderne dans?
Indrukwekkende uitvoering
Bijzonder gamelanconcert
POPI bijdragen: Paul van der Kooij, Wim Koevoet, Erna Straatsma
Spervuur
Botte erotiek
Afstandelijk
Meezingers
"Rowing in Eden" concert van het Neder
lands Studenten Kamerkoor, o.l.v. Daniel
Reusz, m.m.v. Mark van der Meer - klarinet,
Rosïe Tonnaer - fluit, Kees Adolfsen - trom
bone en Ola Koll Aune - trompet. Gehoord 2
maart in de Lokhorstkerk te Leiden.
"Gefeliciteerd, het N.S.K. gaat
een heel goed jaar tegemoet met
zo'n goeie dirigent. Je wilt het
niet geloven? 't is écht écht waar".
Met deze woorden en een hartelij
ke collegiale omarming kreeg Da
niel Reusz zijn eerste "pluim op
de hoek" van niet de eerste-de-
beste collega in 't vak: Nico van
der Meel. Dit compliment van on
ze bekende stadgenoot lijkt mij
verdient. In drie weekeinden en
één week studeerden zo'n dertig
studenten, grotendeels amateurs
met degelijke koorervaring, een
lang niet makkelijk programma
in, van vier Nederlandse compo
nisten na 1955 op gedichten van
de Amerikaanse, zeer puriteins
opgevoede Emily Dickinson en
de Duitstalige Roemeense jood
Paul Celan (Anczel). Twee men
sen, die hun zwijgen naar de bui
tenwereld verbreken via het ge
dicht.
Meestal is het omgekeerd, maar
met het ontoegankelijke, rit
misch niet licht verteerbare (drie,
tegen vier, tegen vijf tellen) maar
spectaculaire werk werd begon
nen: "Zeitenschrunde", getoon
zet door Caroline Ansink en met
Rudolf Escher's sereen zweven
de, slechts schijnbaar pretentielo
ze, verstilde "One clover and a
bee... and revery" van Emily
Dickinson werd het concert be
ëindigd. Deze volgorde heeft iets
verrassends én rustgevends, je
gaat op deze manier niet met on
nodige opwinding naar huis.
Het koor zong stralend, zuiver
en homogeen, met veel expressie
en dynamiek. Een paar hele klei
ne speldeprikjes: soms was de dy
namiek wat overdone: bij cres
cendo's die op het hoogtepunt
een "piano' voorschrijven vóór
het diminuendo werd dit piano
van enthousiasme wel eens "for
te", met name in de "Songs of lo
ve and eternity": een doodenkele
keer werd op de stem te zwaar ge
drukt. zoals óp het woord "sacra
ment" in "Oh sacrament of sum
mer days"; zo had ook het gedeel
te "Blazing in gold and quen
ching in purple" (misschien wel
het meest blije en optimistische
gedicht van Dickinson) volgens
mij wat puntiger en gearticuleer
der moeten klinken, wat zo lekker
had gekund met woorden als pur
ple en spotted, stooping, tinting
en kissing. Deze kleine aanmer
kingen doen niets af aan de rond
uit indrukwekkende uitvoering,
onder leiding van een dirigent die
dit jaar voor 't eerst voor het
N.S.K. staat, die zeer goed weet
wat hij wil, wat onder meer duide
lijk te merken was aan zijn beslis
te dirigeertrant en zijn zeer abrup-
te-aftikken (zonder stok), toen er
op de gang te veel herrie naar zijn
zin weg gemaakt. Terecht!
Ook in de instrumentele inter
mezzi waren origineel en van een
hoog niveau, uitgevoerd door jon
ge musici, koud van het conserva
torium. Voorbeeldig werd geso
leerd door klarinet, trombone in
20ste eeuws werk, dat veel vroeg
van ademhalingstechniek, toon-
vorming, concentratie en inle
vingsvermogen.
LI DY VAN DER SPEK
Ian McCullogh: "Mijn echte muzikale passie is een rockband", (foto gpd>
Ian McCullogh en het leven na Echo and the Bunnymen
"Ik heb goede herinneringen aan Amsterdam," zegt Ian
McCulloch, terwijl hij zijn blik over het Lcidseplcin laat
gaan. "Hier heb ik mijn verloving met met huidige vrouw
Lorraine gevierd, acht jaar geleden. Hier hebben we
toen op terrassen gezeten en rondgelopen".
McCulloch blikt terug. Tien jaar na Crocodiles, de
debuutplaat van zijn voormalige groep Echo and the
Bunnymen. Tien jaar na het eerste gedenkwaardige
concert van die groep in Paradiso. Inmiddels heeft
McCulloch een soloalbum, 'Candleland' en moet hij
woensdag 7 maart in Paradiso bewijzen dat hij zich ook
zonder zijn Bunnymen op het podium kan waarmaken.
AMSTERDAM - "Natuuriijk is de
meest gestelde vraag het afgelopen
jaar geweest: Waarom ging je uit de
Bunnymen? En het door mij meest
gegeven antwoord luidt, dat ik mij
rond 1987 gewoon realiseerde dat
het Bunnymen-tijdperk van '78 tot
'84 had geduurd. Ik kwam er achter
dat het niet meer echt werkte. En er
was geen manier om terug te ko
men. Wij hoorden bij een bepaalde
groep, bij een bepaalde periode. En
toen die periode voorbij was, was er
de keuze:'supergroep' worden of
stoppen. Voor ons werd het 'stop
pen'. Natuurlijk vond ik dat jam
mer, maar de tijden zijn veranderd."
door
Peter Bruyn
Het 'Bunnymen-tijdperk'. De al
bums tekenen de ontwikkeling van
de groep, die eind jaren zeventig sa
men met U2 en The Sound het aan
stormende talent van de Britse
postpunk vertegenwoordigde. Het
debuut, Crocodiles, klonk veront
waardigd en agressief. De opvolger
Heaven up Here zet die houding
voort, maar op Porcupine uit '83
heeft de strijdlust al plaats gemaakt
voor een gevoel van wanhoop.
Ocean Rain, dat een jaar later ver
schijnt is een milder en - daardoor? -
commerciëler album. Dan lijkt de
inspiratie uitgeput, al verschijnt er
in '87 nog een vijfde album, waarop
vooral teruggeblikt wordt. Het
klinkt nog als Echo, maar de harts
tocht ontbreekt.
"Zo zou je het kunnen samenvat
ten," knikt McCullogh. "We dach
ten nooit na over wat we deden. We
gingen maar door en door. En pas
bij die vijfde plaat keken we over de
schouder. Ik denk dat we voelden
dat onze tijd voorbij was. In het be
gin van de Bunnymen hadden we
het gevoel de hele wereld te kunnen
veroveren. We keken naar de lucht,
naar de zee, naar het zonlicht op de
bladeren. Daar hield ik van. Maar
die laatste jaren was ik daar hele
maal niet meer in geinteresseerd.
We waren op tournee in Amerika en
het enige wat ons bezighield was:
Hoeveel mensen zijn er vanavond
geweest? Hoeveel heeft het ons op
geleverd? Hoe goed is het hotel?
Pas nadat ik uit de groep gestapt
ben, ben ik weer naar bomen gaan
kijken. Naar hoe ze bewegen in de
wind.
Rockband
'Candleland' is voor McCullogh een
afrekening met het verleden, maar
tegelijk een voortzetting. Tien
songs, die zowel qua compositie als
wat de zangstem betreft, in het ver
lengde staan van de Bunnymen-tra-
ditie. Wat ingetogener misschien.
En het gebruik van ritmebox en dr
umcomputer pakt niet overal even
goed uit. Maar zowel 'live' als op
volgende platen is McCullogh van
plan om weer met een drummer van
vlees en bloed te gaan werken.
"Sinds ik een paar opnamen met
mijn nieuwe begeleidingsgroep heb
gemaakt, weet ik wat mijn echte
muzikale passie is. Dat is een rock
band".
In het jaar na zijn afscheid van
Echo and the Bunnymen, verloor
McCullogh nog drie andere dierba
ren: Zijn vader overleed. Aan hem is
Candleland opgedragen. En ook
twee vrienden, Bunnymen-drum-
mer Pete DeFreitas en Pale
Foutains-bassist Chris McCaffy
kwamen om het leven. En al speelt
'verlies' en 'je verloren voelen' een
belangrijke rol in sommige van zijn
nieuwe teksten, toch is de dood van
zijn vader en vrienden niet de rode
draad die door het album loopt. "De
meeste songs waren al geschreven
toen dat gebeurde. Veel mensen
vinden mij een tobber en ik denk
dat dat ook wel een beetje waar is.
Maar er zijn ook dagen dat ik mij
fantastisch voel. Ik heb het idee dat
ik op 'Candleland' nogal veel voor
uit kijk en dat het in die zin ook een
optimistische plaat is".
Brei
"Ik geloof ook dat het een behoor
lijk 'Europees' album geworden is.
Toen ik begon te schrijven, waren
het stuk voor Stuk driekwartsmaten
- waarvan uiteindelijk alleen 'I
know you Well' overgebleven is. In
eerste instantie wilde ik alles als
Jacques Brei laten klinken. Maar
dat lukte niet echt. Het kwam niet
oprecht genoeg over. Uiteindelijk is
het een 'Europees' album gewor
den, waar je ook Lou Reed in terug
kunt horen".
Eu Leonard Cohen? Diens geest
lijkt regelmatig door McCullochs
muziek te spoken.
"Zeker, daaarvan ben ik mij
steeds bewust geweest. En als mijn
muziek die atmosfeer heeft, dan zie
ik dat als compliment. Het nummer
Proud to Fall is "Leonard meets
Lou". Cohen en Reed zijn als in
vloed veel serieuzer dan Jim Mor
rison. Daar wilde ik ook vanaf, die
eeuwige vergelijking met Jim Mor
rison. Ik heb altijd meer van Lou
Reed gèhouden".
Ooit. een decennium geleden,
stonden McCullogh met Echo and
the Bunnymen, Bono met U2,
Adrian Borland met The Sound. Ju
lian Cope met Teardrop Explodes
en Jim Kerr met Simple Minds
naast elkaar in de startblokken.
Stuk voor stuk leken ze evenveel
kans op roem te hebben. Nu, tien
jaar later, zijn Bono en Kerr su
persterren, scharrelt Borland weer
in het clubcircuit en hebben Cope
en McCullogh een soort 'cultstatus'
bij een bescheiden groep trouwe
fans.
"Hoe ik daar nu tegenaan kijk? Ik
weet het niet. Maar ik heb altijd ge
weten dat de Bunnymen nooit ech
te mega-sterren zouden worden.
Daarvoor waren we te dwars. U2
was veel voorspelbaarder. En men
sen hechten aan een duidelijke
identiteit. Ik denk zelfs, dat mensen
als Julian Cope en ik meer natuurlij
ke personality hebben dan Bono en
Jim Kerr. Maar het is een type per
sonality waar je in de showbiz niet
ver mee komt."
Lippen
"Ik heb mijn album niet alleen op
gedragen aan mijn overleden vader
omdat hij een fan van me was - en ik
van hem - maar vooral omdat ik -
veel meer dan mijn broer en mijn
zuster - op hem lijk. Dezelfde karak
tertrekken, dezelfde zwakheden.
Hij was de liefste man van de we
reld, maar hij gokte. Het geld dat
voor de huur bestemd was, zette hij
op paarden. Daar bracht hij het ge
zin soms echt mee in gevaar. En ik
geloof dat ik in zekere zin ook zo
ben. Terwijl mijn gezin voor mij -
net als voor hem - meer betekent
dan wat ook in het leven. En omdat
mensen dat van hem wisten, zagen
ze veel van hem door de vingers. En
dat overkomt mij nu ook."
Ian McCulloch. In zijn Echo-pe
riode werd hij niet zelden geaffi
cheerd als 'The man with the lips
and the hairstyle". "Ja kijk, ik ben
mij er altijd van bewust geweest dat
het om niet meer dan popmuziek
gaat. En als mensen dan weer eens
heel serieus over de dingen begon
nen te doen, zei ik "Laat maar, het
belangrijkste is dat ik de mooiste
lippen in de pop heb." En laten we
eerlijk zijn. Het is waar. Ik heb fan
tastische lippen en een fantastisch
kapsel, wat ze ook allemaal over
mijn karakter, mijn muziek en mijn
teksten mogen zeggen. Elvis was
niet de 'King of Rock'n'roll' omdat
hij de beste songs schreef. Hij
schreef zelf nauwelijks iets. Hij was
de King, omdat hij er het beste uit
zag".
Sligter met hedendaagse muziek voor gamelan orkest.
Niet zozeer een ontmoeting tussen Oost en West als wel een versmel
ting van de Europese en Indonesische muziekcultuur is wat het ensem
ble Gending nastreeft. Het ensemble ontleent zijn naam aan een com
positie van Ton de Leeuw uit 1975, geschreven als een westers eerbe
toon aan gamelan-spelers en uitgevoerd in '84 en '86 door een ad-hoc or
kest bestaande uit klassiek opgeleide musici, slagwerkers, en gamelan
spelers. Uit deze groep kwam Gending voort, dat zich toelegt op het uit
voeren van hedendaagse composities voor gamelan. De ideeën van Ton
de Leeuw, die als eerste zijn inspiratiebron vond in de muziekcultuur
van o.a. India, hebben vrucht gedragen: drie van de vier uitgevoerde
composities waren afkomstig van compositie-leerlingen van De
Leeuw. De aanblik van het zeer uitgebreide instrumentarium maakte
al bij voorbaat duidelijk dat dit geen gewone gamelan uitvoering was:
muziekstandaardjes met volledig uitgeschreven partijen er op, en een
dirigent mèt stokje vóór het orkest in plaats van de kendang-(trommel-
)speler als leider er in. Het werk van de Deen Per Norgard 'Ghending'
staat in zijn opbouw zeer dicht bij de Balinese en Javaanse vorm: lange
aaneengeregen zinnen op een eenvoudig melodisch gegeven, steeds
naar een climax in tempo, dynamiek of melodie toewerkend, met een
slot dat teruggrijpt op het begin. In 'Penyilangan' verenigt Klaus Kui
per de 2 'toonladders' die in gamelanmuziek gebruikt worden. Heel ty
pisch was de overgang van de ene naar de andere die als een modulatie
in onze muziek aanvoelde. In het middendeel van dit een half uur du
rende stuk treden als in een concert voor orkest de verschillende in
strumentale groepen afzonderlijk naar voren, met een steeds terugke
rend tutti als kader. Indrukwekkend was de solo van de trommelspeel
sters, heel oosters het lange recitatief van het enige strijkinstrument,
de neuzelende rebab met fluit gecombineerd. De glissando's aan het
eind van het stuk en de machtige gongslag tot slot waren weer voor
beelden van twee elementen uit een verschillende hoek. 'Nieuw werk'
van Paul Termos is gebaseerd op eerst één, dan twee kwartsprongen
die allengs door elkaar gaan schuiven of soms samenvallen.
In al deze pogingen tot synthese of integratie leek het Oosten te pre
valeren, doordat de klankkleur van de melodie-instrumenten met hun
andere stemming, de zware gongs met hun functie van accentueren en
interpuncteren, en de felle trommelritmes zich nu eenmaal sterker aan
het oor opdringen dan vorm of compositietechniek, die meer onder de
oppervlakte verstopt zitten. Fascinerende muziek die mij van de eerste
tot de laatste noot in de ban hield.
MIES ALBARDA.
AMSTERDAM Er is geen kunstdiscipline die zo door vrouwen
wordt gedomineerd als de moderne dans. Al vanaf het begin van ningen te veel als losse gegeve
deze eeuw zijn het choreografes/danseressen als Isadora Duncan, naast t
Martha Graham en Mary Wigman geweest die nieuwe danstalen £ans, 1
presenteerden, die van .essentieel belang zijn gebleken voor de -- gr?ot ?emis-
Hoe het komt dat
j v, iTuc uei iiuiin uai viuuweu 111 ue
de recentelijke moderne dans letterlijk en figuur.
ontwikkeling van de moderne dans. En
geschiedenis kijkt kan constateren dat het nog steeds de vrouwen
zijn die veelal de toon bepalen...
Stichting Amazone belicht met de tentoonstelling 'Binnenste bij de tentoonstelling Hoort. Zo
Buiten, Vrouwen en Moderne dans in Nederland' de afgelopen vraagt Isabelle Lanz zich in het
tien jaar van dié geschiedenis. In haar bescheiden expositieruimte voorwoord af of het toeval is dat
aan de Singel in Amsterdam vestigt ze de aandacht op vijftien cho- vrouwLen het voortouw tot vernieu-
reografes, die in de periode van 1979 tot 1989 toonaangevend zijn ^"da^dif een logisch gevolg
geweest. wag ^an hun vrouw.zjjn?
Ondanks een interessante aanzet
komt zij niet tot een duidelijk ant
woord. Dat zou ook te veel gevraagd
zijn, want het onderzoek naar de po
sitie van vrouwen in de moderne
dans (lees kunst) moet stof opleve
ren waarmee een socioloog jaren
vooruit kan.
Uit de interviews in de publicatie,
met tien (van de vijftien geportret
teerde) choreografes, kan een lezer
De samenstelsters hebben per cho-
reografe een dansstuk uitgekozen, dOOr
dat naar hun mening staat voor de f;prrtj Qnpllprc;
visie van de maakster. De uitgeko- ^>erai oneiiers
zen choreografieën zijn vormgege
ven door middel van foto's, schet
sen, programmaboekjes, een enkele
recensie en een kostuum. Zo hangt
de bruidsjurk die Désirée Delauney
tijdens CantatQ droeg tegenover
bikini uit The Perfect Portrait
Barbara Duyfjes en Lisa Marcus, en
staan onder een paneel van Vals
Bloed de pumps waarop in She Said
werd gedanst.
Het zijn grappige en soms zelfs
sentimentele voorwerpen voor wie
de voorstellingen heeft gezien,
maar buitenstaanders die zich door
middel van de tentoonstelling in
de (een deel van) de geschiedenis van
an de moderne dans willen verdiepen o"eriiénrweïSmóFel«kë SwooT-
zullen er niet veel wijzer
den. Die hebben zelfs niet veel
de biografietjes, foto':
teerde recensies die de panelen üiten'.'ïk"denk"da"t het
Midnight Oil - 'Blue sky mining'
(CBS)
Stop maar Amerikanen en Brit
ten. De beste, meest opzwepende en
meeslepende rock komt uit Austra
lië. Want bij 'Blue sky mining', het
nieuwe album van de Aussies van
Midnight Oil verbleken zelfs de
toch ook niet mis te verstane suc
cesplaten van U2, Simple Minds en
Bruce Springsteen.
Al deze groepen hebben engage
ment in hun muziek zitten, weten
een gigantisch publiek achter zich,
draaien de galmknoppen in de stu
dio steeds verder open en maken
noodgedwongen gebruik van
steeds grovere middelen om de
boodschap die ze willen uitdragen,
ook over te laten komen. Verwarren
kortom grootschaligheid met
groots.
Midnight Oil nu, vooral in eigen Candy del Mar)
plaat wemelt het'van de 'single-kan
didaten. En met clips weet het
Australische septet ook wel raad.
1990 is nog maar twee maanden oud
maar toch moet er wel heel veel ge
beuren, wil dit Aüstralische offen
sief worden gekeerd.
W.K.
The Cramps - 'Stay sick' (Enigma)
Horror, seks en zwarte magie. Die
drie onderwerpen inspireren The
Cramps al jaren. De Amerikaans
groep is geliefd bij een kleine groep
trouwe fans. In meerdere opzichten
lijken The Cramps op de Ramones.
Al jaren maken ze dezelfde rauwe
muziek, maar de fans vinden het
steeds weer even leuk.
'Can your pussy do the dog?' was
de veelzeggende titel van de single
op hun voorlaatste plaat 'A date
with Elvis'. Op 'Stay sick' gaan The
Cramps gewoon door met hun por
nografische, vrouwvijandige mu
ziek. En dat terwijl de helft van de
band uit vrouwen bestaat (gitariste
Poison Ivy Rohrschach en bassiste
den destilleren. Zo beweert Pauline
Daniëls: "Dans is het symbool waar
goed in kunnen
..v W-V het in het karak-
omdat de feitelijke gegevens ter van de vrouw zit. We zijn van na
ture heel gevoelig. In zo'n intiem ge
geven als met je lijf bezig zijn, kun
nen we datgene wat we kwijt willen
beter uiten. Een vrouw reageert
veel emotioneler dan een man.
Dans is zo eigen met beweging, met
emotie, heeft zo met je lijfelijke taal
te maken, het is van oorsprong al
een vrouwelijk gegeven. Als een
man danser is geworden, is dat om
dat hij meer vrouwelijke genen in
zich heeft".
Bianca van Dillen verklaart het
feit dat er meer vrouwen dan man
nen betrokken zijn bij de moderne
dans economisch: "Er waren geen
betaalde moderne dansers in Ne
derland Het blijkt dat er in onbe
taalde situaties meer vrouwen wer
ken dan mannen. Dat komt omdat
het maatschappelijk risico groter is.
Ik denk dat vrouwen meer risico's
durven te lopen. Dat is inherent aan
hun leven".
'Brandweer', 'Ze zit' en 'Dansen'
zijn vrolijke, pretentieloze meezin
gers. Pakkende, korte refreinen,
vlotte deuntjes. Alleen 'Wil niet dat
je weggaat' is van dezelfde hoge
kwaliteit als 'Daar gaat ze'. Een
prachtig door Koen Wauters gezon
gen ballade die een beetje doet den
ken aan 'Will you' van Hazel 'O Con
nor. 'Fiets' is een nummer dat er
eveneens uitspringt. Een heel kort a
cappella gezongen gedichtje, in de
stijl van The Nylons. Heel fraai. Ho
pelijk staan er op het tweede album
van Clouseau meer van dit soort
Lloyd Cole: ...afstandelijke stem...
land ontzettend populair, rekent af
met die grootschaligheid in de pop
muziek. Geen jarenlange verblijven
in peperdure studio's waar drum-
Zanger Lux Interior'zingt onder
leer over 'Bikini girls with machi-
e guns', zijn 'Journey to the centre
of a girl' en 'The creature from the
breuk met zijn tien Commotions-ja-
ren nog duidelijker te accentueren
heeft behalve het Nederlands ge- lopen dwars over zijn lyf dikke stre-
zonden repertoire niets gemeen met
deze succesvolle groep van begin ja- m
Waarmee Van Dillen meteen een
discutabel punt aan de orde stelt:
want het is toch op z'n minst opmer
kelijk dat armoe troef is in de we
reld van de moderne dans.
De publicatie besluit met een de-
dorTkke wenkbrauwen*'Om^de Va" Eva Va" Scha'k
Lloyd Cole - idem (Polydor)
Op de hoes van zijn eerste solo-al
bum staat de eens zo lieve Lloyd Co-
Ie afgebeeld met vet haar, een ruig
baardje en priemende blik,
Toch is er niet zo gek veel
tachtig. Geen reggae-getinte derd. Toetsenist Blair Cowan .s tegenstelling tot sekse genoten
vrolijke meezingers meegekomen uit The Commotions nen andere kunsten.
de beeldvorming en de positie
van de vrouw in de westerse toneel-
dans. Maar ook uit dit artikel wordt
niet duidelijk waarom vrouwen bin
nen de moderne dans wel een posi
tie hebben weten te verwerven, in
bin-
stellen met gigantische vloeropper- black lagoon'. The Cramps zijn
plakte ook nog eens worden aange- -*
vuld met drumcomputers.
De manschappen van kaalkop bezetenheid en botte erotiek wisse-
f>eter Garrett doen het met prie- ien elkaar in snel tempo af. Sleutel-
mende mondharmonica's, driftige woorden zijn steeds voodoo en pus-'
orgeltjes, spervuren van gitaaraan- Sy.
slagen, verbeten teksten en oprui- Link Wray en Ricky Nelson zijn
end slagwerk. Zoals gewoonlijk bij de twee belangrijkste voorbeelden
Circus en Lloyd Cole blijft goed in het ge
hoor liggende melodieën combine
met intelligente teksten. Zijn
wat afstandelijke stem blijft zyn dagavonden
Midnight Oil passeren
dend tempo allerlei soorten
standen de revue. Sommige v
onderwerpen zijn typisch Austra
lisch, andere zijn veel algemener.
Telkens echter zie je zinderende
Australische landschappen voor je,
Ook al is de problematiek van de
grote stad aan de orde. Dat contrast
is nergens storend of onwezenlijk.
Midnight Oil heeft alles in zich
het meer geloofwaardige alternatief Clouseau - 'Hoezo?MCNR)
fe worden voor hemelbestormende
mega-acts. Ook op deze
de bandleden die oorspronke-
i>s- lijk uit het zuiden van Noord-Ame-
de rika komen.
The Cramps verrassen niet meer,
aar zorgen met 'Stay sick' voor
portie luistergenot.
E.S.
Ze worden de Belgische Doe
Maar genoemd, maar Clouseau
die vaak doen denken
Kusters.
Clouseau werd in 1984 oppgericht
als gelegenheidsband. In 1986 nam
de 5 man sterke groep vaste vorm
aan. Na een succesvolle tournee
door Zwitserland werd besloten het En vooral: kan het wat ruiger? Wat
Nederlandstalige repertoire uit te mÜ betreft mag Cole meer num-
breiden en werd Koen Wauters aan- mers maken als het gedreven als
getrokken als lead-zanger. Het Ne- 'What do you know about love' en
derlandse publiek maakte vorig 'Downtown (met hartverscheuren-
laar maart voor het eerst kennis met de harmonica). De rustige nummers
Clouseau, toen de single'Anne'ver- hebben weliswaar eenzelfde ni-
scheen. Niet lang daarna werd de veau, maar zijn te vaak wat eenvor-
opvolger 'Dansen' uitgebracht. Bei- mig en gladjes geproduceerd. Ster-
de plaatjes scoorden redelijk in de ker nog: sommige nummers zijn
diverse hitparades. De derde single, een lang outro.-Ook de mooie hit
'Daar gaat ze', doet het stukken be- 'No blue skies' dendert maar door
ter. Deze week staan de Belgen op op de fraai geinstrumentaliseerde
nummer twee in de Nederlandse weg.
Top 40. Misschien
'Daar gaat ze is kwalitatief en qua
sfeer niet representatief voor de rest
van het materiaal. Liedjes als p.vd.K.
Misschien komt het antwoord
r bpven op een van de donder-
19ua ideale plaats
gow.
vanuit verschillende invalshoeken
wordt doorgesproken over het the
ma 'Vrouwen en Moderne dans in
Nederland'.
Tentoonstelling Binnenste Bui
ten. Vrouwen en Moderne dans in
Nederland; tot 31 maart bij Stich
ting Amazone, Singel 72 Amster
dam.
Donderdag 8 maart 'Tien jaar
Danspraktijk' een rondetafelge
sprek o.l.v. Yvonne Beljaars; 15
maart 'Vrouwen en de Moderne
Dans, een lezing van Luuk
Utrecht; 22 maart 'De artistieke
Amerika toch niet de toekomst, een rondetafelgesprek
oor de man uit Glas- onder leiding van Gerdie Snel-
lers. (Voor meer informatie 020-
279000).
