Terugblik op de jaren zestig
Concerten
winnaars
concoursen
Ayckbourn verrast opnieuw
Bachkoor:
wisselend
Rondtheater gastvrij
Prachtige Strindberg van Carrousel
MAANDAG Ï2 FEBRUARI 1990
PAGINA 21
ROTTERDAM (ANP) Jeunesses
Musicales, de wereldwijde organi
satie op het gebied van jeugd en
muziek, heeft het initiatief geno
men tot een Tour van Laureaten.
Deze bestaat uit een serie van drie
concerten door de winnaars van de
top-tien van de internationale mu
ziekconcoursen. De Doelen in Rot
terdam krijgt de primeur van deze
Tour, waarbij een dozijn steden is
betrokken.
De Chileense gitarist Luis Orlan-
di, die het concours in München
won, opent de rij op 18 februari met
werken van onder anderen Da Mila-
no en Bach. Op 11 maart treedt de
Russische pianist Sultanov op. Hij
won het Van Cliburn Concours in
Fort Worth in Texas en speelt o.a.
werken van Mozart en Chopin. Ten
slotte speelt op 25 maart de violiste
Katrin Scholz uit Oost-Berlijn die
de eerste prijs won op het concours
in Japan.
Toekomstmuziek' ('Henceforward') van
Alan Ayckbourn. Regie: Alan Strachan. Ver
taling: Coot van Doesburgh.'Met: Gees Lin-
nebank, Jenny Arean, Wivineke van Gronin
gen, Kees Coolen, en Lot Lohr. Gezien op
10 februari in de Leidse schouwburg. Aldaar
nog vanavond te zien.
LEIDEN In principe dezelfde
thematiek, en toch is deze nieuwe
Ayckbourn-produktie weer heel
verrassend. Gevoelsarmoede in
de man/vrouw-relatie neemt in
veel van zijn stukken een belang
rijke plaats in. De uitwerking van
dat gegeven verschilt echter per
stuk in sterke mate. Het varieert
van kluchten met dramatechni
sche hoogstandjes tot geraffi
neerd opgebouwde blijspelen. De
toonzetting van zijn enorme dra-1
maproduktie (alleen al om en na
bij de 35 toneelstukken omvat
zijn oeuvre tot nu toe) werd al
lengs somberder. In dat opzicht
wijkt 'Toekomstmuziek' van die
ontwikkeling af. Dit 'in de nabije
toekomst' geprojecteerde stuk is
niet echt somber te noemen, maar
wordt veeleer door een ironische
kilte gekenmerkt. Soms doet dat
zeer, vaak ook werkt dat komisch.
In 'Toekomstmuziek' gaat het
om een vereenzaamde componist
die zich op zijn werk heeft ge
stort. Zijn huis is - getuige het im
posante decor - één grote studior
uimte met een vracht aan geluids
apparatuur, teneinde elke moge
lijke klank vast te leggen en voor
zijn gecomputeriseerde muziek
te gébruiken. Na de scheiding van
zijn vrouw en dochter echter is hij
in een artistieke crisis geraakt.
Als het stuk begint, treft de man
voorbereidingen om binnen en
kele dagen zijn ex-vrouw en ie
mand van de kinderbescherming
te ontvangen. Wordt zijn huishou
den namelijk in orde bevonden,
mag zijn dochter hem weer regel
matig bezoeken.
Het duurt precies Vijfenveertig
minuten zuivere speeltijd, voor
dat we goed door hebben, welke
rol is toebedeeld aan de hostess
die bij de componist op bezoek is.
En wanneer we ons dan het ver
dere verloop van het stuk gaan
voorstellen, blijkt Ayckbourn ons
mooi op het verkeerde been te
hebben gezet. Meer details ver
melden betekent het plot verra
den, hetgeen natuurlijk niet de.
bedoeling is. Duidelijk wordt in
elk geval wel, dat techniek men
selijke warmte al dan niet dreigt
te vervangen: een vernuftig ver
pakte boodschap, waarbij je de af
loop toch niet bepaald 'happy'
kunt noemen.
Aan de manier waarop Ayck
bourn hier twee dubbelrollen
voor twee actrices heeft gecre
ëerd, valt af te zien hoezeer zijn
stukken uit dé theaterpraktijk
zijn ontstaan. Prachtig materiaal,
waarvan Jenny Arean - zoals te
verwachten - knap gebruik
maakt. Ook Wivineke van Gro
ningen is hier heel ontwapenend
en komt geheel anders voor de
dag dan de meeste mensen haar
kennen. Wivineke is immers
vooral bekend van haar rol in het
veelbesproken Medisch Centrum
West. De hoofdrol is weggelegd
voor Gees Linnebank waarmee
hij een klein beetje zijn twintigja
rig toneeljubileum viert. Zijn spel
doet aanvankelijk ietwat gefor
ceerd aan. Naarmate het stuk vor
dert, wordt de licht-cynische be
tekenis daarvan duidelijk en dus
overtuigend. Met deze spelers en
deze enscenering is 'Toekomst
muziek' dan ook een kwalitatief
sterke vrije produktie geworden.
De naam van Ayckbourn blijkt
wederom een kwaliteitsmerk,
ook al is dit waarschijnlijk niet
zijn beste stuk.
WIJNAND ZEILSTRA
LEIDEN - Anders dan de naam
van het koor zou doen vermoe
den, beperkt het Bachkoor zich
niet tot de werken van zijn
naamgever. Naast de jaarlijkse
uitvoeringen van het
Weihnachtsoratorium, de Matt-
haus- en Johannespassion, en
de Hohe Messe, die voor het
koor de vaste punten in het con
certseizoen vormen, wordt een
keuze gemaakt uit werken van
klassieke, romantische en meer
hedendaagse componisten. Zo
iets kan een koor door de ver
schillende eisen die werken uit
verschillende stijlperiodes stel
len alleen maar stimuleren en
behoeden voor routine.
De stijlvolle, beheerste en ge
disciplineerde koorzang met die
transparante toets waar het
Bachkoor in uitblinkt, werd dit
keer niet steeds voor de volle
honderd procent gerealiseerd.
Hoewel het koor bepaald voor
geen kleintje vervaard is, klonk
Psalm 110 Dixit Dominus van
Handel niet overal overtuigend.
In de zeer hoge liggingen die
Handel vooral aan het slot voor
de sopranen schrijft, verloren de
stemmen aan glans en klonken
machteloos.
De sopraan Maria Zedelius,
die in december in het
Weihnachtsoratorium grote in
druk maakte, wist in haar aria
Tecum principium ook nu weer
soberheid en expressie te vere
nigen. Een opkomend stempro
bleem noodzaakte haar om haar
stem te ontzien, zodat in het du
et met de dramatischer getinte
mezzo Mechthild Georg een or
ganische eenheid niet bereikt
kon worden.
Hein Meens en Charles van
Tassel, oude bekende bij het
Bachkoor, vervulden hun be
scheiden taak optimaal. In de
Litaniae de Venergbile Altaris
Sacramento van Mozart bereik
te het koor weer het hoge peil
waar het zijn grote naam aan
dankt. Ondanks de in de pauze
toegenomen indispositie van
Maria Zedelius nam zij op het
podium toch haar plaats in en
zong op halve kracht. Haar aria
Dulcissimum convivium moest
echter komen te vervallen.
Mechthild Georg volbracht
het huzarenstukje om de laatste
aria van het werk, het Agnus
Dei, hoewel geschreven voor so
praan, geheel onvoorbereid a la
minute over te nemen - een pres
tatie die getuigt van vakman
schap, flexibiliteit en durf. Ve
len zullen gemerkt hebben dat
er iets in het programma niet
klopte, maar zullen eerder aan
een drukfout dan aan een in
stant-interpretatie gedacht heb
ben. Door de wijziging in Mo-
zarts Litanieën kon ook het Am
sterdams Kamerorkest zijn vak
manschap en flexibiliteit goed
gebruiken.
Kleine oneffenheden in het
overigens rimpelloze geheel
werden onmiddellijk wegge
werkt en glad gestreken. In de
uitvoering van de Suite in b van
Bach schudde Jacques Zoon, de
jonge solofluitist van het Con
certgebouworkest, zijn solopar
tij haast achteloos uit de mouw,
met een prachtige toon, een
voortvarend tempo en een per
fectie waar een kleine geheu
genstoornis absoluut niets aan
af deed. Toch was dat laatste ge
makkelijk te voorkomen ge
weest door minder de nadruk te
leggen op het solist-zijn, en de
solo zoals gebruikelijk voor de
ze muziek, gewoon vanuit het
ensemble te spelen.
MIES ALBARDA
Bij 'Ars' en Liga Nieuwe Beelden
Eventuele pseudo-
Frans Hals blijft
op expositie
HAARLEM (ANP) - Onder het ge
zag van de Royal Academy in Lon
den wordt half maart een Frans
Hals-studiedag gehóuden. Deskun
digen uit Nederland en Engeland la
ten er hun licht schijnen over het
werk van Hals en over de kunst en
cultuur van diens Haarlemse tijdge
noten. Als daarna wordt geoordeeld
dat bepaalde schilderijen van Frans
Hals niet langer de naam van de
meester verdienen, dan blijven deze
stukken toch hangen op de grote
overzichtstentoonstelling die van
12 mei tot 23 juli in Haarlem is te
zien. Dit heeft directeur Snoep van
het Frans Halsmuseum meege
deeld.
De tentoonstelling, die al in Was-
hinton en nu'in Londen is te zien, is
aanleiding geworden voor een
kunsthistorisch dispuut: Hoeveel
schilderijen kunnen aan de groot
meester van het portret worden toe
geschreven?
De Amerikaanse professor Sey
mour Slive uit Washinton erkent
222 schilderijen als eigenhandig.
Volgens de Duitse deskundige
Claus Grimm uit Munchen zijn 145
schilderijen van de hand van Hals,
maar daarbij zijn ook doeken die hij
nu en daarmee voor het eerst aan
Hals toeschrijft.
De doeken die Grimm 'bestrijdt',
zijn uit de zeventiende eeuw en
nooit als falsificaties bedoeld. Ze
zijn volgens de Duitser geheel of ge
deeltelijk geschilderd door een
kunstenaar uit de directe omgeving
van Hals.
De Nederlandse kunsthistoricus,
Ad van der Blom, heeft zich ook in
de discussie gemengd. Hij heeft* kri
tiek op Slive. Van der Blom sluit
zich min of meer aan bij Grimm,
maar gaat minder ver. Van der
Blom stelt dat zeven schilderijen op
de tentoonstelling niet aan Frans
Hals kunnen worden toegeschre-
Het Frans Halsmuseum neemt in
de kwestie pas een standpunt in als
wetenschappelijk en technisch on
derzoek aantoont dat twijfels ge
rechtvaardigd zijn.
Intussen is door analyses van de
totale structuur van Hals' schider-
techniek al veel meer bekend over
de werkwijze van Hals. Tot dit on
derzoek is overgegaan op initiatief
van het museum.
Expositie Kunst in de jaren '60 bij Ars', t/m
22 februari. Ars Aemula Naturae. Pieters
kerkgracht 9, Leiden. Geopend: Di.-Do.
morgen van 9.30 - 12.00 uur. Ma. t/m do.
van 19.30 - 21.30 uur en zo. van 13.00 -
16.00 uur.
Expositie 'Leidse abstractie in de jaren '50
en '60, t/m 25 maart. Galerie Liga Nieuw
Beelden, Pres. Steijnstraat 14, Leiden. Ge
opend: vr„ za. en zo. van 11.00 -18.00 uur.
LEIDEN - Parallel aan de grote
overzichtstentoonstelling 'De ja
ren zestig. Actie, kunst en cultuur
in Leiden' in museum Lakenhal
organiseren Ars en de jonge Leid
se galerie Liga Nieuw Beelden
een eigen expositie, gewijd aan de
beeldende kunst van een veelbe
sproken periode. De presentatie
bij Ars beslaat ruwweg de eerste
helft van het decennium toen,
zoals de tweedeling op de grote
tentoonstelling laat zien, de na
druk vooral op de figuratieve
kunst lag. Drie kunstenaars, te
weten Fer Hakkaart, Joop van
Kralingen en Lucia Steinbach
zijn in hun persoonlijke archief
gedoken om door middel van
werk, krantenknipsels en affi
ches een kleine aanvulling op hun
aanwezigheid in De Lakenhal te
geven, echter zonder een verleng
stuk van het uitgebreide over
zicht te willen zijn.
Joop van Kralingen in de jaren
zestig ontwierp de Janusfontein
op het Vuurtorenplein in Noord-
wijk en maakte daarnaast beel
den en mozaïekwerk. Het beeld
van Janus met zijn twee gezich-
ten laat evenals de bij Ars geëxpo
seerde stukken een grote interes
se zien voor Romeinse kunst en
de kunst van het oude Egypte.
Het marmer-reliëf met een en pro
fil weergegeven kopje en het
beeld.van een valk wijzen duide
lijk in deze richting. Naast werk
in brons en steen maakte Van
Kralingen ook terracotta beelden
soms in combinatie met mozaïek.
Lucia Steinbach was een van de
kunstenaars die in 1960 in de La
kenhal exposeerde tijdens de ten
toonstelling 'Negen Leidse teke
naars'. De terugblik op haar werk
uit de jaren zestig bestaat hoofd
zakelijk uit tekeningen. Lucia
Steinbach had vooral oog voor
haar omgeving, zo blijkt uit de ve
le afbeeldingen die zij in Leiden
maakte, maar ook tijdens haar
verblijf in Italië. Enkele voorbeel
den dicht bij hüis zijn de tekenin
gen van de Marekerk en de Stads
gehoorzaal gemaakt gedurende
restauratie-werkzaamheden. De
sterk contrastrijke voorstellingen
die de opbouw en verval van de
stad laten zien, vormen een tegen
wicht voor de lichtheid en zachte
atmosfeer die sommige Italiaanse
werken kenmerken.
Evenals Lucia Steinbach bezit
Fer Hakkaart een voorliefde, voor
de stad en daarbij het leven dat
zich daar afspeelt. Zijn scherpe
blik levert vaak karikaturale beel
den op. Zonder enige vorm van
idealisering legde hij in 'Dorpker-
mis' deze vorm van volksver
maak vast.
De thematiek van de geëxposeer
de schetsen, schilderijen en gra
fiek is typerend voor een groot
deel van Hakkaarts werk. Her
haaldelijk komen mensen voor
die musiceren of uit het raam kij
ken. Een ruime selëctie etsen is
hier niet alleen te zien, maar ook
te koop en dat is niet verwonder
lijk gezien de reputatie die Hak
kaart op dit gebied genoot, het
geen mag blijken uit de krante-
kop 'Hakkaart: voor alles subliem
etser'.
De terugblik op het werk van de
ze drie kunstenaars is niet zozeer
representatief voor hun werk uit
de periode 1960 -1970. Toch levert
de keuze, in combinatie met re
censies, affiches en catalogi een
aardige expositie op. De nadruk
ligt hier op de kunst maar de actie
van de jaren zestig komt nog even
om de hoek kijken in een tekst op
het schilderij 'Weggegooide pop'
van Fer Hakkaart uit 1966 die
luidt: 'VS uit Viëtnam'.
Abstract
Galerie Liga Nieuw Beelden
schenkt niet alleen aandacht aan
de Leidse abstracte kunst van de
jaren zestig, maar ook die van de
jaren vijftig.. Deze vrijheid moet
verklaard worden uit de speciale
belangstelling van de galleristen
voor deze periode. Uit dë, jaré®,
vijftig dateert het werk van Jos
Mertens, dat min of meer heront
dekt is door galerie Liga Nieuw
Beelden. Jos Mertens, niet te ver
warren met Bruno Mertens, was
in die tijd zeer actief in het Leids
Kunstcentrum. Naast abstract-
geometrisch werk maakte hij'ab-
stract-expressionistisch werk in
de trant van de Amerikaanse kun
stenaar Pollock.
Verrassend zijn ook de schilderij
en en assemblages van Pieter Ge-
raedts sr. dat ondermeer bestaat
uit een stuk getiteld 'Gebroken
woord' en een unieke spiegelkast
met een bewegende pop. Belang
rijke sleutelfiguren die dë'-ovër-
gang van de figuratieve naar ab
stracte kunst in Leiden marke
ren, Kees Buurman en Jan Maas
kant ontbreken natuurlijk niet.
Behalve een in wit en zwart be
schilderd kastje van Buurman
zijn enkele grote schilderijen van
diens hand te zien, die goed aan
sluiten bij werk dat in De Laken
hal hangt. Verder omdat de expo
sitie multiples van Pieter Ge-
raedts jr. en zeefdrukken van Bob
Bonies; het gebruik van dergelij
ke technieken paste juist bij de in
de jaren zestig heersende ideeëen
In 'Zo zijn we niet getrouwd'
Vereniging Rondtheater speelt 'Zo zijn we
niet getrouwd'. Regie: Nick van Leeuwen.
Gezien op 10 jarfuari in de aula van Chr.
S.G. De Vlietschans. Aldaar deze week op
nieuw te zien op 13,15 en 16 februari..
LEIDEN - Pretentieloos genieten
met het verstand op nul, maar
met ogen en oren die je de kost'
moet blijven geven. Want al zitten
er een aantal flauwe grappen en
een voorspelbaar einde in 'Zo zijn
we niet getrouwd', Verrassingsef
fecten voeren de boventoon in dit
deels op een klucht van Bertolt
Brecht, maar vooral op de eigen
improvisaties van oud-Vliet-
schans-leerlingen gebaseerde
spel. Dat begint al bij binnen
komst, wanneer van de toeschou
wers direct bruiloftbezoekers
worden gemaakt. Ook wij moes
ten het gastenboek tekenen en
konden in de 'pauze' in de rij gaan
staan om het bruidspaar te felici
teren, waarbij we, ons gratis kop
je koffie drinkend, door de fami
lieleden en vrienden van het
bruidspaar 'herkend' en 'begroet'
werden. Zou Brecht dat met het
vervreemdingseffekt bedoeld
hebben?
Het hele stuk is één grote paro
die op een bruiloftsfeest, waarop
alle gasten zich naar hartelust
kunnen uitleven, zoals we dat al
leen in onze stoutste dromen zou
den durven. Zo heeft de brui
degom (Menno Bentveld) dan na
tuurlijk een vriend (Eric Pul), die
scabreuze liederen zingt yvaarin
hij het over 'een diepe grot' en
'een groot kanon' heeft en vervol
gens op obscene wijze met de
zwangere bruid (Joke van Bilsen)
danst. Wathet voor het huwelijks
bed betékent, dat de bruidegom
n hebben het niet al te gemakkelijk
al het meubilair zoals ook de stoe
len aan het diner zelf in elkaar
heeft gezet, laat zich raden. De di
nertafel is visueel een vondst.
De grootste karikatuur van de
tien spelers is een Ome Joop-ach-
tihge brulboei, de vader van de
bruid (Robert Strijk) met zijn ge
detailleerde verhalen over enge
ziektes. Zijn toespraak tot zijn
dochter na de 'receptie' behoort
tot de geestigste scènes van de
avond. Ook het spotten met een
door dia's begeleide levensloop in
de vorm van een scène met de zus
van de bruid Ina (Minoesch Joris-
sen), doet je wel twee keer beden
ken zelf nog eens zoiets te maken.
Een bevriend kinderloos echt-
par (Sabien de Bruijne en Paul
van Pelt) ruziet maar aan en een
vriend (Maurice van den Broek) is
op de versiertoer, met Ina met na
me. De moeder van de bruid (Ka
rin Smit) horen we bijna niet,
maar zij doet haar dochter toch
uitgeleide met een op nieuwe
tekst gezongen versie van Lionel
Richie's 'Hello', het enige ontroe-,
rende moment van de avond.
Leuke vondsten zijn verder het
'Willibrord Frequin'-spel. geba
seerd op de hoofdenaffaire, en het
om een bizarre reden opnemen
van blaaskapel 'De Kluutschup-
pers' in het stuk. De ceremonie
meester oom Gerard (regisseur
Nick van Leeuwen) was niet van
een echte te onderscheiden, voor
al niet om de wijze waarop hij tij
dens de sneeuwbaldans 'Damès
en heeruh, sjanzjee' riep. We za
ten zaterdagavond allemaal mid
den in de klucht, die zich dus niet
louter op de planken afspeelde,
mEMIEL FANGMANN
'De Vader' of de ondergang van de getrouwde man
Theatergroep Carrousel: De Vader van Au
gust Strindberg. Regie: Lidwien Roothaan.
Vertaling: Karst Woudstra. Decor: Floor Os
kam. Gezien op 10 februari in het LAK-thea-
ter.
LEIDEN - "Maar belachelijke
stumpers zijn we allemaal, wij ge
trouwde mannen". Geen citaat
uit de oudejaarsconférence van
Youp van 't Hek, maar een zin uit
een negentiende eeuwse tragedie.
De Zweedse toneelschrijver Au
gust Strindberg voltooide in 1887
zijn eerste meesterwerk: 'De Va
der'. Hierin staat net als in zijn la
tere werk, de strijd der seksen
centraal. Die strijd speelt zich bij
Strindberg, analoog aan zijn ei
gen leven, af rond de verrotte
hoeksteen van de samenleving:
het gezin. In 'De Vader' spelen Pa
Ritmeester en Ma Laura een wed
strijd geestelijke oorlogvoering
op leven en dood. Inzet is de toe
komst van hun dochter Bertha
die volgens pa voorbestemd is on
derwijzeres te worden en als het
aan ma ligt, schilderes. Pa pro
beert de machtsstrijd te
door ma te wijzen op de financiële
en wettelijke afhankelijkheid van
de man; ma wijst pa gevoelig op
de zwakke plek van de man: hij
kan niet bewijzen dat hij de vader
van zijn dochter is. Beiden probe
ren oma, de dokter en de dominee
voor hun karretje te spannen
maar het wordt al snel duidelijk
dat pa de onzekerheid over zijn
vaderschap niet kan verdragen en
ten onder gaat aan een, door ma
zo gemanipuleerde, 'krankzinni:
ge' beroerte.
Strindberg (1849-1912) staat te
boek als een feminjstische vrou
wenhater. Zijn vooruitstrevende
ideeën en analyses der seksen
ontstonden toen Sigmund Freud
nog aan de moederborst lag, maar
in hart was hij een 'echte', lees ou
derwetse man. En al behaalt de
vrouw in 'De Vader' haar smarte
lijke triomf, de seksen doen in
slechtheid niet voor elkaar onder.
Of zoals pa zegt: "Eten of gegeten
worden, dat is de kwestie".
Regisseur Lidwien Roothaan
van theatergroep Carrousel heeft
van Strindbergs retorisch ver
bluffend woordenspel een juweel
van een voorstelling gemaakt.
Een licht anachronistisch negen
tiende eeuws interieur met een,
uiteraard, hellend vlak dient als
een symbolisch decor voor de in
details anachronistische speel
stijl. Gestileerd en naturalistisch
tegelijk zijn de emotionele uitbar
stingen van de spelers tot op de
centimeter en seconde geregis
seerd. Een ernstig evenwicht dat
de adem snoert om vervolgens in
een deuk te liggen. Want al strij
den mannen en vrouwen hun
strijd tegenwoordig met andere
wapens, herkenbaar blijft Strind
bergs negentiende eeuwse trage
die wellicht tot in lengte van da
gen. Tel daar nog eens de onge
kende spelprestaties van Peter
Blok (Pa), Caroline Beukman
(Ma) en Walter Crommelin (de
dokter) bij op en je hebt een van
de mooiste voorstellingen van dit
Prachtig. INGRID
VAN FRANKENHUYZEN
De Leidse kunstenares Lucia Steinbach bij een van haar tekeningen uit de jaren zestig in het Ars-gebouw.
(foto Ellen Martens)
over democratisering van de
kunst om door het vervaardigen
van werken in grotere oplagen
kunst voor meer mensen bereik
baar te maken. Het werk van
Thom Geraedts, laat, evenals de
serie zeefdrukken in blauw en
rood van Bonies, de aandacht
voor de verschuiving van kleur
vlakken zien.'
Vergeleken bij presentatie in De
Lakenhal is een schilderij van
Susan Bürki dat als titel 'Krijtber
gen' heeft een lossere toets die
past ÉifÉé impressie van het land
schap van Noord Afrika, zoals zij
dat op een van haar reizen onder
ging. De echtgenoot van Bürki,
Bruno Mertens, betoont zich hier
ook, evenals Bonies een goed ver
tegenwoordiger van de astract-
geometrische kunst die direct te
ruggaat op de constructivistische
kunst uit de jaren twintig.
Liga Nieuw Beelden brengt kwa
litatief goed werk verdeeld over
verschillende stromingen en dis
ciplines. Evenals het overzicht ift-
de Lakenhal vergunnen de expo
sities bij ARS en Galerie Liga
Nieuw Beelden het ons om van
enige afstand terug te blikken
naar interessant werk uit een
woeiige periode, de jaren zestig.
NANCY STOOP
Werk van de Leidse kunstenaar Kees Buurman in de galerie Liga
Nieuwe Beelden. De vormen op tafel zijn van Pieter Geraedts. (foto Eiien
Caroline Beukman en Peter Blok in 'De Vader' van Strindberg.
