'De krant vertegenwoordigt alles wat ik haat'
'Ik denk dat kunst
enorm elitair is'
Willem Brakman en de hand van de grote boetseerder
Ex-rector Ben Geerts exposeert in Waag
Rest Remember: Rubiks-kubus
Teveel
buitenkant
Brüggen en
Vonk naar
omroep
orkesten
DONDERDAG 1 FEBRUARI 1990
PAGINA 19
reltje vol verlangen en zonder enige
oplossing daarvoor. Dat is raadsel
achtig levensbepalend geweest, dat
was de Hand van de Grote Boetseer
der. Hij kneep en er was een vorm".
Nog een voorbeeld van het raad
selachtige. Brakman heeft twee
sterke herinneringen die volstrekt
van elkaar gescheiden zijn en toch
blijken samen te hangen: het on
smakelijke hoofd van een oude man
bij de kapper en een Turmac roken
de soldaat, voor dè jonge Brakman
het beeld van de ideale man. Brak
man herinnert zich: "Op een gege
ven moment zie ik even buiten
Scheveningen dat er een ongeluk is
gebeurd. Een vrachtwagen was te
gen een man aangereden. Die lag op
het asfalt met zijn hoofd in een grote
plas bloed. Dat was het hoofd van
die oude man in de kapperswinkel,
en de chauffeur was de soldaat. Dat
is toch merkwaardig. Je zou kun
nen zeggen: 'Wat zegt dat nou?'
Maar daar gaat het niet om. Het gaat
erom datje eenvoudig die verban
den ziet en dat ergens achter je, on
bewijsbaar, onverklaarbaar, maar
niet onbehaaglijk, een verteller
schuilgaat, die de dingen met elkaar
in verband brengt. Het kan geen
toeval zijn, achter alles schuilt de
verteller."
Levenbedreigend
"Dat oude hoofd en die soldaat, ik
voelde me haast schuldig dat ik die
twee had samengebracht. Zéér
complex, daar grijnst iets van de
waarheid. Daar zit de verteller ach
ter, het subjectieve van degene die
terugkijkt op zijn leven. Hij is dege
ne die dingen, overslaat en andere
dingen samenbrengt".
aar hoe zit dat nu precies: fun
geert de schrijver Brakman als een
medium van de verteller in' zijn le
ven, of is er sprake van een spiege
ling van de verteller in zijn leven en
de verteller in zijn boek? Brakman:
"In de schrijver van de autobiogra
fie vallen twee personages samen:
de fictieve verteller, die ik achter
mijn leven speur, én de reële per
soon die ik ben. Zoals de Grieken in
het begin van onze Europese be
schaving een mythologisch volk
waren, zo lag er in mijn leven ook
een Griekenlandje, met z'n eigen
mythologie, zijn kleine verhaaltjes
en schokkende ervaringen. Die
hebben mij gemaakt tot de man die
ik nu ben."
Brakman heeft ooit verteld dat
het voor hem bijna levensbedrei-
Schrijver Willem Brakman: "Wat mij interesseerde was een antwoord
geven op de meest intelligente vraag die aan de schrijver van
autobiografie te stelten is: Wie is die man?". (foto GpD/Hans Groene)
vert zeg ik liever: het is
gend is om met zijn introverte, niet
bij het drukke verkeer bepaalde
hoofd in de grote stad rond te lopen.
Is er een vergelijking te maken tus-
deze autobiografie
tuurlijke ontdekkingstocht naar
binnen toe. Ik leg de dingen uit door
ze te verbeelden. Ik zeg niet: dat
rotmeester. Ik laat hem
vaarlijk uitstapje naar de grote door de Noormannen van Dorestad
onderuit halen, want hij leek op die
lui van de schoolplaat. Dat was tóen
literaire werkelijkheden, die zich af- al mijn associatie, diezelfde griezel
stond voor mijn klas. Door de ver
beelding, dat is eigenlijk dus een
buiten gekomen met leugen, geef ik aan hóe belangrijk ik
iets wat wel degelijk verband houdt die man vind."
met de 'echte' werkelijkheid.
"In zekere zin is dat zo", aldus
Brakman. "Maar als geboren intro-
Een autobiografie opgebouwd uit
leugens. Maar niet heus.
Onafhankelijk Toneel speelt Rest Re
member van Gerrit Timmers. Een toneel
stuk n.a.v. de landschappen van Jacobien
de Rooij. Regie: Mirjam Koen. Decor: Gerrit
Timmers. Gezien op 31 januari in het LAK-
theater.
LEIDEN - "Er is geen touw aan
vast te knopen" en "Mijn gedrag
vertoont geen enkele logica": Hef
zijn twee door personages in Rest
Remember uitgesproken zin
nen, die door mijn hoofd bleven
spoken.
De schilderes en tekenares Ja
cobien de Rooij maakte in wissel
werking met schrijver Gérrit
Timmers vijf tekeningen van
landschappen. Illustraties bij het
toneelspel of illustreert het spel
het werk van De Rooij? Ik neig
naar het eerste. Want het geheel
was ook zonder die landschappen
al gecompliceerd genoeg, zelfs zo
dat de tékeningen overbodig wer
den als je het mij vraagt. Om het
w,at,grover te zeggen: er bewogen
zich' gedurende bijna tweeëneen
half uur in wisselende samenstel
ling vier vrouwen en vijf zes man
nen over het toneel, die stuk voor
stuk intrigeerden. Ze bevinden
zich in bepaalde landschappen,
vandaar die tekeningen natuur
lijk, en de rode draad is een triest
incest-drama tussen broer en zus
Inderman. Marlies Heuer speelt
als zus Lisa de beste rol van het
stuk, maar is op het eerste gezicht
geen zwakkeling, voordat ze ten
onder gaat in deze experimentele
tragedie.
Aangeven van scènes komt wat
gewrongen over. Er is sprake van
een doorlopend verhaal (wel een
korte pauze), waarin wat schilde
rijen verplaatst worden.
De spelers ironiseren zelf het
moeilijke van dit stuk. Want na
twee of drie verplaatsingen, ik
ben de tel een beetje kwijt, ko
men de negen spelers naast el
kaar op het toneel. En twee karak
ters vertellen dan een scene na
die volgens hen niet te spelen is.
"We kunnen wel iemand op het
toneel laten pissen, maar het pu
bliek vraagt zich dan meteen af
wie dat na afloop opruimt". En
een derde voegt toe: "Ik zou me
afvragen wie dat na afloop op
likt". Dit wordt overigens niet ge
zegd om te shockeren, want de to
neelbeelden zijn in Rest Re
member zonder extremiteiten
toch al veel dwingender dan de
overigens zonder enige irritante
toneeldictie gesproken teksten.
Af en toe gaan mensen net niet uit
de vreemde kleren, bespringen
elkaar of willen elkaar vermoor
den. Associaties leiden tot een
waarlijk kunstzinnige combinatie
van onverwachte tekst- en beeld-
grappen, waarvoor nogal wat
merkwaardige requisieten nodig
zijn. Zo is er bijvoorbeeld eerst
een Rubiks-kubus in het echt, la
ter staat die kubus op een steen
geschilderd. Als iemand dan die
steen pakt, geeft dat een gek ef
fect en krijgt die steen een heel
andere functie. En lijkt het erop
dat er uiteindelijk een puzzel in
elkaar past.
De grote lijn wordt maar lang
zaam helder. Bij een boek kun je
nog eens terugbladeren, hier niet.
We moeten ons dus maar troosten
met de woorden van Lisa dat
sommige dingen niet te begrij
pen, uit te leggen zijn. Wat dat
aangaat is dit raadselvergrotende
toneelstuk in zijn bedoeling ge
slaagd. Alsof iemand per ongeluk
de vlakken op de Rubiks-kubus
in de juiste kleur krijgt.
EMIEL FANGMANN
LEIDEN - Het verlangen
naar een leven als schilder
heeft eigenlijk altijd in hem
gezeten. Toen het rector
schap op de Rembrandt-
scholengemeenschap niet
meer te combineren viel met
zijn grote liefde, was de keu
ze voor Leidenaar Ben
Geerts snel gemaakt en
stortte hij zich volledig op de
schilderkunst. Het af
scheidscadeautje van de
wethouder van onderwijs,
een expositie in de Waag,
greep hij met beide handen
aan. Geerts wil de toeschou
wer laten kennismaken met
zijn lange zoektocht naar het
fundament van het bestaan.
door
Mariëlle Groenendijk
Was overeenstemming zoeken tus
sen de talrijke meningen en belan
gen één van de voornaamste taken
van rector Geerts, de kunstenaar in
hem zet zich daartegen af. "Ik moest
op school altijd naar compromissen
streven, terwijl je als kunstenaar te
gendraads moet zijn, niet alles als
vanzelfsprekend aannemen en uit
dragen waar je achter staat", legt
Geerts uit.
Behalve de weinige tijd dié hij
voor zijn hobby overhield, was het
ook het spanningsveld tussen de te
genstrijdige eigenschappen van
rector en kunstenaar dat Geerts de
overstap naar 'full-time-schilder'
deed maken. "Ik heb altijd op twee
sporen 'geleefd. Nu ben ik op een
leeftijd dat het niet meer lukt ener
zijds m'n beroep en anderzijds het
verlangen naar de beeldende kunst
goed op één noemer te houden. Het
rectorschap is op zichzelf een mooie
baan, maar het vereist alle aandacht
en tijd zodat je niet om vijf uur kunt
zeggen: en nu ben ik kunstenaar.
Die werelden verschillen teveel van
elkaar''.
De kern van kunst is volgens
Geerts de werkelijkheid te laten
zien vanuit een bepaalde invals
hoek. "Veel mensen snappen die in
valshoek echter niet. Maar wij zijn
allen gewoonte-mensen die in de
loop der jaren gewend raken aan de
kijk op werk en vorm. Als we in de
Eskimo-cultuur waren geboren
zouden we heel andere dingen mooi
vinden. Het blijft natuurlijk wel zo
dat een aantal mensen een bepaalde
vorm niet accepteert of prettig
vindt".
Natuur en religie bepalen voor
een groot deel de invalshoek van de
werkelijkheid zoals Geerts die ziet.
Als voorbeeld van zijn uitgangs
punten noemt hij het beeld van de
Germanen dat een boom met brede
wortels, weinig takken en veel bla
deren laat zien, waaruit een halve
mens steekt. "De Germanen waren
zich bewust van hun plaats in de na
tuur, Ze stelden zich erboven maar
zagen tegelijk dat zij ervan afhanke
lijk waren", vertelt de kunstenaar.
Boomwortels
In de reeks tentoongestelde wer
ken, waarover hij twee jaar heeft ge
daan, komen de boomwortels als
symbool vaak terug. "Zij worden
je. Als de wortels te smal zijn en niet
diep genoeg, dan- ontstaat er maar
een heel klein boompje", filosofeert
Geerts.
Eén van zijn vroege ervaringen is
die met religie. Kruizen geschilderd
in rood (naast blauw de kleur die
Geerts erg aanspreekt) in zijn schil
derijen getuigen van de invloed die
dat op zijn leven heeft gehad. "Reli
gie was in mijn jeugd een normale
zaak. Dan bedoel ik religie in de zin
van vragen stellen aan jezelf en je
omgeving over wat de waarde van
allerlei dingen is en de antwoorden
daarop vinden. De vraag naar hoe
en waarom probeer ik in m'n schil
derijen te stellen".
De werken die nu in de Waag te
bewonderen zijn, hebben bewust
geen titel meegekregen. Geerts
vindt dat een titel een kunstwerk
een andere lading geeft. "Een titel is
ergens onzin. Stel dat ik een schil
derij 'Verborgen verlangen' noem.
Wat moet een toeschouwer daar
mee? Daarom moet het schilderij of
het gedicht of de muziek op zich
voldoende zijn. Het is een medium
om te communiceren over zaken
die niet anders dan in kunst tot uit
drukking kunnen worden gebracht,
zoals gevoel".
Geerts geeft toe dat kunst als
communicatie-middel echter heel
beperkt is. "Ik denk dat kunst
enorm elitair is. Als je er niet in ge
oefend bent en er niet voor open
staat, gaat het volkomen langs je
heen. Kunst is dan ook aleen wegge
legd voor mensen die zich inspan
nen om via de vorm de inhoud te be
grijpen".
Uit Buro Amsterdam optimistisch
AMSTERDAM - Het Amsterdams Uit Buro moet fors bezuinigen, maar
directeur A. van Schendel ziet de toekomst van het AUB niet somber in.
Net als de PvdA in de Amsterdamse gemeenteraad ziet hij mogelijkheden
om de bezuinigingen op een verantwoorde manier door te voeren. Hoewel
er ook volgens het efficiency-onderzoek van het bureau Berenschot vol
doende ruimte is om te bezuinigen, wil wethouder van kunstzaken M.
Luimstra niet de garantie geven dat het AUB niet failliet gaat.
Tijdens de gisteren gehouden vergadering van de gemeenteraad in het
kader van de begrotingsbesprekingen deden diverse partijen pogingen het
voorstel van het college van burgemeester en wethouders enigszins af te
zwakken. Dit voorstel houdt in dat in 1990 462.000 gulden en volgend jaar
rond de drie ton bezuinigd moet worden bij het Amsterdams Uit Buro. In
totaal moet een bedrag van 925.000 gulden op de begroting gesnoeid wor
den. De resterende twee ton moet van de Stadsschouwburg komen.
De PvdA vindt dat de mogelijkheden om te snoeien die bureau Beren
schot ziet, zeker moeten worden benut. Wel stelde de partij in een motie
voor om niet direct over het hele bedrag een besluit te nemen. "Bezuinig
nu een bedrag van 173.000 gulden door het sluiten van de koffieshop en de
centrale kassa op het Leidse Plein en bekijk in samenspraak met het AUB
hoe je de resterende drie ton losweekt", aldus PvdA-raadslid K. Koop-
WD, D66 en Groen Links keerden zich tegen de bezuinigingen op het
Uit Buro. Groen Links-raadslid B. Holvast peuterde bij wethouder Luim
stra de belofte los dat binnenkort met het efficiency-bureau in de raads-
commisie Kunstzaken over het rapport zal worden gesproken, maar vond
haar niet bereid om in afwachting daarvan een beslissing uit te stellen.
Paolo Tuin
in Kapelzaal
The Unknown Kurt Weill' door Paola Tuin
voice en Vaughan Schlepp piano.
Gehoord op 31 januari in de Kapelzaal.
LEIDEN - Er was voor de gele
genheid een mooi programma
gedrukt waarop alle teksten te
lezen waren. Maar Paolo Tuin
kwam op en de lichten in de zaal
gingen uit zodat er niets mee
lezen viel. Bovendien zong Pao
lo Tuin de teksten in het Duits
terwijl het programma En
gelstalig was. Dat was gelukkig
niet zo erg allemaal, want er was
veel te kijken en te luisteren.
Het podium was opgesierd met
fleurige, barok gedrapeerde
stoffen. In de palm hing een ape-
masker, waarnaar in het eerste
'Lied von den Braunen Insein'
verwezen werd. Felle spots lich
ten het gezicht van de zangeres
zo wit op dat ze het onwerkelijke
kreeg van een etalagepop. En
dat geeft al meteen een idee
de sfeer van de avond. Ondanks
luid geklap en bravo-geroep
een grote menigte aanhangers
die naar de Kapelzaal was geko
men, bleef het optreden 1
Paola Tuin toch een beetje het
karakter van een elalage hou
den. Theatrale middelen als uit
gestoken handen, ten hemel ge
slagen ogen en een gevoelig ge
knikt bovenlijf werden druk
toegepast, te druk.
Hetzefde kan ook worden ge
zegd van de muzikale middelen.
Paola Tuin heeft een alt, een die
pe alt die ze gevoelig kan gebrui
ken. In de laagte is de klank een
beetje ongedifferentieerd zodat
je niet precies kunt horen wat z
aan het doen is. Het is tfouwens
wel vaker het geval dat je niet
weet hoe je moet luisteren
een helder beeld te krijgen. De
muziek van Kurt Weill is niet al
tijd even voorspelbaar van i
lodie en harmonie. De grillen
van het lot zijn in Weills liederen
tastbaar geworden. Hoe grillig
het lot ook is, Paola Tuin kan
ook het lot nog om haar vingers
winden. Soms zingt ze gewoon
te laag (nooit te hoog) maar
ker is de juiste toonhoogte niet
markant genoeg, treedt niet ge
prononceerd genoeg naar vor
Hoeveel moeite ze ook geeft,
toch dwaalt je aandacht vaker
af. Het is nog teveel buitenkant,
lang niet altijd geloofwaardig
wat ze doet.
Intussen zit haar begeleider
zich te vermaken achter zijn
vleugel. Zijn houding en zijn be
wegingen zijn zeer ontspannen.
.Zijn muziek is lenig en onder
steunend. Hij gaat op in de t
ziek, maar hij kan zich als pia
nist dan ook 'verschuilen' ach
ter het ivoor, Terwijl de zange
res zich in het genadeloze licht
van de spots moet blootgeven
en dat is een heel verschil.
MONICA SCHIKS
DANSPRIJS - Boris de Leeuw
(17), student aan het Koninklijk
Conservatorium in Den Haag, heeft
in de finale van het internationaal
gerenommeerde dansconcours
Prix de Lausanne in Frankrijk één
van de geldprijzen gewonnen.
Er deden 85 dansers uit de hele
wereld mee, van wie er eind vorige
week zeventien de finale bereiken.
Boris de Leeuw is leerling van on
der meer Jan Willem de Roo. Hij zit
in het laatste jaar van de dansvakop
leiding die geleid wordt door Mari
an Sarstadt.
ENSCHEDE - Zo is 'Pop op de
bank' een mythologische versie van
Brakmans leven geworden, een
subjectieve koestering van 'het in->
tens dierbare'. Brakmans herinne
ringen. Hiermee heeft de Boekelose
schrijver geenszins een streep on
der zijn schrijverschap gezet. Er ligt
al weer een hieuw boek bij de druk
ker en Brakman is bezig met het
volgende.
Voor Brakman is niets eenvou
dig. Daarom laat hij zich de kans
niet voorbijgaan om juist tegenover
een journalist zijn afschuw uit te
spreken over de grote vereenvoudi-
ger, de krant. "Daar heb ik een ver
schrikkelijke hekel aan. Ik kan zelfs
het geluid van het open- of
dichtslaan van de krant niet verdra
gen. Laatst zat ik in de trein met al
lemaal kantoormannen die in het
westen belangrijke dingen gingen
doen. Ik trof het: het licht was uitge
vallen. Paniek. Woede! Ze konden
de krant niet lezen. Maar ik zei:
'Heerlijk, kunnen we fijn naar bui-
ten kijken en eens ergens over nar
denken.' Nou, dat hadden ze nog
nooit overwogen."
"De krant vertegenwoordigt alles
wat ik haat. Het is snel verouderd,
het is even gretig beetgepakt als
verachtelijk verworpen. Het is te
verstrooiend; het is net-alsof vier'
mensen door elkaar heen praten en
om het hardst de aandacht probe
ren te trekken. Ze verpesten de be
schouwing, ze vallen je in de rede;
da's een krant. Ik heb een familielid
die ik tot de grote krantenlezers re
ken. Voprdat ik aan een fijne wan
deling begin zit hij er al in te lezen
en als ik terugkom is hij er nóg mee
bezig. Wat een gruwelijke tijdver-
pesting. 'Ja', zegt 'ie dan, 'nu wéét ik
tenminste wat'. Maar dat is niet zo.
Uit mijn ene ooghoek kijk ik af en
toe naar een krantekop en uithMpk
andere ooghoek kijk ik eens naar
Achter Het Nieuws en ik weet meer
van politiek dan hij. Omdat ik tot
het type mens behoor dat nadenkt.
Hij niet. Hij leest de krant. Dat wil
zeggen: hij ritselt, hij vouwt, hij
i dwaalt met zijn oog, maar hij denkt
[niet na".
Mini-breinen
"De krant mikt altijd op het gemid
delde en dat is per definitie iets af
schuwelijks. Dat kan toch nooit wat
.zijn. Ik heb zelf voor zalen gestaan,
niets is mij bespaard gebleven. Dat
waren mini-breinen. Moet ik me
daar werkelijk naar richten? Moet
ik willen dat iedereen me begrijpt?
Willem Brakman heeft er nog niet een heel leven, maar
al wel een heel oeuvre op zitten. Dat werd onlangs
gecompleteerd met 'Pop op de bank', een autobiografie.
Geen gewone in de ik-vorm geschreven rangschikking
van feiten, maar een mengeling van anecdote en fictie. In
een gewone autobiografie kun je de schrijver
vertrouwen op zijn woord. Bij 'Pop op de bank' kan dat
niet in de letterlijke zin, of we hebben vijftig jaar
geleden met zijn allen wat gemist toen in Brakmans
jeugd het dorp Scheveningen werd gebrandschat door
een horde Noormannen. Maar de lezer kan er wel van op
aan dat de jonge Brakman die ruige bewoners van de
schoolplaat 'De Noormannen voor Dorestad' met de
titanenkracht van zijn verbeelding hoogstpersoonlijk de
haven van Scheveningen heeft binnengesleept.
wéét daarvan. Ik wilde het echter
anders doen. Wat mij interesseerde
was een antwoord te geven op de
meest intelligente vraag die aan de
schrijver van een autobiografie te
stellen is: 'Wie is die man?"
Futiliteiten
"Als ik terugkijk op mijn leven zie
ik niet zozeer de grote gebeurtenis
sen, bijvoorbeeld een operatie of
het verlies van eén dierbare. Ik heb
mijn leven altijd gestempeld, ge
traumatiseerd en richting gegeven
zien worden door hele kleine, trivia
le gebeurtenissen".
De Franse denker en schrijver
Marcel Proust ging aan het begin
van deze eeuw ook naar aanleiding
van futiliteiten op zoek naar de ver
loren tijd. Is er sprake van een paral
lel? "Proust dacht dat in de totaliteit
de waarheid school; hij wilde pre
cies weten hoeveel strikken er aan
een jurk zaten. Ik geloof dat niet. Ik
geloof dat het gaat om het geheel-
onthullende moment. (Een voorval
uit 'Pop op de bank' parafraserend:)
Als ik'schrijf dat er een bepaalde
slager was die de gewoonte had
over zijn ondertanden heen te flui
ten met merkwaardige, vogelachti
ge trillers, dan blijkt: dat waren gou
den tanden. Dat was een heel merk
waardige ervaring. Alles drijft op er
varingen; wat maakt op jóu een gro
te indruk? (Wederom verwijzend
naar zijn autobiografie) De handen
van de meisjes van de waterstokerij
zijn voor mij gelijk te stellen met het
visioen van Paulus op weg naar Da
mascus. Ik viel daar onder een ex
plosie van licht bijna verpletterd
van achterover, zó prachtig waren
die handen! Die hebben mij ge
maakt tot een klein, 'getraumati
seerd, ongetwijfeld neurotisch ke-
door
Dirk Willem Rosie
Dan ga je wel heel ver beneden je ei
gen niveau, dat verdom ik. Dat nu is
een krant juist heilig. Een krant pro
beert net te doen alsof de wereld
niet moeilijk in elkaar zit. Niets is
eenvoudig. Als de broodprijs naar
beneden gaat, gaat de benzineprijs
omhoog. Of het ijs smelt op Antarc
tica, weet ik veel, maar het hangt al
lemaal samen, het is allemaal zeer
complex".
"Het is niet zó dat de mens vanuit
een absoluut isolement de wereld
gaat ontdekken. De wereld ligt al in
ons klaar. Je hoeft een pasgeboren
babytje maar aan te tikken, of het
licht gaat al aan. Dat is er. Het is een
ervaringsfeit dat de wereld gecom
pliceerd is. Wie hersens heeft en na
kan denken hoeft bij wijze van spre
ken. alleen maar een garage binnen
te stappen en men kan hem uitleg
gen hoe oneindig complex dat is.
Zoals Marx zei: ik kan geen potlood
pakken, of ik zie de meerwaarde. Jé
kunt niets doën of de hele complexe
maatschappij grijnst je aan".
Het gecompliceerde zit 'm al in de
subtitel van 'Pop op de bank'. Die
luidt: 'Een autobiografie'. Het onbe
paalde lidwoord 'een' klinkt in ver
band met, zoiets bepaalds als een
autobiografie nogal paradoxaal.
Brakman: "Er zijn veel autobiogra
fieën geschreven die het fenomeen
van een geleefd leven van binnenuit
benaderen. De schrijver van zo'n
autobiografie bestrijkt de kant van
zijn werkelijkheid waar anderen
geen toegang toe hebben; men kan
wel interpreteren, maar de schrijver
^HILVERSUM (ANP) - Het muziek-
fcentrum van de omroep gaat inten
sief samenwerken met Hans Vonk
j i'en Frans Brüggen. Vonk wordt vas-
i te gastdirigent van het Radio Filhar-
f.monisch Orkest, Brüggen wordt ar
tistiek leider van het Radio Kamer-
forkest voor het repertoire tot onge-
I peer 1820. Het omroepproduktiebe-
fdrijf NOB, waar. het muziekcen
trum onder yalt, heeft dat gisteren
'meegedeeld.
Hans Vonk was van 1973 tot 1979
,chef-dirigent van het Radio Filhar
monisch Orkest, een functie die op
het moment wordt bekleed door
Edo 'de Waart. Sinds 1979 heeft
Vonk verschillende malen gastdi-
recties gevoerd bij het orkest. Vonk
I is sinds 1989 chef-dirigent van het
Residentie Orkest. In 1992 zal hij de
ze functie neerleggen.
Frans Brggen heeft bij het RadIO
Kamerorkest enkele gastdirecties
l gevoerd. Als artistiek leider begint
I hij in het seizoen 1991/92. Hij is we
reldvermaard geworden met zijn
Orkest van de 18de Eeuw.
Tot concertmeester vap het Radio
Symfonie Orkest is benoemd Va-
lentin Zhuk, tot voor kort concert- Bm Geerts: ben ik op een leeftijd, dat het niet meer lukt enerzijds m'n
meester en assistent-dirigent van b anderzijds het verlangen naar de beeldende kunst goed op één
het Moskous Philharmonisch Or- noemer te houden'. (foto Hol.ost)
kest.
