Van zacht eitje tot trots der natie
Onze landgenoten worden afgeslacht
NABIJ
Eén Duitse kerk
I REPORTAGE i
George Bush na een jaar nog altijd omstreden als president
Terreur in Azerbajdzjan schrikt Armeniërs in Nederland op
Koran-strip
wordt affaire
DONDERDAG 18 JANUARI 1990
GEESTELIJK LEVEN
WASHINGTON - In de politiek is
een dag al een hele tijd, laat staan
een maand. En een jaar duurt zo
verschrikkelijk lang dat politici
en politieke commentatoren er
geen overzicht meer over hebben.
De waarheid hiervan blijkt, als je
nagaat wat er het afgelopen jaar
zoal over de Amerikaanse presi
dent George Bush is geschreven.
Zaterdag, 20 januari, is het precies
een jaar geleden dat hij op de
trappen van het Kapitool werd
beëdigd.
door Henk Dam
Voor hij de fakkel van Ronald
Reagan overnam, tijdens en vlak na
de bittere verkiezingsstrijd, was de
toon van de commentaren over hem
zoals die te lezen waren op de opi
niepagina's van kranten als de New
York Times en de Washington Post
nogal somber.
Kan hij beslissingen nemen? Is
hij toch niet eigenlijk een beetje een
zacht ei, een eeuwige nummer
twee? Kan hij ooit de immens popu
laire Reagan doen vergeten? Heeft
de man wel een ruggegraat? Dat
was het kaliber van de vragen die
werden gesteld.
Maar het hoge ambt van het presi
dentschap heeft zijn eigen glorie en
charisma. Bush zat nog maar een
paar dagen in het Witte Huis of de
Amerikaanse pers schreef al over
"de nieuwe George", de man "die
nu eindelijk zichzelf kan zijn", en
zelfs "een soort Assepoester", een
"zelfverzekerde, echte leider".
Een maand of drie later waren de
traditionele wittebroodsweken tus
sen president en president-
watchers voorbij. Anthony Lewis
schreef toen in de New York Times
over een president die niets doet en
die "zwaaiend en grinnikend langs
alle problemen loopt".
Afgrond
John Oakes schreef, eveneens in de
Times, over "een slechtere start dan
zelfs de vijanden van Bush hadden
verwacht". David Bergen had het in
april in de Washington Post over
"een presidentschap aan de rand
van de afgrond".
In mei lieten "bronnen dicht bij
oud-president Reagan" uitlekken
dat Reagan bezorgd was over "de
veel te grote voorzichtigheid van
George waar het gaat om ontwape
ningsgesprekken met de Sovjets.
Hij aarzelt te lang". Eind mei en be
gin juni maakte Bush een triomfan
telijke reis door Europa waarbij hij
ook wat nieuwe ontwapeningsvoor
stellen deed. Toen hadden de an
chormen van de grote omroepen het
weer over "het evidente vertoon
van leiderschap van de president".
Enzovoorts, enzovoorts. Ook in
de tweede helft van het jaar heeft
Bush veel op het weermannetje ge
leken. Nu eens werden er allerlei
vraagtekens achter zijn karakter en
zijn presidentschap gezet, dan weer
was hij de trots der natie. Nu hij een
jaar president is, bevindt zijn popu
lariteit zich op een indrukwekkend
hoogtepunt. Rond de 80 procent
van alle Amerikanen vindt dat Bush
het op het Witte Huis goed doet. Dat
is werkelijk ongekend hoog.
Zelfs Reagan haalde dit niet. En
om nog eens op een van de vragen
uit het begin van dit verhaal terug te
komen - kan Bush ooit de immens
populaire Reagan doen vergeten?
of. Nie
ter over Reagan,
i meewarige ma-
het antwoord
mand heeft het i
of het moest op e
Panama
Veel heeft Bush te danken aan zijn
besluit Panama binnen te vallen.
Het militaire ingrijpen duurde kort,
kostte niet al te veel Amerikaanse
levens, en de boef in het stuk, Norie
ga, werd gepakt. Wat wil je nog
Het oorlogje in Panama ver
scheurde ook definitief het etiket
dat altijd op Bush geplakt heeft ge
zeten: het etiket dat hij een wimp
(slappeling) zou zijn. Bush, dat is nu
duidelijk, durft z'n wapens te ge
bruiken. Hij bewees het niet alleen
in Panama, maar ook in de Filipij-
nen waar Amerikaanse straaljagers
president Aquino op haar wankele
zetel hielden.
Een ander vooroordeel over
Bush, dat hij het altijd iedereen zo
veel mogelijk naar de zin zou willen
maken, is ook in duigen gevallen.
Zijn besluit om de deur naar China
open te zetten was, voorspelbaar,
zeer onpopulair in Amerika, maar
hij nam het toch. Hetzelfde besluit
bewees ook, dat de president graag
in het geheim mag opereren. Zijn
nationale veiligheidsadviseur Brent
Scowcroft maakte in juli en decem
ber stiekeme reizen naar China. Van
die eerste reis wist zelfs Bush's chef
staf, John Sununu, niets.
En toen hij in juli het besluit nam,
Sovjet-leider Gorbatsjov in Malta te
ontmoeten, hield hij dat besluit tot
een dag voor de openbare aankon
diging, op 31 oktober, geheim voor
onder andere zijn minister van de
fensie, Cheney, en de baas van de
CIA, William Webster.
Contacten
Panama, de Filipijnen, China, Mal
ta. Het rijtje van Bush's meest
spraakmakende beslissingen laat
zien, dat de president zich bij voor
keur met het buitenland heeft be
ziggehouden. Dat blijkt ook uit zijn
reizen: Bush heeft in één jaar maar
liefst 15 buitenlandse hoofdsteden
aangedaan. In eigen land reisde
Bush ook fors: hij trok door 33 sta
ten, en was een-derde deel van het
jaar buiten Washington te vinden.
Bush gelooft nu eenmaal in veel,
heel veel persoonlijke contacten.
Meer dan Reagan gelooft Bush in
contacten met het Congres en de
pers. Hij heeft bijvoorbeeld zo goed
als alle leden van het Congres al
eens uitgenodigd om op het Witte
Huis te komen eten, drinken, ten
nissen of hoefijzers te gooien, een
Amerikaanse sport waarin de presi
dent excelleert.
Bush heeft verder persconferen
ties ad nauseam (tot de dames en
heren Witte-Huis verslaggevers er
ziek van werden) gegeven: 32 stuks
in een jaar tijd. Reagan gaf er in de
acht jaar van zijn presidentschap in
totaal 47.
En dus, het bovenstaande op een
rijtje zettend: Bush heeft alle reden
om met gepaste euforie zijn tweede
jaar als hoofdbewoner van het Witte
Huis in te gaan. Hij is populair,
heeft aan gezag gewonnen, en heeft
Reagan volledig in de schaduw ge
zet.
In het buitenland loopt alles voor
hem naar wens. Het communisme
is druk bezig zichzelf te begraven,
de Berlijnse Muur wordt afgebro
ken, de kleine pestkop Noriega zit
in een Amerikaanse cel, Khomeiny
is dood.
Bush heeft geen visie, want hij weet
bijvoorbeeld niet hoe hij op de mo
numentale ontwikkelingen in Oost-
Europa moet reageren, is een ver
wijt dat men ook nu nog wel leest.
Wel, dat is waar. Bush is het afgelo
penjaar geen man gebleken die met
een grote visie of ideologie de we
reldproblemen benadert. Hij is
meer praktisch ingesteld, pragma
tisch, iemand die reageert op ge
beurtenissen maar ze niet initieert.
Kan dat de Amerikanen veel
schelen? Nee, kennelijk niet, an
ders zouden zijn populariteits-sco-
res niet zo hoog zijn. Je zou kunnen
zeggen dat Bush de ideale represen
tant van het thans aangebroken
post-ideologische tijdperk is.
Zal Bush dus wel populair blij
ven? Dat is niet gezegd. Hij zal on
getwijfeld ook crises gaan doorma
ken. En zoals hierboven al staat: in
de politiek is een dag al een hele
tijd.
Op het terein van de binnenland
se politiek liggen er bijvoorbeeld
problemen genoeg. Bush heeft tot
dusver niets echt substantieels ge
daan aan de vermindering van het
Amerikaanse begrotingstekort. Dat
tekort is en blijft de molensteen
rond de nek van de Amerikaanse
economie. Hij heeft ook, in termen
van geld alleen al, niets beklijvends
gedaan om het enorme, nog steeds
groeiende drugsprobleem het
hoofd te bieden. Eenzelfde verhaal
kan worden verteld over de grote
crisis waarin het Amerikaanse on
derwijs zit.
Het is met Bush dus niet allemaal
botertje aan de boom, maar voorlo
pig gaat het goed. Zo goed, dat er in
kringen van Democratische politici
al interessante speculaties te horen
zijn over de volgende presidents
verkiezingen, die van '92.
Democraten
De Democraten gaan er van uit, dat
Bush die met groot gemak gaat win
nen. Gedoodverfde Democratische
presidentskandidaten als de senato
ren Gore en Bradley distantiëren
zich dan ook nu al met grote ijver
van alle speculaties over hun kandi
datuur in '92.
Alleen Jesse Jackson lijkt zich al
weer warm te lopen. Bij voorgaande
presidentsverkiezingen was dat
voor de Democraten altijd een pro
bleem. Want de dominee is veel te
links en veel te onvoorzichtig om
presidentieel of vice-presidentieel
materiaal te kunnen zijn. Met hem
op het presidentiële ticket verlies je
zeker, hebben de Democraten altijd
gedacht.
Maar deze keer vinden de Demo
cratische top-mannen dat Jackson
maar goed zijn best moet doen. Laat
hem maar meedoen, zeggen ze in
het borrel-circuit. Laat hem zelfs
maar de vice-presidentiële kandi
daat worden. Hij verliest toch, en
dik, en dan zijn we tenminste defini
tief van hem af.
door
Carine Neefjes
DEN HAAG Triest kijkt hij voor zich uit. Zijn brede, don
kere wenkbrauwen gefronst. "De Azeri's slachten onze
landgenoten af. Ze duwen Armeniërs van flatgebouwen
naar beneden, gooien benzine over hen heen en steken onze
landgenoten in brand. Gorbatsjov doet weinig tegen de ter
reur in Azerbajdzjan. Hij durft geen geweld te gebruiken.
'Leve' de perestrojka".
stopgezet. Gewikkeld in dekens zat
hij thuis. Hij kon de kachel niet aan
steken, want brandstof komt de
grens niet meer over".
Mato vindt het "onbegrijpelijk"
dat Gorbatsjov niet eerder het leger
heeft ingezet. "Ik wil Gorbatsjov
ook niet begrijpen, ik weiger om
naar 'goede redenen' te zoeken",
zegt hij opstandig. "De Sovjet-lei
der is bang. Zijn soldaten mogen
niet schieten, want 'vrede bereik je
door met elkaar te praten'. Maar wat
in Azerbajdzjan gebeurt, is niet nor
maal. De Azeri's houden anti-Ar
meense pogroms. Een onschuldige
bevolking wordt op een lugubere
manier uitgeroeid. Ze snijden vrou
wen de borsten af. Zoiets kun je niet
rechtvaardigen. Je kunt je toch niet
voorstellen dat morgen de Friezen
bij de Limburgers binnenvallen om
hen te vermoorden?"
Mato Hakhverdian, voorzitter van
de belangrijkste Armeense culture
le vereniging 'Abovian' in Neder
land, is teleurgesteld in 'Moskou'.
Hij heeft de Armeense gemeen
schap in Nederland gemobiliseerd
om vandaag opnieuw te demonstre
ren tegen de terreur in Azerbajd
zjan. De 4000 in Nederland wonen
de Armeniërs vinden dat Gor
batsjov harder moet ingrijpen. Met
geweld. Praten helpt niet meer.
Familie en vrienden in het vader
land lijden onder het vreedzame op
treden van de alom geprezen Gor
batsjov. Mato: "Gisteren belde mijn
vriend. Hij vertelde dat de situatie
in Armenië vreselijk is. Hij had
niets te eten, want het transport van
levensmiddelen is in Azerbajdzjan
'Zielig volk'
Armeniërs worden wel het 'zieligste
volk ter wereld' genoemd. Door de
jaren heen was de bevolking het
slachtoffer van massamoorden. In
1885 was het sultan Abdul Hamid
die een bloedbad aanrichtte. Hij
wilde een groot Octomaans Rijk en
de Armeniërs werden uitgeroeid.
De 'bloedige' sultan, zoals hij ook
wel wordt genoemd, week nergens
In 1915 herhaalde het bloedbad
zich. West-Armenië - wat nu Oost-
Turkije is - werd ingelijfd bij het Oc-
tomaanse Rijk. Anderhalf miljoen
Armeniërs werden op gruwelijke
wijze vermoord.
Ook de Armeniërs die in de Sov
jet-republiek Azerbajdzjan wonen,
zijn nooit met rust gelaten. Eigen
lijk woedt er al jaren een strijd
rondom de enclave Nagorny-Kara-
bach, waar nu opnieuw gruwelijke
gevechten uitbreken. Stalin stelde
destijds deze Armeense gemeen
schap onder het bestuur van Azer-
bajdzjanen. Armenen hebben zich
nooit openlijk verzet tegen dit be
sluit. "In die tijd mocht je niet zeg
gen wat je dacht", vertelt Mato.
De perestrojka leek een redding.
Armenen konden nu vrijuit zeggen
dat ze de enclave Nagorny-Kara-
bach zelf wilden besturen. De Azer-
bajdzjanen namen direct wraak.
"Met gewelddadige acties dwingen
ze ons op de knieën. De vrijheid van
glasnost en perestrojka keert zich
tegen ons. Het is nu onmogelijk om
andersdenkenden zomaar achter
slot en grendel te zetten".
Sterk
Ondanks deze waslijst van ellende,
vindt Mato zijn volk 'niet zielig'. "Je
bent zielig als je niets kunt doen.
Wij zijn het slachtoffer van grote
mogendheden die veel macht heb
ben. Maar Armeniërs zijn sterk. Wij
kunnen ons verzetten. Tijdens de
Tweede Wereldoorlog hebben veel
Armeniërs in het Russische leger
hoge onderscheidingen gekregen",
zegt hij trots. Toch voelt Mato zich
machteloos. Zijn volk is dapper,
maar alles gebeurt volgens de regels
van de Sovjetunie. Een eigen leger
hebben ze niet.
Enkele in Nederland wonende
Armeniërs willen terug om hun
land te verdedigen. Mato: "De Ar
meense gemeenschap in Nederland
is opstandig. Ze kunnen het leed
niet langer onder ogen zien. Ik ben
tegen gewelddadige acties van de
Armeniërs zelf. Het conflict tussen
Azerbajdzjanen en Armeniërs
wordt dan nog groter".
Mato probeert in Nederland het
publiek te overtuigen van de on
rechtvaardige strijd. Ook dat valt
niet mee. "De Tweede Kamer heeft
nog niet gereageerd. Ik heb gespro
ken met de Russische ambassadeur
Tsjikvaidze. Hij toont zich solidair
met ons en heeft aan Moskou door
gegeven dat wij een harder optre
den eisen, omdat ook Armeniërs
recht hebben op bescherming. Zo
iets haalt natuurlijk weinig uit".
Gisteren heeft Mato geprobeerd
met Albalkin, de vice-premier van
de Sovjetunie die voor een kort
werkbezoek in ons land was, te
spreken. Maar Albalkin had geen
tijd voor hem. "Hij moest dineren
met de koningin. Dat is kennelijk
belangrijker dan een gesprek over
Armeniërs die worden neergescho
ten".
Gezamenlijke verklaring verrassing:
LOCCUM (EPD) De Evangelische Kerken in de Duitse
Bondsrepubliek en de DDR zijn voor een hereniging van beide
kerken, die in 1969 officieel uit elkaar gingen. Zij hopen verder
op een hereniging van beide Duitse staten.
Dat hebben de Evangelische
Kerk in Duitsland (EKD) en de
Bond van Evangelische Kerken
in de DDR gisteren laten weten in
een gezamenlijke verklaring na
een besloten bijeenkomst in Loc-
cum. Zij hebben een commissie
ingesteld die de hereniging moet
voorbereiden.
De kerkelijke eenwording
moet ook doorgaan als de twee
staten blijven bestaan. "Hoe de
politieke ontwikkeling in de toe
komst ook gestalte krijgt, wij wil
len de bijzondere gemeenschap
vap alle evangelische christenen
in Duitsland ook organisatorisch
in één kerk gestalte geven".
Beide kerken onderstrepen dat
bij het proces van kerkelijke her
eniging zorgvuldig moet worden
omgegaan met de ervaringen die
zij de afgelopen 21 jaar hebben
opgedaan en met de verschillen
die in die jaren tussen hen zijn
ontstaan.
Verschil Messias
en loodgieter: de
eerste komt wel'
LEIDEN "Wat is het verschil
tussen de Messias en de loodgie
ter? De Messias komt tenminste".
Met dit grapje uit Jeruzalem ein
digde rabbijn Lody van de Kamp
gisteravond in Leiden zijn lezing
over de verhouding tussen reli
gieuze en niet-religieuze joden.
De Amsterdamse rabbijn wilde
daarmee zeggen: wil er echt rust
komen in de Israëlische samenle
ving, dan is er nog een lange weg
te gaan, maar de Messias kan ook
snel komen. Echter, zoals de ver
houdingen nu liggen, heeft Israël
te maken met grote interne ver
schillen, aldus de rabbijn voor de
Leidse afdeling van het Genoot
schap Nederland-Israël.
Hoewel er toch ook vele ortho
doxe joden zijn die de staat Israël
erkennen, zijn er ook enige, om
vangrijke chassidische groepe
ringen die het bestaan van de
staat negeren, maar in 'Erets Jis-
raeel' wonen in afwachting van de
Messias.
Intussen is er ook een generatie
opgegroeid die niets meer weet
van het religieuze erfgoed en ook
niet van wat de 'ultra-ortho
doxen' drijft. Botsingen kunnen
daardoor niet uitblijven, consta
teerde de rabbijn.
Van de Kamp benadrukte dat
de joodse gemeenschap in Neder
land, waar de tegenstellingen
lang niet zo scherp liggen, intus
sen volledig solidair is met de
joodse staat.
EN VER
De verklaring komt ook voor
ingewijden als een grote verras
sing. De beide Evangelische Ker
ken hebben zich tot nu toe terug
houdend opgesteld tegenover
een hereniging van de beide Duit
se staten. De EKD beklemtoonde
sinds de opening van de Muur op
9 november dat zij de broeders en
zusters in de DDR op geen enkele
manier wilde bevoogden.
De voorzitter van het EKD-be-
stuur, bisschop Martin Kruse, zei
eind november nog dat beide ker
ken door de gebeurtenissen van
de afgelopen tijd in een nieuwe
relatie tot elkaar zouden komen te
staan, maar dat daarbij ideeën
over hereniging van beide kerken
niet vereist waren.
Een andere reden voor de EKD
om zich verre te houden van be
voogding van de Evangelische
kerk in de DDR, was dat deze
kerk haar handen meer dan vol
had aan haar leidende rol bij de
ronde-tafel-besprekingen tussen
regering en oppositie. Eerst de
dienst aan de samenleving en dan
pas denken over de toekomst van
de eigen organisatie dat is altijd
het uitgangspunt van de Oost-
duitse kerk geweest.
Spannende tijd
voor kerken die
meedoen in Sila
DEN HAAG - Het is voor de ker
ken, die deelnemen in de Stich
ting Interkerkelijke Ledenadmi
nistratie (Sila) een spannende
tijd: zal de koppeling met de be
volkingsregistratie worden ge
handhaafd of niet? Een meerder
heid van de Tweede Kamer is er
tegen en de vraag is af minister
Dales toch met het plan van haar
voorganger Van Dijk zal door
gaan.
Van Van Dijk mocht een afge
slankte vorm van de bestaande
koppeling tussen de burgerlijke
registers en die van de kerken
blijven bestaan. Wanneer de be
wuste burgers daar geen bezwaar
tegen hebben, komt er aan hun
gegevens een 'knipperlicht' te zit
ten, waardoor bij verhuizing en
overlijden de bewuste kerk wordt
geïnformeerd.
Alle linkse partijen en WD wa
ren zijn tegen. Wel ging de kamer
akkoord met een eenmalige uit
draai van de gegevens ten behoe
ve van de kerken, centraal vere
nigd in Sila. Daarvoor werd 15,5
miljoen uitgetrokken.
Met name de Hervormde Kerk
en enige kleine kerkgeno.otscha-
pen zouden door een eventueel
afblazen van het 'knipperlicht'
gedupeerd worden. De Gerefor
meerde Kerken hebben nog niet
definitief besloten of ze met de Si
la door zullen gaan, terwijl de RK
Kerk zich vorig jaar al terugtrok.
PARIJS (ANP-RTR) - Het Insti
tuut voor de Arabische Wereld in
Parijs heeft de verkoop opge
schort van een stripversie van de
Koran. Dat is gebeurd na felle kri
tiek van de islamitische raden in
Kuwayt en Tunesië. De eerste de
len van de strip waren net in de
handel.
De maker van de strip, de hoog
leraar en journalist Youssef Sed-
dik, heeft gisteren tijdens een
persconferentie in Tunis gepro
beerd de uitgave te verdedigen.
Maar de bijeenkomst kreeg een
abrupt einde toen politiemannen
in burger hem naar zijn hotelka
mer wegvoerden.
De Islamitische raad van Tune
sië heeft eerder verspreiding van
het boek 'Als de Koran aan mij
was verteld', van Seddik verbo
den. De raad heeft er bij de andere
landen op aangedrongen hetzelf
de te doen.
Seddik verklaarde gisteren na
het incident op de persconferen
tie telefonisch dat de autoriteiten
in Tunis liever geen incident zien
en dat hij de zaak als gesloten be
schouwt.
"Mijn boek is ten gunste van de
islam en ik meen dat het als on
derwijskundig instrument al zijn
waarde heeft bewezen", aldus
Seddik, die in zijn uitgave reke
ning heeft gehouden met alle ge
en verboden van de Koran. Hij zei
voor publikatie maanden te heb
ben getracht de Tunesische isla
mitische Hoge raad over te halen
tot een oordeel over zijn boek.
Erkenning voor
Oekrainse Kerk
MOSKOU (DPA-CIC) - De Rus-
sisch-Orthodoxe Kerk stemt er
mee in dat de óekrains-katholie-
ke gelovigen binnen het kader
van de RK Kerk hun eigen kerk
genootschap opbouwen.
Aartsbisschop Cassidy, voorzit
ter van de Vaticaanse raad voor
de eenheid, en de orthodoxe me
tropoliet Filaret "van Kiev en de
Oekraine, hebben dit gisteren in
Moskou bekendgemaakt.
Filaret en Cassidy veroordelen
het Oekrainse nationalisme dat
verantwoordelijk wordt gesteld
voor "geweld" tegen de Ortho
doxe Kerk. De afgelopen maan
den hebben katholieke gelovigen
enkele orthodoxe kerken overge-
De Orthodoxe Kerk heeft zich
altijd met hand en tand tegen le
galisering van de Oekrainse Kerk
verzet.
Er is nog geen overeenstem
ming over de teruggave van de
kerkgebouwen.
Beroepingswerk
Hervormde Kerk: aangenomen het
beroep van de classis Den Haag tot
predikant voor het Leijenburg-zieken-
huis M. S. F. Kemp Leidschendam: be
dankt voor Kamerik M. Goudriaan
Apeldoorn (buitengewone wijkge-
Gereformeerde Kerken: beroepen te
Ferwerd (part-time) drs. F. A. A. Baars
lag Amsterdam-Noord (part-time).
Geref. Kerken vrijgemaakt: beroe
pen te Helpman dr. P. H. R. van Hou-
welingen Ómmen.
Vrije Evangelische Gemeenten: be
roepbaarstelling A.J. Dijk, Wiemers
22, 9642 KG Veendam.
Vrije Baptistengemeenten: beroe
pen te Andijk M. Ezinga Middelburg.
George Bush: aarzelaar of zelfverzekerde leider? De commentatoren i
ai neigen de Amerikanen sinds de inval in Panama naar het laatste.
Ongeveer driehonderd Armeniërs uit het hele land
demonstreerden gisteren in Den Haag tegen de terreur
in Azerbajdzjan. De tocht ging van het Vredespaleis
naar de Russische ambassade, waar de menigte leuzen
scandeerde als 'Gorbatsjov grijp in, Rode Leger, grijp
in', 'Veroordeel de Azerbajdzjaanse moordenaars' en
'Stop de pogrom in Bakoe'.
A. Mondjian, een 32-jarige Armeen uit Woubrugge,
liep gisteren samen met zijn vrouw en zijn twee kinde
ren mee. Met tranen in de ogen vertelt hij hoe de toe
stand in Azerbajdzjan hem herinnert aan het bloed
bad in!915. "Mijnomaistoen inArmeniëdoordeTur-
ken doodgeknuppeld. Mijn vader heeft gezien hoe zijn
eigen moeder gemarteld werd. Vreselijk. Die beelden
komen iedere keer weer naar boven".
De Armeense bevolking voelt zich zelfs in Nederland
niet veilig. Arlette Mondjian: "Iedere avond doe ik de
deur heel vroeg op slot. Ik weet dat het overdreven is,
maar we zijn bang. Dat is ook niet gek als je landgeno
ten door de eeuwen heen vervolgd zijn".
Mato Hakhverdian en enkele andere vertegenwoor
digers van de Armeense gemeenschap spraken op de
ambassade met de secretaris, die beloofde dat Moskou
er alles aan zou doen om de Armeense bevolking tegen
invasies van de Azeri's te beschermen. (foto and
