'Zij ging het conflict niet uit de weg'
Forum brengt modale Carmen-enscenering
Sterk erotische uitstraling
Kröller-Müller houdt het sober
Onaf concert
Londen loopt uit voor Frans Hals
Trehet wint Choreografen Concours
Kamermuziek vol emotie
MAANDAG 15 JANUARI 1990
KUNST
PAGINA 27
Nouchka van Brakel filmt leven 'feministe' Aletta Jacobs
HOOGEZAND-SAPPEMEER
(GPD) - Regisseuse
schrijfster Nouchka van Brakel
gaat een film maken over het leven
van vrouwenvoorvechtster Aletta
Jacobs, die in 1854 werd geboren in
9 Sappemeer. Nouchka liep al jaren
rond met het plan om een dergelijk
project aan te pakken. Toen zij door
de Stichting Aletta Jacobs in Hoog-
ezand-Sappemeer werd benaderd
- over het maken van de film, hoefde
ze ook geen moment na te denken.
Als maakster van internationale
bekende en bekroonde films als
'Een vrouw als Eva', 'Van de koele
meren des doods' en 'Een maand la-
ter', behoort Nouchka van Brakel
tot de top-regisseurs van Neder-
•- land. Op dit moment werkt ze, in
opdracht van de NOS, aan een serie
portretten van 'gewone' vrouwen
wier leven door een dramatische ge
beurtenis ingrijpend is veranderd.
Zodra deze serie is afgerond, begint
ze met het maken van de film over
Aletta, die hoogst-waarschijnlijk zal
worden geproduceerd door YUCA,
een produktiemaatschappij in Am-
sterdam.
Het wordt een gedramatiseerde
documentaire van 45 minuten, ge
schikt voor de televisie, maar ook
voor onderwijsdoeleinden. Wat ziet
Nouchka van Brakel in een film
over het leven van Aletta Jacobs?
"Wat mij altijd in deze vrouw heeft
aangetrokken, is de onverzettelijk
heid waarmee ze haar idealen pro
beerde te verwezenlijken. Hierbij
ging zij het persoonlijk conflict niet
uit de weg. De problemen die ze
moest overwinnen, waren gigan
tisch. Op veel solidariteit van de
vrouwen uit haar omgeving hoefde
ze niet te rekenen. Aletta Jacobs
was haar tijd ver vooruit".
Nouchka vindt het klimaat voor
het maken van films op dit moment
niet ideaal "Het wordt steeds moei
lijker om de financiën rond te krij
gen". De kansen voor de film over
het leven van Aletta Jacobs slaat ze
echter bijzonder hoog aan. Veel
voorwerk is al gedaan door de
Stichting Aletta Jacobs en het plan
voor de film ziet er heel goed uit. De
research voor de film is ook al voor
een groot deel klaar. Dit betekent
dat de produktietijd twee in plaats
van drie jaar kan zijn. Daardoor
worden de produktiekosten aan
zienlijk verlaagd. Vanuit het onder
wijs en de mediawereld is al belang
stelling getoond voor de film.
De ongeveer driehonderddui
zend gulden voor het maken van de
ze film zullen door middel van
fondswerving bij elkaar worden ge
sprokkeld. De Gemeente Hoog-
ezand-Sappemeer heeft inmiddels
een startsubsidie verleend van ze
venduizend gulden, waarmee de
aanloopkosten worden gefinan
cierd. "Wij zijn nu bezig om dertig-
t haar omgeving
duizend gulden bij elkaar te krijgen mevrouw Aaja Weert, penning-
om het script te kunnen schrijven, meester van de Stichting en in het
Als het script klaar is, kunnen we op dagelijks leven hoofd van de in-
basis hiervan fondsen gaan werven spectie van de belastingen in Hoog-
voonde produktie van de film", zegt ezand-Sappemeer.
Geen Van Gogh-kermis, maar zijn allerbeste werk
OTTERLO - Waar de ten
toonstelling van de schilde-
rijen van Van Gogh in het
Van Goghmuseum in Am
sterdam wordt omringd
door de uitbundigheid van
ondermeer de Van Gogh Vil
lage, blijft het Kröller-Mül-
lermuseum op de Hoge Ve-
luwe eerbiedwaardig als al-
5 tijd. Geen groot café of kof-
fieshop, geen uitgebreide
verkooppunten van Van
Goghsouvenirs, het muse-
um is wars van dat alles. "We
denken er wel over om wat t-
shirts te verkopen", zegt
hoofd algemene zaken M.
Vonhof, "maar dan moeten
ze wel van een verantwoorde
i kwaliteit zijn."
door
Henk Meurtgeert
Een andere concessie die het muse-
um heeft gedaan is het plaatsen van
een restauranttent van 20 bij 10 me
ter naast de ingang. Verder blijven
de activiteiten op de Hoge Veluwe
geconcentreerd op de kunst zelf: de
tentoonstelling van 248 tekeningen
van Van Gogh, waarvoor overigens
wel een verbouwing noodzakelijk
was. Vandaar ook dat het museum
al sinds eind vorig jaar voor een deel
gesloten is.
Kröller-Müller hoydt zich dus be
zig met andere zaken: hoe de
stroom mensen te verwerken en
hoe de tekeningen adequaat te be
veiligen. Voor dat laatste wil het
museum onder anderen een aantal
bewakers met beperkte politiebe-
i voegdheden inzetten. Bij het eerste
spelen andere zaken als de 'com-
fortabiliteitsfactor' mee; een door
een technische universiteit bere
kend aantal mensen dat zich in een
museumzaal kan bevinden zonder
dat deze bezoekers zich daar on
prettig gaan voelen. Bovendien
moeten ze de getoonde kunst ook
nog kunnen bekijken.
Het museum heeft een aantal ja
ren geleden min of meer kunnen
proefdraaien. In 1984 liet Króller-
Muller alle Van Goghs uit het eigen
bezit ophangen en die tentoonstel
ling trok tijdens het laatste week
einde zo'n 10.000 bezoekers per dag,
en dan ook nog op de topuren tus
sen 11 en 17 uur. "Te veel", zegt
Vonhof, "dan komen de tempera-
tuur en de luchtvochtigheid -in het
gedrang."
Tijdens de expositie verwacht het
museum ongeveer 400.000 mensen,
"en "het maximum ligt rond de
3 600.000", aldus Vonhof.'Doordat de
kaartverkoop gekoppeld is aan be
zoektijden en het museum langer
open blijft hoopt Kröller-Müller dat
de bezoekersstroom voldoende ge
reguleerd kan worden: 1000 per
twee uur. Ze worden in groepen van
50 per bus voor de deur afgezet.
Want per auto naar het museum rij
den is er niet bij; al voor de ingan
gen van het park worden de bezoe-
kersgroepen gesplitst: zij die ko
men voor de beeldentuin; de bezoe
kers van de gewone collectie en die
voor de Van Gogh-tentoonstelling.
De laatse groep dient zijn auto bui-
ten het park op een terrein van het
Infanterie Schietkamp Harskamp
te parkeren en de weg te vervolgen
per speciale 'shuttlebus' a 3,50 gul
den per persoon.
Allerbeste
Bij het museum zelf worden de
groepen ook gescheiden, de Van
Gogh-bezoekers gaan via de norma
le ingang naar de nieuwbouw, de
bezoekers van de eigen collectie
(met' toch ook nog zo'n 40 Van Gog
hs) gaan via de oude ingang, die
daarvoor speciaal wordt geopend,
naar binnen. Van het ene deel naar
het andere deel van het gebouw lo
pen is onmogelijk, ook kan het mu
seum niet via de beeldentuin betre
den worden. Binnen in de zalen is
de airconditioning opnieuw afgere
geld, zijn de ramen verduisterd en
zijn lichtsluizen gebouwd. Het dag
licht is uit de ruimten verbannen,
slechts 25 lux schijnt direkt op de
tekeningen.
De tentoonstelling op de Hoge
Veluwe zal meer 'liefhebbers' trek
ken dan die in Amsterdam, meent
assistent-curator Liesbeth Heenk
van de Stichting Van Gogh 1990 en
mede-samensteller van de exposi
tie. "Zijn allerbeste werk is te zien,
alleen volwaardig uitgewerkte teke
ningen. Ze liggen normaal in de
kluis, als je ze wilt zien moet je dat
aanvragen en daarnaast zijn er
bruiklenen."
Containers
Geen souvenirs dus in het Kröller-
Müllermuseum, maar wel een grote
winkel met allerhande publicaties
over Van Gogh en zijn werk waar
voor zeven extra winkelkrachten
worden ingehuurd. "We willen het
gebouw zoveel mogelijk in zijn
waarde laten", zegt hoofd algemene
zaken Vonhof, die echter wel een
aantal concessies heeft moeten
doen. Zo zijn twee extra toiletcon
tainers geplaatst en is de restaurant-
ruimte binnen uitgebreid. Ook het
terras buiten is geopend, maar het
wordt uit veiligheidsoverwegingen
wel afgeschermd door een aantal
containers.
Voor de wat meer 'wereldse' bij
dragen aan de Van Gogh-herden-
king kan men overigens wel terecht
op het tijdelijke parkeerterrein op
het schietkamp. Eigenaar De Boer
van café-restaurant Rijsenburg, dat
aan de 'Arnhemse' kant van het
park gevestigd is, richt daar een
soort 'dependance' in. De bezoekers
kunnen 's ochtends ondermeer een
'Van Gogh-ontbijt' geserveerd krij
gen. Over de samenstelling daarvan
laat De Boer zich nog niet uit. Sou
venirs worden er verder niet ver
kocht, behalve dan de Van
Goghwijn van een wijnkoper uit Et-
ten-Leur. Eên Cötes de Provence in
de daarbij behorende karakteristie
ke fles met het café-interieur uit Ar
ies en het portret van de schilder op
de etiketten. "Geen wijn die kan
worden opgelegd", zegt De Boer
met een lichte spijt in z'n stem,,
"maar de fles kan uiteraard be
waard worden."
Studie van figuren met toren van Nuenen, zwart krijt, Vincent van Gogh.
Te zien in Kröller-Müller. (foto GPD)
Noordh. Philh. Orkest
13 januari.
LEIDEN - Frans Brüggen en het
door hem opgerichte Orkest van
de Achttiende Eeuw zijn een be
grip in binnen- en buitenland
dankzij de muzikale wonderen
die zij plegen té verrichten. Wie
met zulke verwachtingen het
Meesterserie-concert bezocht
kwam bedrogen uit, want een
wonderdoener bleek Frans Brüg
gen in combinatie met het Noord
hollands Philharmonisch Orkest
niet te zijn. Nu gaat iedere verge
lijking tussen het Orkest van de
Achttiende Eeuw en het N.H.P. al
bij voorbaat mank door hun to
taal verschillende opzet: het een
is een orkest van specialisten die
gedurende een aantal maanden
per jaar bijeenkomen om inten
sief onder Frans Brüggen te wer
ken, het ander is een symfonie-or
kest dat een breed muzikaal ge
bied bestrijkt en zich steeds weer
op een ander programma met een
eigen of gastdirigent moet voor
bereiden. Het is het verschil tus
sen in de diepte gaan of in de
breedte werken.
Zo'n Suite uit de opera Dar-
danus van Rameau blijkt een al
lerminst eenvoudig, maar veeleer
hartig gepeperd stukje muziek,
rin het aankomt op een flinke
dosis virtuositeit en een onberis
pelijk samenspel. Door de kleine
bezetting ligt het totaalbeeld
open en wordt iedere oneffenheid
als het ware uitvergroot. Proble-
met de klankverhouding -
te zware baspartij van celli en
contrabassen - en een weinig ho
mogeen samenspel gaven de in
druk van een uitvoering die nog
op weg was naar een afgewerkt
eindresultaat. Onvolkomendhe-
den in de klankverhouding bena
deelden eveneens het spel van de
Noorse clavecinist Ketil Haugs-
and. Het clavecimbel dat hij be
speelde, werd gebouwd door de
Amsterdam werkende bouwer
Joel Katzman, van wie in Leiden
al eerder prachtige instrumenten
jzfin bespeeld. Of het aan het volu-
;an dit instrument lag, aan het
toch nog te hard spelende orkest,
aan de zaal, of aan een combinatie
van deze dingen weet ik niet,
maar helaas ging veel van het spel
van Haugsand verloren.
Wie de oren spitste kon onder
en door de orkestklanken heen
uitstekend en verzorgd spel ho
ren, waardoor het des te meer te
betreuren viel dat bijvoorbeeld
het prachtige Adagio, met zijn rij
ke clavecimbelpartij tegen een
rustige strijkersbegeleiding,
haast tot een eenzijdige orkest
monoloog werd. Voor de uitvoe
ring van Mozarts Symfonie in Es
no. 39 K.V. 543 zat het orkest in de
ouderwetse opstelling, eerste en
tweede violen links en rechts van
de dirigent. Dat het orkest zich
hier op bekend terrein bevond
was hoorbaar zodat toch nog van
een rehabilitatie gesproken kan
worden, met meer ruimte voor de
interpretatie die Frans Brüggen
voor ogen staat. De grote bijval
van het publiek voor dit concert,
dat in grote lijnen toch het etiket
'on-af droeg, was terecht voorzo
ver het de algemene verdienste
van Frans Brüggen betrof.
MIES ALBARDA.
Twentse Schouwburg, zaterdagavond 13
januari. Opera Forum met Carmen van Ge
orges Bizet. Solisten: Hubert Delamboye
(José), Nellie Boschkowa (Carmen), Teren
ce Sharpe (Escamillo) e.a. Regie: Helge
Thoma. Dirigent: Martin Turnovsky.
ENSCHEDE - Het kan niet alle
dagen feest zijn. Na een Trovatore
van vocale en orkestrale topkwa
liteit ligt het niveau van de Car-
men-produktie die Opera Forum
zaterdagavond in première
bracht, niet boven modaal. Wie
zich door een degelijke doorsnee-
Carmen wil laten vermaken,
komt aan zijn trekken, wie kwaad
wil kan haar kraken.
Yocaal maakte Boschkowa al
bij haar vorige Forum-optreden
een sterke indruk met de ijzing
wekkende manier waarop zij de
partij van de onmenselijke en on
genaakbare Principessa in Pucci
ni's Suor Angelica zong. Dat ze nu
een gloedvolle, hier en daar bruta
le, en zeker ook sympathieke Car
men zingt, getuigt van een respec
tabele vocale flexibiliteit en artis
tiek inlevingsvermogen.
Micaela, het lieve dorpsmeisje
dat Don José aan de kant schuift
om zijn passie voor Carmen ruim
baan te geven, werd raak gety
peerd en zeer innemend gezon
gen door de Finse Soile Isokoski.
Hoewel ze sopraan is, heeft ze het
timbre van een mezzo, en met dat
warme en lyrische geluid is ze tot
heel mooie dingen in staat. Haar
grote aria in de derde akte was
daar een voorbeeld van.
Hubert Delamboye. in de rol
van de hopeloos verliefde, jaloer
se en vertwijfelde soldaat Don Jo
sé, had geen problemen met het
bedwingen van technische moei
lijkheden in zijn zware partij,
maar zong bepaald niet hartver
warmend. Voor het uitbrengen
van hoge tonen gebruikte hij
doorgaans veel geweld en voegde
aan zijn 'dramatische expressie'
veelvuldig ordinaire snikken toe.
Voor zijn liefdesverklaring in de
•tweede akte zou menig teerbe-
snaarde vrouw op de loop zijn ge
gaan, maar gelukkig kon Carmen
tegen een stootje.
Musical 'Chicago' door Kon. Ballet Vlaanderen
Musical 'Chicago* van John Kander, Fred
Ebb en Bob Fosse naar het gelijknamige to
neelstuk van Maurine Dallas Watkins. Ge
zelschap: Koninklijk Ballet van Vlaanderen.
Regie: Jaak Van De Velde. Met: Annette Nij-
der, Marjolijn Keuning. Marijn Devalck, Jen
ny Tanghe, Victor van Swaay e.v.a. Gezien:
Stadsschouwburg Concordia. Breda, vrij
dagavond. Te zien in het hele land.
BREDA De jaren '20 van deze
eeuw staan bekend om hun on
stuimigheid en genotzucht. Het
uitgaansleven bloeide; drank, sex
en revue's over drank en sex hiel
den de mensen van de straat. De
meer openlijke beleving van de
erotiek had tot gevolg dat vrou
wen zich zelfbewuster gingen ge
dragen. Zoals de netjes getrouw
de dames Beulah Annan en Belva
Gaertner, die in Chicago in 1924
hun respectievelijke minnaars
neerknalden, omdat ze over hun
prestaties niet meer zo tevreden
waren. Voer voor de sensatiepers,
die volop meedraaide in de per
verse vermaaksindustrie. Door
de media geraffineerd te bespelen
en rond hun proces een show vol
menselijke emoties op te bou
wen, wisten beide moordenares
sen aan Vrouwe Justitia te ont
snappen. In eep directe confron
tatie toonde dé vaudeville zich
sterker dan de Sterke Arm.
Als de journaliste Maurine Dal
las Watkins er niet was geweest
om haar ervaringen als ooggetui
ge om te werken tot een parodie
op een historische glijpartij van
de Amerikaanse rechtspraak, zou
de musical 'Chicago' geschreven
kunnen zijn als de zoveelste po
ging om de kassa's van Broadway
en West End te kraken. Uiteinde
lijk is het dat natuurlijk ook, maar
de historische achtergrond van
dit stuk en de wetenschap dat de
Amerikaanse rechtspraak ook he
den ten dage nog een showele
ment in zich heeft, geven 'Chi
cago' een fris en pittig karakter.
En het Koninklijk Ballet van
Vlaanderen blijft met zijn puntige
enscenering zeker niet achter.
Chicago' heeft een sterk eroti
sche uitstraling. Vrouwen wer
pen hun lichamen in de strijd om
te komen waar ze wezen willen.
De bemiddelde man geeft zijn
grof verdiende geld uit in het bor
deel, maar de gemiddelde man
moet die volgorde toch omdraai
en en offert aan het bed zowel ge
weten als portemonnee op.
Het is jammer dat het Konink
lijk Ballet van Vlaanderen niet
heeft ingegrepen in de al te scene-
achtige opbouw van deze musi
cal. Het ritme van de voorstelling
wordt te vaak onderbroken door
dat de voorstelling te braaf de lijn
van het historische verhaal volgt.
Zo komt de opvoering niet echt
lekker op tempo, je hobbelt van
de ene scène naar de andere.
Doordat het geluid van de hoog in
het decor geplaatst band ook al
erg indirect klinkt, kun je niet
zeggen dat het publiek wordt
meegesleurd door de pijlsnelle
vaart van deze voorstelling.
Gelukkig zitten de meeste scè
nes op zich heel goed in elkaar. Of
het nu een geestige dialoog is of
een strak geregisseerde 'tutti' met
wervelende danspartijen en een
handig gebruik van het uit lamel
len bestaande decor, er wordt
steeds kwaliteit geleverd. Met als
absoluut hoogtepunt de buik
sprekersscène met moordenares
Annette Nijder als pop op de knie
van haar advocaat Marijn De
valck, die de verzamelde sensatie
pers in de luren legt.
DIRK WILLEM ROSIE
LONDEN (GPD) - Nog voor de of
ficiële opening sprak de Britse pers
van de belangrijkste gebeurtenis op
de kunstkalender. Het moge duide
lijk zijn, Londen loopt storm voor
de grote Frans Hals-tentoonstelling
in de Royal Academy, die gisteren is
geopend. Het is bijna dertig jaar ge
leden (1962) dat er in het Verenigd
Koninkrijk een expositie aan het
werk van de fijnschilder wordt ge
wijd.
Vijf jaar geleden nam de Royal
Academy het initiatief voor de pres
tigieuze Hals-tentoonstelling, die
volgens een van de initiatiefnemers
'even gecompliceerd en duur is als
een opera'. De Amerikaanse profes
sor en Hals-expert Seymour Slive,
die betrokken was bij de laatste ex
positie in 1962, werd om bemidde
ling gevraagd.
Slive, die drie boeken over Hals
schreef, noemt hem "een schilder
voor schilders", een kunstenaar
wiens prestaties niet onderdoen
voor Velasquez of Rembrandt en
die in staat is historici voortdurend
te verbazen. Hals was, net als de
componist Liszt, een 'virtuoos'.
De tentoonstelling werd pas echt
mogelijk toen het Frans Hals Muse
um in Haarlem toestemming gaf
voor het uitlenen van twee beroem
de groepsportretten. Ze laten de re
genten en regentessen van het ou-
de-mannenhuis zien. Eerder al had
den musea uit een groot aantal lan
den, waaronder de Sovjet-Unie en
de Verenigde Staten, zich bereid
verklaard hun werken van Hals uit
te lenen.
Het transport van schilderwerken
naar hun tijdelijke Londense basis
kost meer dan 4,5 ton. Het vervoer
door de lucht van deze doeken is
een precies en prfizig karwei, vooral
als het werken betreft die langer
zijn dan drie meter of rechtstreeks
op het paneel geschilderd zijn. Het
merendeel wordt in speciale 'kli
maatdozen' vervoerd.
"Ik stuur niet graag kunstwerken
de wereld rond", zegt Slive. "Maar
van de andere kant, als we mensen
sturen dan kunnen we ook schilde
rijen sturen. Het alternatief is schil-
Luitspeler van Frans Hals.
derijen in een doos bewaren, waar
niemand ze zal zien, omdat ze op die
manier langer goed blijven".
Ook de verzekering is een verhaal
apart. Zonder garantie van de En
gelse regering was de tentoonstel
ling niet mogelijk geweest. Nu be
taalt de Royal Academy een eigen
risico van een procent op alle scha
de. Het restant van het eigen risico
wordt gedekt door de regering.
Mochten de beziters van de schilde
rijen de verzekering onvoldoende
vinden, dan is de Royal Academy
verplicht die werken apart bij te
verzekeren. Het is niet bekend voor
hoeveel geld de tentoonstelling is
verzekerd.
De grote afwezige op de Royal
Academy is Hals' beroemdste werk
'De lachende cavalier'. Om dit werk
te zien, is een rit met een dubbel
dekker naar Manchester Square no
dig, waar het te bezichtigen is als
onderdeel van de Wallace Collec
tion. Lady Wallace maakte in haar
testament duidelijk dat de collectie
moest blijven zoals hij was; dat er
niets van mocht worden weggeno
men of aan worden toegevoegd.
Kunstcritici roemen het belang
van Hals voor eigentijdse schilders.
De losse penseelstreken, het ken
merk van de Haarlemmer, hebben
kunstenaars als Courbet, Manet en
later Francis Bacon en Lucien
Freud beïnvloed. Eerder deze eeuw
verbaasde Vincent van Gogh zich al
over "de 27 verschillende kleuren
zwart" die Hals op zijn palet zou
hebben.
Wat Slive betreft, is de Academy
'een van de beste galerijen op deze
planeet". Onder de glazen dakpane
len en aan de hoge muren "kunnen
schilderijen ademhalen". In april
zal de tentoonstelling in zijn geheel
verhuizen naar het Frans Halsmu
seum in Haarlem.
GRONINGEN (ANP) - De Frans
man Philippe Trehet heeft gisteren
de eerste prijs behaald bij het Inter
nationaal Choreografen Concours
eigentijdse dans in Groningen. Het
Nederlandse duo Adela van der
Weide en Wim Kannekens werd
tweede en Paula Vink derde.
Voor het concours dat voor de
tweede keer werd georganiseerd
door de stichting Groningen Dans-
tad waren 22 jonge choreografen
uitgenodigd. In totaal hadden zich
87 choreografen afkomstig uit 13
verschillende landen.aangemeld.
Meer bezoekers
Stedelijk Museum
AMSTERDAM (ANP) - Het Stede
lijk Museum in Amsterdam ontving
vorig jaar 527.330 bezoekers, van
wie er 241.330 voor de grote Male-
vich-tentoonstelling kwamen. Dat
betekende een stijging met 80.000
bezoekers in vergelijking met 1988,
aldus een woordvoerder van het
Volgens jury-voorzitter Mare Jon
kers, artistiek directeur van het Hol
land Dance festival ging de hoogste
onderscheiding, een bedrag van
7.500 gulden en een plastic, naar
Trehet vanwege diens dramatische
integriteit en helderheid in ruimte
en beweging. Trehet kreeg de prijs
uit handen van commissaris van de
koningin H. Vonhoff.
De publieksprijs werd zaterdag
aan het eind van de eerste ronde
door minister Hedy d'Ancona van
WVC uitgereikt aan de Italiaanse
choreografe Stefania Zepponi. Op
vallend was dat Zepponi's bijdrage
noch de twee andere publieksprij
zen door de deskundige jury goed
genoeg werden bevonden voor de
finale.
Trehet die in 1982 in Parijs met
dans begon nam ook vorig jaar deel
aan het concours in Groningen. Hij
viel toen buiten dè prijzen. Het jaar
daarvoor behaalde hij een eerste
prijs op het choreografen-concours
van Parijs. Trehet heeft zijn eigen
dansgroep opgericht.
Met de 527.330 bezoekers werd
het op een na hoogste bezoekers
aantal in de geschiedenis van het
museum bereikt. Alleen in 1985
kwamen er mede dankzij La Gran
de Parade - de afscheidstentoon-
stelling van directeur E. de Wilde -
meer bezoekers (556.000).
Het Stedelijk Museum heeft ver
der bekendgemaakt dat drs. G.
Imanse is benoemd tot hoofd van de
afdeling wetenschappelijke docu
mentatie van het museum als opvol
ger van drs. J. Joosten. Imanse was
tot zijn benoeming hoofd van de bi
bliotheek en heeft onder de meer de
publikaties „Van Gogh tot Cobra.
Nederlandse schilderkunst 1880-
1950" en „De Nederlandse identiteit
in de kunst na 1945" op zijn naam
staan.
Joosten zal zich dit jaar bezighou
den met het afronden van een cata
logus over het werk dat Mondriaan
vanaf zijn kennismaking met he£.
kubisme (rond 1910) maakte tot aan
zijn dood in 1944.
Concert door Walter van Hauwe-blokfluit,
Rien de Reede en Thies Roorda-dwarsfluit,
Siebe Henstra en Rien Voskuilen-clavecim-
bel en Lucia Swarts-cello. Gespeeld werden
werken van o.a. Telemann, HSndel en Cou-
perin. Gehoord op 13 januari in de Lokhorst-
kerk.
LEIDEN - Muziek is in klank
omgezette emotie. De componist
heeft zijn gevoelens verpakt in
notenmateriaal en de uitvoerende
muzikanten met hun spel soort
gelijke gevoelens weer bij de luis
teraars teweeg te brengen. Deze
gedachten kwamen bij mij op tij
dens het spel van de blokfluitist
Walter van Hauwe, die een groot
verschil in uitdrukkingswijzen
liet horen. De onverbloemde ma
nier waarop hij de blokfluitsolo's
van Jan Jacob van Eyck (vroeg
zeventiende eeuw) door de kerk
slingerde, was 'recht voor zijn
raap'.
Heel direct van speler tot luiste
raar; van Hauwe zat pal op zijn
stoel, recht voor het publiek. De
muziek van Telemann een eeuw
later mag dan verpakt zijn in veel
virtuoze noten, maar deze noten
kunnen ook veel verbergen. De
muziek is 'hoofser' en omslachti
ger. Het rechtstreekse is eraf: van
Hauwe zat nu met de benen over
elkaar in wat meer ontspannen
houding.
Toch is juist in de achttiende
eeuw de muziek bedoeld om ge
voelens weer te geven en op te
roepen. Elk muziekstuk gaf een
bepaalde gevoelsuitdrukking
weer. Al in het eerste werk, de so
nate voor twee fluiten en basso
continuo van Mahaut, weerspie
gelden zowel het spel als de ge
laatstrekken van de celliste en de
clavecinist bij iedere dissonant
een hevige kwelling. De fluitisten
hebben hun gezichtsspieren no
dig voor het fluitspel. In ieder ge
val voor het achttiende eeuwse
spel op moderne zilveren dwars
fluiten. Rien de Reede en Thies
Roorda wisten hun toon en speel-
trant voortreffelijk aan te passen
aan de oude speelwijze.
Sonates van Telemann, Mahaut
en Handel worden waarschijnlijk
in het amateurcircuit wel vaker
gespeeld, maar wie heeft in zijn
huiskamer twee clavecimbels
staan? Siebe Henstra en zijn col
lega clavecinist Rien Voskuilen
grepen dit concert aan om een
stormachtige 'Symphonie de cla
vecins' van A. Couperin te spelen.
Een wérk waarbij de opgewekte
klanken v^el noten- en toetsen-
spel lieten horen die als luchtig
schuim in de wind verwaaiden.
Het zeer virtuoos gespeelde
Quartet voor blokfluit, dwarsflui
ten en basso continuo was een
goede uitsmijter voor alweer het
derde concert in deze goedbe
zochte kamermuziekserie.
MONICA SCHIKS.
