'Wim Kan heeft mensen geleerd te relativeren
KLASSIEK bijdrage: Paul Korenhof
Drama van Muti
Meesterschap
Speelgoed
Welke melodie?
ZATERDAG 30 DECEMBER 1989
KUNST
PAGINA 39
Impresario Wout van Liempt en de oudejaarsavond
Wim Kan is hem altijd 'meneer Van Liempt' blijven
noemen, ook toen Wout van Liempt al lang een
onmisbaar element in de kleine, gesloten wereld van
Kan was geworden. Een onmisbaar element, niet alleen
zakelijk, maar ook in de opbouw van zijn conférences,
die hij eerst in het theater bracht en waarmee hij
uiteindelijk, actueel tot op de laatste dag, via radio en
later televisie het oude jaar afsloot.
Ministerszoon Kan hield weliswaar niet elk jaar zijn
oudejaarsconférence, waarin hij de Nederlandse harten
bevrijdde van alles wat daar het afgelopen jaar op was
gaan drukken, maar toch... Sinds zijn overlijden in
september 1983 hebben die laatste uurtjes van het oude
jaar definitief iets leegs. Uit de radio klinkt niet meer
die mild spottende, speels samenzweerderige stem
waarmee Wim Kan van heel Nederland een knusse
huiskamer maakte. De grote boze wereld ver buiten. Wie
nu die avond probeert het volk via de televisie wat op te
monteren, komt voorlopig niet verder dan een goed
bedoelde poging. De oudejaarsavond is, nog steeds, van
Kan.
AMSTERDAM 'Meneer Van
Liempt' was de man die Kan en
diens ABC Cabaret sinds 1959 zake
lijk en artistiek begeleidde. Hij
werd geboren in Harlingen, maar
kwam via Wormer in Oudkarspel te
recht. Daar begon wat nu zijn in
Scheveningen gevestigde Neder
lands Theaterbureau is. In de jaren
vijftig was hij de uitvinder van het
pendelen, het systeem om een ar
tiest op één avond op diverse plaat
sen in het land te laten optreden.
Hij werkte met Lou Bandy, Toon
Hermans, Rijk de Gooijer, Johnny
Kraaykamp, de Spelbrekers, Mieke
Telkamp, Johnny Meyer, Willy Al-
berti, Cees de Lange, The Chico's,
Willy Vervoort en vele andere ar
tiesten. Hij was betrokken bij The
Rolling Stones in het Kurhaus, The
Beatles in Blokker. Nana Mouskou-
ri. brengt Russische balletgezel
schappen naar Nederland en orga
niseert het traditionele Kerstcircus
in Carré en begeleidt de buitenland
se optredens van Mini en Maxi. Het
is slechts een greep.
Maar bij dat alles was de band
met Wim Kan toch uniek. Van
Liempt was het rustpunt in zijn we
reld vol twijfels. Met de herhaling
van het oudejaarsavondprogramma
1981 bij de KRO in het vooruitzicht,
kijkt 'meneer Van Liempt' terug op
zijn jaren met Wim Kan.
Toneel
"Het begon allemaal in 1943. We
woonden in Oudkarspel. Mijn vader
had daar een zaal die leeg stond, 't
Huis de Brederode. Ik wilde daar to
neel brengen, maar mijn vader had
daar weinig oren naar: 'Het is oorlog
en de mensen hebben wel^wat an
ders aan hun hoofd'. Ik antwoordde
dat ze daarom misschien juist wél
interesse konden hebben. Daarom
stelde ik voor het gezelschap van
Herman Bouber te laten komen met
'Zeemansvrouwen'. Als het niets
werd zou ik het verlies nemen. Maar
door
Hans Visser
de zaal was uitverkocht en alle vol
gende avonden ook".
"Naderhand liet ik de Kilima
Hawaiians komen en Willy Derby.
Bouber kwam wel vijf keer per sei
zoen. Ze deden dat graag, want ze
kregen naast hun gage nog een di
ner en een borreltje en dat had je
toen in Amsterdam allemaal niet
meer. Ik had in die tijd ook al wat
contact met Willem Mooij van 't
Gulden Vlies, de toneelzaal van
Alkmaar in die dagen. De manier
waarop hij met de artiesten omging
maakte dat ze alleen al voor hem
daar graag kwamen spelen. Omdat
Mooij me in die begintijd nogal eens
hielp, ben ik later nog vaak met
Wim Kan naar zijn zaal gekomen,
hoewel we toen al hogere eisen aan
de zalen stelden. In de jaren daar
voor trad hij nog overal op waar
maar een toneel was."
"In het begin zorgde ik alleen
voor het contracteren van de thea
ters en de publiciteit, maar al gauw
begon ik ook aan de conférences
mee te werken. Omdat we graag wat
'couleur locale' in het programma
wilden hebben, belde ik altijd een
maand tevoren mensen op in een
plaats waar we kwamen spelen. Als
ik dan vroeg wat er zich de laatste
tijd voor bijzonders had voorge
daan, kreeg ik steevast als ant
woord: 'Hier is niets gebeurd'. Maar
als je doorvroeg, bij voorbeeld over
een enfant terrible in de gemeente
raad, kreeg je toch een beeld. En de
grappen die Wim Kan daarop ba
seerde, maakten dat de mensen zich
dan weer van alles herinnerden. Dat
veroorzaakte de nodige wisselwer
king en sfeer in de zaal".
"Ik vroeg ook altijd: 'Hoe is de
burgemeester, houdt hij van een
borreltje?' Op zo'n onderwerp had
den we dan een vaste 'Witz'. Als de
Impresario Wout van Liempt: 'Van Agt is wel eens bij onze repetities geweest. Hij trok zich gewoon terug uit de t
Corry Vonk, Wout van Liempt, Dries van Agt en Wim Kan.
net
burgemeester een geheelonthouder
was, zei Kan: 'Hij opent alles, als er
maar geen kurk op zit'. En dronk hij
wél. dan werd dat: 'Hij opent alles,
als er maar een kurk op zit'.
Telefoon
"Het grootste deel van de conféren
ce kwam voort uit de telefoonge
sprekken die we elke ochtend had
den. We spraken dan over de kran
ten en over het Journaal, dat we de
avond tevoren hadden opgenomen.
En als ik Wim Kan en Corry naar de
voorstelling reed, spraken we daar
ook over. Want het publiek vond het
mooi als je een grap had over iets
wat ze de avond ervoor op televisie
hadden gezien. En als het kon,
speelden we nog in op het nieuws
van zes uur van dié avond".
"Conférences bedenk je niet ach
ter een bureau. Ze ontstaan ook niet
tijdens repetities. Ze groeien in de
wisselwerking met de zaal. Je ont
wikkelt dat vermogen in de loop der
jaren. Het knappe daarbij was bij
voorbeeld de manier waarop hij
speelde dat er een reactie vanuit de
zaal kwam, waarop hij dan reageer
de. Zoals hij zogenaamd boos kon
worden op iemand. Zo was er geen
tweede in de wereld. 'Man spöhrt
gar kein Technik', zei eens een Duit
ser over Wim Kan"
"Nog zo'n compliment kwam, on
bedoeld, van zijn overbuurman, De
Vries. Die ging nooit naar het thea
ter en Wim Kan heeft hem daarom
eens meegenomen. Dat was nog in
de tijd dat de eerste helft van het
programma door een ensemble
werd verzorgd en hij zelf na de pau
ze optrad. Toen later aan hem ge
vraagd werd hoe hij het vond, zei de
overbuurman: 'Voor de pauze was
het wel leuk. Maar Wim Kan zelf
doet niks, die lult maar wat"'."
"Er waren ook anderen die bijdra
gen leverden. Bij voorbeeld meneer
Wassenberg, een leraar uit Bergen.
Die had prachtige grappen, bijvoor
beeld over Piet de Jong. Toen die
premier was, vertelde Wim Kan hoe
De Jong toekeek als de koningin de
troonrede van zijn kabinet voorlas:
Piet de Jong zat te luisteren als
Klein Duimpje naar zijn eigen
sprookje".
"Toch waren er ook mensen die
Wim Kan te scherp vonden. Zoals
bij dat programma waarin hij met
een pop van Jan de Quay, die toen
premier was, op zijn schouders over
het toneel liep te sollen. Dat was een
hele stap in die dagen, hij was daar
mee een trendsetter. In Diligentia,
in Den Haag, stond tijdens de voor
stelling eens iemand op die riep: 'U
ondermijnt het gezag'.
Je had daar natuurlijk van die
Verdi: Rigoletto. June Anderson,
Shirley Verrett, Luciano Pavarot-
ti, Leo Nucci, Nicolai Ghiaurov
e.a., koor en orkest van het Teatro
Comunale Bologna o.l.v. Ricardo
Chailly. Decca 425 864-2 (2 cd's)
Verdi: Rigoletto, Daniela Desi,
Martha Senn, Vincenzo La Scola,
Giorgio Zancanaro, Paata Bur-
chuladze e.a., koor en orkest van
de Scala te Milaan o.l.v. Ricardo
Mutti. EMI CDS 7496052 (2 cd's)
Tegelijk verschenen twee com
plete Rigoletto's uit twee van de be
langrijkste theaters van Italië onder
twee van de belangrijkste Italiaanse
dirigenten, tevens de muzikale lei
ders van die theaters. De solisten
zijn niet honderd procent Italiaans,
maar de minst Italiaanse bezetting
geeft wel de meest Italiaanse uit
voering.
Om met dat laatste punt te begin
nen: Chailly dirigeert een echte tra
ditionele uitvoering, weliswaar zon
der coupures, maar met alle hoge en
waar mogelijk lang aangehouden
noten, waar de echte operaliefheb
ber (ook buiten Italië) zo gek op is.
Hij heeft ook de beste bezetting met
June Anderson als een technisch
superieure Gilda, die jeugdigheid
en dramatiek in haar stem combi
neert, en met Leo Nucci als een Ri
goletto in de volbloed Verdi-tradi-
tie. Minpunt is de hertog van Pa-
varotti, schitterend van klank na
tuurlijk, maar wel gezongen met
een overvloed aan prima-donnama
niertjes en maniërisme. Dat een
Gilda in een zo uitsloverig gezongen
liefdesduet voor hem door de knie
ën gaat, is onbegrijpelijk. Dat Chail
ly dit alles tolereert, eveneens', maar
zijn grootste zorg lijkt uit te gaan
naar fraai orkestspel, dat door Dec
ca ook heel fraai wordt vastgelegd.
Voor het echte drama moeten we
naar Muti. die van de eerste tot de
laatste maat spanning opbouwt en
vasthoudt, karakters en situaties in
het orkest gestalte geeft, en een feil
loos oor heeft voor Verdiaanse cli
maxen. Bovendien horen we bij
hem een 'kritische editie': een parti
tuur die gezuiverd is van fouten,
slordigheden en ongeschreven no
ten die er in de loop van ruim een
eeuw zijn ingeslopen. Ook dat is te
horen, hoewel ik het niet op ieder
punt met hem eens ben. Sommige
hoge noten zijn dan wel niet door
Verdi op papier gezet, ma'ar werden
ook door de componist getolereerd
en kunnen wel deglijk een drama
tisch effect hebben.
Mutis soldate zijn echter een klas-
Luciano Pavarotti.
se minder dan die van Chailly: een
doorsnee Italiaanse bezetting (met
een enkele gast), niet slecht, maar
ook niet uitzonderlijk. Ook op het
punt van de orkestklank blijft de
laatste uitgave iets achter, maar dat
neemt niet weg dat zijn versie verr-
weg de interessantste is.
Vaughan Williams: A Sea Sym
phony. Felicity Lott (sopraan). Jo
nathan Summers (bariton),
London Philharmonic Choir,
London Philharmonic o.l.v. Ber
nard Haitink. EMI CDC 7499112.
De Britse componist Ralph Vaifg-
han Williams (1872-1958) blijft ruim
twintig jaar na zijn dood een contro
versieel figuur, door sommigen ver
guisd, door anderen opgehemeld
als een van de grote Engelse roman
tici van deze eeuw. Wie luistert naar
zijn tachtig jaar oude eerste symfo
nie op gedichten van Walt Whitman,
begrijpt zowel het een als het ander.
Zonder het voorbeeld van Mahler
en Wagner zou dit imposante, ruim
een uur durende werk voor twee so
listen, koor en orkest niet mogelijk
zijn geweest. Vanaf de eerste inzet
van het koper blijkt echter even
eens, dat de jonge Vaughan Willi
ams zich ervan bewust was, dat hij
in zijn navolging tot het uiterste
moest gaan, wilde hij dit muziek
werk uiteindelijk op eigen benen la
ten staan.
Het resultaat is een ook al door
zijn omvang gevaarlijk werk, mak
kelijk verwordend tot holle effec
ten, maar met een dirigent als Hai
tink aan het roer is daarop geen
kans. Juist zijn ervaring met Mahler
en Wagner komt hem uitstekend
van pas en hij weet een majestueus
geheel van klanken op te bouwen
met een constante spanning die een
wereld van diepte suggereert, zelfs
als men misschien aan de aanwezig
heid daarvan kan twijfelen. Met
twee uitmuntende solisten en een
dito koor en orkest weet hij dit
jeugdwerk te laten klinken als een
groots meesterwerk, daarmee weer
eens een keer zijn eigen meester
schap bewijzend.
Poulenc: Babar. Debussy: De doos
met speelgoed. Monique Copper
(piano en verhaal). BVHAAST CD
9807
Het olifantje Babar, een schep
ping van Jean de Brunhoff, behoort
tot de klassieker uit de kinderlitera
tuur, waarbij Poulenc voor zijn
neefjes en nichtjes speelse piano-
ilustraties schreef. Debussys 'La
boit a joujoux (De doos met speel
goed) eist ook in de oorspronkelijke
pianoversie als balletmuziek iets
meer concentratie van een kind. In
de opnamen die Monique Copper
maakte van deze twee pianocompo
sities voor kinderen, worden bij Ba
bar tekst en muziek terecht met el
kaar vervlochten, maar Debussy's
Speelgoeddoos krijgt het verhaaltje
(met enkele thematische illutraties)
als een $oort proloog om de kleine
luistaars wegwijs te maken in de
muziek. Haar manier van vertellen
lijkt aanvankelijk iets te toonloos,
maar dat maakt juist ruimte voor de
dynamiek en kleuren in de pia
nopartij, die hier met passende een
voud wordt gespeeld. Jammer is
wel dat het 'lees- en kijkboekje' een
voudig moest blijven, omdat bij een
cd nu eenmaal maar een heel klein
boekje past. De tekeningen, waar
van sommige in kleur, blijken ech
ter voldoende illutratief en de bege
leidende teksten met enkele noten
voorbeelden lijken precies goed ge
kozen om kinderen èn volwassenen
verder wegwijs te maken.
(Speciale aanbieding tot en met
maart).
Clavicenter Test-Case. Hungaro-
ton PRCD 2094 (cd met koffertje).
Eigenlijk was deze variatie op een
oude televisie-quiz als 'Herkent u
deze melodie' een uitgave voor on
der de kerstboom, maar een lange
januari-avond kan er ook door wor
den opgevrolijkt. In samenwerking
met het Hongaarse label 'Hungaro-
ton' heeft importeur Clavicenter
een merkwaardige, maar ook wel
intrigerende cd op de markt ge
bracht: veertien ongedefinieerde
muziekfragmenten met hooguit een
lichte indicatie van wat het zou kun
nen zijn. De cd zit verpakt in een
zwart koffertje met o.m. een folder
van Hungaroton en dat maakt het
een stuk makkelijker. Maar toch
blijft het een kwestie van combine
ren en deduceren. Wie alle antwoor
den weet kan een volledig ingevuld
wedstrijdformulier opsturen en zo
een reis naar Hongarije winnen (of
een van de aandere prijzen). Een
leuk cadeau voor iemand die graag
zijn muzikale kennis test.
Alicia de Larrocha
in Scheveningen
DEN HAAG (ANP) - De wereldbe
roemde Spaanse pianiste Alicia de
Larrocha speelt op zaterdag 6 janua
ri 1990 in het Circustheater in Sche
veningen.
De Larrocha, die al op haar
twaalfde jaar een Mozart-concert
speelde met het Symphonie Orkest
van Madrid, komt uit de roemruch
te, in de negentiende eeuw door Fe
lipe Pedrell gestichte Spaanse
school. Ze heeft vooral de Spaanse
piano-literatuur diepgaand bestu
deerd.
De Spaanse pianiste, die jaarlijks
een recital geeft voor een uitver
kochte Carnegie Hall in New York
en nog niet zo lang geleden ook op
een concert van het Leidse K&O te
beluisteren was, brengt in Scheve
ningen werken ten gehore van
Schubert (voor de pauze) en Espla,
De Falla en Albénez (na de pauze).
Concertmeester/dirigent
Alexandru Lascae van het Residen
tie Kamerorkest zal voorafgaande
aan het concert in het Kurhaus een
toelichting geven.
(foto GPD/TEL/Wil Dekkers)
oud-kolonialen die nog niet wisten
wat er hier was veranderd, die be
grepen dat niet. De politici zelf had
den er nooit moeite mee. Neem
Schmelzer, die hij vergeleek met
een tekkel. Als iemand zich bele
digd kon voelen... Maar wat een
mooie dingen heeft die later over
Kan gezegd. Eigenlijk vonden al
leen de politici die niet werden ge
noemd het minder leuk".
Kamerdienaar
"Wim Kan vond het heerlijk om
Den Uyl te imiteren. Hij had er lol in
te schmieren, zo op de zaal te spe
len. Den Uyl is wel eens na de voor
stelling bij hem geweest. Samen
met Liesbeth. Het zag in de kleed
kamer blauw van de rook, waar
Wim Kan helemaal niet tegen kon.
De kabinetten van Lubbers waren
veel minder geschikt voor hem ge
weest. Niemand rolde vechtend
over straat. Aan dit nieuwe kabinet
had hij veel meer gehad."
"Zijn principe was dat je nooit
iets belachelijk moet maken wat al
niet belachelijk is, want dan mis je
de aansluiting met het publiek. Cor
ry had van de conférence weinig
kaas gegeten. Wim Kan vertelde me
's morgens wel eens een grap en zei
dan: 'Corry heeft erom gelachen,
dus geloof ik er niet in'. Artistiek la
gen ze ver uit elkaar. Daarom was
het zo knap, dat ze voor hem een
stapje terug heeft gedaan, want toen
ze met het ABC Cabaret begonnen,
was zij top of the bill en stond hij er
gens onderaan".
"Wim Kan kon zich zo goed ont
wikkelen voor een groot radio- en
televisiepubliek doordat de politici
via de moderne media zo bekend
zijn. Heel anders dan vroeger. Wie
wist indertijd dat Colijn een vrien
dinnetje had? Nu je die mensen da
gelijks op televisie ziet, blijft er
niets meer van ze over. Napoleon
heeft al gezegd: 'Niemand is belang
rijk in de ogen van zijn kaïnerdie
naar'. Tegenwoordig is toch elke po
liticus een kamerdienaar?"
"De stijl van Kan had iets huise
lijks. In het begin klonk hij soms als
een opruier, want met deftige be
woordingen kun je niet ergens te
genaan schoppen. Hij had toen ook
veel meer meningen. De laatste tijd
richtte hij zich veel meer op het suc
ces. Niet dat hij daar zijn principes
voor opgaf. Zo zei hij wel eens het
een en ander over kernwapens,
maar het grote publiek reageerde
daar nauwelijks op. Grote ontwik
kelingen konden hem echt diep ra
ken. Toen bij voorbeeld in 1961,
vlak voor een première, de bouw
van de Berlijnse muur begon, was
hij compleet van slag. Dat wierp een
enorme schaduw over het program
ma, waarmee het 25-jarig bestaan
van het ABC Cabaret zou worden
gevierd".
"Wim Kan heeft de mensen ge
leerd te relativeren. Maar een politi
cus kan daardoor ook de lachers op
zijn hand krijgen. Daarom dacht
Kan wel eens dat hij Zijlstra aan
stemmen heeft geholpen. En hij
vond Van Agt wel aardig, maar ab
soluut geen staatsman. Toch zou
het best kunnen dat Van Agt een
groot deel van zijn populariteit aan
Wim Kan te danken heeft gehad".
"Van Agt is wel eens bij onze repeti
ties geweest. Hij trok zich gewoon
terug uit de besprekingen over een
nieuw kabinet, om anderhalf uur
met ons in de Koninklijke Schouw
burg te zitten praten. Zelf heeft Wim
Kan dat contact met politici nooit
gezocht. Hij is nooit op het Binnen
hof geweest. Hij ging ook nooit
stemmen, zelfs niet toen er nog op
komstplicht was. Als kind al had hij
iets tegen het gezag".
"Als hij een periode niet speelde
zat hij in het buitenland en ik deed
dan natuurlijk andere dingen. Maar
als hij voorstellingen had, was ik
daar de hele dag mee bezet. Dat ben
je eigenlijk met elke artiest voor wie
je werkt, want iemand die 's avonds
moet optreden, is een heel ander
mens. Maar Wim Kan trok wel een
héél erg grote wissel op je. Dat heb
je nu eenmaal met mensen die dat
ook ten aanzien van zichzelf doen.
Als hij in het theater kwam, vergat
hij alles, zelfs het eten. En als we re
peteerden, wat 's middags om drie
uur begon en tot 's avonds tien uur
duurde, dronk hij zelfs geen drup
pel water. Realiseerde zich niet dat
anderen daar wel behoefte aan heb
ben".
"Hij was een voorstander van eu
thanasie. Als Corry eerder was ko
men te overlijden, had hij ook dood
gewild. Maar het liep anders. In juli
1983 werd hij ziek en hij overleed in
september. De uitzending van 1982
was daarmee de laatste. Je kon toen
zien dat de ziekte van Corry in de
maanden daarvoor hem totaal had
uitgeput. Iedereen, ook hijzelf,
vond dan ook dat die conférence
niet had moeten worden uitgezon
den. Maar Corry smeekte hem toch
toestemming te geven. 'Want dan
heb ik een schuldgevoeld. omdat
het door mij is gekomen'. Daarom
heeft hij het gedaan."
"Toch had hij alweer nieuwe
plannen. Met Kees van Kooten en
Wim de Bie had hij wat voor de tele
visie gedaan en dat vond hij leuk.
Toen we ons realiseerden dat Corry
niet meer terug zou komen, bedach
ten we een programma van tien mi
nuten, dat dan vlak na het interview
met de minister-president moest
worden uitgezonden. Meteen na
Lubbers."
Jonge mensen
"Wim Kan ging graag om met jonge
mensen. Je merkte dat ook aan het
bezoek. In Diligentia kwam vroeger
vooral het oude Haagse publiek,
maar na de eerste televisie-uitzen
ding in 1973 zag je ook wel losse
boordjes en korte mouwen, toen
was het voor 'iedereen'. Hij haalde
met die eerste uitzending in 1973
een waardering van 8.7, een re
cord".
"Ondanks dat contact met het pu
bliek was Wim Kan wat wereld
vreemd. Hij leefde afgesloten, aan
de Westeinderplas. Bescheiden in
alles. Geen mooie boot of een fijne
auto. Hij had zelfs geen pak, bij wij
ze van spreken. En als hij wel eens
een stukje door de stad had gelopen
zei hij wel eens tegen mij: 'Wat is er
toch een hoop te koop, dat ik niet
nodig heb'. Hij hechtte niet bezit of
uiterlijk vertoon.
Hij hield van strandwandelingen,
dollen met een schoolklas als hij die
niet tegenkwam. 'Meneer Kan mo
gen we een handtekening?' Dan zei
hij: 'Ja, maar dan gaan we eerst
even die pier op, over de golven
springen. En vraag de meester ook
mee'. En dan probeerde hij ze zover
te krijgen dat ze de onderwijzer in
het water duwden. Daar heb je dat
weer, schoppen tegen het gezag. En
dat lees je niet in de dagboeken".
"Als je dagboeken publiceert,
moet je dat compleet doen en niet
alleen wat de mensen misschien
graag lezen. Zo geven in het dag
boek van Richard Burton anderen
commentaar op bepaalde fragmen
ten. Dat is beter, want als je iemand
in de schijnwerpers zet moet er ook
altijd wat licht van een andere kant
komen. Natuurlijk was Wim Kan
een enorme twijfelaar, maar nu
komt hij in de boeken nogal droef
geestig over. Maar goed, je kunt er
in ieder geval van zeggen dat ze de
herinnering levend houden".
Uitzending
Daarom ben ik zo blij dat de KRO
op 1 januari die uitzending herhaalt.
Ze vroegen hem voor een interview
in de 'Alles is anders show'. Wim
Kan stelde toen voor dat gesprek in
een conférence te laten overgaan,
want die vond hij op dat moment zo
actueel, dat het zonde zou zijn om
die niet uit te zenden, het program
ma liep toen enorm uit en de KRO
bood daarom na afloop zelfs aan
meer te betalen dan was afgespro
ken.
Natuurlijk ga ik kijken op 1 janua
ri. Er komen dan beslist veel herin
neringen boven. Maar ik ken een ge
bed: 'Geef me de gemoedsrust om
te aanvaarden wat ik niet kan veran
deren, de kracht om te veranderen
wat ik kan veranderen en de wijs
heid om het onderscheid te ken
nen'. Dat is mijn aard een beetje".
Acteurs spelen beroemde redenaars
AMSTERDAM (GPD) Nederlandse acteurs kruipen de komende maan
den in de huid van beroemde redenaars. Hugo Koolschijn wordt Cicero,
Gerardjan Rijnders zet Robespierre neer, Carel Alphenaar doet Kuyper,
terwijl boekfanaat Martin Ros zich verplaatst in de persoon van Troelstra.
Ook P. Kohnhorst (Van Ommeren), Ton Lutz (Savonarola), Hans Croiset
(Chrysostomos), Kitty Courbois (Van Kol) en Huib Drion (Cleveringa) ne
men een voordracht voor hun rekening.
Met ingang van zondagmorgen 14 januari (aanvang 11 uur) begint in Pa-
radiso een serie opvoeringen van beroemde klassieke redevoeringen. Aan
leiding tot de reeks voordrachten, waarbij het erom gaat het pathos van het
oorspronkelijke moment te herscheppen, is de verschijning van het boek
'Schokkende Redevoeringen' bij Uitgeverij Nijgh en Van Ditmar.
J.P. Guépin zet daarin belangrijke speeches op een rij en komt tot de
conclusie dat er opvallende overeenkomsten zijn tussen de toneeldiscipli-
ne en de kunst der welsprekendheid.
