'Wie van 't kamp komt,
wordt dubbel gestraft'
'Soms lig ik
uren in bosjes'
'Een produktiebos met
recreatiemogelijkheden'
Broertjes Lugters
uit Leimuiden
gaan al een
jaar lang niet
meer naar school
Privé-detective
Gerrit de Rijk
uit Alphen
succesvol
speurder
ZATERDAG 30 DECEMBER 1989
Eindejaarsbijlage
PAGINA 33
Het leven één grote vakantie, elke dag vrij. De hartewens van
ieder kind. Geen school, geen onderwijzers, geen huiswerk, geen
sommen of dictees, geen vragen over de hoofdstad van IJsland of
Batavieren die de Rijn komen afzakken. In de ogen van hun
vriendjes zijn de Leimuidense broers Willem (9) en Arie (7)
Lugters bofkonten. Zij hoeven niet meer naar school. Sinds het
college ze half januari de toegang tot de openbare basisschool De
Torenvalk ontzegde, hebben de jongens geen schoolbord meer
gezien.
door Letty Stam
Hoe de poppen aan het dansen raakten,
weten de broers nog precies. Struikelend
over hun woorden en met veel 'en toens'
barsten ze los. Arie: "Ik zat te giechelen
met een vriendje en toen moest ik in de
hoek zitten. Die jongen in de klas bleef
maar rare dingen doen en zeggen, dus ik
bleef maar giechelen. En toen pakte de
juf me bij de keel". "En toen zei ik: ho,
ho, het is mijn broertje", vult Willem aan.
"Waarop de juf zei: 'hou je er buiten, vui
le snotkoker'. Toen is het allemaal be
gonnen en sindsdien zitten we thuis".
De jongens laten duidelijk blijken er
niet mee te zitten. Hun ouders des te
meer. En dat terwijl vader Lugters zelf
ongewild de aanstichter van deze ge
dwongen vakantie van zijn kinderen is.
Hij is een pa als ieder ander: zijn kinde
ren betekenen alles voor hem. Kom dan
ook niet aan zijn spruiten want dan kom
je aan Lou Lugters. Het feit dat vader
daarbij zijn hart op zijn tong draagt,
werkte echter in het nadeel van de fami
lie Lugters.
Na het horen van het 'keel-knijp'-inci-
dent stormde hij als een briesende leeuw
naar De Torenvalk en bedreigde hij het
onderwijzend personeel met fysiek ge
weld. In zijn boosheid begon vader Lou,
net als Kuifje-stripheld Kapitein Had
dock, ook met 'bommen en granaten' te
zwaaien. Bij wijze van spreken dan. Want
zoals iedere Kuifje-lezer weet, houdt
Haddock het bij woorden. Zo ook vader
Lugters. Naar zijn zeggen piekerde hij er
niet over de geuite dreigementen daad
werkelijk uit te voeren.
Het kwaad was echter al geschied. De
leerkrachten voelden zich in het nauw
gedreven en ouders wilden hun kinde
ren van de school afhalen. Gezien het
toch al geringe aantal leerlingen zou dat
de nekslag voor de Leimuidense school
kunnen betekenen. Burgemeester en
wethouders, het bevoegd gezag van De
Torenvalk, besloten daarop de kinderen
Lugters de toegang tot de school te ont
zeggen.
Een ogenschijnlijk zware maatregel,
ware het niet dat er al meerdere aanva
ringen waren geweest tussen de familie
Lugters en het bestuur van De Toren
valk. Al eerder kwamen de kinderen
thuis met verhalen dat ze werden gepest
door klasgenootjes. En al eerder was va
der Lugters daartegen, zonder resultaat,
in het geweer gekomen. Dat sterkte het
echtpaar Lugters in het vermoeden dat
de treiterijtjes niet alleen maar voort
kwamen uit de onderlinge wreedheid die
kinderen eigen kan zijn. Hun kroost was
immers mondig genoeg om zich daarte
gen te weren.
Die pesterijen kwamen naar hun me
ning dan ook grotendeels voort uit het
feit dat de familie Lugters in het Leimui
dense woonwagenkamp woont. "Als je
van het kamp komt, word je dubbel ge
straft", vindt Willem. "Erik, een klasge
nootje, trapte op mijn tenen. Toen deed
ik dat bij hem ook. We gingen het al-
letwee zeggen bij de juf. En wie moest er
weer binnen zitten? Wie moest er weer
sommen maken? Ikke. En Erik mocht
lekker buiten spelen in de pauze".
"Ik heb wel eens aan de juffrouw ge
vraagd of ze een hekel heeft aan wie van
het kamp komt. En toen zei de juf: 'Je
hebt gelijk". Zijn kleine broer Arie vult
hem, diep verontwaardigd, aan. "We
moesten kerstbomen knippen van pa
pier. Dat het zo'n slinger wordt. Kerstbo
men knippen is toch moeilijk. En omdat
wij daar niet zo goed in waren, konden
we onze spullen pakken en de andere
kinderen niet".
De beslissing om Willem en Arie te we
ren van De Torenvalk werd aangevoch
ten bij de Raad van State. Die stelde het
college echter in het gelijk. De ouders be
sloten in overleg met hun advocaat daar
op een arob-procedure in gang te zetten.
Nadeel is echter dat zoiets langer dan an
derhalfjaar in beslag kan nemen. Pogin
gen om Willem en Arie elders onderdak
te brengen, liepen op niets uit. Met als ge
volg dat de zoons sinds een jaar geen on
derwijs genieten.
De jongens zeggen dat ze daar niet echt
mee zitten. "We hebben lekker vrij", ver
telt Willem. "Sommige vrienden zeggen
dat we altijd geluk hebben. Anderen vin
den het stom dat we niet meer naar
school mogen".
"Ik hoef niet meer", overschreeuwt
broer Arie hem bijna. "Nou kan ik elke
dag lekker buiten spelen en mijn vader
helpen".
Zijn grote broer denkt daar anders
over. "Ik wil wel terug", zegt Willem. "En
het liefst naar een school in Leimuiden.
Maar ik wil niet meer terug naar die boe
renpummels".
Urenlang in een koude afvalcontainer
zitten wachten op verdachte personen
hoort bij de dagelijkse werkzaamheden
van Gerrit de Rijk (30) uit Alphen aan den
Rijn. Geregeld moet hij dagen achter
elkaar vanuit een auto een deur in de
gaten houden die uiteindelijk helemaal
niet opengaat. Hij staat er ook niet om te
springen menseh te vertellen dat hun
wederhelft vreemdgaat, maar hij doet het
allemaal wel. Dat zijn werk niet altijd even
spannend en leuk is als in tv-series of
boeken, neemt de privé-detective voor
liefVoor hem bestaat er geen mooier
beroep.
door Caroline van Overbeeke
Als tiener droomde Gerrit de Rijk al van
een flitsende toekomst als detective. Op
zijn 20ste vond hij zichzelf echter nog te
jong voor het werk, 'dus'ging hij eerst de
reclame in. Zes jaar geleden achtte hij de
tijd rijp om de stap te wagen. Nu heeft De
Rijk een eigen detective-bureau en is hij
de enige professionele speurder in Al
phen, Leiden en omstreken. Zijn kan
toor, een kamer met veel donkerbruin
antiek en snuisterijen, doet denken aan
de tijd waarin Sherlock Holmes zijn
speurwerk verrichtte.
Bedrijven en particulieren weten de
weg naar de detective inmiddels wel te
vinden. "Ik doe elk gewenst onderzoek,
zowel in het binnenland als in het buiten
land. Mijn werk strekt zich uit van op
sporing van mensen, bewaking, beveili
ging, observatie en bescherming tot be-
wijsverzameling in de ruimste zin van
het woord. Je kunt het zo gek niet verzin
nen of ik ga op pad".
Een belangrijke Alphense zaak waar
mee hij nog steeds bezig is, is het opspo
ren van de twee directeuren van het fi
nancieel adviesbureau Van Lokven die
met de'noorderzon zijn vertrokken met
het geld van het bedrijf. Het duo, een 41-
jarige Hoofddorper en een 39-jarige Al-
phenaar, heeft volgens De Rijk ongeveer
50 miljoen gulden van gedupeerde beleg
gers op zak. Tot op heden heeft hij nog
geen resultaten geboekt. "Hoewel we het
spoor nog niet bijster zijn", verzekert hij.
"Maar we doen het nu wat rustiger aan.
De opdrachtgevers groeit het geld im
mers niet op de rug".
Contacten
De detective heeft overal contacten en
connecties, zowel in het buitenland als
bij Nederlandse instanties. "Dat is voor
dit werk nu eenmaal noodzaak". Hij
heeft het vak in de praktijk geleerd. "Ik
heb vier jaar bij een Amsterdams detecti
vebureau gewerkt voordat ik hier twee
jaar geleden voor mezelf ben begonnen.
Er bestaat wel een opleiding in België.
Daar is een speciale detectiveschool
maar die heb ik niet "gedaan. Ik ben ge
woon de eerst/s paar weken met mijn
baas op stap gegaan om het vak te leren".
De Rijk werkt vaak in opdracht van
het bedrijfsleven. Particulieren denken
Privé-detective Gerrit de Rijk: "Als ik word aangesproken, weet ik me er
meestal wel uit te redden. Dan zeg ik bijvoorbeeld dat ik een rechercheur van.
de politie ben". (foto Ben de Bruyn)
volgens hem nog vaak dat een detective
onbetaalbaar is. Voor bedrijven is hij
soms dagen in touw om uit te zoeken wie
de schuldige is van verduistering of dief
stal. "Dat komt nu eenmaal heel vaak
voor. Pas heb ik nog een grote diefstal
ontmaskerd bij een bedrijf in Gouda. Ik
heb daar toen drie dagen liggen wachten
in de struiken voordat er iets gebeurde.
Uiteindelijk heb ik met mijn videocame
ra op een zondagmiddag vier mannen ge
filmd die bezig waren een enorme hoe
veelheid gestolen goederen in hun auto's
te laden. Dat was spannend want ik lag er
met mijn cameraatje echt maar tien me
ter
af'.
Raar
De detective heeft een neus voor zaken
die niet in de haak zijn. "Ik heb het snel
in de gaten. Mensen doen nu eenmaal
raar als ze met iets bezig zijn wat niet
deugt". Er valt volgens hem niet aan te
ontkomen dat hij soms in benarde situa
ties verzeild raakt. "Af en toe moet ik
urenlang een deur of een huis in de gaten
houden en dan kun je niks doen. Niet
wegdutten of lezen en zelfs geen sigaret
roken. Want die walmen in de auto of het
struikgewas vallen direct op. Om diezelf
de reden kun je geen thermoskan hete
koffie meenemen in de bosjes. Maar ik
weet nu eenmaal hoe belangrijk het is
om een zaak op te lossen, dus leg ik me
erbij neer".
"Je moet steeds heel alert zijn want het
kan soms heel snel gaan", vervolgt hij.
"Maar het kan ook heel saai, koud en ver
velend zijn. Ook kunnen mensen het ver
dacht vinden als je urenlang op de hoek
van de straat staat te wa'chten. Maar als ik
door iemand word aangesproken, weet
ik me er meestal wel uit te praten. Dan
zeg ik bijvoorbeeld dat ik een recher
cheur van de politie ben. Maar ik krijg
ook wel heel spontane reacties van men
sen die me een bakkie koffie komen
brengen".
De Rijk wil af van het louche imago dat
detectives hebben. Hij heeft wel een wa
Hobby
In zijn vrije tijd is de detective ook nog
vaak met een bepaalde zaak bezig. "Er
gaat veel tijd zitten in het alleen maar na
denken en je verplaatsen in de gedach-
tengang van mensen'.', zegt hij. "Maar
mijn beroep is ook spannend, afwisse
lend en vol vrijheid". Daarnaast legt het
hem geen windeieren. "Tien procent van
het gestolen of vermiste goed dat ik bo
ven tafel haal, is voor mij. Dat komt bo
venop mijn normale dagtarief. Als ik de
ex-directeuren van Van Lokven te pak
ken krijg, levert dat me dus een half mil
joen gulden op".
Experiment van bosbouwer Duijndam in polders Hoogmade
penvergunning maar heeft nooit een wa
pen op zak en heeft het ook nooit nodig
gehad. "Een hoop mensen denken dat
we zo te werk gaan als in films en boe
ken. Maar als er wordt geschoten, ben ik
zo vertrokken. Dat is het pakkie-an van
de politie. Ik buig me niet over echte mis
drijven".
De speurder gaat er prat op veel van
zijn opdrachten met succes te vervullen.
"Het lukt me vrijwel altijd om de ge
vraagde gegevens boven tafel te krijgen.
Het klinkt misschien arrogant maar toch
is het zo. Maar dan moet ik wel alles we
ten. Een grote vertrouwensbasis is heel
belangrijk".
Zeker als De Rijk de opdracht krijgt
om na te gaan of huwelijkspartners
vreemdgaan. "Dat zijn natuurlijk uiterst
gevoelige dingen waarmee je heel zorg
vuldig moet omgaan. Het is nu eenmaal
niet leuk om mensen te moeten vertellen
dat hun partner inderdaad vreemdgaat".
Een andere opdracht die de speurder
nogal eens moet vervullen op verzoek
van bezorgde ouders is het nagaan wat
voor type de toekomstige schoonzoon- of
dochter is. "Ik krijg echt de raarste ver
zoeken. Maar de mensen kunnen altijd
bij mij terecht", zegt De Rijk, die is aan
gesloten bij de Detective Associatie Ne
derland. Daartoe behoren bureaus die
hebben bewezen deskundig te zijn.
Een uniek bosproject is van de grond ge
komen. Voor het eerst in Nederland is
sprake van een samenwerkingsverband
tussen provincie en een particuliere on
dernemer op het gebied van grootschali
ge bosbouw. Duijndam heeft daarvoor
dit jaar de contracten getekend: "Ik krijg
nog een subsidie van het ministerie van
landbouw en visserij om de bomen te
planten. Daarnaast beschik ik over een
provinciale subsidie van 225.000 gulden
om het bos in te richten als recreatieter
rein dat voor het publiek toegankelijk is.
De openstelling van het bos zal nog wel
even op zich laten wachten want uiter
aard moeten eerst de boompjes een
beetje groeien".
Burgers mogen weliswaar in de toe
komst recreatief vertoeven in het groene
woud, Duijndam benadrukt dat hier in
de eerste plaats sprake is van een pro
duktiebos. "Naar verwachting is er in
Nederland over vijftien jaar een groot te
kort aan hout voor papier en vezel. Van
daar dat dit bos puur is opgezet voor de
houthandel. Na vijftien jaar zullen de
hoogste populieren alweer worden ge
kapt".
Blijvend
De bosbouwer voegt er aan toe dat na het
kappen meteen nieuwe bomen worden
geplant. "Het is een blijvend bos. Van
daar ook dat er. recreatieve voorzienin
gen komen. Ik denk dan onder meer aan
een kampeerterrein, een theehuis en een
kanoverhuur. Er loopt een brede sloot
langs de bosrand die uitmondt in het
Braassemermeer en die geschikt is voor
een kanoroute. Misschien zelfs een jacht-
haventje. Maar dat is allemaal nog tbe-
komstmuziek. Toch moet ik er uiteinde
lijk wel wat centen aan overhouden,
want met het produktiebos strijk ik wei
nig winst op", doelt Duijndam op het feit
dat het bos alleen maar geld zal kosten
tot en met de eerste opbrengst van het
hout.
De populieren die de polders gaan ver
sperren komen uit verschillende klonen.
Volgens Duijndam een vereiste: "Anders
krijg je kaalslag. Dat is wanneer alle bo
men tegelijk worden neergehaald. Nu
komeh er per perceel verschillende soor
ten populieren en ook wat wilgen. Voor
de leek zien ze er allemaal hetzelfde uit,
maar de ene soort groeit snel en de ande
re wat langzamer. Zo ontwikkelt zich een
bepaalde kapcyclus".
Het duurt nog wel even voordat een
bosstructuur ontstaat. Aangezien de
grond alleen op de plaats waar bomen
komen wordt gefreesd, blijft tussen de
stammen voorlopig gras groeien. Duijn
dam: "Dat zal nog zo'n twee keer per jaar
worden gemaaid. Maar naarmate de bo
men hoger worden verdwijnt het gras.
Vallende bladeren en takken zorgen dan
voor een vruchtbare humuslaag. Bij het
kappen gaan alleen de stammen eruit en
klepelen we de takken. Daarbij verpul
vert een zware machine de takken tot
moes waardoor de bodem nog vrucht
baarder wordt".
Het weg- en waterbouwbedrijf van
Duijndam is gevestigd in Noordwijker-
hout. De aanleg van bruggen, beschoei
ingen en beplantingen langs wegen en
Het aannemersbedrijf van Leo Duijndam onderhoudt jaarlijks 240
sportvelden in de regio. Aan dat aantal worden binnenkort 30 velden
toegevoegd langs de rijksweg bij Hoogmade, maar voetballers kunnen hier
niet uit de voeten. Op 22 maart volgend jaar plant gedeputeerde Van Heemst
de eerste populier die in de weg staat. Vanaf dat moment komt bosbouwer
Duijndam in actie op de 18 hectare van de Rode en Bospolder: "In twee
weken tijd staat het vol met zo'n zevenduizend snelgroeiende boompjes".
door Hans Koenekoop
kanalen vormt de hoofdmoot van de acti
viteiten. Duijndams 35 manschappen
draaien een gevarieerd programma. "In
het voorseizoen onderhouden we sport
velden, 's zomers maaien we en onder
houden we sloten, en in de winter doen
we aan bosbouw. Tussendoor leggen we
bruggen en beschoeiingen aan want dat
zijn doorlopende werkzaamheden".
Het bos bij Hoogmade is voor Duijndam
een echte 'uitdaging'. "Het is nieuw, een
experiment. Maar wel een prachtig
lengstuk van onze werkzaamheden. Al
les wat binnen ons bedrijf gebeurt kun
nen we ten uitvoer brengen in het bos
We hebben onze eigen metselaars, tim
merlieden en boomkwekers. Het behee
en de exploitatie van het recreatieve dee
houden we dan ook geheel in eigen hand.
Natuurlijk zal er overleg blijven met de
provincie, daar werken we tenslotte al
meer dan twintig jaar mee. Maar van toe
zicht is geen sprake. We stellen zelf een
opzichter aan".
Duijndam hoopt uiteraard met het bos
een bijdrage te leveren aan een groenere
samenleving. "Dat is een belangrijke
drijfveer. Ons bedrijf verwerkt zo'n
tweeduizend kuub hardhout per jaar,
dus dan is het leuk als je daar tegenover
kunt stellen dat je een eigen bos hebt.
Hoewel we natuurlijk wel een subsidie
krijgen om een produktiebos aan te leg
gen. En dat betekent dat we móeten kap
pen als de zaak kaprijp is. Er wordt dan
ook geen wild uitgezet".
♦De kinderen Lugters (van links naar recht): Mien, Jane, Arie en Willem. Dochter Mien gaat om dezelfde reden als
haar broers al twee jaar niet meer naar school. En hoe de schoolcarrière van de 3-jarige Jane er moet gaan uitzien,
baart vader en moeder Lugters nu al de nodige zorg. (foto Ben de Bruyn)
11 i - rwT~" Fi WTM T VSiz
Bosbouwer L. Duijndam aan de rand van zijn toekomstige bos. "Wellicht
kan hier kanoverhuur komen". ,foto Ben de Bruyn)
