'We zijn van hem gaan houden'
'De Springschans heeft
bij fusie veel te bieden'
'Ik denk niet dat iemand
dit van me overneemt'
Geslaagde actie echtpaar uit Oegstgeest voor mismaakte Chileense jongen
Leiderdorp wil herschikking van basisscholen
Voorschotenaar Perfors legt archief aan voor Randstad Sport
ZATERDAG 30 DECEMBER 1989
Eindejaarsbijlage
PAGINA 27
Het echtpaar Van der Kraan: "We hebben Christian nog nooit gezien, maar we zijn van hem gaan houden".
"Eigenlijk beleefden we het mooiste
moment toen we hoorden dat
Christian zou worden geadopteerd
door een Belgische familie. Eindelijk
had hij een goed thuis gevonden en
dat is natuurlijk het
allerbelangrijkste". Joop van der
Kraan, samen met zijn vrouw
initiatiefnemer van de actie Christian
Toledo, is zichtbaar geëmotioneerd.
Christian Toledo is een Chileense
jongen die in 1982, kort na zijn
geboorte, door zijn moeder in een put
werd gegooid waarna zijn gezicht en
lichaam werden aangevreten door
ratten. Een hond redde de baby en
Christian werd naar een kindertehuis
gebracht. Meermalen wilden mensen
hem adopteren, maar steeds
brachten ze de jongen terug naar het
tehuis omdat ze zijn gezicht niet
konden verdragen. In september van
dit jaar nam een Belgische
missiezuster de inmiddels
zevenjarige Christian mee naar
Europa.
door Femke Wolting
Oegstgeestenaar Van der Kraan begon
begin september samen met zijn vrouw
en een aantal mensen in Limburg met de
actie die tot nu toe bijna een ton oplever
de. Van der Kraan zelf haalde ongeveer
20.000 gulden op, de rest kwam uit Lim
burg. Van dit geld zal Christian de ko
mendejaren worden geopereerd aan zijn
gezicht en lichaam.
Posters
"Eerst hebben we posters laten drukken
met daarop een foto van Christian en het
gironummer", aldus Van der Kraan.
"Die posters, die werden betaald door
een plaatselijke melkboer, hebben we
rondgebracht in alle omliggende dorpen.
Toch liep de actie niet zo. Maar na een
>aar weken gingen de kranten schrijven
over Christian en de geldinzameling. Na
die publiciteit liep het storm; in één
maand haalden we achtduizend gulden
op!"
"De hele dag belden mensen die geld
wilden geven en die meer over Christian
wilden weten. Vorige week nog belde
een oud vrouwtje op dat ze ook graag wat
wilde doen, maar ze had niet zoveel geld.
Of vijf gulden voldoende was. 'Ja natuur
lijk',, heb ik geroepen, 'als iedereen uit
Oegstgeest vijf gulden zou geven, dan
hadden we het geld ook bij elkaar", ver
telt Van der Kraan enthousiast.
Ook de inwoners van Oegtsgeest be
dachten allerlei manieren om aan geld te
komen. Een buurthuis in de Indische
wijk organiseerde een spèlletjesavond
en haalde bijna achthonderd gulden op.
En bij de winkeliers staan nog altijd col
lectebussen (beschikbaar gesteld door
de gemeente) op de toonbank.
"We hebben ook heel wat bedrijven
schriftelijk gevraagd of ze iets wilden ge
ven, maar dat leverde weinig op. Sommi
ge reageerden niet eens en andere schre
ven terug dat ze dagelijks dergelijke vra
gen kregen en dat ze niet aan alle verzoe
ken konden voldoen. Alleen Albert
Heijn uit Oegstgeest stortte geld. De
meeste steun hebben we dus gehad van
de 'gewone' mensen uit het dorp".
Ook politici droegen hun steentje bij.
"Een tijdje geleden werden een paar jon
gens door de politie aangehouden omdat
ze een discobus hadden 'verbouwd'. Een
week later zei wethouder Kohlbeck in
een interview voor de radio dat de jon
gens wel iets goed te maken hadden en
dat ze daarom maar wat geld moesten ge
ven voor de actie. De volgende dag
kwam een van hen heel bedeesd vijfen
twintig gulden brengen".
Succes
Terugkijkend op de geldinzameling
vindt het echtpaar Van der Kraan dat de
actie een groot succes is geweest. "Hoe
wel het heel zwaar werk was omdat we
alles zelf moesten doen, hadden we dit
niet willen missen. We hebben zo veel
leuke dingen meegemaakt, we werden
zelfs op straat aangehouden door men
sen die we helemaal niet kenden en die
ons succes wensten. Er waren ook men
sen die heel emotioneel reageerden.
Er belde bijvoorbeeld een man die ver
telde dat zijn vrouw geen kinderen kon
krijgen. Hij begreep niet hoe een moeder
haar kind in een put kon gooien. 'Wij
kunnen geen kind krijgen en anderen
gooien hun kind weg', zei hij tegen ons".
"Wij hebben zelf een dubbel gehandi
capte zoon en dat was voor ons eigenlijk
de belangrijkste reden om de inzameling
te starten", legt mevrouw Van der Kraan
uit. "Onze zoon kunnen we niet meer hel
pen, hij werd gehandicapt geboren, maar
deze jongen kan geholpen worden. Som
mige mensen verklaarden ons voor gek;
die vonden dat wij al genoeg zorgen had
den met onze eigen zoon. Maar ik vind
dat mensen zich niet blind moeten staren
op hun eigen problemen. We hoorden
ook dat iemand 100.000 gulden heel veel
geld vond voor één kind. Het is natuur
lijk ook ontzettend veel, maar als het je
eigen kind zou zijn, zou je ook willen dat
het werd geopereerd".
Lippen
Eind januari stopt Van der Kraan met de
actie: "Je kunt niet aan de gang blijven",
vindt hij. "Het bedrag dat we wilden heb
ben is er, al is nog niet bekend of 100.000
gulden genoeg is voor de operaties. Na
behandelingen kosten ook ontzettend
veel geld". Inmiddels is Christian voor
de eerste keer geopereerd: op 20 decem
ber hebben artsen lippen voor hem ge
maakt uit de huid van zijn voorhoofd.
"Hij wordt behandeld door de twee beste
specialisten van België en die hebben ge
zegd dat ze Christiaans gezicht goed kun
nen krijgen, al zal dat jaren duren omdat
zijn gezicht nog groeit", zegt Van der
Kraan.
"Binnenkort komt Christian een keer
naar Nederland en dan gaan wij bij hem
op bezoek", vertelt mevrouw Van der
Kraan. "Nee, we hebben Christian nog
nooit gezien, maar we zijn gewoon van
hem gaan houden. We kunnen ons pre
cies voorstellen hoe hij er na de operaties
uit zal zien".
Achtentwintig delen met
bij elkaar 6000 pagina's
en ruim 2000 foto's over
Randstad Sport. Dat heeft
de Voorschotense
voetballiefhebber Harry
Perforëindetoopder
jaren verzameld over 'zijn'
voetbalclub. Het archief
heeft een ereplaatsje
gekregen in de kantine
van de vereniging. "Het
was een verschrikkelijk,
maar leuk werk", oordeelt
hij nu. "Maar ik denk niet
dat iemand dit nog van me
overneemt".
De trotse Perfors met zijn archiefmateriaal in de kantine van Randstad Sport.
Leiderdorp telt ongeveer 60 buitenlandse kinderen. Bijna de helft van hen heeft
les op de openbare basisschool De Springschans. De gemeente gaat
onderzoeken of een fusie tussen deze kleine basisschool en de Prins Willem
Alexander school mogelijk is. De overstap van buitenlandse kinderen naar een
andere school zal zonder problemen verlopen, verwachten directeur Snel en
onderwijswethouder Keijzers.
door Dorith Ligtvoet
De 70-jarige Perfors is een toegewijd
werker. Twee keer per week knipt hij uit
alle kranten artikelen, waarin de naam
van Randstad Sport wordt genoemd. Hij
is daarin zeer nauwgezet. "Zelfs als de
naam er maar één keer in voorkomt, knip
ik het artikel uit voor het archief'.
Negatieve verhalen schuwt de voetbal
liefhebber niet. Hij toont een recent ver
haal waarin de club wordt verweten
slecht te hebben gespeeld. "Kijk, dat was
gewoon waar. Positief of negatief
nieuws, ik maak geen onderscheid".
door Dorith Ligtvoet
Perfors is bijzonder trots op zijn ar
chief, met talloze jaarverslagen, knipsels
en soms al bruinomrande foto's. "Een
dergelijke verzameling schijnt uniek te
zijn, is me wel eens verteld. Zelfs andere,
grotere clubs als Roodenburg en UVS in
Leiden schijnen niet iets dergelijks te
hebben".
Perfors neemt zijn werk zeer serieus.
Nu een van zijn dochters de deur uit is,
wil hij haar kamer tot 'Randstad Sport'-
ruimte bombarderen. Alle knipsels en
foto's kunnen dan een jaar lang in het ka
mertje worden bewaard. Elk jaar over
handigt hij de nieuwe archiefdelen in de
kantine aan het bestuur. Dat leden en be
stuur zijn werk waarderen, blijkt uit de
onderscheidingen die hij bij verschillen
dejubilea heeft gekregen. Ook deze krij
gen een plaats op de kamer.
Perfors is al bijna 45 jaar lid, maar is ei
genlijk bij toeval bij Randstad Sport ver
zeild geraakt. "Ik ben geboren in Oegst
geest, ben tijdens de oorlog ondergedo
ken in Voorschoten, heb hier een meisje
ontmoet en ben lid geworden van deze
vereniging. Dat was eigenlijk puur toe
vallig. Ik had geïnformeerd bij SVLV,
maar ik werd afgewezen omdat ik niet
katholiek was. Dat had je nog in die tijd.
Toen kwam ik bij Randstad Sport te
recht, een neutrale vereniging".
De oud-Oegstgeestenaar omschrijft
zichzelf als een 'echt verenigingsmens'.
Hij heeft binnen Randstad Sport dan ook
tal van functies bekleed. Zo was hij re
dacteur van het clubblad de Treffer,
deed hij binnen de vereniging aan toneel,
en was hij vice-voorzitter. Voorzitter is
hij nooit geworden, omdat zijn vrouw
daar een stokje vóór stak: "Hij was al zo
vaak weg voor de club. ik was bang dat
hij dan helemaal niet meer thuis zou
zijn".
Uit het verhaal van Perfors blijkt dat
hij nog steeds een enthousiast supporter
is. Elke woensdagochtend is hij in de
kantine te vinden, op donderdagavond
drinkt hü daar wat met oude kameraden
en op zondag kijkt hij naar de wedstrij
den. 's Zaterdags staat hij echter langs de
lijn bij voetbalvereniging Oegstgeest.
Een brok jeugdsentiment; Perfors heeft
in zijn jeugd bij die club gevoetbald.
Het samenstellen van het archief was
een klus, waartegen de 70-jarige ruim
tien jaar geleden geen 'nee' kon zeggen.
Een bestuurslid vroeg of hij er iets voor
zou voelen zoiets voor de vereniging op
te zetten. De Voorschotenaar, die een
grote liefde voor boeken en kranten
koestert, voelde daar wel voor. "Rand
stad Sport, toen nog Rouwkoop, werd in
1932 opgericht. Vooral voor de begintijd
gold dat ik moeilijk aan goede foto's kon
komen. Niet iedereen had in die tijd een
fototoestel".
Perfors vindt het jammer dat de club
geest zo langzamerhand verdwijnt.
"Trouw aan een vereniging is er niet
meer bij", constateert hij. "Het ene jaar
spelen ze hier, het andere jaar spelen ze
weer ergens anders. Ik vind het altijd
jammer als jongeren zo plotseling bedan
ken. Maar ja, de verenigingstrouw wordt
minder. Ik ben erg honkvast. Ik ben
grootgebracht met het Leidsch Dagblad
en de Vara-gids en heb nooit een andere
krant of omroepblad gehad".
Hij denkt wel te weten waarom jonge
ren vaak 'overlopen'. "Als ze het ergens
even niet mee eens zijn, gaan ze moppe
ren. Dat hoor ik op donderdagavond
vaak in de kantine. Ik vraag ze dan gere
geld waarom ze niet naar de ledenverga
dering komen met hun klachten. Dat is
beter dan mopperen aan de bar".
Via een scholenplan wil de gemeente tot
een herschikking komen van het aantal
scholen binnen de gemeente Leider
dorp. Tien van de 17 basisscholen zijn be
trokken bij dit plan. De gemeente wil via
het plan in overleg met schoolbesturen
en medezeggenschapsraden zelf regelen
welke schold moeten fuseren, om te
voorkomeh dat het Rijk hierover beslist.
Enkele scholen verkeren op dit mo
ment in de gevarenzone omdat zij iets
meer dan 50 leerlingen hebben. Het insti
tuut dat onder die grens komt, kan door
het Rijk worden gedwonngen zichzelf op
te heffen. Lukt het de gemeente scholen
te laten fuseren, dan zou een groot aantal
leegstaande lokalen verdwijnen. Daar
door kunnen dan drie nieuwe scholen
worden gebouwd in de kinderrijke wijk
Buitenrust.
De gemeente heeft een aantal redenen
om in eerste instantie naar de Spring
schans en de Prins Willem Alexander te
kijken. Belangrijk is dat de school in de
gevarenzone vertoeft, omdat er slechts
56 leerlingen zijn. Bovendien wordt di
recteur Snel per 1 augustus 1990 direc
teur van de Prins Willem Alexander
School. Hierdoor verdwijnt een belang
rijke trekpleister van de Springschans,
zo verwacht wethouder G.H.J. Keijzers
(PvdA) van onderwijs.
"Je kunt natuurlijk koste wat het kost
zo'n kleine school overeind houden,
maar je kan ook serieus kijken of er een
definitieve oplossing te vinden is". Het
feit dat Snel directeur wordt van de Prins
Willem Alexander en dat beide scholen
dicht bij elkaar liggen, kunnen een even
tuele fusie vereenvoudigen.
De Springschans heeft te maken ge
had met een groeiend aantal Turkse en
Marokkaanse kinderen. Dit had gevol
gen voor het aantal Nederlandse kinde
ren. "Zijn er vijf of zes buitenlandse kin
deren, dan vindt iedereen zo'n donkere
krullebol schattig. Maar het aantal bui
tenlandse leerlingen nam toe, terwijl het
aantal Nederlandse kinderen constant
bleef. Daardoor veranderde de houding
van sommige ouders. Een broertje of
zusje van een Nederlands kind dat wij op
school hadden werd bijvoorbeeld naar
een andere school gestuurd", aldus Snel.
Keijzers en Snel verwachten niet dat
een eventuele fusie tussen de Spring
schans en de Prins Willem Alexander tot
problemen zal leiden. "Als de fusie door
gaat zal een aantal buitenlandse kinde
ren niet naar de Willem Alexander gaan,
maar naar een school in Buitenhof. Drie
kwart van de kinderen gaat misschien
wel naar de Prins Willem Alexander,
maar zij worden verdeeld over tien tot
twaalf klassen. Dat betekent hooguit
twee of drie buitenlandse kinderen per
klas. Die kunnen heel normaal worden
opgevangen", aldus de onderwijswet
houder.
Door de concentratie van buitenlandse
kinderen op de school beschikt De
Springschans op dit moment over een
Turkse leerkracht voor vier dagen per
week en een Marokkaanse onderwijzer
voor een halve dag per week. Volgens
Keijzers zuilen deze onderwijzers bij een
eventuele fusie geen uren kwijtraken.
"Wel moeten ze wellicht op meerdere
scholen gaan werken. Maar ook nu geeft
de Turkse leerkracht al een dag les op
een andere school", aldus Keijzers. Ook
voor de andere onderwijzers van de
Springschans ziet hij niet direct proble-
De directeur heeft er moeite mee dat
bij een fusie steeds met een scheef oog
naar het aantal donkere kinderen op de
school wordt gekeken. "Het zou normaal
zijn dat gewoon wordt gedacht dat er 60
kinderen naar een andere school gaan.
Maar het feit dat wij veel buitenlandse
kinderen op school hebben brengt vaak
emotionele reacties teweeg. Ik word wel
eens gebeld door mensen die hebben ge
hoord dat de Springschans een goede
school is. Ze komen voor een gesprek en
zien de buitenlandse kinderen buiten op
het schoolplein. Dan merk ik dat ze stil
worden, geen vragen meer stellen en zeg
gen dat ze later terugbellen. Daar hoor je
nooit meer wat van".
En op de bres springend voor de
school: "Je moet bedenken dat de
Springschans over waardevolle zaken
beschikt, die voor een andere school aan
trekkelijk kunnen zijn". Snel haalt het
milieu-educatief onderwijs aan dat vol
gens hem op een bijzonder hoog niveau
staat en zelfs 'uniek is in Nederland'.
Daarnaast heeft het onderwijsteam, juist
door de verschillende achtergrond van
de leerlingen, veel kennis over de indivi
duele begeleiding van kinderen. Keijzers
ondersteunt het betoog van Snel. "Het is
een heel moderne school die op een mo
derne wjjze lesgeeft".
BiM:,
CHRISTIAN TOLEDO
Girorekening 149399 - Rek.nr.
Rabobank Oeosto.*,
omier vermelding Akt.e Chr«
Toledo
H. HiEMSKEPK
