'Kunst moet zich niet laten sponsoren
Vestdij kverzameling
naar UB in Utrecht
Hans liberg en zijn bewondering voor reclame
Expositie
fotografe
Austria
Wereldreis
Pittige rock
Constant
'Letterkundig Museum is niet geïnteresseerd'
Brei en Almond
Zwanezang
Kröller-Müller wil eigen politie
UTRECHT Tot voor kort spaarde Hans Liberg slechts
muzikale citaten en STER-spots voor zijn nieuwe program
ma, maar de Utrechtse cabaretier heeft er een nieuwe hob
by bij gekregen: hij verzamelt tegenwoordig indrukwek
kende briefhoofden van mondiale advocatenkantoren.
Briefhoofden met ellenlange rijen namen van gestrenghe
den als opwarmertje voor de mededeling, dat het bedrijf
zussemezo ter ore is gekomen dat de heer Liberg een humo
ristisch bedoelde voorstelling middels de titel ervan in ver
band heeft gebracht met de firmanaam van betreffend be
drijf. En of meneer Liberg daar wel eens eventjes terstond
mee op wil houden.
door Dirk Willem Rosie
Zo verdwenen de titels 'Chanel
No.4711' en 'Rolls Royce Kadett'
achter elkaar in de prullenbak. Ui
teraard waren het niet de bedrijven
uit Köln en Rüdisheim, die hun ad
vocaten inschakelden, maar de fir
ma's uit Paris en London. Waar
schijnlijk is het de fabrikanten van
exclusief geurende automobielen
niet ter ore gekomen dat de heer Li
berg zich een universitaire titel
heeft verworven en dat bij hem 'fun'
en eruditie even vreedzaam als pro
ductief coëxisteren. Als 'Paris' en
'London' dat hadden geweten, wa
ren ze waarschijnlijk met geld over
de brug gekomen. Al had de voor
stelling dan natuurlijk wel 'Rolls
Royce Numéro Cinq' moeten heten.
Nu wordt het waarschijnlijk 'Ka
dett 4711', of als dat niet mag 'Ich
bin ein Berliner'.
"Op een gegeven moment belde
de advocaat van Chanel, waar
schijnlijk een fanatiek humorloos
Frans mannetje, naar zijn advocaat
in Nederland, een respectabele ou
dere man, die mijn voorstelling al
meerdere keren had gezien. Of ik
het gebruik van de merknaam Cha
nel maar wilde staken. Met de com
plete merkenwet voor Benelux-be-
drijven erbij. Nadat ik de naam had
veranderd in 'Rolls Royce Kadett'
belde meneer Steinhauer op, de bo
venste naam van een rij van 60 ad
vocaten. Ik voelde me zeer vereerd.
Hij had het programma al vaak ge
zien, vond het erg leuk, kon zich
niet voorstellen dat het nadelig was
voor zijn klant, had geprobeerd hen
daarvan te overtuigen, maar ze za
gen de titel toch gaarne veranderd.
Zij meenden schade te lijden door
het feit dat ik hen noem in combina
tie met een ander bedrijf en sowieso
al doordat ik het gebruik in een sati
risch programma waarin ik recla
mes belachelijk maak.
Nu is dat maar ten dele waar,
want ik gebruik het veel neutraler.
Ik loop er als een Zen-boeddhist
tussendoor. Ik ken het hele merk
Fleuril niet, ik gebruik dat soort
spullen niet. Maar het is op zich
leuk als je een commercial ziet van
een couturier die iets met Fleuril
doet opdat zijn kleuren niet meer
flets worden. Ondertussen kiest hij
verschrikkelijke stoffen uit, die
mensen zien er vreselijk uit. Dat
merk interesseert me totaal niet, al
leen dat rare plaatje en het feit dat
die couturier er veel geld voor
krijgt."
Modderpoel
De 100.000 bedrijven die Liberg in
zijn nieuwe show noemt krijgen er
niet bepaald van langs. Er spreekt
meer een soort van stijgende verba
zing uit. Liberg: "De hele context is
belachelijk. Het is net een boek van
Celine: een modderpoel van zich in
fecterende mensen met open won
den, en toch komt daar één of ander
mooi boek uit."
"Deze show is een reactie op het
overspoeld worden op straat door
reclameborden, maar het tegelijker
tijd ook leuk vinden. Ik vind het een
leuk mechanisme. Meneer Levin,
een Amerikaanse kunstenaar,
maakt grote billboards met 'Sell
yourself erop. Verder niks."
"Ik heb altijd al in mijn program
ma's merken en mensen genoemd
zonder daar geld voor te ontvangen.
Want anders is de lol er af. Je moet
integer blijven. Kunst moet zich
ook niet laten sponsoren, vind ik.
Kunstenaars moeten dat niet eens
willen. Je krijgt toch verstrengelde
belangen, mensen die opstaan met
'Dit willen wij niet, dit is onze
avond'. Sponsors hebben de eigen
schap om toe te eigenen, dan krijg je
lijfeigenen. Er zijn theaters die zich
laten sponsoren. Dan zitten er 70
IBM-mensen op de eerste vijf rijen,
weet je wel. En dat merk je. 'Dit is
ons theater en jij bent onze artiest'.
Als je het je kunt permitteren moet
je je niet laten sponsoren. En je kunt
het je ook permitteren, als je geduld
hebt. Als je vaak 'nee' zegt, gaat het
uiteindelijk veel beter. Het is hele
maal niet goed om alles te willen,
om snel carrière te maken".
Merknamen
Met zijn nieuwe show heeft Liberg
de mogelijkheid om op televisie te
verschijnen afgesneden. "Ik ben
naar aanleiding van het gedoe rond
Chanel door verschillende talk
shows gevraagd. Ik zei: ik wil wel
komen, maar er zitten een heleboel
merknamen in de show en je kunt
van mij niet verlangen dat ik die
niet noem. 'Nou, je moet wel iets te
kenen datje ze niet noemt'. 'Ik pie
ker er niet over,' zei ik dan. 'Ja maar
dan kan het niet doorgaan.' Ja, dan
kan het maar niet doorgaan. Ik kan
daar niet echt mee zitten."
De tv was voor Liberg geen echte
opoffering, want hij heeft nooit mee
willen gaan in de grote stroom rich
ting Hilversum. "Televisie is een
medium waarmee je heel snel we
reldberoemd kunt worden, maar je
CHANEL N A0
ntt/ïtuffY
Kar! Lager feid
i< iim v\i\<>\
Mi Uil 11 EUUNTin
('ARK! R
OPEL
V A
Hans Liberg: 'Het gaat om de verpakkingwatje weggooit ben je zelf
moet eerst een vak leren. Het kost daar thuis voelt. Televisie gaat te
zeker acht a tien jaar voor je goed op snel. Bovendien krijg je een devalu-
een podium kunt staan, voor je je atie doordat er elke week cabaret te
zien is op tv. Dat werkt nu in mijn
voordeel. Mensen kennen mij niet
van televisie. 'Hoe kan dat nou, hoe
kan nou iets groeien zonder televi
sie?' Dat gaat dus heel goed. Het is
de oude manier. Zo is Toon Her
mans ook begonnen en Wim Kan.
Affiches, veel spelen en mond op
mond-reclame. De mensen hebben
begrepen dat het de moeite waard is
om te gaan kijken en ze móeten wel,
want ik ben niet op televisie. Het is
heel exclusief, alleen maar te zien in
de theaters. Er zijn ook geen platen
van. Je moet het echt gezien hebben
om erover mee te kunnen praten.
Dat past bij mijn natuur. Ik vind het
leuk om te spelen, maar in die ande
re poespas heb ik geen zin. Overal
meelopen, iedereen kennen, dat
kost me veel te veel energie."
Koffiegeur
Hans Liberg is in zijn nieuwe show
bezig met moleculen, heel herken
bare, tot op de essentie terugge
brachte beelden. Soms zijn het
commercials en dan drijft na twee
maten van de Douwe Egeberts-tune
de koffiegeur het theater binnen.
Maar het kan ook een pakkend ci
taat uit een klassiek muziekstuk
zijn. Liberg: „TA TA TA TAAAA!
Dat is een briljante vondst geweest
van Beethoven. Hij had ook kunnen
beginnen met: 'Tuh tuh tuh tuh, tuh
tuh tuh tuh, tuh tuh tuh tuh'. Dan
was niemand geïnteresseerd ge
weest. Daar heeft hij gewoon een
producer bij gehad. 'Ludwig, het
gaat om de verpakking, jongen!"'
Liberg laat even zijn blik gaan
over het centrale citaat uit zijn
show, dat vluchtig neergekalkt bo
ven de piano in zijn werkkamer aan
de muur hangt: 'Het gaat om de ver
pakking, wat je weggooit ben je
zelf. "Tja, heeft deze show maat
schappelijke relevantie? Ik denk
dat 'ie alléén maar maatschappelij
ke relevantie heeft. Het geeft de
waanzin aan dat dit allemaal kan.
Eigenlijk is het een kreet tegen ver
spilling, maar er is ook bewonde
ring voor die enorme rijkdom aan
beelden. Wat overblijft
dering".
AMSTERDAM (ANP) - Het
Joods Historisch Museum toont
van 15 december tot en met 19
maart een selectie uit het werk
van de fotografe Maria Austria
(1915-1975). De expositie 'Maria
Austria, Personages' is tot stand
gekomen in nauwe samenwer
king met de stichting die naar
haar dood werd opgericht om
haar foto's en negatieven te be
waren en toegankelijk te hou
den voor publikaties, tentoon
stellingen en documentaires.
Maria Oestreicher werd in
1915 in Karlsbad (het latere Kar
lovy Vary) in Tsjechoslowakije
geboren in een joods gezin. Na
een opleiding aan de Hogere
Graphische Bundes Lehr- und
Versuchsanstalt in Wenen emi
greerde zij in 1937 door de toene
mende dreiging van het nazisme
naar Amsterdam. Vanaf toen ge
bruikte Oestreicher 'Austria' als
beroepsachternaam.
In 1945 richtte zij, onder meer
met haar latere echtgenoot
Henk Jonker, het fotobureau
Particam op. De fotografen van
dit bureau stelden zich ten doel
reportages te maken van de be
vrijding en wederopbouw van
Nederland. Austria ontwikkel
de zich vervolgens tot een spe
cialiste in het maken van foto's
van theater- en muziekuitvoe
ringen en portretten van ac-
feurs, musici, beeldende kun
stenaars en mensen uit haar ei
gen omgeving. De laatste jaren
van haar leven was Austria de
vaste fotografe van Mickery en
de Stichting Eigentijdse Dans.
Na een lange rondreis zijn de
bijna 1000 gouaches en teksten
waarin Charlotte Salomon
(1917-1943) onder de titel 'Le-
ben? Oder Theater?" haar le
vensverhaal vastlegde, terugge
keerd in het museum. Op veler
verzoek is er opnieuw een expo
sitie van ingericht die van 15 de
cember tot en met 31 maart is te
zien. Anders dan bij de vorige
expositie in 1981 zal de nadruk
nu meer op het kunsthistorische
dan het autobiografische karak
ter van het werk liggen.
bijdragen: Wim Koevoet, Willem Schrama, Erna Straatsma.
The Creatures - 'Boomerang' (Po-
lydor)
Zangeres Siouxsie en drummer
Budgie van Siouxsie and the Bans-'
hees houden wel van een grapje. Zo
af en toe vermommen ze zich als
The Creatures en leven zich hele
maal uit. In 1983 legden ze hun mu
zikale experimenten vast op 'The fe
ast'. Nu vinden ze het tijd voor een
tweede verkleedpartij.
'The feast' stond in het teken van
Hawaï; op 'Boomerang' voeren
Budgie en Siouxsie ons naar Span
je. Flamenco-handgeklap en ma
rimba's klinken door in het ope
ningsnummer 'Standing there' en
'Manchild'. Maar ijskoningin Sioux
sie verveelt zich snel en wil graag
een buitenaards tripje maken. In
het gedreven 'Pluto drive' droomt
ze over een blauwe zon en galop
peert ze op een elektronisch paard
voorbij. Neuriënd en iets langzamer
vervolgt ze haar weg via 'Solar
choir' naar het racecircuit van
Zandvoort in 'Speeding'. Daar rijdt
ze een paar rondjes mee en stapt
dan op de fiets richting China,
voortdurend rinkelbellend in het
oosterse 'Fury eyes'. In het Siouxsie
and the Banshees-achtige 'Strolling
wolf is ze weer terug in het Spaanse
Andalusië.
Het reisverslag van The Creatures
is verrassend. Siouxsie en Budgie
laten ons kennis maken met onbe
kende, vermengde culturen.
'Boomerang' is een foto-album van
een interessante wereldreis.
E.S.
Eric Clapton - 'Journeyman'
(WEA)
De wederopstanding, zowel fy
siek als artistiek, van gitaarheld
Eric Clapton kan gerust tot een van
de opmerkelijkste gebeurtenissen
van de laatste tien jaar in de popmu
ziek worden gerekend. De door al
cohol en heroïne tot Mr. Slowhand
gedegradeerde Brit maakte aan de
hand van een andere megaster, Phil
Collins, tweede knappe en zeer
goed verkochte platen. Met 'Jour
neyman' sluit hij het decennium af.
Op dit nieuwste album, dat op cd
een dik uur muziek biedt, snoert hij
die critici de mond die Clapton ver
zanger is 'Jacques' een mooi album
geworden. Om het gemis aan een
krachtig stemgeluid te compense
ren moet Almond moet af en toe een
andere wending aan de liedjes ge
ven. Maar de wat onvaste stem van
Almond heeft toch ook wel zijn
charmes. Met zijn magisch-fëalisti-
sche bewerking weet hij een heel ei
gen draai aan de nummers te geven.
E.S.
The Creatures.
wijten dat hij de laatste jaren slechts
een gastrol vervult op platen van
Collins om vervolgens toch zijn ei
gen naam op de hoes te laten af
drukken.
Collins speelt op 'Journeyman'
namelijk maar op een nummer mee
en de kalende slagwerker heeft dit
keer ook niet geproduceerd. 'Jour
neyman' is mede daardoor een pure
Clapton-plaat geworden, ondanks
de bijdragen van tal van sterren
zoals George Harrison, Chaka
Khan, Womack Womack en Ro
bert Cray. De twaalf tracks vormen
als het ware de stations van een reis
door 30 jaar Clapton-muziek. 'Bad
love' roept dan ook onmiddellijk
herinneringen aan The Cream op.
'Hound dog' en Clapton's vertol
king van Bo Diddley's 'Before you
accuse me' zijn fraaie echo's uit zijn
periode met John Mayall en Blind
Faith. Opener 'Pretending' is Clap
ton zoals we hem de laatste jaren
kennen: prettig in het gehoor lig
gende en toch pittige rock met de
onvermijdelijke gitaarsolo na twee
minuten.
'Journeyman' is door deze aan
pak uiterst gevarieerd. Clapton's
zang - zijn stem klinkt weer als
vanouds - en zijn uit duizenden
herkenbare, maken van deze plaat
toch een eenheid.
W.K.
Marc Almond - 'Jacques' (Rough
Trade)
Al jaren vertolkt Marc Almond
het werk van de Belgische zanger
Jacques Brei, maar van deze covers
is nog nooit een plaat verschenen.
Het kleine label Some Bizarre, on
dergebracht bij de Rough Trade
Group, zag er wel wat in om Al
monds Brel-oeuvre op plaat uit te
brengen. Van grote invloed op dit
project was het optreden van Al-
mond tijdens de Brel-avond in Pa-
radiso, op 31 januari 1987.
De opnames op 'Jacques' dateren
uit de periode '86-'89. De plaat opent
met een van de oudste nummers
van Brei, 'The devil' ('Le diable'), uit
1953. Van Brels laatste plaat uit 1977
vertolkt Almond het schitterende
'The town feel asleep' ('La ville s'en-
dormait'). De rest van de door Al-
mond bewerkte nummers dateren
uit de jaren vijftig en zestig. On
danks de zeer beperkte zangkwali
teiten van de voormalige Soft Cell-
Cock Robin - 'First love, last rites'
(CBS)
De muzikale verrichtingen van
het koppel Peter Kingsberry en An
na LaCazio vertonen nog geen bar
sten. Ook dit derde album van Cock
Robin is - wellicht nog in sterkere
mate dan de eerste twee - van een
zeer constante compositiekwaliteit.
Kingsberry schreef andermaal tien
tamelijk originele songs die nauwe
lijks voor elkaar onderdoen, al heb
ben met name 'Stumble and fall' en
'For experience sake' de vage con
touren van een hoogtepunt.
De enige beperking van Cock Ro
bin zou kunnen liggen in het ont
breken van een verdere uitbouw
van de tot nu toe gehanteerde suc
cesformule: emotionele vocale
duels tegen een melodieuze, maar
wel erg synthetische instrumentale
achtergrond. Maar wie maalt erom.
Perfect op elkaar aansluitende
duo's als deze zijn schaars op de in
ternationale platenmarkt. Cock Ro
bin kan nog jaren vooruit.
W.S.
Roy Orbison Friends - 'A black
and white night' (Virgin)
De vorig jaar zomer door Veroni
ca uitgezonden tv-special 'A black
and white night' is dan eindelijk op
cd en lp verschenen. Achteraf be
zien was dit imponerende concert
zo ongeveer de zwanezang van Roy
Orbison, die werd omringd door de
speciaal voor dit doel geformeerde
Coconut Groove Band met tal van
prominenten: Tom Waits, Elvis
Costello, Bruce Springsteen en vele
anderen.
Het repertoire mag inmiddels be
kend zijn: het hele scala tussen 'On
ly the lonely' en 'It's over', met als
enig nieuwtje het niet zo sterke
'Dream you' van het ultieme Or-
bison-album 'Mistery girl' dat vlak
na zijn dood werd uitgebracht. De
live-opnamen zijn van Amerikaanse
perfectie. Voor de liefhebbers een
moetje. W.S.
UTRECHT - Mieke Vestdijk
van der Hoeven, de weduwe en
erfgename van de schrijver Si
mon Vestdijk, is bezig de biblio
theek van haar man onder te
brengen in de Universiteitsbi
bliotheek van Utrecht. De boe
ken en tijdschriften - vele dui
zenden titels - staan nu groten
deels nog bij mevrouw Vestdijk
thuis.Het Letterkundig Muse
um in Den Haag, waar een Vest
dijk-collectie van vooral hand
schriften en brieven is onderge
bracht, staat namelijk niet te
springen om de volledige boe
kenverzameling van Simon
Vestdijk onder te brengen.
door
Inge van den Blink
De heer Meinderts van het Letter
kundig Museum: "Mevrouw Vest
dijk streeft naar een Vestdijkmuse
umpje, waar alle Vestdijkiana bij el
kaar te vinden zijn, te vergelijken
met bijvoorbeeld het Dickensmuse-
um in Engeland. Waar wij met haar
een verschil van mening over heb
ben, is wat tot de collectie moet
worden gerekend. Mevrouw Vest
dijk zoekt een bestemming voor
haar boekencollectie en voor de
tijdschriftenverzameling van Vest
dijk. Wij kunnen als museum echter
geen hele bibliotheken van schrij
vers opnemen, niet alleen vanwege
plaatsgebrek, maar ook omdat dat
eenvoudigweg onze taak niet is. Wij
zijn geen bibliotheek. Het beheren
van boeken en het beheren van uni
ca en handschriften, zoals wij doen,
is iets essentieel anders".
"Wij hebben van derden veel brie
ven van Vestdijk gekregen, die zijn
dus ons eigendom. Wij hebben bij
voorbeeld ook de stofzuiger die
Vestdijk aanzette als hij ongestoord
door omgevingsgeluiden wilde wer
ken. En mevrouw Vestdijk heeft
haar Vestdijkcollectie aan ons in
permanente bruikleen gegeven".
De Forumgeneratie - schrijvers
als Ter Braak, Du Perron, Vestdijk -
is goed vertegenwoordigd in het
Letterkundig Museum. Meinderts:
"Het lijkt ons niet goed als je bij ons
iets aan de verzameling rond Forum
onttrekt. Die documenten kunnen
nu in verband met elkaar bestu
deerd worden".
"Als mevrouw Vestdijk als voor
waarde zou stellen dat wij de hele
bibliotheek moeten nemen om te
voorkomen dat zij de door haar in
bruikleen gegeven documenten te
rugeist, dan zouden we dat wel in
overweging willen nemen. Als het
opnemen van de bibliotheek een
OTTERLO (GPD) - Het rijksmuse
um Kröller-Müller in Otterlo wil ko
mend jaar kunnen beschikken over
een eigen politiekorps met vergaan
de bevoegdheden. Acht perso
neelsleden van het museum gaan
hiertoe in januari een drie weken
durende cursus volgen bij het poli
tievormingscentrum in Vaassen. Na
afronding van de opleiding, zal het
ministerie van justitie worden ver
zocht de acht museum-medewer
kers te benoemen tot onbezoldigd
ambtenaar van politie.
Directe aanleiding tot het initia-
tièf is het feit dat het Kröller-Müller
in het Van-Goghjaar 1990 liefst
achthonderdduizend bezoekers
verwacht. Vorig jaar is bovendien
tot twee keer toe gebleken dat de
beveiliging van het museum sterk
te wensen overlaat. In december
werden bij een spectaculaire in
braak drie schilderijen van Vincent
van Gogh geroofd, terwijl enkele
maanden eerder een vrouw kans
had gezien op klaarlichte dag het
museum uit te wandelen met een
zelfportret van Charley Toorop in
haar boodschappentas. Ook heeft
de geïsoleerde ligging van het Kröl
ler-Müller, middenin het nationaal
park de Hoge Veluwe, een rol ge
speeld.
Om het museum zo goed moge
lijk te beveiligen, heeft de directie
van het Kröller-Müller overigens
ook plannen voor de inrichting van
een nieuwe meldkamer met verbe
terde apparatuur en moderne com
municatiemiddelen. De meldkamer
komt, net als nu, rechtstreeks in
verbinding te staan met het hoofd
bureau van de gemeentepolitie in
Ede.
Of de acht veiligheidsmensen van
het Kröller-Müller inderdaad de sta
tus van onbezoldigd politie-ambte-
naar krijgen, is onder meer afhanke
lijk van adviezen van de Edese bur
gemeester (c.q. de plaatselijke ge
meentepolitie), de Commissaris der
Koningin in Gelderland en de pro
cureur-generaal. Het is de bedoe
ling dat deze procedure nog voor de
officiële opening van het Van-Gog
hjaar wordt afgerond. Tot op dit mo
ment kent Nederland geen musea
die zijn beveiligd op de manier zoals
het Kröller-Müller nu wil.
Mieke Vestdijk: 'Mijn ideaal is om alles onder eén dak te krijgen'.
methode voor ons is om de collectie
te behouden, dan moet dat. Maar de
hele bibliotheek, waar ook bijvoor
beeld veel muziektheoretische en
kunsthistorische werken bij zitten,
is ons helemaal niet aangeboden.
Het is dus geen kwestie van pikken
of slikken".
Wel degelijk
Mevrouw Vestdijk zegt dat zij haar
bibliotheek wel degelijk heeft aan
geboden aan het museum: "Ik ben
begonnen de tijdschriften aan te
bieden. Dat gaat om acht meter op
de plank: jaargangen van onder
meer De Gids, De Stem en Forum.
Anton Korteweg, de directeur van
het museum, heeft toen de restrictie
gemaakt dat hij alleen tijdschriften
wilde hebben waar Vestdijk zelf
aantekeningen in heeft gemaakt.
Gevraagd wat hij dan met de rest
wilde doen zei hij: de rest doen wij
wel weg. Daar achteraan heb ik de
boeken aangeboden, dat zijn er zes
tot achtduizend. Het is dus niet
waar dat ik de bibliotheek niet zou
hebben aangeboden, maar ze willen
hem niet hebben."
Het ideaal van mevrouw Vestdijk
is om alles onder één dak te krijgen:
de boeken en tijdschriften uit Vest-
dijks nalatenschap, de handschrif
ten en alle documenten: "Mijn doel
is dat het werk bestudeerd kan wor
den, daarom wil ik alles bij elkaar
hebben. Het argument dat Korte
weg gaf, 'wij hebben toch de stofzui
ger', is typerend. Een stofzuiger vin
den ze belangrijk. Het documenta
tiemateriaal interesseert ze niet, dat
willen ze wegdoen. Daar ben ik het
niet mee eens. En de complete col
lectie is mijn eigendom. Dus als ik
de kans krijg om mijn zin te krijgen,
dan doe ik dat. Dat is toch zeer legi
tiem?"
Het zit mevrouw Vestdijk bijzon
der dwars dat zij negentien jaar
heeft moeten wachten op een
bruikleenovereenkomst van het
Letterkundig Museum voor de
handschriften en documenten die
zij daar in 1971 naar heeft laten over
brengen.
Verlangen
Haar verlangen alles betreffende
Vestdijk bij elkaar te hebben, houdt
in dat uiteindelijk of Den Haag of
Utrecht alles zal moeten krijgen.
Mevrouw Vestdijk: "En als ik moet
kiezen tussen Den Haag en Utrecht,
dan is mijn keus allang gemaakt. Ik
heb geen zin om weer negentien
jaar te wachten. Ik heb goede af
spraken gemaakt met de Universi
teitsbibliotheek van Utrecht. Alles
wat bij mij thuis in Doorn is, gaat
daar naartoe. Dat is al aan het ge
beuren. Wat geïnventariseerd is
wordt op dit moment overgebracht.
Maar dat inventariseren is een
enorm karwei".
Gevraagd wie deze inventarisatie
verzorgt, zegt mevrouw Vestdijk:
"Wie denkt u? Dat doe ik".
