'CDA heeft dreiging van
WD nooit uitgespeeld
Bush, de voorzichtige
Interview
Thijs Wöltgens (PvdA) en het sprookje Lubbers-Kok:
Brit laat liter en Idlo
nog altijd links liggen
PAGINA 2
ZATERDAG 11 NOVEMBER 198$
"CDA-VVD was in principe een mogelijkheid, maar we hebben genoeg ge
meenschappelijks ontdekt om het een hele tijd met elkaar voort te zetten".
rakelen. Wöltgens: "Ik kwam zelf in
1977 in de Kamer, dus ik heb die for
matie meegemaakt, en die van 1981.
Je kunt niemand verbieden conse
quenties en lessen uit het verleden
te trekken. Het zit allemaal in het
geheugen van de hele partij. Wij
hebben deze conclusie getrokken:
de PvdA wil weer regeren, niet tot
elke prijs, maar omdat ze iets wil be
reiken. We moeten niet alleen idee
ën uiten. De consequentie is dat je
gaat onderhandelen, dat je een coa
litiepartner serieus neemt, en ac
cepteert dat je niet voor 100 prooent
je zin krijgt".
"Het was natuurlijk van belang
dat het CDA heel bewust de steven
heeft gewend in de richting van sa
menwerking met ons. Ze hadden
door kunnen gaan met die 76 zetels
met de WD. Die dreiging was ma
terieel op de achtergrond aanwezig,
maar is nooit uitgespeeld. De inten
tie was oprecht, er was eerlijkheid,
geen handigheidjes en trucjes; we
lieten het achterste van onze tong
zien, maar respecteerden eikaars
grenzen. Soms ging dat tegen de
scepsis van de buitenwacht in, die
niet wilde geloven dat we zo zake
lijk met elkaar bezig waren. Maar
wij probeerden van hen geen socia
listen te maken, en zij omgekeerd
van ons geen christendemocraten".
"Ik begrijp wel dat er verbazing is
dat het zo rimpelloos ging, een soort
ongeloof, 'is het wel echt? Wanneer
komt het eerste revolutionaire
PvdA-congres?' Ik denk dat deze
coalitie het heel lang uithoudt, dat
we echt een politiek belangrijke
wending hebben meegemaakt.
Waarom? Omdat we als PvdA zo
doordrongen zijn van die bood
schap van het verleden. Maar de
toekomst is wat anders dan een ex
trapolatie van het verleden. Ik zie
het niet zo snel gebeuren dat de
PvdA breekt".
Acht jaar
"Voor het CDA is een potentieel ri
sico dat ze op de rechterflank con
currentie krijgt van de WD. Daar
zijn ze zich van bewust, dat neemt
het CDA op de koop toe. Het is voor
de politiek als geheel jammer, maar
voor de PvdA niet, wanneer de
WD het conservatieve akkertje
blijft ploegen".
"Deze coalitie is niet, zoals in
1981, afgedwongen omdat het CDA
niet om ons heen kan terwijl ze ons
niet zien zitten. CDA-WD was in
principe een mogelijkheid, maar we
hebben genoeg gemeenschappe
lijks ontdekt om het een hele tijd
met elkaar voort te zetten. Vier jaar,
of, als je dat wilt horen, ook acht
jaar".
DEN HAAG - Hij knort te
vreden. "Het oogt mis
schien nog wat vreemd,
maar we maken er wat van.
Over vier jaar zegt het Ne
derlandse volk: 'Goh, wat
een gouden greep dat we
dit kabinet in 1989 in het
zadel hebben geholpen".
Thijs Wöltgens kan zijn ge
luk niet op met de Rooms-
rode regeringssamenwer
king. Opgewekt, optimis
tisch, bijna rozig blikt de
nieuwe fractievoorzitter
van de PvdA terug op de
kabinetsformatie, en ver
haalt hij over het langzaam
groeiende vertrouwen tus
sen de oude politieke vij
anden. "Je moet de ander
nooit een echte nederlaag
laten leiden. Dan wordt het
niks".
door Peter de Vries
en Carel Goseling
Hij mijdt de stoel van Wim Kok.
Thijs Wöltgens neemt de werkka
mer van de socialistische fractie
voorzitter stapje voor stapje in ge
bruik. Vandaag de vergadertafel,
morgen de bank, "het is allemaal
nog even wennen hoor aan mijn
nieuwe ambt". Wekenlang fungeer
de hij als secondant van Kok bij de
onderhandelingen over het regeer
akkoord. Nu de nieuwe ministers
ploeg rond is, moet hij als fractie
voorzitter zorgen voor de steun van
de PvdA-factie in de Tweede Ka-
Het wordt, spot hij,
de vertrouwde rol van oppositione
le kritikaster in te ruilen voor die
van steun en toeverlaat van het ka
binet. "Het is intellectueel erg onbe
vredigend om alleen maar dingen te
mogen verdedigen. Daar zullen we
aan moeten wennen. Ik denk dat de
fracties zich ook niet zo erg moeten
profileren. Beide partijen hebben
echt hun 'kanjers' in het kabinet ge
zet, dus het gezicht van de PvdA
moet door de bewindslieden be
paald worden".
"De fracties moeten niet meere-
geren. Ze moeten wat afstandelijk
blijven en de ministers vertrouwen
en ruimte geven. Binnen het kader
van dit regeerakkoord is ruimte ge
noeg voor dialoog. Ik vind zelf dat
dit akkoord zeer argumentatief is
opgeschreven: er staan lange rede
neringen in, die ter discussie moe
ten kunnen staan in het parlemen
taire debat".
"Ik verwacht dat het parlementai
re debat met dit regeerakkoord
weer wat zal opleven. Er is heel veel
niet geregeld of open gelaten. Op
het gebied van volksgezondheid,
milieu en volkshuisvesting zitten er
gaten in het akkoord. We weten niet
precies waar we op die punten aan
elkaar gebonden zijn. Dat is niet
'Het is intellectueel erg onbevredigend
erg: waar we gebonden zijn geldt
'contract is contract'. Waar de zaken
open liggen moeten de leidingen
van PvdA en CDA goed overleggen
om verrassingen te voorkomen, en
moeten de bewindslieden hun voel
horens uitsteken bij de fracties".
Stoomcursus
De kabinetsformatie van CDA en
PvdA stond in het teken van de za
kelijkheid. Er was geen ergernis,
geen ruzie, maar ook geen vermaak.
Aan de onderhandelingstafel werd
gedurende de zware sessies slechts
een enkele keer gelachen.
Wöltgens: "Je bent echt vreselijk
geconcentreerd bezig, maar er wa
ren wel een paar momenten van be
vrijdende hartelijkheid. Dat kwam
vooral door het, laten we zeggen wat
typische, taalgebruik van de heer
formateur, die nogal eens 'propel-
lorde', 'helikopterde', 'tablede' of
zaken 'met een schippersoog nam'.
Lubbers heeft nu eenmaal een ge
heel eigen terminologie: 'Tot zover
de volksgezondheid, dan nu het
milieu'. Nu ja, tot zover het regeer
akkoord".
Slechts één keer was er in de
voorbije weken echt sprake van po
litieke spanning, herinnert Wölt
gens zich. "Dat was op vrijdag de
dertiende. We zouden praten over
een stuk van Lubbers met wat vin
geroefeningen van het Centraal
Planbureau over het financieel-eco-
nomisch beleid. Tja, toen we dat
stuk donderdagavond zagen, had
den wij intern zo'n gevoel van 'dat
kunnen we niet maken'. Wim en ik
hebben samen de conclusie getrok
ken 'als dit het is, is het afgelopen'.
Om die bom niet meteen in het
overleg te laten barsten, is Wim
eerst naar Ruud Lubbers gegaan en
heb ik Bert de Vries vooraf gebeld.
Daar bleek dat aan CDA-zijde ook
wel wat bezwaren bestonden".
"Op die bijeenkomst op vrijdag
heerste absoluut geen vrolijke
stemming. Ik had zelf het idee: 'we
staan over een half uur buiten'. Die
Lubbers, ik was helemaal flab
bergasted, begon me daar een reeks
immateriële punten door te nemen,
terwijl we allemaal wisten dat dat
even geen zin had. Nu ja, we hebben
die dag zwaar gesoebat. Geleidelijk
aan begon er wat te wrikken en te
bewegen, en aangezien niemand uit
was op een echte breuk konden we
er uit komen".
Wöltgens legt uit hoe: met (ach
teraf ogenschijnlijk) gemak werden
miljarden gecreëerd die eerder niet
bestonden. "Als je praat over een
collectieve lastendruk (het totaal
van belastingen en premies -red) die
gemiddeld met 0,4 procent stijgt,
bedoel je dan 0,36 of 0,44 procent?
Dat scheelt 400 miljoen. We hebben
een brandstofheffing veranderd,
ach, dat soort dingen".
Cliché
Hij erkent dat het voor de buiten
staander een afschrikwekkend cli
ché moet zijn geworden, maar de
sfeer-was-echt-heel-goed. "We heb
ben in het begin heel lang gepraat
over de boedel die het nieuwe kabi
net zou aantreffen, financieel, plan
nen, wetgeving, verborgen gebre
ken, claims, hobbels. Dat ging op
een vrij onpolitieke wijze. Lang
zaam maar zeker werd daarbij dui
delijk dat de economische manou-
vreerruimte beperkt was".
"Nee, dat was niet alleen voor ons
een vervelende conclusie. Als Ne
derland armer wordt, wordt ook het
CDA armer. Ik geloof tenminste
niet dat ze zich daar nog aan kunnen
onttrekken. Daar kwam bij dat een
groot deel van de financiële ruimte
op ging aan de koppeling, en aan de
verlaging van het financieringste
kort. Dat laatste heeft geen seconde
ter discussie gestaan. Waren we het
zo over eens".
"Zo'n werkwijze biedt intellectu
eel wat mogelijkheden. Je begint
niet met de grote politieke tegen
stellingen, maar je verkent lang
zaam de mogelijkheden. Vooral op
het gebied van Oort, de belastingen,
heeft dat gewerkt. Dat was natuur
lijk een uiterst prestigieus punt.
Voor het CDA, omdat je nooit van
ze kunt vragen een maand na de
verkiezingen ideeën weg te geven
waar ze zich eerder voor hebben in
gespannen. En voor ons, omdat het
CDA wel in ging zien dat onze kri
tiekpunten, namelijk het inkomens
beeld en de hoeveelheid geld die er
aan op ging, niet helemaal onzinnig
Ik vind dat we daar heel redelijk
uit weg zijn gekomen, allebei. We
hadden er natuurlijk veel langer
over kunnen praten, tot 1 decem
ber. Dan kun je er niks meer aan
veranderen, zijn de kansen op een
sociaal akkoord verkeken, en heb je
niets gewonnen".
Lessen
Niet alleen de dreigende ontwikke
lingen aan het loonfront maanden
de onderhandelaars de afgelopen
weken tot spoed. Er was ook de we
tenschap dat ruzie en irritatie de be
laden geschiedenis weer zouden op
LONDEN (AP) - Twintig jaar ge
leden begonnen de Britten het
metrieke stelsel in te voeren met
een pond dat uit 100 pence be
staat, maar met de meter kunnen
ze nog altijd niet goed uit de voe
ten en ook met de liter is nog lang
niet alles in kannen en kruiken.
De shilling en sixpence mogen
dan verdwenen zijn, wegafstan-
den worden nog altijd gemeten in
mijlen en of je een pound (454
gram) of een pond tomaten koopt,
verschilt per winkel.
Voor de Britse export naar an
dere, wel metrieke landen levert
dat de nodige problemen op en
dat zal nog erger worden als eind
1992 de interne grenzen in de Eu
ropese Gemeenschap verdwij
nen. Daarom heeft de EG dan ook
bepaald dat de gill (142 milliliter),
gallon (4,546 liter), foot (30,5 centi
meter), fathom (1,82 meter),
pound en ounce (28,349 gram)
voor het eind van de eeuw moe
ten zijn afgeschaft. Op alles dat de
grens overgaat, moet het metrie
ke stelsel worden toegepast.
Maar dat betekent dat de Britse
akkers gemeten mogen blijven
worden in acres (4046,86 vierkan
te meter) en de wegen in mijlen,
omdat het veel te duur zou wor
den als alle borden langs de we
gen in Ierland, Engeland, Schot
land en Wales vervangen zouden
moeten worden.
Een uitzondering wordt ook ge
maakt voor de furlong (201,16 me
ter), een afstand bij paardenraces,
en de pint (473 milliliter), waarin
de Britten hun pul bier en hun
flesje melk meten. Verder mogen
de Britten hun lichaamsgewicht
blijven aangeven in stones (6,35
kg) en zullen de afmetingen van
het cricketveld onveranderd blij
ven. Los verkochte produkten
mogen tot 1999 in pounds of gal
lons aangegeven worden, maar
verpakte waren moeten het ge
wicht al in 1995 in grammen en ki
lo's op het etiket hebben staan.
De Britten staan niet te trappe
len om over te gaan op centime
ters en deciliters. Veel winkeliers
handhaven het oude systeem om
dat ze bang zijn dat hun klanten
anders weglopen naar de concur
rent. Vooral oudere mensen vin
den het maar bar lastig om een
heel ander stelsel van maten en
gewichten te moeten hanteren.
Ook bij radio en tv is men er niet
helemaal uit. Bij een binnenlands
verhaal worden bijvoorbeeld mij
len gebruikt, maar bij een verhaal
over Nederland zal over kilome
ters worden gesproken.
De Britse huiver voor het me
trieke stelsel dateert al zeker van
1791, toen een Franse uitnodiging
werd afgeslagen om samen een
internationaal systeem in te voe
ren dat was ontworpen door de
Parijse Academie van Weten
schappen. Het gebruik van deci
male maten en gewichten was tot
1897 zelfs verboden en werd pas
toen voor de handel toegestaan.
Nog in 1970, toen het pond in
middels metriek was geworden,
gaven de meeste Britten blijkens
een opiniepeiling de voorkeur
aan de 'imperial' maten en ge
wichten. Slechts een op de drie
begreep het metrieke stelsel, hoe
wel het toch gemakkelijker moet
zijn met veelvouden van 10 te
werken dan met een foot die uit
12 inches bestaat, een gallon die
uit 8 pints bestaat en een mijl die
1.760 yard beslaat.
Toch begon het metrieke sys
teem na de invoering van het de
cimale pond langzaam ingang te
vinden. Vanaf 1974 werd het op
de scholen onderwezen en het zag
er naar uit dat het metrieke stelsel
volgens plan in 1979 volledig zou
kunnen worden ingevoerd. Maar
toen bleek uit een enquete dat
nog altijd 46 procent van de be
volking tegen was. En dat bete
kent dat er nu in feite twee stel
sels door elkaar heen worden ge
bruikt, met alle verwarring van
dien.
De consumentenbond klaagt
dat mensen verschillende pro
dukten niet meer kunnen verge
lijken omdat ze in de ene winkel
in grammen zijn aangegeven en
in de andere in ounces. Het perso
neel van het Londense filiaal van
IKEA is bedreven in beide stel
sels en op de meubels staan de af
metingen ook in beide stelsels
aangegeven.
De Britse werkgeversorganisa
tie CBI wil dat het metrieke stel
sel ter wille van de export en de
afzet op de eigen markt nu maar
zo snel mogelijk helemaal wordt
ingevoerd. "Het Britse bedrijfsle
ven moet de klanten geven wat ze
willen, anders vraag je om moei
lijkheden omdat iemand anders
ze wel tevreden wil stellen," zei
John Scates van het CBI.
veel poeha kondigde hij enige we
ken geleden de oorlog tegen drugs
aan. Maar toen het op dollars aan
kwam, bleek hij niets echt beklij-
vends te kunnen aanbieden.
Bush voerde onder meer campag
ne als 'de milieu-president'. Maar
hij heeft niets durven te doen waar
mee hij de industrie boos zou ma
ken, getuige ook de Amerikaanse
opstelling bij de milieu-conferentie
in Noord wijk deze week. Hij voerde
ook campagne als 'de onderwijs-
president'. Maar de sector onder
wijs heeft daar tot dusver niets aan
overgehouden.
Een paar maanden geleden zei
Bush een bemande reis naar Mars te
willen. Maar niemand antwoordde
toen werd gevraagd waar de beno
digde 400 miljard dollar vandaan
moet komen. Tijdens zijn reis door
Europa, in juli, zei hij de arbeiders
van de Lenin scheepswerf in
Gdansk letterlijk: "Amerika staat
aan uw kant". Maar ook dat werd
niet opgevolgd door initiatieven
van enige substantie.
Ja, kan nu worden tegengewor
pen, maar Bush heeft het geld ook
niet om veel te kunnen doen. Ame
rika kan zich, met zijn enorme be
grotingstekort, nu eenmaal niet zo
veel meer veroorloven. Dat is waar.
Maar aan de andere kant kan een
rijk en machtig land als Amerika na
tuurlijk altijd aan geld komen.
Bush zou makkelijk op defensie
kunnen bezuinigen: één enkele B-2
'Stealth'-bommenwerper kost vier
keer zo veel als de totale door Bush
voorgestelde hulp aan Polen. Hij
zou verder de belastingen kunnen
verhogen want Amerikanen beta
len, in vergelijking tot bijvoorbeeld
West-Europeanen, nog altijd een
schijntje.
Maar dat zijn maatregelen die hij
niet durft te nemen, omdat hij daar
mee te veel mensen tegen zich in
het harnas zou jagen. Het conclusie
is uiteindelijk dus toch, dat Bush te
weinig besluitvaardigheid heeft.
Noriëga
Dat levert problemen op bij acute
crisis-situaties. De coup van de Pa
namese militairen, waarbij de Ame
rikanen een prachtige kans hadden
om van de gehate dictator Noriega
af te komen maar niets deden, zegt
genoeg.
Maar het gebrek aan daadkracht
moet op den duur ook meer chroni
sche problemen opleveren. Hoe lan
ger Bush immers president is, hoe
meer de Amerikanen - en zij niet al
leen - concrete resultaten van hem
zullen verwachten. Het is dan ook
niet zo gewaagd te voorspellen dat
het hoge percentage mensen dat nu
nog tevreden over Bush is, de ko
mende maanden zal zakken. Een
top op de Middellandse Zee die
geen top mag heten zal daaraan niet
zo veel kunnen veranderen.
WASHINGTON - Uit een recente
speech: "We moeten nu eens wat
doen. Gorbatsjov boekt de ene pro-
paganda-overwinning na de ande
re, en wij komen er niet aan te pas.
En dat terwijl de president van de
Verenigde Staten de woordvoerder
van het Vrije Westen dient te zijn".
Uit een andere recente speech:
"Het is nu de tijd om toe te slaan. De
omstandigheden zijn zodanig dat
Amerika veel sneller moet reageren.
Het volk van Polen spreekt tot ons
met de vreugde van vrijheid en de
mocratie. Wij antwoorden met de
taal van boekhouders en bureaucra
ten".
door Henk Dam
De eerste speech werd begin deze
maand uitgesproken door oud-pre
sident Carter, en de tweede op de
zelfde dag door diens vice-presi
dent Mondale. Het heeft een mooi
soort ironie dat uitgerekend dit
tweetal zich geroepen voelt presi
dent Bush tot wat meer activiteit
aan te sporen. Immers: Carter ver
loor de verkiezingen van 1980 zwaar
van Reagan, juist omdat hij de repu
tatie had gekregen een zwakke, be
sluiteloze, president te zijn.
Dus heeft het duo Carter-Monda-
le eigenlijk wel recht van spreken?
Jazeker. Want niet alleen Carter en
Mondale, maar een heel leger poli
tiek geïnteresseerden begint zich
zorgen te maken over de manier
waarop de regering-Bush reageert
op de gebeurtenissen in de Oost
bloklanden. De wereld bevindt
zich in een periode van tumultueu
ze verandering, en Amerika staat
aan de zijlijn, luidt de kritiek.
Die kritiek komt van alle kanten.
De Democratische fractieleider in
de Senaat, George Mitchell, noem
de Bush "timide". De conservatieve
columnist George Will schreef over
een "onserieus presidentschap". De
New York Times had enige weken
geleden een hoofdredactioneel
commentaar over Bush onder de ti
tel: "De Passieve President".
Juist toen de stroom van verwij
ten zijn hoogtepunt bereikte, eind
vorige maand, gaf Bush een pers
conferentie waarin hij het nieuws
wereldkundig maakte, dat hij op 2
en 3 december op de Middellandse
Zee met Gorbatsjov gaat praten.
Weerlegde hij daarmee de kritiek?
Maar zeer ten dele. Immers, de
'woordvoerders van Bush hebben
gezegd dat er eigenlijk geen sprake
is van een top, waarop dingen wor
den geregeld. Bush zelf beschreef
zijn aanstaande ontmoeting met
Gorbatsjov als "praten, met de voe
ten op tafel".
De vraag die dan ook in Washing
ton deze dagen veelvuldig wordt ge
steld, is of Bush in het samenzijn op
zee veel meer ziet dan alleen een
George Bush: veel woorden, weinig daden.
'photo opportunity', een kans om de
kiezers en de wereld te laten zien
dat hij wel degelijk in de branding
van de Grote Gebeurtenissen surft.
Zeker is, dat Gorbatsjov zich zo
niet zal willen laten gebruiken. De
economische chaos, de arbeidson
rust en het oplevende nationalisme
in eigen land, nog gevoegd bij de
historische omwentelingen in lan
den als Polen, Hongarije en Oost-
Duitsland, zorgen ervoor dat hij
geen tijd heeft voor beleefdheden.
De meest gehoorde speculatie in
Washington is, dat hij op z'n minst
president Bush zal willen voorbe
reiden op de mogelijkheid dat hij
(Gorbatsjov) in eigen land vroeger
of later hard zal moeten optreden.
Hij zal denkelijk ook om economi
sche hulp gaan vragen.
Het is veel moeilijker om te voor
niet relevant is of Gorbatsjov uitein
delijk slaagt of niet slaagt, maar dat
er nu goede kansen liggen om met
de Sovjetunie tot akkoorden, bij
voorbeeld op het gebied van ontwa
pening, te komen.
Die tweede stroming voert mo
menteel de boventoon. Baker
maakte vorige maand, in twee rede
voeringen, duidelijk dat Amerika
wil dat perestroika slaagt, en dat het
Witte Huis wil onderhandelen met
Moskou. Uit uitgelekte gesprekken
tussen de minister en zijn medewer
kers blijkt, dat puur pragmatisme
Baker's drijfveer is.
Zijn argumentatie voor een actie
ver beleid luidt als volgt: als we
niets doen, en als Gorbatsjov ver
volgens mislukt, dan gaat president
Bush de geschiedenis in als de man
die de kans verknoeide om een eind
aan de Koude Oorlog te maken. Eu
ropa zal zich dan van ons afkeren;
de presidentsverkiezingen van 1992
zullen voor ons een ramp worden.
Maar rond dezelfde tijd dat Baker
pleitte voor meer activiteit, gaf vice-
president Quayle ook een rede,
waarin hij omstandig uitlegde dat
de Sovjetunie "onze potentiele te
genstander is en blijft", en dat de
Sovjets zich nog altijd verder aan
het bewapenen zijn.
Dat het Witte Huis op deze manier
met twee monden spreekt, heeft
voor Bush een voordeel. Hij dekt
zich ermee in tegen de kritiek van
de Democraten en Europa dat hij te
weinig positief tegenover Gor
batsjov staat. Tegelijkertijd stellen
mensen als Quayle de machtige
conservatieve vleugel van de Repu
blikeinse partij tevreden.
Compromis
spellen wat Bush gaat inbrengen.
Dat komt omdat nog steeds, na
ruim tien maanden presidentschap,
onduidelijk is wat Bush nu precies
wil met de relatie tussen de twee su
permachten. Niettemin beginnen
zich toch enige lijnen af te tekenen.
Zeker is, dat alle belangrijke advi
seurs van Bush sceptisch zijn over
de kansen van Gorbatsjov om van
zijn perestroika (de herstructure
ring) een succes te maken.
Binnen die consensus zijn er twee
stromingen. Eén groep, waartoe mi
nister Cheney (defensie) en vice-
president Quayle behoort, vindt dat
Amerika terughoudend en wan
trouwend moet zijn, omdat de Sov
jets vroeger of later weer de oude,
steil communistische draad zullen
oppakken. Een tweede stroming,
onder leiding van minister Baker
(buitenlandse zaken), zegt dat het
Dat maakt het zo moeilijk om,aan te
geven wat Bush wil. Aan de ene
kant wil hij wel een duidelijker
Amerikaanse rol in het grote drama
aan gene zijde van het Roestende
Gordijn, maar aan de andere kant
durft hij toch ook weer niet al te veel
onomkeerbaars te doen.
Dat is een patroon dat kenmer
kend is voor Bush's president
schap. Hij is erg voorzichtig, zoekt
altijd naar het compromis, wil zo
weinig mogelijk mensen voor het
hoofd stoten, neemt bijna altijd
meerderheidsstandpunten in. Dat
heeft hem geen windeieren gelegd:
70 procent van de Amerikanen
vindt dat hij het goed doet, en dat is
een hoog percentage.
Maar er is ook een schaduwzijde.
Bush's voorzichtigheid maakt hem
een slecht doorhakker van knopen.
Voorbeelden zijn er te over. Met
