'In Buffalo Tom spelen is niet gezond'
Sterrentoneel in Cocktailuur
In de ban van de trein
Amerikaanse trashrockgroep zaterdag in LVC
Virtuositeit en
spruitjeslucht
POP
Warm gevoel
Overdaad
Uitgesproken
Vechtjas
Trio grijpt
je bij
de keel
Nieuwe galerie
PAGINA 38
KUNST
ZATERDAG 4 NOVEMBER 1989
DEN HAAG - Drie Amerikaanse doctorandussen die in hun
vrije uurtjes onder de naam Buffalo Tom oorverdovend
harde muziek maken en daarmee in Nederland een platen
contract wisten te versieren. Vanavond speelt het drietal,
dat momenteel de ogen uitkijkt naar de Europse cultuur, in
het LVC in Leiden.
Beleefd stellen ze zich voor, zanger/gitarist Bill Janovitz
(25), bassist Chris Colbourn (24) en drummer Tom Maginnis
(25). Hun enigszins verlegen oogopslag verwacht je niet bij
de luidruchtige trashrock die het drietal even later tijdens
de soundcheck voor het optreden in het Haagse Paard pro
duceert. Terwijl ze elkaar netjes laten uitspreken vertellen
ze dat Buffalo Tom drie jaar geleden werd opgericht in Am
herst, een klein universiteitsstadje in de Amerikaanse staat
Massachusets. Bill, Chris en Tom leren elkaar kennen in de
collegabanken. Overdag volgen ze colleges en 's avonds
spelen ze op feestjes van vrienden en af en toe in een plaat
selijk café.
Een aantal optredens in de met een
rijke muziekscene gezegende nabij
gelegen stad Boston levert de groep
de eerste echte naamsbekendheid
op. Nadat een radiospecial enthou
siaste reacties oplevert besluiten ze
met hun demo-opnamen de boer op
te gaan. "Van alle platen die we leuk
vonden schreven we op wie het uit
gebracht had en vervolgens stuur
den we die platenmaatschappijen
een cassettebandje", vertelt zanger-
/gitarist Bill Janovitz.
Eén van die bandjes komt terecht
bij de Nederlandse platenmaat
schappij Megadisc, waarvan ze het
adres haalden van een plaat van The
Gun Club. Megadisc reageerte di
rect enthousiast op de proefopna-
me, evenals het roemruchte Ameri
kaanse label SST. Toch kiest Buffa
lo Tom voor de Nederlandse maat
schappij. 'Megadisc reageerde eer
der en bood ons meer geld dan SST.
door
Jan van der Plas
Uiteindelijk heeft Megadisc de
rechten voor Amerika verkocht aan
SST, zodat we in de VS toch door
SST worden uitgebracht".
Op aanraden van Megadisc spen
deert Buffalo Tom eerst nog een
jaar aan het verder ontwikkelen van
Luidruchtig
De Amerikaanse groep Buffalo Tom.
'De wil om te treffen' door het RO-Theater
met tekstbijdragen van Nirav Christophe.
Regie: Peter Sonneveld. Decor: Norbert ten
Hall. Kostuums: Roelie Westendorp. Ge
zien in het LAK Theater op 3 november.
Herhaling: 4 november.
LEIDEN Grappig om in dezelf
de week waarin 'Los zand', het
nieuwste stuk van Annie M. G.
Schmidt in première ging, gecon
fronteerd te worden met een ge
geven dat in grote lijnen van de
zelfde schrijfster afkomstig zou
kunnen zijn. 'De wil om te treffen'
mist dan wel de flitsende verbale
humor en de perfectie van het
juiste woord op het juiste mo
ment, maaf loopt over van de
spruitjeslucht, de bekrompen
heid en de hypocrisie. Dat zoiets
typerend is voor het Hollandse
huisgezin, is natuurlijk weer een
cliché, zoals het bewust ten tonele
voeren van een domineesgezin
meewerkt om dat effect te ver
sterken. Aan de andere kant is
een decor van vrijwel uitsluitend
ouderwetse schuifdeuren in dit
kader een verrukkelijke vondst.
Onder regie van Peter Sonne
veld hebben drie acteurs van het
Rö-Theater dit gegeven echter
met virtuositeit weten te bespe
len, en zij hebben er zowaar ook
enige diepte aan weten te geven,
iets wat in 'Los zand' ontbrak. Het
uitgangspunt is simpel. Een bur
gerlijk domineesechtpaar, reeds
lang op elkaar uitgekeken, neemt
schoonmoeder in het gezin op en
raakt daardoor in een crisis ver
zeild. Ma en zoon spelen spelle
tjes waar de echtgenote buiten
staat, ma en schoondochter strij
den om de macht, en de weder
zijdse relatie tussen de echtelie
den komt nog meer onder druk te
staan. Ondanks alle wrange as
pecten is het resultaat een flitsen
de (tragi-)komedie, waarin de stil
tes even veelzeggend werken als
de met verbeten mond geponeer
de beleefdheden. Ronduit koste
lijk is de pinnige en nietsontziend
egoïstische bejaarde van An
toinette Jelgersma, maar Paul
Kaoij als de onzekere, in het leven
mislukte dominee en Sylvia
Poorta als diens gedesillusioneer
de echtgenote spelen het spel
knap mee. Dat het stuk eindigt
met moord en doodslag, is bijna
onvermijdelijk, maar over de keu
ze van de moordenaar kan men
twisten.
PAUL KORENHOF
de muziek. Ook raadt de maat
schappij de groep aan een producer
in te huren voor de opnamen van de
plaat. "Daarvoor hebben we Jay
Mascis gevraagd van Dinosaur Jr.
Hij is een vriend van ons en zijn
band is met vergelijkbare muziek
bezig. Zijn verdienste is geweest dat
hij onze angst voor de studio heeft
weggenomen. Wij keken nogal op
tegen het opnemen in de studio en
hij heeft ons geleerd dat je er het
beste gewoon kunt doen wat je op
het podium ook altijd doet", aldus
Janovitz.
De debuutplaat van Buffalo Tom
verscheen in april van dit jaar. De
reacties van publiek en pers op de
plaat waren zo enthousiast dat de
groep gevraagd werd een tournee
door Europa te komen maken. "Dit
is onze eerste tournee en de eerste
keer dat we zover van huis zijn. Tot
nu toe hebben we alleen maar in de
buurt van Boston gespeeld, waarna
we 's nachts altijd weer naar huis re
den".
Het tripje naar Europa is voor de
inmiddels afgestudeerde leden van
Buffalo Tom ook een goede gele
genheid om wat van de Europese
cultuur op te snuiven. "We hadden
alledrie vakken als literatuur en
kunstgeschiedenis in ons pakket en
we kijken momenteel dan ook onze
ogen uit", vertelt drummer Tom
Maginnis zonder een spoor van iro
nie in zijn stem.
Wanneer Buffalo Tom over een
week terugreist naar de Verenigde
Staten wacht de leden weer een ge
wone baan. "We hebben enkele we
ken vrij genomen om deze tournee
te kunnen maken. Het spelen in
Buffalo Tom levert niet zoveel op
dat we ervan kunnen leven en in de
VS zijn de sociale voorzieningen
niet zo datje van een uitkering kunt
leven terwijl je in een band speelt.
Een uitkering bij ons is te weinig
om zelfs maar de huur te kunnen
De liedjes van Buffalo Tom zijn zo
wel live als op de plaat gedrenkt in
een bed van luidruchtige fuzzgita-
ren. Dat ze voor de luisteraar toch te
volgen zijn is te danken aan de klas
sieke songstructuur, waarbij het
couplet via een kort bruggetje uit
mondt in een pakkend refrein. "Ik
schrijf m'n liedjes gewoon thuis op
de bank met een acoustische gitaar.
Het feit dat we er zoveel fuzzgitaar
in stoppen komt eigenlijk doordat
Chris, Tom en ik eigenlijk van huis
uit gitarist zijn", verklaart Janovitz.
"Tom en Chris hebben eigenlijk pas
bas en drums leren spelen terwijl ze
al in Buffalo Tom zaten".
De teksten van Janovitz zijn,
voorzover ze tussen de vervormde
gitaren door te verstaan zijn, moei
lijk te volgen. "Ik hou er niet van om
over concrete onderwerpen te
schrijven, dergelijke teksten vind ik
stomvervelend. Mep stal schrijf ik
gewoon wat geks, waaruit je dan
hoogstens kunt opmaken dat ik me
op dat moment gelukkig of onge
lukkig voelde".
Hoewel je dat bij het nogal timide
ogende drietal niet zou verwachten,
gaan de optredens van Buffalo Tom
gepaard met een enorm volume.
"Onze gitaarversterkers moeten
heel hard staan voordat ze het ver
vormde geluid produceren dat wij
willen. Dat betekent niet dat het in
de zaal ook hard is, maar vaak is het
wel zo dat de geluidsman achterin
de zaal de volumeknop ook flink
openschroeft".
De hoge volumes hebben hun ef
fect op de drie doctorandussen ove
rigens niet gemist. "Ik moet beken
nen dat ik tegenwoordig wel merk
dat ik niet alles meer goed kan ho
ren. Het is niet ernstig, maar ik heb
wel last van gehoorbeschadiging. In
Buffalo Tom spelen is niet gezond,
maar ik maak'me er niet druk om",
bekent bassist Chris Colbourn.
Italianen in Boymans-van Beuningen
ROTTERDAM (ANP) Onder de titel 'VanTitiaan totTiepolo' is in muse
um Boymans-van Beuningen in Rotterdam vanaf vandaag een tentoon
stelling te zien van Italiaanse schilderkunst uit de 16e tot de 18e eeuw. De
tentoonstelling is een vervolg op de exposities die eerder dit jaar in Gro
ningen en Maastricht te zien waren en die de vroeg-Italiaanse schilder
kunst tot thema hadden.
Directe aanleiding voor de tentoonstelling in Boymans, waar ongeveer
tachtig schilderijen uit Nederlands openbaar bezit te zien zijn, is de publi-
katie van een tweetalige inventaris van de Italiaanse schilderkunst tussen
1500 en 1800. Dit uitvoerige werk verschijnt begin volgend jaar in Florence
en is het resultaat van een project van de kunsthistorische instituten van
de universiteiten van Leiden en Nijmegen.
Het is volgens het museum voor het eerst sinds 1934 dat de meesterwer
ken uit de belangrijkste Italiaanse scholen in Nederlands openbaar bezit in
een grotere presentatie te zien zijn. Aangezien de Nederlandse verzame
laars van Italiaanse schilderkunst een duidelijke voorkeur voor de Veneti-
aanse school hadden, is vooral deze school goed vertegenwoordigd. In
Boymans zijn vier van de elf zalen van de tentoonstelling ingeruimd met
schilderijen van Venetiaanse schilders, als Titiaan, Veronese en Tintoretto
uit de zestiende eeuw en van Canaletto, Guardi en Tiepolo uit de achttien
de e
De tentoonstelling is tot en met 7 januari te z
Bijdragen: Wim Schrama, Paul van der Kooij, Jan Rijsdam en Wim Koevoet.
'Urk' - The Nits (CBS)
The Nits komen ondanks de wat
houterige performance op het podi
um altijd beter uit de verf dan op de
plaat. Op de plaat klinken voorman
Henk Hofstede en zijn gevolg altijd
net even te bedachtzaam. Warmte
en spontaniteit worden ondanks de
sterke composities node gemist.
Het cement waarmee de partijen
van de vier bandleden aan elkaar
moeten worden vastgemaakt, laat al
snel los. Van de spanning die inhe
rent zou moeten zijn aan samenspel
is op de plaat vrijwel niets terug te
vinden, net zo min als van de be
trokkenheid met de items die de
groep in haar songs aansijdt. En dan
te bedenken dat op het podium het
spelplezier van de gezichten van de
vier Nits is af te scheppen.
Pas op het beste Nits-studioal-
bum tot nu toe, het vorig jaar ver
schenen 'In the Dutch Mountains',
kwam de produktie voor een vol
doende in aanmerking.
The Nits, die al sinds 1978 platen
maken, erkennen deze problemen
zelf ook. 'In the Dutch mountains
studio-plaat speelden ze daarom 'li
ve' in de studio in. Aan de opnamen
werd nadien nauwelijks meer meer
gesleuteld.
Op 'Urk', een dubbelalbum van
29 songs (speelduur: dik twee uur),
live opgenomen met publiek, wordt
de steriliteit definitief de nek omge
draaid. Alle grote Nits-songs krij
gen de beste uitvoering die ze ooit
hebben gehad. Ondergetekende be
luistert het album telkens weer met
een warm gevoel in de buik. Het
zelfde gevoel dat opduikt als Van
Basten Oranje weer een ronde ver
der helpt. Van Urk, opgenomen in
zalen te Amsterdam en Moskou,
word je chauvinistisch - The Nits
verloochenen hun Nederlandse af
komst allerminst - en vergeet je
voor dik twee uur dat de Nederpop
in de terminale fase is aanbeland.
WK
The Sensual World - Kate Bush
(EMI)
Het niéuwe album van Kate Bush
heeft ruim vier jaar op zich laten
wachten. De verwachtingen waren
daarom hoog gespannen. Door
gaans leidt dit tot teleurstelling om
dat een album met zo'n lange wor
dingsgeschiedenis vaak van alle
kanten overgeproduceerd blijkt.
Maar, Kate Bush is geen type voor
teleurstellingen. Haar nieuwe al
bum 'The Sensual World' bevat
weer elf (op LP tien) fraaie num
mers waarin Kate al haar talent en
energie heeft gestopt.
Toch, het moet gezegd, blijf ik
ook na deze nieuwe release haar al
lereerste album 'The Kick Inside'
het mooist vinden. Gewoon omdat
ik Kate Bush achter de piano, zon
der verdere poespas, op haar best
vind. Het geëxperimenteer met per
cussie en geluidseffecten, die haar
latere albums kenmerken zijn voor
mij onnodige ingewikkelddoenerij.
Nummers als 'Cloudbusting' van
het laatste album (Hounds of Love)
en het ontroerende duet met Peter
Gabriel (Don't Give Up) deden ver
moeden dat de fascinatie van Kate
Bush voor het gebruik van geluids
effecten enigzins is getemperd. He
laas. Kate blijkt niet te remmen. Op
'The Sensual World' wordt weer
flink uitgepakt. Een heel scala aan
bijzondere geluiden en instrumen
ten passeert de revue: van doedel
zak en klokgelui tot de Keltische
harp.
Perfectie kan Kate Bush niet wor
den ontzegd. De titelsong is prach
tig. Andere nummers zijn minstens
zo mooi. Maar zelfs de meest gevoe
lige teksten en melodieën van Kate
Bush gaan weer ten onder in een
waterval van geluiden en effecten.
En: overdaad schaadt nog steeds.
Na haar laatste album 'Hounds of
Love' schreef een muziekrecencent
van Oor dat hjj Kate Bush graag
eens al haar speelgoed zou afpakt
ken om haar alleen met haar piano
te kunnen beluisteren. Het is hem
kennelijk niet gelukt. Jammer...
J.R.
'Oh Mercy' - Bob Dylan (CBS)
De enige rode draad die in Bob
Met medewerking van o.a. The
Neville Brothers heeft producer Da
niel Lanois dit avondgebed van een
groot tekstdichter in een prachtige
toon verpakt. Ironie met een grote
zeggingskracht. Deze plaat zal nooit
gaan vervelen.
W.S.
Dylans totale platenoeuvre (zo'n
dertig albums gedurende drie de
cennia) valt te ontdekken, is dat hij
nimmer een kniebuiging naar wie
of wat ook heeft gedaan. Al zijn
songs - van The times they are-a-
changing tot en met zijn recente
verrichtingen in het kader van het
vroegtijdig opgeheven Travelling
Wilbury's-project - komen recht uit
het hart en markeren één voor één
zijn ontwikkeling door de jaren
heen als componist, tekstdichter en
zo men wil filosoof.
Zo'n lange loopbaan kent natuur
lijk dieptepunten, en die waren tus
sen monumentale albums als Blon
de on blonde (1966), Blood on the
tracks (1975) en Infidels (1983) dan
ook volop te vinden. Vooral de
laatste jaren leek het vuur in Dylan
geblust, maar zie waartoe een uitge-
filosofeerde geest kan leiden. Wie er
oren voor heeft zal in Oh Mercy be
slist een nieuwe (en misschien wel
laatste) mijlpaal herkennen, al was
het alleen maar omdat het om
floerste geluid op dit album de idea
le toonzetting vormt voor een man
die bijna uitgesproken is.
Dylan (48) toont zich op Oh Mercy
een teleurgesteld man, voor wie de
wereld niet geworden is wat hij er
ooit van verwachtte. De tien songs
gaan over liefdeloosheid, geestelij
ke armoede, criminaliteit, een ont
hecht geloof in het nut van relaties,
en wal al niet meer. Er is hier en
daar nog een religieuze verwijzing,
maar ook die klinkt niet overtui
gend meer.
'Crossroads' - Tracy Chapman
(Elektra)
Het benefietconcert voor Nelson
Mandela maakte van Tracy Chap
man in één klap een wereldster. Van
haar debuutalbum verkocht ze 9
miljoen exemplaren en op het nieu
we, tweede album blijft de kleine
negerin zich verzetten tegen het ve
le leed in deze blanke mannenwe
reld. Een wereld waar non-persen
van andermans afval leven en de go
den van de zwarten tegenover de
blanke Maagd Maria staan.
Tevens laat ze zien dat sterren
moeten vechten voor het behoud
van hun hart, hun ziel en hun eigen
weg. Zo zingt ze in het wonderscho
ne 'Crossroads': "All you folks think
I got my price at which I sell all that
is mine. You think money rules when
all else fails". Volgens Tracy is de
duivel geen mysterieus persoon
maar een man van vlees en bloed
die precies vertelt wat je wilt en no
dig hebt.
In het strijdbare 'Born to fight'
laat de nieuwe ster weten dat ze
haar trots niet laat afpakken, niet te
koop is en als vechtjas is geboren.
Het optimistische 'Freedom now'
gaat over Nelson Mandela zónder
zijn naam te noemen. Niet voor
niets is het nummer, samen met
'Material world, in de ban gedaan
door de regering van Zuid-Afrika.
Chapman put uit menige muziek
stijl en haalt daaruit, net als uit haar
zelf en de rest van de wereld, de pu
re essentie. Tekst en muziek stuwen
elkaar van hoogtepunt naar hoogte
punt in de prachtige, veelal rustige
nummers. De instrumentatie is so
ber, geeft Tracy's prachtige stemge
luid alle ruimte maar is hier en daar
wat steriel en eenvormig. Op haar
derde album mag Chapman de soul
uit haar stem wat meer op de mu
ziek overbrengen en minder leunen
op gelikte sessiemuzikanten uit het
blanke Californië.
PvdK
Expositie in Ars Aemula Naturae
Expositie: 'Openbaar Vervoer', schilderijen
van leden in Ars Aemula Naturae, Pieters
kerkgracht 9, Leiden. Tot 26 november ge
opend van maandag t/m donderdag van
19.30 tot 21.30 uur en op zaterdag en zon
dag v
i 13.00 tot 16.00 u
LEIDEN - Treinen zijn fascine
rend. Zij kunnen bogen op een
luisterrijke geschiedenis, druk
ken een stempel op het land
schap, vervoeren een bont gezel
schap aan reizigers en - zo blijkt -
ze vormen een bron van inspiratie
voor de kunstenaar.
In de expositieruimte van het
Leids schilder- en tekengenoot
schap Ars Aemula Naturae is een
kleine tentoonstelling van schil
derijen van leden ingericht, met
als thema het openbaar vervoer.
Frappant is dat de inzenders bijna
unaniem kozen voor de spoorwe
gen. Maar de sfeer die zij schetsen
varieert sterk.
Hannie Bal verkiest het station
tijdens de daluren. Haar schilde
rijen worden beheerst door een
kalme zondagochtendstemming.
Slechts een enkele reiziger met
een minimum aan bagage staat te
wachten op het perron. Het is de
zelfde sfeer - die spreekt uit de
Marklin-modellen, die elders in
de expositieworden getoond. De
ze stemming is vooral te danken
aan de nauwkeurige pointillisti
sche schildertechniek.
Voor de Nederlandse treinreizi
ger is vooral het werk van Ronald
Lindgreen herkenbaar. De kun
stenaar schilderde Nederlandse
onderhoudswerkplaatsen op een
snelle en schetsmatige manier.
Hier overheerst de bedrijvigheid,
de dynamiek.
Nel Pot zocht bij de spoorwe
gen naar een esthetisch ideaal.
Drie glimmende gele treinen lich
ten op tegen de grijze achter
grond. De compositie is strikt
symmetrisch en de toeschouwer
blikt omhoog naar de imposante
verschijning van de middelste
trein.-'Na de wasbeurt' noemde
Nel Pot de pastel.
Het zijn echter vooral de trei
nen van gastexposant Joop Pol
der die mij boeien. Hier overheer
sen sombere kleuren en de com
posities zijn verrassend. Dit zijn
de monumentale internationale
treinen, die serieus genomen
moeten worden. Treinen waar
voor het wegverkeer met gepast
respect achter gesloten spoorbo
men halt houdt.
LISETTE OOMEN
Concert door 'Een Nieuw Trio', bestaande
uit Eleonore Pameyer-fluiten, Guus Jans-
sen-piano en klavecimbel en Wim Janssen-
slagwerk. Gehoord op 3 november in de
Waag.
LEIDEN Een teleurstelling
was het zeker, de ziekte van slag
werker Paul Koek. Om het con
cert toch te voorzien van percus
sie had Guus .Janssen zijn broer
Wim meegebracht. Het trio was
immers opgericht om een werk
voor deze niet alledaagse bezet
ting te kunnen uitvoeren: "Why
Patterns?' van Morton Feldman.
Omdat de spelers in deze kompo
sitie zeer intensief met elkaar ver
weven zijn, was het niet mogelijk
om Paul Koek op korte termijn te
vervangen. Veel geplande stuk
ken vervielen en het programma
ging een heel andere kant op. Op
de improvisaties en een stuk van
Jeff Hamburg na was de hand van
Guus Janssen overal bespeur
baar.
Zoals zo vaak bij hedendaagse
muziek had ik de gewaarwording
dat ik betrokken was bij het ont
staan van de muziek zelf. Aan de
basis van alle muziek ligt tenslot
te het verschijnsel 'klank'. En
klank is overal om ons heen. Van
muziek spreken wij pas, als wij
ordening in de klank horen: een
duidelijke driekwartsmaat, een
zoetgevooisde melodie. Toch
Ifunnèn allerlei elementen in de
muziek ook op andere manieren
met elkaar worden gecombi
neerd.
Hedendaagse componisten
scherpen ons oor van dat soort
klanken. Of zoals John Cage
"Alle klanken binnen de concert
zaal maar ook daarbuiten zijn mu
ziek".
Zo kon het gebeuren dat in het
versgeschreven Pogo III van
Guus Janssen (1989) ongewild
óók het geluid van langsscheu-
rende brommers deel ging uitma
ken van de muziek. Een fenome
nale pianist die zowel voor zijn
composities als voor zijn improvi
saties prijzen heeft gekregen. Van
zijn spel gaat een dwingende ver
beeldingskracht uit. Het grijpt je
bij de keel. Je kunt er niet onge
voelig voor blijven. Mij windt het
geweldig op. Een ander zal er ze
nuwachtig van worden. Bij tijden
kreeg broer Wim aan het slag
werk ook vleugels, maar de aan
dacht ging toch vooral naar de
blonde Pameyer. De vleugeltjes
die ze in Theo Loevendies opera
'Naima' droeg, waren haar inder
tijd terecht aangehangen. Ze
heeft nog steeds iets engelachtigs
wat ook in haar spel tot uitdruk
king komt of ze nu piccolo speelt
of basfluit. Ze is een begenadigd
muzikante. Het is goed mogelijk
dat méér toehoorders dit niveau
van musiceren gewaardeerd zou
den hebben dan de handvol die
op deze avond de Waag hebben
bezocht.
MONICA SCHIKS
LEIDEN De nieuwe galerie Liga
Nieuw Beelden aan de President
Steijnstraat wordt volgende week
zaterdag door wethouder Kuijers
geopend. De galerie die zich voor
namelijk richt op de moderne kunst
verschenen tussen 1945 en 1969,
heeft haar naam ontleend aan de
destijds opgerichte kunstenaars
groep de Liga Nieuw Beelden.
De eerste tenoonstelling die na de
opening te bewonderen valt, toont
schilderijen, tekeningen en grafie
ken van o.a. Willy Boers, Dolf Breet-
velt, Frieda Hunziker, Riemko Hol-
trop, Wim Kersten, Harry van Krui-
ningen, Juul Neumann, Georg Ruy-
ter. Jan Sierhuis, Boukje Kruit en
Hans Wiesman; foto's van Frits
Swart en plastieken van Dolf Breet-
velt en Emiel Voeten.
Geen extra musici
AMSTERDAM (ANP) - Het Ko
ninklijk Concertgebouworkest ziet
geen mogelijkheid om op korte ter
mijn de drie formatieplaatsen op te
vullen. Het benefietgalaconcert
heeft vorige week ruim een ton op
gebracht. Dit is volgens adjunct-di
recteur Sj. van den Berg te weinig
om drie musici aan te kunnen trek
ken. Het orkest had gehoopt op een
opbrengst van 200.00 gulden om
daarmee drie formatieplaatsen te
kunnen bekostigen. Van den Berg:
"Al valt de opbrengst enigszins te
gen, over het galaconcert zijn zowel
de bezoekers als musici uitermate
tevreden".
'Cocktailuur' (The Cocktail Hour') van R.A.
Gurney. Regie: Jo Due. Decor/licht: Harry
Wich. Gezien op 3 november in de Leidse
schouwburg. Aldaar nog vanavond te zien.
LEIDEN "Ach, je vader denkt
al zo lang dat ie dood gaat - hij
zegt niet eens meer 'Slaap wel'
maar 'Vaarwel'". Mary Dressel-
huys zegt het terloops, maar met
zo'n enorm gevoel voor timing
dat deze opmerking optimaal kan
scoren. Een actrice met zestig jaar
toneelervaring: het wordt steeds
unieker om haar nog volop actief
en op topniveau aan het werk te
kunnen zien.
De vaderrol wordt vertolkt
door Ton Lensink die nog altijd
op meesterlijke wijze een sympa
thieke brombeer kan spelen.
Naast Marlous Fluitsma als de
dochter van het echtpaar treedt
Ramses Shaffy als de zoon op die
voor de nodige onrust gaat zor
gen. Met minstens drie klinkende
namen is het vooral deze .uitzon
derlijke 'cast' die een groot pu
bliek trekt. Het gaat om sterren
toneel, waarbij het te spelen stuk
er eigenlijk niet eens zo veel toe
doet.
Op de eerste plaats toont het
stuk ons de cocktailuur-conver
satie van vier keurige mensen uit
de betere kringen. Ze zitten in de
salon, waarvoor een pracht van
een stijlvol decor is ontworpen.
Pa bromt, zoon provoceert in lich
te mate en ma sust. Tenslotte
krijgt moeder de belangrijkste rol
toebedeeld. De zoon namelijk is
toneelschrijver, en4ieeft een stuk
over zijn ouderlijk huis geschre
ven. Nu hij zijn ouders om toe
stemming voor opvoering ervan
komt vragen, stuit hij op verzet,
en wordt hij zich duidelijk be
wust van een onverwerkt jeugd-
raadsel. Het is zijn moeder die
tussen de regels door het laatste
stukje van de puzzel aandraagt.
Het toneelstuk van de zoon
heet eveneens 'Cocktailuur',
waardoor de gebeurtenissen op
toneel een leuk spiegeleffect krij
gen. De verklaring voor hun ge
dragswijze is helaas wel erg sche
matisch en vast en zeker afkom
stig uit het leerboek over elemen
taire psychologie voor beginners.
Dat geeft niet. Deze topacteurs
maken dit bezwaar ongedaan en
laten je getuige zijn van een fami
liebijeenkomst waar veel gespro
ken wordt en nog meer ongezegd
blijft. Alleen al dat vakmanschap
is een genot om naar te kijken.
WIJNAND ZEILSTRA
