'Geweldig dat u voor de jazz hebt gekozen'
'Schoonheid moet de wereld redden'
Masterclass trompettist Wynton Marsalis op R'dams Conservatorium
fkKfm
Estlandse kunstenares exposeert in Rijnsburg:
Mislukt 'Huwelijksspel'
Mooie lofzang op hoogdruk
Europese Filmprijs voor Ivens
Ruslandfestival in Leiden
WOENSDAG 1 NOVEMBER 1989
KUNST
PAGINA 21
ROTTERDAM Met de
lenige tred van een base-
ballspeler wandelt hij het
maagdelijk-witte lokaal
binnen: veertig conserva
toriumdocenten en -stu
denten applaudisseren met
ingehouden respect. Ruim
een uur later dan gepland
is het trompetwonder Wyn
ton Marsalis (28) eindelijk
in hun midden. De openba
re les in lokaal 110 van het
Rotterdams Conservatori
um kan beginnen.
door
Peter Huysman
Marsalis laat er geen gras over groei
en. Hij begroet het auditorium en
gaat zonder onderbreking over op
de les. We zullen, zegt hij, vooral
praten over hoe jullie moeten stude
ren. Goed studeren, daar gaat het
om, weten waar je mee bezig bent,
zes uur per dag hoeft niet, als je
maar dagelijks studeert, en steeds
zul je uit moeten gaan van het ni
veau van de vorige dag, en altijd
maar weer de zwakke punten in je
spel moeten verbeteren.
De veertig bewonderaars, onder
wie vier meisjes, hebben hun in
strument, nog verpakt in de koffer,
vrijwel onzichtbaar onder hun stoel
gedeponeerd. Ze luisteren adem
loos toe. Het is van hun gezichten af
te lezen: hoe is het mogelijk dat op
dit moment één van 's werelds top-
trompettisten, weliswaar vermaard
als jazzmuzikant maar evenzeer als
vertolker van Haydn en Mozart, ons
persoonlijk komt vertellen hoe wij
eigenlijk moeten blazen.
Niets is hier in deze klas over van
het bekende image van de virtuoos:
geen maatkostuum om het slanke
lijf, geen bril, geen pregnant snorre
tje, geen ijdele houding. Nog wél
elegant en voornaam, een (jonge)
Wijze uit het Westen, maar dan in
jogging-pak en op dito schoenen.
Rob ter Steege, studieleider van het
Rotterdams Conservatorium: "Ze
hadden een paar dagen over, Marsa
lis en zijn septet. Aan het slot van
zijn optreden in Tuschinsky-Am-
sterdam heeft onze adjunct-direc
teur Koos van der Hout gebeden en
gesmeekt of het kon, een master
class onder leiding van de Grote
Meester in Rotterdam. En ver
draaid, zijn impresario voelde er
wel wat voor".
Doorgezakt
Het voortdurend aan de weg timme
rende Rotterdamse Conservatori
um haalde de oogst binnen tegen
een zacht prijsje. Drieduizend dol
lar voor het hele septet: da's niks
voor zo'n uitzonderlijk stel. "Dat ha
len we uit een speciaal evenemen-
.tenpotje", aldus cönservatoriumdi-
recteur John Floore, zelf trompet
tist en supporter van Marsalis. Hij is
blij dat ze er zijn. Want ook musici
van hoog niveau zijn regelmatig aan
de boemel: in Amsterdam zijn ze, zo
gaat het gerucht, de vorige avond
ter afleiding van de dagelijkse be
slommeringen lichtelijk doorge
zakt. Ook een conservatoriumdirec
teur moet dan altijd maar afwach
ten of de drank niet al te zeer heeft
huisgehouden. En wie kijkt er op
een uur-te-laat als het om dergelijke
goden gaat?
De trompetklas volgt intussen ge
boeid de explicaties van de beweeg
lijke Amerikaan. De vrees dat hij
één van hen zal aanwijzen om hem
(uiteraard mét instrument) terzijde
te staan, is vooralsnog niet gerecht
vaardigd. Het onaantastbare feno
meen prefereert ook als pedagoog
te soleren. Er worden op beschei
den wijze enkele vragen gesteld. Uit
klinkklare verlegenheid zitten er
enkele studenten uitermate nors en
onderuitgezakt bij. Maar De Mees
ter is een en al vriendelijkheid en
opgewektheid: óf hij kan goed te
gen drank óf hij hééft helemaal niet
gedronken.
In sneltreinvaart raast hij de ge
schiedenis van de jazzmuziek door,
bespreekt de ademhalingstechniek
en deelt iets mee over het belang
van goed luisteren.
Door wie beïnvloed? Welke stij
len zijn hem lief? Miles Davis en
Clifford Brown passeren de revue,
Clark Terry en Freddie Hubbard,
Don Cherry en Cootie Williams, Ray
Nance en Louis Armstrong. Hij
heeft allemaal wat van ze geleerd.
En je hoort ze allemaal te kennen,
zoals je allerlei soorten en richtin
gen in de muziek behoort te ken
nen. "Alles moetje proberen. Het is
net als in een goed restaurant: daar
neem je toch ook niet ieder dag
fried chicken?"
Prachtige, vloeiend uitgespon
nen filosofieën over muziek, over
muziektheorie, over 'practizing'
vooral, dat alleen maar zin heeft als
je er écht in gelooft en als je een con
cept hanteert. Maar het ongeduld
staat op de gezichten van de leerlin
gen te lezen. Praten is mooi, kijken
naar het levendige gelaat van de
Meester niét minder. Maar
toch....het zwartlederen foudraal
ligt nog altijd onaangebroken op
één van de twee vleugels in de con
servatoriumklas. En waar zijn ze in
feite met z'n veertigen voor geko-
Mes
Het moment suprème is eindelijk
daar. Met een snelle beweging alsof
hjj een mes uit de schede haalt,
heeft hij plotseling het koperen
mysteriestuk uit het étui getoverd.
Een armoedig ogend apparaat,
dof exemplaar dat voor nog geen
honderdje op het Waterlooplein
lijkt te zijn aangeschaft.
En dan, zonder enig inblazen, de
embouchure blijkbaar op elk ogen
blik van de dag 'in de aanslag', zet
hij de trompet aan zijn lippen.
Rechtop zit iedereen, de bewonde
ring is enorm: spankelend,
goddelijk klinken de tonen door de
echoënde ruimte. Een openbare
les? Nee, dit is openbaar genieten.
Akkoorden, toonladders, een stukje
imitatie Clifford Brown, een stukje
ballad, een lang aangehouden uiter
mate hoge toon. Het wordt allemaal
even perfect en moeiteloos uitge
voerd.
"Het mooie van de fraseringen
die Clifford Brown speelde is dat ze
zo logisch zijn", licht Marsalis een
voudig toe. "Studeren, of ik dat on
derweg nu ook doe? Nee, niet op
trompet. Ik ben gewoon 24 uur per
dag met muziek in mijn hoofd bezig
en dat is ook studeren".
Hij zegt dat hij destijds heeft moe
ten kiezen tussen klassieke muziek
en jazz. Een student, in volle aan
bidding, zegt op fluistertoon en in
zijn beste Engels: "Wat geweldig
dat u voor de jazz hebt gekozen". De
'klassieke' studenten van het Rot
terdams Conservatorium nemen
hem zijn adoratie niet echt kwaliik.
Trompettist Wynton Marsalis: "Je moet alles proberen, net als in een goed restaurant"
ETTEN-LEUR - "Om te kun
nen lachen, moet ik naar Hol
land". Met deze frappante uit
spraak bedoelt de Estlandse
kunstenares Pilvi Blankin niet
dat de kunst in Nederland een
lachertje is. Zij doelt wel op de
politieke situatie in Estland, dat
sinds de Tweede Wereld oorlog
door de Sovjetunie is ingelijfd.
"Sinds die tijd wordt er in Est
land vrijwel niet meer gela
chen", zegt de kunstenares.
Haar wandtapijten zijn momen
teel te bézichtigen in het Muse
um van het Genootschap Oud
Rijnsburg in Rijnsburg.
door
Mark van der Kruyk
"De Estenaar is zeer politiek. Alles
draait daar om meer vrijheid. Dat
uit zich vooral in de kunst. Dat is het
grote verschil met de kunst in Ne
derland".
In het museum van het Genoot
schap Oud Rijnsburg aan de Oude
Vlietweg in Rijnsburg wordt in 1990
onder het motto 'een brug tussen
oost en west' een expositie gehou
den over hedendaagse Oosteurope-
se kunst. De tentoonstelling omvat
zowel oost-europese schilderkunst
als grafisch- en beeldhouwwerk en
duurt tot en met 16 maart 1990. Dat
is de reden waarom de Estlandse
voor een verblijf van 5 dagen naar
Nederland is gekomen, een reis
waarvoor ze in totaal acht dagen in
de trein heeft moeten zitten.
Pilvi Blankin is tijdens haar ver
blijf in Nederland ondergebracht
bij het echtpaar Vermeulen in Et-
ten-Leur, twee schoolvoorbeelden
van oer-Hollandse nuchterheid die
in combinatie met de zweverige
kunstminnende Estlandse de per
fecte ingrediënten vormen voor een
fantastisch blijspel. Daar komt dan
nog eens het taalprobleem bij. Pilvi
Blankin spreekt naast Estlands en
Russisch gebrekkig Duits en in het
geheel geen Engels of Nederlands.
"Bij haar is alles kunst", moppert
mevrouw Vermeulen. "Ze kan over
niets anders praten. Ik bezoek zelf
ook graag musea, maar na afloop
denk ik: Zo, en nu een hapje eten'.
Maar Pilvi heeft dan nog uren nodig
om haar indrukken te verwerken".
"Je mag gerust weten dat ik me
soms wel eens een tijdje terugtrek",
vertelt meneer Vermeulen. "Het
kost voortdurend moeite om naar
haar te luisteren". Ondanks de vele
tegenstellingen is de band tussen de
familie Vermeulen en Pilvi Blankin
goed en mevrouw Vermeulen, die
ook wandkleden weeft, is zelfs van
plan om volgend jaar naar Estland
te gaan om daar haar kleden te ex
poseren.
Rij
De verf voor haar wandkleden
mjiakt Pilvi zelf. De wol koopt ze in
grote partijen van zestig kilo tege
lijk. "Ik weet niet of ik het morgen
wel kan kopen. In Estland zijn som
mige artikelen soms weken uitver
kocht. De mensen staan dagelijks
de hele ochtend in de rij om hun
groenten en vlees voor die avond te
kunnen kopen. Vlak voor mijn ver
trek naar Nederland heb ik bijvoor
beeld nog 160 kilo suiker inge
kocht". Volgens mevrouw Vermeu
len mijdt Pilvi in Nedeland echter
angstvallig de grote warenhuizen
en winkelcentra. "Ze hebben het
daar toch niet, dus ze rnaakt zichzelf
alleen maar ongelukkig als ze al on
ze rijkdom ziet", aldus mevrouw
Vermeulen.
Het voordeel van Estland is wel,
dat kunstenaars daar makkelijker
kunnen exposeren. "In Nederland
kost het geld als je je werk naar een
tentoonstelling wilt brengen. In
Estland is dat veel eenvoudiger. Bo
vendien is de kunst daar voor alle
mensen en niet slechts voor een
kleine elite zoals in Nederland. Ie
dereen in Estland bezoekt regelma
tig tentoonstellingen en musea, om
dat zij zich herkennen in de vrij
heidsuiting die daar achter de kunst
schuil gaat". Pilvi Blankin bena
drukt het belang van de kunst.
"Schoonheid redt de wereld", zegt
ze. De motieven voor het kunste-
'Huwelijksspel' ('Marriage Play') van
Edward Albee. Met: Josine van Dalsum en
Paul Röttger. Regie: Walter Tillemans. Ge
zien op 31 oktober in de Leidse schouwburg
(première).
LEIDEN - Het kan heel spannend
zijn: dat intellectualistische ou
wehoeren (want anders kun je het
toch echt niet noemen) van een
echtpaar dat daarmee elkaar tergt
en een huwelijkscrisis tracht te
bezweren. Voorwaarde is dan
echter wel, dat het publiek wordt
meegesleurd met dat wat hier
'Marriage Play' oftewel 'Huwe
lijksspel' wordt genoemd. Daar
aan ontbreekt het hier: het gezeur
van deze mensen laat je koud,
omdat zij eenvoudigweg geen in
teresse voor hun problemen kun
nen wekken. Het resultaat daar
van is al gauw een rampzalige the
ateravond.
Zoiets ligt in zekere mate aan het
stuk zelf, maar in dit geval ook be
slist aan de spelers. Wat de kwali
teit van het stuk betreft, aarzel je
omdat Albee als een belangrijk
hedendaags toneelauteur geldt,
en een specialist in het ontleden
van huwelijksrelaties. Toch biedt
dat kennelijk geen garantie voor
'Huwelijksspel', zijn nieuwste
stuk. Misschien is het echec van
deze voorstelling voor een be
langrijk deel al te verklaren uit de
onjuiste type-casting, want Josi
ne van Dalsum en Paul Röttger
zijn samen als echtpaar geen mo
ment geloofwaardig. Laat staan,
dat je je dan nog eens wiit verdie
pen in de vraag, wat er in hun bei
der relatie mogelijkerwijze is fout
gegaan.
Voor de beantwoording van die
vraag reikt het stuk overigens te
weinig materiaal aan. Misschien
is er eigenlijk niets mis gegaan,
maar zat de fout er al van meet af
aan in: de onmogelijkheid van
twee mensen om elkaar echt te
benaderen. Hoogstens lichame
lijk lukt dat een enkele keer.
Daarom heeft de vrouw in dit
stuk een boekwerk bijgehouden,
waarin zij exact het aantal keren
van hun geslachtsgemeenschap
pen heeft geregistreerd plus een
beschrijving van de omstandig
heden, duur en haar beoordeling.
Naar aanleiding van de achthon
derdste keer bijvoorbeeld heeft
zij in haar boek genoteerd: 'Leert
hjj het dan nooit?!' En het is on
der meer op deze manier waarop
de beide echtelieden elkaar ver
baal (en later zelfs even fysiek) te
lijf gaan.
Dat gevecht wordt trouwens net
niet realistisch maar enigszins ge
stileerd gespeeld. Een regiekeuze
die de acteurs niet waarmaken:
het zogenaamd woeste rollebol
len is slechts pijnlijk. De vormge
ving is uiterst sober: een vrijwel
leeg podium met alleen een witte
deur, een modern strakke bank
en een wit vloerkleed. Dat past
wel bij de analytische inhoud van
het stuk. Alleen kun je als regis
seur twee acteurs niet de hele
avond op een bank laten zitten.
Gevolg: men vlucht in het soort
afschuwelijk clichématige toneel
loopjes rond de bank teneinde
enige actie in het spel te brengen.
Alle aandacht dient uit te gaan
naar de tekst. En om met name de
diepere inhoud van het stuk naar
voren te halen, krijgt de tekstbe
handeling een onnatuurlijke na
drukkelijkheid mee. Het is zo'n
kunstmatig diepzinnig opzeg
toontje, waarbij zowel Josine van
Dalsum als Paul Röttger een en
kele keer een emotionele uithaal
ten beste geven die je rillingen
over het lijf doet lopen - van gêne
wel te verstaan. Het stuk begint
met de mededeling van de man,
dat hij zjjn vrouw zal verlaten.
Om die mededeling, die de nodi
ge keren herhaald wordt, gaat het
in dit stuk. Na een kwartier is het
probleem duidelijk: deze twee
mensen moeten óf uit elkaar gaan
óf bij elkaar blijven - maar ons
verder niet meer lasting vallen.
WIJNAND ZEILSTRA
Russen
Toen Pilvi in het Anne-Frankhuis
was, wees ze op een foto van Duits
land in de Tweede Wereldoorlog en
riep "Dat is Rusland". Zoals een
echte Estlandse betaamd, heeft ze
geen hoge pet op van de Russen.
Toen mevrouw Vermeulen vertelde
dat zij tijdens haar bezoek in Est
land, ook wel graag een bezoekje
zou willen brengen aan Leningrad
en Moskou, had Pilvi aanvankelijk
grote bezwaren gemaakt. "Je moet
het zo zien", zegt mevrouw Vermeu
len. "Mensen die bewust de Nazi-
tijd hebben meegemaakt, zullen
ook niet op vakantie gaan naar
Duitsland. Zo de pest hebben ze in
Estland aan de Russen".
"We kunnen helemaal niets", ver
telt Pilvi. "Alles loopt via Moskou.
Wij willen ook gelukkig zijn maar
we mogen het niet. Ik ben dol op
planten en wilde een paar stekjes
meenemen naar Nederland. Bij de
Russische grens hebben ze die stek
jes in beslag genomen. De perestroj
ka heeft wel iets verbeterd. Zo heb
ik vorig jaar kerstmis voor het eerst
in mijn leven een kerstboom in huis
gehad. Maar de veranderingen gaan
te langzaam. Veel te langzaam. Bo
vendien zitten de soldaten uit Af
ghanistan nu bij ons. Dat is officieel
nog niet bewezen, maar iedereen in
Estland weet dat".
Gisteren zag Pilvi beelden van
juichende Hongaren op de televisie
die hun overwinning op het totali
taire systeem vierden. De Eslandse
vertelt dat er toen heel veel door
haar heen ging. Ze hoopt dat ze in
haar leven nog mag meemaken dat
Estland weer een zelfstandige natie
is net als vijftig jaar geleden. "Mijn
moeder heeft vlak voordat ik hier
naar toe ging tegen mij gezegd:
'Kijk in Nederland goed uitje ogen,
want dan zie je hoe wij het hebben
gehad in Estland voordat de Russen
kwamen. Dan zie je hoe het is om te
wonen in een vrij land".
Expositie "Ode aan de hoogdruk keuze uit
hedendaagse hoogdrukken", t/m 11 no
vember. De Bange Duivel - grafische werk
plaats, Rijndijkstraat 4, Leiden en Time is
Art - galerie, Nieuwstraat 10. Leiden. Ope
ningstijden: woensdag, donderdag, zater
dag en zondag van 14.00-18.00 uür.
LEIDEN - In het verleden be
steedde grafische werkplaats de
Bange Duivel geregeld aandacht
aan de hoogdruk door middel van
eigen uitgaven, gewijd aan het
werk van Jo Bezaan en Nicole
Montagne, en diverse tentoon
stellingen, waaronder die van de
Limburgse graficus Arthur Puts.
Met 'Ode aan de hoogdruk' wil de
Bange Duivel in samenwerking
met galerie Time is Art opnieuw
deze oude techniek de waarde
ring geven die zij verdient. Want
ondanks de beperkingen zijn de
mogelijkheden veel groter dan
men zou veronderstellen. Velen
denken bij houtsneden al gauw
aan het werk van Frans Masereel,
maar ook in de hedendaagse
kunst wordt de hoogdruk-tech
niek die teruggaat tot de 14de
eeuw, met enthousiasme beoe
fend.
Jonge kunstenaars zoals Hele
na Lamberti en Cemal Demir
hebben een aandeel in 'Ode aan
hoogdruk', maar ook belangrijke
vertegenwoordigers zoals Dick
Cassée en Guillaume le Roy ont
breken hier niet. Behalve ver
schillen in leeftijd en ervaring
komt de diversiteit binnen de
techniek duidelijk aan het licht.
Bij de Bange Duivel bijt Nicole
Montagne het spits af met een bij
zonder sterke bijdrage. Bij eerde
re gelegenheden toonde zij al haar
veelzijdigheid als graficus. In de
ze 'Ode' beperkt zij zich tot de sja-
bloondruk, een techniek die ook
door de kunstenaar/drukker H.N.
Werkman (1882-1945) gebruikt
werd. Kenmerkend voor het vijf
tal werken dat zij hier exposeert
is het zachte verloop van de kleur.
De meest expressieve kracht
daarin bereikt zij in de weergave
van de tragische toneelspeler in
'Bühne'. Andere opmerkelijke
stukken zijn 'Vrouw met groene
jurk' en 'Sterre' (Chr. Huygens).
Naast het figuratieve werk van
Montagne, Marja de Raadt en
Leon Janssen, heeft ook de ab
stractie een belangrijke plaats ge
kregen. Hierbinnen zijn weer ver
schillende richtingen vertegen
woordigd. Bij Cassée geven de re
cente voorbeelden aan dat hij de
lijn van zijn constructivistische
werk van de jaren zestig voortzet.
De zuivere verhoudingen van
geometrische vormen in de alu-
miniumdruk 'Sanday' (1988) be
vestigen dit duidelijk. Spanning
en beweging beheersen daarente
gen de composities van Angenel-
le Thijssen die soms de associatie
met een vlucht vogels oproepen.
Wat de expositie bij de Bange
Duivel betreft is een compliment
op zijn plaats voor de opvallende
prestatie van Lous Stuyfzand, die
met haar 'Window'-serie blijk
geeft van de affiniteit met de
hoogdruktechniek die zij in be
trekkelijk korte tijd wist op te
bouwen.
Op beide locaties kan men ken
nis maken met de romantische
beeldverhaal-scènes die Leon
Janssen in zijn werk gebruikt.
Mondaine liefdesgeschiedenis
sen uit de jaren vijftig en in die zin
nu erg modieus, zo is de eerste in
druk, maar het drieluik bij Time
is Art brengt bij nadere beschou
wing het inzicht dat deze knap ge
maakte houtsneden meer zijn dan
alleen maar mooie plaatjes.
Vrouwen zijn op 'Ode aan de
hoogdruk' sterk aanwezig zowel
in aantal als in kwalitatief op
zicht. Trees Klijn exposeert heel
recent werk dat bestaat uit vier
grote linodrukken uit de serie 'Di
vision of Fields', die haar onder
zoekingen naar het vlak verder
voortzetten. Imposante, uit geo
metrische vormen opgebouwde,
composities beheersen de lichte
expositieruimte die Klijn moet
delen met Helena Lamberti. Lam-
berti's grafiek met losse of gesta
pelde vormen die klassieke inspi
ratie verraden, tekent het beeld
van diversiteit op deze geslaagde
lofzang op de hoogdruk.
NANCY STOOP
De Estlandse kunstenares Pilvi Blankin: "De soldaten uit Afghanistan
zitten nu bij ons". (foto Gerard van Offeren)
Federatie voor
etnische muziek
AMSTERDAM (GPD) - De muziek
van alle etnische groeperingen in
Nederland stimuleren. Dat is de
doelstelling van de stichting Multi
Music Federation.
„In december/januari komt er een
lijst uit van de gekleurde groepen,
Marokkaanse, Turkse, Molukse, sal
sa, latin, reggae, dat soort groepen",
vertelt Marcel Wouter over de eerste
activiteiten van de nieuwe stich
ting. Hij is afkomstig van de Suri
nam Music Association, die samen
met Barak G, een Molukse organi
satie, het initiatief nam tot de fede
ratie.
LEIDEN K O organiseert van 6 tot en met 13 november een Rus
landfestival in Leiden. Tijdens deze manifestatie, zo belooft de infor
matie, zullen er 'deuren worden geopend die voor de westerse wereld
lang gesloten zijn gebleven'. Onder vijf verschillende invalshoeken
wordt het cultureel en dagelijks leven in Rusland gepresenteerd.
Een folkloristische dansgroep uit Tajikistan bijt het spits af op
maandag 6 november. Daarna is de Ruslanddeskundige John Löwen-
hardt aan de beurt. Hij geeft op woensdagavond een lezing over Gor-
batsjov. De avond daarop, donderdagavond, is het de Russische film
die centraal staat. K O vertoont dan 'Piano Mécanique', een rolprent
die is gebaseerd op 'Platonow' van Anton Tsjechov. Alwin Bar speelt
op vrijdagavond de 'Schilderijententoonstelling' van Moussorgsky en
'Sonate nr. 1' van Rachmaninoff. Op de laatste avond, maandag 13 no
vember, wordt een reisverslag van Karin Schaedtler vertoond, een dia
causerie die de titel 'Moedertje Rusland en haar kinderen' draagt. Alle
Russische avonden hebben plaats in de Kapelzaal en beginnen om
kwart over acht.
UTRECHT (GPD) - De door Joris
Ivens en Marceline Loridan ver
vaardigde film 'Een Verhaal van de
Wind' zal worden onderscheiden
met de Europese Filmprijs, de te
genhanger van de Oscar. De prijs
wordt op 25 november in Parijs uit
gereikt.
De jury noemt 'Een Verhaal Van
De Wind' "het poëtische testament
van een filmmaker van grote inter
nationale faam". In het juryrapport
wordt voorts opgemerkt dat specia
le nadruk dient te worden gelegd op
de doorslaggevende rol die Marce
line Loridan gespeeld heeft. Als een
waarachtig documentariste heeft ze
groots bijgedragen aan de totstand
koming van Joris Ivens' laatste
werkstuk.
De prijs voor de beste documen
taire van 1989 is toegekend aan de
Hongaarse inzending Resck 1950-
1953, Geschiedenis van een Geheim
Dwangarbeiderskamp, geregis
seerd door Géza Böszörményi en
Livia Gyarmathy.
In de competitie voor speelfilms
zijn alleen de nominaties bekend
gemaakt. De twee Nederlandse in
zendingen ('Leedvermaak' en 'Mijn
Vader Woont In Rio') vielen buiten
de boot. Zes nominaties werden
veroverd door de Russische inzen
ding 'Kleine Vera' (van Vasili
Pitsjoel) en de Hongaarse speelfilm
'El Dorado' (van Géza Bereményi).
Vijf nominaties kwamen terecht bij
de Poolse film '300 Mijl Naar de He
mel' (van Maciej Dejzer). Vier nomi
naties verwierven de Griek Theo
Angelopoulos met 'Landschap In
De Mist' en de Brit Mike Leigh met
High Hopes. Drie nominaties kwa
men terecht bij 'My Left Foot' (van
de Ier Jim Sheridan) en Kuduz (van
de Joegoslaaf Ademir Kenovic).
Twee nominaties werden gegund
aan 'La Vie Et Rien d'Autre' (van
Frankrijk), 'Magnus' (IJsland),
'Nuovo Cinema Paradiso' (Italië) en
'A Wopbopaloobop A Lopbam-
boom' (Luxemburg). Tien andere
films kregen ieder één nominatie.
Kerkorgelmuseum
ELBURG (ANP) - Aan de vele mu
sea in ons land wordt volgend jaar
een kerkorgelmuseum toegevoegd.
De Stichting Nationaal Historisch
Orgelmuseum hoopt 31 maart 1990
aan de Rozemarijnsteeg in Elburg
een museum te openen dat een
beeld geeft van de geschiedenis van
het kerkorgel in Nederland sinds
1600.
