De klopjacht op een computerkraker
Bosbeheerders leren bevers vangen
Amerikaanse professor lokt
Westduitse spion in de val
Nieuwe lichting uit DDR
uitgezet in de Biesbosch
ZATERDAG 28 OKTOBER 1989
EXTRA
PAGINA 27
Hoe spoor je als buitenstaander een computerkraker op? De Amerikaanse
astronoom Cliff Stoll gaf daarop onlangs het antwoord. Hij voerde de
Westduitse hackerd\e zijn computer gebruikte om binnen te dringen in militaire
systemen, net zo lang met valse informatie tot hij wist wie het was. Geen jacht
om de jacht, "maar zulke krakers helpen een hele samenleving naar de
knoppen".
door Simone van Driel
De Amerikaanse astronoom Cliff Stoll,
destijds werkzaam op de computerafde
ling van het Lawrence Berkely Labora
torium in Californië, ontdekte in augus
tus 1986 dat de computer van het lab stel
selmatig werd gekraakt. Erger, de hacker
gebruikte Stoll's computer als opstapje
voor de systemen van onder meer de NA
SA, verschillende militaire bases en toe
leveringsbedrijven voor het Amerikaan
se ministerie van Defensie. Een deel van
de gestolen, hier en daar minder voor de
openbaarheid geschikte informatie, is
vermoedelijk verkocht aan de Russische
geheime dienst KGB.
Stoll ging, vanwege het aanvankelijke
gebrek aan belangstelling bij alle moge
lijke veiligheidsinstanties, zelf achter de
kraker aan. Naar een idee van zijn vrouw
Martha 'voerde' hij de hacker met zelf in
elkaar geflanste informatie over geheime
militaire projecten teneinde hem zo lang
mogelijk 'aan de lijn' te houden en het
spoor tot aan de bron te volgen.
Deze klopjacht van bijna een jaar door
computernetwerken over de hele wereld
leidde in juni 1987 tot de aanhouding van
vijf Westduitsers, onder wie Stoll's 'per
soonlijke' kraker Markus Hess uit Han
nover. Drie van hen moeten in november
terecht staan, de vierde is op vrije voeten
gesteld. De vijfde, Karl Hoch, werd vlak
nadat de zaak in maart 1989 bekend
werd, dood aangetroffen in een bos bui
ten Hannover.
Stoll schreef over de zaak een uiterst
gedetailleerd, spannend en humoristisch
boek: 'Het Koekoeksei'. Voor de astro
noom in hart en nieren en computer-ex
pert tegen wil en dank, even in ons land
vanwege het verschijnen van de Neder
landse vertaling, is dit soft ware-avon-
tuur daarmee eigenlijk wel teneinde. "Ik
wil alleen nog maar astronoom zijn ên
niets maar dan ook niets meer met wat
voor inlichtingendienst dan ook te ma
ken hebben". En nog minder met com
puterkrakers a la Hess, 'het verkeerde
soort creatieve anarchisten'.
Incompetent
De FBI: "Hoepel op, knul". De CIA:
"Hier kunnen wij niets aan doen". De
NSA: "Dit is een zaak voor de FBI". De
FBI weer: "Hoepel op, knul". Cliff Stoll
wringt zijn lichaam in allerlei bochten in
een poging de "incompetentie van de
mensen die toch geacht worden de bur
ger te helpen", visueel uit te drukken.
"Hoewel incompetent misschien niet
het goede woord is, en bureaucratie ook
niet, is wel duidelijk dat zo'n instelling
als de FBI absoluut niet begreep wat er
nu werkelijk aan de hand was. Ze wisten
er geen raad mee. Terwijl ik dacht: hé,
een inbreker, ik bel 'the Federal' en dan
komt er direct iemand die alles van com
puters weet en me van die vent afhelpt".
Nee dus. Er was toch geen geld gesto
len, afgezien van 75 dollarcent aan com-
putertijd (welke boekhoudkundigde on
effenheid Stoll op het spoor van de kra
ker zette), er was toch geen geheime in
formatie verdwenen? Pas na maanden,
toen bestanden propvol gegevens over
onder meer het Strategie Defense Initia
tive naar Duitsland verdwenen en on
neembare geachte computers stuk voor
stuk werden opengebroken, drong het
tot de veiligheidsdiensten door dat hier
wel degelijk iets aan de hand was.
Desondanks heeft Stoll de zoektocht
grotendeels op eigen houtje moeten ver
richten. "Niemand heeft me geholpen",
zegt hij. "Ik deed het werk dat al die dien
sten hadden moeten doen, en het heeft
de universiteit van Berkeley ongeveer
een kwart miljoen dollar gekost. Ze heb
ben me alleen aangemoedigd: 'Ga door,
gooi de kraker niet uit de computer want
we willen hem pakken'. In die zin heb
ben ze mij inderdaad het vuile werk laten
opknappen, ja. Zij hadden gewoon niet
de technische mogelijkheden en kennis
om te doen wat ik deed".
Idioten
Maar de blunderaars moeten toch vooral
ook onder de systeembeheerders wor
den gezocht, meent Stoll. Hij zag de kra
ker door gênant grote gaten in de beveili
ging van militaire computers kruipen.
De hacker probeerde zo'n 450 computers
binnen te komen, wat hem, door wacht
woorden en gebruikersnamen te veran
deren, bij 220 computers ook lukte. In
heel wat gevallen waren de wachtwoor
den dezelfde die de fabrikant erbij had
geleverd of was de beveiliging anders
zins bedroevend gemakkelijk te door
breken.
Aangenomen dat hij voor de rechter
ook echt de dader zal blijken, slaagde
Hess er bovendien in twee procent van
de gevallen in om zichzelf tot systeembe
heerder te promoveren ('Het koekoeks
ei'). Dat verschafte hem de privileges om
in elk gewenst bestand van zo'n systeem
te komen.
"Hess was goed", meent Stoll. "Een
goede inbreker. Hij had eindeloos veel
geduld. Maar hij heeft ook geluk gehad.
De meeste militairen die de gekraakte
computersystemen beheerden, zijn idio
ten. Snappen niets van computerbeveili
ging. Soft-ware? Geweren die beveili
ging begrijpen ze. Of die situatie nu ver
beterd is?" Hij doet bij wijze van ant-
Cliff Stoll: "Ik ben er een uit de jaren zestig en uitgerekend ik kom in zoiets
terecht. Een certificaat van waardering van de CIA... Als ik dat ophang,
wurgt mijn vrouw me". (foto Loek Zuyderduin)
woord met een zuinig gezicht duim en
wijsvinger een centimeter of vijf uit el
kaar: "Het is verbeterd".
Ook de computersystemen van toele
veringsbedrijven voor het Amerikaanse
ministerie van defensie, waarvan een
aantal de veiligheid van de defensie-
computers testte, bleken soms wagen
wijd open te staan.
De astronoom werd tegen wil en dank de
spil in de zaak. Inplaats van wetenschap
te bedrijven, onderhield hij hot-lines met
veiligheidsinstanties en computernet
werken en waarschuwde hij bedrijven
zodra hun systemen werden 'aangeval
len'. Door storingen te simuleren, hield
Stoll de kraker ook nog eigenhandig te
gen als die zich in al te gevoelige bestan
den begaf. Hij bivakkeerde nachtenlang
onder zijn bureau op het laboratorium en
werd voortdurend op de huid gezeten
door zijn werkelijke bazen omdat Stoll
zich naar hun smaak te lang afzijdig hield
van het werk waarvoor hij was aange
steld.
De CIA en de FBI wilden echter niet
dat Stoll de kraker uit zijn computersys
teem schopte, omdat ze hem wilden ar
resteren. Hess werd inderdaad gearres
teerd, en moet in november samen met
Dirk Brezenski en Peter Carl terecht
staan. De verdachten heten, al dan niet
rechtstreeks, gelieerd te zijn aan de West
duitse Chaos Computer Club, die de af
gelopen jaren een aantal indrukwekken
de kraken heeft gezet bij gerenommeer
de bedrijven in binnen- en buitenland.
Zij zouden een deel van de militaire in
formatie die ze via Stoll's computer uit
andere computers plukten, aan de KGB
hebben verkocht. De krakers zouden
zijn betaald in geld en cocaïne.
Of er werkelijk materiaal is verkocht
moet de rechter beoordelen, meent Stoll.
Maar de feiten laten volgens hem weinig
ruimte voor een andere conclusie dan
dat hier sprake is van een spionagezaak.
"Op een gegeven moment was wel dui
delijk dat er niet een of andere student
aan het werk was, zoals ik en anderen,
aanvankelijk nog dachten. Als het een
schooljongen was, dan had hij naar spel
letjes gezocht. Of dat militaire gedoe zou
een stomme hobby moeten zijn".
"Maar dan nog struin je geen uren en
uren per dag militaire computers af,
zoals Hess deed. Die was duidelijk alleen
geïnteresseerd in militaire en technische
commerciële informatie. Hij zocht alles
wat met 'nucleair' of 'SDI' stond aange
merkt. En kraken is even leuk, maar da
gen achter elkaar aan deuren morrelen
om te kijken of ze al dan niet open gaan,
is stomvervelend. Het was gewoon
werk".
Puzzel
Alle bestanden die Hess zag, heeft Stoll
ook onder ogen gehad. Niets was geco
deerd als topgeheim of zelfs maar ge
heim, zegt hij. "Maar het was hier en daar
zeer gevoelig materiaal: onthutsende in
formatie over nucleaire en chemische
wapens. En die bestanden afzonderlijk
stelden dan misschien niet zoveel voor,
maar in elkaar geschoven leveren ze wel
degelijk een kloppende puzzel op".
Over puzzels gesproken: de zaak ver
toont voor Stoll net zo goed als voor ech
te buitenstaanders een aantal losse ein
den. Neem de arrestatie van Hess. "Ik
kan er alleen maar naar raden", zegt
Stoll, de schouders hoog optrekkend.
Raden naar het antwoord op de vraag
waarom de politie in juni 1987 is afgewe
ken van het uitvoerig doorgesproken
scenario dat de flat van Hess zou worden
binnengevallen zodra Stoll hen had gea
larmeerd dat hij weer aan het kraken
was. Maar Stoll kreeg, zonder dat hij aan
de bel had getrokken, plotseling de
boodschap dat hij zijn computer "kon
sluiten".
Waarom en hoe? "Kop dicht en geen
vragen stellen", kreeg hij te horen. Later
bleek Stoll dat, toen de politie de flat was
binnengevallen, Hess niet thuis was.
Laat staan op heterdaad achter zijn toet
senbord kon worden betrapt. Daarom,
en vanwege een fout in het huiszoekings
bevel werd Hess volgens Stoll in eerste
instantie na de eerste rechtszitting vrij
gelaten.
"Ik kan alleen maar gissen waarom het
zo gegaan is. Mij zeggen ze ook niets en
veel van wat ik weet heb ik uit de kran
ten. Zo kan ik ook alleen maar gissen
naar de antwoorden op vragen als: was
Hess een dubbelspion? Wat heeft de FBI
al die tijd gedaan? Werden sommige le
den van de Chaos Club tegen anderen
uitgespeeld? Wat hebben ze aan de KGB
geleverd?"
Stoll moet bij het proces aantreden als
getuige-deskundige. Hij kon de Duitse
justitie meer dan een meter bewijsmate
riaal overhandigen omdat hij een log
boek bijhield en de printer liet meelopen
als Hess zijn slag sloeg. Of strenge straf
fen op zijn plaats zijn, daarover laat hij
zich niet uit. "Dat is aan de rechter en ik
ben bly dat ik die rechter niet ben. Maar
ik vind spionage wel iets anders dan het
voor de lol inbreken door een student.
Ook dat laatste is een rare hobby, maar
daar hoeft iemand voor mij de gevange
nis niet voor in".
Stoll maakt zich veel meer zorgen over
de verder reikende uitkomsten van za
ken als deze. "Het meest bedroevende
zijn de gevolgen voor de samenleving. Ik
ben een fel voorstander van een zo open
mogelijk computernetwerk. Hoe meer
computers op elkaar zijn aangesloten,
hoe meer informatie mensen kunnen uit
wisselen. Daar groeit een samenleving
van, en dat heeft ook een tijd gewerkt".
"Maar zo'n systeem is gebaseerd op
respect en vertrouwen. Dat vertrouwen
wordt door computerkrakers onder
mijnd. Ze wroeten ook in andermans pri-
végegevens. Bankrekeningen, medische
staten. En ik wil niemand in mijn compu
ter. Ik hou van creatieve anarchisten,
maar niet dit soort. Ze kunnen daarbij
enorm veel schade aanrichten. Ook on
bewust. Zo snuffelde Hess in een be
stand met gegevens over de hersenstam
men van kankerpatiënten. Eén wijziging
en het wordt een zaak van leven en
dood".
"Ik ben dus voorstander van een open
systeem, maar er zijn krakers. Het is
trouwens ook een aantrekkelijk soort
spionage: goedkoop, met weinig risico.
En het zou me verbazen als het niet
overal volop aan de gang is. Dus wat
moet je? Hoe meer beveiliging, hoe min
der gebruikersvriendelijk een computer
is. Hoe opener het systeem, hoe meer
kans op een inbraak. Ik weet geen ant
woord. Daarom wil ik ook gewoon weer
terug naar de astronomie. Mij hoeven ze
echt niet te bellen als zich nog eens zo'n
zaak aandient".
Wat niet wegneemt dat Stoll al zo'n 60
lezingen heeft gegeven over computer
beveiliging. "Maar ik probeer niet die in
stellingen te vertellen wat ze moeten
doen. Ik zeg alleen: mij is dit overkomen,
en u moet maar zien wat u daarmee doet.
Suite yourself'.
"Deze kwestie heeft een jaar lang mijn
astronomisch onderzoek geruïneerd. En
als er iemand is die niets met de CIA of
KGB te maken wil hebben, ben ik het
wel. Ik ben er één uit de jaren zestig. Uit
gerekend ik kom in zoiets terecht, zit aan
tafel met regenjassen en krijg van de CIA
een 'certificaat van waardering', gete
kend door William Webster. Als ik dat
ooit ophang, wurgt myn vrouw me. Maar
het was ook opwindend, ja. Al die lijntjes
volgen, dwarsverbindingen leggen. Er
ging een hele nieuwe wereld voor me
open".
Een week lang zijn Geurt Verhoeks,
Daan Bruisters en Sjaak van der Neut
met hun collega's van de Forstwirtschaft
(het Oostduitse Staatsbosbeheer) Dübe-
ner Heide opgetrokken om ie kneepjes
van het vak te leren. Waaraan herken je
het werk van een bever in het landschap?
Door Wim van Wijk
Hoe gedraagt zo'n beest zich? En, boven
al: hoe vang je hem? Per slot van reke
ning moeten de bevers in Nèderland ón
der de duim worden gehouden. Zouden
ze het wagen de Biesbosch de rug toe te
keren, dan krijgen ze Staatsbosbeheer
achter zich aan. Dat is een van de voor
waarden die zijn gesteld bij het begin van
het experiment om de bever in Neder
land opnieuw uit te zetten.
Kunstburcht
Bij de aankomst van de delegatie van
Staatsbosbeheerders bij het Oostduitse
beverstation, op 11 oktober, waren de
meeste bevers al gevangen. In grote be
tonnen bakken, deels gevuld met water,
deels aangekleed met grond en voorzien
van een kunstburcht, wachtten ze af wat
er zou gaan gebeuren. Eén keer per dag
verscheen een boerenkar, getrokken
door een span paarden, waarmee verse
takken werden aangevoerd, die Lütz Jo
hannes aan hen voerde. Pas 's avonds,
want bevers zijn nachtdieren, stortten de
dieren zich er op; overdag bleven ze in
hun veilige hol.
Johannes is een van de medewerkers
van de Forstwirtschaft die de bevers had
gevangen. Zodra duidelijk was dat er dit
najaar opnieuw een zending naar Neder
land zou gaan, zijn by en zijn collega's
gaan kijken welke van de vier- tot vijf
honderd exemplaren die voorkomen in
het gebied waar zij toezicht houden,
daarvoor in aanmerking kwamen. In dat
gebied, dat grotendeels uit bos bestaat,
maar waar ook stukjes hei en verder oe
verlanden van rivieren en beken bij ho
ren en dat 36.Q00 hectare groot is, doet de
beverpopulatie het uitstekend. Te goed
zelfs. "De jonge volwassen dieren trek
ken naar plekjes waar we ze eigenlijk
niet willen hebben", legt Johannes uit.
"Steeds meer verlaten ze de rivier en
trekken ze de bossen in om een beek af te
dammen".
Als voorbeeld daarvan laat hij de Man-
fredsee zien, een sprookjesachtige plas
water middenin een berkenbos in herfst
tooi. Dit kunstmatige meer van enkele
honderden vierkante meters oppervlak
te is het werk van bever Manfred, die ge
noemd is naar een collega van Johannes.
"Vijfjaar geleden is Manfred hier neerge
streken en is hij begonnen met het af
dammen van de beek. Nu is die dam
ruim zeventig meter lang en op sommige
Het experiment verloopt voorspoedig. Enige tijd geleden werd in de Biesbosch
de in ons land uitgestorven bever opnieuw in de vrije natuur losgelaten en het
dier blijkt zich uitstekend aan te passen. Zo goed zelfs, dat afgelopen week een
tweede lichting uit Oostduitsland opgehaalde knagers daar in vrijheid is
gesteld. Staatsbosbeheer wil er zeker van zijn dat de proef niet uit de hand
loopt. Daarom werd een afvaardiging oostwaarts gestuurd om te leren hoe
bevers moeten worden gevangen.
plekken meer dan anderhalve meter
hoog!" Bij het onderhouden en nog al
tijd uitbreiden van die dam heeft hij
sinds twee jaar versterking van een wijf
je en sinds dit vooijaar ook twee jongen.
Johannes: "Als die jongen groot zijn over
drie jaar, moeten die ook weer een plekje
zoeken en dat is in dit bos moeilijk te vin
den".
Verhalen
Toch is niet Manfred op transport ge
steld naar Nederland. Daarvoor zijn de
bosbeheerders te veel op hem gesteld ge
raakt: Manfred zorgt geregeld voor kos
telijke verhalen en die bron willen ze niet
laten opdrogen. Een voorbeeld: op een
avond gaat de 'menselijke' Manfred op
wilde zwijnenjacht. Hij beklimt zijn
hoogzit aan de rand van een open plek en
wacht de komst van zijn prooi af. Als de
tijd verstrijkt en de aandacht verslapt,
schrikt de jager op als hij wat beweging
gewaar wordt. Het merkwaardige is dat
hij zelf in beweging is. Het geluid dat hij
tegelijkertijd hoort, doet hem beseffen
wat er aan de hand is: de bever Manfred
is bezig de poten onder zijn hoogzit door
te knagen.
Manfred mag de dans dan zijn ont
sprongen, zestien soortgenoten zijn wel
aan hun vertrouwde omgeving ontrukt
en hebben vooral de laatste week heel
wat gesol moeten ondergaan. Vorige
week maandag hebben ze een oormerk
gekregen of zijn ze getatoëerd, dinsdag
moesten sommige optreden voor een
Oostduitse cameraploeg, die een film
maakte over flora en fauna van de rivie
ren in de Noordduitse laagvlakte. Om
vast te leggen hoe bevers worden gevan
gen, werd alles in scène gezet.
Johannes haalde zijn net te voorschijn
en toog naar een meertje met een lage oe
ver en ondiep water. Met zijn lieslaarzen
waadde hij een eindje het water in en
spreidde het net van zes bij twee meter
over de bodem uit. Aan één zijde, die
welke evenwijdig aan de oever liep, was
het net bevestigd aan een stuk hout. Aan
de beide uiteinden van deze drijver zat
een touw vast dat Johannes vasthield,
terwijl hij verscholen achter het struik
gewas lag te wachten, totdat een bever
voorbij kwam zwemmen. Om de filmop
namen zo natuurgetrouw mogelijk te la
ten lijken, werd een jonge bever uit zijn
kunstburcht geplukt en zogenaamd op
nieuw gevangen. Omdat de eerste opna
me niet helemaal naar tevredenheid van
de regisseur verliep, werd de vangscène
een paar keer herhaald.
Hulp
"Normaal gesproken gaan we pas tegen
het vallen van de avohd op pad, want
overdag laat een bever zich nauwelijks
zien", vertelt Johannes tussen de opna
men door. "Vaak liggen we uren plat op
onze buik, voordat hij zich laat zien. Maar
zwemt hij boven het net, dan trek ik snel
aan het touw, zodat het net in een soort
zak verandert. In een natuurlijke schrik
reactie duikt de bever onder water en
raakt hij gevangen".
Een Oostduitse bosbeheerder heeft een bever gevangen. Zijn Nederlandse
collega's kijken toe.
Vervolgens is het zaak om vliegens
vlug het net op het droge te trekken en de
bever in een kooi te stoppen. Bestaat de
vangst uit een volwassen exemplaar, dan
is hulp van een collega nodig, want in
zijn eentje lukt het Johannes nauwelijks
om een dertig kilogram wegend, tegen
stribbelend beest uit het net te halen.
In mei begint het zoeken naar een voor
de vangst geschikte familie. Nauwlet
tend wordt een burcht in de gaten gehou
den om te weten te komen hoeveel die
ren er zich in ophouden. Omdat bevers
een hechte band hebben mahnetje en
vrouwtje vormen een paar voor het le
ven, en jongen blijven tot ze geslachts
rijp zijn (in het derde levensjaar) bij pa en
ma wonen moet de hele familie wor
den overgeplaatst.
Met het vangen kan worden begonnen
zodra de zoogtijd van de laatste lichting
jongen achter de rug is. "Dat is in juli het
geval en daarom beginnen we in augus
tus met vangen", vervolgt Johannes. "De
eerste bever die voor Nederland is be
stemd, hebben we op 17 augustus gevan
gen, de laatste op 13 oktober".
Daarbij waren Bruisters, Van der Neut
en Verhoeks aanwezig. In een sloot bij
het dorp Pretsch, niet ver van de stad
Wittenberg, hadden zy zich die vrijdag
avond bij Johannes gevoegd. Ze waren
voorbereid op een paar uren ongerief en
kou, waarby de volle maan weliswaar
voor sfeer zou zorgen, maar de onbe
wolkte hemel tevens garant zou staan
voor sterke afkoeling en optrekkend
vocht. Gelukkig voor hen konden ze bin
nen een uur al met hun buit naar huis:
een jong van één jaar oud.
Afgelopen woensdagochtend moesten er
weer bevers worden gevangen, maar nu
was de klus eenvoudiger. Met een groot
schepnet werden ze stuk voor stuk uit
hun kunstburcht gevist en in houten kis
ten gestopt. Aan de binnenzijde zijn deze
kisten met metaal versterkt, want anders
zouden de bevers zich binnen de kortste
keren een weg naar de vrijheid hebben
gevreten. Voor de meeste bevers was er
aan aparte kist; alleen de allerkleinsten
mochten samen met pa of ma in een kist.
Om acht uur stond alles klaar om in de
vrachtwagen, die speciaal voor het ver
voer van dieren geschikt is gemaakt, te
worden geladen. Alleen de douanier
kwam niet op de afgesproken tyd opda
gen. Ook toen hij ruim een half uur later
verscheen, was niet alles snel geregeld.
Hy was van mening dat de lading moest
worden verzegeld, maar daar wilde de
chauffeur niet van weten. Hij vond dat
hij te allen tijde bij de dieren moest kun
nen kijken. Na tussenkomst van een aan
tal superieuren was vijf kwartier later al
les toch rond en konden de bevers op
transport.
De reis verliep vlekkeloos en om half elf
's avonds stopte de truck op een verlaten
polderweggetje ver buiten de dorpskom
van Werkendam. Daar werden de kisten
(op twee na: net als vorig jaar is een paar
tje bevers bestemd voor de Flevohof)
overgeladen op een bootje, want het
einddoel van die dag lag bij het 'hoofd
kwartier' van Staatsbosbeheer in het
hartje van de Biesbosch: de woning van
boswachter Dirk Feij in polder De Dood.
Aan nachtrust waren de bevers nog
lang niet toe. Aan het eind van de lange
reis wachtte hen een dierenarts, die hen
van nog een oormerk voorzag en bloed
afnam. De nieuwe oormerken zijn be
doeld om de families bij het loslaten niet
door elkaar te halen; het bloed moet ge
gevens voor een DNA-onderzoek opleve-
Badkuip
Toen ook dat achter de rug was, konden
de veertien bevers worden losgelaten in
hun nieuwe tijdelijke kunstburcht. Drie
families konden terecht in een omge
bouwde varkensstal, maar voor de vier
de was daar geen plaats meer. Feij:
"Maar ook daarvoor hebben we een op
lossing gevonden. Ik heb nog niet zo lang
mijn huis verbouwd, waarby ook de bad
kamer onder handen is genomen. Met als
gevolg dat mijn oude badkuip nu dienst
doet als zwembadje voor de bevers".
