Strakke Shakespeare
'We zijn allebei de leukste'
Gedegen jazzprogramma Big Band Landesbergen
Dramaturg Coleman
weg bij Ned. Opera
Conserveringsbeleid Filmmuseum gehekeld
'Antonius en Cleopatra' bij De Appel
Veilig op de achterbank
Job de Ruiter voorzitter
van Raad voor de Kunst
'Lebbis en Jansen i.o.' luiden Leids cabaret-café-seizoen in
MAANDAG 23 OKTOBER 1989
PAGINA 11
Frits Landesbergen Big Band met Greetje
Kauffeld, Frits Landesbergen Jr.. Peter Nie-
werf en Frits Katee Quartet. Gehoord op 21
oktober in de Stadsgehoorzaal. Leiden.
LEIDEN Afgelopen zaterdag
leek Leiden wel te lijden aan een
vorm van 'jazz-overkill'. In de
Droomfabriek traden Huub en
Z'n Maatjes op. terwijl voor Hot
House het Luc Houtkamp Trio en
Available Jelly concerteerden.
Op dezelfde avond vierde de
Leidse Frits Landesbergen Big
Band het twintigjarig bestaan
met een uitgebreid programma,
dat meer dan vier uur in beslag
nam. De big-band, een gezien pro
gramma-onderdeel van vele Leid
se manifestaties en festivals, had
kennelijk besloten voor deze bij
zondere avond een soort visite
kaartje af te geven in de vorm van
een programma van gedegen
standards, waarbij de sponsors
zorgden voor een laagdrempelige
entree. Als smaakmaker dienden
de gastmusici, waarvan zangeres
Greetje Kauffeld, gelet op het ef
fect dat zij sorteerde, het meest
tot de verbeelding van het pu
bliek sprak.
De avond was opgebouwd uit
om de beurt een set van de big
band en een van het Frits Katee
Quartet en dat vier keer! Een lof
felijk streven om op deze r
meer dan vier uur non-stop jazz
muziek te presenteren, maar af en
toe bekroop deze recensent het
gevoel dat Katee moest dienen als
achtergrond tijdens de pauzes
van de big band. Dat had de saxo
fonist niet verdiend, want niet al
leen bezit deze veelzijdige vete
raan een verfrissend losse opvat
ting van jazz, die van een gedegen
professionele instelling getuigt,
maar ook weet hij een aardige af
wisseling in zijn programma te
brengen door een middenweg te
bewandelen tussen swing en la-
tin-dansmuziek waarbij en pas
sant ook aardig instrumentaal
werk te genieten valt. Daarbij
werd hij bijgestaan door zangeres
Jeanette Cordee, die weliswaar
zuiver zingt, maar niet die drama
tiek in haar optreden weet te ver
werken, die collega Kauffeld zo
populair maakt. Katee en zijn
kwartet met Cordee vormden een
goede afwisseling met de big
band, die voornamelijk onder lei
ding van Adri van Velsen ope
reerde. De sterke kanten van het
orkest zijn genoegzaam bekend;
ook op deze feestelijke avond viel
op hoe goed de blazers hun ach
tergrond- en ensemblepartijen
onder de knie hadden. Het mate
riaal, vooral geïnspireerd op de
Basie sound, werd zonder veel
omhaal voor het voetlicht ge
bracht waarbij als solisten trom
bonist Jack Rowley en de tenor
saxofonisten Wil Simons en Henk
Vincenten de meeste aandacht
trokken.
Ook de big band van Landes
bergen, zoals trouwens vele ver
gelijkbare Amerikaanse forma
ties, had te lijden van het Louis-
Belison-of Buddy-Rich-syn-
droom.
vat dat grote orkesten minder
hoeven te swingen dan kleinere
groepen. Eén minuut luisteren
naar een vooroorlogse opname
van het Basie-orkest met Jo Jo
nes moet toch genoeg zijn om de
ze misvatting te logenstraffen.
Zodra echter Frits Landesbergen
jr.. naar het schijnt inderdaad fa
milie van de orkestleider, het po
dium betrad, vielen deze bezwa
ren in het niet door het zelfverze
kerde en schijnbaar moeiteloze
improviseren van de gastsolist.
Hetzelfde kon in grote lijnen ge
zegd worden van zangeres Gree
tje Kauffeld, die evenals de jonge
vibrafonist een uitstraling heeft,
waarmee ze het publiek naar haar
hand weet te zetten.
Jammer was het alleen dat ze
niet voor meer uitdagend materi
aal had gekozen en met haar be
geleider, gitarist Peter Niewerf,
het in alle opzichten vervelende
'The Way We Were' in haar reper
toire had opgenomen. Zelfs de
versie van Barbra Streisand zou
toch uit de concertzalen verban
nen moeten worden. Jammer
ook, dat leider Frits Landesber
gen zo weinig speelde en niet bij
voorbeeld voor vibrafoon-duet-
ten met naamgenoot junior had
gekozen. Alles bijeen een geslaag
de avond, ook gezien de opkomst,
en een goed excuus voor de vie
ring van het vijfentwintigjarig
jubileum.
KEN VOS
LEIDEN - De winnaar van
het Leids Cabaret Festival
'Lebbis en Jansen i.o.' luidt
vanavond om 21.30 uur het
cabaret-caféseizoen in met
een optreden in café 'Odes-
sa' aan de Hogewoerd in Lei
den. De omstuimige am
biance binnen de cafémuren
verschilt weliswaar van het
veilige podium van de
schouwburg maar Dolf Jan
sen, de gebrilde helft van het
duo, is daar niet bang voor.
"Wij willen alles proberen",
aldus de cabaretier. Hij kon
digt aan dat hun aan de café
situatie aangepaste pro
gramma even snel, hard en
komisch zal zijn als anders.
door Mark
van der Kruyk
De grote inspirator achter het optre
den van 'Lebbis en Jansen i.o.' is de
stichting 'cabaret café i.o.'. Deze
nationale stichting is gevestigd in
Leiden en heeft als doelstelling ca
fé-eigenaren en cabaretiers in Ne
derland met elkaar in contact te
brengen. Woordvoerder Jurjen Las-
schuit van de stichting vertelt dat
zijn drie collega's en hij er geen cent
aan verdienen. "We houden er een
leuke avond aan over, gratis en voor
niets. Daar doen we het ook voor",
aldus Lasschuit. De stichting heeft
verder het plan om in februari van
volgend jaar het cabaret-café-festi-
val voor debutanten te houden. Dit
zou ook in het Leidse café 'Odessa'
worden gehouden.
De eigenaar van 'Odessa', Bert
Jansen, ziet het optreden van een
cabaretgroep in zijn café als een ex
periment. "Het is weer eens wat an
ders dan een 'gewone band' ver
telt hij. Volgens de café-houder
kunnen ongeveer zestig personen
de voorstelling goed volgen. Een
optreden van Freek de Jonge in
Odessa ligt niet in de lijn der ver
wachtingen: "Die zou ik niet eens
durven vragen. Dan lopen de men
sen de straat hier plat".
Kikkerbad
Cabaret 'Lebbis en Jansen i.o.' be
staat uit de 26-jarige Dolf Jansen en
de de 30-jarige Hans Sibbel (Als je
Sibbel omdraait, krijg je Lebbis) uit
Amsterdam. Nadat het duo in mei
van dit jaar in de Leidse schouw-
AMSTERDAM (GPD) - Chef-dra
maturg Tim Coleman gaat per 2 de
cember weg bij de Nederlandse
Opera. Als reden voor Coleman's
vertrek wordt gegeven dat hij zich
in Amerika kon verbeteren, maar
een hardnekkig gerucht wil dat Co
leman voortdurend overhoop lag
met de vorig jaar benoemde artis
tiek directeur Pierre Audi. Deze zou
Coleman te weinig artistieke ruimte
laten. Coleman werkte sinds 1986
bij de Nederlandse Opera. Een an
der gerucht wil dat Audi ook pro
blemen heeft met chefdirigent
Hartmut Haenchen.
Pierre Audi wil het volgende sei
zoen openen met een door hemzelf
geregisseerde opera van Montever
di: 'Ritorno d'Ulysse in patria'. Ver
der wil hij veel werk programmeren
van Mozart, Verdi en Berlioz. Ook
streeft hij de komende jaren naar
een complete 'Ring des Nibelun-
gen' (Wagner).
Opmerkelijk is de terugkeer van
Peter Schat. Audi zou in '92 graag
diens 'Symposion' (over het leven
van Tsjaikovski) willen brengen.
Naast Schat zegt Audi zeer geïnte
resseerd te zijn in de eveneens Ne
derlandse componisten Theo Loe-
vendie, Guus Janssen en Jeff Ham
burg.
burg de jury- en de publieksprijs
van het Leids Cabaret Festival won,
brak er een tijd aan dat ze de optre
dens nauwelijks meer konden bijlo
pen. Zij werden ingelijfd bij het im
presariaat 'Steekprodukties' van
Harry Kies in Leiden, het kikker
bad voor de subtop van het Neder
landse cabaret, die naast 'Lebbis en
Jansen i.o.' onder anderen ook
'Waardenberg en de Jong', Vincent
Bijlo, Morsige types en Verreck en
Pleysier onder de vleugels heeft.
In januari van volgend jaar star
ten 'Lebbis en Jansen i.o.' met hun
eerste avondvullende programma
'Pas op de hond'. Volgens Dolf Jan
sen is de formule hetzelfde als die
van hun programma tijdens het
Leids Cabaret Festival. Toen waren
de kritieken lovend. Flitsende en
scherpe conférences met actuele
grappen, afgewisseld met liedjes,
waarbij Hans Sibbel de gitaar op
pakte.
Dolf Jansen: "Allereerst moet de
tekst verschrikkelijk komisch zijn,
daarnaast spelen wij in op de actua
liteit. Humor is het belangrijkste.
Mensen komen niet om mijn me
ning over Margareth Thatcher te ho
ren, maar om mijn grappen over
Margareth Thatcher te horen. Maar
we brengen zeker geengageerd ca
baret. Dat zou ik ook niet anders
kunnen. Ik denk wel eens van groe
pen die niet geëngageerd zijn: 'ja
maar wat wil je nou eigenlijk?' Een
absurd verhaal is mooi, maar niet
voldoende. Ik kan niet 's avonds op
het toneel doen alsof mijn neus
bloedt, terwijl diezelfde middag het
kabinet is gevallen. Aan de andere
kant is goed natuurlijk goed. Waar
denberg en de Jong bijvoorbeeld
zijn niet geëngageerd maar vind ik
toch fantastisch".
Van 'de grote drie van weleer',
Wim Sonneveld, Wim Kan en Toon
Hermans vind Dolf Jansen Wim
Kan de beste. "Wim Sonneveld ken
ik eigenlijk niet zo goed, maar Wim
Kan vond ik geweldig. Afgezien dan
v^n zijn laatste voorstelling, wat ik
overigens zeer tragisch vond. Wim
Kan paste de politiek en de actuali
teit toe op een manier die mij bij
zonder ligt. Hij haalde herinnerin
gen van de afgelopen tijd weer naar
boven en dan ging-ie hakken. Zo
iets zou ik ook wel willen doen. Ik
ben op dit moment bezig met het
schrijven van een oudejaarsshow.
Misschien komt dat over een jaar of
drie op de radio of de televisie".
De twee cabaretiers doen ook
mee aan de cabarestafette. Dat is
een evenement dat door heel Neder
land wordt gehouden en waar
steeds weer drie andere cabaret
groepen op één avond ieder een half
uur voor hun rekening nemen.
'Lebbis en Jansen i.o.' doen dat met
veel plezier. "Zo leer je andere ar
tiesten ook persoonlijk kennen, dat
is heel interessant". Jansen vertelt
dat ze laatst werden opgebeld of ze
voor de cabarestafette in Katwijk
wilden optreden. "Er mochten geen
Godslasteringen en zedenkwesties
in ons repertoire zitten. Nou hebben
wij een liedje over een oom die het
met iedereen doet. Dat hebben we
toen veranderd in 'scrabbelen'. Dus
zongen we niet 'hij doet het met ie
dereen', maar 'hij scrabbelt met ie
dereen'. Het publiek had niets in de
gaten. We hebben ons na afloop
dood gelachen".
Damocles
Het zwaard van Damocles hangt
echter boven de hoofden van het
succesvolle tweetal. Hans Sibbel,
de andere helft van het duo is name
lijk naast cabaretier ook nog eens
een fulltime automatiseringsdes
kundige voor bedrijven. Jansen
weet met hoeveel zijn collega ver
dient, maar bedrijven schijnen vol
gens hem circa 30.000 gulden per
jaar voor Sibbel neer te tellen, zij
het dat dit in eerste instantie naar de
organisatie gaat die hem uitzendt.
Het is niettemin denkbaar dat Hans
Sibbel een inkomen heeft dat boven
het minimumloon ligt. Dolf Jansen
bevestigt dan ook dat zijn artistieke
wederhelft niet van plan is om die
topfunctie op te geven. Jansen, die
over twee maanden werkloos is,
maakt zich echter geen zorgen over
de toekomst van 'Lebbis en Jansen
Lebbis en Jansen i.o.: "Met Imca Marina Tros Triviant te moeten doen, ik zou gillend wakker worden"
"Ik denk niet dat Hans er mee
stopt. We hebben het hier natuurlijk
vaak over gehad en we maken er
ook grappen over. We werken nu al
aan ons tweede programma en dat
gaat in ieder geval door. Ik ken
Hans al jaren van het marathonlo
pen, een fanatieke hobby van ons al
lebei. Ik ben niet bang dat hij op
houdt, daar ken ik hem goed genoeg
voor. Hans heeft het natuurlijk wel
druk. We repeteren 15 a 20 uur in de
week en daarnaast hebben we nog
eens 8 a 11 optredens in de maand.
We hebben een limiet moeten stel
len aan het aantal optredens. Toen
we laatst een optreden kregen aan
geboden voor rond de kerstdagen
had Hans er geen zin in. We hebben
de aanbieding afgeslagen, maar op
dat" moment dacht ik wel 'potver-
domme'".
Dolf Jansen weet niet hoe zijn
toekomst eruit zal zien. De eerste
twee a drie seizoenen gaan Lebbis
en Jansen naar zijn zeggen in ieder
geval nog door. Daarna is het nog
onduidelijk. "Ik weet niet of ik het
AMSTERDAM (ANP) - Zes Neder
landse film- en kunsthistorici heb
ben tijdens het internationale film
festival in het Italiaanse Porderone
in een open brief geprotesteerd te
gen het conserveringsbeleid van
het Nederlands Filmmuseum in
Amsterdam. Het museum zou wil
len overgaan tot ontbinding van de
collectie van Jean Desmet, die on
geveer 800 nitraatfilms uit de perio
de 1909-1915 omvat, zo maakten de
briefschrijvers vrijdag in 'De Film
krant' bekend.
Volgens dr. N. Brederoo en dr. C.
Bordewijk (Rijksuniversiteit Lei
den). drs.
K. Dibbets (Universiteit van Am
sterdam), drs. E. Barten (Gemeente
archief Amsterdam), drs. E. van 't
Groenewout (Joris Ivens-expert) en
G.N. Donaldson (expert op het ge
bied van de Nederlandse zwijgende
film) is het museum "van plan unie
ke of zeldzame films uit de collectie
naar buitenlandse archieven te ver
sturen in ruil voor kopieën van an
dere films die veel bekender, maar
niet zeldzaam zijn". Zij voegen
daaraan toe dat de reden voor dit
beleid niets te maken heeft met fi
nanciële problemen, maar alles met
een gebrek aan belangstelling voor
de beginjaren van de film.
Directeur H. Blotkamp van het
Filmmuseum wijst er in een reactie
op dat er zich in de collectie vijf en
een half miljoen meter nitraatfilm
bevindt. De films van Desmet ma
ken daar een klein onderdeel van
uit. "Ik heb minister Brinkman van
cultuur vorig jaar laten weten dat
wij met de huidige financiële mid
delen over 143 jaar 30 procent van
deze nitraatfilms hebben gered. Het
probleem is echter dat over vijfjaar
alles is vergaan. In dat kader probe
ren wij in het buitenland te redden
wat er te redden valt", aldus Blot
kamp.
Zij vindt de constatering van het
zestal dat het Filmmuseum geen be
langstelling voor deze films zou
hebben een ernstige aantijging.
"Het tegendeel is natuurlijk het ge
val".
Antonius en Cleopatra' van William Shake
speare door toneelgroep De Appel.Met Ene
Schneider, Geerl de Jong en Robert Prager
in de hoofdrollen. Vertaling, bewerking en
regie: Erik Vos. Vormgeving: Tom Schenk.
Gezien op 20 oktober in het Appeltheater,
Den Haag. Aldaar nog tot en met eind de
cember te zien. Aanvang 19.30 uur in ver
band met de lengte van de voorstelling.
DEN HAAG Antonius en Cleo
patra zijn dood. Op last van
machthebber Octavius Caesar
worden zij naast elkaar begraven:
'Ons leger zal ze/met eer begraven
zoals passend is voor koninge-
n./En dan - naar Rome'. Het is
ruim kwart over elf geworden, als
Shakespeare's grote liefdestrage
die met deze woorden wordt afge
sloten. Na ruim drie uur is daar
mee een einde gekomen aan een
schitterende Appelproduktie vol
monumentale verbeeldings
kracht.
Het beroemde liefdespaar heeft
in de loop der tijden al bij velen
tot de verbeelding gesproken.
Meestal wordt de relatie van deze
twee historische grootheden in
een overdaad aan pracht en praal
geprojecteerd: hij één van de
machtigste heersers in het toen
malige wereldrijk, zij een unieke
combinatie van wereldlijke
macht, van onvoorstelbare rijk
dom, grote intelligentie, veelge
roemde schoonheid en onbetwis
te uitstraling.
Schilders, schrijvers, filmregis
seurs en toneelmakers hebben
vaak stevig uitgepakt met de hun
ter beschikking staande midde
len om de lotgevallen van dit his
torische liefdespaar uit te beel
den. De Appel onderneemt daar
entegen een geslaagde poging om
de grandeur van het gegeven
hoofdzakelijk in de personages
zelf te zoeken, en niet in de vorm
geving. Met een minimum aan
theatrale opsmuk voltrekt het
drama zich in een hoog speltem-
po. Dat de voorstelling ondanks
die vaart van de scènewisseling
ruim drie uur duurt, hangt samen
met de veelheid van gebeurtenis
sen die deze tragedie vertelt.De
helderheid van het strak opgezet
te geheel garandeert echter dat de
spanningsboog van begin tot eind
wordt volgehouden.
Hoofdpersoon in deze voorstel
ling is Antonius, omdat zich in
hem de antithese 'verstand -
hartstocht' toespitst. Benadrukt
wordt hier de tweestrijd van An
tonius die heen en weer geslin-,
gerd wordt tussen zijn verplich
tingen aan Rome (die hij verstan
delijk beredeneren kan) en zijn
passie voor Cleopatra. Onoplos
baar is voor hem de vraag, in hoe
verre hij zijn hartstochten aan po
litieke inzichten ondergeschikt
moet maken. Met name Antonius
ervaart in de confrontatie Egypte
- Rome aan den lijve de botsing
van twee tegenstelde culturen.
Eric Schneider laat in zijn spel al
gauw de tragische dimensie van
dit conflict doorschemeren, want
ergens daagt 't in deze Antonius
dat hij slachtoffer van die tegen
stelling zal worden.
Voor deze Cleopatra speelt dit
principiële conflict in mindere
mate. Daarvoor is zij te zeer expo
nent van de Egyptische cultuur,
en is het veeleer de Romein Anto
nius die zijn wereldbeeld in ver
warring gebracht ziet. Allereerst
wordt het spel van Geert de Jong
gekenmerkt door een correctie
van het traditionele Cleopatra-
beeld. Deze Cleopatra wordt
'aardser' voorgesteld, en minder
tot in mythologische proporties
uitvergroot. Wèl een sterke vrouw
die zich van haar aantrekkings
kracht bewust is, maar geen on
genaakbare halve godheid. Twij
fels zijn ook haar niet vreemd, al
liggen die dan meer op het vlak
van de angst om haar Antonius te
verliezen. Schitterend zijn vooral
de scenes, waarin zij hoogst onre
delijk boodschappers te woord
staat, die haar niet welgevallig
brengen.
Geert de Jong (staand) en Eric Scheider als Cleopatra en Antonius.
Hun beider tegenspeler is Octa
vius Caesar, door Robert Prager
met een onderkoeld soort humor
gespeeld. Van meet af aan ziet hij
in, dat hij hun mindere is, ook al
wint hij dan uiteindelijk - zijns
ondanks. Dat verlies erkent hi j als
het ware door zijn tegenstanders
een passende begrafenis te gun-
Om de 42(!) scene-wisselingen
overzichtelijk te houden is voor
qen strakke stilering gekozen.
Een prachtige vondst is daarbij
geweest om het gehele drama op
het dek van een groot schip te si
tueren. Van dat schip zien we al
leen een mast met zeil en een bol
le houten vloer. Hoe die houten
planken en die bolle vloer aan
voelen, heeft iedere toeschouwer
zelf bij het betreden van de zaal
kunnen constateren. Op deze uit
gestrekte vloer speelt zich het
drama af: het is het dek van het
schip op de woelige levenszee
tussen de twee werelden van An
tonius en Cleopatra. Vrijwel het
gehele vertrouwde gezelschap is
bij de voorstelling betrokken,
evenals een aantal jonge, pas af
gestudeerde acteurs. Alleen een
hecht ensemble als De Appel lijkt
in de huidige toneelsituatie van
ons land in staat om een dergelij
ke voorstelling te realiseren.
WIJNAND ZEILSTRA
wel alleen kan. Je vult elkaar zo aan.
Misschien begin ik tegen die tijd
wel iets voor mezelf. Ik weet het nog
niet. Misschien wel iets met televi
sie. Een kwis of een ander plastic in
gebeeld programma verdom ik. Met
Imca Marina Tros Triviant te moe
ten doen, mijn God, ik zou gillend
wakker worden".
Volgens Jansen is er absoluut
geen competitie tussen Sibbel en
hem. Hij wuift de vraag met een
grapje weg. "We weten dat we alle
bei de leukste zijn en dat werkt uit
stekend. Er is eigenlijk maar eén
ding dat me niet lekker zit. Het is
Lebbis en Jansen, maar het had
Jansen en Lebbis moeten zijn".
Magnificent 7 in Leidse Schouwburg
'Poor lonesome cowboys. The magnificent
7 ride again'. Fay Lovski-zang toetsen.
Henny Vrienten - bas. Jacob Klaasse - syn
thesiser, Jan Pijnenburg - slagwerk, Jan de
Hort - gitaar. Joost Belinfante trombone,
viool, toeters bellen, Jan Kooper - saxo
foon. Gezien in Leidse Schouwburg, zater
dag 21 oktober.
LEIDEN - Vanonder een mijn
werkershelm klinkt een langge
rekt 'heigh ho' door de schouw
burg, even later gevolgd door nog
zo'n kreet vanaf de overkant van
de zaal. Het duurt niet lang of de
'heigh ho's' weerkaatsen door de
ruimte en er is geen twijfel moge
lijk: Sneeuwwitje en haar dwer
gen zijn in de schouwburg. 'The
Magnificent Seven' rijden de on
dergaande zon van Leiden weer
tegemoet.
Wat eerst als gelegenheidsfor
matie van start ging, bestaat nu al
drie jaar. Na die tijd besloten de
bandleden, door het grote succes
van de eerste theatershow, een
tweede maal door Nederland te
touren.
De groep brengt met veel vaart
en humor allerlei bekende melo
dieën van t.v. en film ten gehore
die aan elkaar gepraat worden
door Henny Vrienten. De bandle
den zijn stuk voor stuk voortreffe
lijke muzikanten. Ze brachten het
hele programma met grote uit
bundigheid. Er was niet voor een
rechttoe-rechtaan-aanpak geko
zen. De melodieën werden afge
wisseld met kleine sketches.
Daardoor liep een en ander naad
loos in elkaar over. Zo werd het
een indrukwekkend schouwspel.
Gedurende de hele show werd
even gemakkelijk van bijvoor
beeld 'Jaws' naar 'Flipper' over
geschakeld als van viool naar
trombone. Iedereen was voortdu
rend in beweging op het podium
en deed van alles. Jan de Hont
deed de conducteur. Fay Lovski
een Japanse. Henny Vrienten
danste met Fay en gezamenlijk
deden ze James Bond, met het
deng-de-de-deng-deng-gitaartje.
Om het allemaal nog compleet te
maken, vormden dia's de passen
de achtergrond voor alle herken
ningstunes.
Bij bijna alle nummers kwam
een licht waar-ken-ik-dat-toch-
van-gevoel naar boven, maar tijd
om je daarover te verwonderen
had je niet. De poor lonesome
cowboys raasden over de prairies
naar far away galaxies van Star
Wars, waarna een harde landing
werd gemaakt in donkere, lugu
bere, steegjes van grote steden in
de U.S.A., waar de misdaad welig
tiert.
Kleine grapjes, die de ironie
van de groep treffend verbeeld
den, werden soms als begeleiding
bij de stukken opgevoerd. Zo
werd de truttigheid van sommige
liedjes vakkundig omzeild. Een
enkele keer leverde dat een cliché
op.
Het gros van de liedjes barst
van de orginaliteit en is bloed
mooi en bijzonder melodieus.
Met name de cowboyliedjes ge
ven je het geruststellende gevoel
veilig op de achterbank in vaders
auto te zitten.
En in een roes van herkenning,
als Joost Belinfante eindelijk
'Edelweiss' mag zingen, zingt het
enthousiaste publiek hier en daar
al voorzichtig mee. Alsof een da
nig uitgebreide familie Von
Trapp is neergestreken in de zaal.
MAIKEL CABENDA
AMSTERDAM (GPD) - De Raad
voor de Kunst is uitermate tevreden
met de voordracht van ex-minister
mr. J. de Ruiter als voorzitter. "Hij
is een bevlogen kunstliefhebber en
een uitstekend bestuurder met goe
de contacten in Den Haag", aldus
waarnemend voorzitter Hans Tijs-
sen. "Er is geen voorstelling of je
ziet hem wel. Voor ons is hij de goe
de man op de juiste plaats". De Rui
ter zal op 1 januari van het volgende
jaar zijn werkzaamheden aanvatten.
Als voorzitter van de Raad voor
de Kunst is De Ruiter de opvolger
van mr. A. Herstel, die begin okto
ber - nog geen maand na zijn om
streden benoeming - zijn ontslag in
diende. De benoeming van Herstel
door minister Brinkman was tegen
de zin van de Raad voor de Kunst,
die ook niet van tevoren was ge
raadpleegd. Herstel heeft volgens
de raad geen enkele affiniteit met
kunst. Bovendien vreesde de Raad
een onwenselijke vermenging van
belangen, omdat Herstel met in
gang van half november ook de
nieuwe voorzitter wordt van de
NCRV.
De benoeming van De Ruiter - net
als Herstel een partijgenoot van
Brinkman (CDA) - vindt plaats in
overleg met de Raad voor de Kunst.
Daarmee heeft minister Brinkman
zijn belofte gehouden om de raad in
het vervolg van tevoren te raadple
gen.
