f i
Schilderen voor een volle tent
Subsidieverhoging voor
Holland Festival onzeker
Krasjes en
schaaf-
wondjes
nn
Dijenkletsen met Tsjaikovski
Humor als dekmantel
Banale poëzie-avond
Schulmayer weg
bij Filmdagen
Zweedse Cullberg-Ballet danst Zwanenmeer
Delftse techniek en lamst
Eerste 'Art en direct'-manifestatie in Leiden geslaagd
LEIDEN 'Art en direct' is
in Leiden een succes gewor
den. De manifestatie, die
gisteren werd gehouden in
een tent op het Leidse Arse
naalplein, werd druk be
zocht door de Leidse kunst
liefhebbers. Zij zagen daar
hoe vijftien Leidse beelden
de kunstenaars, onder wie
Fred Hansen, Frank Enge
len en Kees Snikkers, werk
ten. Na afloop werd het pu
bliek in de gelegenheid ge
steld de vervaardigde wer
ken tijdens een veiling te
kopen. Sponsor Ruud Ken
ter en LAK-directeur Rol
and Helmer hebben plannen
om van dit 'Art en direct'-
project een regelmatig te
rugkerende gebeurtenis te
maken.
door
Cees van Hoore
Het leek er gisteren bijna even op
of de Leidse bevolking van haar
kunstenaars houdt. De tent op het
Arsenaalplein was om tien uur 's
avonds nog behoorlijk gevuld
met belangstellenden en mensen
Concert door het Leiden English Chamber
choir onder leiding van Malcolm Davies,
met medewerking van Hiltje La Grouw-so-
praan, Otto Bouwknegt-tenor, Harjo Pas
veer-bas en Chris Farr-orgel: Werken van
Schubert. Britten en diverse Engelse com
ponisten. Muzikale begeleiding: Leiden
English Chamber Orchestra. Gehoord op
1 oktober in de Lokhorstkerk.
LEIDEN Véél zorg moet een
dirigent besteden aan de op
bouw van zijn concert-program
ma. Het moet afwisseling verto
nen in bezetting en stijl. Al te
lang mag het niet duren en om
de spanning erin te houden
werkt het geleidelijk aan naar
een climax toe. Dirigent Mal
colm Davies had overal aan ge
dacht. Vóór de pauze gold als
motto: eenheid in verscheiden
heid. Zelden uitgevoerde liede
ren van zestiende- en zeventien
de eeuwse Engelse componis
ten als Vautor, Weelkes en Loc
ke. Met een welige, voortvaren
de, klank opende het koor zijn
concert, waarbij de liederen met
een tastbare, concrete bood
schap ('I will have a husband':
Vautor) iets duidelijker uit de
verf kwamen dan de wat inge
wikkelder getoonzette teksten
('Thule': Weelkes). Bij de Motet
ten van M. Locke voegde zich de
begeleiding van een elftal strij
kers plus orgel om het solis
tentrio te laten schitteren. Voor
al de samenzang van Hiltje La
Grouw, Otto Bauwknegt en
Harjo Pasveer in 'Ad te levavi
oculos meos' was roerend mooi.
Eerdere soli klonken af en toe
wat erg doordacht alsof ze zich
niet van de plaats durfden te
verheffen.
Een aparte vermelding ver
dient toch organist Chris Farr,
die na afloop jammer genoeg
niet beneden verscheen. De or-
gel-intermezzi van Tomkins en
Locke weiden gespeeld alsof
het improvisaties waren; alsof
Farr ter plekke nieuwe invallen
aan zijn instrument uitwerkte.
Dit had een levendige èn span
nende uitvoering tot resultaat,
heel boeiend om te volgen.
In de pauze hernieuwde men
zijn krachten voor de uitvoering
van Brittens 'Hymn to St. Ceci
lia' een prachtig werk, rijk aan
afwisseling en voorzien van ver
borgen klippen in de vorm van
moeilijk trefbare akkoorden en
nauw luisterende ritmes. Alhoe-,
wel het koor niet helemaal zon
der averij door het werk heen
kwam, was het toch een zeer ge-
inspireerde uitvoering, het
hoogtepunt van het concert. Al
le aandacht van het publiek ging
uit naar dit stuk en er volgde
dan ook een onmiddellijk, en
thousiast applaus.
Tot hiertoe liep de planning
van het concert goed. Alhoewel
de uitvoering niet te lang duur
de, was nu tóch een groot deel
van de energie verbruikt. Wat
een klinkend slot had moeten
worden in meer dan één beteke
nis, had wel de nodige geluids
sterkte maar klonk uiteindelijk
wat dóórdraverig. Na de span
nende samenklanken van Brit
ten leidde het veel bekender en
dus gemakkelijker idioom van
Schubert tot krasjes hier en
schaafwondjes daar. Malcolm
Davies die toch een rustig en na
tuurlijk overwicht had over zijn
koorleden, kon het ensemble
daar niet meer overheen helpen.
Gelukkig blijven de goede en
geïnspireerde indrukken veruit
in de meerderheid.
MONICA SCHIKS
die op de veiling voor een schap
pelijk prijsje een kunstwerk wil
den bemachtigen. Schilder Ri
chard Berlin Mayer, een van de
mensen die dit Canadese initia
tief over de grenzen heeft ge
bracht, toont zich moe maar vol
doen. Met een met verf besmeur
de vinger wijst hij naar een groot
doek aan een van de wanden van
de tent, "Toen we hier zo met zijn
vijftienen bezig waren, kwamen
er opeens een aantal kinderen kij
ken. Ze kregen zelf kennelijk ook
zin om te gaan schilderen. Met z'n
zessen zijn ze er tegenaan gegaan.
Ze hebben dat doek daar ge
maakt. Niet gek voor beginnelin
gen".
Sponsor Ruud Kenter is niet
verbaasd dat de manifestatie het
NOS-Journaal-heeft gehaald. "Ik
stond er eerst wel wat sceptisch
tegenover, maar al doende groei
de mijn vertrouwen steeds meer.
Het is toch een hartstikke leuk
initiatief. Wanneer krijgt het pu
bliek nu eens de kans om te zien
hoe een kunstenaar werkt? En
laat dat duidelijk wezen: het ging
er professioneel aan toe allemaal,
geen oplichterij of zo. Ik heb met
verbazing staan te kijken hoe al
die mensen hier op vanochtend
aankwamen met hun witte schil
derslinnen en hun verse kwasten.
Daar heb ik grote bewondering
UTRECHT (GPD) - Johan Schul
mayer heeft zich 'teruggetrokken'
als directeur van de Nederlandse
Filmdagen, een functie waarin hij
enige maanden geleden was aange
steld als opvolger van Hans de
Wolff.
Voor de jongstleden woens
dag afgesloten negende editie van
de Filmdagen heeft Schulmayer
slechts een gedeelde verantwoorde
lijkheid gedragen. Over zijn benoe
ming was eerder een conflict ont
staan tussen het dagelijks bestuur
van de Filmdagen en de organisatie-
staf, dat zo hoog opliep dat de staf
leden 'en bloc' hun medewerking
voor toekomstige festivals hadden
opgezegd.
Johan Schulmayer was bereid
voor de Filmdagen te blijven wer
ken. "Maar in deze constructie en
met de strijd die er ook binnen het
bestuur geweest is, was het voor mij
niet meer mogelijk te functione-
voor. Het is alleen een beetje jam
mer dat de veiling niet zo erg
loopt. Daar had meer 'theater' van
gemaakt moeten worden. Vol
gende keer vragen we Boudewijn
Büch om deze kunst te veilen. En
omdat het voor de eerste keer is,
trek je natuurlijk ook nog niet het
juiste publiek. Dit is nog niet het
echte kunstpubliek. Fred Hansen
kreeg elfhonderd gulden gebo
den voor een doek, maar daar kon
hij het niet voor wegdoen. Je kunt
moeilijk een schilderij in je gale
rie voor 3300 gulden verkopen en
het hier wegdoen voor eenderde
van de prijs. Dan verziek je als
kunstenaar je eigen markt. Maar
het stemt me tot tevredenheid dat
er in Leiden ook plaats is voor een
initiatief met allure, dat hier zo
iets kennelijk toch ook kan. En de
gemeente kan ook rustig gaan sla
pen: er is totaal geen overlast ge
weest. Ik heb net met Roland Hel
mer gesproken en die voelt er wel
wat voor om deze manifestatie
met enige regelmaat in het LAK
te houden".
Boosch
Schilder Frank Engelen, die sa
men met Richard Berlin Mayer de
Nederlandse versie van het we
reldwijde 'Art en direct' heeft op
gezet, is net bezig de twee werken
in te pakken die hij heeft geschil
derd. Waarom hij ze meeneemt en
niet aan de veilingmeester over
handigt? "Ik moet er toch min
stens honderd gulden per stuk
voor hebben en dat zit er niet in.
Je moet niet vergeten dat dit na
tuurlijk niet het echte galeriepu-
bliek is wat hier is gekomen. Mis
schien zit dat er een volgende
keer wel in. Waar ik eigenlijk wel
enorm boosch, ja 'boosch' met
sch, over ben, is dat de gemeente,
die wij hadden uitgenodigd, zijn
gezicht helemaal niet heeft laten
zien. Dat is toch een enorme fla
ter. Maar ach, de NOS-mensen
vond zichzelf kennelijk niet te
goed om even te komen kijken bij
dit internationaal getinte initia
tief'.
Van de tweehonderd schilders
in Leiden en omgeving die door
de organisatie werden aange
schreven, reageerden er vijftien.
Een niet erg hoge score. Maar
gek, onder de bezoekers bevindt
zich toch menige zoon der schone
kunsten. Een Willem van Scheijn-
del bijvoorbeeld. Toch nieuws
gierig naar het werk van zijn col-
lega's? Van Scheijndel, zijn woor
den als een politicus wegend op
een goudschaaltje: "Ja, hoor,
waarom niet. Maar zelf zag ik er
niets in om mee te doen. Ik vind
dit idee toch een beetje naïef. Ik
ken de Leidse situatie, er zijn veel
spanningen onderling, en dan
lijkt me dit toch een beetje oppor
tunistisch allemaal. Daarnaast
ben ik het helemaal niet eens met
de opvatting dat een kunstenaar
door zijn omgeving nog steeds als
een parasiet wordt beschouwd en
AMSTERDAM (GPD) - Het
Holland Festival moet niet
te vroeg juichen en zich bij
voorbaat rijk rekenen. Dat
zeggen de cultuurspecialis
ten Frits Niessen (PvdA) en
Marten Beinema (CDA). Bei
de Kamerleden gaan niet
zonder slag of stoot akkoord
met de voorgenomen subsi
dieverhoging van het minis
terie van WVC aan het festi
val.
Voor Niessen heeft het Holland Fes
tival 'zeker niet de allerhoogste
prioriteit'. "Ik ben benieuwd welke
toezeggingen WVC precies gedaan
heeft", aldus het PvdA-kamerlid.
CDA-er Beinema vindt het onver
standig van WVC én het festival-be
stuur dat er niet van tevoren overleg
is geweest met de grote politieke
partijen. "Dat moeten ze natuurlijk
zelf weten, maar dan lopen ze uiter
aard veel meer risico. De kans is nu
groot dat de Tweede Kamer zegt:
Heren, leuk bedacht allemaal, maar
wij zien het net even een slagje an
ders". Riezenkamp (WVC) en Van
der Zwan (HF) zijn gezegend met
een grote daadkracht en haast, maar
of dat in dit geval goed is? Ze zullen
het nog wel merken".
Het Holland Festival heeft zoals
bekend ambitieuze plannen. In een
nota pleit men voor een verbreding
van de manifestatie in programma
tische, geografische en financiële
zin. Binnen vijf jaar zou het budget
moeten stijgen van 3,5 naar 8,2 mil
joen gulden. De vaste subsidiënten -
het ministerie van WVC en de ge
meente Amsterdam - "hebben zich
bereid hebben verklaard tot verho
ging van de subsidie, terwijl met het
Ministerie van Economische Zaken
in beginsel subsidiëring gedurende
een periode van vijfjaar is overeen
gekomen".
Verder zal de gemeente Den Haag
weer tot de vaste subsidiënten gaan
behoren en acht men het "in het ka
der van de geografische verbreding
logisch en wenselijk ook de ge
meente Rotterdam (wederom) bij
het'festival te betrekken".
De commissie cultuur van de
Haagse gemeenteraad stemde afge
lopen vrijdag in met het verstrek
ken van 3,5 ton subsidie aan het
Holland Festival voor 1990, maar
wil zich voor de jaren daarna nog
niet vast leggen. Volgens de nota
zou Den Haag in 1994 in totaal zes
ton moeten bijdragen.
De door WVC voorgestelde subsi
dieverhoging zou grotendeels gefi-
dan nu maar eens moet laten zien
wat hij uitvoert en hoe hy dat
doet".
Hij wordt onderbroken door de
nancierd moeten worden uit een
nieuwe festivalpot van een miljoen
gulden. Daardoor zouden er voor
andere festivals slechts nog wat
kruimels overblijven. Volgens Nies
sen en Beinema is het echter nog
maar de vraag of het parlement dat
goed vindt. "En wij beslissen, niet
een paar topambtenaren van WVC".
Beinema: "Het valt mij de laatste
tijd toch al op dat men bij WVC met
vrij grote bedragen tamelijk ver
gaat. Maar wijzigingen in de begro
ting moeten nog altijd door de Ka
mer worden goedgekeurd".
Directeur-generaal Kunsten Jan
Riezenkamp van WVC reageert la
coniek op de bezwaren van Niessen
en Beinema. "Ik werk voor de mi
nister, niet voor de Tweede Kamer.
Voorstelling: Nieuwe Wilden en Maximalen.
Gezien in Muziekcentrum Vredenburg, zater
dag 30 september.
UTRECHT Maximaal Pieter Bos-
kma kreeg van EUy de Waard, de
nieuwe wilde voorvrouw, een appel
naar zijn hoofd bij een vrouwon
vriendelijk vers, en Elly de Waard
werd op haar beurt door een door
gedraaide masseuse met zwarte
puntborsten voor stom wijf uitge
maakt. Voorts zijn er naar verluid
twee duiven doodgetrapt. Schande,
dierenbeulerü, riep de zaal braaf
voorgeprogrammeerd.
Herrie en stampij genoeg bij het
gezamenlijke feest van Nieuwe Wil
den en Maximalen, zaterdag in het
Muziekcentrum in Utrecht. Wie had
ook verwacht dat het allemaal om
de poëzie zou gaan? Ach nee, dit
was een evenement, een manifesta
tie om niet te missen.
De Nieuwe Wilden namen het ge
deelte van de wedstrijd voor de pau
ze op zich, onder regie van Marga
Hagoort. Zij besloot dat het niet om
de dichteressen, maar om de ge
dichten zelf moest gaan, zodat, on
der begeleiding van het vrouwen
koor Malle Babbe, anoniem blijven
de dichteressen, geposteerd tussen
het publiek, afwisselend teksten
voordroegen waarvan onduidelijk
bleef of die van henzelf of van een
ander waren. Theatraal werkte deze
aanpak uitstekend: de zang steeg
etherisch ten hemel, de verzen klon
ken fraai. Toch had het iets onbe
vredigends. Als poëzie je aan
spreekt wil je weten van wie die is.
Zo simpel ligt dat.
Een hilarisch moment kwam toen
het vrouwenkoor het lied Peter is
mijn ideaal ('blauwe ogen, rode
sjaal') aanhief, aansluitend op ge
dichten over de gedroomde liefde
en de ideale man.
De Maximalen hadden het heel
anders aangepakt. Postmodern ni
hilisme, grote bekken en veel ge
schreeuw. Gimmicks en goedkope
effecten. Het kon er niet dik genoeg
bovenop liggen allemaal en het re
sultaat was voorspelbaar vervelend
en banaal tot in details.
Op het toneel zitjes met burgerlij
ke bankstellen. Centraal in het ge
heel Joost Zwagerman (voorman
van voorheen de Maximalen) in he
renkleding, schakend met de hoog
blonde dame van zijn dromen. Op
veilingmeester, die met luide
stem vraagt waar het werk van
kunstenaar Kees Snikkers is. Ge
lach. Het antwoord van Snikkers:
"O, dat heb ik al thuis staan".
Inderdaad heeft het parlement het
budgetrecht. We zullen eerst moe
ten kijken of de nieuwe minister of
staatssecretaris bereid is over te ne
men wat ambtelijk is voorbereid.
Wat de Kamer vervolgens doet, zien
we dan wel weer. Dat is pas in no
vember aan de orde".
Mocht de Kamer niet accoord
gaan met de voorgestelde subsidie
verhoging, dan zijn de gevolgen
voor het Holland Festival niet te
overzien. In dat geval vervalt de toe
gezegde bijdrage van Economische
Zaken ter grootte van 750.000 gul
den per jaar en zal ook de gemeente
Amsterdam minder geld beschik
baar stellen. De Raad voor de Kunst
is gevraagd voor 1 november advies
uit te brengen.
de voorgrond de zelfverzekerd op
tredende dichters. Laten we geen
namen noemen, want ook zij bleven
anoniem, net als de reciterende da
mes. Terzijde twee postmoderne
schilders, Peter Klashorst en nog ie
mand, die twee naaktmodellen por
tretteerden.
Moet het eigenlijk nog gezegd dat
de videocamera, die alles wat zich
afspeelde tegelijkertijd op het podi
um in beeld bracht, voornamelijk
en langdurig inzoomde op de pri
maire en secundaire geslachtsdelen
van de liggend poserende, gewillig
de benen spreidende dame? Kom
daar maar eens om bij de Pin Up
Club.
Min of meer serieus bedoelde gas
ten in dit maximale geheel, dat veel
meer tijd in beslag nam dan de aan
gekondigde vijftig minuten, waren
dichteres Elma van Haren ('ik ben
uitgenodigd met vier gedichten',
meldde zij voornaam), en Johan
Joos, bekend van enkele Nachten
van de Poëzie. Joos is een gekweld
kunstenaar, maar van zijn perfor
mance viel zoals gebruikelijk niet
veel te verstaan.
Zin om me af te vragen in hoever
re zijn gekweldheid echt is dan wel
pure pose, had ik dat moment al
niet meer. Temidden van zoveel op
gefokte fake, vergaat de lust tot den
ken. Joos wist overigens ook al geen
maat te houden, zodat hij praktisch
het podium af gesleurd moest wor
den door Zwagerman. Waarom dat
nodig was, werd op het feestje ach
teraf aan de aanvoerder gevraagd.
Omdat het de bedoeling was ge
weest, dat de kruisbestuiving tus
sen Wilden en Maximalen uiteinde
lijk vorm kreeg in een omhelzing
tussen dichteres Patty Kuppens en
dichter René Stoute, die in travestie
was (ook leuk decadent, fin de siè
cle, u zegt het).
Dat liep dus een beetje in de soep.
Er was dan ook geen sprake van
kruisbestuiving. Zelfs niet van een
ontmoeting tussen 'vrouwelijke' en
'mannelijke' poëzie. De verschillen
in stijl werden duidelijk, dat wel. De
zelfgenoegzaamheid die van het
maximale podium afspetterde stak
nogal af tegen de ingetogen sfeer
van het gedeelte voor de pauze. De
uitslag van dit 'landskampioen
schap der muzen' is wat mij betreft
nul-nul, met de toeschouwers als
verliezers.
INGE VAN DER BLINK
W3
r-
Zwanenmeer van het Cullberg Ballet: een slapstickachtig ballet met kale
Holland Dance Festival. Cullberg Ballet
met het Zwanenmeer. Choreografie: Mats
Ek. Muziek: Tsjaikovski. Gezien op 29
september in het Haagse AT&T dansthea-
DEN HAAG - Als jongste zoon
van de bekende Zweedse cho
reografe Birgit Cullberg, zag
Mats Ek het dansen eigenlijk
niet zo zitten. Hij stortte zich op
het theater, regisseerde tekstto
neel en werkte onder meer sa
men met Ingmar Bergman.
Maar het bloed kruipt waar het
niet gaan kan en Ek keerde te
rug naar de dans en het gezel
schap van zijn moeder: het Cull
berg Ballet in Stockholm. In
1980 maakte hij als danser en
choreograaf zelfs deel uit van
het Nederlands Dans Theater,
waarvoor hij binnenkort weer
een choreografie zal maken.
Mats Ek maakt zeer uitge
sproken balletten waarin zijn
liefde voor het theater en zijn
maatschappelijke betrokken
heid centraal staan. Zijn 'Gisel
le', dat twee jaar geleden in het
Holland Dance Festival stond,
was een modern-psychologi
sche bewerking van deze klas
sieker. Ook in het Zwanenmeer
breekt Ek weer met de zoete
sprookjessfeer en breakdancen
de dansers al zingend en gierend
door de ruimte.
Geen luxueuze paleizen maar
een eenoudergezin en een bijna
incestueus verlangen naar zijn
dominante moeder kenmerkten
Prins Siegfried. Voor de dame
die hjj van haar als presentje
krijgt, heeft hij geen enkele be
langstelling. Als man van de we
reld in spé droomt hij van zijn
ideale Witte Zwaan. Een geë
mancipeerde zwaan want hulpe
loosheid is haar vreemd. Sieg
fried gaat op reis naar Rusland,
Israël en Spanje maar van de
macho toreadors die vrouwen in
plaats van stieren vellen, moet
hij niets hebben. Zijn oog valt
op de humeurige Zwarte
Zwaan. Wanneer hij uiteindelijk
zijn ideale Witte Zwaan vindt,
blijkt dat de zwarte de andere
kant van de medaille van de wit
te is. Hij aanvaardt deze werke
lijkheid en is volwassen.
Ondanks deze hedendaagse
afwijking van het oorspronkelij
ke Zwanenmeer uit 1895 (die
van Petipa en Ivanov), hand
haafde Ek de muziek van Tsjaik
ovski. Daar laat hij vervolgens
wel op dijenkletsen want het be
wegingsidioom van Ek heeft
weinig van doen met lange en
klassieke lijnen. Siegfried, ma
gistraal vertolkt door Yvan Au-
zely, is vaak een onhandige
clown en een stumper a la Ha-
melt. De klassieke estethiek
heeft plaatsgemaakt voor hoeki
ge en komische bewegingen;
het corps de ballet bestaat gro
tendeels uit kale mannen in tu
tu's. Ek's Zwanenmeer is uit
bundig, slapstickachtig en
brutaal. Zijn verrassende inter
pretatie van het sprookje (voer
voor Freudianen) tilt met ge
makt de choreografie boven alle
grollen van de parodie uit. Dit
Zwanenméer is drie uur lang
dikke pret op hoog niveau.
Prachtig.
PvdA en CDA niet gelukkig met toezeggingen van WVC
'Carver - Verplaatst u zich eens in mij', naar
korte verhalen van Raymond Carver door
Beeldenstorm. Regie: Mirjam Koen. Decor:
Gerrit Timmers i.s.m. Paul van Laak. Ge
zien in het LAK Theater op 30 september.
'Beeldenstorm' speelt Carver perfect
LEIDEN - De verhalen van de in
'88 overleden Amerikaanse au
teur Raymond Carver gaan vooral
over alledaagse mensen in alle
daagse situaties, in veel gevallen
over hemzelf. Een schijnbare op
pervlakkigheid is daarom meer
dan alleen maar functioneel, zij is
doelbewust aangewend als type
rend voor zowel het sociale decor
als de erin beschreven relaties.
Daarachter gaat de echte wereld
schuil, de wereld van onbegrip en
doodgelopen relaties die soms
humoristische, dikwijls navrante
en een enkele keer ook tragische
dimensies kan aannemen.
Die humor krijgt bij de collage
van Beeldenstorm het voile pond
met als hoogtepunt het moment
waarop Leny Breederveld vlak
voor de eerste rij publiek een mo
noloog houdt vol onbelangrijke
en oninteressante futiliteiten,
kortom: het soort gespreksstof
waar zovelen hun hele dag mee
menen te moeten vullen. Zij laat
haar woorden echter vergezeld
gaan van een fictieve gebarentaal
voor doven en slechthorenden,
maar dan wel consequent volge
houden en op een manier die dui
delijk geen relatie heeft met wat
zij zegt. Het effect is oerkomisch,
maar het resultaat past volledig in
het totale framewerk als absur
distische illustratie van het ont
breken van enig verband tussen
woorden en daden.
•Voor Beeldenstorm en regis
seuse Mirjam Koen heeft de hu
moristische kant in het werk van
Carver centraal gestaan en als er
al tragische elementen in hun col
lage verzeild raakten, werden die
toch vormgegeven met dezelfde
lichtvoetigheid en speelsheid, die
de humor het volle pond gaf.
Dankzij het stalen pokerface en
de exacte timing van Leny Bree-
develd en Beppie Melissen, de ge
stileerde expressiviteit van René
van 't Hof en de cabareteske hu
mor van Bert Luppes (soms een
jonge Rinus Ferdinandusse) was
die speelstijl bijna een schot voor
open doel. De voorstelling ont
plooide zich met een natuurlijk
heid en een souplesse die moeite
loos leken op te borrelen, een
compliment voor alle betrokke
nen, maar even misleidend als de
indruk dat Carver uitsluitend de
humor van het leven zag. Voort
durend blijkt die humor de dek
mantel voor eenzaamheid, mis
verstand of kleine ontsporingen,
die in deze voorstelling ook con
stant op de achtergrond voelbaar
zijn. PAUL KÜRENHOF
DELFT (ANP) - Het Technisch Tentoonstellingscentrum (TTC) neemt als
gast deel aan de Oude Kunst- en Antiekbeurs die de Vereeniging van Han
delaren in Oude Kunst in Nederland van 12 tot 27 oktober in Museum Het
Prinsenhof in Delft houdt.
Het aanbod op de beurs wordt verdeeld in 15 rubrieken: schilderijen,
ikonen, grafiek-oude boeken-atlassen, beeldhouwkunst, meubelen, zilver
juwelen, Delfts aardewerk, glas, tin-brons-koper, Aziatica, uurwerken, ta
pijten-textiel, munten-penningen, archeologie en kunst-objecten
